Onderwerp: Joop schrijft

Magisch.

Het hele land puft onder een hitte golf. Het ene na het andere record sneuvelt. In Eindhoven wordt de historisch hoge temperatuur van 39 gr C gemeten. Hier valt het redelijk mee. Hier is het “slechts” een graad of 33. Maar ook daar heeft Texel niet werkelijk een antwoord op. Is er niet aan gewend en kan er niet mee omgaan. Maar goed. De vakantie loopt ten einde. Ook een lange vakantie, en ik moet nog terug naar het Zuiden. In de thuisplanning komt morgen goed uit.

Morgen loopt de stroom door het Marsdiep vanaf 2:00 naar buiten. Het stroomt daar hard: de hele Waddenzee loopt vol en leeg door de zeegaten tussen de eilanden. Dat is dus 2:00 en 14:00. ’s Middags komt er een vrij stevige Westenwind opzetten. Die is dat stuk precies tegen. Los van dat je dan niet kunt zeilen, heb ik geen zin in wind tegen stroom. 2:00 dus.

~~~~~~ Slaap! ~~~~~~

Om 01:30 gaat de wekker. Ik schiet in mijn kleren en steek mijn neus de nog net zwoele donkere stilte in. Er hangt een hint van frisheid in de lucht, maar die is er nog niet. Een ander woord is klam.

De route is uitgezet in de computer, en geupload naar de GPS. Dat heb ik gisteren gedaan, zo dat ik er nu met mijn slaperig hoofd geen fouten in maak. Klaar voor vertrek dus. Met de contactsleutel zet ik het pre-historisch beest wat motor heet in beweging. Ik gooi los, en met een heel rustige beweging zweeft Sister Moon van haar plek. Het is aarde donker. Geen strooilicht van steden, geen maan. Wat sterren.

De haven van Oudeschild is niet heel makkelijk, zeker als werkelijk geen F* ziet, en er ook nog aan gewerkt wordt. Het opletten tijdens het invaren 3 dagen terug wordt nu beloond. Buiten wordt ik direct meegenomen door de Texelstroom. Ik stel de stuurautomaat op “route”, en kijk om me heen.

De zee is olieglad. Geen enkele wind, geen zuchtje om een rimpel te maken. Niets. Je ziet zelfs de sterren gereflecteerd als dansende lichtjes. Het is warm. Het enige geluid is van mezelf. Van Sister Moon zelf. De stampende diesel, de stuurautomaat, het ruisen van de boeggolf.

Het gitzwarte van de hemel spant zich 360 graden in alle richtingen; ook naar beneden. Er is geen horizon. Geen scheidslijn tussen hemel en aarde. De boeggolf, het zog fluoriseren. Spetters lichten hel-groen-wit op. Onder het roer komt een knal groene straal van de schroef vandaan. Heel ver in de verte een wit lichtje van de marinehaven van Den Helder, een boei knippert rood. Een boei knippert groen. Zwevend in het niets. Het is zwart. Een warm zacht fluwelen zwart.

Elk uur om het halve uur wordt de stilte verscheurd door de VHF. De nautische berichten uitgesproken door de geruststellende stem van verkeerspost Den Helder.

Het enige wat in deze nacht verschuift zijn de groene en rode knippers die de vaargeul aanduiden. Er is geen land. Er is geen zee, er is alleen dit. Een vallende ster die verschijnt en verdwijnt, geeft beweging. Even onaanraakbaar ver weg als de rest. Maakt het magische surrealistische beeld af.

En zo komt ergens voorbij de Noorderhaaks de maan op. Groot verblindend gloeiend. Eerst nog donkerbruin onder de rand van de wereld. Maar al snel te fel om in te kijken. Een uur of 2 later, bij Petten, gevolgd door de zon. De nacht is voorbij. Het is weer ochtend. Inderdaad fris. Een zeehond steekt zijn kop boven water. Bekijkt me geinteresseerd, maar vindt er het zijne van. Uiteindelijk wint de vis de even boven water springt zijn aandacht. En ik ben weer alleen. Nu op een verlichtte maar steeds lege zee, langs lege stranden. Niet gek. Het is pas 5 uur of zo. Aan t einde van de ebstroom, in de niet eens meer zo vroege morgen, maak ik vast in Ijmuiden, en val in onmiddelijk slaap.

Leuk geschreven, ga zo door.

En dan nu graag de rest van de trip

En toen werd je wakker!
Het klinkt als een droom, mooi geschreven.
P.s.
Je had toch wel de song van Sting gedraaid op hét moment?

Prachtig verhaal!

Owww, dat leest lekker weg. Ik kan me er zó in verplaatsen. Waarom zeil ik daar nu niet...

Leuk Joop!

JeePee schreef :
Het voelde ook volstrekt onwerkelijk. Heb ik feitelijk elk varend moment. Het gevoel dat er iets heel archetypsich bijna magisch gebeurt. Maar dit was wel extreem.

En inderdaad: tegen 12en werd ik wakker. De wind was inderdaad aangetrokken en NW4. De stroom was ook weer gedraaid. Dus losgemaakt en via Scheveningen volstrekt uneventful naar huis gezeild.

Het nummer van Sting is de boot naar vernoemd. Of eigenlijk: bij gezocht. De naam was er eerst. Maar toen niet gespeeld. Zou de stilte doorbreken.

Weer een schrijver er bij goed geschreven Joop, smaakt naar meer.

Kijk es aan, dit leest heel wat leuker weg dan al die technische verhalen. Dank je.

Mooi geschreven!

Leuk Joop, zeil en schrijf door!
Wim.

Mooi geschreven Joop. Tis net of je erbij bent..

Mooi geschreven Joop. Ik werd ook even helemaal in het verhaal meegezogen, alsof ik er zelf bij was. Leuk.

Nog een veer???
Oke, nog een veer

"Joop blijft schrijven" hoop ik toch. Mooie en boeiende stijl, een aanwinst! Ik lees graag meer van je.
Groeten, Peper.

heh...Lekkker!!!!!

Voor de volledigheid, twee eerdere verhalen hier ook:

Het onweer van gisteren.

De vooruitzichten voor deze week zijn, zoals bekend, niet best. Mijn verlengde zomertour wil ik deze week afsluiten.

Vanuit Scheveningen is t nog maar één etappe over zee naar Stellendam, en t was gisteren ZO 5 voorspeld. Beter wordt t niet meer. Wel wind, halve wind, en hoger wal, dus geen golven. Wel werd er melding gemaakt van onweer. Ach ja. Zal wel.

Het laatste stuk vanaf de oversteek Maasmond naar het Slijkgat is pal Zuid. Dat was de wind ook tegen die tijd. Nou, dan maak ik n slag naar zee, tot de aanloop wel bezeild is. Heerlijk elektronische navigatie.

Toen begon de Zuidelijke horizon wat donkerder te worden. Langzaam. Tot kobaltblauw. Je weet wel dat blauw van de foute Nederlandse vlaggen. De silhouet van de vuurtoren van Oudorp als een baken ervoor. Geruststellend. Maar laat ik toch maar eens een slag naar binnen maken.

Tot de vuurtoren verdween. Hmm, t komt dichterbij. Onweer hadden ze gezegd toch? Ok. Dubbelrif in t grootzeil, fok teruggerold tot een zakdoek, motor erbij om gang te houden. Pak aan, lifeline.

En toen kwam de regen. De wereld trok zich samen tot een cirkel van n meter of 20 om de boot. In t Zuiden bliksemt t wat, maar de regen maakt te veel kabaal op mn capuchon om de donder te horen. Echt omhoog kan ik niet kijken, maar uit de zwarte lucht hangt nog een donkere pluk als een grijpende hand omlaag. Onheilspellend.

Met een klap, een dreun, komt de wind er in. Sister Moon ligt onmiddelijk met t gangboord in t water. WTF! De stuurautomaat red t niet. Ook komt de wind overal vandaan. De ene vlaag hier, de volgende daar. Wat te doen? De zee is leeg om me heen. In de verre omtrek geen boeien, andere schepen, of ondieptes. Ok, nou,de zeilen staan voor hoog aan de wind. Doen we dat.

De heksenketel ontaard. Veel stuurwerk is nodig. Flits, Bam, Flits, Bam. Op t log zie ik 9 kn voorbij komen. Gas eraf,te hard. Nog steeds 8,7 kn. Op de windmeter zie ik inflits 40kn. Ignore. Sturen. Windhoek goed houden. Helling controleren, niet te veel laten killen. Zicht 20m.

Na ongeveer n half uur gaat de schakelaar weer om. De regen stopt. De wind draait terug naar Z 5. Zonnetje. Daar sta je dan uit te hijgen. Maar er is niks meer aan de hand.
Fok weer uitgerold, motor uit. Heerlijk zeiltje het Slijkgat in.

..... That was moderately impressive, zou mn Engelse alter-ego zeggen.

Joop en Scheveningen 2

Voor Joop en Scheveningen 1, zie hier boven:

Maar nu dus 2.

Zoals we allemaal weten is Scheveningen een doodlopende straat. Wat er in gaat, komt er ook weer uit. Je kunt niet het achterland in.

Afgelopen weekend was ik dus in Scheveningen en had t wel gezien. Maandag zou het NW 5-6 worden en afnemend, dinsdag NW 6-7 de hele dag strak door, en dat zou pas woensdag in de loop van de dag weer afnemen.

Enfin. Maandag dus. Volgens de tijplanning zou ik om 6:30 naar buiten moeten. Het waaide flink in de haven, het was donker en ik flink zenuwachtig. Rond 6:00 de Centrale gevraagd naar de wind: 5-6, zoals beloofd. Dan kan het. Losgemaakt, opgeroepen dat ik er aan kom. Antwoord: NW7. Shit. Dat is echt een ander beest. Weer aangelegd. Maar ja, dan zit de stress er in, en gaat t allemaal niet zo makkelijk meer. Zonder schade wel, maar achterstevoren op een lege plek die afgezet was. Nou ja. Ik lig. Even uithijgen, en naar t strand, waar t inmiddels licht werd. Daar aangekomen voelde ik wel wind, maar echt geen 7 meer. Dus terug naar de haven. Aan boord. Centrale om de wind gevraagd: 5-6. OK, we gaan.

Tegelijk met mij vertrokken 2 kotters uit de 2e haven. Ik liet ze voorgaan. In de voorhaven zetten zij vistuig overboord, en stoomden naar de pieren. Sterk knikkebollend drukten ze door de branding heen. Dat wordt wat!

In kun kielzog zeil gezet. 2e rif. Het was pal in de wind, dus de fok komt zo wel. Net als de kotters dook ook Sister Moon diep de golven in, die recht op kop liepen. En licht braken. De schuimkoppen rolden zo tot aan de mast over dek voor Sister Moon haar neus weer eigenwijs ophief en de volgende golf het hoofd bood.

Nadat de havenhoofden voldoende vrij waren, koers gezet. Halve wind. De halve fok uitgerold. De wind pakte de zeilen en sleurde ons Zuidwaarts. De Weg Terug was duidelijk afgesloten. Het ging hard. APpie deed zijn werk fantastisch. Stuurde keurig de koers. De golven, hoog maar lang, rolden ruisend onder ons door. Soms was het strand niet meer te zien. Verborgen achter een golfrug. We gaan hard. De officiele rompsnelheid is 6.6kn Het log slingert zo tussen de 6.5 en de 8 kn. Soepel. Ik houd met vast aan de preekstoel en de stuurkolom. Ik staar gebiologeerd naar t spectakel. Ja, je bent echt een Bona-kuipje. Een enkele golf pakt Sister Moon op en rolt haar wat schuiner dan ik gewend ben, maar nooit eng. Nooit vervelend. AP herpakt zich keer op keer en onvermoeibaar.

Zo gaat t door tot aan de MN1. Daar meld ik me af bij Scheveningen en aan bij de Maasmond. Men meldt mij niet te zien op de radar. Wat???? Dat is voor t eerst. Er hangt een Tri-lens in de mast, en heb dit nog nooit gehoord. Misschien weggefilterd bij de hogere seaclutter? Enfin, moet iets mee. Maar niet nu.

Maar goed. We zijn ietsje afgevallen. Ruime wind nu. Nog 30 gr van voor de wind af. Lopen nog immer boven de 7 kn gemiddeld. De zee is hier wat bokkiger. Dat is altijd zo. En begin wat na te denken over de aanloop van t Slijkgat. Dat kan ook nog wel een dingetje worden. Ondertussen klaagt een loods op een containerbak, dat ik inderdaad geen radarreflectie heb, en dat dat gevaarlijk is. Point taken, mezelf weer gemeld, en overeengekomen wat de gang van zaken zal zijn.

Enfin, het Slijkgat dus. Normaal loop ik tussen de SG4 en de SG6 aan. Maar dan zit je een heel stuk boven waar het langzaam ondieper wordt, tot een meter of 4. Lijkt me niet opportuun. Ik kijk nog immer regelmatig niet boven de zee uit. De meeste golven houden zich aan de overeenkomst dat zij beneden blijven en ik boven. Maar niet allemaal. Een enkeling stapt vrijmoedig over de railing de kuip in. Dat moet een beetje binnen de perken blijven. Bovendien is het stuk naar de SG2 nu pal voor de wind. Lijkt me ook niet ok. Rolt te veel en geen zin in klapgijpen. Dus doorgevaren tot ik 60 graden kan gijpen, naar de SG2. Die ligt in redelijk diep water en daarmee moeten de grondzeeën meevallen. Dat klopte ook. Maar na de gijp liggen we pal met de kont in de golven en redt APpie het niet meer goed genoeg naar mijn zin. Een golf komt grommend met een witte kop aanzetten, maar bedenkt zich en glijdt toch maar zedig bruisend onder ons door. Aan de SG2 is het oploeven. Na de eerste bocht is het rustig. De wind is er nog immer. En we speren nog immer ruim boven de 7 kn door het water. Dit blijft zo tot de aankomst in de voorhaven.

Zeiltjes er af, aanleggen buiten de steiger. Zo, nu is het tijd voor vis, friet en cola voor de schipper. Op de GPS staat max speed 11.8kn. Oepsa. Knoop of anderhalf voor de stroom er vanaf... Best hard.

Foto’s.

We zouden in mijn lange vakantie samen naar Frankrijk varen. Een van mijn beste vrienden en ik. Hij is vrij fanatiek Laser zeiler. Hoog adrenaline, maar nooit heel erg lang, en nooit een “point of no return”. Hij zeilt stevig hoor, doe t m niet na. Maar toch. De zee en dan een tocht, is echt wat anders.

In Blankenberge hebben we 1 dag verwaaid gelegen. Dat wil zeggen: We zijn met W6 even naar buiten gegaan. Geconstateerd dat de zee goed hoog was, en Sister Moon niet veel groter aanvoelde dan voornoemde Laser. Lekker, maar om dat nog eens 5 uur te gaan doen tot aan Nieuwpoort...

Hij had een thuisplanning, nooit goed, en die liep wat naar t einde toe. We moesten en zouden de sprong maken van Nieuwpoort naar Frankrijk. Duinkerke. Nederlandse naam, maar het is Frankrijk. Van daaruit kon hij ook redelijk een trein naar Eindhoven vinden.
Ik had nog geen elektronische kaarten. De Imray geeft t gebied alleen globaal weer, en er is een pas over de banken die je niet mag missen: Pas de Suydcoote. Op de Imray stond alleen: “Bouyed passage”. Lekker vaag voor iets wat je echt moet vinden. Gelukkig had ik een tip gekregen van een collega PZV zeiler: Koop voor dat stuk de Bloc Marin. Veel beter en overzichtelijker dan de Reeds, en goedkoper. Klopt. Èn er staan uiterst gedetailleerde kaarten in van de Franse kust!

De wind was wederom pal west. 5 meestal. Dat betekent opkruisen tussen de Belgische banken. Bas stuurt, en ik doe de fok en de navigatie. Na iedere overstag opnieuw orienteren tussen de honderden boeien die daar liggen om evenveel zandbanken en wrakken aan te duiden. Soms even naar een boei toe om het nummer te lezen, en weer door.
Zo vinden we het paadje tussen de banken. Netjes betond. Ietsje verwarrend voor ons kaaskoppen is dat aan het begin de groene en de rode afwisselend achter elkaar staan. Niet om de smalte aan te duiden, maar de overgang, of zoiets. Ik weet t ook niet.
Eenmaal in het geultje is het simpel opkruisen. De wind trekt behoorlijk aan, en de zee is navenant. Bas vindt te spannend te sturen tussen het strand en de banken. Zo breed is het inderdaad niet. Hij neemt de fok over, ik sta aan het roer. Stoer stukje varen, aktief, want om de klip klap overstag. Maar goed ik stuur, dus daar heb ik niet zo veel last van. Nu is de keuze van Dehler voor een hydraulische koppeling in het stuurwiel wèl fijn: je merkt dat de krachten op het roer flink zijn, maar ze komen niet erg door.
Er zijn eigenlijk geen jachten verder. Alleen een of ander groot modern ding komt motorend achter ons aan. Hun boeg prikt dan weer fier in de lucht, smakt dan weer met veel gespetter in de zee. Dat kàn niet prettig zijn. Er staat duidelijk flink vermogen te brullen, maar inhalen doen ze ons niet echt. En wij varen toch echt anderhalf keer zo ver.

Tot ik na een overstag, Bas heeft netjes de fok weer dicht getrokken, toch merk dat t wat veel is voor onze Laserbikkel. Hij ligt als een schildpad op z’n rug in de kuip, met vier zeer lange ledematen de lucht in. Totaal alle orientatie kwijt. Hé!!! Overeind jij! We moeten zo overstag!!! Dat helpt.

Na de laatste klap de haven in, valt de golfslag weg, kan ik ietsje afvallen, neem Sister Moon de benen. Haar witte vleugels sleuren haar met een noodgang de haven in. Ik hoor t gorgelen onder de romp alles zindert.

Op dat moment zie ik iemand met een fotocamera in de weer op de andere boot. Mooi Daar moet ik in de haven even achteraan.

Met harddisk vol films als ruilmateriaal loop ik naar hen toe en vraag of we foto’s kunnen ruilen. Dat kan. Zij vertellen me over een helle tocht, een havenmeester die hen vertelde dat je dat stuk niet kunt zeilen (ik had een andere dus dat goldt niet voor mij) en een prachtig zelf gebouwd stalen S-spant scheepje. Enfin. Na wat borrels en bier mèt actiefoto’s weer naar boord.

Bedankt Joop! Heel leuk om te lezen...je hebt een mooie schrijfstijl!

Dat zijn mooie foto’s, zo krijg je er niet zoveel in een zeilersleven. Listig stukje daar inderdaad tussen die banken!

Albert 45 schreef : Sorry Albert

leuk om te lezen. Dank voor get delen.