Onderwerp: Joop schrijft

Mooi en ontroerend, Joop.
En als (ex) Brabander goed te weten dat er een DBAF is.

Gaaf verhaal, mooi geschreven want ik kan me goed inleven.

Doet me wel beseffen dat ik van een andere generatie ben. Mijn pa is van na de oorlog, de generatie die de oorlog meemaakte in onze familie is er niet meer.

Mooi!

sjoerd1981 schreef :
Elk jaar op bevrijdingsdag, 18 september dus, is er een flyby van een aantal warbirds boven Eindhoven. Dan hoor je zo duidelijk het verschil tussen Amerika en Europa: De Pruttel en t Wilnie ster motoren klinken net als een Harley. Laagtoerig, matige verbranding, alleen vermogen door "No substitute for cubic inches". Tegen de RR Merins: modern, alert, fel. Wat dit betreft zijn de Duitse motoren ook prima.

Overigens is de Spitfire de sexy van de 2, maar de Hurricane heeft misschien wel meer bijgedragen aan de daadwerkelijke oorlogsvoering.

Joop66 schreef :
Ja, de oorlog.
Mijn ouders en mijn oom's en tantes van beide kanten maakten hem in volle glorie mee. Die waren min of meer al volwassen in die tijd.
Bij mijn vader moest ik er altijd een beetje aan trekken om er van hem wat over horen. Er zat ook een risico aan. Hij werd er grosso modo niet vrolijker van. Hij maakte de meidagen mee als beroeps bij de Marechaussee en was tijdens de oorlog onderdeel van de luchtbeschermingsdienst. Hij heeft wel het één en ander gezien.

Zelf raakte ik later volledig geobsedeerd door de luchtoorlog.
Dat kwam voort uit een bredere belangstelling voor vliegtuigen. Nederland heeft als geen ander land met de luchtoorlog te maken gekregen. Buiten Duitsland, natuurlijk, dat beleefde zijn 'Stunde 0' voor een aanzienlijk deel door de bombardementen van Engelsen en Amerikanen.
Ik deed onderzoek in gemeentearchieven naar in de omgeving neergestortte vliegtuigen, kreeg vanuit het Public Record Office in Londen kopieën toegestuurd van pagina's uit Operational Record Books en ging met ooggetuigen praten.
Er staat een foto van twee Hurricane-vliegers, die in mei '40 de Hoekse waard om het leven kwamen, en die ik kreeg van een overlevend lid van het bewuste eskader, in een boek van iemand anders. Met mijn naam erbij, overigens.

Op zeker moment ben ik daar om allerlei redenen weer mee gestopt.
De materie blijft echter fascineren. Temeer omdat sindsdien de belangstelling ervoor gegroeid is.
Ik word nog steeds lichtelijk opgewonden van het geluid van zo'n zuigermotor van 75 jaar oud.

Maar met alle feestelijkheid die vaak overheerst op de evenementen waar je die geluiden hoort, blijft bij mij ook altijd de gruwelijkheid en de ernst van die tijd voelbaar. Ondanks het feit dat ik de oorlog zelf niet heb meegemaakt. Ik heb er teveel over gelezen en over gehoord.

Desondanks dank voor dit verhaal, Joop.
Eén klein punt van kritiek: de B-25 Mitchell is niet gebruikt tijdens operatie Manna, de voedseldroppings in het westen van Nederland in april/mei 1945. Dat werk was voorbehouden aan de Lancasters van de RAF en de B-17's van USAAF. De verwarring is overigens wel begrijpelijk. De B-25 heeft, net als de Lancaster, twee verticale staartvlakken.

Als hij nog leeft, zou ik dit detail niet aan je vader vertellen.

Hij heeft gevlogen in het vliegtuig dat zijn boterhammen dropte. Punt.

Wadloper schreef :
Dit is risicoloos. Hij is 2 jaar geleden als een vredig engeltje opgestegen.

Maar dank voor je mildheid.

Sailabout schreef :
Duxford heb ik in 2005 bezocht.
De vliegshows zijn spectaculair (en tamelijk kostbaar om te bezoeken), maar ook interessant was destijds het gegeven dat je door de hangars mocht wandelen waar de historische vliegtuigen werden gerestaureerd. Heel interessant als je ook maar een béétje interesse in techniek hebt.

De foto boven dit artikeltje op mijn blog heb ik op Duxford gemaakt.

sjoerd1981 schreef :
Leuke link, Sjoerd!

Wadloper schreef :
Bedankt!

Dit heeft een familie lid van me voor elkaar gekregen:
www.bndestem.nl/bergen-op-zoom...F%2Fwww.google.nl%2F

(Ik heb geen enkele credit hiervoor,
maar ben toch wel een beetje trots op Peter, en heb hem verteld wat een top-actie dit is...!)

En nog gelukt ook!

www.halsterse-zuidwestkrant.nl...nwerper-over-kijkuit

M’n zus werkt bij de luchtmacht, en daar is ook nu aandacht voor dit initiatief...

@Wadloper, ik nodig je van harte uit om die vrijdagmiddag te komen luisteren naar een echte overvliegende Lancaster.. (Op anderhalve meter afstand natuurlijk)..

Mooi verhaal Joop!

Mijn vader werd als negenjarig jongetje van school gehaald door de Gestapo om ondervraagd te worden over de onderduikplaats van mijn grootvader, die actief was in het verzet .
Zestig jaar later kreeg mijn vader een Duitse schoondochter. Toen hij twee jaar geleden overleed dacht de dienstdoende verpleegkundige dat ik een zus had; mijn vader had het namelijk vaak over “de kinderen” gehad.
Ik ben nog steeds trots op het grote hart van mijn vader.

Groet, Jurriën

Joop, verhalen die niet over zeilen gaan kunnen ook heel mooi zijn!
Wonend in Oosterbeek krijg ik elk jaar weer ruim zicht op oude lawaaierige vliegtuigen (meestal DC3 'Dakota') waar soms zelfs mensen uit springen. Net als destijds bij jouw vader zijn er mensen die het ooit meemaakten en nu tot tranen geroerd worden door de aanblik.
Groeten, Peper.

Schrijft Joop niet meer?

Peper schreef : Ha, die ken ik wel. Eind jaren 60 liftte ik de halve wereld over en vloog met zo'n ding mee als 1 van de 6 passagiers van Bali naar Dili (destijds West of Indonesisch Timor). Amerikaanse piloot. Elk eiland even naar beneden kijken en vervolgens op het oog landen op een grasveld waar kort daarvoor nog gevoetbald werd. Een zendeling afzetten of post ophalen. Na een plasje buiten, riep de piloot, dat hij weer verder wilde en hup weer omhoog. Niet erg hoog dus mooi uitzicht over de route. Mooie tocht op nooit te vergeten. Na Dilli weer op de bonnefooi het eiland over naar Baacau op het toenmalige Oost of Portugese Timor.

Albert 45 schreef :
Efkes niet. Er is geen verhaal wat geschreven wil worden. Joop schrijft niet in zijn eentje.

Pa en Motoren.

Sinds mijn 18e (na mijn eigen brommer periode dus) was ik de brommer opvoerder van de buurt. Mijzelf was t dat nooit waard. Kostte geld wat ik niet had, en het risico op vastlopen.... Nee dank u. Mocht het nog niet duidelijk geworden zijn uit de voorgaande verhalen: Joop is een watje.

Enfin brommers opvoeren dus. In die rol mocht ik met en voor de jongens uit de buurt een paar mooie projecten uitvoeren. De meesten hadden een Honda MB-50. Prima fietsje.

Op een mooie ochtend kwam mijn vader de garage binnen. Zag me bezig, en begon te ondervragen. Hij wist hier HEEL VEEL vanaf. Zelf als motorrijder, maar het is ook zijn werk geweest. De afstel recepten van alle Dafjes zijn van zijn hand. Menig rally-motor van Jan de Rooij ook, en vergeet niet de DAF F3 wagen! Tot aan zijn dood heeft hij gevloekt op de firma Cosworth, die hij prutsers vond.

Kruisverhoor dus, van de expert van Nederland. Toen ik zo uitlegde wat ik allemaal deed, keek hij op: ja, maar dan blijft er van het orignele motortje toch niks over? Eh, nee. Dat is nou net de bedoeling. Of het wel hielp?

Nou, daar staat een originele, ga maar een stukje rijden. Na een kwartiertje is hij terug: ja, ach, brommer. Op dat moment komt mijn top project binnen suizen op de oprit. Casper, issie warm? Ja. Mag mijn Pa even rijden? Ja hoor. Uitleg: Deze begint bij 5000 toeren en gaat door tot ruim in de 12.000. Niet te bang zijn. Pa trekt zijn wenkbrauwen op, en zet zijn helm weer op.

Meer dan een half uur later komt hij terug. Hangt zijn helm op en loopt zwijgend de garage uit, en mompelt nog net:”Hodverhu”.

S Avonds kom ik er achter wat ècht kruisverhoor betekent.

PS: de zwarte MB van Casper reed 140km/h, met 50cc. Bruikbare power van 5 tot 12 duizend rpm. En liep zacht als een veertje. Bij legaal rijden deed hij 1:30. En tja, PK’s komen uit de tank.

Een ander topproject: Rolstoel met een Zündapp CS50 blok: ook 120, en op LPG.

Joop, helaas is het met elektrotractie allemaal niet meer zo makkelijk om in de het 'hobbyhok' de zaak eens goed op te voeren... maar ooit rijdt een scootmobiel mij met 80km/h voorbij...
Waarschijnlijk omdat ik dan zelf nog maar 1km/hr schuifel, maar daar gaat het niet om!
Opvoeren, het is zoiets als 'goudkoorts', je komt er nooit helemaal vanaf!
Groeten, Peper.

Mooi verhaal Joop en heel herkenbaar, kun je onze yanmardan blokjes ook opvoeren, waterskiën achter een Dehler 36 CWS lijkt me wel wat

Jaap-Kaag schreef :
4 takt diesel heb ik te weinig verstand van. Maareh... Moet kunnen, zou ik zeggen!

Mooi verhaal Joop. Ook leuk om eens iets te horen over Nederlanders die in hun schuurtje allerlei dingen sneller maken. Ik weet niet of jij wel eens gehoord hebt van Allen Millyard? Dat is een Engelsman die in zijn schuurtje nog iets verder gaat. Kijk maar eens naar zijn verslag van zijn Kawasaki 1600 cc V8 creatie.

Hoera, Joop schrijft weer!

Mooi verhaal Joop. Ik had ook een Honda MB50. Rood frame met witte tank.
Had ik hem maar nooit verkocht...

Nergens.

Soms, heel soms, ben je gewoon effe alles zat. Dan heb je er geen zin meer in. Niet dat je onmiddelijk dood wilt, maar dat je er gewoon effe niet bent.

Op zo’n moment besloot ik dan maar nergens heen te gaan. Dus ik vloog op mijn motor laag over het Brabantse landschap. En was onderweg naar nergens.

Hoe kom je nergens? Nou, je volgt alle wegwijzers. Maar steeds in de richting waar de minste plaatnamen staan. Dat brengt je op prachtige vergeten plekken. Groene lanen, open velden.

En nergens.

Wat op enig moment hield, zonder waarschuwing, midden in een akker, de weg op. Niks dramatisch. Gewoon een akker om me heen. En midden door de akker een weg. Tot die stopt dus. Bij een mooie ouwe eik. Als je eiken niet snoeit, maar van kinds af aan vrij laat groeien, vertakken ze al heel laag in een soort heestervorm. Ideaal om in te klimmen.

Aangezien ik niks te doen had en naar nergens onderweg was, besloot ik in de boom te klimmen. En daar, zo’n 10 meter boven de wereld, midden in het groen, was ineens de plek waar ik moest zijn. Ik vroeg de boom of het ok was, en hij zei: Ja. Mijn rug werd ondersteund door een sterke tak, en met mijn benen om zijn stam heen viel ik warm en zachtgewiegd in slaap. Nergens.

De zon stond alweer een stuk lager aan de hemel toen ik verfrisd wakker werd. Het was duidelijk tijd om weer naar huis te gaan.

Later heb ik deze plek weer terug proberen te vinden. Maar “Nergens” kun je niet zoeken. Je kunt er alleen heen gaan.

Gitano

Dit is de laatste aflevering van een reeks, maar wel een van de meest kleurrijke. Hoe het zover gekomen is, vertel ik later wel eens. Vandaag is het genoeg om te weten dat ik net weer in Eindhoven woon na een paar jaar Achterhoek.

Juan belt op dat ik NU moet komen. Huh??? Wat?? Waarom? Nou hij had ergens een serenade verkocht, maar was vergeten om zijn band te regelen. Daar was ik er dus 1 van. Juan is zigeuner, kamper bij Arnhem uit dezelfde familie als Tata Mirando, maar dat zegt eigenlijk weinig, want als ik hem moet geloven is zo’n beetje elke zigeuner familie van ‘m. Maar ook daarover, later.

Maar, en dat is goed te beseffen: ik speel een leuk stukje gitaar hoor, maar ik heb wel iets van papier nodig om t in te studeren. Zigane’s niet. Dus ik vraag hem: Heb je nog meer gatsjo’s gebeld? Eh ja, waarom? Nou, doe ons allemaal een plezier en schrijf de accoorden even op een briefje en kopieer dat voor iedereen. Enneh, iets van kleding? Oh ja, dat waren goede ideeën.

Het is nog even rijden naar Arnhem, dus gitaar in de zak, op m’n rug en op de motor naar Arnhem.

Om de hoek van waar t te doen is, ontmoeten we elkaar. 7 man sterk, 2 Gatsjo’s. Dat is genoeg firepower. Juan heeft een stem als een kerkklok, dus die 7 gitaren hebben we wel nodig! Een keer vlug doorspelen, een suf rood cape’je om en hup naar t adres. Daar vinden we een nerveus heerspersoon met bloemen.

We beginnen te spelen en zingen. Klinkt nog best ook. De Heer drukt op de bel, en de, eeh, dame zal ik maar zeggen, doet de deur open. Aanschouwt kort, zeer kort het tableau en ontaardt in een werkelijk ongekende vloek en scheldpartij. Ik dacht dat mijn Nederlands best aardig was, maar....

Hé, da’s lachûh! De Heer maant ons te stoppen. Maar ja, hij heef voor 20 minuten betaald, en wij willen hem niet te kort doen. Dat snap je. Zeker niet nu zijn mooie plan in duigen is gevallen, kunnen wij hem niet laten vallen. Toch?

Tijdens de evaluatie in het Oranje Koffiehuis, komt het idee. Tja, eh, we zijn hier nu toch. Dusseh.. We kunnen ook nog wel even de stad in gaan. Goed idee. Dus met een mannetje of 25 met violen en gitaren en practige kelen, trekken we van café naar café over de Koremarkt en redelijk wijde omgeving. Aangezien het gezelschap niet vanzelfsprekend vrij van problemen is, krijgen we overal snel een biertje aangeboden, om maar toch vooral weer snel onze weg te vervolgen.

Over de afloop is het voldoende te zeggen dat dit de enige keer in mijn leven is, dat ik echt stukken van de tijd mis. Behalve rondom mijn hersenschudding toen ik 7 was. Maar dat was toe te schrijven aan KO van mijn fiets afvallen. Dit aan eh... Iets anders. S Morgens word ik wakker in een huis wat ik niet ken, met mensen die ik me en verschillende mate van vaagheid herinner van de avond en nacht, temidden van mijn gitaar en motorpak. Dus alles weer opgeraapt, uitgezocht waar ik ben en terug naar mijn motor gelopen. Dat was nog gemeen ver. En dat was goed.

Mooie poëtische proza, Joop

Gepost met de officiële Zeilersforum-app