Onderwerp: Foilboardje bouwen state of the art

Je doet je onderschrift wel eer aan!!
Knap!

GT-sailor schreef :
Hebben jullie al eens vacuum met mylars geprobeerd? Zou ik doen - dan krijg je vrijwel meteen een perfecte afwerking. Alleen nog een beetje schuren aan de neuslijst nodig. Zoek even op vacuum bagging mylar voor 1000 tips.

Spuitlijm moet inderdaad HEEL erg dun anders laat het geen epoxy meer door.

Voordeel van mylars is dat je het laminaat op de mylar opbouwt en inrolt, en dat de boel daardoor niet verschuift. Je kunt de hele stapel in 1 keer onder de kern leggen en een stapel er op. Met een paar tapejes fixeren, in de zak en klaar.

Ja, mylar is een goede tip en bij een van de eerdere foto's kun je het resultaat ook zien na gebruik van die sheets.
Een vergelijk met die vliegtuigvleugels is lastig want wij gebruiken toch aanzienlijk dikkere pakken carbon die graag willen drijven en verschuiven. Een vliegtuigvleugeltje is papierdun. Lijmspray proberen we te vermijden en dan alleen op plekken waar het geen kwaad kan.

holtere schreef :
Hmm, verbaast me maar ik geloof je onmiddelijk. Heb je al eens met wat droger laminaat geprobeerd? Met mylar zal het je verbazen hoe weinig je nodig hebt om toch een glad en dekkend oppervlak te krijgen.

Ik rol de mylar in met epoxy, glas of carbon er op (evt meerdere lagen) met waar nodig weer meer epoxy zodat alles goed doordrenkt is. Daarna wordt het voor de vliegtuigjes weer DROOG gerold met keukenpapier tot je er haast niks meer uit krijgt. Dat laatste zou ik niet doen, maar ik verwacht dat als je minder epoxy gebruikt je een paar lagen carbon wel op zijn plek zou moeten kunnen houden op de mylar.

Ik ben benieuwd! Als je zover bent houd ik me aanbevolen voor een tuttle foil - zou het graag eens gaan proberen.

Mylars werkten best goed inderdaad!
Als basislaag op de wing eerst een wat aangedikte laag (thixo poeder) epoxy gezet zodat het bleef staan, en daar met de hand een laag carbon omheen getrokken. Vervolgens nog 5 of 6 lagen direct op de mylar gelamineerd.
De mylars van 0.7mm dik waren aan de voorkant minimaal groter gehouden en aan de achterkant een mm of 5, dit gedaan omdat het wat lastig was om het hele zaakie op z'n plek te houden wanneer het zwemt tussen een aantal lagen gelamineerd carbon.
Achteraf heb je dan wel een minder mooie uitlopende trailing edge als gevolg.
Ook bleek het lastig om de mylars strak om de (toch wel dikke bolle) leading edge heen te vacumeren, het wilde een klein beetje golven langs de rand.

Testje gedaan naderhand en de volgende keer is de bedoeling de mylar even met de fohn voor te bewerken zodat hij al wat voorgevormd is.




Dit was een beetje lomp verpakt... maar het heeft gewerkt.



Ducktape was wel een slecht plan.... zat aardig vast naderhand. Maar het was handig als "scharnier" met dichtklappen van de mylar-sandwich.



Inmiddels een nieuw exemplaar op de printer, alleen helaas out-of-plastic (filament) op circa 2/3e van de print... nieuwe 3kg filament rol, transparant zodat je kunt zien waar het schuim heen gaat, is al onderweg.







Dus Holtere moet nog even geduld hebben voordat hij met vacuüm infusie mag gaan spelen; het doel bij de volgende.

Ilja85 schreef :
Bijna goed! Probeer de volgende keer dit eens:

- dunnere mylars. Voor modelvleugels (aardig vergelijkbaar qua kromming en profiel denk ik) gebruiken we 0.3-0.4 mm mylar. Als je een proefstuk wilt hebben heb ik wel wat voor je (net een rol gekocht), anders by r&g composites of carbonwinkel.nl te krijgen.

- de leading edge van de mylar dunner schrapen met een stanleymes of krabber. Dat gaat mechanisch vrij lastig maar loont erg.

- Je tapet't (?!?) de achterkant, niet de voorkant, met een paar stukjes schilderstape. Aangezien je daar toch weer een rand afsnijdt is het niet erg als daar tape vast komt te zitten.

- De voorzijde van de kern geef je een (dun!) strookje carbon, met een laagje glas aan de buitenkant (voor het schuren). 45 graden / biax gesneden. Dit is LASTIG op te brengen want het vervormt als een idioot: beste "stapelen" op een stukje bakpapier met licht spuitlijm, dan uitknippen met bakpapier en al. Met spuitlijm, of beter met wat transfer tape, op de kern plakken. Daarna voorzichtig bakpapier er af trekken en aandrukken. Dit vergt wat oefening.
Dat stripje wordt pas ingesopt VLAK voor dat de boel in de zak gaat anders gaat het aan de wandel.

- De rest van het laminaat bouw je helemaal op op de mylar.

- De mylars laat je NIET tot de voorkant komen, blijf er een paar mm vanaf. Daar zit dat carbon stripje. De achterlijst mag rustig 1 cm oversteken die snij je weer af.

- Als alles op elkaar ligt wat breather folie of iets dergelijks om de neus, en dan kan je de voorkant ook nog dichttapen met schilderstape.

- Vacuum as usual.

Succes!

Thanks voor de tips.

De eerste vleugel had ik gedeeltelijk zo gedaan, met spuitlijm randjes carbon.
Dat viel tegen, er was echt 0 hechting overal waar ik niet vooraf een primer laag epoxy had aangebracht, of dat kwam door teveel vacuüm of doordat de spuitlijm icm de niet poreuze ondergrond dat verhinderde wist ik niet op dat moment dus toen een hele lading test stripjes gemaakt en allerlei combi's geprobeerd van epoxy soorten, toevoegmiddeltje en wel/geen spuitlijm etc. Het bleek dat de hechting met spuitlijm het slechtste was van allemaal, zelfs als je er zonder vacuüm maar 1 laag carbon met een kledder epoxy op smeert.

Mogelijk is de officiële spuitlijm toepassing meer bedoeld voor tussen de lagen, of op een mal die er toch weer vanaf moet.

Tapen voor of achterkant ligt een beetje aan de wing shape, ze zijn meestal niet recht aan de achterkant. Bij die grote freeride wing had het wel gekunnen inderdaad maar van de andere kant is het dan lastiger om te voorkomen dat die 3D print kern er tussenuit gesqueezed wordt aan de voorkant zegmaar.












Waarom laat men de mylars eigenlijk niet doorlopen tot aan de leading edge?
Ik had dat inderdaad op meerdere plaatsen al gelezen en dat was een dilemma tijdens de uitvoer.
Uiteindelijk gekozen om het wel door te laten lopen en elkaar net te laten raken en daar de tape te plaatsen, zodat de kern mooi op de plek bleef en met de gedachte dat de trailing edge toch "uitloopt" en daar tapen minder nodig is.

Die grote freeride wing kwam er netjes uit, minimaal schuurwerk nodig. Buitenste laag was 80gr glas inderdaad voor het schuren en de pinholes.
Er komen serieuze krachten op een hydrofoil dus vandaar dat ik liever had dat het laminaat helemaal rond de kern ging met voldoende overlap bij de randen van meerdere lagen carbon.
Echter wordt je leading edge dan wel scherp, de subtiele ronding welke aan de voorzijde hoort wis je daarmee wel uit. Mogelijk is dat de reden?

Mylar gaf zich niet volledig over, dus we hadden wat golfjes in het midden vd leading edge, maar dat kun je met de fohn voorvormen heb ik gemerkt.
Rol dunner mylar staat hier ook klaar inmiddels, precies wat je zegt 0.4mm das denk ik wel verstandig ja.

Spuitlijm is contaminatie, werven die serieus belaste delen maken doen hun best om het zo ver mogelijk bij alles wat gelamineerd of gelijmd wordt weg te houden. Ik heb wel bij werven en vliegtuigbouwers gewerkt waar ze een speciale cabine hadden om met spuitlijm en losmiddelen te werken. Bij injectie ontkom je er niet aan, maar zijn de toleranties voor contaminaties veel ruimer. Vleugeltjes zien er mooi uit! Blijf je een beetje in de buurt van je ontworpen profiel?
Ben benieuwd naar het injecteren, zal bij mijn moth foil niet gaan, teveel ud's.... Ik verlang stiekem wel naar wat high modulus koolstof prepregs en een kleine autoclaaf, haha

@ Romkes,

Ga je de Mothfoils dan in een mal maken?
Kun jij wat loslaten vanuit je ervaring over de ronding van de leading edge bij foils?

Ja, ik heb hier een CNC freesje staan waar die net op past. Ik wilde een paar weken geleden al frezen maar er kwam even een ander project tussendoor. 2 maldelen vol ud leggen en dan onder vacuüm en misschien nog wat gewicht samenpersen. Hier en daar een laagje biax tegen het splijten, hopen dat het sterk genoeg is om de shear krachten op te vangen. Scharnier word aan de bovenkant een stukje biax koolstof wat doorloopt, daar de massieve flap op, en dan later een stukje biax aan de onderkant verlijmen met wat voorspanning er in. Kan altijd nog naar een schuimgevulde, expancel vulling of holle vleugel gaan, maar het doel is dun en stijf.

Leading edge, hoe ronder hoe vergevingsgezinder. Net als je zeilen met veel Cunningham en bolling naar voor, geeft meer vrijheid in je angle of attack. Naar wat ik begrijp is die op de moth vrij rond om snelheidsverlies tijdens het overstag gaan op te vangen. Door gewicht naar achter te brengen en zo de invalshoek te vergroten wordt meer lift verkregen ondanks het afremmen. Ik vermoed dat surfers het zelfde doen? Maar goed, hoe dunner je foil hoe meer dat gaat spelen, en de huidige trend in mothfoils is dunner dunner dunst.

Aspect ratio en planform van jullie foil gaat trouwens ook hard richting een moth foil

Dank voor je tips!

Gelukkig heeft een foilboard geen foils met flaps.....houdt het net wat simpeler

Een cnc frees of de beschikking daarover is voor ons nog een natte droom.....dat zou echt wel wat mogelijkheden geven!

In welke vorm gebruik je expancel?
Zoiets als Coremat of wat mooier lijkt te zijn Spherecel?

Vanmorgen weer een gezamenlijk werkstuk uit de folie getrokken. Mastrails uit de shop zijn natuurlijk ook weer niet naar de zin
Ook meteen een handige mal gemaakt zodat we er zo weer wat bij kunnen maken voor de volgende ronde!

Expancel komt in poedervorm, wel lastig aan te komen. Poeder in een zakje doen(kun je zelf maken met soldeerbout), in je layup plaatsen, mal dichtmaken, en verwarmen. Expancel zet uit, waardoor je druk op kan bouwen, wat andere schuimen veel minder doen. Zeg maar autoclaaf drukken zonder autoclaaf. Wel stevige mallen nodig!

Als jullie uitgetest zijn met de vormen en zo en mallen willen frezen om verder te spelen dan stuur je maar eens een berichtje hoor

compositescentral.com/showthread.php?t=5872

Mmmh, spul wat voor normale stervelingen niet te krijgen is waarschijnlijk met bijbehorend prijskaartje
Als we een definitief plan hebben melden we ons! Mooi aanbod

De leading edge (mylars) wil je inderdaad niet tegen elkaar laten komen om geen scherpe "vouw" te krijgen daar. Als je het goed doet (en dat is ook met een los strookje nog best lastig) krijg je alleen een epoxyrandje aan de leading edge van de vacuum zak. Dat snij/schuur je er zo af.

Ik heb gelukkig nog geen problemen gehad met slechte hechting door spuitlijm, maar zal het zeker in de gaten houden. Dank voor de tip. Ik vermoed dat het bij mijn vleugels minder uitmaakt omdat de schuimkern daar echt alleen een "vorm" functie heeft.

Kijk uit met de fohn. Randjes dun schrapen werkt denk ik beter - ik kreeg juist hobbels (in de trailing edge in mijn geval) omdat de mylars door de warmte waren gaan bobbelen.

Even tussendoor.... just for fun

www.facebook.com/AlexCaizergue...os/10154583083977992

Nieuw vleugeltje is net van de band gerold want Holtere liep uit het werk ; 93cm span, 1050cm^2 oppervlak, twist naar de wingtips toe te bevordering van stabiliteit, 260gram en mooi transparant zodat je kunt zien of je hem correct hebt afgevuld.

En er komt een nieuw boardje aan waar ie onder kan!
Eigen ontwerp, kort full carbon Freestyle plankje met Foil mogelijkheden, 212x65 met 110 liter volume.
Dus geschikt voor zowel normaal surfen als foilen en hij past mooi op / in de neus van de zeilboot.

Alle uitvoer onder 't kritisch oog van Holtere.

holtere schreef :
Cavitatie hel voor een foil, haha.
Ken je deze ook al? Doen ook interessante dingen:
sp80.ch/

Wauw...nooit gezien...black en shiny
Leuk project zeg, en mooi zeg, het is net een spaceshuttle!
Wat mij het meest aanspreekt is als dit soort dingen voor iedereen bereikbaar blijven. Een kookpotje met wat materiaal, wat uurtjes knutselen en een kid met lef en inzicht die dan ongelofelijk hard kunnen gaan.

Zat even naar die kids te kijken en hoe ze de profielen testen......



Je wilt het misschien niet geloven maar in 1984 voor ik tijdens de Speedweek van Weymouth met een driehoekige vin...

Het is relatief oude techniek die pas nu aardig doorbreekt, vooral in kite en windsurfen, en kleine multihulls. De hobie trifoiler ging in de vroege jaren 90 ook al ruim 40 knopen op foils, williwaw zeilde op foils naar Hawaï in de jaren 70.
Inmiddels bouw je inderdaad zo'n 50+ knopen 'death trap' in je garage, voor nog geen 1000 euro aan materiaal van de lokale polyesterboer denk ik, en een gloeilamp of heteluchtpistool en een simpele thermostaat als oven. Een kite aan een zwaard en een paar kleine vlakken om over het water te stuiteren, en op te zitten, veel meer heb je niet nodig. Zwaardjes inderdaad als supercaviterende/ ventilerende foil, zo'n driehoek inderdaad. Groot beginnen en elke keer een stukje omhoog trekken om het ideale oppervlak te benaderen, geen dure berekeningen of analyses voor nodig. Mallen zijn relatief eenvoudig te maken, en zwaardjes dus ook goedkoop. Waarschijnlijk makkelijker en goedkoper dan we nu aan het doen zijn

Mijn ervaring met de supercaviterende vinnen zijn slecht hoewel ik niet zeker weet of het probleem ook echt aan dat profiel lag.
Destijds voer ik op een surfboard met een stepbodem van de sponsor, een compleet eigenzinnig ontwerp, door een slechte bouwwijze loodzwaar. Steps van ong. 12 cm lang en 5 mm verspringend over de hele lengte van het board. Het idee was om op een soort van luchtkussen te varen. De normale vinnen hapten zoveel lucht dat de boel meteen dwars op het water kwam te staan, wij noemden dat "spin out"
Om dat probleem te tackelen was er een "overdruk" vin bedacht, scherp van voren en een rechte achterkant. Dat ding gaf inderdaad geen spinout!
De combinatie was echter enorm zwaar te varen met gruwelijk veel weerstand. Binnen 100 meter waren je bovenbenen totaal verzuurd want het moment van planeren en dat vrijwel alle druk eigenlijk wegvalt kwam nooit, sterker, de weerstand werd steeds groter!
Zou weleens leuk zijn om de het nog eens te proberen met een normaal surfboard hoewel ook levensgevaarlijk vanwege de mes-vorm!

Heb jij een idee hoe het zit met de weerstand van supercaviterende profielen?

Ik kan er weinig over vinden, wat ik er van begrijp heb je een gigantische 'drag hump' voor er echt cavitatie plaatsvindt, en zelfs daarna relatief veel weerstand. Met een vlieger kun je zelf schijnbare wind opwekken, en door het profiel te ventileren vanaf het wateroppervlak zou je ook minder weerstand moeten hebben, dus makkelijker om over die weerstand heen te komen. En door spierkracht en gewicht uit het krachtenspel weg te halen heb je alle kracht tot je beschikking die je materiaal aan kan, waarschijnlijk ook genoeg voor een foil met veel weerstand. In principe trek je natuurlijk gewoon een kuil door het water.