roozeboos schreef :
Het duurde 35 minuten voor er een ambu bij was, door allerlei wegen die afgesloten waren door slagbomen en paaltjes enzo. Dat krijgt nog wel een staartje.
In NL is de zaak zo geregeld dat een ambu (geldt geloof ik ook voor brandweer en politie) bij een noodgeval in 95% van de gevallen binnen 15 minuten ter plaatse moeten zijn. Ik denk dat dit verhaal administratief in de 5% gaat vallen. Dus dat zal een heel kort staartje worden denk ik.
Om op de oorspronkelijke vraag terug te komen; bij ernstig hartfalen (denk aan
boezem- of
ventrikelfibrilatie,
PEA, ernstige infarcten o.i.d.) neemt, na onwelwording, de kans op sterven met 10% per minuut toe. Zo`n AED is heel handig als de reanimatie daarna wordt overgenomen door een 'echte' defibrilator en de getroffene daarna (met spoed) kan worden overgebracht naar een hospitaal met een Cardiac Care Unit. Defibrilatie (door AED of een echte) geeft al aan dat dit alleen helpt bij fibrileren. Bij PEA, infarcten en nog wat andere onheil is dit ook geen optie. Dan is alleen thoraxcompressie een optie, net zo lang dat dit wordt overgenomen door een ambu. Dit is echter zwaar werk (fysiek EN mentaal, vergis je in het laatste niet) en wordt het liefst door twee mensen gedaan die elkaar afwisselen.
Vrijwel alle medische hulpverlening, van goedbedoeld maar ongeschoold handelen naar EHBO naar ambu hulpverlening is in ALLE gevallen zo ingericht dat het hospitaal het eindstation is. Hoe snel je daar kan komen is in dit licht dan ook de hoofdzaak. Het is wel duidelijk dat het verhaal dermate complex is dat dit niet afgedekt kan worden door een EHBOkit. Hoe goed deze ook gevuld is. Indien op zee en ver van enige hulp is (denk ik) een ander belangrijk stukje kennis zou moeten zijn waneer NIET te handelen en iemand te laten sterven. Klinkt heel cru, maar is wel waar vrees ik. Er zijn gevallen denkbaar dat je iets wel kan rekken, maar dat dit onvoldoende is om uiteindelijk het hospitaal te bereiken. Binnen de prehospitale hulpverlening heet zoiets '
triage'. Op land betekend dat er bij een grootschalig ongeval er geen energie en middelen worden gestoken in mensen die toch (heel) weinig kans op overleven hebben en de daardoor vrijgekomen middelen en mankracht worden ingezet op mensen met een betere prognose. Op zee (en dan bedoel ik VER van alle hulp) zou je dus ook de keuze kunnen maken iemand niet een lange lijdensweg te bezorgen wat je maar rekt en rekt met hulpmiddelen terwijl er toch geen hulp gaat komen die de zorgvrager naar een hoger echelon van zorg kan brengen. Maar iemand in alle waardigheid laat gaan.
In dat licht bekeken is het opzoeken van klein water geen slecht idee.
Afhankelijk van de 'hartkwaal' (er zijn er
tamelijk veel namelijk) zou ik persoonlijk nog eens goed gaan nadenken over mijn filosofie hieromtrent.
Persoonlijk zou ik het schuytjen aan de kant doen; jezelf in de problemen brengen is 1, maar zodra hier anderen bij betrokken raken wordt het een ander verhaal. OF nog 1 keer de zoute zee op gaan en er niet te veel om malen als je nooit meer terug komt. Dat zou voor mij ook nog wel een optie kunnen zijn.
Verder zou ik iedereen willen aanraden (op z`n minst) een EHBO opleiding te gaan doen. Baat het niet dan schaad het niet. En de kosten die er tegenover staan zijn bij de eerste keer, zeker als het een naaste is, al heel gauw terugbetaald! (of je schrijft er een
aardig liedje over
)