Onderwerp: Mist

Wat is de achtergrond van je vraag? Over mistsituaties is namelijk al best het één en ander geschreven op dit forum.

Ik vraag dit als voorbereiding op een mogelijke overtocht naar Engeland. Maar ik heb het ook al een keer meegemaakt op de Oosterschelde.

Snelheid aanpassen en koers houden, geluidseinen geven, en luisteren naar de omgeving. Niet iedereen heeft AIS en heeft dus het turen naar je schermpje weinig zin en zal je de omgeving moeten observeren.

zeilliefhebber schreef :
Als de keuze is "op de motor verder OF stil liggen en op de AIS kijken" dan maar optie A, want ik heb geen AIS ... (bovendien: waarom moet je stil gaan liggen om naar dat schermpje te turen? En doe je verder niks??)

In het echt zou ik doen wat Hurley Ruud al beschrijft. Mja, die optie bied je niet

EDIT
Ik vind de aanname dat schepen AIS hebben gevaarlijk. En die aanname doe je (in elk geval in je post).
Als je er van uit gaat dat je alle schepen om je heen op AIS kunt zien dan ga je wellicht nog eens een nare verrassing krijgen ...

Mensen vertrouwens steeds vaker op de mooie gadgets die we hier kunnen kopen, maar vergeet NOOIT dat er nog steeds héél veel schepen rond varen zonder al die extra's. Het is een hulpmiddel, meer nooit. Altijd scherp blijven en er van uit gaan dat er schepen in de buurt zijn zonder AIS, radar en andere fijne spullen.
Niet alleen zijn die er dus nog genoeg, er zijn ook altijd momenten waarop schepen de extra's wél hebben maar de bemanning even niet oplet. Dan kun je maar beter zelf alert zijn.

De radar aanzetten.

Het hangt af waar je zit en welke middelen je ter beschikking hebt. Een elektronische kaart is erg handig en je kan bepalen of je in een scheepvaart route of geul zit.
Ik zou eerst, met alle gebruikelijke maatregelen (snelheid, mistsignaal, luisteren)zo snel mogelijk uit een route of geul zien te komen. Zodra je in een minder bevaren gebied bent heb je wat meer rust.

Een auto piloot is een must, want recht sturen in de mist op alleen kompas gaat niet, het kompas is te traag en je hebt geen horizon oriëntatie.

Het is me vele keren overkomen op het Wad, IJsselmeer, Noordzee en Antarctica. Vroeger (1980-1995) hadden niets van dat moois en was het letterlijk koffiedik kijken, slingeren en koersen met geschatte stroom correctie op het wad.
Ben erg blij dat het nu makkelijker kan.

Ik zou een securité bericht op de marifoon uitzenden op Ch16.

Geen motor aan, want dan hoor je niets meer (wel startklaar). Rustig doorzeilen, goed uitkijk houden, geluidsignaal geven, reddingsvest aan, radarreflector controleren/ophangen, ais in de gaten houden, posities plotten, druk water vermijden en de korts mogelijke uitweg uit de mist zien te vinden (het laatste is interessant)

Je genua als oor gebruiken. Geeft een enorme versterking van geluid.

Wat ik ooit gedaan heb overvallen door mist tussen Dover en Ramsgate is me vastgeknoopt aan een boei. Mag wel niet, maar daar dan toch de minste kans om overvaren te worden. Om mij heen hoorde ik tenminste 3 grote schepen varen. Toen is mijn dringende wens ontstaan om een radar te kopen. Een andere mogelijkheid is om als je schip niet diep steekt, ondiep water op te zoeken. Daar voor anker of langzaam doorvaren.
Een radar is het enige instrument wat in mist een oplossing bied. AIS of een plotter is leuk maar absoluut niet voldoende. Zorg in ieder geval dat de schepen om je heen die met radar doorvaren je goed kunnen zien, door een goede radar reflector.

Gregor schreef :
Tussen al die 500 berichten in het Filipijns?
Zinloos en kansloos, geeft alleen maar extra communicatie vervuiling.\

Goed luistere en niks zegge...........

Het varen op radar (jachtradar)in dikke mist is binnen de landsgrenzen dacht ik niet toegestaan. Had hier een tijdje terug al wat van gelezen.

Ik zou proberen op sluipvaart toch verder te varen (motorzeilen) en signalen geven.
AIS is wel erg zinvol, maar niet heilig. Luisteren en extra waakzaamheid blijft.
Natuurlijk ook de marifoon uitluisteren, spreekt vanzelf eigenlijk.
Verder zou iedereen ten alle tijden een reddingsvest moeten dragen.
Vaar je met meerdere aan boord, dan moet er iemand voor op het dek luisteren en uitkijken.

Indien mogelijk een veilige ankerplek zoeken of haven aanlopen.

gr Johan

gewoon doorvaren, de kans dat je iets raakt (of iets jou raakt) is vrijwel nul.

Baasklusje schreef :
Dan heb ik reeds vaker het meervoud van nul al meegemaakt

Baasklusje schreef : Wat raar, ik heb wel eens het idee dat alles op het water met een elkaar aantrekkende magneet is uitgerust.

TS gaat uit van een situatie op zee. Ik zou dan:
- motor uitlaten, dan hoor je tenminste als er iets in de buurt komt
- securitee oproep regelmatig op kanaal 16 met je positie
- als er iets in de buurt komt, oproepen met je positie en vragen of ze jou zien

Overigens vind ik de tip op vlakbij of vast aan een ton te blijven liggen nog niet zo raar...

Vlakbij een ton liggen houdt risico's in. Op de ton varen doen toch wel wat doorvaarders. Laat af en toe horen dat je er bent. Sla op de paar minuten op een pan of gebruik een kleine scheepsbel en houdt continu uitkijk. Zal ook wel in de reglementen staan.

zie reglementen.

ErikSnel schreef : Ik zou toch liever manoeuvreerbaar blijven ipv je ergens aan vast te knopen waar anderen op af varen of langs varen. Maar goed, als je dergelijke tochten overweegt zou de aanschaf van radar hoog op mijn prioriteitenlijstje staan. Zo duur zijn die dingen toch ook niet meer. Mijn eerste radar heeft in ieder geval veel rust aan boord gebracht (was nog ver voor ais)

Motor uit is wel goed om iets te kunne horen natuurlijk, maar met mist is het vaak ook windstil, dus kom je nergens. Ik zou toch proberen op de kaart een rustigere omgeving op te zoeken en als dat niet lukt aan een boei vast knopen denk ik. Met mist houdt men gerust wel voldoende vrij van een boei. Vooral goed uitluisteren: je hoort veel over windstil water.

Probleem is natuurlijk dat je niet weet waar en wanneer je buiten het vaarwater bent. Ook een enkele ton geeft daar geen zicht op.
Vandaar dat je je aanwezigheid kenbaar moet maken. Heb het wel meegemaakt, varend op een uitgezette koers in de vaargeul, toen uit de dikke mist en dwars over de vaargeul een bootje kwam, pakweg 10 meter voor me langs. Je schrikt je lam. De beste man kon ook geen hand voor ogen zien was ook weer na een paar seconden voor mij onzichtbaar.

Het wordt wat makkelijker met elektronische navigatie. Positie is af te lezen van je GPS of kaart. Maar zelfs op radar varend moesten we uitkijk houden.

Noorderzon schreef :
Geen idee wat ik werkelijk zou doen als ik op dat moment laten we zeggen midden in de TSS zou liggen... Toch maar ook het lulijzer pakken en de dichtstbijzijnde schepen (AIS) oproepen om te overleggen.

Maar inderdaad zo lang mogelijk motor uit houden.

En inderdaad: misschien aan een boei vastmaken. Want: het is toch mistig: wie ziet het?

Maar Noorderzon: in jouw ervaring, heeft het zin om contact op te nemen met je omgeving?

Als je op boeien vaart, kan je niet van te voren zeggen dat je daar flink vrij van bent. Daarom niet aan boeien vastknopen ook al lijkt dat makkelijk en wordt dat wel aangeprezen hier. Iedereen heeft wel een anker aan boord. Gebruik dat dan.

Of de kans op een aanvaring in de mist al dan niet vrijwel zero is, is op zich niet erg interessant.
Een aanvaring in de mist blijft altijd mogelijk en als het je overkomt, wordt je daar, zelfs wanneer er geen doden of gewonden vallen, niet erg blij van.

Begin zeventiger jaren waren we in ballast onderweg van Hull naar Gent met een coastertje dat wel over een kompas, echolood en een slecht werkende radiorichtingzoeker beschikte maar niet over radar.

’s Nachts onder mijn wacht, we voeren tussen de banken voor de kust van Norfolk, liepen we in de potdikke mist.
Als eerste zette ik de motor op deadslow, porde de kapitein, ging aan de fluit hangen en luisterde tussendoor uit naar andere schepen.
Toen die ouwe bovenkwam en in de kaart had gezien waar we zaten, besloot hij om, op het echolood varend, wat dichter naar de banken te kruipen en de spijker er in te pleuren.
Met een matroos op de bak om uit te luisteren en af en toe een riedel op de bel te geven, konden we niets anders meer doen dan afwachten of die dikke wattendeken al dan niet zou oplossen wanneer de zon op kwam.
Dat gebeurde niet dus tegen een uur of halfnegen, mijn wacht zat er om zes uur al op, ging ik pitten.
In mijn slaap hoorde ik om de paar minuten, zonder er echt wakker van te worden, de bel zijn riedeltje geven.
Opeens bleef de bel non-stop luiden en ging ook die ouwe aan de fluit hangen.
Stront aan de knikker! Ik voelde gewoon dat het deze keer mis zou gaan.
Ik sprong als de gesmeerde bliksem uit mijn kooi, greep mijn zwemvest en vloog het gangetje in.
Op dat moment kreeg het schip een opdonder die mij tegen het schot aan smakte.
Ik krabbelde overeind gooide de deur open van de matroos die om acht uur van wacht was gekomen en nu met een verwilderde blik uit zijn kooi kroop en aanstalten maakte om zijn kleren aan te trekken.
‘Laat dat, vlug, naar boven!’
Ik drukte hem zijn zwemvest in zijn klauwen en sleurde hem achter me aan naar de trap.
Boven, aan dek, zag ik nog net de roestige romp van een flinke boot van de Everard line voorbijschuiven.
Onderaan de trap naar de brug drukte die ouwe me een zaklamp in de hand.
‘Kom mee, kijk in het ruim ik hou jou in de gaten.’
Terwijl die ouwe boven aan het mangat bleef staan daalde ik in het ruim af en zag dat er nog geen laag water in het ruim stond.
Vlak achter het schot tussen ruim en voorpiek, door een horizontale scheur in de huid, zag ik daglicht naar binnen schijnen.
Zo te zien zat die scheur net boven de waterlijn, want er kwam geen water naar binnen.
De huid en wat spanten waren verder aardig verfrommeld en naar binnen gedrukt maar we stonden nog lang niet op het punt van afzuipen.
Weer boven bracht ik verslag uit bij die ouwe.
‘Ja die fucking limey voer vollekracht door de mist en heeft zijn anker als blikopener gebruikt, als hij ons onder een andere hoek had geraakt waren we meteen afgezopen. Oké, we trekken de voorpiek leeg, dan komt die scheur nog wat hoger boven water en kunnen we met stuwhout en een ouwe presenning het zaakje wat verder afdichten.’
Pas toen we boven in het stuurhuis bij een bak pleur overlegde hoe een en ander aan te pakken, kreeg ik opeens de bibbers.
‘Verdomme kap, het dringt nu pas echt tot me door.’

Intussen was de Everhard boot verderop, buiten zicht, vooranker gegaan en nam contact met ons op via de middengolf.
Na het uitwisselen van gegevens en het op de hoogte stellen van de Coastguard, brachten we, via Scheveningen Radio, de reder op de hoogte.
Dat we geen kunstmest konden laden in Gent was nogal wiedes, in plaats daarvan, gingen we repareren op de Oranjewerf in Amsterdam.

Ik heb meerdere aanvaringen meegemaakt maar die in de mist heeft me het meest aangegrepen.