Onderwerp: Mediteraan ankerleuks.

Mooie verhalen weer Old Bawley, leuk om te lezen. Lijkt me niks om voor zo'n verwende rijke familie te moeten werken. De Turkse gastvrijheid is bijzonder, maar wij zien kennelijk niet altijd de keerzijde daarvan.
Groetjes uit Galaxidi (golf van Patras)

Niet in Poros geweest ?

Nee, we willen langzamerhand richting adriatische zee, vandaar...

AndreAzuree schreef :
Vanuit Galaxidi moet je beslist Delphi bezoeken. Ik weet, je hebt zeker je deel oude ruïnes gezien, Delphi is anders. Je voelt er gelijk de speciale vibe die men ook in sommige kathedralen voelt. Geen wonder dat het een "heilige" plaats was.

hey Old Bawley, yep, we hebben een auto gehuurd en Delfi bezocht ( ik ben gek op oude stenen). Was geweldig!!
Schitterende locatie ook. Via Galaxidi en Itea, liggen we nu bij het mooie (Venetiaanse) Nafpaktos. Ken je dat?

Ja, ken ik, wij hebben in het kleine oude haventje gelegen. Heb nog een foto van het standbeeld van Cervantes met een parkiet op zijn neus.
Mooie streek daar, wij zijn er helaas te snel doorheen gejaagd.

ja prachtig vestingstadje! vanochtend lekker naar het kasteel boven gewandeld. Eenmaal weer terug heb je wel weer zin in koffie en ontbijt. Nu liggen we in Messolongi.

Messolongi deed me denken aan Nederland, Een vlak landschap, een beboeid kanaal. Let wel op met een bepaalde bevolkingsgroep die vaak kamp opslaat in Messolongi, de forums staan vol berichten van zeilers die er slechte ervaringen hadden. Wij hebben er midden in de haven geankerd, niet aan de kade dus geen problemen.
Wij moesten de geul halverwege weer uit, er kwam een sleper van de andere kant die een sleep had die de hele breedte van het kanaal nodig had. Pas als hij uiterst traag in zee was konden we weer door de geul.

ja, deed me inderdaad aan NL of Frankrijk denken. Leuk met die oude vissershuisjes langs het kanaal. Wij hebben er maar één nachtje gelegen, net als jij lekker in de baai en niet aan de betonnen kade. Vandaag lekker gevaren naar Ithaka.

AndreAzuree schreef : En aantal jaren terug met een flottielje vanuit Levkas in deze haven gekomen. Het kanaal was het meest bijzondere van deze plek en ook zwommen er schildpadden in deze haven. Ik heb wat foto's geplaatst in het "Where are we" draadje.

leuk dat jullie er ook waren. Wij kwamen halverwege Messalonghi en Ithaka vanmiddag ook nog een schildpad tegen. Blijven mooie beesten.

mooie verhalen van jullie vooral omdat het zo herkenbaar is

pantaleimon.wordpress.com/2014...ns-vier-gangen-menu/

hier waren het vooral italianen in augustus
was op Frikes Ithaka
Frank

haha, mooi verhaal, van genoten. Wij liggen nu voor anker bij Vathi (Ithaka), en onze buren zijn Italianen. Nu maar hopen dat die boot blijft liggen. We zijn net weer verkast, want ik werd gek van al die catamarans die veel te dicht bij ankerden. Ik had er al een paar verzocht wat verder te gaan, maar je blijft aan de gang. Waarschijnlijk zien ze mij nu hier als een soort anker-nazi. "No more anchoring for you!!"

Soup?

juist, die aflevering

Mooie verhalen.

Ik heb weer een Amerikaan als buur. Een echte Amerikaan, dat kun je weten door de thuishaven. 99% van alle onder Amerikaanse vlag varende jachten zijn gewoon Turken die Delaware als thuishaven hebben gekocht, deze buurman heeft Rhode Island yacht club als thuishaven en dan weet je het wel. De jet set. Groot geld.
Ik ben er niet echt gelukkig mee, zo´n minimum 20 meter jacht naast je betekent 24 h per dag de generator aan. Hier in Poros op de binnenzee liggen er een paar van deze drijvende villas, het zijn prachtige schepen, tot nu toe geen catamarans, en de eigenaars zijn allen hoogbejaarde mensen. Die zijn dan ook typisch Amerikaans hoogbejaard, ze zijn bepaald niet fit, zelfs voor de 300 meter van het dinghy dok naar “hun” favoriete restaurant word een taxi gebruikt.
Die generator loopt 24 h, moet wel want Amerikanen hebben altijd de airco aan en gebruiken onmengen zoet water, drie keer per dag douchen weet je wel. Nu ben ik net getuige geweest van de installatie van een watermaker en bij het testen viel me op dat die bepaalde watermaker (100 liter / uur) 2600 watt gebruikt. Komt nog bij dat de waterkwaliteit in de Poros binnenzee eigenlijk veel te slecht is voor het gebruik van een watermaker maar deze mensen hebben geen andere mogelijkheid dus laten om de week een mannetje komen om de filters te vervangen. Geld moet rollen.
Van Daniel, de gastarbeider maitre d´hotel van Taverna White cat weet ik dat twee van die Amerikaanse villa jachten hier ieder jaar de hele zomer liggen. De enige keer dat die boten bewegen is als er diesel moet gebunkerd worden, ook dat gaat dan op de Amerikaanse manier, niet zoals ik vroeger iedere maand een jerrycan halen bij een wegstation, nee, die reserveren een plaatsje aan de kade, langszij want dat is lekker makkelijk en bestellen een tanker. Van die tankwagens zijn er vier hier in Poros, (3500 inwoners) die werken tijdens het seizoen dag en nacht om de letterlijk honderden jachten te voorzien van diesel. Tegenwoordig heeft de doorsnede huur catamaran ook reeds 1000 l brandstof aan boord en ook bij die boten draait één der twee motoren dag en nacht, zeven dagen per week, acht maand per jaar




Op de foto de noord kade van Poros, deze foto gemaakt tijdens een superjacht show. Het lijkt druk, maar dit jaar is het stukken erger. Nu heeft men zelfs de voor kleine vissersbootjes gereserveerde delen van de zuid kade ingeruimd voor catamarans. En omdat het kleine stadje gewoon geen stroom genoeg heeft voor als die jachten hebben ze allen de diesel aan.
Ik roei iedere dag aan land, ga een fietsritje maken langs de honderden jachten aan de kades. Je weet maar nooit dat ik eens een oude bekende tref. Of dat er eens een klassiek jachtje tussen het plastic ligt. Dit jaar nog niet een. Ik zou er niet willen liggen, de hele stad ruikt naar diesel, uitlaatgas en rioolwater. Bah. Geankerd heb je minstens de frisse zeebries. Tot een generatorjacht bij je ankert.
Ik heb niet graag generator jachten om me heen. Overdag hoor je die machines nauwelijks, er is echter iedere dag een periode dat je pal achter die rook en oliespuwer ligt en onze windscoop vangt al die rook dan en leid hem geconcentreerd door ons bootje. Dit jaar lig ik door omstandigheden zowat altijd op dezelfde stek, heb geleerd dat praten met een generatorjacht geen zin heeft. Zelfs als zijn ze redelijk en vertrekken naar een ankerstek waar ze niemand storen, minuten later vechten anderen om het vrijgekomen plaatsje.

.

Erg leuk en interessant om te lezen. Een andere (zeil)wereld.
@OldBawley: blijf schrijven hoor!

Globale warming is nog geen issue daar blijkbaar.

Globale warming ? Er is in de zuiderse landen een kleine verschuiving zichtbaar, echter niet om milieu gronden maar gewoon omdat elektrische scooters spotgoedkoop zijn. Iedere Griek, vanaf pakweg 16 verplaatst zich uitsluitend gemotoriseerd. De brommer is favoriet nr. een, de quad voor diegenen die geen brommer kunnen rijden omdat zwaarlijvigheid hier ook een ramp is.
Laatst vertelde een man me dat hij nu voor de derde keer een nieuwe motor in zijn brommer had laten bouwen. Kosten met arbeid : 450 €. Kun je weer 5 jaar onbekommerd brommen. Zelfs tien meter, ze gaan op de brommer. Is gewoon een status symbool, vroeger was je rijk als je een ezel had, enkel de armen gingen lopen. Nu zie ik steeds meer van die kleine elektrische stepjes verschijnen, in ieder geval beter voor het milieu, wind is hier een grote stroommaker, iedere heuvelrug staat vol windmolens en de twee takt die de meeste brommers gebruiken is niet bepaald milieuvriendelijk.
Poros is erg mooi, het eiland is groen, heuvelachtig en het stadje pittoresk. Iedere flottielje legt er aan en dan staat altijd een rit op een gehuurde quad op het menu. Dit eilandje heeft eigenlijk slechts één berijdbare weg, die slingert zich rond de baaien en door de bossen, dan door het stadje op kaainiveau. Dus ik hoor (en ruik) zo ongeveer om de 15 minuten een karavaan quads voorbij komen. Iedere keer tien tot twintig, allen rijden met enorm lawaai in mekaars uitlaatgassen eens om het eiland. Vanzelfsprekend met helm, want je zou kunnen van die quad vallen. Weinig kans toe want het zijn extreem laag Pk quads, ik ga ze op de fiets voorbij. En ik ben oud.
De Grieken zelf hebben extreem hoog pk quads en dragen geen helm. Bij mijn weten nog nooit iemand van zijn quad gevallen. Met brommers gebeuren wel ongevallen want de Griek heeft slechts één hand voor de brommer, de andere is voor de café frappe to go.
Elektrisch aangedreven jachten in Griekenland, nee. Ik zal waarschijnlijk de eerste zijn.
Dit jaar nieuw op de Poros binnenzee : verhuur van motorbootjes. Geen vergunning nodig, je krijgt 10 minuten les en dan scheuren maar. Er hangen 25 pk buitenboordmotoren aan dus je kunt met die kleine bootjes reeds scheuren. Eén verhuurder heeft elektrische thuiskom motortjes, je weet wel, als de grote buitenboord motor het niet meer doet dan moet je bellen, dan word je gehaald maar de wet schrijft voor dat er een thuisbrengertje moet zijn, want roeien… dat kan niet.

haha, mooi om te lezen weer. En herkenbaar. Als ik met mijn stokoude dinghy naar de kant roei, kijken de Grieken mij meewarig aan

Nou weet ik weer waarom we destijds onze boot uit Griekenland en Turkye weer hebben teruggevaren naar Nederland
En toen was het nog lang niet zo druk.

Wij liggen nu in NW IJsland en, komend uit het hoge Noorden, is het ook wel weer eens lekker om wat meer in de bewoonde wereld te zijn. De jachies hier, met name de opvarenden, zijn wel van een wat andere orde dan de toeristen in Griekenland.

ja, ik vind de drukte hier in Griekenland ook over de top. Voortaan gaan we niet meer in hoogseizoen. Ik denk dat Albanie een stuk rustiger gaat worden, als we daar later aankomen.

Adriatische zee ben ik nooit geweest, tenzij je de winterse oversteek van Santa Maria Di Leuca naar Corfu als Adriatisch ziet. Over die 90 mijl lange oversteek hebben we precies 14 dagen gedaan. Kan niet zul je zeggen, klopt, we hebben slechts een paar dagen gezeild maar lagen 11 dagen verwaaid op een in die tijd zowat onbewoond eilandje midden in de Otranto strait.
Ik heb over die vaart ooit een verhaaltje geschreven, kan het niet meer terug vinden in zf, daarom hier nog eens :


Othonoi.

Ilex passeerde in zijn verhaal het eilandje Othenoi. Wij ook, lang geleden. Een nogal ongewoon tochtje.

We vertrokken 6 December 2001 vanuit St Maria Di Leuca, bedoeling was tot Corfu te zeilen. Ongeveer 86 mijl, voor ons een lange dag & nacht vaart. Hadden we gedacht.

Even ter verklaring, ik had voordien anderhalve maand aan de Siciliaanse oostkust gezeild, was eigenlijk op weg naar Tunesië toen de golfoorlog uitbrak. Bekenden die reeds in Monastir waren belden en waarschuwden vooral niet naar Tunesië te zeilen omdat er plots een erg hatelijke sfeer was ontstaan.
Zuidoost Sicilië is bekend voor de snelle aangroei. Ons bootje is een echt onderwaterschip, en dat was nu helemaal begroeid met een laag pokken. In November kun je er nog goed snorkelen maar de aangroei daar is zo erg dat ik de 30 m² onderwaterschip niet schoon kon houden.
In Siracusa vroegen de Sicilianen zoveel geld voor het bovenhalen van ons bootje dat ik besloot tijdens de winter naar Griekenland te zeilen. Behoorlijk stom wegens het winterweer maar wist ik veel. We zijn niet één ander jacht tegengekomen die maand en ik weet nu ook waarom.
Enfin, ons bootje maakte motorend nog slechts 4 knopen, zeilend gaat ie stukken harder maar dan moet er ook wind staan.
We hadden ongeveer 86 mijl te doen, met een traag scheepje en in de periode dat de dagen het kortst zijn. Ik wilde graag met daglicht de engte tussen Albanië en Corfu aanlopen, dus we vertrokken om 11 h s´morgens.
In die tijd had je het weerbericht slechts via de marifoon, meer dan twee dagen vooruit kreeg je geen voorspellingen en correct was een woord dat nog moest uitgevonden worden.
Ik moet nog vermelden dat we samen zeilden met een Duits jacht.
Harald, een solozeiler. Zo onbeholpen, stuntelig, vers van de pers was dat ik medelijden had met die vent. Hij was de Italiaanse westkust afgezeild met enkel een “Agip” benzinestation kaart en ongelooflijk veel mazel. Begreep totaal niks van navigeren, was absoluut a-technisch, en de grootste chaoot die ik ooit heb gekend. Hij had een stalen 11 meter zeiljacht met hydraulisch bediende liftkiel, dus eigenlijk kon er niet zoveel fout gaan. Hij klitte reeds achter ons aan sedert Regio, en de kerel was zo onervaren dat ik me een beetje verantwoordelijk voor hem voelde.
Hij was financieel landbouwexpert, had een ziekte gekregen die voor de meesten de dood betekend en was nu op een soort “Beter laat dan nooit” afscheidsreis. Had ook last van beginnende Alzheimer.
Ik haat samen varen want dan kan ik niet totaal m´n eigen gang gaan. Helaas kon de kerel praten als Brugman ( Brückmann ) was uiterst manipulatief en hij was het dan ook die na een week zeuren me overhaalde te vertrekken ondanks mijn bedenkingen. Hij wilde perse vóór kerst op Corfu zijn want verwachtte bezoek.
Hij volgde ons om ons te helpen in geval van nood. Tenminste, dat was wat hij vertelde. Zeker weten dat hij het zelf geloofde. We zeilen een klein zeventig jaar oud houten bootje dat Harald nogal geringschattend “ Ein liebes kleines bötchen” noemde. Helaas had ik me door hem laten overhalen dat hij onze vaste bijboot bij hem aan dek zou nemen tijdens de oversteek naar Corfu. Ik sleep die bijboot meestal maar die haalt toch een halve knoop van de snelheid af en iedere beetje snelheid is gewonnen op langere oversteken.

Wij op weg, we waren nog geen 5 mijl voorbij de punt van Italië en het werd reeds duidelijk dat we een ruw ritje zouden krijgen. We hadden ruim een week in de haven van St Maria di Leuca doorgebracht wegens stormachtige Noord wind uit de Zuid Adriatic, nu was de voorspelling “Slechts” 5 Bf. Mare mosso ( ruwe zee )


De enige foto gemaakt tijdens dat tochtje. Ons bootje net na vertrek nog in de luwte van S Maria di leuca.

We gingen de nacht in met een forse 5 schat ik, we hebben geen instrumenten. De zeegang was verschrikkelijk ruw, de straat van Otranto had geen lust te kalmeren van die aanhoudende stormachtige Noord winden. Ons bootje vaart hard met veel wind, we zeilden de Duitser er uit, zin om te remmen had ik niet, hoe minder uren op die zee hoe liever. Er stonden algauw brekende golven van drie meter en ons kleine schuitje beukte daar doorheen met maximum snelheid.
We zeilden net iets ruimer als hoog aan de wind, deden 6,5 Kn volgens de Gps. Een log hebben we niet.
De boot kreeg enorme opdoffers en ik was bang de fok te verliezen. Onze fok was in de Golfo de Squillace stukgewaaid en ik had in Crotone een tweedehands fok gekocht omdat ik wilde zeilen met een uitgebalanceerde boot. Die fok was licht doek, bedoeld voor een bootje van 1500 kilo, een noodoplossing voor onze acht ton. Dat het fokje het gehouden heeft verbaast me nog steeds. We hadden de kluiver ingerold tot een hoekje, dat kleine lichte fokje en gereefd grootzeil. Het yawl zeil was bij donker worden gestreken.
Met ruw weer of als we de nacht ingaan zorg ik ervoor dat ik niet meer aan dek moet komen. Ons bootje kan met één rif, ingedraaide kluiver, kleine fok en gestreken bezaan eigenlijk alles aan.
De zeegang en wind werd tijdens de nacht zo erg dat ik besloot achter het eilandje Othenoi te gaan schuilen. We hadden een kleine handheld Gps, ik moest in dat kloteweer de minuscule cijfertjes ontcijferen, dan in kaart brengen. Toen we in de luwte van het eiland kwamen werden de zee en wind minder, zo kon ik rustiger navigeren.
Tijdens Decemberstormen heb je geen maan of sterren, alles is stikkedonker. Toen ik het Zuidwestelijk licht van Othenoi Noord peilde kon ik land ruiken en hoorde ook branding. Met ons supersterk zoeklicht zag ik rotsen maar daar er geen bomen staan kun je geen afstanden schatten. Toen we volgens de Gps op 100 meter van de haveningang waren kon ik nog steeds geen land zien.
In die tijd moest je plus of min 300 meter rekenen voor een GPS plaatsbepaling. Heb toen in een meter of vier water geankerd en ons bootje weer een beetje in orde gebracht.
Later bleek dat er geen licht op het eiland was omdat ze de generator na middernacht uitschakelen tijdens de wintermaanden.
Havenlichten ? In Griekenland tijdens de winter? Waarom ?

We zijn bang geweest tijdens die vaart. Zoveel ervaring met de Middellandse zee had ik niet. We waren de Rhône afgekomen en dan met dagtripjes de Italiaanse kust afgezakt tot het zuidpuntje van Sicilië. Ik ga de zee niet op als er een zes in het weerbericht zit, gewoon omdat het leuk moet blijven. De wind was niet het probleem, wel de zeegang. De golven hadden zich een week kunnen opbouwen, ze hebben er ruim 400 mijl de kans toe. Korte steile brekend golven. Ik was bang voor ons hachje, wat indien het nog erger werd? Aardedonker, in het licht van de kajuitlamp door de ramen kon ik soms de brekende toppen van de golven zien aanrollen, Ons bootje zeilt hard aan de wind op z´n best, dat daar de ramen niet uit het doghouse geslagen zijn is een wonder. Het was ook de eerste harde langdurige test van ons bootje onder zeil met mij als schipper.

S´Morgens bleken we inderdaad op honderd meter van de haveningang te ankeren.
Ankerop en de haven in, aangemeerd tegen een Italiaanse viskotter, net naast de ferry aanmeerplaats. Vertelde de schipper van die kotter dat ze reeds anderhalve week in Othenoi lagen, te slecht weer om terug naar Italië te varen. Kun je nagaan. Die beroeps met hun grote schuit blijven binnen en wij oenen zeilen daardoor.
Twee dagen later draaide de storm blijkbaar naar Zuid, de haven werd onhoudbaar. Toen de swell in de haven aan de kade een meter was en ik achter twee ankers lag te bokken stond plots een kerel op de kade die schreeuwde dat we moesten verkassen, de wind zou verder Zuid draaien en dan is Ammos ( de hoofdhaven ) onhoudbaar. Hij wilde dat ik aan de Noord zijde van het eiland ging ankeren. Ik zag het gewoon niet zitten, die zeegang en dan weer enkele dagen een storm uitrijden met praktisch nul beschutting. De man merkte dat ik radeloos was, vroeg dan hoeveel diepgang we hadden. Anderhalve meter schreeuwde ik waarna hij bij ons aan boord wilde komen.
Ankers opgehaald, dan tot op drie meter van de kade, dichter durfde ik wegens de swell niet komen, neemt die kerel een aanloop en springt zo aan dek. ( we hebben geen zeereling )
Die langharige kerel drukt me aan de kant en neemt het roer. Ik was zo radeloos dat ik hem liet doen. Hij voer met volgas de haven uit, maakte een flinke boog en stuurde dan op Avlaki haventje aan. Dat was toen een piepklein vissershaventje, volgens het pilotboek ongeschikt voor jachten wegens de diepgang. Tijdens de aanloop voor de invaart zag ik de hele weg een met rotsblokken bespikkelde rotsplaat onder ons doorschieten. Baardmans voer op enkele meter bij rotsen links en rechts voorbij, extra veel gas om de golven de baas te zijn.
In het haventje gaf hij me het roer, liet kennen dat ik naast een caique moest aanmeren. Niks geen swell, volkomen rustig ondanks dat de havenmuur naar het zuiden slechts een meter hoog was. Later bleek dat er in een straal van tweehonderd meter een rotsplaat rond het haventje ligt, net onder het wateroppervlak zodat zelfs de ergste zee zich doodloopt vóór hij de havenmuur bereikt.
Er was toen één bevaarbare geul in dat rif, geen boeitjes, niks behalve de rotsblokken. Diepte ??? Ongeveer twee meter als je de geul wist liggen.
We lagen prima beschut, hadden toch wel een beetje zorgen. We zaten uiteindelijk bijna twee weken op het kleine eilandje vast. Eerst wegens de storm, later konden we het haventje niet uit wegens de diepgang. De Middellandse zee heeft dan wel geen getij, het zeeniveau stijgt en daalt echter met de barometrische druk. Waar ik nu anker is dat wel eens driekwart meter. Ik had geen zin om ons bootje door de restswell op de bodem te laten zetten in de invaartgeul. Bovendien miste ik m´n dingy om de geul te gaan peilen.
Op het eilandje was alles op één taverna na dicht. Die was gelijk ook dorpswinkeltje.
Helaas hadden we in Italië onze laatste Lira´s opgemaakt en wilden in Corfu dan weer Drachmes uit de muur trekken. Wij hadden enkel bankpasjes en die waren op Othenoi waardeloos. Op het eilandje was één werkende kaarttelefoon, de ferry kwam 10 dagen niet wegens het stormweer, de vrieskist van Perikles, de jongste eigenaar van de taverna was leeg. Babis, de nette Albanees die ons gered had startte iedere dag de dorpsgenerator, liet hem vier uur lopen, daarna verviel het dorpje weer op petroleum of gaslicht.
Uiteindelijk gaf Perikles ons gewoon krediet, ik kon iedere dag wat spullen halen, onder andere ook een fles retsina per dag. Tijdens onze boodschappen mocht ik een paar jerrycans water uit een put achter de taverna halen. We bakten ieder twee dagen een brood op de houtkachel.
De visser uit het huis bij Avlaki haventje schoot een eend en toen hij zag dat het water me uit de mond liep bracht hij ons de vogel, klaar voor de pot. Toen hij merkte dat we strandhout jutten voor de houtkachel lag er plots een hele stapel droog olijven brandhout op het dek. We hebben ook een reflex dieselkachel maar de dieseltanks waren zo goed als leeg, ik gebruikte liever de houtkachel.
Je ligt er in zicht van de Albanese bergen ( Bij goed zicht ) en we hadden iedere morgen sneeuw op dek. Tijdens de winter leven er hooguit 40 mensen, er is wel een kustwachtpostje waar ik iedere dag het weerbericht ging halen.





Ook dit is Griekenland, sneeuw.

Ons eerste contact met Griekenland ( en Albanezen ) was overweldigend. Babis ( wij noemden hem Sinterklaas ) bracht massa´s sinaasappels, en sloot zelfs een stroomkabel aan zodat we de accu´s konden laden.
Op een mooie morgen, er was weer zes Bf voorspeld stond Stavros de visser op de caique naast ons en maakte duidelijk dat we nu moesten gaan. Hij was waarschijnlijk mijn gezeur over de juiste vaargeul om uit de riffen te komen zat. Meerdere keren heb ik hem en Babis gevraagd hoe de geul nu precies liep, ik kreeg de indruk dat ze het ook niet exact wisten, hun boten steken een halve meter.
Het werd toch weer nacht voor we Gouvia marina op Corfu binnenvoeren. Ondanks de voorspelde zes Beaufort hadden we nul wind en een spiegelgladde zee. Stavros kent zijn gebied.
Een week later heb ik samen met Harald de ferry genomen naar Othenoi om Perikles te betalen en Babis een royaal cadeau te brengen.


Nu hoe het Duitse Harald gegaan is.

Tijdens de nacht in dat slechte weer zijn we gewoon van hem weggevaren. Alhoewel zijn jacht langer en moderner is kon hij ons bij die zeegang en wind niet bijhouden.
We haalden slechts 4 knopen met de Perkins diesel maar met harde wind loopt ons bootje als een speer. Het marifooncontact verloren we omdat zijn antenne stuk was en hij de reserve antenne op de voor preekstoel geschroefd had. Die zat net zoveel in als boven het water in die zeegang.
Harald had een prachtig sterk jacht dat echter in die brekende zeeën en die wind paaltjes ging pikken. Ons bootje gaat door de golven, enkel het doghouse zorgt er voor dat de kuip droog blijft.
Harald had nog nooit zo´n weer meegemaakt, veel ging mis. Net na het reven heeft de grootschoot hem in het gezicht geveegd. Bloedneus, duizelig, even weg, bril verdwenen. Ik had hem gezegd om bij slecht weer Othenoi aan te lopen, had zelfs de coördinaten in zijn plotter gezet. Hij had zo´n modern ding met een pijltje hoe je moet sturen om bij een waypoint te komen.
Harald was kapot, zo goed als blind, er sopte water over de vloer, hij besloot om het pijltje te volgen. Nu komt het, dat waypoint had ik net buiten de haven gelegd, je moet echter wel OM het eiland en dan het waypoint aanlopen. Daar moet iets fout gegaan zijn. Volgens zijn zeggen deed het plots “RHOEMS” en hij zat aan de westkust van Othenoi op de rotsen. De bodemplaat van zijn stalen schip was 20 mm dik, dus hij trekt de kiel hydraulisch omhoog en komt weer los. Tegen die tijd, daar in het stikkedonker met die golven, was Harald gaar. Hij heeft dan besloten om vóór de wind te gaan varen. Twee nachten en een dag. Dan draaide de storm en waaide hij gewoon terug. Hij haalde uiteindelijk Corfu langs de ZO zijde, meerde in Gouvia marina aan en is een jaar lang niet meer uitgevaren. Schrik. Hij moet in de buurt van het Zuidwestelijke vuurtorentje op de kust gevaren zijn, dat hij die vuurtoren niet heeft gezien begrijp ik niet. OK, z´n bril was weg en de reserve vond hij niet maar een vuurtoren zie je toch ook zonder bril. Misschien is hij even ingeslapen, hij wilde er niet over vertellen. Op de stuurautomaat heeft hij niet gevaren want die was ook stuk.
Later heeft hij de stier bij de horens gevat en is in vijf dagen van Corfu naar Fethiye in Turkije gedieseld, heeft de Fethiye golf niet meer verlaten met zijn jacht.
Wat die man heeft meegemaakt tijdens onze overvaart moet verschrikkelijk geweest zijn.
Hij die nooit en van niks bang was had zijn meester gevonden. Hij wilde er nooit over praten, deed altijd ontwijkend. Eén keer, met een glaasje teveel op beweerde hij dat het hele voorval eigenlijk mijn schuld was. Ik had het waypoint ingegeven, had niet gezegd dat het eiland eerst gerond moest worden. Misschien is het zo, heb ik gewoon aangenomen dat je zoiets weet.
Harald zeilt niet meer, heeft verkocht.

Ik heb veel geleerd toen.
Zo hebben we altijd genoeg spul aan boord om het zonder inkopen een maand te kunnen uitzingen.
Ik zal me nooit meer laten overhalen iets te doen waar ik geen goed gevoel voor heb.
We misten onze dingy, hadden wel een Syvlor opblaasboot voor noodgevallen maar die raakte reeds lek tijdens het eerste contact met de kade.
Voor langere tochten hijs ik de bijboot nu op het voordek. Daar word hij ondersteboven vastgesjord.
Nadeel is dat hij over de ankerlier ligt die ik dus niet meer kan bedienen. Normaal sleep ik de bijboot. Duizenden mijlen zonder ook maar een druppeltje water. Er komt wel eens een spatje water in maar dat verdampt direct. Dat die bijboot altijd gebruiksklaar is heeft reeds een paar keer onze boot gered.
Heb erg veel vertrouwen in ons bootje gekregen, ikzelf moet nog steeds leren.
Heb in Google Earth gezien dat Avlaki haventje nu gemoderniseerd is, op de foto´s zie je jachten liggen. De Italianen noemen het Nuovo porto. Is iemand er geweest sedert de modernisatie ?

Spannend verhaal Old Bawley! Erg leuk om te lezen.