Erikdejong schrijft:
Zouden we een dergelijke stag bijvoorbeeld een milimeter dikker maken, dan praten we op eens al over een max.belasting van 2000 kg (ipv 1280) en dus over een veiligheis van 1100 kg of wel meer dan 100%. Bij RVS 316 zal er geen vermoeidheidsbreuk optreden bij een dergelijke overmaat.
-knip-
Indien interkristalijne corrosie een probleem zou zijn dan zouden alle RVS puttingen (en andere onderdelen) die dikker zijn dan 5 mm ook moeten afbreken en ik ken geen enkele jachtbouwer die zijn puttingen van RVS 316L zou maken om dit probleem eventueel te verhelpen.
-knip-
mvg,
Erik
Beste Erik,
Allereerst ben ik het volledig met je eens dat het niet strikt noodzakelijk is om alle verstaging na 15 jaar maar preventieef te gaan vervangen. De feiten staven dit ook, want zouden er na 15 jaar veel problemen optreden dan zouden we op het water wel vaker masten overboord zien gaan.
Je geeft terecht aan dat vermoeiing bij een bepaalde stagdikte geen issue meer is. Zolang het stag op de juiste manier wordt belast (toggles, goed gewalste terminal, voldoende overmaat) klopt dat, zeker wanneer je kijkt naar de stagdraad zelf. Maar zet nu een ietwat krom gewalste terminal (of na krom walsen rechtgeslagen terminal) in het plaatje en het verhaal wordt anders. Kijkend naar onze 7 mm onderwanten op een zware 33 voeter: na ca 4 miljoen wisselende belastingen (20.000 mijl) braken hier de tieren aan de kant waarheen het walseind krom stond. Komt mij logisch voor, deze tieren worden dan het zwaarst belast, rekken elke keer iets op voordat de tieren aan de andere kant gaan meedragen (nu ik het opschrijf vraag ik me of of het geen combinatiee is tussen vermoeiing en plastische vervorming).
Bij inhaakterminals is het mijns inziens een ander verhaal, alhoewel er wel een parallel te vinden is: de krachtenlijn loopt vaak binnen de bocht van de inhaakterminal, waardoor er in deze terminal een buigend moment aanwezig is. En kijkend naar de gebroken inhaakterminals die ik voorbij heb zien komen breken ze allemaal op de plek waar ze in de mast haken, waarbij de haarscheurtjes die zich vormen moeilijk zichtbaar zijn bij staande mast.
Voor wat betreft de corrosie in de terminal doel ik op het feit dat de kanaaltjes tussen de tieren (die bij een doorgezaagde terminal inderaad vaak goed zichtbaar zijn) zich vullen met vuil, zout, vocht en dat dit mengsel uitstekend in staat is om door de beschermende oxidelaag (chroom) van het RVS heen te vreten bij gebrek aan zuurstof (een kennis knikkerde overboord doordat zijn relingdraad in de terminal bleek te zijn doorgeroest). Om dit te voorkomen brengen sommige tuigers eerst een klodder kit aan in de terminal voordat ze gaan walsen, zodat alle kanaaltjes tussen de tieren zich zouden vullen met deze kit en het materiaal dus beschermd is.
In hoeverre dit verhaal overeenkomt met wat jij bedoelt is me niet duidelijk: ik heb het idee dat we het over iets anders hebben wanneer je aangeeft dat 5 mm dik massief RVS anders ook problemen zou moeten opleveren?
Wat ik wel heb gezien is dat 12 mm diameter RVS bouten die door een ter plaatse met hout versterkt polyester dek heen steken voor de puttingbevestiging sterk kunnen corroderen en uiteindelijk afbreken wanneer er vocht aanwezig is rondom die bout (ingewaterd hout), maar te weinig zuurstof om de bout te beschermen (een probleem wat ook met RVS kielbouten speelt). Maar in dat geval gaat het opnieuw om de combinatie vocht, vuil, zout en te weinig zuurstof.
Blijft mooie materie waarbij theorie en werkelijkheid nogal eens op gespannen voet lijken te staan met elkaar
Groet, Olav