Zeilersforum.nl - Home
Saamhorigheid
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2230
Charlotte's belevenissen
Saamhorigheid
Yes! Onderweg naar de tweede vertrekkersdag! Een groepje meiden steekt het kruispunt over. Ik kijk er vermakelijk naar. Allemaal hebben ze dezelfde fiets met rieten mand voorop. Soms nog te groot voor het lijf. Lange blonde haren, witte sneakers en de vierkante Scandinavische rugzak zijn hip. Niet opvallen en erbij horen, dat is het motto. Blij dat ik die fase waarin bouwen aan veiligheid om eigenheid te kunnen ontplooien achter me heb gelaten. Of toch niet?
Alle zeilers die langer dan een jaar op reis gaan zijn welkom op een vertrekkersdag. Het biedt een schat aan informatie en is de kans om gelijkgestemden te leren kennen. Mijn eerste keer was een dag georganiseerd door Toerzeilers. Ik weet het nog precies. Gezonde spanning. Wat zijn dat voor mensen, die vertrekkers? Echt ontmoet had ik ze nog niet en een zeilcarrière met contacten uit het wereldje kwam net op gang. Ik bedacht me dat het gepokt en gemazelde mijlenvreters zouden zijn en zag mezelf al aankomen.
En toen begon het. Zenuwen. Stel dat ze vragen zouden stellen over Quelinda. Dan moet je als aankomend wereldreiziger wel het antwoord weten, toch? En dus begon ik onderweg te oefenen. Oefenen? Ja, oefenen. Ik durf het bijna niet te zeggen. Paul verklaarde me voor gek. In de auto ernaar toe heb ik zitten oefenen op de hoeveelheid zeiloppervlak van grootzeil, kotter en kluiver, het ankergewicht en het aantal cilinders van de motor.
Eitjes draaien
Werkelijk bezopen als ik er nu over nadenk. Waar had ik me druk om gemaakt. Het was namelijk prachtig hoe verschillende ex-vertrekkers vertelden. Over passaatwind die je als vanzelf richting Suriname voortstuwt, rotigeur en uit bomen vallende spinnen op het dek. Er zijn dus ook mindere kanten.
Ik was benieuwd naar het verhaal van de Radio Medische Dienst. Verkneukelde me op kreten van afschuw uit de zaal bij het tonen van foto’s van open wonden en lelijke huidinfecties. Beroepsdeformatie, ik was helemaal in mijn element. En ik moet zeggen, medische zorg voor Nederlandse schepen waar ook ter wereld, wat is dat goed geregeld. Petje af!
Provianderen is ook een kunst. Nooit geweten dat aardappelen en uien niet bij elkaar mogen. Kool langer houdbaar blijft wanneer je bladeren pelt in plaats van snijdt. Plastic melkflessen uitstekend rijst vers en beestjes buiten houden. En dat het dagelijks lieftallig draaien van eieren voorkomt dat dooiers tegen de eierschaal zakken en bederven. Wat een tips! Ik noteerde het gretig inclusief behoud van mijn blender. Ik ga te maken krijgen met overvloedig rijp fruit in de tropen, wat een armoede.
Voorstellen bij scheepsnaam
Vandaag was mijn tweede vertrekkersdag. Het lijkt op promotie. Het is namelijk die ene waarin je uiteindelijk met je giechel in ZEILEN magazine komt. Waarvan Paul en ik altijd zeiden, als we dáár nou eens in staan… Ik tref bekende en nieuwe gezichten. Luister geamuseerd naar ervaringsverhalen en reisplannen. Paul probeert hoe zwaar verstaging doorknippen is en ik proef gefileerde rauwe kingfish in kokosmelk en limoen. Wat een feest!
En wie zijn dan die vertrekkers? Ze spreken elkaar aan bij scheepsnaam. Er zijn grote, kleinere, oude en nieuwe boten. Monohulls en catamarans. Polyester, staal, hout en aluminium. Allemaal op pad voor minimaal een jaar, langer of onbepaald. Van twee weken oud tot pensionado. Een gespekte bankrekening of onderweg alles bij elkaar sprokkelen, alles kan. Ieders eigenheid valt op. Een gemeenschappelijke vertrekkerslook is er ook. Windvaan, zonnepanelen, generatoren, watermakers en andere oplossingen om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. Er is saamhorigheid en gretig enthousiasme. En weet je wat zo leuk is? Ik ben ineens onderdeel van die community. Heb zelfs het oefenen opgebiecht en ik moet toegeven, ik weet het zeiloppervlak nog steeds niet uit mijn hoofd.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Spanning
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2525
Charlotte's belevenissen
Spanning
Code oranje. Geen hond te zien in de haven. Zelfs watervogels houden zich schuil. Maar ik niet. Ik stap de auto uit de horizontale miezer in. Ai! Ik hoor sadistisch klapperende lijnen meer dan me lief is. Arme masten. Snel zigzag ik tussen de op bokken staande boten. Welke malloot gaat hier nu ook heen? Wij. Want verderop ligt ons paradijsje verscholen. Daar waar als enige licht brandt en de diesellucht van de blazende kachel me tegemoet komt. Daar waar gewerkt wordt. Nog twee maanden en dan is Quelinda ons huis.
Het proberen waard!
Ik klim de sporten van de vier meter hoge ladder op en stap de kajuit binnen. ‘Lekker warm hier!’
Paul komt met schroevendraaier het wastafelkastje uitgekronkeld. ‘Ja hè? De afvoerslang is intussen gemaakt. Wil je Koffie?’
‘Lekker!’ zeg ik enthousiast. ‘De MOB trackers, het Cruisers handbook of fishing en het LED lampje voor in de kombuis zijn vandaag bezorgd. Het lampje kunnen we zo ophangen, dat heb ik meegenomen.’
‘We? Als jij dat nou eens doet?’ Grijnst Paul. ‘Dan doen we daarna een bakkie.’
‘Ik ben niet zo van de elektra...’
‘Weet ik. Maar je kunt het toch proberen?’
‘Dat zou kunnen.’ Aarzel ik.
‘Kijk maar of je het kunt losmaken.’
Voorzichtig verwijder ik de messing schroefjes van het armatuur en laat het geheel aan de elektradraadjes bungelen. Een nat, roestig kroonsteentje komt tevoorschijn. Oei! Dat is niet goed. Maar waar staat nou stroom op? Ik heb geen idee en denk terug aan de techniekles middelbare school. Ik heb weken gedaan over het maken van zo’n zenuwspiraal waarbij je moest zorgen dat je zonder aanraken aan de overkant kwam. En als je dan af was omdat je het ijzer raakte, dan moest er zo’n rood panieklampje gaan branden.
Bij mij gaat er nu in elk geval geen lampje branden en het is ook geen spelletje. Ik vraag Paul om hulp bij het gebruik van de multimeter en kijk op YouTube naar DIY tips voor lampjes ophangen.
Gefikst
Gespannen duw ik het gestripte, op maat gemaakte en gedraaide elektradraadje van het lampje het zonet gemonteerde kroonsteentje in. Sjee! Het flitst en knettert. Geschrokken trek ik mijn hand terug. Het nieuwe lampje blijkt nog aan te staan. Gauw druk ik het uit.
Opnieuw. Het werkt. Trots dat ik dat gefikst heb. Laten we het vooral niet hebben over de tijd dat ik ermee bezig ben geweest.
‘Vind je het oké als ik het even controleer? Als het niet goed vastzit en tegen het kunstleren plafonnetje gaat liggen branden dan hebben we een probleem.’
‘Tuurlijk.’ Zeg ik luchtig.
Ik denk terug aan meneer Smit, mijn techniekleraar. Die met die blonde lok en ronkende Amerikaanse bak. Die bij iedereen langs kwam om te testen of de draadjes van dat zenuwding vastzaten. Wat baalde ik als onzekere puber. Mijn draadjes waren namelijk in één ruk los waarop iedereen lachte. Dat heeft indruk gemaakt. Van de elektra wist ik niets meer maar dit had ik nog onthouden.
Paul trekt aan rood en zwart. Muurvast!
Koffietijd.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Gaan!
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2747
Charlotte's belevenissen
Gaan!
Oudjaarsavond bij vrienden thuis. Ik pluk een krent uit de bepoederde oliebol en denk aan wat een slechte film het is geweest afgelopen weken. En alsof vooruit denken nog niet mocht, heb ik het toch gedaan vanmiddag. Ik heb de opzegbrief door de klapperende flapjes van de PostNL bus geduwd.
Ik kijk een vriend aan die ik sinds studietijd ken. ‘Heb mijn baan opgezegd’.
‘Wat gaat de tijd hard!’ zegt hij.
‘Ja, moet drie maanden van tevoren.’
Vanachter zijn bril kijkt hij me voorzichtig onderzoekend aan ‘Moet ik je nou eigenlijk feliciteren?’
‘Dat weet ik zelf ook niet. Dubbel. Maar als ik vooruit kijk, is het bevrijdend, een voorrecht en weer een mijlpaal.’ Vertel ik met bescheiden lach.
‘Nou, dan zeg ik het gewoon. Van harte Charlotte! Ik vind het bewonderenswaardig. Zoveel mensen denken het, jullie doen het.’
Mensen die in je geloven, die willen dat je gaat ondanks gemis, verlies. Waarbij wederzijdse en onvoorwaardelijke steun en gunfactor geldt, daarvan weet ik nu, dat is zo verrekte waardevol.
Leef, Charlotte, leef!
Amper drie weken geleden belde mijn lieve vriendin om te vertellen dat ze niet lang meer te leven heeft. Verschrikkelijk en onwerkelijk. Diezelfde dag werd mijn schoonvader opgenomen op de IC, vechtend tegen corona. Wat een ellendig virus is dat. Bezig zijn met onze wereldreis en überhaupt vertrekken kwam niet meer in me op. Ik wilde maar één ding. Hier zijn. Er zijn.
Uitgerekend zij zei het. ‘Je gaat op wereldreis. Niet wachten. Leef Charlotte, leef!’ Ze priemde met haar vermoeide vinger mijn kant op. Wat had ik het moeilijk dat gesprek. Woorden lukten niet, ik knikte, glimlachte wat. Hoe kon ik nou gaan als zij me nodig had. Ik haar niet kwijt wilde.
Ze holde achteruit, koos een behandeling met een statistische kans van 30% op verbetering. Als ras optimist was ze overtuigd dat ze ditmaal niet het kortste lontje had in de strijd tegen die rotkanker. Ze wist het zeker, tijd zou ze krijgen. Nog geen dag later lag ze alweer op de eerste hulp. Ze was ziek, had pijn. Vroeg of we kwamen. Zo snel als kon reden we naar haar toe. Ik was er. Haar koude vingers die eerder altijd mijn nek opwarmden, knepen zachtjes in mijn hand. Ik gaf er een kus op. Zei dat ik er was, dat het goed was zo. Maar dat was het helemaal niet, ik kon niet bevatten hoe snel het ging. Ze mocht weer naar huis, daar waar ze het allerliefste was.
Er was precies genoeg tijd om afscheid te nemen, niet meer te lijden en rust te vinden. 27 jaar liefdevolle vriendschap draag ik voor altijd bij me. Wat mis ik haar nu al! Maar ik zal gaan. Daarheen waar ze zelf ook zo van hield, de zee.
Charlotte & Yvonne aan zee
Enthousiasme durft weer te groeien
… vijf, vier, drie, twee, één… Gelukkig nieuwjaar! Champagne vloeit. Paul neemt me beet, geeft me een zoen. ‘Op een mooi avontuur samen schat’. Ik kus en knuffel met iedereen. Niet omdat het kan in deze tijd, maar omdat het moet, wil ik mens kunnen blijven.
De teller tikt door. Pauls vader werkt aan herstel. Elke dag gaat het een beetje beter. Paul en ik pakken Quelinda ’s kluslijst en de reisvoorbereiding weer op. Enthousiasme durft weer te groeien. En in mijn achterhoofd schuilt een nog groter besef van afstand tot thuis wanneer we straks op reis zijn.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
