Onderwerp: Electrische step i.p.v. vouwfiets?

Vele jaren geleden had ik een “A” frame opvouw fietsje gekocht. Een spotgoedkoop ding, heel klein op te vouwen, dezelfde maat luchtbandjes als mijn step. Het in en uit mekaar vouwen was een priegelige aangelegenheid, je moest reeds technische kennis hebben wilde het lukken.
We ankerden aan de Zuidkust van Rhodos, een paar kilometer van de oude stad. We zouden boodschappen doen, onder andere moest ik medicijn halen. Daarvoor was je het beste af in de oude stad. Aan land geroeid, de bijboot bij een visser die aan de waterrand woonde aangemeerd en vastgelegd met een ketting en slot want er waren kleine deugnieten die graag bijboten losmaakten en dat betekende dat je bijboot met windje 6 richting Egypte dreef. Op de straat het fietsje uit mekaar geschoven, het reed prima op het asfalt. Mijn vrouw liep liever een eindje achter me aan want ik had erg veel bekijks. Een volwassen man op een soort circus fietsje met miniatuur wieltjes. Door de stadswal en dan krijg je in de oude stad een soort kinderkopjes. Eigenlijk meer mozaiekstraten met ei grote keien. Die straten kon dat fietsje met de kleine wieltjes niet af. Dus de “A” dichtgeschoven en over mijn schouder gehangen met de bijgeleverde draagriem.
Die fiets begon zwaarder te worden, althans die indruk had ik na urenlang door de oude stad slenteren. Bij een apotheek kocht ik mijn medicijn en de eigenaar van de zaak zag het ding dat ik daar over mijn schouder droeg. Buiten laten staan betekende verdwenen. Immers, ik had reeds enkele jongetjes gezien die me nieuwsgierig volgden. De apotheker was zelf een fiets fanaat, in die tijd uiterst zeldzaam want een Griek wil niet op een fiets gezien worden. Een fiets was voor kinderen en voor gastarbeiders, Grieken rijden auto of brommer.
De apotheker wilde graag eens zien hoe het fietsje er uitzag als het uitgeklapt was, ik zou wel even demonstreren. Dat ging helaas fout, ergens bleef binnen in het frame iets haperen, ik had nu een half uitgevouwen fiets. Met piepkleine wieltjes. Ikke rode kop van schaamte en mijn vrouw stond ruim 20 meter verder te doen alsof ze me niet kende. Tja, veel volk om me heen, veel toeristen die dachten dat ik kunstjes zou gaan doen.
Ik heb uiteindelijk die fiets de hele dag gedragen en hij is nooit meer gebruikt. Ik heb hem nog, ergens onder de kuipvloer. Ik heb nu een echte fiets, eentje met 29” wielen.

Zo’n fietsje is of inmiddels weggeroest of kun je aan het fietsmuseum doneren. Jij bent niet de enige die daar niet op gezien wil worden tegenwoordig.
René

Nadat ik voorgaand postje had geschreven heb ik resoluut het fietsje uit de catacomben gehaald en naar de vuilniscontainer gebracht. In Griekenland is het zo dat als je iets weggooit dat voor anderen nog waarde zou kunnen hebben (oude meubeltjes of kleding of overvloedig fruit) je dat naast de vuilniscontainer zet. Ik was nog niet terug bij de dinghy als ik de eerste brommer hoorde remmen.
De kerel stond verbaasd het fietsje te bekijken, vroeg zich waarschijnlijk af wat het was. Heeft het toch meegenomen. Geroest was het niet, alle framewerk aluminium. En nagelnieuw.
Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik besef dat ik veel van mijn spullen moet weg gooien. Opruimen zodat ik niet te veel rommel achterlaat als ik het anker slik.

Wat is er mis met een gewone step?

Mijn zoon heeft geen rijbewijs, en bereddert zich voor verplaatsingen naar ov met een elektrische step. Dat doet hij nu een 4tal jaar, inmiddels wel zijn 2e step.

Tip die hij geeft: ga aan de slag met volle banden. De luchtbanden gaan vrij snel lek.

Nachtvlinder schreef :
Zo zit ik er ook wel een beetje in. Nee het moet weer elektrisch, net zolang tot álles in ons leven van een batterij is voorzien. Past ook zo slecht bij zeilen, vind ik. Dan ben je lekker aan het onthaasten per zeilboot en dan moeten, eenmaal op locatie, de boodschappen weer zo snel en gemakzuchtig mogelijk kunnen worden ingekocht.

Evaluationcopy schreef :
Zelf voel ik ook een bepaalde weerstand tegen al dat electrische gedoe. Ook met fietsen. Het is hype van de eerste orde geworden en biedt de verwende West-Europeaan weer een mogelijkheid om tegen aanzienlijke bedragen zijn spulletjes-geilheid te bevredigen.
Ik verwacht, als nawee van het electrische gefiets, binnen twintig jaar een serieuze daling van de volksgezondheid.

Maar vlot boodschappen doen is wèl reden nummer één om een fiets aan boord te willen hebben. Provianderen is één van de logistieke kanten aan toerzeilen die niet altijd zo makkelijk liggen als thuis het geval is. De winkels zitten bij de leukste overnachtingsplekken vaak op enige afstand.
Lopend boodschappen doen zou je kunnen zien als de ultieme vorm van onthaasten. Dat gaat mij echter toch iets te ver.

Maar met een vouwfiets met 6 versnellingen (de meeste vouwfietsen in de categorie rond de € 500,- hebben die) en een bagagedrager met daaraan nog een paar fietstassen (-tasjes) is voor mij nog steeds het optimum voor dat doel.

Het lithium voor de accu's van allerlei electrische zaken gaan we in de toekomst nog hard nodig hebben voor meer urgente dingen dan een electrische fiets of -step.

Ik heb een maandje terug in St tropez een elektrische step gekocht! 425 euro, actieradius van 35 km en 25 km per uur. Cool dingetje en ik rij er heel vaak op! Soms met zijn tweeën en hij blijft maar gaan! Hij neemt weinig plaats in! Een vouwfiets is duurder

vmaxtoine schreef :
Niet qua milieubelasting.

Over het argument "duurder" wil ik het niet eens hebben. Je voedsel is ook véél te goedkoop, bijvoorbeeld.

Nachtvlinder schreef :
Toen we uit de Franse kanalen kwamen bleek dat mijn mountainbike op dek geen goed idee was.
Tijdens het zeilen langs de Franse kust bleef vaak een of ander touw haken, heb de fiets zelfs eens van dek zien gaan bij een overstag manoeuvre dus in Savona ( Italië ) heb ik de fiets gewoon laten staan tussen de verroestte vouwfietsjes in de marina. Zeker dat iemand er blij mee was.
Ik had echter reeds een ander speeltje. Ik had een step voor volwassenen gekocht. Reeds vóór ons vertrek uit Nederland had ik er een maar die had rollerblade wieltjes en die zijn te klein, daar ga je mee op je bek.
Nu had ik dus een zeer degelijk gebouwde push scooter met kogelgelagerde voorwielen van rolstoelen. Als rem ging je op het achterspatbord staan dat dan op de achterband drukte. Was een leuk ding, met z´n tweeën er op… dat wou m´n vrouw niet.
Later, in het Italiaanse Marathea lieten we de boot in de haven liggen en bezochten het “ bovendorp “ waar naar het schijnt 40 kerken zijn. Wij klommen een ellenlange trap van de haven naar boven, ik met de step geschouderd. Na een paar kerken waren we het zat en vertrokken terug naar beneden, naar de haven. M´vrouw deed weer die trap, ik nam de spiksplinternieuwe asfaltweg, met de step.
Een erg steile afdaling, veel haarspeld bochten. Algauw ging ik zo snel ( constant remmend ) dat ik de auto´s voorbij ging. Dat remmetje voldeed niet, ik had slechts uiterst dunne sandalen dus je voet op de weg slepen gaat niet en bovendien moet je ook ergens op staan. Ik was echt bang. Door het constante remmen rookte het achterwieltje, zal wel de band geweest zijn.
Op een bepaald moment had ik even rechte weg voor me, ik keek naar beneden naar dat rokend wieltje terwijl ik waarschijnlijk met 50km/ h naar beneden suisde.
Dat naar beneden kijken was fout want toen ik weer naar de weg wilde kijken bleef de klep van mijn pet door de snelheid tegen m´n gezicht gedrukt. Ik zag geen fluit.
Ik ben nog nooit de rapste geweest, het duurde een paar seconden voor ik het idee had m´n kop helemaal omhoog te knikken zodat de pet afwaaide. Weg pet, met één hand sturen met zo´n stepje kun je vergeten, ik scheurde alweer door een bocht op decimeters van de ruwe rotswand.
En dan schoot ik met enorme snelheid het haventerrein op.
Waar ik onze boot niet zag liggen. Ik was verdorie in een ander dorp. Tijdens mijn blinde vaart ( hooguit tien seconden ) moet ik een splitsing naar Marathea haven voorbijgekard zijn.
Ik kon weer met die scooter op m´n schouder naar boven en dan uiterst voorzichtig naar de boot.
Was een uur na m´n vrouw aan boord.

Er is ook geen onderwerp of je hebt er wel een mooi verhaal bij. Heerlijk

Ik keb nog een verhaaltje, reeds eens in een ander draadje gezet.

Ik lag geankerd op de rede van Göcek, Turkije en wilde mijn vrouw afhalen van de Dalaman luchthaven.
Ik had ( heb ) echter een hekel aan Turkse taxichauffeurs. De reden is dat zij ook voor een kort tochtje makkelijk 50€ vragen aan een toerist. Een Turkse passagier betaalt denk 1 € voor dezelfde rit. Bovendien zijn die taximannen goed georganiseerd, zo hadden ze de Dolmus busjes verboden de luchthaven aan te doen. Die gasten worden op hun gat zittend vet en rijk. Buit gegarandeerd.
Dus ik had eens geïnformeerd, iedereen vertelde dat van Dalaman dorp waar wel een Dolmus busje heenrijd naar de luchthaven heel erg ver was. Voor een ander misschien, niet voor ons. Had ook gezien in Google Earth dat ik die afstand makkelijk kon lopen.
Ik neem een super goedkope Dolmus bus naar Dalaman dorp en wandel vandaar naar de luchthaven. Ik had mijn step met een draagriem over de schouder hangen. Steppen gaat veel vlugger als wandelen en op de terugweg kon ik dan onze reiskoffer op de step zetten zodat het rollen supergoed zou gaan. Toen zag je nog niet eens stepjes voor kinderen, in Turkije was de step totaal onbekend.
Dalaman Airport is ook militaire luchthaven, word streng bewaakt. Dus ik kom aangestept en zie de eerste wachttoren met twee kerels er op met geweren. Ik besef dat die nog nooit een step hebben gezien ( pas jaren later had ieder kind er een ) dus stap af, klap de step dicht en hang hem over mijn schouder. Dan wandel ik verder. Passeer nog een paar wachttorens, allen bemand, alleen nu merkte ik dat ze zich zo´n beetje verstopten.
Kom ik aan de eigenlijke ingang. Slagbomen dicht, zo te zien wachthuis verlaten. Net als ik rond de slagboom wil lopen hoor ik schreeuwen “ DUR::DUR “ en zie meerdere geweerlopen in mijn richting wijzen vanachter het wachthuis. Ikke handen omhoog, werd behoorlijk onzacht in het wachthuis geduwd door zeker tien kinderen met geweren en machinepistolen. Ze spraken enkel Turks, even later kwam een oudere officier die Frans sprak.
Bleek dat ze dachten dat ik er kwam aanwandelen met een soort bazooka of zo iets op mijn rug en dat er nog NOOIT iemand naar de luchthaven was gekomen te voet. Iedereen nam een taxi. Dat hoort zo.
Ik was ondertussen flink pissig want ze wilden me gewoon niet toelaten naar de arrival te lopen.
Bovendien wilde die kerel passaport passaport en dat had ik niet bij, wat ik was nog niet eens ingeklaard in Turkije, was de dag voordien van Rhodos gekomen. K*t.
Ik ben dan beginnen schreeuwen van allemaal zever, ik ben toerist, paspoort is op mijn jacht.
De woorden toerist en jacht deden wonderen, wij waren toen nog kleine goden in Turkije.
Ik heb die man dan toegeschreeuwd dat ik volgende keer met een ezel zou komen, wat mijn kl*ten, een taxi, nooit ofte nooit.
Ik ben dan met een militaire jeep naar de arrival gebracht en heb met mijn staart tussen de benen een taxi genomen voor de terugrit naar Dalaman. Had aan de officier gevraagd hoeveel zo´n taxirit voor hem kost. Heb 4 lira betaald. De taxichauffeur dacht door mijn militaire escorte dat ik een official was dus durfde niet zeuren om zijn 50 €.

Zo doen we reeds jaren inkopen. Een goede mountainbike, een kogelgelagerd luchtbanden karretje (zelfbouw) Het zijn de wieltjes van mijn bovengenoemde step, multifunctioneel. Nu wil mijn vrouw niet meer achterop, te lastig voor haar rug. Heb dit voorjaar nog een tochtje gemaakt van 40 km door de bergen om een karretje verse oregano te halen. Probeer dat maar eens met een step, elektrisch of niet.

OldBawley schreef :
Hahahaha.. je zit nog steeds niet op je top, qua verhalen. Ze worden nog steeds mooier en mooier.

Orange Sunset schreef :
Volgens mij klopt dat niet. Ook op een privé terrein dat openbaar toegankelijk is (bij onze haven staat overdag het hek open) geldt de verkeerswegenwet evengoed.

lschip schreef :
Ik herinner me dat op Tiengemeten, voordat het een natuurgebied werd, de wegenverkeerswet niet van kracht was.
Het eiland was destijds eigendom van een verzekeringsmaatschappij die de grond verpachtte aan de daar wonende boeren. Er voer ook toen al een pontje, waarmee ook buitenstaanders het eiland konden bereiken.
Bij het haventje stonden allerlei oude auto's, voor een deel zonder kenteken en dus puur bedoeld voor gebruik op het eiland, die soms zelfs door kinderen werden gereden.

Hier in Griekenland rijd iedereen brommer of auto. Die maken lawaai. Ik rijd fiets en die hoor je niet komen. Je moet er bij Grieken mee rekenen dat ze de straat oversteken zonder kijken want auto´s en brommers hoor je komen, ze vertrouwen op hun gehoor. Fietsen… een paar jaar terug nul behalve kinderen, nu zie je veel elektrische fietsen. De Grieken zijn van hun ezel direct overgestapt op de brommer.

Ik fietste een rondje om het eiland. Aan de noordzijde van het eiland slingert de weg zich op pakweg 200 meter hoogte langs de berghellingen die zeer dicht begroeid zijn met naaldbos. Omdat de weg ongeveer dezelfde hoogte aanhoud (ongeveer is lastig per fiets) slingert de weg in korte haarspeldbochten die ook nog een keer onoverzichtelijk zijn wegens de dichte begroeiing. Het ging bergop, ik had m´n fiets in de laagste gang, klom erg traag maar zeker de weg op. Ik hoorde van de andere kant een brommer komen, hoorde dat hij stopte. Raar, want daar is niks behalve bos en rotsen.
Ik kwam om een bocht en zag de brommeraar aan de rand van de weg staan, hij keek over de rand van de afgrond, stond half tegen zijn brommer geleund en hij stak zich net een sigaret aan.
Ik fietste langs zijn rug voorbij, riep behoorlijk buiten adem “Kalimera”
De man die me niet had horen komen verwachtte daar geen mens, het was buiten seizoen, daar passeren hooguit 3 auto´s en brommers per dag, nooit een fiets.
Hij gaf een gilletje, zijn sigaret vloog uit z´n mond, de brommer viel om en sleurde de man mee over de rand van de weg.
Ik stopte, ook niet makkelijk als het steil omhoog gaat want je valt bijna automatisch terug tijdens het afstappen, rende naar de plaats waar de man over de rand was gegaan en keek waar hij gebleven was.
De man had geluk gehad, reeds na een meter of vijf waren hij en de brommer blijven hangen aan jonge dennetjes. Ik zag nu ook waarom hij daar was gestopt, hij was blijkbaar schapenherder, er liep daar een kudde geiten. De man had geluk gehad, hij kon net zo goed tweehonderd meter de helling zijn afgekukeld om dan in zee te landen.
Hij was ontzettend boos op me, ook terwijl ik hem heb geholpen die loodzware brommer weer op de weg te slepen. Ik denk dat hij vooral boos was omdat ik zowat de hele tijd de slappe lach had.
“Malaka” riep hij nog toen ik weer om de bocht fietste.

lschip schreef :
Correct, indien niet permanent afgesloten, geldt gewoon de Wegenverkeerswet.

holtere schreef :
IK heb n.a.v. de verhalen hier een Segbot F40 gekocht.
Zeer positief over de snelheid brug/heuvel op.

Voor 140 euro bij de Decathlon (1 maand geleden) een 'scooter' gekocht, zo schijnt het te heten. Bevalt prima om even brood te halen en je blijft in beweging. Had natuurlijk liever een elektrische gehad, maar dat komt misschien nog wel, eerst dit eens proberen.
René
ps. in elkaar vouwen is een peuleschilletje.

OldBawley schreef :

Ik had een hele andere indruk van de man achter Oldbawley

Kock1964 schreef :
Ah dat is de Rolls Royce versie van Decathlon. Ik heb even terug het model eronder gepakt, de Mercedes versie met handrem. Bevalt prima en ik gebruik het ook veel thuis met de kleine die met de loopfiets zo nu en dan wel eens een rondje wil maken.

Deze heeft ook een handrem. Heb ik ook de Mercedes.
René

Kock1964 schreef :
Nee hoor, verschil tussen de Rolls Royce en Mercedes is dat de Rolls Royce nog die extra flitsende stijling heeft en pootje/bumpertje (?) aan voorzijde?

Ah ok. Dat heeft ie.
René