Onderwerp: Zo maar een herinnering aan de vaart.

kom maar op, anders moet ik weer stofzeigen :cry: :?

_________________________________Bakkie!___________________________


Het is halverwege de jaren zestig dat we vanuit Engeland met bestemming Rotjeknor de Noordzee over kachelen.
Ons schip is een raised quarterdecker van 550 t. dwt.
Het is mooi weer, de wind zit in de oosthoek 2 tot 3 bft. en het zeetje is rustig.
We varen in ballast en lopen hard, wel 9 mijl!
Beneden doet Aagje Brons (6ED 395 pk direct omkeerbaar) haar best.
Omdat we met leeg schip niet loodsplichtig zijn, stomen we de loodspost voorbij zonder in te houden.
Op dat moment komt de vetpriester boven stormen en roept dat de motor stop moet want het stuwlager is witheet.
‘Is het lager dan nog te redden?’ Vraagt die ouwe.
‘Nee dat niet maar de motor moet stop!’
‘Niks daarvan’ zegt die ouwe “nog geen tien minuten en we zijn binnen, zolang houdt hij het nog wel uit.’

De filosofie achter dit besluit komt neer op:
Buitengaats ben je een schip in nood en overgeleverd aan de aasgieren van Smit.
Binnen huur je een sleepbootje voor een reisje naar de werf en spaart hopen geld uit.
En omdat als het er op aankomt niet de reder maar de verzekering de baas is, moet je als kapitein zijnde op de centjes letten.

Onze vetpriester verdwijnt al sputterend in de vetput, maar nog geen minuut later meld hij zich via de spreekbuis ‘ik gooi de kar nu stop!’
Die ouwe is nu net zo witheet als het lager daar beneden ‘als je dat godverdomme maar uit je bolle kop laat, ik ben hier de kapitein! Ik beslis!’
‘Maar ik ben de machinist en hier beneden beslis ik!’
En terwijl die ouwe nog staat te dreigen met hel en verdoemenis, zet de hwtk de motor stil.
Even staat die ouwe naar adem te happen, dan vliegt hij naar de brug manoeuvreerstand en draait het “orgelwiel” in standje startlucht.
De motor geeft nog geen zucht, laat staan dat hij start.
Het lager zit muurvast.
Precies datgene waar die ouwe, die dit al eens heeft meegemaakt, bang voor was.
Dan maar de spijker erin.

We liggen net noord van de vaargeul minder dan een halve mijl van De Hoek.
Met de middengolfzender vraagt de ouwe, via Scheveningen Radio, een telefoongesprek met de verzekering aan.
Wanneer het vuiltje doorgegeven is, wordt ons te verstaan gegeven dat we teruggebeld worden.
Voor het gesprek goed en wel teneinde is, zien we een grote havensleper naar buiten stomen.
Ze hebben scherpe oortjes daar bij Smit.
De sleper draait bij en manoeuvreert zijn kont onder onze kop
Een van onze Kaapverdiaanse matrozen loopt naar voren, klaar om iets aan te pakken.
Ik ga er meteen achteraan en kom net op tijd om het keesje van een hieuwlijn terug overboord te gooien.
Omdat het achterdek van de sleepboot veel lager dan onze bak is, kunnen de jongens van Smit mij niet zien maar steeds als het keesje op de bak valt, gooi ik het weer overboord.
De sleper die door de stroom wordt weggezet en ook nog eens rekening moet houden met onze ankerketting, brengt zijn kont weer dichterbij.
Van beneden word er geroepen dat we de lijn moeten pakken, maar dat is nu net wat ik niét van plan ben.
Die ouwe van ons, die een en ander met stijgende verbazing heeft staan aankijken, komt met grote driftige passen door het gangboord aanzetten en informeert naar mijn geestelijke gezondheid.
Ik leg hem uit dat ik, omdat ik bij Wijsmuller heb gevaren, weet wat er speelt.
Eerst pak je een hieuwlijn aan, daaraan zit een voorlopertje van touw en daaraan een sleepdraad.
Op het moment dat je de hieuwlijn begint binnen te halen, ben je dus bezig een sleepverbinding tot stand te brengen en dat kan centjes kosten.
De woorden centjes en kosten wekken bij onze ouwe heftige gevoelens op.
Met zijn handen breed uit elkaar op het potdeksel, als een dominee op zijn kansel, spreekt hij de gemeente vermanend toe.
‘Opgesodemieterd, stelletje kloo….. lamzakken! Als ik je goddomme nodig heb, zal ik je goddomme wel roepen!’
Na deze stichtelijke woorden draait hij zich naar mij en zegt: ‘Je pakt geen lijntje aan zonder dat ik het zeg.’
Nu was ik dat toch al niet van plan, dus dat komt goed uit.
Vanaf de brug wordt er geroepen dat Scheveningen Radio een gesprek voor ons heeft, dus gaat die ouwe weer rap naar achter.
Na een poosje komt hij op de brugvleugel en roept dat er een contract is tussen de verzekering en Smit en dat we vast kunnen maken.
De sleper, die natuurlijk op de middengolf heeft meegeluisterd, heeft zijn kont alweer in positie gebracht.
In no time halen we de sleepdraad binnen, die ik niet met het oog om de bolder gooi, maar om de krachten te verdelen over drie bolders beleg en daarna afbindsel met een “strontje.”
Dit heeft als bijkomend voordeel dat je, onafhankelijk van de sleper, kan losgooien wanneer je dat zelf wil.
We slingeren de motor van de ankerlier aan en gaan ankerop.
Nog voor het anker boven water is, hebben we een boeggolf zoals ik hier aan boord nog nooit heb meegemaakt.
We lopen minstens twaalf mijl!
Voor we het in de gaten hebben zijn we bij de werf Niehuis van de Berg., alwaar ik een paar dagen later iemand een pot dekkengroen over zijn oren trek.
“But that’s an other story”.


Albert.

“But that’s an other story”. word vervolg :?:

Ik lees hier een les in(meerdere).
Motorheet(lager) doorvaren tot hij echt stopt.
Misschien houdt ie het en kun je in veilg water met lage toeren de motor tot rust laten komen(met draaiende motor koelen. Of denk ik nu te simpel.

En vooraf je een sleep aanneemt eerst onderhandelen en informeren. Als de situatie dat uiteraard toelaat.

Ik leer alleen maar dat spijker een anker is en dat ouwe kapiteintjes zalig tekeer kunnen gaan tegen oude machinisten (en dat dit in ieder geval erg grappige situaties oplevert).

Hmm…, valt nog wel iets meer te leren. Wat te denken van hiërarchische verhoudingen en management.
Ik heb na mijn middelbare schooltijd (van voor de Mammoetwet)
9 maanden op de kustvaart gevaren (noem het een sabbatical) en moet zeggen, dat zo’n kleine gemeenschap zeer opvoedend en leerzaam is.

Wat dat stuwlager betreft, dat zit niet in maar achter de motor en heeft als functie het opvanggen van de voor/achterwaartse druk van de schroef zodat die krachten niet op de motor zelf komen.
Met de motor zelf was er niets aan de hand, het ging alleen om het lager.
Wel ging het hier om een direct omkeerbare motor, dwz. dat om van vooruit op achteruit te gaan, de motor moet stoppen en de anderekant uit weer gestart moet worden.
Wat hier speelde is het volgende.
Het lager is toch niet meer te redden dus kan je beter door karren want als je stopt zit alles in een keer muurvast.
Eenmaal binnen de pieren kan je de Berghaven invaren en daar voor de kant schieten of de spijker er in pleuren.
Daarna kan de verzekering een sleepbootje inhuren om je voor een vast prijsje naar de werf te slepen, dat kost maar een fractie van wat een contract op basis van Lloyd's open form moet opleveren.
Om zelf helemaal naar de werf te varen was al te riskant, want er was niet te voorspellen hoelang het spul nog bleef draaien.

Dat verhaal "Dekkengroen" komt nog wel

En Ger.Daar ben ik het helemaal mee eens.

_________________________________Dekkengroen___________________________________


We liggen hoog en droog op de werf van Niehuis v.d. Berg in Rotjeknor.
In de vetput is de fietsenmaker, samen met monteurs van de werf druk aan het sleutelen.
Die ouwe, de matrozen en de kok zijn naar huis en ik loop met “mijn ziel onder de arm” me te vervelen.
Het kladjournaal heb ik overgeschreven in het groot-leugenboek ofwel het nette journaal en op alle bladzijden heb ik keurig de handtekening van die ouwe vervalst zodat, als de SI langskomt, alles in orde is.
De zeekaarten heb ik allemaal bijgewerkt, mijn hut is helemaal uitgesopt en zelfs het stuurhuis is schoner dan schoon.
Ik maak een rondje over dek, schiet de geien wat netter op en zoek naar een karweitje om de dag door te komen.
Dan valt mijn oog op de gangboorden.
Omdat tijdens het laden en lossen er altijd schilden en luiken in het gangboord liggen en er op zee vaak water overheen slaat, komt er van schilderen niet veel terecht.
Het enige onderhoud bestaat dan ook meestal uit hier en daar wat bikken en borstelen en daarna bijplekken met loxorite 55, een soort menie.
Hier, met de gangboorden vrij van obstakels, is er een schone taak weggelegd voor iemand die zich verveelt.
Omdat het vannacht geregend heeft, is afzoeten met een slangetje drinkwater overbodig.
Eerst veeg ik met een bezem de plassen weg en ga er daarna met wat lappen nog es dunnetjes achteraan.
Zo, eerst even pikheet houden dan kan de zon de rest drogen.
Ik zet een pot pleur en brul boven in de machinekamerschacht:’meester, pikheet!’
Even later zitten we met een mok pleur op het achterdek, hoog boven de werf , lekker in het zonnetje.
Onder ons zijn ze bezig om met behulp van een mobiel kraantje de schroef te verwijderen.
‘Wil het een beetje lukken Syben?’
‘Ja, het loopt lekker, we hebben het stuwlager uit elkaar gekregen en zijn nu bezig om het gesmolten deel weg te hakken, ik denk dat we vanmiddag de schroefas kunnen trekken.’
Na een tweede bakkie verdwijnt Syben weer in de vetput en was ik de mokken af.

Aan dek gekomen, zie ik dat alles lekker droog is.
In het kabelgat Pak ik een kwast en een twintig liter pot groene dekkenverf.
Zo, nu even alles afzetten, walslurpen noemen dat besnijden en ik maar denken dat alleen de Rabbi dat doet.
Even na twaalven ben ik klaar, ik maak mijn klauwtjes schoon met peut en roep de fietsenmaker.
We eten een boterhammetje en spreken af dat we vanavond naar de Chinees op Katendrecht gaan.
Uit het kabelgat haal ik een lange roller en een verfbak
Eerst een touwtje spannen als afzetting en dan maar rollen
Ik heb bijna het bakboord gangboord in de groene dekkenverf gerold en klim op luik twee om de verfpot te pakken en de laatste liters in de verfbak te gieten.
Op dat moment stapt er een niet al te snuggere monteur van de werftrap aan dek en maakt aanstalten maakt om onder de afzetting door te gaan.
‘Hé maat, dat staat net in de tjet en is nog nat, ga maar langs stuurboord’.
Die oetlul zegt:’kan mij wat verdomme, mot je maar niet verrufuh as je op de werruf legt.’ en loopt zo met zijn grote platpoten dwars door mijn verse paint!
Nu weet ik dat mensen die teveel met motoren omgaan zelf ook af en toe een koprevisie nodig hebben, maar dit is toch wel al te gek, dit pik ik niet!
Ik sta een meter hoger dan hij met een grote pot waar nog een paar liter verf in zit en ben witheet van woede.
Terwijl hij onder me langs loopt, trek ik hem de pot helemaal over zijn kop, geef er met mijn vuist nog een hengst bovenop en zeg:’zo, als je nu niet snel opsodemietert, krijg je de slinger van de winch ook nog in je nek.’
Met twee handen haalt hij de pot van zijn hoofd, daar staat de stoere vent, helemaal groen en zeer timide.
Het is geen gezicht, ik schiet in de lach en zeg, terwijl ik hem een poetslap in zijn handen druk:’En nu opzouten, Kermit!’


Albert

Groen van ergenis

Net zo groen als de kleur van ons biljard. Biljard... Hij ligt toch niet al die tijd onder het biljard omdat jij hem, nadat je van hem een echte Kermit hebt gemaakt, ook nog eens een echte mis piggy op z'n dak hebt gestuurd.

Het ouwe bootje van Ger (Caldonia)

Albert,
Hartelijk dank! Er liggen toch wel heel veel goede herinneringen van mij, aan boord van dit schip

Damen Dragonfly

Wij varen met het ankerbehandelingsvaartuig “Arca” in de Roompot, als de “ Damen Dragonfly”, een supplier, de werkhaven Neeltje Jans uitvaart..
Achter ze hangt een ponton en daar achter, achterstevoren als stuurboot, de “Adriaan”.
Eenmaal buiten de geul naar de haven, geeft de “Dragonfly” er een paar klapjes bij.
Dat wil zeggen, ze geven er wel heelveel klapjes bij en maken behoorlijk gang..
Dit brengt de “Adriaan”, die nog steeds achteruit vaart, in moeilijkheden.
Ze kunnen de kont niet meer onder de sleepdraad krijgen en vallen dwars.
Op de brug van de “Dragonfly” zitten beslist geen sleepvaart mannen, want wat er achter ze gebeurt hebben ze niet eens in de gaten.
Wij, op de “Arca”, roepen via de marifoon en over de Storno tegen de “Dragonfly” dat ze moeten stoppen.
Het duurt een eeuwigheid voor dat ze reageren met :’Hè, wat is er?’
Ons niet al te diplomatieke antwoord luid:’ Kijk achter je, lul!’
De “Adriaan” heeft intussen steeds meer slagzij gemaakt, het water stroomt met kracht aan dek.
Ze liggen plat op hun zij, eindelijk stop de “Dragonfly” af, dat had geen tien seconden langer moeten duren want dan waren ze echt afgezopen.
Langzaam komt de “Adriaan” weer terug, dit was echt kantje boord.
Via de Storno roepen we de mannen op om te vragen waarom ze de sleephaak niet meteen loskoppelde, want dat kan vanuit de stuurhut.
Het blijkt dat het ontkoppelmechanisme klem komt als de haak helemaal dwars staat, hier zullen later eindnokken opgelast worden.

Naderhand had de “Dragonfly” nog een bakkie, minder erg maar wel stom.

Ze moeten rondvaren van het ene sluitgat naar het andere.
Als het tij gunstig is, hoef je niet de hele boeienroute te volgen maar kan je een stuk afsteken.
Het tij ís gunstig, dus varen ze de geul uit om af te steken.
Opeens, bij het ondiepste stuk van hun route, gaat er een schok door de boot en horen ze een geluid dat niet erg gezond klinkt.
Wat er gebeurd is?
De “Dragonfly” heeft, of liever gezegd had, een intrekbare Shottel-kopschroef, die in uitgeschoven toestand ca twee meter onder het vlak uitsteekt.
Ze hadden er even niet aan gedacht om dat dingetje op te trekken en onder het motto:’Een kleinigheidje moet kunnen’ de hele hap er onderuit gevaren.

Albert

Het moet toch wel een schouwspel geweest zijn: het ene schip dat het andere dwars en bijna onder trekt...


He toch opbeurend om te lezen dat profs ook dom/onoplettend kunnen zijn.

Groet P.

Die bemanning kwam uit de offshore en hadden zat ervaring in het bevoorraden van booreilanden ect. Het vereist, zeker met zeegang, een perfecte beheersing van je schip om onder de kraan te blijven zonder tegen de poten van het rig te klappen en of je mensen aan dek in gevaar te brengen bij het afleveren van boorschachten, containers etc. dus met hun zeemansschap zat het wel goed. Maar het varen tussen de banken en vooral het slepersvak vereist toch een andere benadering. Zo is het o.a. gewoonte dat op een (zee)sleper de uitkijk tijdens het slepen niet naar voren maar naar achter kijkt. Deze mannen hebben toen echt wel hun lesje geleerd, mede dankzij de opbouwende kritiek :roll: , in onvervalst Nederlands , van de echte sleepboot mannen.

Vr. gr. Albert

Herinneringen Albert?

Ja zeker, ik heb ook op havenboten gezeten.

De boekenkist.




Wat doet een zeeman als hij niet gaat stappen en zich verveelt?
We hebben het over een tijd dat er geen computerspelletjes of tv's aanboord waren, laat staan internet per satelliet.
Dan pakt Jan de zeeman toch een goed boek uit de boekenkist?

Ja inderdaad, dat was ook iets om de verveling te verdrijven.
Jammer alleen, dat meer dan de helft van de inhoud niet te pruimen was voor een gezonde jonge kerel.
Prikkeltjes lectuur? Vergeet het maar.
Wat er nog het meest in de buurt kwam waren de boekjes van Mickey Spillane en zelfs die waren nog vrij tam.
Voor de rest zat de kist vol met fel realistische streekromans van het soort; Zoon van een rijke boer krijgt verschrikkelijke ruzie met Pa om de keuze van zijn verkering, loopt kwaad weg en gaat naar zee.
Daar, tussen al dat goddeloze zeevolk, doet hij alles wat onze lieve heer verboden heeft zoals een pilsje drinken en meisjes kussen zonder daarmee getrouwd te zijn. (bah wat erg, ik ben blij dat ik zo niet ben).
Dan gebeurt er een of ander “verschrikkelijk” iets en ziet onze boerenzoon het “Licht”.
Hij gaat met gevouwen handen op de knieën verlaat zijn schip en trekt weer naar huis.
Daar treft hij zijn stervende vader aan die, met zijn laatste adem, de verloren zoon vergeeft.
De zoon trouwt alsnog met het meisje dat zijn vader had uitgekozen (lelijk maar met geld), neemt het beheer van de boerderij op zich, gaat elke zondag drie keer naar de kerk en wordt nog strenger in de leer dan Pa.

Kortom, een verhaal met moraal maar met nog niet genoeg erotiek om zelfs maar het begín van een hard plassertje krijgen.

Het is 1966 en we liggen in Rotjeknor aan de Parkkade.
Daar komt het busje van de “Bibliotheek voor Zeevarenden”, of hoe dat ook heten mag, om de oude boekenkist op te halen.
De chauffeur zegt:’Het is hier vlakbij, als je wilt kan je meegaan om zelf wat uit te zoeken.’
Dat lijkt me wel wat, dus de boekenkist en ik rijden met hem mee.
We sjouwen samen de kist naar binnen en worden daar opgewacht door drie niet al te jonge vrijwilligsters van de soort; Jurk gesloten tot hoog onder de kin en een blik van “we weten dat je een verdorven zeeman bent en eigenlijk niet meer te redden maar wij zijn vastbesloten om, al moet je er in stikken, je onze Ghrrristelijke naastenliefde te schenken”.
Ik huiver even maar loop toch dapper door en zeg ze netjes gedag.
Het aanbod van de dames om me te helpen uitzoeken wimpel ik beleefd af.
Er wordt een lege kist voorgaats gehaald en ik verdwijn tussen de stellingen en begin te verzamelen.
Met een arm vol boeken kom ik terug en leg ze op de tafel, verdomme de kist is al half gevuld.
Ik kijk naar titels en schrijvers, ja hoor, precies het soort dat het misschien goed doet in Staphorst maar waar Jan de zeeman niet op zit te wachten.
Ik haal de kist weer leeg en zeg:’ Heel aardig van u om te helpen maar ik zou het toch liever zelf doen.’
‘Ja, maar dan gaat het wat vlugger.’ Zegt een van de dames met een zuinig mondje.
‘O, maar ik heb geen haast we gaan vandaag toch niet varen en de kapitein weet waar ik ben.’
Vijf minuten later sta ik weer met een arm vol boeken bij de tafel en wéér zitten er andere boeken in de kist.
Nog voor ik mijn mond kan openen, krijg ik een pinnige preek over me heen.
Het komt er op neer dat wat stichtelijke lectuur nog nooit iemand heeft kwaad gedaan en als ik dan zelf alleen maar rommel wil lezen, moet ik wel bedenken dat ik niet alleen op dat schip zit en dat de anderen er misschien wel héél anders over denken.
Ze doet haar armen over elkaar en kijkt me aan met een blik van “O zo, daar heb je niet van terug”.
‘O als u daar bang voor bent kan ik u geruststellen.
De matrozen zijn Kaapverdianen en de kok is een Portugees, de machinist leest nooit, dus blijven alleen de kapitein en ik over.
Die ouwe leest alleen maar van dit soort liefdesromannetjes en ik hou meer van dát spul.’
Ik haal de kist weer leeg en vertrek voor een nieuwe lading.
Na nog een paar expedities tussen de stellingen en na nog enig geharrewar met de dames, staan alle boeken op de lijst en is de kist zo goed als vol.
Een van de dames kijkt me triomfantelijk aan en legt langzaam een Bijbel in de kist.
Ze zegt:’In iedere boekenkist hoort een Bijbel te zitten anders mag de kist de deur niet uit.’
Dit is een uitdaging die ik niet over mijn kant kan laten gaan.
Ik zeg:’Daar zal die ouwe blij mee zijn, heeft u er misschien nog een?’
Ze kijkt me argwanend aan en zegt:’Nog een?’
‘Ja, nog een, u moet weten dat die ouwe last van aambeien heeft en niet tegen dat ruwe wc papier kan.
Volgens hem is het papier van de Bijbel veel zachter aan zijn eh, u weet wel, dus als u er nog een voor hem heeft… .’
Rats, weg is de Bijbel.
Als blikken konden doden!

Samen met de chauffeur, die alles zonder wat te zeggen gevolgd heeft, draag ik de kist naar buiten.
Daar, op de stoep, laat hij de kist zowat uit zijn handen kletteren en begint te brullen van het lachen.:’Veel zachter aan zijn, u weet wel! Hou me vast, ik kom niet meer bij. Kostelijk man, hoe kom je er op?’
‘Hoe ik er op kom? Heel eenvoudig, toen die ouwe nog als matroos op een potje voer, bij een nogal zwaar Gereformeerde kapiteineigenaar en zijn vrouw, kreeg hij geen wc papier.
Die vrouw zei dat hij zijn gat maar met krantenpapier moest afvegen.
Uit nijd heeft hij toen de Bijbel uit de boekenkist gepakt, er met een marlspijker een gat door gestoken en met een zeilgarentje in de wc gehangen.
Hij hoefde de reis niet eens af te maken, op de sluis van Brunsbuttel mocht hij al naar huis.’



Albert

Dank!

Hahahahaha,

Ik moet op mijn werk hier verschikkelijk mijn best doen mijn lachen in te houden. Wat doe je me aan Albert?

Prrrrachtig Albert, toevallig afgelopen nacht nog een inzet op de Parkkade gehad, helaas minder vrolijke afloop maar dat hoort nu eenmaal bij mijn werk..

De hofjood van de Forest Hill

In februari 1961 kom ik als zeuntje – lichtmatroos - op de Forest Hill, een tanker van 20.000 ton.

De gifmenger en de hofjood –hofmeester- daar zijn twee handen op een buik.
Omdat op tankers de voeding over het algemeen een stuk beter is dan op vrachtschepen, zou je verwachten dat het eten tip top zou zijn, nou, dat valt zwaar tegen.
De chef gifmenger en de hofjood hebben zo hun eigen handeltje met de scheepsleveranciers en dat gaat ten koste van de bemanning.
O ja, je krijgt wel elke dag een eitje en “verse melk” (van melkpoeder) maar de opsnit is schoenzolen kaas en kilometerworst uit blik, een soort boterhamworst, volgens mij gemaakt van meel en zaagsel met een scheutje bouillon voor de smaak
Ook de overbekende sterfopstraat worst is aanwezig.
Bij het ontbijt, eten de meeste een boterham met ei en voor de rest jam dus komt er op den duur zo goed als geen opsnit op tafel want het wordt toch niet gegeten.
Toch nog een redelijk ontbijt want, je kan ook een bordje Brinta met kouwe melk nemen.
Het is wel tekenend, er is genoeg van alles maar de kwaliteit is knudde.
Dat laatste komt vooral tot uiting bij de warme hap.
De soep is meestal bremzout en voor de rest smakeloos.
De piepers en de groente zijn ook al niet om over naar huis te schrijven.
Maar het ergste is toch wel je stukkie vlees.
Klein, taai en met een sterke bijsmaak die er voor zorgt dat het meeste vlees in de kerrie emmer verdwijnt.
Over dat laatste krijg ik dan weer heibel met die gifmenger en de hofjood, want die willen dat ik het weer naar de kombuis breng, terwijl de matrozen zeggen:’Over de muur met die hap, anders staat het morgen, verwerkt in een of andere stew, weer voor je neus”.

Op zekere dag, het is net pikheet, word ik door de hofjood gebeld:’Kom jij samen met het machinekamer zeuntje eens even hier’.
Dus wij naar zijn kantoortje, een dek hoger.
Daarbinnen zitten de hofjood en die gore gifmenger samen aan de borrel.
‘Jullie gebruiken veel te veel suiker, daarom is vanaf nu de suiker op rantsoen, alsjeblieft neem maar mee,’hij wijst naast zijn bureau, daar op het dek staan twee kratten met ouwe conservenblikken, die ongeveer tot de helft met suiker zijn gevuld,’iedereen krijgt zijn eigen weekrantsoen en moet maar zelf zien wat hij er mee doet.
Ik geef geen commentaar maar denk; een half blikkie suiker de man? Dat wordt oorlog!.
Terug in de messroom zetten we de kratten op tafel.
‘Alsjeblieft onze rantsoenen’.
Na een korte uitleg worden de mannen kwaad.:’Breng maar weer terug en zeg tegen die hofjood dat we ons alleen door een wijf laten naaien en niet door een poot’.
Wij weer naar boven met die handel.
De hofjood blijft bij zijn besluit, dus twee minuten later staan we weer met die kratten in de messroom.
‘Breng maar weer naar boven!’
‘Ja, dat kunnen we wel doen, maar dan staan we binnen vijf minuten wéér hier met die met die hap.’
Cor, een matroos, spring overeind pakt de telefoon en belt de hofjood:’Chef kunt u even in de bemannings mess. komen?’
Blijkbaar is het antwoord negatief, want Cor zegt:’Dan komen wij toch even naar boven. Jongens pak op die kratten en ga mee’.
Jaap, de kabelgast, gaat ook mee.
De hofjood heeft zich samen met de gifmenger in zijn hut, annex kantoortje, verschanst en verdomt het om open te doen.
Cor roept tegen de dichte deur:’Oké chef je doet maar wij gaan een paar trappen hoger, eens kijken wat die ouwe er van vindt’.

Cor klopt op de deur van die ouwe.
‘Ja binnen, een momentje jongens ik ben zo klaar.’
Die ouwe is aan de telefoon bezig en we begrijpen uit zijn antwoorden dat hij de hofjood aan de lijn heeft.
Hij hangt op en zegt:’Wilden jullie de hofmeester molesteren?’
Cor, die kan lullen als een standwerker op de markt zegt:’ Welnee Kaptein dan waren we toch niet naar u gekomen?’
Hij legt uit wat er speelt en besluit met:’Kijk Kaptein, we weten allemaal dat suiker kracht geeft aan de spieren, dus als we niet genoeg suiker krijgen, worden we slappe mietjes die geen werk meer kunnen verzetten. ’t Is niet dat we dan niet willen werken, want we willen wel maar kunnen niet, snapt u wel?’
Die ouwe zegt:’Hm, ik zal es zien wat ik hier mee aan moet, gaan jullie maar weer naar beneden jullie horen nog van me.’
Nog voor elf uur belt de hofjood en zegt dat we de suiker weer bij hem moeten inleveren.

Sindsdien kunnen we (de m.k. zeun en ik) bij die hofjood geen goed meer doen, omdat hij tegen de mannen niet opkan, probeert hij ons te zieken met allerlei kleine pesterijtjes en de gifmenger doet dapper mee.
Het is dat de mannen ze af en toe waarschuwen, anders hebben we geen leven meer.
Wat die ouwe betreft, die heeft het er niet meer over gehad.
Hij is, wat mij betreft, een goede vent die zelfs meedoet met waterpolo in het munitieruim dat we halfvol laten lopen.
Hij gaat niet op zijn strepen staan als hij wordt onder geduwd maar pakt je op de zelfde manier terug.

En dan de “picknick”.
De bak is net helemaal groen getjet en de bootsman oppert dat we daar in het “gras” wel eens een picknick zouden kunnen houden’.
Nou daar is iedereen wel voor in, dus gaat de boots met de eerste ouwehoeren en vervolgens met hem naar die ouwe.
Al snel is het rond en op zondag morgen zitten we op de bak in het groene “gras” te picknicken.
Nu wordt er meer gezopen dan gegeten, dus al snel is niet iedereen meer even fris.
Op een gegeven moment staan die ouwe en de boots naast elkaar naar de ankerlier te kijken, de armen over elkaars schouder (ik weet niet wat ik zie) en nog al onzeker op de beentjes.
‘Kijk kaffitein,’ zegt de boots die een hazelip heeft ’dat is nou de ankerlier.’
Die ouwe kijkt alsof het de eerste keer is dat hij zo’n ding van dichtbij ziet en zegt:’ Dat is mooi boots, dat is héél mooi maar waar is dat voor?’ en hij wijst op het condens aftapkraantje van de stoommachine.
Samen buigen ze zich diep voorover om het onderwerp van hun belangstelling goed in focus te krijgen.
‘Dat’, zegt de bootsman, ‘is een aftafkraantje máár Kaffitein……...’ hier wacht hij even tot die ouwe hem vragend aankijkt, ‘er komt geen bier uit.’
Brullend van het lachen vallen ze gezamenlijk op hun achterwerk.
Even later drinken ze gebroederlijk uit de zelfde jeneverfles glaasjes hebben ze niet meer nodig.



Albert

De “MARIE SOPHIE”.

De “Marie Sophie”, was een oud bootje waar niet te veel apparatuur op zat en wat erop zat was niet zo best.
Het kompas, hoewel niet al te zuiver, was zowat het enige dat het deed.
Een radar of VHF was moderne nieuwlichterij en voor ons niet weggelegd.
Een autopilot was er natuurlijk ook niet, dus was het sturen op het handje zes uur aan een ruk tweemaal per etmaal.
Nu hadden we één ding wat modern was, namelijk een krukje voor de roerganger.
Nu hoor ik je al zeggen dat dit wel meer voor kwam, maar hier was meer aan de hand dan je op het eerste gezicht kon zien.
Dit krukje had een wek functie voor roergangers die in slaap vielen .
Van de vier poten was er een afgebroken, wat tot gevolg had dat je met kruk en al tegen het kaartenkamerschot moest leunen met een voet op het dek om niet om te sodemieteren, wat dus subiet gebeurde als je in slaap viel.
Met een beetje zeegang was het niet mogelijk om te blijven zitten, maar ook dan was het raadzaam om wakker te blijven.
Het stuur systeem werkte dan namelijk in twee richtingen, het stuurrad bewoog het roer heen en weer, maar op zijn beurt liet het roer het rad rondvliegen.
Dit heeft mij eens in een keer van achter het roer tot bij de bakboordsdeur laten vliegen met mijn kop vooruit zonder dat ik een voet aan dek kreeg.
De kunst was om met slecht weer niet te sturen, maar het heen en weer vliegende wiel af te remmen als het de meest gunstige stand bereikt had.
Probeerde je wel te sturen dan werd je doodmoe en maakte grote kans op een gratis vliegreisje.

Nee, dan die ouwe, die wentelde zich in luxe!
Die had een voorstoel uit een VW kever in de kaartenkamer staan waar hij direct om zes uur ‘s morgens zijn wacht in begon en niet voor achten wakker werd.

Op een mooie ochtend bij de schotse eilanden onderweg van Mistley naar een of andere whisky stokerij terwijl die ouwe weer in zijn VW zit “je kent de weg onderhand wel en als je dat vuurtje dwars hebt ga je maar … voorliggen, snurk”

Langzaam wordt het licht en ver vooruit zie ik een of ander raar schip op tegenkoers.
Even later bij daglicht, zie ik dat het een grote kruiser is en herken het als, of de “Ruyter” of de “Zeven Provinciën”

foto internet

Zij liggen stil, maar wij ploffen met wel zeven en een halve mijl langzaam dichterbij.
Dan begint die kruiser te knipogen met zijn seinlamp, zo groot en fel dat ik meteen verblind ben en die knaap iets toewens wat zijn gezondheid niet ten goede komt.
Je moet niet denken dat ze van opgeven weten, .- .- .- .-.-.- .-.-.- of wel AAA AAA AAA .
Wat in morse zoveel wil zeggen als “ indien het u toevallig zo uitkomt en het niet te veel moeite is wil ik graag een babbeltje met u maken”.
Ondertussen zijn we minder dan een mijl van die “ben nie bang boot” verwijderd en gaat het oproepen fanatiek door.
Nu wordt het tijd om heiligschennis te plegen en die ouwe te porren.
“Kap…. Kap…KAP!”
“He, watte, ja wat is er”
“Dat oorlogsschip daar vooruit is al een tijdje aan het aan het oproepen met de lamp”.
Die ouwe komt een beetje omhoog uit zijn hobbezakken houding, recht zijn rug nog iets verder en kan net door het raam van de kaartenkamer naar voren kijken.
Met een zucht laat onze gezagvoerder zich weer terugzakken en mompelt “dat gaat veel te snel, kan ik toch niet volgen” en snurkt verder.
Ondertussen blijft het oproepen doorgaan en passeer ik ze op ca honderd meter zonder met de vlag te groeten die duidelijk voor ze te zien is, maar ja, ik heb maar één paar handen en niet veel respect voor de marine.

Albert.

De marine is in iedergeval niet Albert z,n ding

Toch vond ik deze schepen absoluut imposant en zeker niet lelijk, de hier getoonde C 802 is de ''Zeven Provincien''.

Voor diegene die meer willen weten over de geschiedenis van deze schepen, google eens op ''Almirante Grau'', onder deze naam heeft de "De Ruyter'' nog jaren voor de marine van Peru gevaren.

Toch weer een staaltje van hollandse scheepsbouw kunst.

Hier een leuke link naar het marine/koopvaardij forum.

Hoi Ron, Mij staat bij dat we deze twee "Ben nie bang boten" na de oorlog van de Yankee's hebben overgenomen. Of was dat alleen de "Karel Doorman"? Vr.gr. Albert