Onderwerp: Zo maar een herinnering aan de vaart.

Loodsbootje

Het mooiste loodsbootje dat ik ooit gezien heb was in 1964 in Ierland.
De plaatsnaam weet ik niet meer, maar het was een of ander klein gat aan de westkust, waar we balen turfstrooisel moesten laden.

Die ouwe had tevoren met de agent gebeld en onze ETA opgegeven.
Maar wanneer we op de rede komen is er geen loods te bekennen.
Zonder loods naar binnen is geen optie, want het is overal stenen, klippen en branding, dus zonder “local knowhow” kan je beter buiten blijven.
Het haventje zelf kan je nog niet zien, dat ligt ergens achter een heuvel.
Na een uurtje gaande houden is die ouwe het zat en besluit om te ankeren.
Terwijl die ouwe de kaartenkamer in duikt om een goed ankerplekje uit te zoeken, zegt de stuurman “ die zijn gek, moet je kijken!”.
Hij wijst naar een klein gaffelgetuigd zeilbootje, dat we al een half uurtje in de peiling hebben en dat al laverend langzaam naar buiten is gekomen, maar geen aanstalten maakt om terug te gaan.
Het bootje verdwijnt af en toe met mast en al achter de oceaan deining, maar komt steeds weer boven en knokt zich langzaam maar zeker tegen de wind in.
“Ze willen zeker naar Amerika” zegt de kok.
Het bootje maakt opnieuw een slag en komt nu weer onze kant uit.
Onze ouwe, die er ook weer bij is komen staan, zegt terwijl hij hoofdschuddend de kijker laat zakken ”het lijkt wel of ze ons moeten hebben, maar ze moeten niet denken dat ze sigaretten of drank kunnen kopen, dat stelletje zelfmoordenaars.
En laat de loodsladder ook nog maar even aan dek liggen”.
Het bootje komt dichterbij en blijkt een blank gelakt overnaads spiegelsloepje te zijn, zo iets als we op de kustvaart vaak achterop hebben staan als werkbootje.
Het is een mooi gezicht, net als je denkt dat de volgende golf er overheen gaat, klimt het bootje zo licht als een meeuw schuin tegen die muur van water op en scheert aan de achterkant weer naar beneden.
De bemanning bestaat uit twee oudere mannen die gekleed gaan in van die lange wollen jassen van onbestemde kleur, zoals je ze alleen in Ierland ziet.
Terwijl de een stuurt, zit de ander met langzame bewegingen te hozen.
Ze zijn nu vlak naast ons en gaan opeens door de wind en schieten langszij.
Op de top van een golf staat de voorste man op zet een voet in een spuigat, zwaait zijn andere been over het potdeksel en staat in het gangboord, terwijl het bootje afvalt en recht voor wind en zee met zijn zeil wijduit richting kust surft.
Die ouwe is witheet van woede over zoveel brutaliteit, hij buigt zich uit een raam en brult “ what the fucking hell do you think you are doing, get of of my ship”
Het antwoord, gegeven met een zwaar gaelic accent met rollende rrr, komt onmiddellijk.
“And a very good morning to you to captain, I am your pilot”.

Albert

Hahahaha

Dat is een goed verhaal .

En de accenten en gezichten kan ik me helemaal mooi voorstellen.

___________________________________Vissen____________________________________

We liggen in Mistley, nabij Harwich, om graan te laden voor een whiskystokerij op de Schotse eilanden.
Het is zondagmorgen een uur of acht als ik op het achterdek even sta te rekken en te geeuwen.
Er wordt niet gewerkt en het is doodstil, een prachtige zomermorgen.
De rivier die bij hoogwater meer dan een mijl breed is, is nu geslonken tot een smal stroomgeultje langs de kade, niet meer dan dertig meter breed en hooguit een meter diep.
Het schip ligt zo goed als droog en er zwemt een hele vloot zwanen, die met de kop onderwater naar voedsel zoeken.
Verderop zie je modderbanken die druk bezocht worden door allerlei waad en zwemvogels en aan de overkant van de rivier maken mooie groene zacht glooiende heuvels het plaatje compleet.
Dit is niet de tijd om onderdeks te zitten, dus ik ga op een bolder zitten genieten.
Dat hou ik tien minuten vol en begin me alweer te vervelen, maar naar binnen wil ik ook niet.
Wacht even, die ouwe die zo gek op vissen is, heeft in het gangetje naar de salon een hengel staan.
Ik pak de hengel, een emmer en een stuk brood en ga vissen.

Ik vang geen ene moer en wil het net opgeven, wanneer er een bootje met twee oudere mannen met langzame slagen komt aangeroeid.
In het bootje zie ik stokken en netten, waarmee ze zo’n honderd meter voorbij het schip het geultje afsluiten.
Langzaam roeien ze een kwart mijl terug.
Dan komen ze al zigzaggend weer terug, terwijl de een roeit, slaat de ander met een lange stok
waar een klos onder zit in het water en drijft zo de vissen naar het net.
Bij het net aangeland wordt dit in de boot getrokken en leeggeschud.
Nu lust ik ook wel een visje op zijn tijd, dus haal ik vlug een slof sigaretten uit mijn smokkelkastje en toon die aan de heren wanneer ze weer langs roeien.
Hun belangstelling is meteen gewekt.
Even later gaat de emmer met een slof sigaretten omlaag en komt gevuld met platvis weer boven.

Net als de mannen weg roeien, hoor ik gestommel dat er op wijst dat onze gezagvoerder weer bij de mensen is.
Vlug pak ik de hengel en doe of ik aan het vissen ben.
Daar komt die ouwe in de messroomdeur, een voet op de waterkering zijn haar nog in de war en een grote engelse mok met koffie in zijn hand.
“Wat ben jij nou aan het doen? ”.
“Vissen kap.”
“Dat kan je wel vergeten jong, dat heb ik hier wel vaker geprobeerd, maar je vangt hier niks.
Wat voor aas gebruik je eigenlijk?”
“Brood, kap.”
“Brood? Dan kan je helemaal wel vergeten, wie gaat er hiér nu met brood vissen!”
“Toch heb ik er al wat gevangen kap.”
“Ja hoor, en mijn hond kan vliegen. Waar heb jij die wonderbaarlijke visvangst dan wel
gelaten?”
“Hier achterop kap, naast de kaapstander.”
Met een gezicht van “ja, ja, neem mij in de maling” komt die ouwe helemaal aan dek en schuift op zijn pantoffels naar achter.
Ik blijf met mijn gezicht naar de hengel gewend, want ik kan mijn smoel al niet meer in de plooi houden.
Het eerste wat ik hoor, is de mok koffie die aan dek klettert.
Ik kijk om en zie die ouwe met uitpuilende ogen en paars aanlopend naar mijn emmer staren.
Hij staat te sputteren als een brommer die niet starten wil.
Dan in twéé stappen staat hij bij me en brult “hier” en rukt de hengel uit mijn handen.

De emmer met vis breng ik bij de kok en die ouwe blijft de hele dag zitten vissen zonder ook maar iets te vangen, maar opgeven doet hij niet.
Ik vertel hem niet hoe de vork in de steel zit, in eerste instantie omdat ik veel te veel lol heb wanneer ik hem zo bezig zie.
Later, wanneer hij zijn pantoffels heeft verwisseld voor schoenen met een harde neus, lijkt het me al helemaal niet vertstandig om met de waarheid over de brug te komen.
De hengel krijg ik nooit meer in handen want waar we ook liggen, die ouwe is aan het vissen, al was het alleen maar om te laten zien dat hij het veel beter kan dan ik.

Wanneer we bij Holyhead in de mist voor anker liggen en die ouwe achterelkaar een paar emmers makreel vangt, laat hij triomfantelijk zijn buit zien.
“Zo mien jong, wat denkst dou hier van” zegt hij trots.
“Tsja kap, hoe moet ik dat nu zeggen, niet dat er iets mis is met een makreeltje op zijn tijd, maar eh, persoonlijk heb ik toch liever een platvisje.”

Albert

Weer een geweldig amusant verhaal ) Bedankt voor de lach

Nog meer om te genieten en vooral te lachen.

Prachtig, altijd positief en vol humor!

Op naar een verhalenbundel zou ik zeggen... 8)
Boek nr.2

Die verhalen van de Zeeland even door het printertje gestuurd en kan ik in de loze uurtjes lachen, tot verwondering van mijn collega's die denken dat ik iets van de zaak zit te bestuderen....

Een goede lunch.

De Alberto-Dodero, een Argentijns vracht/passagiersschip, lag als ze in Amsterdam kwam altijd aan de Oostelijke Handelskade bij de KHL.
Destijds, ik was zestien, moest ik tussen twee reizen door bijwerken op de binnenliggende zeeschepen.

De man waar ik die dag mee samenwerk, Arie, is een al wat oudere man die niet meer vaart maar vast bij de “slijmploeg” zit.
Tegen twaalven zegt Arie:’Hé jochie, voer je boterhammetjes maar aan de meeuwen, wij gaan op de luxe toer.’
Hij neemt me mee naar het kabelgat aan de wal en wijst op een ruwhouten kistje van een centimeter of zestig lang:’Die motte we hebben.’
Met een krijtje schrijft hij op het deksel Alberto Dodero en zegt:’Oppakken, meekomme en je muil houwen.’
Ik loop, met het kistje in mijn handen, achter Arie aan de gangway van de “Alberto Dodero” op.
Bovenaan staat een wachtsman, een portier/surveillant van de KHL, kompleet met pet en uniform.
‘En waar denken we dat we heengaan?’
‘We moeten machineonderdelen aanboord brengen, meneer.’
‘Wat voor onderdelen?’
‘Ja, dat is er niet bij gezegd, maar wel dat ze er om zitten te springen.’
‘Oké, maar zo snel mogelijk weer van boord!’
‘Ja meneer, dank u wel meneer.’
Arie weet goed de weg aanboord, we lopen regelrecht naar de bemanning ’s messroom.
‘Zet dat kistje maar naast de deur en ga maar zitten, ik mot effe met Manuel praten.’
Een kwartiertje later zit ik te smullen van een kingsize, beefie de lomo met gebakken eieren en brood.
De lap vlees hangt aan weerskanten over mijn bord heen, heerlijk!
Er staat ook wijn, zo zuur dat je mond er van samentrekt maar Arie vindt het lekker, van mij mag hij, ieder zijn meug, ik drink water.
Na het eten laat Arie een grote boer en zegt:’We gaan weer, vergeet het kistje niet.’
Met een tevreden vol gevoel sjok ik, met het kistje, achter hem aan naar de gangway.
Daar staat de portier/surveillant:’Zo, dat heeft wel erg lang geduurd.’
‘Ja meneer, maar ze hebben eerst geprobeerd of het wel paste en dat was maar goed ook want er klopt geen ene moer van.
Nu moet de hele handel weer terug naar de fabriek en omgeruild worden voor het goeie spul.’
‘Oké, schiet maar op.’
Wij de wal weer op.
‘Ziezo,’ zegt Arie,’ze trappen er ook altijd in en morgen, morgen gaan we wéér uit eten!’

Die portier, Frans A., is niet zo dom als hij zich voordoet en weet precies wat er gespeeld wordt maar hij gunt een oud zeeman zijn extra-tje.
Dat vertelde hij me twaalf jaar later, wanneer ik intussen met Marjanne, zijn knappe dochter
getrouwd ben.


Albert

Alberto Dodero
Hier een link voor meer info :roll:

Prachtig Albert... dit is een wending die in het boekje 'hoe schrijf ik korte verhalen' thuishoort!
En Marjanne is nog steeds zijn knappe dochter

Een brief aan de zoon van een kapitein, destijds een klein rotjochie maar nu een volwassen man.


_____________________In Vigo, op de Vulcano werf?______________________________

Ja Roelof,

Die tijd in Vigo herinner ik me nog goed.
Ook hoe je moeder na een bezoekje aan de tandarts met een spierwit gezicht en een bloedend mondje aanboord kwam.
Je pa had gezegd laat alles er maar in een keer uithalen.
Dat was eigelijk een luizenstreek van je vader, zeker als je nagaat dat hij zelf al bleek wegtrok bij alleen al het woord tandarts, terwijl hij een gebit had waar de wolf zwaar in zat.
Iedere keer dat hij kiespijn had en dat kwam nogal eens voor, zou hij in de volgende haven alles wat er nog in zat laten trekken.
Maar als ik, wanneer we binnen lagen, met een uitgestreken gezicht vroeg ‘zeg kap, als de agent straks komt, gaat u dan gelijk met hem mee naar de smoelsmid?’
Dan moest ik me met mijn eigen zaken bemoeien en had hij helemaal geen pijn en die stomme grijns moest ook van mijn smoel af!
Tot we weer op zee zaten…!

Maar die weken daar in Vigo waren eigelijk één lange vakantie.
Omdat het zo bloedheet was, werkten we op zijn Spaans.
Om 06:00 uur beginnen en om 12:00 uur afnokken, waarna we vrij waren voor de rest van de dag.
Na het schaften zaten we dan nog even met een kouwe klets in de schaduw op het achterdek, waarna ik mijn snorkel, bril en vliezen pakte en langs een rotspaadje naar een strandje liep en tot een uur of vijf in het water lag.
Daar kwam in de namiddag ook steeds een Spaanse schone van zeventien lentes om te zwemmen.
Zij was werkelijk een pracht exemplaar maar toch mankeerde er iets aan!
Ze had namelijk een broertje van acht, die altijd mee moest van mama.
Wij zagen elkaar wel zitten, maar dankzij dat kleine ettertje is het nooit verder gekomen dan, handje, kusje, borstje voelen.
En dat dan nog alleen maar als het ettertje, met een schepnetje dat ik hem had gegeven, even achter een rotsblok verdween.
Ik heb zelfs op een avond met haar in een of andere processie meegelopen, alsmaar de berg op tot aan een kapelletje op de top.
Allemaal heel indrukwekkend, in het pikkedonker met alleen wat kaarsen en voorop een heiligenbeeld van ….?
Sindsdien schijn ik onder bescherming te staan van een of andere Sint, die zijn roeping heeft gevonden in het waken over “Alberto”.
En ik moet zeggen, hij heeft de laatste veertig jaar behoorlijk zijn best gedaan.

Op zekere dag zitten we weer op het achterdek wat schaduw te zoeken en onder het motto “werken is heerlijk, ik kan er uren naar kijken” aanschouwen we de bezigheden op de werf.
Daar op Werf Vulcano worden ondermeer een serie vissersschepen voor Fidel Castro & co. gebouwd.
Dit gaat in secties, die worden helemaal boven in de hal gebouwd en daarna beneden op de helling aan elkaar gelast.
Vandaag gaat er weer een middensectie naar de helling.
Dat gaat als volgt.
De sectie wordt op een grote platte spoorwagon geladen en gaat dan via een sterk aflopende spoorbaan naar de helling, waar hij op de juiste plaats gehesen wordt.
De spoorbaan is ca. 250 meter lang met een hoogte verschil van pakweg 20 meter.
Het transport wordt uitgevoerd met behulp van een kleine zwaar uitgevoerde rangeerlocomotief.
Die loc laat de wagon achteruit naar beneden rijden en hoeft niet te duwen, alleen maar af te remmen.
Dit is sectie nummer zoveel en onderhand routine voor de mannen.
Omdat de sectie langer is dan de wagon en er meters overheen steekt, bestaat de verbinding tussen loc en wagon uit een nylon tros van 25 meter.

Wij zitten ereloge en leveren, onder genot van een kouwe bak, vakkundig commentaar.
‘Dat loopt soepel meester, gooi los die remmen.’
‘Gaat dat niet een beetje hard? Hij kan beter wat afremmen.’
‘Ben je gek man? Gang is alles.’
‘Als hij nu niet remt, dan hoeft het niet meer.’
De man op de loc lijkt ons gehoord te hebben, want hij gaat in de remmen.
We zien de tros een behoorlijk stuk uitrekken en er komt zelfs rook uit.
‘Moet je zien dat ding is nu in het hart verbrand, hij mag wel voorzichtig zijn.’
Het spul is nu bijna halverwege en begint al een beetje vaart te minderen.
‘Dat gaat wel goed zo, als hij straks op het horizontale stuk komt staat hij in no time stil.’
De man op de loc is het hier niet mee eens en gaat wreed hard in de remmen.
Dat is teveel voor de nylon.
Hij rekt nog een fractie verder uit en breekt.
De tros beweegt zo snel dat we hem niet zien bewegen.
Met een knal slaat hij een deuk in het dak van de locomotief, over de volle lengte van de cabine en dieper dan mijn dijbeen dik is.
De wagon die nog steeds een behoorlijke vaart heeft, blijft versnellen en rijdt met een rotgang het horizontale stuk op.
De sectie staat te schudden en danst op en neer, als een schip op volle zee dat “paaltjes pikt”.
Het spoor loopt hier langs het laatste stuk helling en eindigt vijftig meter verderop op het eind van de pier bij een bufferblok.
Niets kan dit voortrazende geheel nog stoppen, zeker niet zoiets onbenulligs als een bufferblok.
Als een blad papier wordt de buffer weggeveegd en verdwijnt het hele spul over de kop van de pier en vliegt met een prachtige boog in de baai.
Het water spuit meters omhoog.
Even zijn we stil, dan zegt de kok ‘Dat ‘s pas bommetje!’

Albert

Een filmpje is hierbij niet nodig, je ziet het zo gebeuren 8) geweldig :!:
Heeft Fidel de bootjes nog op tijd afgeleverd gekregen of zit ie er nog op te wachten

Ankeren.

Op de Noordstad was die ouwe niet zo gek op ankeren en kreeg het vaak voor elkaar dat we toch naar binnen konden.

Bijvoorbeeld in Parr, Cornwall, een klein haventje waar hooguit een dozijn coastertjes in kunnen.

Het is al een tijdje slecht weer storm en regen, dus de schepen die binnen liggen worden niet beladen want de chinaclay (poederfijne witte porselein-aarde) waait er harder uit dan dat ze er in gaat.
Buiten een aardig ploegje schepen voor anker die liggen te wachten tot er binnen plaats is.
In de baai loopt een zware deining met hoge golven
Dan komt de Noordstad op de rede en gooit de spijker er in maar steekt te weinig ketting gevolg; in ca. anderhalf uur krabben we van de ene kant van de baai naar de andere.
Terug stomen en twee spijkers (weer te weinig ketting) er in en weer aan het krabben.
Terwijl we weer opstomen belt die ouwe via de middengolfzender met havenmeester Tom.
’Zeg Tom, we hebben het geprobeerd met een anker, toen met twee ankers maar we blijven krabben.’
’Ja,’ zegt Tom ‘Ik heb jullie al een tijdje in de peiling en met hoogwater kom ik met het loodsbootje naar buiten en breng jullie binnen, dan kan je zolang bij een ander langszij.’
Dus liggen wij rustig in de haven op beter weer te wachten en kunnen 's avonds stappen, terwijl de rest zwaar achter het anker ligt te stampen.
Wanneer er weer geladen kan worden, vind die ouwe het wel vreemd dat we netjes moeten wachten tot de schepen die al voor anker lagen toen wij aankwamen geladen zijn.
Ja, Tom is wel goed maar niet gek.

Nog een.

We komen voor Leixoes en de loodsdienst is gestaakt.
Windkracht 8 uit het westen met als eerste oppertje Amerika en een er bij passend zeetje.
Die ouwe kan lullen als Brugman maar er komt geen loods.
Ankeren is hier geen lolletje en gaan liggen steken is ook iets dat je niet voor je plezier doet.
Die ouwe roept nogmaals Leixoes Harbour op en vraagt of we zonder loods naar binnen mogen.
Weer volgt er een botte weigering.
’Yes sir, but we have enginetroubles,’ liegt die ouwe, terwijl we vollekracht richting pieren stomen. ‘so we enter without a pilot.’
Paniek aan de wal en we mogen op straffe van ik weet niet wat beslist herhaal beslist niet binnen lopen.
Dan speelt die ouwe het spelletje van "can you repeat please you are fading away? Hello do you recei............. Hello Leixoes do you reed me? I didn't got your last messages please repeat.
"Noordstad, you can not I repeat can not enter the harbour, you must anchor, do you receive me?”
Yes leixoes I received you loud and clear but I’m right in the entrance now and can't turn around".
Een hoop geschreeuw en dreigementen en wij als een speer voor de wal.
Dan komen de uniformen aan boord om verhaal te halen, maar vinden de hele bemanning in de machinekamer, zogenaamd aan het sleutelen aan Aagje Brons.
Veel boze woorden maar geen represailles en wij zitten 's avonds gezellig in de Cactusbar en voeren diepgaande gesprekken met Maria, Rosa en nog een paar andere "studentes”

Albert.

Hoi Albert,

Na mijn HBS examen (mei '65) heb ik 10 maanden gevaren als koksmaat op een kustvaarder. In die periode ben ik 2 maal in Parr geweest om, zoals de Groningers zeggen, Zwieneklaai te laden. In mijn beleving was het trouwens een vrij saaie bedoening daar. Wat me wel bij is gebleven, dat het haventje bij tijd en wijle droog viel.

Hoi Ger,

Ja, met laag water staat de haven helemaal droog en saai was het daar zeker maar tien minuten met de taxi en je zat in een gezellige pub waar ook veel vrije meiden kwamen.
Bij welke rederij en op welk schip zat jij?

Vr. gr. Albert

Het was de Zuiderzee en de eigenaar was een zekere Smit, met als kapitein van Donderen.

Hoi Ger,

De Zuiderzee ken ik heel goed, alleen zat in mijn tijd kapitein Meier er op.
Het was een raised qouarter decker van ca, 500 ton laadvermogen.
Ik heb over Meier en de Zuiderzee nog een verhaall in petto.

Albert

Prachtig Albert,

dank je wel!

Pierre

Je bent een fantastische ouwehoer Albert. Meer van dit soort verhalen aub.

Hoi Robert S.

Dit is een compliment??? 8O
Vr. gr. Albert

Jazeker!

Niks leukers dan dit soort verhalen als je het mij vraagt.

Het klinkt misschien als een negatief woord, maar ik kan niet zo snel een goed alternatief vinden .

Hoi RobertS,Wat ik niet zo aardig vind is dat je me oud noemt. :cry:
Maar om nu alleen het woord "ouwe" te schrappen ..... :?

Vr. gr. Albert

Hee Albert,

Wellicht is de opmerking geplaatst in 'jeugdig enthousiasme'.
We zijn natuurlijk retebenieuwd hoe het nou verder gaat 'de dame met het mes'.

Hoi Intruder,

Ik nam het niet serieus maar met een knipoog.
Oja het is alweer vrijdag, tijd voor een nieuw Zeelandje.

Vr. gr. Albert