Onderwerp: Zo maar een herinnering aan de vaart.

Jan 6 . Koperkoorts


Na lossen in Norwich, komt die ouwe terug van de wal. ‘Jongens, we moeten koper laden in Hamburg, volle bak 550 ton.’ Iedereen is opgetogen, wij omdat we weer eens ouderwets kunnen gaan stappen in”Sankt Pauli” en 2e vetpriester Jan, vanwege het woord “koper”.

In ballast steken we de Noordzee over, er staat een aardig briesje S.W. 6-7 en een lekker knobbelzeetje dat schuin achterin komt. We maken af en toe een beste schuiver, maar niets om je druk over te maken. Alleen de lichtmatroos ziet wat bleekjes en later zelfs groen maar dat laatste pas als ik begin over haring met slagroom en uitgebakken spekkies.

Zaterdagochtend vroeg stomen we de Elbe op, dat belooft een lang, wild, weekend te worden. Niet dus! We draaien een of andere afgelegen gribus van een haven in, waar een stel lichtertjes op de boeien liggen. ‘Bitte sehr, ihre ladung’ zegt de loods. Onze plek voor het weekend is langszij de lichters. De jollenfuhrer vaart daar niet en een Grunninger reder, van Zeeuwse afkomst, betaalt niet voor een bootje naar de wal. De stemming is ver onder nul. Alleen Jan loopt stralend rond, hij begint zelfs tevreden te neuriën wanneer hij over de railing hangt. Hij kijkt naar “de kopermijn”, met de stupide grijns van een goudzoeker die een vette vondst heeft gedaan.

De ouwe stelt voor om maar meteen te gaan tellen.
Dat kan makkelijk, want de broden roodkoper van ca. 90 kg. liggen netjes op stapeltjes waar je omheen kan lopen. Jan, die zich meteen als vrijwilliger aanmeldt, wordt te verstaan gegeven dat als hij binnen tien meter van de lading durft te komen, de ouwe in hoogst eigenpersoon de lijfstraffen weer zal in én uitvoeren. We gaan met zijn drieën onafhankelijk van elkaar tellen en komen op het zelfde uit. Gezellig is het die avond niet dus zoeken we al vroeg de kooi op.

’s Nachts om een uur of twee schrik ik wakker van een luid gevloek en geschreeuw. Ik vlieg mijn kooi uit en ren, alleen gekleed in mijn pendek, naar boven. Daar zie ik op de lichters Jan rondjes rennen, met die ouwe, gewapend met een end hout, er vloekend en tierend achteraan. Opeens schiet Jan de loodsladder op met die ouwe op zijn hielen. Nu worden de rondjes voortgezet bij ons aan dek. Ondertussen is de hele bemanning wakker en aanwezig en moedigt beide partijen aan. De ouwe, die nu paars aanloopt, roept ons toe om ‘die gore klootzak’ te grijpen want hij moet hem hoognodig iets ‘vertellen’. Maar dat vinden we onsportief, dus houden we ons Oost-Indisch doof. Omdat wij de trappen naar het achterdek als tribune gebruiken, kan Jan niet naar de vetput vluchten om zich daar op te sluiten. Onze gezagvoerder begint buitenadem te raken en bedenkt een list. Hij schiet het luikhoofd op en beheerst zo beide gangboorden. Langzaam drijft hij, dreigend met zijn eind hout, Jan voor zich uit. Jan ziet nog maar een uitweg en vliegt de mast in. De ouwe gooit hem nog het stuk hout naar zijn kop, maar mist. What go’s up, must come down, denkt die ouwe en hij vraagt en krijgt een stoel, een deken en een grote mok koffie. Hij nestelt zich bij de mastvoet en kijkt, als een kat naar de kanarie, hoopvol omhoog. Het eind hout ligt op zijn schoot. Jan is intussen schrijlings op het toplicht gaan zitten en denkt er niet aan om naar beneden te komen. Wij zien dat dit geintje nog wel even kan duren en zoeken ook onze kooien weer op.

De kok, die deze zondagmorgen als eerste opstaat, vindt de die ouwe slapend in zijn deken en de “vogel”gevlogen. Die ouwe heeft het in de vroege ochtendnevel toch koud gekregen en is zo stijf als een plank. Voor hij als een gebroken man naar zijn kooi gaat, geeft hij opdracht om opnieuw te tellen en zeewacht te lopen, zodat we ‘die nageboorte van een venerische teringhoer’in de gaten kunnen houden. Met protesten heeft hij niets te maken, hij haalt zijn pijnlijke schouders op en verdwijnt naar zijn hut. Wanneer ik hem naroep dat hij, aangezien hij de 6-12 loopt, meteen aan de bak kan, is het zijn beurt om Oost-Indisch doof te zijn.

We tellen maandagmorgen voor het laden nog een keer alles in de lichtertjes en bij het laden nog eens. Ik kan geen koper meer zien! Dit in tegenstelling tot Jan, die steeds dichterbij komt en met een koortsachtige blik in zijn ogen naar de aanboord komende hijsen koper staart.
‘Au’ roept Jan, terwijl de tranen in zijn ogen springen. ‘Ik had je toch gewaarschuwd’zegt die ouwe en kijkt vol trots naar de punt van zijn rechterschoen, die een diepe indruk in Jan’s achterwerk heeft gemaakt. Tussen de middag na het eten, staat Jan als eerste op en verdwijnt naar beneden om ‘nog even een tukkie te doen’. Die ouwe gaat ook de messroom uit, maar dan via de deur naar dek, waar hij net op tijd bij de machinekamerdeur arriveert om Jan weer een geweldige schop onder zijn kont te verkopen. ‘Twee- nul’ bromt hij tevreden.

Na het laden en zeeklaar maken, komen er hangsloten op de luikjes van de mangaten naar de ruimen.
s’ Nachts op zee lijkt het de Sing-Sing wel. Op de meest onverwachte momenten dwaalt de lichtbundel van de Aldislamp over dek, maar Jan laat zich niet zien.

In Rotterdam gaat de lading in een groot zeeschip. Wéér sta ik met mijn tallybook in aanslag te tellen en te turven.
Ik krijg langzamerhand het idee dat als ik nog één keer het woord koper hoor, een psychiater aan mij een beste boterham kan verdienen. Na het lossen roept die ouwe me bij zich in zijn hut. Daar zit ook de agent van de ontvanger. ‘Volgens de ontvanger zijn er twee broden tekort, kan dat?’ Nu heb ik de laatste uren mijn gedachte zowat overal gehad, behalve bij de lading die me zo onderhand de strot uitkomt en het kan best zo zijn dat ik de getallen een ietsepietsie heb aangepast. Met meer zekerheid dan gerechtvaardigd, beweer ik dat na al dat tellen met steeds de zelfde uitkomst, ik 100% zeker ben. De agent is echter niet overtuigd en blijft op zijn stuk staan. Ook die ouwe, die misschien aan Jan denkt, begint te twijfelen.
‘Kap ik ben er zo zeker van dat ik zou zeggen, laat maar weer uitlossen en over tallyen op kosten van ongelijk.’ ‘Oké’ zegt die ouwe, die afgaat op mijn “zekerheid” ‘laat maar uitlossen.’ De agent sputtert nog wat tegen, maar durft toch de gok niet aan en tekent voor ontvangst.

We doen een reisje kunstmest van Sas van Gent naar Waterford en dan met scrapt metal van Bristol naar Passages in Spanje. We arriveren op vrijdagmiddag maar worden maandag pas gelost. Maandagmorgen vraagt die ouwe of hij even iets van mijn kostbare tijd in beslag mag nemen. Oei, wanneer die ouwe sarcastisch gaat doen, is het oppassen geblazen. ‘Appie mien jong, (o nee, dit wordt écht oppassen) zou jij me misschien het volgende kunnen uitleggen.
Die 2e is al drie dagen zwaar aan het stappen. Hij heeft deze keer geen geld opgenomen, maar hij zuipt en neukt zich al het hele weekend drie slagen in de rondte, wat met zo’n rotkop zeker geen snuitjeswerk is. Nu moet je niet denken dat ik spijkers op laagwater zoek, maar het woord “koper” zie ik in grote rooie neonletters voorbij komen en jij was zo verrekte zeker daar in Rotterdam dat ik er ook ben ingetrapt. Maar nu ben ìk er zeker van dat jij hier meer van weet, dus biecht maar op, hondsvod.’ ‘Kap, hoe Jan toch noch aan dat koper is gekomen weet ik niet. Maar ik was tussen de middag even aan boord van dat grote schip geweest en had gezien dat onze partij koper bij nog een partij koper was gestuwd maar zonder separatie materiaal ertussen, dus het was nooit meer mogelijk om te zien waar de ene partij eindigde en de andere begon.’ Even is het stil. Dan verschijnt er een big smile op die ouwe zijn snuit. ‘Albert mien jong, ik ben trots op jou, jij wordt nog es een echte Grunniger.’

‘Eh, dat is een compliment kap?’




Albert

Hoi Albert,

Als echte Grunniger kan ik je vertellen dat het uit de mond van een Groninger het hoogst haalbare compliment is!

Je verhalen zijn super!!!

groeten Ruud

Brief aan een oud collega.

Hoi Bram, ouwe vetpriester. Bedankt voor je brief.

Een motorfiets zeg je? Hou op man, ik heb er ooit ook een gehad je wil niet weten wat een eigenzinnig kreng dat was.

Zo iets maar dan met een tweede zadel.


Destijds, in 1963, ik was net met verlof en liep toevallig tegen zo’n ding op.
Het werd mijn eerste en laatste motor, een Hercules met een Sachs motortje van maar liefst 98 cc,
met twee versnellingen en een top van 85 km.
Ik kocht dat geval in voor 35 gulden, het was het al een oud en afgeleefd apparaat, waar ik veel aan heb moeten sleutelen om hem aan de praat te houden.
Nu had ik geen motorrijbewijs maar een oefenvergunning, die ik op het politiebureau kon halen.
Daarmee mocht ik een half jaar oefenen op de Stationsweg, waarheen ik me “langs de kortste weg diende te begeven”.
Purmereutel was toen nog niet zo groot en de Stationsweg lag precies aan de andere (buiten) kant van het stadje.
Dus waar in Purmereutel ik ook reed, ik was altijd op weg naar of kwam van de Stationsweg.
Buiten het stadje ben ik gelukkig nooit aangehouden, want ik ging vaak met mijn verkering naar de waterleidingduinen voor een stukje natuurbeleving.
Nu weet ik niet of je bovengenoemd motortje kent maar het was zo’n twee zadels geval.
Ik zat heel laag net achter de tank en mijn verkering zat boven het achterwiel een stuk hoger dan ik.
Onderweg leunde ze dan wat naar voren, zodat ik de meest comfortabele dubbele hoofdsteunen had die je maar bedenken kunt.
Volgens mij waren dit de voorlopers van de zij airbags, al zat hier beslist géén lucht in.
Dat waren mooie tijden!
Maar aan al het goede komt een end.
Op een van die tripjes op de terugweg na een "natuur excursie”, we waren net bij Haarlem, nokte de Sachs er weer eens mee af en was niet meer aan de praat te krijgen.
Mijn verkering belde haar vader, die ons kwam op halen met de auto, de Hercules heb ik bij een flat aan de regenpijp vastgezet en ben nooit meer teruggeweest.

De verkering kwam ook op een laag pitje te staan, want zij woonde helemaal in Groot-Schermer, waar per dag maar een paar bussen naartoe reden.
Daar kwam nog bij dat het me twee keer gebeurde dat ik dochterlief na elf uur thuisbracht en pa me de stuipen op het lijf joeg door met een jachtgeweer achter de deur te staan en dat op me te richten.
Dus Bram, je begrijpt dat ik niet erg verdrietig was toen mijn verlof er op zat en ik weer de lange reis opging.

Vr. gr. Albert

Albert,
Je bent ontegenzeggelijk een natuurtalent ! !

Bedankt ! !

Erik

Dankje Erik.

Zo, jij zat dus in de waterleidingduinen bij mijn vroegere woonplaats. Maar hoe kwam jij daar? Zelfs in jouw en mijn tijd was het gebied al afgesloten (tegen de stropers) maar ik had een sleutel van het hek en reed daar nog wel eens 's nachts op mijn paard en heel wat keren struikelden we bijna over de paartjes die dachten "veilig" te kunnen etc.

Toch wel een hele rit vanuit Purmerend...... 8O

Waar een wil is, is een weg.

Op de “Kylix”

Met de “Kylix” van Shelltankers hebben we op een gegeven moment vaste dienst tussen Willemstad op Curaçao en Buenos Aires in Argentinië. Dat komt neer op twee weken varen, twee dagen stappen in Bonnes, dan weer twee weken varen gevolgd door twee dagen stappen in Willemstad. Dankzij het systeem van twee weken op zee tegen twee dagen in de haven, is ons financiële plaatje perfect in evenwicht. Dat wil zeggen, we houden nooit ene mallemoer over maar staan ook nooit rood. Ideaal Toch?

De reis van Curaçao naar Bonnes, gaat een via een stuk Carib naar de South-Atlantic, langs de kusten van; Venezuela, Brits Guyana, Suriname, Frans Guyana, Brasil naar de Monding van Rio de la Plata waar we nog een glimp opvangen van Montevideo in Uruguay, waarna het nog een klein dagje varen is naar Bonnes.

Stappen inBuenos Aires. Albert uiterst links.

Op een keer, in Bonnes komt Henk, een van de matrozen, terug aanboord met een jute zak op zijn rug. De zak beweegt en maakt geluid, een soort van gekrijs dat me bekend voorkomt maar dat ik niet zo een twee drie kan thuisbrengen. Hij laat de zak van zijn rug glijden en houdt de bovenkant open. Nieuwsgierig komen we er bij staan en zien twee krijsende, onder de stront zittende, biggen. ‘Wat moeten we daar nu weer mee?’ ‘Wat we daar mee moeten? Wat dacht je van liefdevol groot brengen, slachten en opvreten? Als de olielui een barbecue inmekaar vogelen en een spit, kunnen we over een paar maanden een leuk feessie bouwen. Die krengetjes hebben me mijn laatste peso’s gekost dus wel allemaal effe lappen want voor vanavond heb ik een afspraakje met die griet uit de Lightship bar.’ ‘Nou niet om het een of ander,’ zegt Jackie ‘maar als ik jou was zou ik eerst even onder de douche doorrennen, jij ziet er al net zo smakelijk uit als je zwijntjes.’ Inderdaad, nu zien wij het ook, omdat een jute zak niet erg lekproef is, zit ook Henk onder de groenbruine shit, het druipt van z’n rug. Henk kijkt over zijn schouder naar zijn rug. ‘Tering, ik dacht het zweet was!’ Cor zegt:‘Waar ga je die kleine schijtlijsters laten?’ ‘Ja, dat weet ik eigenlijk nog niet, in mijn hut lijkt me achteraf toch niet zo’n goed idee, maar misschien in het douche hok, daar kunnen we die groene bagger makkelijk wegspoelen.’ ‘Ja zeg, pleur effe gauw op! Straks neem je ze ook mee aan tafel.’ ‘Nou, dat is niet zo’n gek idee, met een goudbruin korstje en een appel in hun bek, hmmm lekkerrr!’ ‘Rot naar je eiland, met je korstje en je appels, trouwens, ik denk dat ze betere tafelmanieren hebben dan jij.’ Daar kan Henk wel eens gelijk in hebben, want de tafelmanieren van Paultje zijn berucht. Niet dat wíj keurig met mes en vork eten maar wat we niet doen is, onder het eten een knetterende scheet laten, daar een aansteker bij houden zodat er een blauwe steekvlam ontstaat en dan zeggen:’Wat een onweer hè?’ Uiteindelijk belanden de biggen in het zwembad dat nu niet met water is gevuld maar met een laagje zand. Nu is het woord “zwembad” wel wat veel eer, voor een stalen doos van ca. 6x4x2 meter maar even zo goed kunnen we er niet meer even lekker er in plonsen, niet zolang die twee allesvretertjes er wonen.


Elke middag na het eten gaan de restjes naar Knor en Knar, dan zitten we op de rand van het zwembad met de benen over de rand en schuiven het eten van onze bewust te vol geladen borden. De biggen, die al behoorlijk gegroeid zijn, gaan op hun achterpoten staan en proberen in onze tenen te bijten. Ze zien er ook een beetje vreemd uit, niet roze maar heel donker met een paar lichte strepen. Ook groeien er gemene slagtanden in hun lieve bekkies waarmee ze je aanvallen als je in hun domein komt. Henk, die ze toch goed kennen omdat hij ze het meeste voert en verzorgt en het zand ververst, durft ze de rug niet toe te draaien want ook hem willen ze bijten. Dat belooft wat voor de toekomst, wanneer ze er uit moeten voor de slacht.

Door de week loopt er overdag geen uitkijk maar werken we aan dek. De stuurman, soms samen met de leerling, houdt zelf uitkijk. In het weekend wordt er anderhalve dag niet aan dek gewerkt maar lopen we wel onze wacht. We varen om de twee weken over de evenaar, bloed en bloed heet is de zon. Het is zaterdag, omdat ik de namiddagwacht loop (12:00-16:00) en op het heetst van de dag sta weg te smelten op de brugvleugel waar geen schaduw te vinden is, ben ik lichtelijk afgunstig op de stuurman die lekker binnen van de airco staat te genieten. Daar moeten we wat aan doen! Ik open de stuurhuisdeur en zeg:’ Stuurman, ik heb al in geen eeuwen aan het wiel gestaan. Nu zou ik dat graag een beetje bijhouden, is het goed als ik ga sturen?’ Aan zijn gezicht is niet te zien of hij me doorheeft maar hij zegt:’Ja, dat is goed, ga je gang.’ Ik trek de deur dicht en ga achter het wiel staan. De stuurman geeft mij mijn koers op en schakelt de autopilot uit. Het is even wennen maar na een paar minuten gaat het weer als vanouds. Kijkend naar de horizon zie ik al snel wanneer de “Kylix” weg dreigt te lopen en met af en toe een blik op het gyrokompas, dat slechts af en toe een enkel tikje geeft, controleer ik de koers. Het sturen is met dit vlakke zeetje een makkie en in de koelte van de airco kom ik weer helemaal bij.
Opeens hoor ik geschuifel achter me en komt die ouwe via de kaartenkamer de brug op. Hij kijkt naar verbaast naar mij en wendt zich tot de stuurman:‘Wat nu, is de automaat stuk?’ ‘Nee kapitein, maar die jongen wil het sturen niet verleren, vandaar.’ Die ouwe werpt een blik op het kielzog, dat gelukkig net redelijk recht is, knikt even maar zegt niets.

Dat speelde alweer een tijdje terug, sindsdien moet ik, op hoog bevel,bij aanloop Willemstad én Buenos Aires achter het wiel tot we afgemeerd liggen. Terwijl mijn maats in de zon staan te zwoegen en te zweten met die zware klere trossen, sta ik rustig op de koele brug tot “ready with engines”. Om het een beetje goed te maken met mijn uitgedroogde maats zijn aan de wal de eerste rondjes voor mij. Maar om nu te zeggen dat ik het erg rot voor ze vind …

We vieren eerste Kerstdag bijna pal op de evenaar. Uit de kerstkist komt weer de nodige prullaria. Ik krijg een mooie asbak, jammer alleen dat ik niet rook maar ik mazzel, voor het zelfde geld was het een paar gebreide handschoenen geweest. Paul wil zijn wollen das wel ruilen voor mijn asbak. ‘Die asbak mag je hebben maar die lelijke das kan je houwen, geef mij maar een biertje, dan lullen we nergens meer over.’ Het Kerstdiner is fantastisch goed. Officieren en bemanning zitten voor deze ene keer gebroederlijk in een messroom. We worden bediend door de zeuntjes, de eerste en tweede hofjood en de bediendes. De ene gang na de ander lekker, lekker, lekker! Na de brandende ijstaart krijgen we nog een cognacje. Nu is het aan ons om af te ruimen, de afwas te doen, nieuwe kerstlopers op de tafels te leggen en te dekken. Dat is in een poep en een scheet gebeurd. Dan komen de koks en de rest van de civiele dienst plus de zeuntjes aan tafel en bedienen wij hen.
De resten van het Kerstdiner zijn voor Knor & Knar.

Het is tweede Kerstdag. Met veel moeite is een van de varkens, met een soortement lasso, uit het zwembad getakeld. Met een voorhamer slaat Roel het arme beest op zijn kop. Het is even dizzy maar nog lang niet dood, het gekrijs gaat door merg en been. Weer een klap en weer niet dood. Cor roept :’Wacht even!’ en vliegt weg om terug te komen met wat gereedschap. Met een waterpomptang houdt hij een marlspijker op de kop van het varken. ’Ja, sla maar!’ De marlspijker verdwijnt tot over de helft in de kop van het varken. Nog een paar stuiptrekkingen en het is gebeurd. Meteen wordt het beest ondersteboven opgehangen en de keel doorgesneden zodat het bloed er uit kan lopen.


De olielui hebben een van de lekbakken omgebouwd tot barbecue met spit en omdat ze toch al lekker aan het beunhazen waren, hebben ze van dik plaatstaal een koekenpan gemaakt van meer dan een meter doorsnee. Het kreng is loodzwaar, niet te tillen! Het hele spul staat, samen met een berg houtskool, klaar op het achterdek.

’s Avonds zitten we met het nodige bier rond de barbecue en zingen mee met de accordeon van Paul. Hoe het varken smaakt weet ik niet, ik heb voor mezelf maar wat sandwiches gemaakt. Na die stuntelige moordpartij van vanmorgen kan ik geen hap van dat beest door mijn keel krijgen en zo te zien ben ik niet de enige,


Albert

Hee Albert,

Jouw verhalen helpen ons wel de donkere dagen door, bedankt man.

Trouwens, de maten zullen wel een taaie hap gekregen hebben, het beessie was niet eens bestorven.

Dankje Intruder.

Ik heb er misschien nog wel een paar, wat dacht je hier van?


Op de “Noordstad”


We zitten met de “Noordstad”, een coastertje van goed vijfhonderd ton, in de potdikke mist onder de Engelse kust. De reder, een Grunninger van Zeeuwse afkomst, is zo zuinig dat hij zijn stront nog niet gratis weggeeft, laat staan dat hij een radar op het schip zet. We scharrelen voorzichtig naar het noorden op gegist bestek. Omdat we niets kunnen zien, moeten we het van onze oren hebben. Op de brug zit je te dicht bij de herrie van de machinekamer, dus staat de “uitkijk” helemaal voorop op de bak. Het is mijn wacht en ik sta voorop te luisteren en uit te praaien wat en waar ik iets hoor. Niet met de bel - 1 slag SB, 2 BB en 3 recht vooruit - maar mondeling, rechtstreeks naar die ouwe die uit een stuurhuis raam hangt. ’Kap! Daar blaast er een, op twee, drie, streken stuurboord!’ Meteen hangt die ouwe ook stevig aan de luchtfluit en slackt de motor af naar “dead-slow”. Door de herrie van onze fluit zijn mijn oren heel even verdoofd, dan hoor ik weer blazen, het hese geluid van een stoomfluit. ‘Hij zet door naar stuurboord!’ Ook wij blazen weer. ‘Kap, ik hoor nu zijn machines stampen, het is een stoomboot!’ Weer blaast het andere schip maar nu zo dichtbij dat die ouwe het zelf ook hoort en meteen antwoord geeft met ónze fluit. ‘Kap, hij zit nu dwars!’ Hoewel hij nu zo dichtbij is dat ik zelfs zijn boeggolf kan horen zie ik niets van hem. Even later varen we door zijn boeg en hekgolf, de stoomfluit klinkt alweer verder weg, hij is voorbij. Dat was toch wel even een benauwd ogenblik Die ouwe voert de motor weer op naar halve kracht en ik laat met een diepe zucht de spanning uit me weg vloeien. Ik krijg het koud hier voorop in die natte mist die door al mijn kleren heen dringt. Ik begin wat heen en weer te lopen om weer warm te worden, wel hou ik mijn oren goed open voor andere geluiden dan onze eigen boeggolf. Bij het ankerspil zie ik een bezem liggen die iemand, misschien ik zelf wel, vergeten is op te ruimen bij vertrek. Ik pak hem op en leg hem over mijn schouder met de haren in de lucht en begin, net als een schildwacht met zijn geweer, met stijve passen heen en weer te marcheren. Na minder dan een minuut, brult die ouwe:’Waar denk jij godverdomme wel dat je mee bezig bent, idioot!’ ‘Ik kap? Ik veeg de mist weg!’ Even is het stil, dan komt er alleen maar een keihard ‘Je bent belazerd!’ als antwoord. Na een half uurtje begint de mist minder dik te worden, plots varen we het zonlicht in en “kijken de wereld uit”. Ik berg mijn bezem op en haal in de kombuis twee grote mokken koffie. Boven, op de brug, terwijl we koffie drinken zeg ik tegen die ouwe:’Zo, die mist heb ik toch maar even mooi weggeveegd.’ Die ouwe kijkt me meewarig aan en zegt:‘Als je dát zelf gelooft, ben je nog gekker dan een bos uien!’’

Een paar reisjes later, op de Oostzee, vallen we weer in de potdikke mist. Die ouwe roept tegen me:’Berg je verf maar op en ga weer voorop staan en uh …. neem een bezem mee!’



Albert.

Geweldig!

Albert
Radaar...hoef niet, doe mij maar een ...bezem...

, Top Albert, eneh, een Grunninger van Zeeuwse afkomst, is wel erg dubbelop wat sunnig betrefd .

Tja, en tussen Grunningen en de Zeeuwen ligt een stuk Fryslan waarvan de inmiddels gevleugelde uitdrukking: 'Het ken nèt' bestaat.
Mooi land, dat Nederland.

Beste Albert,

Erg leuk om te lezen! Prachtige verhalen!

Groet,

Stefan

Albert, kun jij je het geval van de "Oostmeep" nog herinneren? De vondst van die 'mysterieuze' sloep?

Hallo Robert,

Van die sloep kan ik me vaag herinneren dat ze leeggeroofd in een of andere Middellandse zee haven lag.
De “Oostmeep” zelf, werd in najaar 1968, toen ze net een jaar oud was, vermist. Ze was het laatst gezien bij Cape Bougaroni en is waarschijnlijk met man en muis vergaan. De “Oostmeep” was een schip van nog net geen 70 meter en viel daarom net onder de destijds geldende grens tussen kustvaart en grote vaart, wat weer scheelde in het aantal bemanningsleden en het aantal verplichte – dure – diploma’s dat aanboord moest zijn.

Ik weet nog dat destijds, toen de vermissing bekend werd, wij onderweg waren naar Casa Blanca en druk speculeerde over wat er gebeurd kon zijn. Wat we het minst aannemelijk vonden, is een piratenactie. En daar ben ik nu helemaal van overtuigd, want nu na dik veertig jaar, was zoiets allang uitgelekt.

Het meest aannemelijke was volgens ons, dat de lading is overgekomen en het schip in een keer gekapseisd is zonder dat de bemanning tijd had om zich in veiligheid te brengen. Gezien het type schip is dat niet zo vreemd ook. In die tijd was net de bovengrens van 500 bruto register ton ingeruild voor de < 75 mtr. lengte over alles grens. Het gevolg was dat de reders – in dit geval Van der Schoot uit Harlingen, letterlijk tot aan de grens gingen bij het bestellen van nieuwbouw. Aan de lengte kon niet getornd worden maar over breedte diepgang en hoogte was niets gezegd, dus werd daar naar meer tonnage en kubieke inhoud gezocht. Er werden shelterdekkers gebouwd die in de ruimen een tussendek hadden dat, in beladen toestand, zowat boven de waterlijn lag. Dat hield weer in dat er tot hoog boven de waterlijn lading kon liggen. Als die lading zwaar was en er in het onderruim weinig gewicht lag, werd zo’n schip behoorlijk rank. Dan was het ook nog zo dat de bemanning, afkomstig van kleine coastertjes, nog moest wennen aan dit soort grote schepen en niet direct aanvoelde wat een al dan niet normaal slingerpatroon was. Als een rank schip dan omgaat, kan dat in enkele seconden gebeurd zijn en verteld niemand het na.

Hoe dan ook, het enige dat we zeker weten is dat er negen zeelieden zijn vermist en hun familie tot op de dag van vandaag in slopende onzekerheid verkeert over wat er gebeurd is.

Dat heb je weer als vanouds schitterend samengevat en verwoord.
Al surfende over RvdS e.d. sites stuitte ik op het verhaal van de "Oostmeep" en de gevonden sloep in Palermo. Vroeg me dus af of het raadsel ooit opgelost was.
Vandaar de vraag.

Over de Oostmeep is al heel wat geschreven.
Kijk ook eens hier.

Smeerolie.



Smeerolie kwam op de kustvaart meestal in tweehonderd liter vaten aan boord en bleef aan dek staan tot de smeerolietank bijgevuld moest worden.
Zo ook op de “Noordstad” waar de Brons 6 ED 375 pk een beste slok lustte.

Nu zijn er wel leukere klusjes dan met een lullig hand vleugelpompje tweehonderd liter dikke trage olie door een dun slangetje naar een vulpijp te pompen. En als dan de dekdienst het opeens heel druk heeft met andere zaken en spijtig genoeg echt niet een uurtje aan de pomp kan hangen, ga je als inventief vetpriester naar andere oplossingen zoeken. In Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko waar we bunkeren, komen er behalve de nodige tonnetjes gasolie ook vier vaten smeerolie aanboord. Deze sjorren we vakkundig vast op het sloependek, de rest is voor de Aagje Brons aanbidders. Twee dagen later even na enen, de Middellandsezee is als een spiegel en het is bloedheet. Daar verschijnt Fred de 2e vetpriester, hij trekt met een waterpomptang de capsules van een vat en draait de doppen los. Nou hij liever dan ik, met deze hitte kan je beter in de schaduw blijven. Hè, wat doet ie nu? Hij draait er weer twee andere doppen met slang tulens op. Even later zitten er twee slangen aan het vat gekoppeld, een gaat naar de vulpijp en de ander gaat de vetput in. Fred maakt het vat los, trekt het omver en schopt er aan weerszijde een paar keggen onder zodat het niet kan rollen en verdwijnt in de vetput. Na een tijdje komt Fred met een grote grijns op zijn snuit weer boven en zegt, terwijl hij de slangen loskoppelt:’Zie zo, deze jongen hoeft zich niet meer het schompes te pompen, gewoon een beetje lucht erop en het loopt vanzelf.’

Drie maanden later, we liggen in Karlsham in Zweden en het vriest behoorlijk. Fred is, bibberend van de kou, bezig met een vat smeerolie. Wanneer de slangen vast zitten help ik hem om, al heen en weer glibberend in de sneeuw, het vat plat te leggen. ‘Het zal wel niet hard lopen, met die kou is het natuurlijk zo traag als dikke stront, kijk jij even of het goed gaat.’ zegt Fred en verdwijnt in de vetput. Ik zet een luik van de machinekamer kap op standje twee en hoor Fred beneden rommelen. ‘Daar komt ie!’ roept Fred. Ik kijk naar de doorzichtige groene slang maar zie niets komen. ‘Fred, er komt geen flikker uit, geef es wat meer druk!’ ‘Ja Fred, nu komt er wat uit maar het houdt niet over!’ Fred komt boven om zelf te zien hoe het loopt. ‘Kut, dat is niks zo, ik geef er nog een beetje bij.’ Fred is alweer naar beneden en ik kijk naar de slang. ‘Ploink’, zegt het vat en begint bol te staan. Ik vlieg naar de kap en roep naar beneden ‘Stop Fred stop, je blaast het vat op!’ Doordat de compressor is bijgesprongen, verstaat Fred me niet, hij roept ‘oké’ en geeft nog wat meer druk. Achter me hoor ik geluiden die me met spoed naar de andere kant van de schoorsteen doen rennen. Er klinkt een doffe ‘plof’, nog even wacht ik en kijk dan voorzichtig om de hoek. Dikke stroperige smeerolie, die prachtig kleurt op de witte sneeuw, ligt over een flink stuk van het sloependek. Langzaam loopt de rest uit het vat.

Wat een kolere bende tweehonderd liter dikke olie op een pak sneeuw kan maken, dat wil je niet weten! Met een koubeitel slaan we de rest van het “deksel” eruit en staan tot ’s avonds laat met scheppen de dikke taaie massa van de sneeuw te scheiden en in het vat te werken. Hoeveel er tussendoor in de haven terecht komt en wat er later op zee met het vat vol bagger gebeurt, daar wil ik het liever niet over hebben.



Albert

Leuk verhaal weer Albert, tja dat krijg je met van die Willie Wortels , er ploft wel eens wat.

---

Spoorweg taal

---

We varen in timecharter voor Fred Olsen tussen Oslo en Duisburg/Dusseldorff.
Het is de laatste reis en we liggen in Dusseldorf.
Een van de maats heeft een Duitse “verloofde”, die al een flinke tijd meevaart.
We gaan stappen, maar de “verloofde” wil niet mee, want ze kent het hier onderhand wel.
Onder het motto ‘vrijheid blijheid’, blijft ze maar aan boord.

Het wordt heel gezellig dus we zakken aardig door.
Vooral de “verloofde”van de Duitse “verloofde”gaat door tot hij lam is.
Het is tijd om aanboord te gaan, dus laten we een taxi komen.
De chauffeur wil ons wel meenemen, maar de doorgezakte “verloofde” komt er niet in.
Hij is bang dat zijn Mercedes ondergekotst wordt.
Hoe komt hij daar nu bij?
Een zeeman die aan de wal misselijk wordt en kotsen moet?
Hoewel…, in een taxi van zo’n grootbek zou je wel in de verleiding komen.
We houden de eer aan onszelf en na de man geadviseerd te hebben zijn wagen in een warm maar donker plekje te parkeren, gaan we lopen.
We nemen onze maat tussen ons in en door onderweg regelmatig van dragers te wisselen, schieten we aardig op.
Bij de haven komen we langs een rij goederen wagons.
Deze hebben aan de zijkant van die verende klepjes van gaas, met daarachter een papier waar de bestemming op staat.
Een van die papieren nemen we mee.
We sjouwen het levende lijk aanboord en treffen in de messroom de Duitse “verloofde” die daar een potje patience speelt.
Ze weigert ook maar één poot uit te steken naar dat ‘besoffene swein’, dus brengen wij hem naar beneden tot in zijn hut.
Loslaten die hap, maar hij valt hij als een zoutzak neer.
Dat gaat ook niet.’laten we hem maar uitkleden en in zijn kooi pleuren’.
Zo gezegd zo gedaan.
We doen dat zo grondig, dat hij even later spiernaakt op zijn rug in zijn kooi ligt te ronken.
Het is niet bepaald een “esthetisch verantwoord naakt” dat wij daar mogen aanschouwen.
Integendeel, in nuchtere toestand zou ik, gillend om mijn moeder, wegrennen.
‘Hé jongens, wie heeft dat papier in zijn zak? Geef es effe hier’.
In het papier wordt een gat gemaakt, waarbij we de tekst heel laten.
We leggen het op het kruis van de schone slaper en met behulp van twee ballpoints lepelen we zijn jonge heer door het gat omhoog.
Dan roepen we met “paniek”in de stem om zijn verloofde.
Het woord “swein” is vergeten, terwijl ze de trap afstormt roept ze ‘was haben Sie mit mein lieber jungske gemacht?’
Ze perst zich tussen ons door en buigt zich over de kooi.
Ze kijkt en ziet dat hij ademt, ook hoort ze hem snurken.
Dan wordt haar blik als vanzelf naar zijn geslacht getrokken, dat als een vette slak op het papier hangt.
Ze leest. !! STEHEN LASSEN !!



Albert

Snert achter tralies.

Wat doe je als ’s middags met pikheet de koks slapen, de kombuis op slot zit, de ramen openstaan en binnen een grote pan dampende snert staat waar je niet bij kan komen omdat er van die klote tralies tussen jou en de snert zitten?
Dan, geachte lezertjes, roep je het zeuntje en laat hem een blad met mokken meenemen.
Vervolgens trek je met een haak de pan, waar de heerlijkste geuren uit opstijgen, tot pal onder het raam.
Omdat zeuntjes nog geen spierballen ontwikkeld hebben, passen hun armen precies (daar wordt bij de nieuwbouw al rekening mee gehouden) door de tralies.
Nu steekt het zeuntje twee armen en twee mokken door de tralies en schept met de ene mok de andere vol.
De volle mok wordt aangepakt en een lege in zijn handen gedrukt.
Nu, lieve lezertjes, voltrekt zich een staaltje samenwerking dat tekenend is voor de arbeidsmoraal bij onze geliefde N.C.K. (Nederlandse Christelijke Koopvaardij).
In hoog tempo worden lege mokken gevuld en doorgemand naar de rest van de manschappen, die geduldig op luik vier zitten te wachten.
Daar worden de mokken dapper geleegd en weer doorgemand naar het zeuntje.
Hier dringt zich de gelijkenis op met brand blussen in de middeleeuwen, volle emmers heen en de lege weer terug.
Alleen durf ik te stellen dat zowel motivatie als werktempo, bij deze vertegenwoordigers van de N.C.K., op een veel hoger niveau liggen dan bij welke walslurp in welke eeuw dan ook.
Daar komt nog bij dat de hier vertoonde nauwe samenwerking tussen dek en machinekamer, alle verhalen over naijver en “niet door één deur kunnen” naar het rijk der fabelen verwijst.
Het gaat maar door, geen tijd voor een praatje en ook geen rookpauze, “werken met je luie donder”.
Pas als de bodem van de pan in zicht komt en iedereen de broeksriem een gaatje wijder heeft gezet, wordt er afgenokt.
Het zeuntje, dat tussen de bedrijven door ook aan zijn trekken is gekomen, mag aan de afwas.

De rest van deze gebeurtenis kunnen jullie wel raden;
De kok zwaait schuimbekkend met een uitbeen mes.
De hofjood zweert dat we er van zullen lusten.
De kapitein belooft dat hij deze misdaad tot op de bodem zal uitzoeken en dat de schuldigen straks in Santos op staande voet de zak krijgen.

De volgende dag krijgen de officieren stamppot andijvie in plaats van snert.
En wij?
Ach, een boterhammetje is wel niet zo lekker als snert maar veel honger hadden we toch al niet (blurp).

En verder?
Wel, wanneer die ouwe beseft dat een pan snert voor tweeënvijftig man onmogelijk door twee of drie onverlaten kon worden opgegeten en hij moeilijk een man of twintig van boord kan schoppen, trakteert hij ons op een mooie donderpreek en laat het daar verder maar bij.

Wel heb ik nog dagen daarna de striemen van de tralies in mijn armen staan.

Albert.

Lees het verhaal nu pas, Wat een snertjoch was jij Albert

Ja Zoute, vijftien jaar en al zo slecht als katoen van een cent per el.
Dat zei mijn oma destijds al en die had er verstand van.