Onderwerp: Zo maar een herinnering aan de vaart.

Nee Albert, de twee kruisers zijn een rasecht nederlands product.

Voor ''De Zeven Provinciën'' werd de kiel gelegd in 1938 bij de Rotterdamse Droogdok Maatschappij te Rotterdam, maar het schip werd door de Tweede wereldoorlog pas op 17 december 1954 in dienst gesteld.
De ''De Ruyter'' is gebouwd bij Wilton Feijenoord te Schiedam.

Het vliegkampschip Hr.Ms. Karel Doorman werd op 3 december 1942 bij Cammel Laird & Co. Limited te Birkenhead op stapel gezet. Een jaar later, op 30 december, werd het schip te water gelaten en op 17 januari 1945 als HMS Venerable in dienst gesteld bij de Royal Navy. Het was een van de 12 schepen van de Colossus-klasse.

Zo, dan zijn de lezertjes weer even bij

En het grappige van het verhaal is dat de Ruyter eigenlijk Zeven-provinciën zou gaan heten en de Zeven-provinciën eerst de Ruyter en later weer Kijkduin zou gaan heten, het heeft niet veel gescheeld dat de Duitsers wilde de 2 casco's als "blokschip"in de Nieuwe Waterweg en Nieuwe Maas laten zinken, echter door sabotage en zeer langzaam werken van de werfarbeiders zijn de schepen in de oorlog nooit te water gelaten.

Bron: Mijn oude opa, die in WWII werkzaam was bij Wilton- Feijenoord en ook betrokken was tot het laten zinken aan de kade van het HAL-schip de Westerdam.

Er zouden ook plannen zijn om de Ruyter terug te halen naar Nederland, misschien een leuk idee voor een woningcoörparatie om daar wat geld in te stoppen :idea: :idea: :?: :?:

Dat heb ik ook gehoord ja, ik houd van oude schepen, maar ik denk dat de tijd en de publieke opinie in Nederland hier niet echt rijp voor zijn.
Zelf heb ik ook geen zin om ook maar een dubbeltje in dit soort mega projecten te steken.
Het zal dus binnenkort wel exit zijn.

“Drank is de pest in andermans lijf.”

Dat is zo’n beetje het motto van de bootsman van de “Forest Hill’ een tanker van 20.000 ton.
Dus om die “anderman” te beschermen, stuurt hij het zeuntje de wal op om de drank in te slaan, die niet in “andermans lijf” terecht mag komen. Het jaar is 1961, de plaats Port of Spain op Trinidad, het zeuntje ben ik en de drank is Trinidad rum. Vat 69, denk ik, maar het kan zijn dat ik met dat andere met het zelfde getal in de war ben.
Omdat we net vast liggen en er nog geen Trinidad Dollars aan boord zijn, geeft de boots me Hollands geld mee.‘De laatste keer dat ik hier was kostte het, omgerekend, ongeveer Fl…. per fles. Je ziet maar hoeveel flessen je ervoor krijgt. En neem een tassie mee, dan kan je ze niet uit je kromme klauwen laten kletteren.’ Nu heb ik geen “tassie” maar wel een grote weekendtas, dus neem ik die mee. Ondertussen hebben nog meer mensen begrepen waarvoor ik de wal op ga dus krijg ik nog meer bestellingen en guldens mee. Na genoteerd te hebben hoeveel geld en van wie, ga ik de wal op.
Het is een behoorlijk pikheetje lopen, net na de middag, dus bloedheet en de tankerpier alleen al is voor mijn gevoel kilometers lang. Door trouw de aanwijzingen van de boots op te volgen kom ik, lam van de hitte, op de plaats van bestemming aan. Het is half winkel half kroeg, met zo’n open voorkant. De grootgrutter is inderdaad bereid om guldens te accepteren en na tellen en omrekenen, begint hij flessen rum voorgaats te halen. Dat is wel wat veel! Dat kan nooit in mijn weekendtas, maar geen nood, van achter komt er een grote jutezak waar de rest in kan.
Nu het zakendoen achter de rug is kan er gerelaxt worden. Of ik wat wil drinken? Ja graag, ik ben uitgedroogd. Ik neem plaats onder een parasol aan het enige tafeltje op het “terras” en krijg een limonadeglas halfvol met rum voor mijn neus. Nu ben ik, hoewel ik al acht hele maanden vaar, net zestien geworden, dus nog lang geen gediplomeerde drinker. Aan mijn schrikreactie ziet de man wat er aan de hand is en wordt mijn glas afgetopt met cola. Om de gulle gever niet voor het hoofd te stoten, drink ik tegen heug en meug, alles op. Hoewel…., de laatste slok smaakt een stuk beter dan de eerste. Omdat weigeren onbeleefd is en ook omdat ik het lekker begin te vinden, accepteer ik er nog een.
Ondanks dat er op de terugweg terug enige zwarte gaten in mijn geheugen zijn ontstaan, weet ik achteraf me nog iets te herinneren van een rit achterop een vrachtwagentje en aan boord geholpen worden door een paar grijnzende negers.
Wanneer ik die avond weer een beetje bij de mensen ben moet ik bij de bootsman komen. Met een bijna lege fles op zijn bureautje en een bierglas vol rum in zijn hand leest hij me de les. ‘Zeun, ik wil het eens hebben over dat gore zuipen van je. Ben je soms ook nog effe naar de hoeren geweest, stuk verdriet? Mot je dat nu zien staan, het kind kan amper boven ze eigen pendek uitkijken en wil nu al meedoen met de grote mannen. Och arme, als je lieve moesje het allegaar eens wist.’
Daarna wil hij weten waarom ik voor mijzelf net zoveel flessen heb gekocht als voor de anderen samen. ‘Echt, boots, ik heb niks voor me zelf gekocht.’ ‘Dan mot je mij maar es uitleggen hoe je aan zoveel rum bent gekomen, wat voor koers heeft die vent gerekend?’ ‘Ja boots, dat weet ik niet, maar hij had wel een lijstje met wisselkoersen en ik moest aanwijzen waar de gulden stond, eerst kon ik die niet vinden, maar toen zag ik Surinaamse gulden staan en heb die dus aangewezen.’ De bootsman kijkt me even verbluft aan en begint dan te brullen van het lachen. Nog nahikkend zegt hij:‘Nou zeuntje dan heb je die man grandioos opgelicht, één Surinaamse gulden is twéé Hollandse. Proost!’

De volgende morgen “beproeven” we de motorsloep. We varen een paar mijl langs de kust en zetten hem op het strand, om bananen en kokosnoten te plukken in een plantage.
In de sloep met op de achtergrond de “Hill”.

Van S.B. via achter naar B.B: De kabelgast Jaap, Spaanse matroos Pablo, zeuntje Albert, de 4e stuurman, de Indische Hollander en de assistent machinist.

De Hollandse matroos, die is opgegroeid in Nederlands Indië, loopt als een aap tegen de palmen op. Ook heeft hij een klewang waarmee hij het spul kapt. Dan komt er een vent van de plantage die met zijn mes begint te zwaaien.
Onze matroos zwaait even met zijn eigen “mesje”, waarop de man snel verdwijnt.
We laden rap onze buit in de sloep en duwen af voor dat er versterking komt. Terug aanboord proef ik voor het eerst kokosmelk. Het smaakt eerst een beetje flauw, maar een scheutje rum doet wonderen.


Albert

Marco en Dennis hadden laatst te maken met Speedboat Malloten die even heel "flink" bezig waren. Dat deed mij denken aan de volgende gebeurtenis. Daar was een Wijsmullerboot bij betrokken, de "Zeeland". Niet de zelfde als de sleper uit mijn verhaal de "Zeeland" maar een kust/haven boot uit latere jaren.

Jachtje pesten

Destijds bij de Oosterscheldewerken, kregen wij (de ankerbehandelingsdienst) assistentie van twee Wijsmuller boten.
Het waren de “Zeeland” en de “Brabant” en hoewel ze niet groen waren werd dit type boot aangeduid als “De Hulk”.
Het waren zusterschepen bijna geheel identiek, alleen had de “Zeeland” een opvouwbaar hydrolisch kraantje op het “sloependek” staan.

Deze boten hadden twee roerpropellors en naar ik me meen te herinneren, stond er iets van 2500 PK in de vetloods.
Wanneer deze paarden de zweep erover kregen, trok zo’n boot een geweldige kuil en produceerde een hekgolf, waar je bang van werd.

Op een van deze boten is de tweede man net schipper geworden.
Een van zijn eerste opdrachten is, in het weekend, als wachtboot fungeren.
Nu is het zomerdag en prachtig zonnig weer zonder veel wind, dus het werk komt neer op een beetje plezier varen langs alle vaartuigen en objecten.
Of het nu is om de promotie van de schipper te vieren, of dat het gewoon dorstig weer is, weet ik niet maar de mannen slaan onder het varen de nodige kouwe kletsen achterover.
De Wijsmuller mannen kennende, zal ook de groene fles behoorlijk in het rond gaan.
Hun route voert hen ook langs een grote zandplaat, waar mensen met jachtjes in het ondiepe water voor anker liggen en met zwemmen, zonnen en zeehonden kijken hun dag doorbrengen.
Uit joligheid, versterkt door de alcohol, besluiten de mannen vlak langs de jachtjes te varen om te zien of er nog “wijven met blote tieten” liggen te zonnen.
Kalm varen ze de geul uit en passeren de bootjes op korte afstand.
Inderdaad zien ze de nodige blote borsten, iets dat iedere keer met luid gejuich wordt begroet.
Dat ze in het ondiepe water een golf met zich meetrekken waarop de jachtjes zwaar stampend en rollend achterbleven, zien de mannen een extra bonus.
Dat een en ander ze niet in dank wordt afgenomen, blijkt al gauw uit een marifoonoproep, van een wat groter zeiljacht dat ze net met een bezoek vereerd hebben.
In niet mis te verstaande bewoording, wordt de heren verteld dat dit geen mannier van doen is en dat eventuele schade aan het serviesgoed op hen verhaald zal worden.
Dit pikken de heren niet, zo’n lulhannes van een zoetwatermatroos zal deze stoere zeelui de les lezen, dat zullen ze mooi even afstraffen.
Hard bakboord roer en vollekracht vooruit!
De boot draait om zijn as met het achterdek onderwater.
Als een wilde stier stormen ze op het zeiljacht af, op korte afstand maken ze weer een korte draai zo dat het volle geweld van de hekgolf, versterkt door de zwaai van het achterschip, als een vloedgolf tegen en over het jacht slaat.
Vrouwen gillen, het jacht slaat zowat plat en een paar honderd liter zeewater vind zijn weg tot in de kajuit.

Maandagochtend worden de heren uitgenodigd om, in verband met klachten, bij de hoofddirecteur van DOSBOUW (De Oosterschelde Bouwcombinatie) te komen.
Daar zijn de heren niet van onder de indruk, ze zullen zelf wel even vertellen dat er niets aan de hand was en dat die zondagschippertjes al om hun moeder lopen te gillen als er een eend voorbij zwemt.
Ze melden zich bij de secretaresse van de directeur en worden een kwartiertje in de wacht gezet.
Via de intercom komt de boodschap dat de heren binnen mogen komen.
Vol bravoure stappen de mannen het directiekantoor in.
Daar worden ze begroet door de zelfde “lulhannes” die ze op het bewuste zeiljacht hadden gezien.

Na vijf minuten staan de heren weer buiten en zien eruit als kleine jongetjes die van de meester op hun donder hebben gehad.
Ze gaan alleen nog even aanboord om hun spullen te pakken.
De aflossers zijn al onderweg.

Albert

En zo hoort het... wow wat voel je je dan lullig zeg, goed verhaal weer (het was trouwens Remco ipv Marco, maar dit terzijde)!

Stom van me. Sorry Remco.


Hierbij nog een plaatje van wat er gebeurt wanneer dit soort slepers met vollekracht een korte draai maakt.

Vr.gr. Albert

Ben jij in dit verhaal ook onderwerp? of enkel toeschouwer? .. mooi verhaal trouwens

Hmm, dat laatste plaatje doet me denken aan wat ons dit jaar gebeurde in Yrseke. Daar ligt de visserhaven net voor de jachthaven. Wij hadden een 28 voet bootje gehuurd die week en voeren op de motor richting Yrseke door de geul vlak voor de visserhaven.

Een visserschip kwam met een behoorlijke snelheid langs ons heen en maakte tegelijkertijd een bocht van circa 180-200 graden om de haven in te draaien. Waarom het allemaal zo snel moest en hij niet kon wachten tot wij de opening van de visserhaven waren gepasseerd is me nog steeds een raadsel. Ik kon nog net mijn vriendin die bij de mast stond waarschuwen. Ze heeft letterlijk met beide armen de mast vastgepakt anders was ze overboord gegaan.

Dit bootje kom ik nog wel eens tegen, hier nog een paar mooie foto,s van de nu Switzer Zeeland, met het ''vuur in de ketels''

Dank je. Hoewel ik af en toe "uitgeleend" werd aan de Wijsmuller boten, was ik gelukkig geen "onderwerp" in deze. Was ik trouwens toch niet geworden, want als ik moet werken, rijden of varen, drink ik niet.
Ik haal mijn schade later wel in. :roll:

Jan. 1


Jan is een tweede vetpriester, die de moeilijkheden niet uit de weg gaat, integendeel, hij zoekt ze op waar hij maar kan. Wie met Jan gaat stappen weet wel waar hij begint, maar nooit waar hij eindigt. Vaak is dat in de goorste krikkemikken waar hij de idiootste streken uithaalt, sterker nog, wie met hem meegaat, loopt grote kans dat hij een politiecel aan de binnenkant mag bezichtigen.

Op een dag zit Jan te verkondigen dat hij ieder slot open kan krijgen. Volgens de oppervetpriester is hij maar wat aan het snoeven. ‘Ja’, zegt Jan ‘zelfs dat kluisje in jouw hut waar je jouw trekboekies in bewaard.’ Wij beginnen te grijnzen en maken wat toespelingen op het betere handwerk van de eerste. ‘Ik geloof er geen barst van’ zegt de eerste fietsenmaker, die er niet tegen kan wanneer iemand anders de show steelt en verdwijnt in de vetput.
Jan zegt niets maar is opeens verdwenen. Een uurtje later komt onder groot kabaal, scheldend vloekend in drie talen tegelijk een paars aangelopen eerste naar boven gestormd. Steeksleutel tweeëndertig houdt hij hoog boven zijn hoofd, klaar om Jan de hersens in te slaan. Wat is er gebeurd? Jan, die inmiddels nergens te vinden is, heeft het kluisje geopend zonder een kras te maken en de inhoud onder het kopkussen van de eerste verstopt, die nu denkt zijn smokkelkapitaaltje en vieze boekjes kwijt te zijn.

Jan gaat in Bordeaux de wal op om wat ondergoed te kopen.
Na uren komt hij weer aan boord en overhandigt iedereen een stapeltje textiel.
‘Dat is heel aardig Jan, maar waar hebben we dat nu weer aan te danken?
‘Ja, dat zit zo, toen ik in de stad kwam ben ik eerst wat gaan drinken, maar die kromme dingen (Francs) vlogen zo hard mijn zakken uit, dat ik niets meer had om pendekken van te kopen, dus liep ik maar weer richting haven’. ‘Nu zie ik daar voor een restaurantje een bestelauto met textiel staan, dus ben ik even gaan winkelen en heb gelijk voor jullie ook maar wat meegenomen’. ‘Maar Jan, stond die auto dan niet op slot?’ ‘Jawel, hoe dat zo?’
Jan heeft exact; acht overhemden, acht stropdassen, acht paar sokken, acht hemden en acht pendekken achterovergedrukt. Voor een crew van, …. inderdaad acht.

We doen een Italië reisje, naar een klein plaatsje op Sicilië.
Hoewel ik hem zeg dat in zo’n boerengat echt geen wasserette te vinden is en dat het bovendien siësta tijd is, gaat Jan toch aan land met een zak vol vuile was die, Jan kennende, pikzwart moet zijn. Binnen een half uur is Jan weer terug met zijn waszak. ‘Ik had het je toch gezegd? Hier vind je alleen maar varkens en geiten, voor een wasserette moet je in een échte stad zijn.’ ‘O ja?’ Zegt Jan en trek zijn waszak open. ‘Wat denk je hiervan?’ In de zak zit spierwit schoon ondergoed, overhemden en beddengoed. Even ben ik sprakeloos, dan zie ik zijn grote grijns en besef dat hij weer een van zijn boevenstreken heeft uitgehaald. ‘Biecht maar op schooier, wat heb je nou weer uitgevreten?’ ‘Nou dat van die siësta is waar, het hele gat was uitgestorven, geen mens te bekennen en het was bloedheet in die straatjes. Ik wou net weer aanboord gaan, toen ik een zooitje was aan een drooglijn zag hangen.’ ‘Wat?’Zeg ik verbijsterd. ‘Je wilt toch niet beweren dat je die was hebt gestolen, wat heb je dan met je eigen vuile vodden gedaan?’ ‘O, die heb ik daar netjes aan de lijn gehangen.’



Albert.

JAN 2.

Jan en zijn stapmaat de kanenbraaiër nemen, onder het mom van ‘mijn tandpasta is op’, een storemiddag.
Het is in een of andere Spaanse haven net na de middagschaft en bloedheet.
Omdat het tamelijk ver is naar de stad en er onderweg nogal wat kroegen staan, komen onze vrienden niet al te nuchter, zeg maar afgeladen, in de stad aan.
‘Ik wil nog een kouwe klets’ zegt Jan.
‘En ik wil wel eens lekker rampetampen’ zegt de kanenbraaiër.
Na een poosje ruziën, komen ze tot een compromis en besluiten een gelegenheid op te zoeken waar je voor beide hobby’s terecht kunt, namelijk ‘een kroeg met lekkurre wijven’.
Na enig speurwerk vinden ze wat ze zoeken, een tent met vrouwen die na één blik door het raam worden geclassificeerd als ‘lekkere geile puta’s’.
Onder het slaken van de klassieke kreet ‘valt er nog wat te neuken voor mij en me maat’ stappen onze helden naar binnen.
Terwijl ze gelijk op het vrouwelijke schoon afstevenen, roept Jan tegen de ober in zijn witte jas, ‘dos servesa’s en een beetje rappido want ik sterf van de dorst’.
Jan grijpt meteen een lekker rond kontje, en de kanenbraaiër laat zijn handen in een decolleté verdwijnen en pakt een paar stevige borsten.
Even is het stil, …. doodstil, dan beginnen de dames te krijsen als een luchtalarmsirene.
De ober komt aanzetten met een schaar in zijn handen, klaar om de heldenrol te spelen, maar na één blik van Jan draait hij zich om en gaat buiten op de stoep ‘POLICIA!’ staan roepen.
Nu zijn onze stapmaats al vaker met de “Policia” in aanraking geweest en dat mondde meestal uit in een hechte maar niet al te innige relatie.
Dus onder het uitspreken van de gevleugelde woorden ‘wat een stelletje tyfus temeies, laten we maar een ander kroegie zoeken’, kiezen ze het hazenpad.
Later terug aan boord, krijg ik het hele verhaal in kleuren en geuren te horen.
“Maar jongens daar begrijp ik geen zak van, natuurlijk begin je niet metéén met handje kusje kontjeklap, maar of ze dáár nu zo’n stennis over maken? Volgens mij was er meer aan de hand”.
‘Huh’ komt Jan er glazig tussendoor, ‘ik zag an dur oge dat zuh ut lekkur vond’.
‘Ja’ zegt de kanenbraaiër, die al wat ontnuchterd is ‘er was daar wel iets vreemds aan de hand, want achter in die tent hing een hele rij ruimtehelmen’.

Plotseling valt het kwartje, “…verdomme, het was een dameskapsalon!”




Albert

Kijk dat is de manier om 2009 te openen.
Geloof dat ik toch maar weer eens naar de kkapper moet.

Hahahaha, mooie weer, warempel een goed begin van 2009.

Albert,

jij hebt prachtige verhalen!!!

werner

Mijne heren, bedankt voor deez schone woorden.

Jan 3

We liggen in een haven aan de aan de Spaanse noordkust en ik wil ‘s avonds de wal op.
“Wie gaat er mee stappen?”
De kanenbraaiër “Wacht even, ik ben bijna klaar, ik moet alleen nog mijn vloertje dweilen en dan snel even douchen.”
Jan de tweede machinist ”ik ben al klaar, ik heb me van de week nog gewassen.”
Voor de rest is er niet veel animo en wanneer ik bij die ouwe ga kijken zit die te typen, met één vinger, dus dat kan nog de héle avond duren.
Na een half uurtje komt de kanenbraaiër tevoorschijn, schoon en geurend als een bordeel.
Jan geurt ook, maar niet naar aftershave.
Bovendien heeft hij al een stuk of wat pilsjes op “Aan de wal kost een pilsie veel duurder en ik wil toch ook wat overhouwe om te neuke.”
We lopen de kaai af, die is nog niet in gebruik, wij liggen daar omdat we moeten wachten op een plek aan de loskaai.
Er zijn nog stukken die niet verhard zijn dus lopen we daar door het zand.
Dat doet me denken aan een maandje terug in Engeland.

Daar liepen we ook door het zand van een nieuwe kaai.
Jan zag daar een stukje elektrakabel, zo dik als mijn pols, net boven het zand uitkomen.
“Ha, koper.”
Jan begon te trekken en kreeg een meter of drie boven, maar geen tamp.
Toen trok hij aan de andere kant een stuk van vier meter boven, maar ook daar geen tamp.
Jan vroeg ons even te wachten want hij ging een ijzerzaag halen.
Op onze bezwaren ging hij niet in en hij ging rap aan boord.
Hij kwam terug meteen ijzerzaag en boog zich over de kabel.
Op dat moment werd er een sterke zaklamp op ons gericht en zei een ongeïnteresseerde stem, dat het hem niet zoveel kon schelen, maar dat wij het misschien wel aardig zouden vinden om te weten dat er een paar duizend volt op die kabel stond.

Terwijl ik daaraan terug loop te denken zegt Jan “Hé moet je daar kijken.”
We bevinden ons bij de uitgang, maar Jan wijst naar een grote coaster die aan het eind van de kaai ligt.
We lopen door tot we voor het schip staan.
Het is gloednieuw en komt net van de werf die voorbij het hek ligt, daar leiden nog wat kabels en slangen heen, maar zo te zien is het klaar voor de reis.
Nergens aan boord brand er licht.
“Laten we aan boord gaan, gewoon even kijken” oppert Jan.
Nu blijft het (Jan kennende), vast niet bij kijken alleen, maar toch stem ik toe.
De machinekamer zit op slot, maar dat kan me niet schelen want ik ben toch niet zo dol op motoren.
Op de brug aangekomen, kijk ik mijn ogen uit.
Wat een luxe!
Alles wat wij niét hebben vindt je hier wel.
Autopilot, Deccanavigator, radar, slingerruit, VHF en nog veel meer.
We besluiten dat we toch wel een souvenirtje mee behoren te nemen.
Omdat de andere dingen allemaal verbonden zijn met antennes en ander ongemak, valt de keus op het slingerruit.

Jan, die als goed machinist op alles bedacht is, heeft ook als hij gaat stappen, altijd wat klein gereedschap bij zich.
Dit keer komen een Bahco en een zijkniptangetje goed van pas.
Het slingerruit zit gelukkig in het meest aan SB zittende raam, zodat na het verwijderen van de laatste moer, ik er hangend over de brugvleugel net bij kan.
Ik wurm me nog wat verder over de rand en zeg de kanenbraaiër dat hij mijn benen goed vast moet houden.
Jan drukt langzaam het spul naar buiten en ik kan mijn handen achter de rand krijgen.
Nog een laatste duwtje en plots hang ik ondersteboven met een apparaat dat tig keer zo zwaar is als ik verwacht had vier etages boven het dek.
Ik kan geen kant meer op en krijg het danig benauwd als ik naar beneden kijk, maar dat ding loslaten, daar denk ik niet aan.
Jan, die natuurlijk gezien heeft wat er gebeurde schiet te hulp en samen sjorren ze me weer omhoog.
We brengen de buit aanboord en opeens heb ik geen zin meer in stappen.
Mijn stapmaats vinden het onzin, maar ik sta achteraf toch te trillen op mijn benen.

De volgende middag kunnen we naar onze losplaats.
Langzaam varen we voorbij het bewuste schip.
“Mooi schip” zegt die ouwe tegen de loods.
“Ja zeker, Capitano maar vannacht zijn er dieven aanboord geweest die een slingerruit hebben gestolen.”
“Wat een tuig” zegt die ouwe en knipoogt naar mij, “ ze moeten ook altijd de zeelieden hebben.”
De loods beaamt dit en zegt vervolgens, “maar ze hebben geluk gehad dat de wachtsman lag te slapen, want ook al is dat een oude man, hij kan goed overweg met zijn pistool.”


Albert.

het zijn zoals gewoonlijk weer geweldige verhalen..

ARco

Dankje.
Vr. gr. Albert

---

Jan. 4

---

In het eerste stuk van dit verhaaltje wordt ingegaan op het laadklaar maken van een coastertje van zo’n 500 ton gebouwd in 1948.
De oude rotten kunnen dit gevoegelijk overslaan, maar de jonge gastjes die gewend zijn aan “druk op de knop en Sesam open U”, kunnen hier een glimp opvangen van een nog niet eens zolang verledentijd.

Het is 1965.
Ons bootje vaart de Nieuwe Waterweg op met bestemming Waalhaven.
Daar moeten we straks langszij een grotevaart boot, om vijfhonderd ton lood te laden voor Bilbao.

We hebben één mast in de midscheeps met twee laadbomen één per luik.
We beginnen met luik II.
We starten de motoren van de Bodewes winchen en zetten de bomen omhoog.
Maar eerst moet de antennedraad die tussen de mast en de kerstboom (mastje tussen stuurhuis en schoorsteen) hangt uit de weg
De sluitbalken (sjorringen over de kleden) draaien we los en dragen dezen naar het marsedek, waar ze in beugels worden gehangen.
De spanschroeven gooien we op een pallet.
Om het hele luikhoofd, ca. 25 cm. onder de rand, loopt een keggenbank met daarop lippen waar houten keggen achter vastzitten.
We slaan de keggen los, een jutezak vol.
Nu kunnen we de randen van de presseningen (kleden) tussen het luikhoofd en de stalen schalklatten uittrekken.
De kleden worden opgedoekt tot een pak van 120 bij 60 cm en die leggen we ook op het marsedek.
We hebben geluk dat ze droog zijn, want nat zijn die dikke katoenen krengen niet te tillen.
Dan zijn de houten luiken aan de beurt.
Eerst worden ze sectie na sectie aan BB en SB op de zijkant op het luik gestapeld, daarna in het gangboord.
Nog steeds zijn we niet klaar, want de schilden ofwel biemsen in steenkoolengels, (zware stalenbalken) waar de luiken opliggen, moeten ook nog in het gangboord.
We pikken de haak van de laadreep in het oog van de spruit (twee staaldraden van 4 meter aan een hijsoog met aan de andere einden een paar haken) en slaan de achterste beams aan.
Deze hijsen we uit de nesten en trekken aan de talie van de gei om de boom boven het gangboord te krijgen en parkeren de beams op de houten luiken in het gangboord.
Ik sta achter de winch en terwijl de boom weer op het handje midscheeps getrokken wordt, laat ik de runner een paar meter extra vieren om ruimte te krijgen om de boom verder op te toppen.
Door de klus van de hangertrommel in zijn werk te zetten kan ik de boom optrekken tot boven de volgende beams.
Dan herhaalt dit zich tot er zeven van die nekkenbrekers in het gangboord liggen en we kunnen beginnen aan luik I.

De oplettende zeuntjes zullen begrijpen dat het dichtleggen net zo omslachtig gaat.
Iets wat, bijvoorbeeld, bij een lading suiker in papieren balen (van Tate & Lyle uit Londen wel bekend bij de ouwe rotten die nog niet hebben afgehaakt), bij een onverwachte regenbui tot een lichte vorm van paniek kan leiden.


Maar we hadden het over Jan.

We komen langszij het schip waaruit we laden moeten.
Er komen gelijk twee ploegen bootwerkers aan boord en het laden begint.
Het lood is deze keer in de vorm van platen van een kleine vierkante meter, grof gegoten en niet gewalst.
Aan de randen zitten “druppels” in de grootte van knikkers.
Met de bomen van het grote schip, worden er steeds hijsjes van een halve meter hoog in het ruim gezet.

Wanneer het laden goed en wel begonnen is, komt tweede vetpriester Jan een kijkje nemen.
Jan ziet het lood en krijgt meteen de ”Dagobert Duck look” in zijn ogen.
Hoewel zijn voorkeur uitgaat naar roodkoper, is zijn tweede liefde toch lood.
De lading zit er tegen de avond al in en we maken zeeklaar onder het varen.
Nog voor we de Hoek uit zijn, zit Jan al in het ruim met een koubeitel, hamer, blikschaar en nog wat noodzakelijkheden.
De hele reis is Jan in de weer met hakken, knippen en sjouwen.
Hij heeft zelfs amper tijd om te slapen en wordt steeds bleker.
In de vetput smelt hij het lood en giet het in de conservenblikken, hij heeft het blijkbaar op een akkoordje gegooid met de kanenbraaiër, want we krijgen we de hele reis blikvoer.
In Bilbao gooien we open en zien het resultaat van Jan ’s werk.
Ik moet toegeven dat hij behoorlijk zijn best heeft gedaan.
Alle platen zien er netjes uit, er is geen “knikker “ meer te bekennen.

Wanneer ik hem vraag:’Zeg eens eerlijk Jan, ging het nu om het spel, of om de knikkers?’ , krijg ik een vette grijns met knipoog als antwoord.

Albert

Ik liep de 12-4, was 2e stm bij Smit internationale.
Op het eind van de wacht, 04:00 kwam de 3e wtk boven, vroeg om norit, aan de 1e stuurman, die kwam net op. "twee, blijf jij nog even hier, dan geef ik de 3e wtk even wat norit.." zei de 1e stuurman. Ok, zei ik, en even later kwam hij weer terug. Ik van wacht af, pitten..
Paar dagen later kwam de 3e wtk weer boven, na de wacht, om 04:00, vroeg aan de 1e stuurman: "Stuur, hebbie niet wat anders dan norit, want ik kan nog steeds niet scheiten"... Ik dacht dat ik erin blééf

Uh Albert, dit jonkie kan goed visualiseren, maar ik ben bang dat ik hier toch enkele plaatjes bij moet hebben.....

Opa was timmerman. Hij had onder zijn klanten ook binnenvaart schippers. Een nieuwe stuurhut, aanpassing aan het interieur, nieuwe bedding, soms maakte hij ook nieuwe luiken. Houten opgeklampte luiken met klinknagels in elkaar gezet. Tussen de delen katoenen band. Flink in de teer gezet. Die luiken zagen er bijna hetzelfde uit als jij nu omschrijft.
Als jochie ging ik weleens met hem mee aan boord van een Spits of Rijnaak.
Als ik nu op een binnenvaarschip kom zie ik in die 30 jaar een enorme ontwikkeling.
Dat katoenenband en klinknagels kocht hij bij een zaak aan de Waalhaven in Rotterdam. Een echte scheepswinkel. Jaren geleden gesloten en gesloopt. De laatste jaren zat deze scheepswinkel multicultureel tussen de seksshops en koffiehuizen in. Ook daar is het een en ander ontwikkeld.

Jan 5


Stappen met Jan is niet geheel en al van gevaar ontbloot.
Zeker niet wanneer hij aan zijn merk ligt.

Waarom?

Lees en huiver!

Het speelt in het Spanje van Generalisimo Franco en zijn fascistenbende.

De mannen gaan stappen.
Het ploegje bestaat uit: de ouwe, de stuurman, de eerste machinist, de tweede machinist (Jan), een van de matrozen en de kok.
Volgens de methode van in iedere bar één glas net zolang tot je het juiste stekkie vindt,
zwerven de mannen van kroegie naar kroegie en geven een goeie imitatie weg van een ploegje Heilsoldaten dat de “Strijdkreet”loopt uit te venten.
De maats slaan in het zoveelste kroegie hun glas achterover en maken aanstalten om te vertrekken.
‘Wie betaalt er?’
‘Laat mij maar’ zegt Jan die hem al behoorlijk heeft zitten.
De anderen gaan alvast naar buiten en duiken de volgende gribus in.
Ze bestellen ook gelijk voor Jan, die al vlot daarop binnenkomt zwaaien
Net voor de mannen naar het volgende kroegie vertrekken, komt de waard van de vorige keilewinkel binnen, gevolgd door twee smerissen.
Oh oh, Jan is weggelopen zonder te betalen!
De man loopt op Jan af en pakt hem bij zijn schouder en roept iets over “plata” en “ijo
de puta”.
Jan rukt zijn schouder los en geeft de waard een kopstoot tegen zijn neus.
Het bloed spuit er uit.
De smerissen dringen zich naar voren.
Jan neemt de boxhouding aan en doet ook een paar stappen naar voren.
De smerissen trekken zich terug naar buiten.
‘Wegwezen’ roept die ouwe, die nog nuchter is en de bui al voelt hangen.
Ze stormen door de deur achter in de bar, maar daar is alleen een pisbak en een opslagruimte, maar geen achteruitgang.
Dan naar de voordeur, maar daar buiten staat een smeris met getrokken pistool.
Hij zegt geen woord, maar de mannen hebben de boodschap begrepen, ‘binnen blijven tot mijn maat met versterking komt.’

Het duurt niet lang, voordat de mannen naar buiten worden geroepen.
Door een erehaag van een dozijn smerissen met getrokken pistool, wandelen ze een overvalwagen in.
Het gaat er eigelijk heel gemoedelijk aan toe.
De smerissen lachen en maken geintjes met de boys, alsof het om een schoolreisje gaat.
Op het bureau aangekomen moeten ze bij de balie hun zakken leegmaken en alles afgeven, ook horloges sieraden en broeksriemen.
Vriendelijk worden ze verder gewenkt, door een gang naar achter en een grote gore ruimte in.
Er zijn geen vensters en het enige licht komt van een bullye aan het plafond.
De deur gaat dicht en het licht uit.
Het is pikdonker.
Hoelang het duurt?
Geen idee, zonder klokje in het duister verlies je elk gevoel van tijd.

Opeens horen ze dat de grendels worden weggeschoven.
Gelijk gaat het licht aan en wordt de deur opengesmeten.
Terwijl de maats nog verblind staan te knipperen tegen het felle licht, stormt er een ploeg van die fascistische klootzakken naar binnen.
Ze zijn gewapend met knuppels en beginnen meteen te slaan.
Dit hebben die sadisten meer gedaan.
Eerst komen de slagen keihard op de bovenarmen, om ze te verlammen.
Wanneer iedereen letterlijk geen hand meer kan optillen, zijn hoofd en nieren aan de beurt, met tussendoor een flinke trap in het kruis.
Zelfs als de maats uitgeteld op de grond liggen, gaan de schoften nog door.
Pas wanneer ze zelf geen adem meer hebben stoppen ze.
En met nog hier en daar een trap in de ribben, nemen ze afscheidt van hun slachtoffers.
De maats liggen bloedend in het vuil op de grond, maar niemand die zich om hen bekommert.
De overhemden hangen letterlijk in bloedige flarden op hun ruggen en ook het vel hangt erbij.
Langleve de totalitaire regimes!

De andere dag, na tussenkomst van het agentschap en het consulaat en na betaling van een krankzinnig hoge boete, mogen ze vertrekken.
Bij de balie moeten ze tekenen voor terugave van hun spullen, maar ontvangen alleen hun riemen en paspoorten.
Geld, ringen, kettinkjes, klokjes, sigaretten en aanstekers?
Nee hoor die hadden ze niet bij zich gehad.
En als iemand het daar niet mee eens was, mocht hij er best nog een nachtje over na denken.
Bij het woord nachtje, wordt er richting gang geknikt.
Met net zo’n overvalwagen als de avond er voor, wordt het kreupele zooitje bij de gangway afgeleverd.
Jan die, misschien wel terecht, de meeste klappen heeft gehad, moet zowat aanboord gedragen worden.
Boven aan dek, hangend tussen kok en stuurman, draait Jan zijn hoofd naar de wal en zegt “de volgende keer sla ik iedere smeris die ik tegenkom helemaal verrot.”
Als door een wesp gestoken draait die ouwe zich om, met ingehouden stem, ogen als dolken en schuimblaasjes in zijn mondhoeken, bijt hij Jan toe, ‘De volgende keer? Ik breek nog liever je poten onder je reet vandaan dan dat ik je hier de wal op laat gaan, stuk ellende dat je bent.’



Albert