Onderwerp: Albert verhalen.

Ankeren.


Op de “Noordstad” was die ouwe niet zo gek op ankeren en kreeg het vaak voor elkaar dat we toch naar binnen konden.

Bijvoorbeeld in Parr in, Cornwall, een klein haventje waar hooguit een dozijn coastertjes in kunnen.

Het is al een tijdje slecht weer storm en regen, dus de schepen die binnen liggen worden niet beladen want de chinaclay (poederfijne witte porseleinaarde) waait er harder uit dan dat ze er in gaat.
Buiten ligt een aardig ploegje schepen voor anker, te wachten tot er binnen plaats is.
In de baai loopt een zware deining met hoge golven
Dan komt de Noordstad op de rede en gooit de spijker er in maar steekt te weinig ketting met als gevolg dat we in ca. anderhalf uur van de ene kant van de baai naar de andere krabben.
We gaan anker op, stomen terug en droppen twee spijkers (met te weinig ketting) er in en slaan weer aan het krabben.
Terwijl we weer opstomen belt die ouwe via de middengolfzender met havenmeester Tom.
‘Zeg Tom, we hebben het geprobeerd met één anker, toen met twee ankers maar we blijven krabben.’
‘Ja’ Zegt Tom ‘Ik heb jullie al een tijdje in de peiling, met hoogwater kom ik met het loodsbootje naar buiten en breng jullie binnen, dan kan je zolang bij een ander langszij.’

Dus liggen wij rustig in de haven op beter weer te wachten en kunnen 's avonds stappen, terwijl de rest zwaar achter het anker ligt te stampen.
Wanneer er weer geladen kan worden, vind die ouwe het wel vreemd dat we netjes moeten wachten tot de schepen die al voor anker lagen toen wij aankwamen geladen zijn.
Ja, Tom is wel goed maar niet gek.

Nog een.

We komen op de rede voor Leixoes in Portugal.
De loodsdienst is gestaakt want het waait behoorlijk, west acht Beaufort, met als eerste oppertje Amerika en een er bij passend zeetje.
Die ouwe kan lullen als Brugman maar er komt geen loods.
Ankeren is hier geen lolletje en gaan liggen steken is ook iets dat je niet voor je plezier doet.
Die ouwe roept weer Leixoes Harbour op en vraagt of we zonder loods naar binnen mogen.
Weer volgt er een botte weigering.
‘Yes sir, but we have enginetroubles.’ liegt die ouwe, terwijl we vollekracht richting pieren stomen ‘So we enter without a pilot.’
Paniek aan de wal en we mogen, op straffe van ik weet niet wat, beslist herhaal beslist niet binnen lopen.
Dan speelt die ouwe het spelletje van ‘Can you repeat please you are fading away? Hello do you recei............. Hello Leixoes do you reed me? I didn't got your last messages please repeat.’
‘Noordstad, you can not, I repeat not, enter the harbour, you must anchor, do you receive me?’
‘Yes leixoes I received you loud and clear but I’m right in the entrance now and can't turn around’.
Een hoop geschreeuw en dreigementen en wij als een speer voor de wal.
Dan komen de uniformen aan boord om verhaal te halen, maar vinden de hele bemanning in de machinekamer, zogenaamd aan het sleutelen aan Aagje Brons.
Veel kwaaie woorden maar geen represailles en wij zitten 's avonds gezellig in de Cactusbar en voeren diepgaande gesprekken met Maria, Rosa en nog een paar andere "studentes”.


Albert

GeWelDig!!

Moest even opzoeken wat Chinaclay is, dat het voor papier gebruikt wordt en zo...
René

Doordrammen dus. Doet Trump ook, maar veel onsympathieker.
Ik zeil niet meer, maar kan gelukkig de verhalen van Albert lezen!
Peper.!

Of het nog wat langzamer kan? Ja zeker!



Als “Kapitein” op een kabelpontje had ik met allerlei slag volk te maken.
De meeste passagiers waren aardig maar er waren er ook bij die je het liefst twee keer door de schroef van de Schottel zou laten gaan, met eventueel nog een derde keer, om zeker te zijn.

Ik heb net twee auto’s en een stel fietsers naar de overkant gebracht en vaar leeg terug. Uit de richting van Ilpendam komt een duwboot met een lege beunbak voor de kop en hoewel hij nog bijna zeshonderd meter weg is, zie ik, zelfs vanaf hier, een dikke witte snor voor de kop van de bak. Er staat een behoorlijke poep wind dwars over het kanaal dus is het logisch dat hij, om niet te verlijeren, behoorlijk blijft doordraaien, ofwel de regulateur in standje waterskiën heeft staan. Ik leg de pont vast in de fuik met de schroef, voor de zekerheid, in zijn werk in de vooruit, stap de wal op en vier de draadlier. Net wanneer ik mijn wachthuisje binnen stap, gaat de zoemer, há een klant aan de overkant. Ik kijk en zie een van mijn vaste klantjes, een bakvis van een jaar of veertien, die altijd met de fiets uit het dorp komt om aan deze kant van het kanaal op de bus naar school te stappen.

Ik heb haar nog nooit zien lachen. Ik gebaar naar de naderende beunbak en ga zitten met mijn eerste bak koffie sinds vanmorgen vroeg. Weer drukt ze langdurig op de belknop en weer wijs ik op de naderende beunbak, die nu minder dan honderd meter weg is. Het duwstel gaat voorbij, ik stap naar buiten en druk op de knop van de lier, wanneer de kabel bijna boven is, trap ik op de rem en zet de klus van dubbel naar enkelwerk om de draad goed stijf te draaien.

Ik vaar naar de overkant en laat het zure bakvisje aan boord. Een goedemorgen kan er, zoals gewoonlijk, niet vanaf. Ze blijft zonder wat te zeggen of me ook maar aan te kijken een meter of zes van het “stuurhuisje” staan. Dit strijkt me enigszins tegen de haren in. Wat voor moeite is het om net als de meeste vaste klantjes even naar mijn hokje te komen, zodat ik zowel de kassa als de motor kan bedienen? Ze kijkt op haar klokje en ziet - wat ik allang weet - dat het al bijna tijd is voor haar bus. In plaats van meteen af te varen, wandel ik op mijn gemak met een vers gedrukt kaartje, naar haar toe.
‘Ik betaal vanmiddag wel!’ snauwt ze me toe.
Ik haal mijn schouders op, wandel op mijn gemak, terug en zet de motor in zijn achteruit. Oké meisje, het wordt tijd dat jij een lesje leert. Ik ben bang dat je een bus later gaat nemen. Met minimale toeren kruipen we naar de overkant.
‘Kan je nog een beetje langzamer?’ roept ze, weer op een snauwtoon.
Ik leg de pont stil en vraag vriendelijk: ‘Wat zeg je?’
‘Of je nog een beetje langzamer kan!’
‘Wel meisje, om te beginnen spreek jíj míj met u aan en langzamer dan stilliggen gaat niet wat wel kan is dat jij nu je excuses aanbiedt, dat wil zeggen als je nog naar de overkant wilt.’
Uit het lieve mondje komen woorden die fatsoenlijke meisje niet horen te kennen, laat staan gebruiken. Dan kijkt ze me, zonder verder nog wat te zeggen, vuil aan en draait haar hoofd af. Even later liggen we weer aan de oever waar ze vandaan kwam.
‘Zo, je kan terugkomen wanneer je je excuses aanbiedt en je normaal weet te gedragen.’
Ze kijkt me koppig aan.
‘Ik moet naar school.’
‘Dat is jouw probleem, niet het mijne,’ ik verhef mijn stem, ‘en nu er áf!’
Aan de overkant stopt haar bus bij de halte, laat wat schooljeugd instappen en vertrekt weer. Ze vliegt me nog net niet aan draait zich om en loopt de klep af.

’s Avonds tien voor zeven, ik ben al bezig de kas op te maken, gaat de zoemer.
Aan de overkant staan drie personen. Het zijn dat aardige meisje van die ochtend en, zo te zien, haar ouders. Oké, nog één keer naar de overkant. Ben benieuwd wat ze te konkelfoezen hebben. Zodra de klep op de wal schuift, stappen ze aan boord en krijg ik van pa en ma een stortvloed over me heen waar de honden geen brood van lusten. Ik hoor het een tijdje rustig aan, dan is het mijn beurt. Ik leg uit waarom ik hun lieve dochtertje heb geweigerd en tevens dat ik haar pas weer wil overzetten wanneer ze haar excuses aanbiedt en ze zich weet te gedragen als een mens en niet als een onbeschoft pubertje.
Ma roept: ‘Je mag niemand weigeren, je moet haar meenemen!’
‘Mevrouw, het enige wat ik móet is doodgaan maar voorlopig even niet. Wilt u nu van boord gaan?’
Zoals ik al verwacht weigeren pa en ma om af te stappen en kijken me triomfantelijk aan met een blik van zo en wat dacht je hier aan te doen?
‘U mag natuurlijk mee naar de overkant maar omdat dit de laatste rit is, moet u zelf maar zien hoe u terugkomt.’
Ik zet de motor in zijn vrij, kijk ze aan en schakel de achteruit in. Heel langzaam begint de klep van de wal af te schuiven. Heel snel rennen pa, ma en pubertje de wal op.

De volgende morgen zet pubertje haar fiets tegen een lantarenpaal en komt samen met drie auto’s en wat fietsers de pont op. Met haar centjes in haar hand komt ze voor me staan. Ik pak ze aan, geef haar een kaartje maar vaar nog niet af. Ik zeg: ‘Had je niet nog iets te zeggen ook?’
Met een smoelwerk waar de haat vanaf druipt debiteert ze, met haar tanden op elkaar, een wel héél grove leugen.
‘Het spijt me dat ik zo brutaal was.’


Albert.

Mooi weer, Albert. Blijf vooral vertellen.

A

Sommigen zijn hardleers en anderen leren het nooit!
Groeten, Peper.

Jij kunt wel een harde stugge vent zijn Albert, een beetje Boedhisme kan geen kwaad voor je

Albert 45 schreef :
Ja, want daar doe je het uiteindelijk toch voor, natuurlijk.

Die aanhalingstekens vind ik ook tamelijk intrigerend..

Prachtige verhalen, Albert!

Kock1964 schreef :
Mwah.. Ik heb Albert, alweer jaren geleden, één of twee keer ontmoet op een wintermeeting van ZF. Zijn aanblik boezemt weliswaar een zeker respect in, maar in de praktijk bleek ie één van de meest amicale ZF-ers die ik tegen ben gekomen. Volkomen authentiek en zichzelf.

Het was jammer dat dat meisje alleen die pontbaas zag, en niet de enige èchte zeeman van ZF. Dat laatste had misschien wat meer respect afgedwongen..

Je verhalen zijn lekker, Albert. Dank je.

En het grappige is, dat zo’n pubermeid waarschijnlijk jouw manier van doen eigenlijk wel kon waarderen.
Bij Sesamstraat was de norse Meneer Aart een van de populairste personages bij kinderen. En ik had zelf, als luie puber, grote waardering voor mijn leraar Engels, die mij dikwijls terecht wees (nog net niet terechtstèlde) met uiterst scherp taalgebruik.

Maar Albert, nu heb je dat tere zieltje ook nog leren liegen

perry2 schreef :
Ja, erg he!

Fijn dat je je pen weer gevonden hebt Albert!

Albert 45 schreef :
Sommige leugens zijn helemaal niet erg. Daar leer je van dat je ego ook maar dat is.

O.D.O.L.


We liggen amper vast in Stavoren of Marjanne gaat, gewapend met rugzak en bankpasje, de wal op.
Terwijl Marjanne weg, is leg ik het havengebeuren vast voor het nageslacht.
De bruine vloot en een dreigende wolkenlucht kunnen zo op een ansichtkaart.
Voor “Zeebeest” meert een zeiljacht af, bemenst door twee van dames van middelbare leeftijd die meteen de wal opgaan.
Ook die boot is wel een foto waard.

Opeens hoor ik achter me de stem van Marjanne.
‘Wat zit jij daar in je dooie uppie hardop te grinniken?’
Ik draai me grijnslachend om.
‘Martje schat, ben jij bekend met de afkorting o. d. o. l ofwel Odol?’ ‘Nee en aan je snuit te zien wil ik het misschien niet weten ook.’
‘Ik ben bang, dat wil je begrijpen waarom ik hier een binnenpretje koester, ik je toch even op hoogte moet brengen. Ik zal het netjes houden maar het komt er op neer, dat een man die ’s morgens wakker wordt en nodig moet urineren, vaak opstaat met een erectie die, hoewel imposant, niets met erotiek te maken heeft en door kenners wordt aangeduid met Odol, wat een afkorting is van de grove uitdrukking “Ontzettend Dikke Ochtend Lul”. De Engelsen daarentegen, duiden het zelfde verschijnsel aan met de ietwat elegantere uitdrukking “Morning Glory”. En als jij nu wil weten waarom ik zo’n lol had? Wel, je kwam toch net op de kade die twee keurige nette dames tegen? Kijk eens hoe ze hun boot genoemd hebben.’
‘Nee hè, je bedoelt toch niet ….?’
‘Tja, ík heb het er niet opgeplakt.’


Albert

Lag weer even plat Albert.
Temeer omdat er in die tijd een mondspray/mondwater werd verkocht met de naam "Odol" in Duitsland.
Stonden wij als jonge pubers op kamp toch even te gniffelen in de Duitse supermarkt.

A

Leuk Albert!

Duitsers vinden het hilarisch als ze in NL bij de tandpasta een fles mondwater zien staan.

"Die Holländer haben tatsächlich Wasser auf dem Mond gefunden "

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

We liggen in Rotterdam, die ouwe - Arend X - heeft net een vriendinnetje opgedaan, een uit Den haag nog wel.
Zij is een nog geen dertig, hij tweeënvijftig.
Zij spreekt bekakt Hagenees, hij plat Gronings.
Zij wil gelijk meevaren, hij krabt zich nog eens achter zijn oren.
Natuurlijk krijgt zij haar zin, dus komen er wat koffers en tassen aan boord, die ik in het magazijn deponeer.
Hoe deze uit Groningse klei getrokken oude zeeman aan een jong stads mokkeltje komt? Joost mag het weten.

Nu heeft die ouwe net eigenhandig zijn slaaphut opgeknapt dus die stinkt nog behoorlijk naar peut en lak, een goed recept voor een zere strot en koppijn.
Zelf heeft hij daar geen last van want hij slaapt tijdelijk op de bank in zijn salon maar om daar nu met zijn tweetjes op te kruipen ziet hij niet zitten, dus verhuist hij alle slaapspullen naar beneden en neemt de eigenaars hut in beslag.
Hoewel die hut een eigen trap vanuit de salon heeft en vanuit de verblijven van het gewone volk niet toegankelijk is, grenst hij direct aan mijn hut.

We vertrekken die middag nog naar Stavanger.
De hele reis hebben we een beste poep wind schuin op de kont, dus liggen we behoorlijk te kurkentrekken.
Iets wat het Haagse mokkel niet best bekomt en haar dwingt om in een omgekeerde toiletteer houding de nodige tijd in de badkamer door te brengen.
Maar eindelijk arriveren we in Stavanger en is de zeeziekte op slag verdwenen.
Wel, tot groot genoegen van de kok, heeft ze nu honger als een wolf.

‘s Avonds laat, wanneer zelfs de hulpmotoren zwijgen, is het doodstil in het schip.
Ik lig onder mijn kooilampje nog even een stukje te lezen en denk er net over om te gaan pitten, wanneer ik voetstappen op de trap van de eigenaars hut hoor.
Even later hoor ik ze, zo duidelijk alsof het tussenschot van krantenpapier is, zoenen en hete dingen fluisteren.
Ik kan het hele gebeuren duidelijk volgen en wanneer ze in de kooi ploffen is dat Haagse mokkel geen twee centimeter van mij verwijderd.
Dan begint de lattenbodem van hun kooi ritmisch te kraken, steeds sneller!
Het mokkel kan zich niet meer inhouden en roept steeds sneller en steeds hoger: ‘Oh Arend, oh Arend, oh Arend, oh Aááááárend!’
Hij bromt: ‘Bist kloar wicht, waas’t laekker?’


Albert