Onderwerp: Albert verhalen.

Amen!

Geweldig!
Dat leest lekker weg.

leuk, wat is een hofjood?

In het leger afgekort tot hof. Vreettentmedeplichtige.

Schitterend verhaal weer, Albert. Pien in de buuk van't lachen.

Geweldig!

helmsman 38 schreef : Dat is de hofmeester m.a.w. de chef van de civiele dienst.

Kerst 2014, verhalen van Albert... Onvergetelijk!
Groeten, Peper.

Albert bedankt voor het heerlijke leesvoer.
Gr Roan

Barbequeen op een tanker, toch wel gasvrij zeker??

Wel eens van derde kerstdag gehoord

Heerlijk stukkie weer. Dank

Prachtig verhaal!

Jutter schreef :
Oh no man, me telling you, notte gassy free!
We voeren constant gasoil naar Bonnes en leeg terug maar de BBQ hielden we, met toestemming van die ouwe, helemaal achterop.
Daar was ook de enige plek waar we - alleen op zee en nooit in los of laadhavens - buiten de verblijven roken mochten.



Dat doet me denken aan die keer in Montreal Canada.

Ik heb tankenwacht, dus samen met een stuurman en nog een matroos van tank naar tank lopen om afsluiters open en dicht te draaien.
Het is nacht en de meeste stappers zijn alweer terug aan boord.
De stuurman is even naar de pompkamer gegaan om met de pompmeester te overleggen.
Dan verschijnt de 3e machinist in het licht op de kade en klautert de gangway op.
Hij is zo bezopen als een witvissie en kan amper rechtop blijven staan.
Terwijl hij langzaam op zijn stelten heen en weer staat te wiegen haalt hij zijn pakkie "Kuthaar van de Weduwe" tevoorschijn en draait zich een zware.
Mijn maat en ik kijken elkaar even aan en rennen op hem af.
Met moeite krijgen we, net voor hij hem aansteekt, de Zippo uit zijn hand gewrongen.
'Meester! Je gaat godverdomme toch niet staan roken aan dek?'
Het gemompelde antwoord is niet te verstaan.
We stoppen de aansteker in zijn zak, draaien hem met zijn gezicht naar het achterschip en geven hem een duwtje.
'Daarheen meester, alsmaar rechtuit en stoot je harses niet tegen de leidingen van het manifold.'
We kijken elkaar nog eens aan.
'Wat een oetlul, hij stond verdomme nog geen twee meter naast de lekbakken, bloed link!'
'Tering wat doet 'ie nou?
De derde blijft staan naast een geopend ullage gat en graait weer in zijn zakken.
Voor de tweede keer kunnen we, net op tijd, voorkomen dat hij vuur maakt.
Ons geduld is op, terwijl ik die oetlul rechtop hou, stompt mijn maat hem keihard in zijn maag.
De stomme zuiplap slaat niet alleen, zoals de bedoeling is, dubbel maar leegt ook meteen zijn maag.
Daar ligt hij dan, uitgeteld, naast een grote plas kots.
Mijn maat trekt hem overeind zodat ik hem over mijn schouder kan dragen, maar eerst maak ik met een flap van zijn regenjas zijn bek schoon.
Ik heb wel werkkleding aan maar evengoed wil ik die zuur ruikende troep niet aan me lijf hebben.
Wanneer we het bezopen zwijn in zijn hut hebben gepleurd en door de gang lopen, komen we de 2e machinist tegen.
'Wat doen júllie hier?'
Vraagt hij op hoge toon.
Tja, wij dekzwabbers mogen natuurlijk niet zomaar in de officiersverblijven komen en dan nog wel aan de vetpriesters kant, schandalig gewoon!!!
Terwijl we hem met gezwinde pas voorbij lopen, zeg ik: 'Niks an het handje meester, we waren een tikkie verdwaald maar weten het nu wel weer te vinden.'
Wanneer ik vriendelijk lachend achter me kijk, staat hij ons met open mond na te staren.

Weer aan dek lopen we de stuurman tegen het lijf.
'Waar zaten jullie nou? We gaan drainen op center vijf en zes.'
Terwijl we naar de juiste afsluiters lopen en die opendraaien, zegt mijn maat: 'Die klotenklapper van een derde had ons bijna naar tienduizend voet gejaagd en dat is verdomde hoog... zo zonder parachute.'

Haha weer een mooie anekdote.
Dacht gelijk aan hoe het in mijn tijd op de Avedrecht er aan toe ging. Daar was roken en open vuur niet toegestaan aan dek. Volgens mij alleen in de opbouw omdat die onder lichte overdruk stond via de airco. We hebben wel eens gebarbeceued daar, maar toen kwamen we net uit dok in Singapore en waren we op weg naar de PG om te laden en dus nog gasvrij. Verder was er bij werk aan dek alleen vonkvrij gereedschap toegestaan en alle winches en verhaal lieren aan dek waren stoom gedreven, dus geen elektro motoren allemaal vanwege explosie gevaar. Schip had ook nog een Degausing kabel rondom om magnetische mijnen een beetje op afstand te houden. Dat was eens!

Albert, als altijd weer heerlijk om je verhalen te lezen! Jammer dat de snert niet is doorgegaan...!

Levendig verteld ( en verzonnen? ) als de zeevaart-tekeningen van Jan Sanders!

We waren met "Zeebeest" op de thuisreis in Aurich bij het Havenfeest met worst, bier, speenvarken aan het spit en een hond die een feestmaal kreeg dankzij de vraatzucht van zijn baasje.
We gaan verder.

Aurich – Emden

Zond. 07-09-,08 Licht bewolkt. SW 4.

Het is acht uur in de ochtend alles om ons heen is nog in diepe rust.
Ik sta, met een mok koffie in mijn hand, de zoetwatervoorraad aan te vullen, want hoewel we nog zat hebben grijp ik iedere kans aan om de tank vol te houden.
Marjanne drinkt koffie en smeert een boterhammetje.
Van mij mag ze maar na dat bier en braadworst feestje van gisteravond, heb ík genoeg aan een grote mok zwarte koffie.

De tank loopt over, ik draai de dop er op zet de kraan dicht.
Terwijl ik de slang opschiet, hoor ik een motor starten.
Het is een motorbootje dat losgooit en langzaam naar de volgende brug vaart.
‘Marjanne, start de motor, voor en achter!’
Ik gooi de trossen los.
Marjanne vaart de box uit en volgt het motorbootje.
We liggen samen voor de brug te drijven maar er is nog geen bruggenwipper in zicht.
Aan de grote pet op het motorjoekeltje vraag ik of hij soms ook een afspraak met de havenmeester heeft gemaakt.
Jazeker, om half negen wordt er gedraaid.
Daar snap ik de ballen van, ik kon hem met moeite zover krijgen dat hij om negen uur zou draaien en nu zou hij nóg vroeger komen?
Nou ja, we zien wel.

Klokslag half negen komt er een brommertje aanrijden en stopt bij de brug.
Het is niet de havenmeester maar een leuke jonge meid, verrek, de ouwe slimmerik heeft zijn dochter gestuurd, zodat hij zelf zijn roes kan uitslapen.
Vriendelijk lachend draait het meisje de brug en wenkt ons door, “service met een glimlach”.

Na Aurich wordt het landschap langzaam maar zeker saaier, het wordt steeds kaler met weilanden die Hollands aandoen.
Ook hier slaat de moderne tijd toe, de bruggetjes die we tegenkomen zijn al voor een deel afstand bediend en de rest zal eerdaags wel volgen.
Jammer, juist het menselijke contact onderweg is altijd leuk en soms heel verrassend.
Maar laat ik het van de zonnige kant bekijken, afstand bediende bruggen lusten geen bier, dat scheelt me de volgende keer minstens twee six-packs, dat is toch ook niet verkeerd.
In dit vlakke land kan je ver weg kijken.
De hoogbouw van Emden en de Knock-verkeerstoren aan de Eems, hebben we al meer dan een uur in zicht wanneer we, om 11:30 uur, bij de Kesselsleuse aan de rand van de stad aankomen.
De Kesselsleuse bestaat uit vier sluiskolken, die als de wieken van een molen rond het grote ronde middenbassin, de Kessel (Ketel), liggen.
Hier komen vier waterwegen bij elkaar zodat je hier letterlijk naar alle vier de windstreken kan koersen.


Van de sluismeester hoor ik dat er eerst aan de andere kant het een en ander geschut wordt en dat er een passagiersbootje achter ons aankomt waarop wij een half uurtje mogen wachten. Marjanne hoort dat en weet genoeg. ‘Dat komt mooi uit, pas jij op “Zeebeest” dan ga ik even douchen in het zwembad.’


Uit de stad komt een rondvaartbootje, dat in de West kolk, wordt afgeschut.
Het vaart de Ketel in, gaat 90 graden BB uit en vaart de Noord kolk binnen.
Intussen komt er een motorbootje uit de Zuid kolk, na een paar minuten drijven in de ketel kan het de Oost kolk in en wordt daar wordt opgeschut.


Wie het nu nog volgen kan mag zijn vinger opsteken.

Op de volgende foto kijken we richting Aurich en Wilhelmshaven, met op de linkeroever het sluiswachterhuisje en aan de rechterkant –buiten beeld- een mooi openluchtzwembad, waar je voor een paar centen in mag en je heerlijk warm kan douchen.



Het motorbootje wordt opgeschut in de Oost kolk, daarachter wacht “Zeebeest” op háár beurt.


Marjanne komt terug met een frisse snuit en natte haren die ze door wind en zon laat drogen.
Daar komt het passagiersbootje al aan.
De “hiep, hiep hoera muziek” snelt hem vooruit.
De sluisdeuren gaan al open zodat het ding meteen naar binnen kan.
Ook wij ontmeren en varen achter die drijvende Jan Plezier aan.
Nu pas krijg ik in de gaten dat de ketel nu ook vol water staat en alle deuren geopend zijn. In een ruk door varen we door de Oost kolk, de Ketel en de West kolk.
We zijn meteen in de binnenstad en passeren een paar verkeersbruggen, die vlot geopend worden. Het passagiers mallochem draait SB uit naar een stukje haven met allerlei bezienswaardigheden, waaronder een lichtschip.
Wij varen door tot vlak voor de spoorbrug die om 13:35 uur zal draaien.
We meren af aan de SB oever naast een wandelpad.

We hebben alle tijd om eerst “Zeebeest” zeeklaar te maken, dat wil zeggen dat we eerst de mast in een recht op en neer houding gaan zetten.
Terwijl we bezig zijn worden we van dichtbij aangestaard door de zondagwandelaars die in roedels voorbij trekken.
Een meisje van een jaar of tien, dat ons onderling hoort praten maar er geen touw aanvast kan knopen, vraagt of we soms uit Hamburg komen.
Ondertussen doet haar hond verwoede pogingen, om tussen de draden van de zeereling door, aanboord te komen.
‘Nee’ zeg ik, terwijl ik de op de kont staande thuishaven aanwijs.
We komen uit “Poer-moer-end.’
Of dat net zo ver weg is als Amerika?
‘Nee, het ligt in Holland en is met de trein nog geen halve dag reizen’ zeg ik terwijl ik haar hond net niet meer kan beletten een stuk worst uit de kombuis te jatten.
Ze zegt;’Mijn hond kan kunstjes doen.’
‘Ja, dat zie ik, vooral worst jatten kan hij uitstekend.’
De hond likt zijn bek nog een keer af en staart me met grote bruine ogen liefdevol aan.
‘Nee schooier, ik heb je door, van boord met jou!’
We gaan verder en even later staat de mast in een positie die “Zeebeest” weer op een zeilschip doet lijken.
Nog even de stagen spannen en de giek op zijn plek hangen, dan zijn we zo goed als klaar. Alweer stopt er iemand om ons eens goed te bekijken.
Deze keer is het een man van een jaar of veertig die, ook voor Duitse begrippen, zeer netjes gekleed gaat.
Hij vraagt beleefd of hij wat vragen mag.
Even ben ik geneigd te zeggen dat hij zijn vraag al gesteld heeft maar nee, ik denk niet dat hij daar de humor van inziet.
‘Ja?’ zeg ik op vragende toon.
Hij wil graag weten wat de naam “Zeebeest” betekend.
‘Das ist Hollandisch fur Seetier.’
’Ach so, und was fur ein tier ist das ja dan?’ vraagt hij bloedserieus.
Wat moet ik daar nu op antwoorden?
Ik zeg :’Was fur ein tier? Ja, das weist keine.’
’Ach, so ein tier!’zegt hij terwijl hij zijn vinger langs zijn neus legt en me met een betekenis volle blik aankijkt.
Hij groet me beleefd, kijkt me nog één keer samenzweerderig aan en verdwijnt langs het pad. Nog even weet Marjanne zich in te houden, dan barst ze in lachen uit.
’Ja lach jij maar.’ zeg ik verongelijkt, ’Maar nu hij weg is zit ík met een brandende vraag.
Wat voor een dier zou die IJzeren Hein nu bedoeld hebben?’



Albert.

Don't mention the war Albert!!

Cees Schouten schreef : I come from Barcalona, me know notthink me only work here in Filthy Towels.

go back to the kitchen Manual, there is no fire. its a drill!

dit is mijn vaste bemanning aan boord.
Die het voorspelbare commentaar hebben over het gepruts van de roozeboos:

Weer een goed verhaal van een goed verteller!
Groeten, Peper.

Que?

Geen idee wat die duitser bedoeld. Seetier is ook geen Duits dus hij snapte er vast niks van. Meerestier zou het zeker moeten zijn....??

Kom maar door met het volgende verhaal want je bent nog niet in Poer-moer-end.

Geweldig! Duitsers en Humor. Dat is al cabaret op zich!

wie zei dat ook over duitse humor?
'It's no laughing matter'

We varen de sluis uit en zien de Kieler Förde, weids en zonnig, voor ons liggen maar die gaan we morgen pas bevaren.
Ik prik “Zeebeest” achteruit tussen de jachtsteigers.
Trossen vast, een fenderplank tussen de fenders en de stalen paal van de steiger, motor af en klaar.
Ziezo, nu een biertje.
Met een ijskoud blondje en een stukje droge worst is het hier best uit te houden.
We liggen hier eerste rang, wat een uitzicht!
Vooruit kijken we de voorhaven uit, dwars over de zonnige Kielerfjorde naar de oever bij Möltenort, een goede twee mijl weg.
We zien jachtjes zeilen en af en toe schuift er een cruiseschip voorbij.
Aan SB zien we alles wat de sluizen in en uitvaart

Marjanne gaat naar de portier van het sluisterrein om, tegen een borg, de sleutels van de douches te halen.
De Engelse tweemaster, een Halberg Rassy, die voor ons ligt, is aan het klooien.
Hij heeft zijn trossen los en slaat afwisselend voor en achteruit maar komt niet van zijn plek.
Omdat ik niet nieuwsgierig ben maar wel graag alles wil weten, loop ik er naartoe.
Het oudere echtpaar is, vruchteloos, bezig met motor en pikhaak om het schip van de kant te krijgen.
Het blijkt dat met het draaien van de wind het water net genoeg gezakt is om haar, met haar grote diepgang, aan de grond te zetten.
Daar kwamen ze daarnet achter, toen ze terugkwamen van de wal.
Steeds als er een zeeschip of loodsbootje langs vaart, ligt hun schip op de stenen te stoten.
Op een spring afdraaien werkt niet en ook zonder trossen voor en achteruit slaan helpt niet.
Ik bied mijn hulp aan.
‘Ja, graag, kunt u ons eraf slepen?’
‘Nou, niet met mijn 21 pk. maar ik weet misschien iets anders dat wel werkt.’
Ik leg uit wat ik bedoel en loop terug naar “Zeebeest” om een lange dunne lijn te pakken waarmee ik naar de buitensteiger loop.
Met een mooie boog belandt een uiteinde op de tweemaster.
De schipper knoopt er twee trossen aan vast, langzaam palm ik de lijn in en zet de trossen, dwars uit over SB, op de palen vast.
De schipper zet één tros, via de achterbolder, op de elektrische schootlier en de ander op de kop van zijn ankerlier.
Intussen loop ik terug en stap bij hem aan boord.
Eerst draaien we de tros op de schootlier door tot hij strak maar niet harpstijf staat.
Zo, nu kan de kont niet meer naar de wal draaien.
Dan, met twee slagen om de kop, draai ik de voortros door tot hij stijf staat. De kop draait langzaam door maar haalt er geen slack meer uit.
Ik zeg:’Nu moet het gebeuren, als dit niet helpt kunnen we misschien het schip krengen via het spinnakerval maar ik probeer het liever zo.’
Ha, daar komt weer een loodsafhaler aanstormen.
De Engelse schipper kijkt benauwd naar de golven die dat gebakkie maakt maar ik zie een mogelijkheid.
Met nog een extra slag om de kop komt de lier bijna tot stilstand.
Daar komen de golven, ik trek de laatste slag vaster om de kop, de lier staat er tegenaan te hikken.
Even ben ik bang dat de motor doorbrandt maar daar zijn de golven.
Twee, drie keer stoot de kiel op de stenen, dan, zonder enige moeite, glijdt het schip naar dieper water.
Voorzichtig draaien we de voor en achtertrossen door, tot we tegen de steiger aan de overkant liggen.

Na het afmeren vraagt de schipper of ik een drink wil. Zijn vrouw en hij nemen een whisky maar ik hou het bij een pilsje.
Gelukkig heeft hij Duits bier aanboord, want ale en bitter drink ik alleen uit beleefdheid … en dat alleen als ik dronken ben.
De schipper brengt een toast uit op de goede afloop. ‘Cheers!’
Omdat mijn eerste pilsje - 0.5 ltr. - zowat verdampt is voor het mijn maag bereikt, accepteer ik een tweede.
Dat maakt, samen met wat ik op “Zeebeest” al had gedronken twee liter bier, waardoor ik het helemaal met de man eens ben, wanneer hij zegt dat ik hier een mooi staaltje zeemanschap heb laten zien.
Gelukkig, ben ik nog niet zo ver heen dat ik begin over de “Ocean going tugboats” van Wijsmuller en al de dappere heldendaden die ik daar dagelijks placht te verrichten.
De schipper vertelt me dat hij een bedrijfje heeft dat precisie gereedschap en instrumenten ontwerpt en bouwt.
Aanboord heeft hij een “kantoor” waar hij nieuwe dingen bedenkt en op de pc uitwerkt.
Ook staat hij via internet in contact met zijn bedrijf.
Hoewel hij al tegen de zeventig loopt, denkt hij nog lang niet aan stoppen.
Dat kan ik me levendig voorstellen. Wat dacht je wat, wanneer je werk je hobby is en je die meer dan zes maanden per jaar al rondzeilend door Europa op je boot kan uitoefenen?
Ík teken er voor!

Vanaf de steiger wordt de schipper aangesproken door twee jongens van ergens in de twintig. ‘Gaat u morgen door het Kielerkanaal?’ In redelijk Duits informeert de schipper naar het waarom van die vraag.
Het komt er op neer dat ze de leiding hebben over een ploegje “moeilijke jongeren” en een paar weken op de Oostzee hebben rondgezeild met een oud houten kottertje zonder motor en nu op zoek zijn naar een “sleepje” door het kanaal.
De schipper zegt dat hij voorlopig niet verder dan Rendsburg gaat en daar een dag of wat blijft voor zaken, maar dat ze tot daar mee kunnen. De jongens overleggen even en zeggen dan dat ze liever nog wat rondkijken of iemand anders ze mee kan nemen, want vanuit Rendsburg zal het bijna onmogelijk zijn om een sleepje te krijgen.
Ze lopen door en spreken een ander schipper aan.

Het wordt tijd om op te stappen, ik bedank voor nog een pilsje.
‘Dank u wel maar ik moet hoognodig even naar het lek luisteren.’
‘O nee, is uw boot lek?’
Ik leg hem uit, dat het hier om een oeroud gebruik gaat dat ik graag in ere houdt.
Hij, als Engelsman opgegroeid met tradities, begrijpt meteen het diepere belang van dit gebruik en verklaart zich volledig bereidt mee te werken aan de verspreiding hiervan.
Zijn vrouw werpt hem dezelfde blik toe die Marjanne gebruikt wanneer ík over dit onderwerp begin.
Ach ja, die primitieve vrouwelijke instincten zijn nu eenmaal universeel.

Na een paar uurtjes naar het lek geluisterd te hebben ben ik, wanneer Marjanne me met een kusje aan tafel roept, weer helemaal bij de tijd.
Ze heeft niet alleen de tact opgebracht om me niet te storen bij mijn werkzaamheden, ze heeft zelfs een overheerlijke maaltijd op tafel getoverd.
Ze geeft me de kurkentrekker.
'Trek jij even een flesje wijn open?’
Het loopt al tegen achten maar de temperatuur is nog zeker een graad of vijfentwintig.
We zitten buiten aan de kuiptafel, in de zwoele buitenlucht, te dineren met uitzicht over de Kieler Fjörde en voelen ons rijk.
‘Proost, op het goede leven!’
Op het kottertje met “probleemjongeren” kruipen twee jongens en een meisje onder het dekzeil vandaan.
Ik schat hun leeftijd op een jaar of zestien.
Het meisje en een van de jongens zien elkaar wel zitten.
Terwijl ze langzaam naar de douches wandelen, kijken ze elkaar met grote koeienogen aan en zitten constant aan elkaar te plukken en te voelen.
‘Kijk Martje, een probleem Romeo met zijn probleem Julia.'
Bij de douches houdt de eerste jongen de deur open en loopt pas door wanneer Romeo zijn voet er tussen zet.
Het stelletje vrijt nog even door, dan maakt Julia aanstalten om naar de dames douches te lopen, ze doet twee, drie stappen, draait zich om en glipt nog net door de sluitende deur achter Romeo aan.
Tegen Marjanne, die dit tafereeltje vertedert heeft gadegeslagen, zeg ik:’Ik snap het wel, dat is uit pure armoede.’
Marjanne kijkt me vragend aan.
‘Zag je dat dan niet? Ze hebben met zijn tweeën maar één stukkie zeep, zielig hè?’

Het Engelse echtpaar van de Hallberg Rassy komt aangewandeld en maakt nog even een praatje.
Ze gaan dineren in het restaurant aan de Kielerfjorde.
We wensen ze smakelijk eten.

Het is al donker maar nog steeds te warm om naar de kooi te gaan.
Met een tweede fles wijn, toastjes en wat Franse kaasjes, is het hier buiten best uit te houden.
‘Kijk, is dat niet mooi?’
Langzaam glijdt er een prachtig geïllumineerd cruiseschip in het donker voorbij.

Op het “probleem” kottertje is het, na veel heen en weer geloop, rustig geworden.
Ik snap niet hoe zoveel jongelui, iets van acht á tien, daar op kunnen leven.
Marjanne zegt: ‘Ach als je van elkaar houdt heb je niet veel plaats nodig.’
‘Je bedoelt eh, groepsseks?’
‘Bah, dat zal ook níét het eerste zijn dat in je opkomt, je bent ook een echte kerel, totaal geen gevoel voor romantiek.’
‘Wat? Ik niet romantisch?’
Ik neem een flinke teug wijn en hef zacht een shanty aan, een prachtige tranentrekker over een zeeman die zijn snikkend meisje achter moet laten op haar tropisch eiland in de Zuidzee.
Als dát niet romantisch is!
De wijn en het ontspannen zitten zingen geven me een tevreden gevoel.
Zo met de schepen die voorbij glijden door de nacht en Marjanne die stil tegen me aan leunt, mag van mij de tijd wel stil blijven staan, proost!
Hoeveel shanty ’s ik gezongen heb weet ik al niet meer en ook het aantal glazen wijn zal me een zorg zijn maar het wordt onderhand wel kinderbedtijd.
Ik zeg:‘Ik ben uitgezongen, ik ga naar mijn nest.’
Is het nu mijn lichtelijk benevelde verbeelding, of klinkt ervan het Hollandse jacht naast ons een zucht van opluchting?