Onderwerp: 'Lotus' belevenissen

Waterblok schreef :
Ehhh...
Wij noemen dit thuis bakboord. Of vaar jij altijd achteruit.

Foto is spiegelbeeld

Je hebt gelijk.
Aanleggen doe ik idd altijd achteruit als het kan...

Sloe Gin schreef :
Zij glimt wel mooi

Het is Quelinda inderdaad.
Op basis waarvan de keurmeester? Expertise, tijd, afstand, ervaring en gunfactor... dat was het waardoor de Deen verkozen is. We zijn heel tevreden geweest!

To do

De deur klemt en een ouderwets belletje klinkt als ik de winkel van de kledingreparateur binnen stap. De Turkse man kijkt me toe vanachter zijn leesbril. Zijn naaimachine stopt met ratelen en de centimeter slingert van zijn schouder af de grond op. Ik pak mijn reddingsvest uit mijn tas en leg het op de versleten MDF houten toonbank. Het repareren ervan staat op mijn To do lijstje deze winter. De sluiting van de kruisband is lam. Ik laat de vriendelijke man zien wat er aan de hand is en al snel komt hij met een nieuwe borging aanzetten. ‘Is goed, over 1 week klaar mevrouw’. Alles wordt op een bonnetje gezet en ik krijg het gele doordrukvelletje met onleesbare letters mee naar huis. Hij is een beetje duur, maar vast niet zo prijzig als de zeilmakerij. Dat heb ik mooi geregeld. Weer iets van het kluslijstje af.

Ruim een week later stap ik opnieuw binnen. De man herkent me niet direct en zoekt tussen de keurig gestoomde en gerepareerde jurken naar mijn reddingsvest. Even is het onvindbaar en dan schiet hem blijkbaar te binnen dat het niet zomaar een kledingstuk was. Onder de toonbank tovert hij mijn vest tevoorschijn en legt het onder mijn neus. Daar is de andere helft van het bonnetje, doorboord met een grote gruwelijke speld met rode kop zoals alleen oma ze in de speldendoos had zitten. Het glimmende ijzer prikt door het schouderpand van het vest heen…. Ik zie mezelf ineens overboord liggen met een ontploft geel vest waar lucht uit fluit.

‘Wat is dit nou!?’ zeg ik…. De man begint opgewekt te vertellen dat hij geprobeerd heeft me te bellen omdat hij niet meer begreep wat hij met de borging moest doen. Ik heb helemaal geen oproepen gemist denk ik…. Hij laat me meerdere plaatsen zien waar hij de sluiting zou willen vastmaken op de zwarte stugge band. Alle plekken behalve de goede… waardoor ik ineens ook nog ga twijfelen of er niet meer zwarte sluitingen op hebben gezeten. Het moet niet gekker worden en inwendig begin ik te koken, niet goed. Mijn stem krijgt nu een akelig toontje als ik aangeef dat ik helemaal niet gebeld ben, mijn reddingsvest nu mogelijk stuk geprikt is EN meneer ook niet weet wat de bedoeling is. ‘Maar mevrouw, u moet mij laten uitpraten, wat is dit dan voor kleding?’ ‘Ik hoef u helemaal niet uit te laten praten, u moet nu even naar mij luisteren’ bijt ik terug. Ik raas nog even door en vraag uiteindelijk mijn geld terug. Meneer doet nog een kansloze poging mij te overtuigen om het alsnog te repareren. Ik verlaat te snel, te boos, met een lam en lek gestoken vest het pand.

Ik had niet het geduld een nieuwe start te maken, verloor mijn sensitiviteit volledig. Alleen mezelf kan ik het verwijten. Hoe eenvoudig en vanzelfsprekend lijken de dingen soms te zijn. Wie denkt dat kennis duur is, vergist zich in de kosten van onwetendheid (Omdenken, z.d.).
We waren het beiden. Onbewust en onbedoeld onwetend.

Die arme Turkse man....
Hij bedoelde het vast goed. Had je ook nog zo een tweede hands i-phone verkocht met hoesje

Absoluut goed bedoeld! Mooie les.groom schreef :

Ondanks dat ik zelf prima ervaringen heb met de lokale Afghaanse kledingreparateur hier ben ik nadat ik dit verhaal gelezen heb toch weer blij dat ik de kruisbanden zelf met de nodige moeite aan onze reddingsvesten gestikt heb...

GOLF, ECHO, SIERRA, LIMA, ALFA, ALFA, GOLF, DELTA!

Ik stap de vaarschool binnen en beland in een sfeer die me doet denken aan eindexamen middelbare school. Tafels staan een meter uit elkaar en in het midden ligt een zorgvuldig recht gepositioneerde placemat met pen. Lekker ouderwets, niks digitaal! Een aardige, kordate vrouw controleert mijn naam. Ik ben present. Nog 20 minuten op de klok en dan gaat het gebeuren. Er is nog tijd voor koffie en neem plaats tussen de mannen. Ik grinnik ervan, wat een mannenwereld is het toch. Van zeebonk tot zeiler. Van kabeltrui tot zijden sjaaltje, alle soorten en maten zijn vertegenwoordigd. Verhalen over golfhoogte op het IJsselmeer en scheepsladingen gaan over tafel. Ik beantwoord een glimlach maar begrijp het taaltje in de verste verte niet. Verschillende vertrekpunten met eenzelfde doel die elkaar ontmoeten. De één oogt relaxed, de ander sluit zich af en kijkt wat gespannen aantekeningen door. VHF-kanalen 6, 8, 10, 13, 15, 17, 16, 18, 20, 22, 31, 72, 77, 82, 84, 85 en 88 gaan als een mantra door mijn hoofd. Alfa, Bravo, Charlie, Delta, Echo, Foxtrot en de O van Oscar en niet Oktober maar wel de N van November. Niet instinken…. Ik ben gezond zenuwachtig maar eigenlijk is het toch meer dan dat merk ik. In alle stiekemigheid heb ik er thuis op gestudeerd en me ingeschreven voor het Marifonie examen. Natuurlijk wil ik slagen, het is een verrassing.

‘U mag plaatsnemen en uw legitimatie klaarleggen’ roept de examinator straf. Ik kies het tafeltje vooraan links tegen de muur zo heb ik geen afleiding. Het examen begint. Met een wat trillende hand vul ik mijn naam in op het voorblad. Zou dat nou nooit overgaan? Ik lees de eerste vraag en voel opluchting. Ik weet het antwoord. Met een paar twijfels sluit ik het examen af. Ik ben de tweede die klaar is. Is dat niet te snel? Moet ik nog eens controleren? Hou op, schei uit! Heb vertrouwen! Dit heb je binnen.

Zelf weten wat te doen in plaats van de verlengde arm constructie zijn die uitvoert vind ik zo fijn! Wat heeft deze paar weken studeren me weer veel opgeleverd. Weer meer puzzelstukjes die op zijn plaats vallen tijdens het varen. Ik trakteer mezelf op koffie met appelgebak en leg mijn antwoordformulier erbij. Ik maak een foto van dit smakelijk ‘geslaagde’ tafereeltje en klik op ‘verzend’. Twee blauwe vinkjes verschijnen. Ik lach, wacht af en zie ‘typen’ staan. ‘Heb je je Marifonie examen gedaan?’ Yep! Kinderlijk trots ben ik.

Tango Oscar Papa gedaan!

Nu nog een paar tochtjes op zee maken om het verschil tussen theorie en praktijk te leren kennen. En misschien meer nog de taal van de zeeschepen te leren verstaan. Dat gaat vaak gepaard met een zwaar accent (Frans, Russisch, Filipijns) etc. en dat maakt dat je soms even moet ‘leren’ luisteren. Dat maakt het overigens alleen maar leuker vind ik, het is één van de verschillen met de binnenwateren.

Dank je wel! Ik herinner me 'Maas approach' nog afgelopen zomer. Ik herken wat je zegt:).

Dag allen!

Intussen een paar weken verder sinds mijn laatste belevenis. Er gebeurt veel!
Onze eerste boot is verkocht en Quelinda ligt in Duitsland te wachten om terug naar Nederland te worden gezeild. Ik schrijf lekker door zo!

Je vindt me op www.zeilwereld.nl nu ook terug in een maandelijkse blog. De eerste 'Groots' staat online!

www.zeilwereld.nl/charlottes-blog-groots/

En dat is mede dankzij jullie vertrouwen in mijn schrijfsels. Dank!

Charlotte

Ik zie op zeilwereld meer mensen/boten die ik hier ook tegenkom....

ZF pas op uw zaak?

Juf

Respect voor alle ouders. In coronacrisistijd zijn ze familie, vrienden, collega, partner, papa, mama, meester en juf tegelijk. Het vraagt om multitasking van het hoogste niveau.

Ik denk terug aan vorig jaar zomer. De doucheruimte van de jachthaven is helemaal leeg op één cabine na, daar komt dikke lol vandaan. Als een onbedoelde luistervink hoor ik het gegil van twee kinderen met waterpret en de aanwijzingen van een moeder. Intussen heeft ze door dat ik er ook ben en probeert haar kids te sussen. ‘Ssstttt, we zijn niet de enige hier, een beetje rustig met dat gegil’. Een paar tellen lukt het en daarna gaat het net zo vrolijk weer door. Ik sluit het hokje en start grinnikend mijn eigen ritueel. Het gegiechel over navels en gepets op blote huid galmt door de benauwde doucheruimte. ‘Mama stopt er nu het laatste muntje in, daarna wordt het water koud. Goed tussen de billen en achter jullie oren wassen’. Kloenk, de kraan stopt. ‘Vergeet niet je zeepje in het doosje te doen’. En ja hoor, toch nog even proberen of het echt koud is. Hieeuuwww!!! Heerlijk! Ze maken mijn komst aan land na een paar dagen op zee weer levendig. Ookal zijn we zelf geen ouders, ik vind ze leuk. Als je ooit een vrouw op haar buik op de steiger kinderen ziet helpen krabbetjes vangen? Dan ben ik dat.

Aangekleed stap ik mijn douchehokje uit de centrale ruimte in. Twee meisjes met sliertig gekamde haartjes in roze konijnenpyjama’s kijken me aan. De één al wat meer een meisje, de ander duidelijk peuter met bolle buik vooruit. Ik schenk ze mijn lach. ‘Wat hebben jullie een mooie pyjama! Gaan jullie ook lekker slapen?’ Met bescheiden, gesloten glimlachjes knikken ze. ‘Wat fijn dat we vakantie hebben hè?’ Het oudste meisje raakt zichtbaar in vertwijfeling over haar antwoord. Ze beaamt uiteindelijk en vertelt dat ze vakantie heeft en mama ook Juf is. ‘Maar dat is fijn zo’n supermama die alles kan!’ Ze groeit zichtbaar van trots en vertelt dat ze ‘school’ heeft op de boot. Intussen komt mama met wild opgestoken haar en spullen van drie mensen in haar armen de douchecabine uit. Ze roept de twee mee te komen. Ik zwaai ze vrolijk uit. ‘Slaap lekker!’

Tijdens onze zeilreis kom ik de meisjes in verschillende havens steeds opnieuw tegen. ‘Kijk mama, daar is die mevrouw van de douche weer.’ We raken in gesprek en eindigen bij dit mooie gezin aan boord. Ervaringen worden gedeeld. Ik maak kennis met een ander en inspirerend verhaal over leven, werk, ouderschap en ‘juf’ zijn aan boord. Dank voor dit inkijkje. Ouders die wel of niet gekozen hebben voor meester of juf? Petje af!

Ja dat is een roeping. Voor het geld ga je niet voor de klas staan.
Ze leggen een basis voor onze gewenste 'kennis'economie. In dat kader moeten we er ook voor zorg dragen dat we daar goede mensen hebben zitten.

P.s. Krijgen jullie de boot in deze tijd wel over gevaren? Of is ze al in Nederland?

Lotus, wat schrijf je toch aardig

Waterblok schreef :

Nee joh, ik vond dit forum heel nuttig voor advies en hulp en zeilwereld meer als magazine. Ik denk dat beiden heel goed samen gaan.

Lotus, dat was weer een leuk, zelfs lief, verhaaltje, blijf schrijven!

Zeker prettig om je verhalen te lezen!

P.s. Krijgen jullie de boot in deze tijd wel over gevaren? Of is ze al in Nederland?[/quote]

Hey Groom,
Voorlopig niet. De Duitse eilanden zijn dicht, we worden niet toegelaten. Misschien na 19 april... en anders de zomer. Balen! We zouden er nu het liefst zijn natuurlijk. Tis niet anders.

En dank jullie wel!

Dag allen!

Vind je het leuk om me te volgen? Zie dan mijn tweede blog 'Rijp' op zeilwereld.
Helaas blijven de grenzen langer dicht en kunnen we Quelinda nog niet terugzeilen naar Nederland. Duimen maar weer naar een volgend moment!

www.zeilwereld.nl/charlottes-blog-deel-2/

Charlotte

Yes! Bijna thuis met Quelinda en wat voor reis was dat! Ik zal er zeker over schrijven... A real Maiden voyage!

Deze keer op zeilwereld nog een andere blog. Hoe 'VAARDIG' ben ik eigenlijk?

www.zeilwereld.nl/charlottes-blog-vaardig/

Mooie Pinksterdagen allemaal. Het wordt heerlijk weer.

Charlotte

Met die bandana ben je net de vrouwelijke Jack Sparrow
Komt allemaal goed. Blijf genieten van de nieuwe boot en elkaar. Het gaat vast ergens een keer mis. Verlies elkaar dan niet dan verlies je de boot ook niet.

groom schreef :
Nah, Sparrow is alweer outdated, Blacksails helemaal in.

Maar succes met de plannen en fijn dat de boot nu hierheen komen kan.