Onderwerp: 'Lotus' belevenissen

AdB schreef :
Vind ik ook!
Wim.

Dank je wel mannen! Charlotte

Het is me gevraagd. Verhuizen naar de voorpagina van het forum. Ja, ik doe het!

Als raken
verbinden wordt
volgt delen
vanzelf
(Mundus, 2020)

Fijne dagen, goed nieuwjaar!

anderen wordt naar de achterdeur verwezen, jij geeft het goede voorbeeld!

helmsman 38 schreef :
of naar de buitendeur

Wie weet leidt dit tot meer vrouwen op t forum of zelfs tot een vrouw in de redactie?

Dat kan hier zeker geen kwaad Kock.

En leuk als anderen volgen!helmsman 38 schreef :

Soms heb je van die momenten...

ZUINIGHEID.

Per ongeluk heb ik vegetarische Filet Américain gekocht. Ikzelf eet het niet meer. Het moet in het verkeerde winkelschap gelegen hebben. Ik wist niet eens dat het bestond. Zou het lekker zijn?

De laatste keer dat ik het wel at, was vier jaar geleden. Oma wist dat ik kwam en dan was er altijd iets lekkers bij de thee. Ditmaal geen speculaas of rumboon maar toastjes besmeerd met het oranje broodbeleg. Keurig in stervorm gepresenteerd, afgemaakt met een uitje. Geen grote ongeduldig gesneden stukken, maar fijntjes zoals alleen zij dat kon.

Ik zie haar zo staan achter het uienplankje van ruim vijftig jaar oud. Naar het midden toe was het hout door het vele snijden verdwenen en een gat geworden. Ik heb haar weleens gevraagd of ze niet een nieuwe wilde. Maar deze functioneerde altijd nog prima.

Oma maakte de oorlog mee. Had armoede gekend en liet onuitwisbare sporen en gebruiken na. Koffiefilters spoelde ze uit voor volgend gebruik.

De filet had ze speciaal voor mij bewaard zei ze. Eigenlijk hield ik er niet van. Dat was mijn zusje vooral. En ik was net vegetarisch geworden. Maar hoe kreeg ik haar dat op haar kwetsbare oude dag uitgelegd. Ze deed zo haar best. Ik maakte ervan dat ik net nog gegeten had en wilde het met haar delen. Ze hoefde niet. ‘Eet maar kind, heus. Je wordt er niet dik van.’

Kieskauwend at ik ze allemaal op en zei dat ze me verwende.

Het lege bordje waste ik af in de keuken. Ik vulde de gespaarde theemokken van de benzinepomp nog een keertje. En daar lag het op het aanrecht. Een leeg bakje met rauwe vleesrestjes. Ernaast het dekseltje. Ruim een week over datum. De rest van de dag leek het alsof ik steeds iets in mijn maag voelde, maar ziek werd ik niet.

Sindsdien durf ik minder voorzichtig te zijn. Ik neem een hap van de boterham met de Vega variant en denk aan wat oma’s zuinigheid gebracht heeft. Straks op wereldreis kan ik het goed gebruiken. Minder consumeren dan ik ooit gedaan heb. Terug naar een eenvoudiger leven. Dank je wel lieve oma.

Mooi.

Wat ik lees van wereldzeilers is dat de maaltijden aan boord tijdens lange oversteken vaak gedicteerd worden door wat er het eerste op moet voordat het bederft. Eerst de sla en tomaten en als laatste de aardappelen, wortels en uien, zoiets. Pas als alle verse zaken op zijn wordt er overgeschakeld op blikvoer. En dan hopen dat je de blikken goed gemerkt hebt. Ook wel eens gelezen van iemand die dat niet zo goed gedaan had en dat het vervolgens bij ieder nieuw blik weer een verrassing was wat de pot zou schaffen.

De eetbaarheid wordt trouwens niet bepaald door de houdbaarheidsdatum, maar door wat je ziet, ruikt en proeft. Maar dat wordt natuurlijk wel sterk beïnvloed door of je iets lekker of vies vindt...

Dank!

Er zijn inderdaad vele tips beschikbaar hoe om te gaan met houdbaarheid. Zo weet ik sinds kort dat aardappelen en uien niet naast elkaar mogen liggen en sinaasappels en bananen ook niet om snelle rijping/rotting te voorkomen. Hoe houd je alles zo lang mogelijk vers is een hele uitdaging. Maar heel leuk om uit te zoeken.

Dus volgende keer eerst naar de keuken?

Dat deed ik inderdaad... ik gooide zelfs weleens iets stiekem weg omdat ik bang was dat ze op haar 87ste nog een voedselvergiftiging zou oplopen. Pindakaas van acht jaar over datum was heel normaal. Intussen is ze overleden. Wat een geluk dat ik haar zo lang heb mogen meemaken.

Heel charmant op de HOME page staat deze niet... En toch deel ik het met jullie!

Loslaten

‘Leuk, jullie doen het standaard rondje.’ Het woord standaard stelt gerust. Zoals, dat doen de meesten. Het klinkt verstandig, verantwoord, vertrouwd en veilig. Bijna saai. Op social media en bekende zeilsites lijkt iedereen op wereldreis te gaan. Prachtplaatjes van oceaan trotserende zeilers, heroïsche gezichten na weer een oversteek, spelende dolfijnen voor de boeg, beschilderde kadetegels met bootnamen, tropische vis aan de haak en idyllische ankerbaaien. Het houdt maar niet op. Velen doen het zelfde. Standaard dus. Maar de meesten? Het ligt er maar net aan in welk wereldje ik verkeer en met wie ik over mijn avontuur praat. En nu zit ik zelfs in een heel andere wereld. Niemandsland.

Niemand zal het zien
Want hoezo is er een f*cking standaard rondje om de wereld! Hoe kan zoiets groots, nieuws nou het woord standaard krijgen? Hoe kan deze fase in mijn leven waarin ik alles opgeef wat in jaren is opgebouwd nou leiden tot iets gangbaars? Het gros van de zeilers verlaat geen huisje, boompje, beestje en peinst er niet over om weg te gaan. Daar zijn ze. Tranen. Niemand zal het zien. Groothouden daar ben ik goed in. Ik zit in de auto. Mijn laatste halfjaar op de Hogeschool is ingegaan. Over driekwartier start mijn eerste les. Ik praat met ze over de aandoening ALS. Wat een andere koek. Al die fijne studenten en collega’s die ik achterlaat. Enthousiast zullen ze me vandaag weer begroeten, zeggen dat ze me gaan missen. Vragen stellen over hoe lang het nog duurt voordat ik vertrek en of ik er klaar voor ben. Nou, nu even niet.

‘Goeiemorgen, hoe was je weekend’ vraagt mijn collega. Mijn onderlip trilt en weer schiet ik vol. ‘Ik zag het al aan je kinnetje.’ zegt ze. ‘Ik weet niet wat het is,’ stamel ik ‘de reisluchtige enthousiasteling is even weg. Het huis raakt steeds leger, ongezelliger. Ik heb zoveel verkocht op de rommelmarkt. Mensen blij kunnen maken met al mijn moois maar alles is weg. En het was zo gezellig met vrienden die kwamen eten, de wandeling met mijn zus. En dan kom ik hier en denk, wat geef ik toch allemaal op? Wat raak ik kwijt…’ Ik zucht. Snotter een stuk keukenrol vol waarmee we nog steeds bureaus en toetsenborden anti-corona desinfecteren. ‘Volgens mij zit je in een rouwproces, moet je dingen gaan loslaten’. Ze geeft me een knuffel. Rouwen klinkt heftig, maar ze slaat de spijker op zijn kop. Afscheid nemen, dat wat vertrouwd voelt achterlaten en onzekerheid tegemoet gaan. Dat is het.

Opluchting
Het lucht enorm op dat mensen om me heen ook dit van mij weten. Het is namelijk niet moeilijk om stoer te vertellen over mooie Quelinda, jaloersmakende strandjes en vrijheid creëren. Kwetsbaar opstellen is dat wel. Helemaal op social media. Want wie zit er nou te wachten op misschien wel het minst enthousiaste zeilersstukje ooit? En toch, het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat (Omdenken, via Met Aandacht, 2021).
Dit weekend zal de laatste zeildag van het seizoen zijn en daar ga ik optimaal van genieten. Daarna gaat ze op de bok voor klussen. Quelinda, het enige vertrouwde naast Paul waarvan ik geen afscheid hoef te nemen onderweg. En als ze dit het voorjaar weer het water in gaat, dan is het tijd.

Mooi.

Dank☺

De magie gebeurt onder water...

Mijn linkervoet stevig op de kade. De rechter in de boot. Ik voel de ruimte tussen mijn benen groter worden. Vijfentwintig jaar geleden was ik terug de vertrouwde steiger opgesprongen. Nu stap ik aan boord.

Ik was net afgestudeerd als Verpleegkundige en wilde zo snel mogelijk op mezelf zijn. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. ‘Kind ga toch reizen. Nu is je kans!’ Maar daar begreep ik toen helemaal niets van. Een huis wilde ik, samenwonen met Paul en de met Albert Heijn zegeltjes verkregen uitzet erin schuiven. Stabiliteit en onafhankelijkheid, dat was wat ik nodig had. Ambitie na positie volgde.
Wie had gedacht dat ik niet de vleugels van een huismus maar ook die van de Noordse Stern, de grootste reiziger, zou kunnen hebben. Mijn gevoel van veiligheid lijkt op dit moment niet meer te hoeven zitten in stenen, een baan, spullen. Of toch een beetje?

Als twee digitale nomaden blijven we nog steeds een beetje werken voor Nederland. Naast werkplek is onze zeilboot Quelinda, vervoermiddel en een thuis. Veiligheid is niet meer hier blijven uit angst voor het onbekende, het is een gevoel wat in mij zit. En intussen zeilen we de hele wereld over.
Ik weet het. Het is een sprong in het diepe. Zonder garanties voor geluk of op succes. Maar wel passend bij ervaren, proberen, durven, voelen en een leven lang leren. In mijn rugzak zit genoeg. En het mooie is? Daar komt alleen nog maar meer bij.

Het wordt nu spannend!
Nog 44 dagen voor vertrek. Goed weekend allemaal.

Je hebt helemaal gelijk, je boot is je thuis, of zoals Mijn Marjanne het zegt: 'Aan boord voel ik mij als een slak, lekker rustig reizen met mijn huisje op mijn rug en 's morgens nog niet weten waar ik 's avonds overnacht, heerlijk!'

Albert 45 schreef :
Wat mooi gezegd van jouw vrouw. En Lotus, wat beschrijf jij mooi je innerlijke zelf, dat voelt heel fijn, om mee te lezen en dan ook een beetje mee te (be)leven!

Ik ben een slak. En laat die nou nwt de weg beter leren kennen dan een haas! (Mijn oude motto om de studievoortgang richting ouwelui te verklaren)

Dat vind ik mooi omschreven van Marjanne Albert. In die slak herken ik me zeker!

Fijn Thijs1971!

Albert 45 schreef :
Maar wel naast jou of is ze daar ook “vrij” in?
René

MINDELO

Even stoppen en weer door. Water tanken en boodschappen doen voor de Atlantische oversteek naar Suriname. Zo dacht ik erover. Maar dat doet, weet ik nu, helemaal geen recht aan deze bijzondere plek. Mijn beeld begon te veranderen toen Joshua van Eindhoven in zijn boek, Op reis met de Hope, gepassioneerd en oprecht over Kaapverdië vertelde. Het intrigeerde me.

RUM

Het is druk in de ankerbaai van Mindelo. Zeilers die oversteken of al jaren plakken, vissers en restanten van afgezonken boten, alles drijft hier. We kijken uit op de ferryterminal, een kade vol kleurrijke pandjes, palmen en bezige Afrikanen. De Marina floating bar met zijn dinghysteiger, vormt de toegangspoort tussen water, wal en de levendige stad. Het is de ontmoetingsplek waar we steeds maar niet wegkomen. Een weerzien met zeilvrienden. Waar euforie en ellende worden gedeeld. Vereende krachten samenwerken aan een volgende stap. Waar nieuwe vriendschappen worden gesloten en onder luid getoeter even enthousiast vaarwel worden gezegd. Het is het delen van hetzelfde schuitje en de Afrikaanse vibe beleven, die deze plek bijzonder maakt.

Ik zwaai het Franse echtpaar uit dat voorbijloopt. Bij het douanekantoortje raakte ik met ze in gesprek. Aardige mensen die me vrolijk corrigeerden omdat ik aannam dat ze net als hun landgenoten naar Martinique op weg waren. Een geanimeerd gesprek volgde. Een stel dat ik graag nog eens zou zien, maar wat waarschijnlijk niet meer gebeurt. En weg zijn ze. Een zoveelste afscheid. Ik laat mijn arm weer zakken en neem mijn glas beet. Het ijsblokje raakt mijn neus terwijl ik aan het te korte rietje zuig. De krakende suikerkorreltjes vermengd met limoensap en Grogue, het is heerlijk in deze warmte. Maar ook ben ik me bewust dat deze Caipirinha slechts een luxe toeristendrankje is. Het hoofdingrediënt, rum gebrouwen van gefermenteerd suikerriet sap, zal me voor altijd terugbrengen naar Kaapverdië en zijn eenvoud. Naar die ene vluchtige, waardevolle ontmoeting.

Ze wenkt me. Met vlakke handen duwt ze haar hoofddoek net iets verder over haar slapen om grijze kroes te verhullen. Gekleed in een joggingsbroek omwikkeld met Afrikaanse stof en een te grote trui gaat ze voor. Zou ze het niet warm hebben? Het is bijna 30 graden. Ik voel straaltjes zweet op ongewenste plekken, trek en wapper voor de zoveelste keer mijn hemdje los van mijn borst. Gekromd, op badstofslippers die ooit smetteloos wit moeten zijn geweest, schuifelt ze via een zanderig achterommetje het hoekje om. Ik volg. Ze is uit het zicht. Aarzelend kijk ik door een deuropening zonder kozijn van een stenen huisje naar binnen. Het is er donker. Groter dan tien vierkante meter is het niet. Een tafel, twee stoeltjes en een eenvoudig getimmerd aanrecht met een kleedje erop. Daar staat ze. De oudere dame. In het midden. Vermoeide ogen kijken me aan. Ik lach vriendelijk. Ze antwoord met niets. Kijkt weg en wendt zich af. Met zorg schenkt ze een heldere lichtbruine vloeistof uit een petflesje 7-up in een borrelglaasje. Voorzichtig strekt ze haar hand om niet te morsen naar me uit en zegt: ‘Grogue.’
Ik neem een slokje van de zelfgestookte rum en krijg het nog warmer. De smaak van honing, het is zoet. ‘Con miel?’ Probeer ik.
Ze knikt, ziet dat ik het lekker vind. Ze pakt mijn arm beet, draait me directief om en stopt de petfles rum in mijn rugzak. Haar ogen vragen. Dat moet ik natuurlijk kopen. Hoeveel is het? Probeer ik met gebaren. Er komt geen enkele reactie. Ze verstaat me niet. Wat nu? Ik pak een oud toilettasje met kleingeld en laat zien wat ik nog heb. Langzaam pakken haar geharde vingers de muntstukken eruit en beginnen ze in haar handpalm heen en weer te schuiven, te tellen. Het duurt even. Omgerekend 1 euro 50 zie ik snel. ‘Meer heb ik niet, dit is het.’ Kijk ik haar aan. De prachtige munten waarop zeilboten en vogels staan afgebeeld, verdwijnen goedkeurend in haar zak. Dan pakt ze de rum uit mijn tas, giet de helft in een groot vat en geeft mij de rest. Zo is het! Geld voor haar waar. Ik vouw mijn handen voor mijn borst en sla mijn ogen dankbaar neer. Ze lacht.

Verrukt door deze korte ontmoeting, haast ik me naar de rest van de zeilers. Vanochtend vroeg zijn we samen op pad gegaan naar Santo Antão voor een wandeltocht vanaf de vulkaankrater Cova de Paúl. Ommuurde slingerpaadjes wijzen ons de weg naar beneden. Suikerriet, koffie- en papajaplanten vullen de sprookjesachtige vallei waar dorpelingen hun waar aanbieden. Ik proef de gesuikerde papaja, het bittere goud en koop wat om er later aan boord zelfgemaakte arretjescake mee te versieren. Dit is waarom ik wilde reizen. Tijd stilzetten. Mezelf verwonderen en verbinden aan een unieke andere wereld.

SAHARAZAND

Tussen de uitstapjes op São Vicente en de vele borrels door, krijgt Quelinda alle aandacht. Paul loopt haar minutieus na en hijst me de mast in. Ik kom er, oranje door Saharazand uit en slijtage van de fokkeval door op het spoor. Blij dat we het nu zien in plaats van midden op de oceaan. Het leert ons de impact van mijlenvreten en een wijze les over langdurige trekkracht. In Nederland waren we daar, net als op het schavielen veel minder alert op.

Het elektromotortje van de stuurautomaat krijgt een vakkundige beurt in de behulpzame BoatCV watersportwinkel. We duimen dat dit oude beestje het blijft doen want een reserve hebben we nog niet. De dag voor vertrek ga ik voor de allerlaatste keer met een waaier aan tassen de markt op. Marieke, een schat van een zeilster, die voor mijn dochter wordt aangezien, gaat met me mee. Samen slenteren we langs groente- en fruitstalletjes. Manden vol geurige koriander, courgette, tomaten, kolen en bananen, er is zoveel meer dan ik dacht. Zelfs weken na de oversteek in Suriname genieten we er nog van. Mindelo werd niet even een tussenstop. Het werd de eerste compleet andere wereld en één van de hoogtepunten tot dusver.

De nieuwste voor jullie! Een terugblik naar een bijzondere plek. Ouderwets geplaatst in m'n draadje. Volgende keer meer over Suriname.

Zeilgroet, Charlotte