Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Als het over mensen met wapens aan hun riem ( of in hun handen zoals bij de Turkse Coastguard ) en petten gaat kan ik uren vertellen over hun gedrag.
Ook deze zomer meerdere keren onzacht in aanraking gekomen met de Griekse Coastguard, geen haar beter.
Het komt altijd op hetzelfde neer, jij bent alleen, zij zijn op z´n minst met drie en dan heb je bendevorming met alle gevolgen van dien. Die bendevorming en de daarbijhorende agressie heb je ook bij catamarans met 15 oostblokkers er op, foepalidioten en met flottieljes. Ook als de flottieljes uit enkel Nederlanders bestaat.
Tref je één gewapende pet ( kans is uiterst klein ) is hun woordkeuze en toon heel anders.
Ik kan het weten, toen ik indertijd 2 jaar dienst deed bij de militaire politie was het voornaamste : zorg ervoor dat je nooit geïsoleerd raakt.
Je schrijft prachtige verhalen.

Goed verhaal, goed verteld.

Peper schreef :
Diezig = nevelig.
In Fryslân hebben ze het over "skier".
Het zou kunnen dat "diezig" een Gronings woord is, want mijn beide ouders waren van Groninger oorsprong.

Ik stel het prompt bij in mijn vocabulaire!
Het komt in de rij met 'heiig' te staan.
Groet, Peper.

Diesig komt uit het Duits. Nevelig, slechte zichtbaarheid

En op Urk zeggen we "deenzerig" voor hetzelfde

OldBawley schreef : Klopt. In de weerberichten voor de Duitse-bocht en de Oostzee wordt "diesig" gebruikt waar wij heiig zeggen.

Weer eens een heel ander soort verhaal.


Verboden Vruchten


Vandaag komt Fokko voorwaardelijk vrij. De rechter, in al haar wijsheid, had hem veroordeeld wegens het ter prostitutie aanbieden en illegaal huisvesten van vrouwen, een aanslag op het hoofdkantoor van het Waterschap met een wagenlading appels, en het tot zinken brengen van een met zout geladen binnenvaartschip op het IJsselmeer.

Fokko Oenema groeide op in een dorpje in zuidwest Friesland. Met heit en mem woonde hij in een dorpsboerderij schuin tegenover de Christelijke Lagere School Met Den Bijbel.
Daar ontstond het eerste misverstand.
Op de gevel van die school stond in steile letters: “DE VREEZE DES HEEREN IS HET BEGINSEL DER WIJSHEID”. Fokko begreep daaruit dat de Heere een greppelfrees had, misschien wel gekocht van het geld uit de collectezak, en dat Hij daarmee Zijn weide bewerkte, net zoals Fokko’s heit. Maar het verband tussen die frees en de wijsheid, daar was hij nog niet helemaal uit.

Het tweede misverstand zorgde ervoor dat Fokko, na een bijbelverhaal van de bovenmeester, nooit meer een appel van Eefje durfde aannemen omdat de Heere daar heel boos over kon worden en zij dan niet meer in de tuin mochten spelen.

Door het derde misverstand wist Fokko zeker dat de Zuiderzee door het Waterschap was gestolen. De dominee had gepreekt over Spreuken 9 en gezegd dat gestolen water zoet is. De avond tevoren had heit luidkeels zijn ongenoegen geuit over de rekening van het Waterschap en hen dieven genoemd, en op school had Fokko net geleerd dat de zoute Zuiderzee zoet was geworden en er niet meer was.
Dat verband was dus zo klaar als een klont.

Twintig jaar later dreef Fokko zijn eigen loonbedrijf, gespecialiseerd in egalisatie van grond en het frezen van greppels.
Er zou een AZC in de buurt komen en hij kreeg van de gemeente opdracht om de grond bouwrijp te maken.
Net toen hij daar een groepje appelbomen zou rooien stopte er een bus, vol met donkergekleurde jonge vrouwen. Naderhand bleek dat een foutje van het COA waar een stagiaire verondersteld had dat het AZC al klaar was.
Fokko stuurde de bus door naar zijn huis, en bood de vrouwen ruimhartig onderdak.
Al gauw was het er een komen en gaan van mannen die allemaal even wilden praten met de vrouwen, althans, dat is wat ze aan Fokko vertelden als ze hem het afgesproken kratje bier gaven.

Niet lang daarna kwam de burgemeester samen met de dorpsagent op bezoek. Ze zeiden tegen Fokko dat hij wel heel gastvrij maar niet zo wijs had gehandeld, dat de vrouwen zouden worden opgehaald, en dat die ook niet hadden mogen helpen met de appelpluk.

Diezelfde middag bracht de postbode een rekening van het Waterschap, waarop Fokko werd aangeslagen voor 50 extra vervuilingseenheden in verband met het toegenomen aantal bewoners.

Toen werd Fokko overvallen door het licht der wijsheid. Hij zag opeens glashelder alle verbanden tussen de Vreeze des Heeren, de appelbomen, het Waterschap en het gestolen zoete water. Hij besloot krachtig in te grijpen.

De volgende avond werd hij gearresteerd nadat hij herkend was op camerabeelden bij het Waterschapskantoor en op het zoutschip bij de sluis van Lemmer.

Ooit was er een programma op discovery dat 'Connections' heette en onverwachte verbanden legde tussen gebeurtenissen uit het verleden. Daar kan dit zo bij in. Als jenog meer van die 'andere verhalen' hebt... Laat maar komen!

Pracht verhaal!!!

Dank, ik had m'n twijfels omdat het een beetje raar verhaaltje is.

Ik had mezelf de opdracht gegeven om binnen een uur iets te schrijven over een AZC en de gevelsteen van de oude school van Warns:



en zo is het ontstaan.

Wim.

Ik waardeer het verhaal zeer! Maar wil je nu zeggen dat je hem uit je dikke duim gezogen hebt?

Only Fools Rush in schreef :
Neeeeeeee, dat zou ik nooooooit doen

.....en ik nog zoeken naar Fokke Oenema....

Berghout-2 schreef :
Natuurlijk niet! De gedachte alleen al!
Dit is puur uit het leven gegrepen.

Daaaaaa m’neeeee

Vandaag was het mijn beurt om te koken, oordeelde de bazin. Dus ging ik naar de afvalchinees.
Daar zag ik een stapel opgerolde kalenders, van die Chinese dingen met voor mij onbegrijpelijke afbeeldingen en teksten. Ik weigerde het aangeboden exemplaar want ik vind die dingen echt te lelijk om op te hangen. Ik vraag me af of er niet-Chinezen zijn die zo’n ding wèl ophangen.

Kort geleden, zo rond 1985, was ik nog single en had ik niet elke dag zin om m’n potje te koken.
Ik was dus vaste klant bij Goan, de afhaalchinees aan de Slaak. Alles werd daar voor iedereen zichtbaar vers bereid in een rij enorme woks achter de balie.
Altijd als ik binnenstapte begroette Goan mij met een hartelijk “Daaaaaa m’neeeee!” want hij herkende mij als een van zijn grootste financiers.

Het was december. Bij binnenkomst en na het “Daaaaaa m’neeeeee” vroeg Goan: “Kalender m’neeee?” en wees op de lelijke kalender die aan een paal hing.
Ik sloeg het aanbod beleefd af. Onmiddellijk daarna verscheen een enorme grijns op zijn glunderend gezicht en vroeg hij: “of deze??” terwijl hij de kalender wegdraaide. Er kwam een Chinese blote-borstenkalender tevoorschijn.
Die nam ik maar. Met nummer 126 met bami.
Maar zonder sambal want deze keer was het pittig genoeg.
Wim.

Goh Wim, ben jij ook al zo'n liefhebber van Chinese kunst?

Albert 45 schreef :
...ook...?? Nou vertel maar.....

Mooi verhaal Wim!

De eenzame kerst. December 1986.


Mijn zeetjalk was een varende timmerwerkplaats. In het ruim stonden de zware machines en in de machinekamer was een sterke generatorset.
Ik woonde in de roef, een tiny house van netto 10 vierkante meter.

Omdat ik een flinke klus in de Wolwevershaven zou hebben voer ik daarheen. Het lag er hartstikke vol, maar aan het uiteinde, aan het Vlak, lag een luxe motor helemaal alleen. Ik maakte aanstalten om daar langszij te schieten.
Meteen werd ik toegeroepen vanaf een van de andere schepen: “Daar mag je niet gaan liggen, die vrouw wil niet dat er iemand naast komt!”.
Ik antwoordde dat zij dan pech had, dat er geen andere geschikte plek was, en ik knoopte vast.
Beneden in dat schip blafte een hond maar verder zag ik geen kip.
‘s Avonds, dik na middernacht, liep ik met mijn zwarte hondje over de uitgestorven kade toen er een jonge vrouw aan kwam fietsen. Zij stapte op de luxe motor, liet daar een iets groter zwart dolgelukkig hondje vrij en stapte ook de kade op.
Daar stonden we, de vrouw die niemand langszij duldde, ik die dat genegeerd had en twee hondjes die uitgebreid kennismaakten.
Een beetje onhandig bood ik haar aan om iets in mijn warme roef te drinken maar besefte onmiddellijk dat ik niets anders had dan een fles Beerenburg.
Dat wilde ze wel. Overigens gaf zij pas veel later toe dat ze helemaal geen Beerenburg lust.

Een paar dagen later werd haar schip door de Willem Marie naar Hendrik Ido Ambacht gesleept. Bij de scheepswerf Van Vliet stonden de “nieuwe” 30 pk Kromhout en de Brevo keerkoppeling klaar om de plaats in te nemen van haar Schlüter, een versleten twee cilinder Oostenrijkse motor die nog met startlontjes aangeslingerd moest worden.
Van Vliet bouwde alles keurig in, samen met nieuwe, op maat gemaakte bunkers en een nieuwe fundatie en schroefaskoker.

De kerst kwam dreigend dichterbij. Van Vliet werkte extra hard door zodat de klus voor de vakantie af zou zijn.
Ook mijn werk in Dordt zou stilliggen in die periode omdat de opdrachtgever dat wilde.
Ik ging op de fiets even langs bij de scheepswerf om te kijken hoe het ging. En ook om die vrouw toevallig weer tegen te komen.
Het viel niet mee om bij de werf te komen, want het Waterschap was bezig met een dijkverhoging en had de weg tijdelijk verwijderd. De dijk was helemaal onbegaanbaar door bergen glibberige modder.
Ze was blij om mij te zien en vroeg mij, praktisch als zij is, meteen of ik de bedrading en het dashboard voor de Kromhout wilde maken, want van Vliet had geen verstand van stroomdingen.
Dat wilde ik wel, en zo kwam het dat ik een dag voor kerst alweer langszij kwam bij haar, maar nu in een uitgestorven H.I. Ambacht tussen enorme bulten schroot van de scheepssloperijen.
Het maken en aansluiten van een eenvoudig dashboardje is in een dag te doen.
Ik heb er drie weken over gedaan. Hormonen kosten nu eenmaal veel tijd.

We maakten lange wandelingen, glibberend over de dijkklei, draaiden cassettebandjes naast de kolenkachel op haar schip, kookten uitgebreide maaltijden en ontwikkelden andere hobby’s waarover ik hier niet zal uitweiden omdat er minderjarigen kunnen meelezen.
Elke avond liepen we in het pikkedonker, want alle lantarenpalen waren opzij gelegd, over de modderdijk met onze hondjes die toch al zwart waren. En steeds passeerden het rijtje armoedige arbeidershuisjes waar we dan stiekem naar binnen keken. In een van die huisjes zat steeds een man bierdrinkend in zijn onderbroek TV te kijken, waarbij wij slaplachend zijn kolossale spierwitte walvisbuik bewonderden.

Twee weken lang leefden we in een uitgestorven stille en donkere wereld, temidden van bergen roestig schroot en vette klei.
Bij de jaarwisseling stonden we in de luikopening op haar trap, onze benen in de weldadige warmte van de kolenkachel, onze bovenlichamen in de vrieskou. Terwijl we de bubbels dronken zagen we in de verte hoe boven Papendrecht, Zwijndrecht en Dordrecht het vuurwerk de horizon kleurde.
En we voelden ons eenzaam op dit onbewoonde eiland. Een mooiere eenzaamheid kon er niet bestaan.

Wim.

Drie weken? Een dashboard met een gouden randje.
Mooi verhaal!

Tjeez... Ik dacht nog even: 'het gaat niet door' en 'hij maait het gras te vroeg af'.
Gelukkig toch een warm en romantisch 'oud en nieuw'!
Voor jou en alle anderen:
"Een vaccinaal 2021" van Peper.

Ik heb kerst nu reeds 33 jaar aan boord doorgebracht, bijna altijd op een andere plaats. In het begin vaak met steeds wisselend vrouwelijk gezelschap. De laatste 26 jaar dezelfde vrouw maar zij verkiest om kerst bij haar kinderen en kleinkinderen door te brengen. Dus ik ben met kerst bijna altijd celibatair. Meestal anker ik extra ver van de bewoonde wereld om de geestdodende jingle bells kakafonie niet te hoeven horen. Dit jaar mag ik niet varen en anker dich bij het dorp. Pech.
Mooie verhalen Berghout

Net weer drie verhalen gelezen, allemaal pareltjes!

Waarom deze verhalen ook niet op de voorpagina! Heb ik al eerder 'geroepen' maar om een of andere reden word dat bericht uit recente berichten gegooid.

René