Onderwerp: Joop schrijft

leuk weer, Joop.

Het is weer mooi Joop, dankjewel.

Hilarisch.
Jullie zijn er beiden zonder knokpartij vanaf gekomen.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Waterman schreef :
Inderdaad. Nu is het voorkomen daarvan voor mij een groter ding dan voor hem. Maar toch.

Mooi verhaal, Joop!
En historische juistheid doet er niet toe bij een goed verhaal.
Wim.

Het is weer een goed verhaal Joop! Als je als 'burger' in de Arnhemse 'Tata Mirando' scene mee mag doen is dat echt een compliment, hoe ze je ook noemen.
Groeten, Peper.

Peper schreef :
Zo heb ik dat ook ervaren. Ik zat wel ergens aan de rand hoor. Maar toch.

Een soort van trofee. Kijk eens wat ik gevangen heb? Een gatjso die wat kan spelen.

Maar uiteindelijk werkt t niet: ik heb niet de tijd. Iets met werk en zo.

Iets zegt mij dat die grote vent er ook goed mee weg komt…
René

Kock1964 schreef :
Sssssst!!!!

En bovendien: ik heb daar geen zin in.

Mijn KungFu meester zei over zoiets: Ook als t voor jou goed is afgelopen, als jongetje heb je in de poep getrapt. Daar wil je niet mee thuiskomen.

Joop66 schreef :
Respect voor zo’n wijs man en leerling.
René

Stage 1

En dan ga je stagelopen. Op de MTS heb ik dat voorkomen door een soort paardenspring te maken, via de 2e (HAVO-klas) naar de 4e (HTS klas). Maar nu gaat t dus gebeuren. Na de ontvangst in de kantine worden we naar onze plekken gebracht door de stagebegeleiders. Mijn plek is een proefstand met 2 achterassen er op. Aan de 3 uiteinden zijn ze dmv tandwielkasten aan elkaar gekoppeld. In het midden zit een koppeling waarmee koppel in het geheel gespannen kan worden. Als het dan gaat rondraaien onder aanmoediging van 2 electromotoren, zo groot als flinke dekenkisten. Mijn stagebegeleider is de zoon van Tandwielen Kuipers van de TU/E, en zit een halve km verderop bij ontwikkeling. Ik bij experimenten. Tamelijk alleen en dus zelfstandig. Snotblaag van 22. Ok.

Achteras-inhoudelijk werd ik begeleid door “Jan d’n Bels”. De DAF medische dienst had al vroeg in de gaten dat je je personeel moet matchen bij het werk wat voorhanden is. Aangezien aan achterassen vrijwel alles Groot en Loodzwaar is, is Jan van passend postuur.

Een van de bouten aan de achterassen kun je alleen maar bij als je een inbussleutel hebt die op een speciale manier verslepen is. Op dag 1 ging ik die dus lenen bij Jan.

Op enig moment zit ik rustig te sleutelen. Op mijn knieën. Ineens verdwijnt de hele ruimte de diepte in. De wereld bevindt zich 1,5m lager dan ik verwacht. Ik kijk om. Jan heeft me in de kraag van mijn overal met gestrekte arm an de grond. Nu woog ik toen gen 90+, maar 65kg of zo, maar toch. Zo rustig als mijn positie mij toestaat zeg ik: “Hallo Jan”. Alles goed?”
“Awel, weet gij ‘t t’ruug weer?”
“Wat?”
“’t Is geejn probleejm, se.”
En draagt mij als lappenpop zo door heel Experimenten naar het assenhok. Zet mij netjes neer naast zijn gereedschapskar.
“Dus?”
“ A ja, de Franc valt nog nie, se?”
Doet een laatje open, en wijst streng op een leeg vakje.
“Ah, er gaat een lampje branden” Ik haast me terug om zijn sleutel op te halen en er demonstratief, goed gepoetst het lege vakje mee op te vullen.

Les 1: Geleend gereedschap ONMIDDELIJK terug brengen.

Les 1 is heel belangrijk Joop. Goed dat je het nog eens opschrijft.

Toen nog met veel haar!
René

Ik hoop dat diegene die ooit mijn voorhamer geleend heeft dit ook even leest en ter harte neemt!

Mooi verhaal, Joop.
De didactische kwaliteiten van dezen Bels waren kennelijk onovertroffen!
Wim.

Fysiek overwicht is een niet te onderschatten didactische kwaliteit

Mooi weergegeven 'wetmatigheid des levens'. De didactiek van het leven kun je nooit verbeteren.

Leuk verhaal, Joop!

holtere schreef :
Precies. Duidelijk overwicht zonder geweld. Prima instructie methode. Zelf ook wel eens toegepast.

Aangehouden

Miami Vice style.

Hoe krijg je dàt nou weer voor elkaar????

Nou, als volgt. Een van mijn maten wilde een auto. Een ander wist er één te koop te staan in zijn geboorteland: Twente. Dus, voorbereid op de lange reis naar t Verre Oosten op pad met, voor de gezelligheid, een auto vol. Gek wel, want om in het Oosten terecht te komen, moet je vanuit Eindhoven verdacht lang naar t Noorden rijden. Maar dat terzijde.

Enfin, op de plaats van bestemming, ergens in een Tukkers dorpje, rolde de auto leeg. Vier jolige jonge mannen stonden op de stoep bij een nogal geschrokken meneertje. We (ik, dus) inspecteerden de auto. Die werd voor het beoogde doel goed bevonden: er zat profiel op de banden, en de bodemplaat vertoonde geen gaten. Altijd hoopvol. Dus we gingen de prijsonderhandelingen in. En waren nogal verrast door het resultaat. Meestal verloopt dat minder voorspoedig.

Maar who cares. Kentekenbewijs in de pocket, koopovereenkomst op een A4-tje, en nog wat centjes ook. Uiterst jolig en met de nodige fratsen op de snelweg (2 auto’s zijn leuker dan 1) in Eindhoven aangekomen.

Daar werden we tegenover het station op de Fellenoord door 6 politie auto’s klem gereden, afgesneden, piepende banden, gierende motoren en alles. Het hele gezelschap van twijfelachtig allooi kwam uit de auto’s om er eens achter te komen wat er aan t handje was.

Een van ons, we noemen hem Monty, dat was zijn bijnaam vanwege de kurkdroge grappen, steekt zijn hand in zijn leren jack, en ineens stonden alle (ALLE) politie agenten aan de andere kant van hun auto’s naar ons te staren over de lopen van hun Walther P5’s. En wij... Wij stonden aan de verkeerde kant van die dingen. The business end zeg maar. Heel, heel langzaam haalde Monty een pakje shag tevoorschijn. Dat geeft wat ontspanning.

Dat was het moment waarop het iedereen een beter idee leek om het hele gesprek maar eens op het bureau voor te zetten, in een wat gecontroleerdere omgeving.

Aldaar, onder genot van wat koffie en thee, bleek waarom we de auto zo goedkoop hadden meekregen: M’neer had zich behoorlijk geïntimideerd gevoeld, en had de auto als gestolen opgegeven, met het kenteken van de andere auto. Maar ja. Na het overleggen van alle papieren en de koopovereenkomst, kon de politie ons toch ook niet meer vasthouden.

Weer een avontuur rijker.

Twee van de agenten kwam ik later nog eens tegen. Maar daarover later.

Het staat toch duidelijk op de verpakking: shag roken is héél slecht voor je gezondheid. QED.

Nog eentje.

Ik zie dat ik die niet met jullie gedeeld heb. Lag misschien nog te dicht bij mijn hart. Ook nu, als ik t lees, schieten me de tranen in de ogen van ontzag.

Dus alsjeblieft een beetje mild in de commentaren.

Komt ie:

Onze Lieve Vrouwe

Soms heb je een ontmoeting met een Godheid. Een mens, weliswaar, maar een die zo out of your league is, dat het net zo goed een half god kan zijn. Dat je alleen maar in dankbaarheid en ontzag achter kan blijven. Het is fijn te weten dat zulke mensen bestaan. Zo'n dag was het vandaag.
Ik stapte in de trein van Utrecht naar Den Haag, om na mijn corona vaccinatie weer terug naar mijn bootje te reizen, in de haven van Scheveningen.

De vrije plek was schuin tegenover een prachtige jongedame. Zal net 30 geweest zijn. Ze zat wat uit te puffen door haar mondmasker. Tja, rennen zware koffers etc. Ik wees haar er op dat we persoonlijk verwelkomd waren door de machinist. Maar ze had hem niet gezien. De Deur. Dat was de focus.
Ik had gezegd prachtig. Dat vraag om een beschrijving. Zwart lang haar. Een lichte tint, prachtige heldere, licht weemoedige ogen. Een prachtig lang, soepel en krachtig lichaam. Niet persé mager, maar zoals je het je voorstelt als alles klopt.
We raakten in gesprek. Ik weet niet of t voor haar nou zo nodig was, maar ze gaf geen enkel signaal dat t maar eens klaar moest zijn. Portugese, maar van gemengde ouders, vader is Nederlands. Ze spreekt helder foutloos accentloos Nederlands. 10 jaar hier gestudeerd. Medicijnen.
Nu was ze even op bezoek normaal was ze overal. Tropenarts. Dus van de ene NGO naar het volgende gammele ziekenhuis, voornamelijk in Afrika. Niet in conflict gebieden. Dat is sinds het moslim extremisme te gevaarlijk. Voor terroristen zijn ook ziekenhuizen fair game.

Zo ging het gesprek voort, via geimproviseerde OK's via medicijnmannen en de gevolgen en samenwerking daarvan. Of gebrek daaraan. Over Corona wat in Afrika schijnbaar niet relevant is, omdat er zoveel meer ellende is om je druk over te maken. Over aanvullende praktijken in Nederland. Over de boevigheid van big pharma. Over preventie, noem het maar op. Soms lachten haar ogen. Soms schoten ze vuur. Maar altijd mild en totaal in harmonie met zichzelf. Toen kwam het station. We zijn uitgestapt. Zij ging haar weg, ik de mijne.

Ik voelde me out-classed op zo veel vlakken, dat alleen maar bescheidenheid en diepe dankbaarheid voor het gesprek rest.

Als je me nu zou vertellen dat ik de Maagd Maria heb ontmoet, geloof ik je.

Joop66 schreef :
Heeft die arme meneer uiteindelijk nou nog een eerlijke prijs voor z'n auto gekregen? Die voelde zich duidelijk bestolen. Toch?

Maarten-IW31 schreef :
Nee. Als je 25 bent zie je die noodzaak niet zo.

Bovendien bleek later dat er flink veel mis mee was. Dus de prijs wat eerlijker dan we zelf dachten

Je mooie verhalen maken mij weer iets gelukkiger
Wim.