Onderwerp: Joop schrijft

Joop, dank voor dat motor verhaal, prachtig!

Alweer even geleden. Vandaag schreef ik dit, met zachte tranen in mijn ogen.

Deze dagen speelt afkomst door mijn hoofd. Mijn vader is 6 jaar geleden overleden. Mijn moeder moest deze zomer het huis waar ik ben opgegroeid verlaten. Eindelijk moeten we het leeg maken, het is verkocht.

Dit weekend sliep ik op SS Rotterdam. Mijn vader stond aan de overkant te kijken toen het te water werd gelaten. Hij was toen 19.

En vandaag luister ik naar The Last Ship, een musical door en van Sting, over het leven van zijn jeugd, in de buurten rondom de scheepswerven van Newcastle. Het leven was er hard, het werk zwaar, en er was grote trots op het werk. Zo ook in het na oorlogse Rotterdam.

Het volgende nummer verwoordt mijn gevoel. Een onzichtbare rivier die de generaties verbindt. En scheidt. Ook mijn vader had een plek waar hij zijn ziel opborg. Prachtig gedetailleerde scheepsmodellen en stoomwalsjes. En nu komt het moment dat ik zijn gereedschap ga opruimen uit het huis. Ik dacht nog even om het te vergeven aan de volgende bewoner. Maar het is voor mij. Vanwege de opvolging van vader tot zoon.

Zodat ook ik mijn ziel ergens kan opbergen. Terwijl ik werk voor mijn geld. En pas als ik mijn hoofd neerleg zal ik echt de oversteek kunnen maken. Zoals Pa deed in zijn laatste week. Naar het Eiland der Zielen.

Maar wie zal mijn gereedschap overnemen?

Herkenbaar.
Mooi verwoord, Joop

Inderdaad: mooi verwoord.
Iets waar de meeste mensen vroeg of laat voor komen te staan.
Maar je verhaal over werk en ziel sprak me in het bijzonder aan. Wat je doet en hoeveel ziel daarin zit.
Ik wilde na de lagere school persé naar de LTS.
Maar uiteindelijk werd ik toch een mannetje achter een bureau. Dat laatste was niet helemaal zielloos, maar iets maken dat je kun vasthouden en aanraken, daarin zit, naast een beetje hobbyistisch rondzeilen, nog steeds de meeste soul.

Dank voor 't delen, Joop

Mooi intiem inkijkje Joop.

Nog even over dat filmpje en de muziek van Sting: Newcastle en omgeving is sowieso een buurt met veel soul.
Men spreekt ook wel van Geordieland.
Veel (pop)muzikanten die in die omgeving zijn opgegroeid, laten vroeg of laat iets blijken van hun culturele achtergrond. Dan komt meestal ook de lokale volksmuziek om de hoek kijken. Geordieland heeft namelijk ook een rijke muziektraditie.
Mark Knopfler's moeder was een Geordie (zijn vader een uit Duitsland gevluchtte Jood) en ook bij hem zie je die achtergrond terug. Het thema uit de film Local Hero is een soort volkslied zonder woorden geworden in Newcastle en omgeving en wordt bij lokale voetbalwedstrijden regelmatig ten gehore gebracht.

Aanvulling:



Gezellig samen zingen in het stadion van Newcastle United.
De inleiding is een beetje lang: pas bij 2:24 begint het gezang. Linksonder staat iemand met een fles Newcastle Brown Ale, één van de weinige brouwerijen die zijn bier levert in kleurloos glas, want: "het zit er toch nooit lang genoeg in om te bederven."

Ja, zo gezellig kan het zijn bij de Geordies.

Mooi verwoord, Joop.

Goed stuk Joop. Ik herken de emotie, al is dat al weer jaren geleden

Wadloper schreef :
Heel herkenbaar. Mijn school carriere ging van VWO 3 naar HAVO 4 (Franse woordjes) daarna MTS en dan HTS. Daarna heb ik gekozen. Geen verkorte TU: een vriend van me zat daar. Ik heb zijn boeken bekeken, en vond t te abstract. Dit ging niet meer tot ijzer leiden. Daar heb ik later evenwel nog wat last van gehad: bepaalde deuren bleven gesloten. Ach.

Helaas zijn de tekenplanken ook al lang vervangen door computers met eindeloos veel schermen. Maar goed. Toch is staal nog immer mijn core business. High tech wel. Maar toch.

Het zelf bewerken. Zelf máken, het vakmanschap en fysieke toewijding, daar zit inderdaad ziel in. Een woordeloos soort denken en Zijn zonder tussenkomst van ego. Het heeft iets heel puurs, en afgestemd zijn met het materiaal en het gereedschap. Toch zit ook daar een gevangenis in: Soms zijn woorden nodig om je naar andere mensen uit te drukken. Vooral zij die minder van de directe ervaring zijn. Bazen, vrouwen en zo.

Mooi geschreven Joop. Ik hobby nog altijd op de werkbank van mijn opa. Voel gepaste trots als ik zijn gereedschap gebruik. Af en toe denk ik dat hij mij ziet en lacht.. "Je probeert het leuk, maar je bakt er niks van.". Mijn opa was namelijk meubelmaker. Mijn houtknutsels zijn functioneel maar niet hoogdravend.
Toen mijn zoon 18 werd kreeg hij van mij mijn zegelring welke mijn vader op zijn 18e weer kreeg van mijn opa. Ik had hem tussentijds nimmer afgedaan. Mijn zoon nu 21 heeft hem ook vast en trots om zijn vinger. Hoop dat hij ooit op een zaterdag achter "de" werkbank zal staan en met een lach omhoog kijkt. Hij is bijna klaar met werktuigbouwkunde dus misschien maakt hij nog mooiere dingen.

groom schreef :
Mooi, Groom. Dit is t precies.