Onderwerp: Joop schrijft

leuk om te lezen. Dank voor get delen.

ilCigno schreef :
Die blijf ik ook gewoon doen als dat nodig is, hoor.

Joop66 schreef :
Dat sloeg niet zo zeer op jou Joop als wel op de, elkaar vliegen afvangende, "experts" die het ongetwijfeld goed weten maar met verhalen komen, waar een niet expert echt geen hart plassertje van krijgt.

Goed bezig Joop! Leuk dat je ook in de grote verhalen plaatst!

Prachtige verhalen Joop! Krijg subiet zin het ruime sop te kiezen

leuk om te lezen, leest idd makkelijk weg..zo krijg je er zin

Albert 45 schreef :
Niet om t een of ander, Albert, maar ik denk dat er anderen meer gewensd en beter gekwalificeerd zijn om zich om jouw plasser te ontfermen.

Gezien de gemiddelde leeftijd hier, de uroloog wellicht?

Augustus 2020

HA-10

Een van de best bewaarde geheimen van Breskens, is de HA-10. Die ligt daar in de visserijhaven, en vaart niet meer, maar verkoopt zelf gerookte paling, makreel, oesters en kreeften aan voorbijgangers. Je kunt ook aan boord komen, om daar de beste paling te eten die ik ken. De schipper is een nurkse kerel, die weinig zegt.





Gisteren kwamen we daar weer. We hebben een paarnachten geslapen in de Belgische Loodsensocieteit in Vlissingen met uitzicht op de Westerschelde. We keken de hele tijd naar de overkant. Wetende dat daar de paling was. Dus hebben we als attractie de pont naar Breskens genomen.

"Mogen we aan boord komen, schipper?" Joa hoor. "Heeft u een broodje paling voor ons?" Nee. "OK, wat hebbie wel?" Paling. "Nou dan doe maar paling. Wat heb je te drinken?" Witte wijn. Ook goed.

We nestelen ons op het terras op het voordek. Cor Fondse gaat bezig, en brengt ons een prachtig bord met veel paling op TUCjes, twee wijnglazen en een fles witte wijn, en vertrekt weer. De combinatie lijkt wat vreemd, maar smaakt geweldig. Super vette paling, nogmaals meer dan genoeg. We laten het ons smaken en de witte wijn hakt er stevig in.





Intussen komt een Belgische familie aan boord. Opa, een soort Oma, twee zoons van het soort "niet in het donker tegenkomen", twee schoondochters waarvan er een zelfs redelijk uit haar ogenkijkt, twee jochies, 1klein wit keffertje. Het keffertje wordt onmiddelijk bij de kladden gegrepen door de scheepshond van Cor. Opa corrigeert te situatie door de honden netjes aan elkaar voor te stellen en daarna is er vrede. De "soort Oma" zet zich pal voor mij. Ze is egaal gebronsd, behoorlijk rond, en draagt een soort topje met een decollete tot aan haar navel, wat haar koopwaar bijna bedekt. Ik neem aan dat de bedoeling is om hiermee gevoelens los te maken. Dat doet t inderdaad, maar ik denk toch andere dan de bedoeling zijn. Ze zijn duidelijk "op chique" uit.

Cor komt er aan, leunt op de beun, en zegt geen woord. Hoort de bestelling aan en vertrekt weer.





Brengt de glazen, een fles wit, en een fles Fanta. De fles wit gaat snel leeg. Onze fles is nog halfvol. Het lijkt me dat deze lieden daar beter weg mee weten dan wij, dus ik geef m aan hen. Of dat echt waar is, en of ik er niks voor wilde hebben, Oma dat ze m zelf zou houden voor "zatte seks", je kuntje t tafereel wel voorstellen. Nee, ik wil er inderdaad niks voor hebben. Wil niet zo-enen 'Ollander zijn. Luid gelach. Of we nog Fanta willen.

Enfin, gezelligheid ten top, en duidelijke botsing van culturen, aan alle kanten welwillend opgelost.

Als we staan af te rekenen bij de schipper komt een van de dames met de jongetjes naar achteren. Of er een WC aan boord is, want de jongens moeten plassen. Nee, piemel maar overboord. Ontzet vraagt de dame aan mijn vrouw of dat toch een grapje is, zeker? Nee, hoor. Nog grotere ogen. Ja, maar dat kan toch zomaar niet? Waarom niet, de zee is groot genoeg.

Daarmee laten we ze achter.

Ik vermoed dat zij t hier, net als wij, nog steeds over hebben. Zo waren we elkaars attractie. Mooi toch?

Mooie story!

Leuk verhaal Joop.

Leike belevenissen zijn dit, je moet het ook mar leuk kunnen neerpennen. Gelukt!
Ook leuk, heb ook precies zo'n T shirt, wel wat sleets inmiddels.

Goed zo Joop! Dit is de beste beschrijving van respect voor elkaars cultuur.
Groeten, Peper.

Lekker sappig verhaal!
Wim.

Smakelijk verhaal! Leuk.

Mooi verhaal Joop! Leest erg prettig.

ga zo door Joop, je weet het leuk te vertellen, leest erg makkelijk weg.

onherkenbaar zonder tilly maar verder lekker leesvoer!

HPV schreef :
Tante Tilley blijft aan boord. Op land heb ik n andere hoed.

Vis friet en cola.

Stellendam 31-8. Ik zit weer aan de vis friet en cola na aangekomen te zijn vanuit Scheveningen. Maar eerlijk gezegd is het deze keer niet verdiend. Los van een wat warrig zeetje van de wind van de afgelopen dagen, was t een heel zoet tripje. En zelfs dat was niks opzienbarends.

Anders was dat een paar dagen geleden onderweg náár Scheveningen. Na een weekje ronddobberen met mijn lieve vrouw die niet van zee houdt, was Sister Moon het zat. Mijn vrouw was met de trein naar huis. De dag er op ben ik vroeg opgestaan.

Deze dagen komt het vrouwelijk karakter van een boot duidelijk naar boven: Stikjaloers. Pisnijdig. De eerste dag scheuren we van linksboven naar rechtsonder door Zeeland heen. Er staat een ZZO 5 die in de avond uitgroeit tot dik 6. Alles blijkt net bezeild. Het eerste stukje van het Volkerak is het wat knijpen, maar daarna is het scheuren. Zelfs de Krammersluis gaat soepel, weer het eerste stukje knijpen en daarna scheuren. Sister Moon verzwelgt de mijlen wellustig grommend. Zo komen we in de avond bij de Roompotsluis. Ik heb geen zin in mensen en hoop dus op een fijn steigertje. Met ZO is de Betonhaven lagerwal, en dus niet ok. Daarbij gaat de wind in de nacht nog flink aantrekken.

Bij mijn vorige bezoek hier deed een meneer in een soort uniform verwoedde pogingen me weg te intimideren. Hij zou de KLPD op de hoogte stellen, en ging foto's nemen. Toegegeven, ik lag ergens waar t officieel niet mocht. In mijn donkerdere dagen vermoed ik dat hij was ingehuurd door de Roompot Marina. Hij vond t overigens niet leuk toen ik omstandig foto's van hem, zijn auto, door t raam van zijn auto van t interieur etc ging maken. Gek toch.

Deze keer liggen er aan de Zuidkant van de sluishaven een paar ruwe maar funktionele steigertjes, met een bord met een telefoonnummer. Dat kost 15 piek, maar wel stroom en geen gezeur.

Morgen wil Sister Moon de zee op. Eigenlijk was het idee naar Cadzand te gaan, maar gezien de wind verwachting van de komende dagen wordt het Scheveningen. Tja. Nog maar weer eens.

Het tij loopt netjes op tijd. Mooi. De wekker hoeft niet idioot vroeg. De afhandeling in de sluis gaat hier altijd snel en professioneel. Gelukkig vertrekt er tegelijk met mij nog een jacht. Ten teken dat ik niet helemaal op mijn achterhoofd gevallen ben, om met Z 6 inmiddels de zee op te gaan. De route staat netjes geplot, dus ik hoef te volgen. Wel wordt meteen uit de sluis duidelijk dat t een ruig tochtje gaat worden. Het is echt wel 6, en de golven lopen wel mee, maareh... Laten we zeggen dat voor een Bona-vlootje, 1.5 -2m gewoon best hoog is.

Het andere jacht loopt snel van me weg. Ook onderweg wordt ik nog een keer ingehaald door een scheepje met een prachtige lijn, die, net al ik voor de wind aan t weg kruisen is. Alleen veel sneller.

Door de achteroplopende golven haalt de autopilot het maar net. Sister Moon draait nogal verstoord haar neus tot 30 graden om zich heen. Zelf kan ik t niet veel beter. Wel is t nauwelijks te doen naar binnen te gaan voor een natje of een droogje. Ik word ook behoorlijk katterig door al dit getuimel. Ik zie de uiterton van het Slijkgat. Ik kan aanlopen. Maar Sister Moon sleurt me voort. Geen sprake van dat ik daar heen zou gaan. Ze heeft kramp in haar vleugels van t ronddobberen en laat zich nu even niks gezeggen! En ik ga mee.

In Scheveningen, dik een uur na de anderen meld ik me aan bij de havendienst, ga ik die anderen eens opzoeken. Eens kijken wat voor schepen dat zijn. Daar is Marinetraffic dan wel weerg goed voor.

Ja, kunst. Een X-yacht van 17m! Natuurlijk loopt dat goed, zeg.

In de haven tref ik een bont gezelschap uit Duitsland, Zweden en Noorwegen. Zelfs een verdwaalde Amerikaan. Allemaal met veel veel grotere schepen, kijken verdwaasd om zich heen. Onze Noordzee is toch wat anders, schijnbaar dan de Oostzee, de Med, en Carib.

Dat kan mijn Sister Moon toch maar.

Joop66 schreef : En zo is het!

Juli 1991, Ergens in Engeland

Geen geld.

Toen kon dat nog, echt zonder geld zitten. PIN passen met bijbehorende automaten bestonden niet, evenals internet en mobiele telefoons. Deze opmerkingen vooraf even voor "de jeugd" die zich een leven zonder niet meer kan voorstellen. In die tijd was ik geen zeiler, maar motorrijder. Trotse eigenaar van een Ducati 600 Pantah. Waanzig fijn ding. Lelijk, maar dat zie je niet als je er op rijdt. Ik was onderweg vanaf Carlisle naar huis. Daar had ik mijn zusje bezocht: sinds een paar jaar ging zij daar als kamermeisje in een hotel werken in de zomer, bij wijze van self supporting holiday. En ging er dan op de motor achteraan. Via Calais, Dover, met de hovercraft, en dan heel Engeland door. Als "life support" had ik een kaart van Engeland, een boekje van de Youth Hostel Association en een stapeltje giro cheques.

Wederom voor "de jeugd" dat werkt als volgt: Je gaat tijdens kantoor uren naar het postkantoor, vult de goede vakjes in, plaatst een handtekening, geeft dat aan degene achter het loket en na wat gebrom wordt je je geld overhandigd alsof die persoon het uit eigen zak moet betalen.

Juist. Tijdens kantooruren dus. En op zaterdags tot 13:00. Dus niet om 14:00, toen ik er op enig moment achter kwam dat ik geen geld meer had. Nog geen tientje of zo.

K*T!!!!

Dus: geen jeugdherberg, geen warme hap, geen benzine, niks. Tot maandag.

Nou ja, het is mooi weer. Dus: supermarkt in, brood gekocht, pot pindakaas, wat kaas. OK. Verhongeren doe ik niet. Drinken kan desnoods uit een fontijn of zo. Het was mooi weer, dus ik installeerde me op een parkbankje. Een motorpak is feitelijk een vrij goed passend gesneden slaapzak. En zo werd ik dus om ongeveer 1 uur s nachts gewekt. Een nogal verwilderde man stond me nog redelijk netjes te porren. Toen ik enig teken van leven gaf, mompelde hij tamelijk luid:"Sod off, this is my bench". OK, fair enough. Eerlijk is eerlijk, ik ben niet op de hoogte van de lokale eigendomsverdeling van parkbankjes, en struktureel zal hij m harder nodig hebben dan ik. Bovendien heb ik een motor naast me staan, en ben daarmee kwetsbaar.

Van een eerder jaar trekken door Engeland herinnerde ik met een verhaal van een Youth Hostel Warden. Hij was warden in een 11e eeuws klooster, en op de hoogte van allerlei archaische wetgeving. Naast "all adult male citizens shall practise archery on the village square on a Sunday afternoon", "It is forbidden to shoot pigeons in London on a Sunday", was er het bestaan van "Queens grounds". Hierop mag je je vee gratis weiden. En ook dat deze Queens Grounds meestal nu werden gebruikt als golf courts. Openbaar terrein dus. Dus midden in de nacht daar heen gegaan en de nacht opgeslapen op de eerste Green die ik tegenkwam.

Wederom werd ik gewekt door stemmen. Nu was t licht. De Stem bleek te behoren aan witte lakschoenen en een Schots geruite broek. "O, dear, George, someb'dy is sleeping on the green of hole 1". "eh... Sir, Sir..". Dat was ik. "Sir, I am awfully sorry to disturb you, but there is going to be a tournament today. Very inconvenient. People everywhere. Balls flying around." OK. Ik werd wakker, en begreep na wat verschuiven van woorden in mijn hoofd wat er aan de hand was. De ruitenbroek uitgelegd wat mijn situatie was, waar hij uiteraard alle begrip voor had. Geen enkel probleem, uiteraard, maar ja, wat nu? Ja, precies, wat nu? Nou, of ik me wilde melden bij de Club, vragen naar James (ja, echt) mijn verhaal uitleggen en dat George me gestuurd had.

Zo geschiedde.

James, een echte beetje morsige Engelse pub baas, verblikt of verbloost niet. Zegt me aan een van de tafels met nisbanken te installeren. Pakt een schoolbord, schrijft daar kort mijn verhaal op, met daarboven: "Bum of the day, todays' goal for charity", en zet dat aan mijn tafel.

Een voor een melden door de dag zich dames en heren, die nog een keer het verhaal life willen horen, compliment willen maken over "that flying machine outside", en allemaal of ik nog iets te eten of te drinken wil. I.p.v. brood met kaas, eet en drink ik me de hele dag kogelrond, in prima gezelschap, op kosten van de Engelse society.

De middag wordt wat later alweer, dus nu ben ik benieuwd. Als ik in Nederland zó ver gekomen ben, neemt íemand me mee naar huis. Maar dit is Engeland. Hoewel men ongelofelijk gevoel heeft voor sport en rare verhalen, is men ook gereserveerd. Dus aan t eind van de dag komt mijn geruite broek weer naar me toe. "Thank you so much for your understanding, Sir, and again my deepest apologies for the inconvenience. Your green is free again." Dus ik slaap weer prima onder de sterren.

ze blijven beleeft die Engelsen

Prachtige verhalen Joop; ga door!
Alsjeblieft...

Groet, Jurriën

Prachtig verteld!
Wim.