Joop66 schreef :
Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen. Ook nu ik dit schrijf. Pa vertelde nooit iets over de oorlog. Naast me staat niet mijn vader van 65, maar een jongetje van 7. Zijn buik doet zeer van de honger en hij ziet boterhammen uit de lucht vallen.
Dan komt het verhaal. In 1944-45 was Pa 7, en woonde in Rotterdam. Hij kon door zijn aanhoudende bronchitis en astma niet naar een boer om te eten. Dus was hij thuis, en had net als iedereen honger. De B25’s zijn door de Amerikanen gebruikt voor de voedseldroppings. Pa was er bij toen de hulpgoederen aan parachutes werden neergelaten op het lokale voetbalveld.
Ja, de oorlog.
Mijn ouders en mijn oom's en tantes van beide kanten maakten hem in volle glorie mee. Die waren min of meer al volwassen in die tijd.
Bij mijn vader moest ik er altijd een beetje aan trekken om er van hem wat over horen. Er zat ook een risico aan. Hij werd er grosso modo niet vrolijker van. Hij maakte de meidagen mee als beroeps bij de Marechaussee en was tijdens de oorlog onderdeel van de luchtbeschermingsdienst. Hij heeft wel het één en ander gezien.
Zelf raakte ik later volledig geobsedeerd door de luchtoorlog.
Dat kwam voort uit een bredere belangstelling voor vliegtuigen. Nederland heeft als geen ander land met de luchtoorlog te maken gekregen. Buiten Duitsland, natuurlijk, dat beleefde zijn 'Stunde 0' voor een aanzienlijk deel door de bombardementen van Engelsen en Amerikanen.
Ik deed onderzoek in gemeentearchieven naar in de omgeving neergestortte vliegtuigen, kreeg vanuit het Public Record Office in Londen kopieën toegestuurd van pagina's uit Operational Record Books en ging met ooggetuigen praten.
Er staat een foto van twee Hurricane-vliegers, die in mei '40 de Hoekse waard om het leven kwamen, en die ik kreeg van een overlevend lid van het bewuste eskader, in een boek van iemand anders. Met mijn naam erbij, overigens.
Op zeker moment ben ik daar om allerlei redenen weer mee gestopt.
De materie blijft echter fascineren. Temeer omdat sindsdien de belangstelling ervoor gegroeid is.
Ik word nog steeds lichtelijk opgewonden van het geluid van zo'n zuigermotor van 75 jaar oud.
Maar met alle feestelijkheid die vaak overheerst op de evenementen waar je die geluiden hoort, blijft bij mij ook altijd de gruwelijkheid en de ernst van die tijd voelbaar. Ondanks het feit dat ik de oorlog zelf niet heb meegemaakt. Ik heb er teveel over gelezen en over gehoord.
Desondanks dank voor dit verhaal, Joop.
Eén klein punt van kritiek: de B-25 Mitchell is
niet gebruikt tijdens
operatie Manna, de voedseldroppings in het westen van Nederland in april/mei 1945. Dat werk was voorbehouden aan de Lancasters van de RAF en de B-17's van USAAF. De verwarring is overigens wel begrijpelijk. De B-25 heeft, net als de Lancaster, twee verticale staartvlakken.
Als hij nog leeft, zou ik dit detail niet aan je vader vertellen.
Hij heeft gevlogen in het vliegtuig dat zijn boterhammen dropte. Punt.