Onderwerp: Grote verhalen van een kleine schipper

Borrelend aan de Blythe en daarna bijna dobberend tegen een drempel aan de Deben

Zondag zijn we met 4 BFt van Lowestoft naar Southwold aan de Blythe gevaren. De Blythe is een vrijwel droogvallende slipgeul recht landinwaarts en lijkt daarmee een beetje het Noordpolderzijl van de Engelse Oostkust, maar dan sjieker en ook wel net gezelliger. Het heeft een beetje de sjiek van Schiermonnikoog of Vlieland, met geweldig leuke Engelse cottages maar dan helemaal opgeknapt door “rijke, stadse mensen” voornamelijk als tweede huis of voor de verhuur. Opmerkelijk veel Audi’s, BMWs, Volvo’s en andere SUVs. Het leek het Gooi wel.



Raccoon in Southwold harbour

Het was een regenachtige dag zeilen geweest. Aan boord begon alles klammetjes aan te voelen. We waren overspoeld van het zout. Na flink wat overleg met de havenmeester werden ons wat coordinaten en een koers opgegeven voor een verder onbetonde vaarweg over de zandbanken. Daar stonden na enkele dagen dikke windkracht zes uit het Oosten flinke brekers. Schommelend dreven we op de naar 2 afgenomen wind op het elektromotortje naar binnen, naar de relatieve rust van de rivier met haar sterke nu nog ingaande stroom.


ingang van de Blythe river

De rand van de havenbak moet je een bootlengte aan stuurboord houden. Je vaart langs een roeiende ferry die je voorrang moet verlenen. Langs de ene na de andere Westerly in zeer verschillende toestanden van onderhoud en allerlei andere net zo smaakvolle, echt Engelse, “nautische”, scheepjes. Houten kottertjes, slanke langkeilers, stoere pilot cutters en allerlei soms wonderlijke getijdewaterbootjes die zo uit de Riddle of the Sands lijken weggevaren.

Na een lange wandeling langs de vele schuurtjes waarvan er sommige als fish&chips restaurant dienst doen en in een andere een wat op toeristen gerichte heuse watersportwinkel is te vinden, langs zee en door Southwold kwamen we ene Alan Lord tegen. Die bleek al zes weken onderweg, was in Edinbrough begonnen met wandelen en had alleen een soort boodschappenkarretje met een tent en wat spullen bij zich. Ik vroeg wat het wandelen met hem had gedaan. Physically, or mentally? Het had hem in beide opzichten sterk gemaakt, en doen realiseren hoe weinig je in het leven echt nodig had. Waarom hij wandelde? Hij was geld aan het inzamelen voor het goede doel, en wees mij op zijn facebook pagina www.facebook.com/coastpathhiker . Na onze door ons als best pittig ervaren wandelingetje van een paar uur sloten wij de dag af met een verdiende, huisgebrouwde en -gestookte borrel en zelfgevangen, huisbereide vis om daarin te zwemmen. Een aanrader, heerlijk eten en ik vond het Adnams Kobold biertje erg lekker!



Biertje en een borrel in The Harbour Inn


De dag erna zouden we met het tij van 10:00 de Blythe verlaten, en de Noordelijke stroom zes uur lang mee hebben op onze 25nm overtocht naar de Deben river. In deze mond staat een hele rare L-vormige zandbank, je moet haar van Zuid naar Noord langs de kustlijn invaren, en dan nog vaar je enkele meters langs een zeer ondiepe plaat met indrukwekkende grondzee.



Onderweg van Southwold naar Felixstowe Ferry gefotografeerd door een andere SSR deelnemer (Kolibri Chapeau) die we toevallig tegenkwamen



Aanloop van de river Deben

De zeven mijltjes stroomopwaarts waren windstil en puur zoemend genieten. Als de Blythe lijkt op Noordpolderzijl, dan doet de Deben me aan Lauwersoog denken zoals het geweest moet zijn: een brede, lange, wingerende zeearm die diep landinwaarts tot maritieme activiteiten leidt. We zijn honderden afgemeerde bootjes gepasseerd, ook weer tientallen (!) Westerlies in alle soorten en maten en ook een paar Westerly 22’s. Nog geen Nomad gezien…



Langs Prettymans’ Point en over de Rocks kropen we twee en een halve knoop over de grond tegen de 2 knopen stroom op naar Woodbridge. Het duister viel in, en het tij was al weer een eind richting laag water. In Woodbridge is een oude getijdemolen, die vroeger de rivier schoon spoelde en waarmee koren werd gemalen. Het waterreservoir daarvan is nu de Woodbridge Marina. Met een heuse “Seal”, een betonnen drempel voor de ingang. Met zo’n handige lineaal, u weet wel, waarop je kan lezen hoe ondiep de doorvaart is? 2.00 meter zag ik. 1.50m zag ik ook. Het water was 1.3m diep. Later, toen ik mijn bril wel ophad, zag ik ook 1.00m, had ik die gezien, dan was ik niet zachtjes varend, muurvast op de drempel gevaren met mijn twee kieltjes. “Help, help,” riep deze grote schipper angstig uit, en een dame op leeftijd kwam hoofdschuddend (de zoveelste, hoorde ik later) wat aanwijzingen over “the deeper side” geven. Ik had mijn vaarboom al in de hand, volgas achteruit en met de boom dwars op het achterschip: verdomd, daar ging ze, ik had ons bijna een angstige nacht balanceren op de haveningangsdrempel bezorgd!

Eerder hadden we al gebeld, want bij de Marina was niemand te bereiken, maar we hadden iemand van de boat yard te pakken gekregen en daar mochten we bij een vissersboot langszij. Het laatste stukje wat door het slib ploegend hebben we dat gehaald, en konden een lange dag zeilen afsluiten met een slaapmutsje in de Anchor Inn. U denkt: “Die Raccoon daar zitten ze alleen maar de hele dag in de kroeg!”, maar dan vertel ik er graag bij dat wij alweer een tweede dag op rij met regen en best wat wind op zee hebben gezeten, met vier laagjes kleding en dubbele sokken en handschoenen toch nog behoorlijk verkleumd waren, het in de kajuit inmiddels van klam naar dampig koud was gegaan en wij het opwarmertje-in-meerdere-opzichten dus wel een heel-klein-beetje verdiend hadden, he?

’s-ochtends om 6:00 de boot naar de marina verlegd. Gedouchet. Een “English Breakfast” bij de aanbevolen en inderdaad aanbevelenswaardige “The Two Mag Pies”. Een wandeling langs en door het Woodbridge museum. En vooral een wandeling langs de honderden en honderden schitterende boten. Houten Eventides. “Oh this is my wooden 1965 Togo Mahony two master, it’ s a Laurent Giles design, at least I think”, echt prachtig, je kunt hier uren en uren scheepjes kijken. Ook naar enkele diep ingeklonken Hollandse platbodems die hier nu hun leven als woonbark slijten.

Over een paar uurtjes kunnen we de haven weer uit en gaan overnachten aan zo’n mooring (maar hoe pik je die ook alweer op?). Dan kunnen we morgen rond zonsopgang het twee uur durende tidal window pakken om de Deben weer uit te varen, voor een tochtje van 15 mijl naar het beroemde Pin Mill, waar morgen het nieuwe grootzeil dan eindelijk bezorgd wordt: de track and trace code is binnen!

En dan ziet het weerbericht er geloof ik erg gunstig uit om donderdag op vrijdag een mooi moment voor de terugtocht te kiezen. Wij houden u hier graag op de hoogte!

(P.S.: Omdat “mijn draadje” eigenlijk niet meer een projectendraadje is, heb ik de vrijheid genomen hier onder “Grote verhalen” een nieuw eigen stekje te creëren)

Mooi verhaal Thijs,

Heb je wel voldoende walspanning punten om de accu's op te laden?

leuk verhaal

Roozeblij schreef :
Er zijn overal "gewone" euro stekkers met 220, misschien een kleine left-over van de afgebroken europese integratie?

In Woodbridge was de walstroom "shaky" (veel te veel stekkers uit rare walstroomkastjes) maar de havenmeester verzekerde me dat ik 16A kon trekken. Ik maak altijd de grap tegen mijn buren dat de lampen van zo'n stadje wel even zullen knipperen als ik mijn drijvende powerbank aan het lichtnet leg, maar dat viel ook daar weer reuze mee!

Goed geschreven Thijs. Ik benijd je. Goede reis verder.

Leuk verhaal en goede foto’s. Altijd een traktatie uit de klamme kajuit een warme pub in te duiken.

Een erg leuk verhaal met mooie foto's en goed geschreven!

Mooi verhaal! Smaakt naar meer.

Goede (terug)reis!

Goed verhaal en goed gebracht.

Heerlijk verhaal!

Mooi verhaal, leuk geschreven!
Inspireert om de boeken van Maurice Griffith weer eens uit de kast te trekken.

Groet, Jurriën

Bedankt voor je verhaal, leuk geschreven en met foto's.

Bedankt Thijs voor het delen. Mooi beschreven. Wat een avontuur, fijn dat je toch over de drempel bent gekomen.

Perry

Prachtig geschreven!
Doet mij aan Hans van der Smissen denken!!!

sjoch my no schreef :
Nou nou niet overdrijven, het is een leuk verhaal, maar er was maar een Hans van der Smissen.

Thijs, heb je een foto gemaakt van de drempel?

Dit was hem in 1986:

Stoer man! Echt Engels weertje en sfeertje!
Heb je iets aan je AIS gehad? Dit is voor mij ondertussen wel een dingetje, dacht zonder te kunnen maar onlangs wel geschrokken van de drukte (grote scheepvaart en vissers) langs de kust en de windmolenparken. Laat staan oversteek naar het VK...

Geweldig verhaal van een groot schipper.

bar Woodbridge in 2016

Goed verhaal mooie avonturen. Dankjewel!

Heel leuk te lezen en mooi om te zien hoe snel en hoeveel nieuwe dingen je onderneemt!

René

Geen foto van havendrempel, maar op die van jullie kan je hem goed zien!

Wel een filmpje, Thijs goes Dylan Winter op de Deben:


Vannacht en vanochtend stond er een flinke zuidoostelijke bries recht op de havenmond. Het tij liep al weg, dus tegen de stroom. 7:00 ‘-ochtends, het regende hard en wind 10-15 knp. Dat was met twee knuisjes rond de helmstok volgas met langscheepse helling van een graad of dertig over de golfjes heen, toch weer iets te spannend, fijn dat ik ook achteraf terecht zo op mijn motor vertrouw!

H700 schreef :
Nou vooral Dutch Coastguard en Guard Vessel Arie hebben er wat aan gehad! Ik ben niet binnen een mijl van een ander schip geweest.

Ik zou eerst zorgen voor een goede motor, dat scheelt bij windstilte het gevoel van dat konijn in die koplampen en kan je maken dat je weg komt.

Ten tweede een goede marifoon, “Big Ocean Ship in front of me really big letters that read “Maersk” on the side, here Westerly Nomad Raccoon, 500m in front of you. I cannot manoevre because I made a judgement error on engine reliability. I am shooting my fireworks now, can you see me? Avoid collission? Should I deploy a liferaft, can you send a lifeboat?” voor dat soort werk.

Een AIS zou die situatie kunnen voorkomen, maar ik denk niet dat de toegevoegde veiligheid zo groot of zelfs noodzakelijk is als sommigen beweren.

Bij slecht zicht misschien, maar hoe slecht moet het zicht zijn wil je tegen een oceaanstomer of visser opvaren? En zouden die echt “zomaar” uitwijken voor een groen puntje op de Shipping Lane voor hen?

Volgens mij is veiligheid op zee meer dan een lijst met uitrustingsstukken. Hoe meer daarvan je aan boord hebt, hoe minder risico, doorgaans. Maar dan is het nooit genoeg en kan je ook zonder EPIRB en Radar beter thuisblijven.

Aandrijving en drijfvermogen zijn echt noodzakelijk, lijkt me. Voor de rest voegt elk ding misschien iets toe, en de som van al die beetjes zal statistisch onvermijdelijk her en der een ongeluk voorkomen. En je wil, zeker achteraf, toch dingen uitsluiten. “Had ik maar een liferaft gehad” lijkt mij een bijna humoristische manier om te eindigen, maar niet mijn keuze.

De kans dat je een oversteek overleeft lijkt me niet wezenlijk anders met of zonder AIS.

Thijs1971 schreef :
Dat valt tegen. Ik ging laatst een boot verplaatsen voor een vriend. We vertrokken bij overnachtingshaven IJzendoorn aan de Waal. Het zicht was slecht. Voorzichtig gingen we vast eens bij de havenmonding kijken, wetende dat we nog niet naar buiten zouden gaan varen.

We lagen bij de monding stil. Iedereen tuurde naar links en rechts. Plots doemde een tankschip op aan de bakboordzijde van de monding. Als we naar buiten waren gevaren, was het kantje boord geworden.

Een zo'n unieke mistige ochtend was het nou ook weer niet hoor.