Onderwerp: "Zeebeest" doet een rondje NL.

Dat werd onderhand wel weer tijd Albert... zucht, zat je maar weer op je sluis, dan hoefden we niet zo lang te wachten op die mooie verhalen van je. Ik zie het Grevelinegn zo weer voor me THX

Ah gelukkig, daar is hij weer! Dacht al dat je op vakantie was.... Uit mijn hoofd gezegd waren wij een dag of twee/drie later bij Dwars in de weg, elkaar net gemist dus!

Benieuwd wat je nog meer zal beleven daar, groet Stefan

heerlijk verhaal weer albert

Ik was na vandaag wel weer toe aan lach...
En dat is bij deze dan weer gelukt... Heerlijk

Ha, dat was weer leuk leesvoer, kon 't nog net uitlezen op het laatste restje stroom in de accu. Dank!!

Tranen in mijn ogen van het lachen. Ik kan het niet anders omschrijven.

Het was weer genieten. Dank.

Die glimlach blijft de rest van de dag wel op m'n smoel staan denk ik... Bedankt maar weer voor het smeuïge verhaal!

Dank voor jullie aanmoedigende woorden, nu weet ik weer waarvoor ik het doe. Omdat ik als de dood ben dat Henk het O.B.N. (Old Boys Netwerk) inschakelt om mij weer op de sluis te krijgen, komt hier alweer het vervolg.




“Zeebeest” doet een rondje NL.13.



Wo. 28 – 07 -,10 Wiss. bew. NW 4.

08:40 Vertrek, Dwars in de weg.

Vrij van de steiger gaan de zeilen er op en kruisen we richting Ossehoek. Marjanne wijst op een groene schouw en zegt: ‘Is dat niet die schouw die ook in Trintelhaven lag?’ Ik pak de kijker om de naam te lezen. ‘Verrek, je hebt gelijk het is de “Climax”, die lui blijven er maar mee te koop lopen, ‘t is gewoon niet netjes meer.’ Brouwershaven laten we links liggen.

We zeilen langs Skaerendieke – Scharendijke voor de niet Zeeuwen – keren bij de Brouwersdam om en kachelen, eerst voor het lappie, dan met ruime wind naar de plaat “Hompelvoet”, waar we een tegenzons rondje omheen zeilen.

We gedragen ons als echte plassenzeilers, want in plaats van een boterhammetje uit het vuistje onder het varen, draaien we de zeilen weg en laten de kromme spijker vallen om op ons gemak uitgebreid te kunnen lunchen. Hoewel ik na de lunch aangeef dat ik, veiligheidshalve, even naar het lek moet luisteren, denkt mijn bemanning (m./v.) er anders over. ‘Albert schat, ik moet hoognodig weer eens een flink stuk rennen, laten we alvast een plekje zoeken in die werkhaven van Bommenede, dan kan jij gezellig op je fietsje met me meegaan.’ ‘Als jij zo nodig moet rennen, van mij mag je maar helaas kan ik niet met je mee, mijn banden zijn veel te zacht en ik ben helemaal vergeten waar de pomp ligt.’ ‘Als je niet wil dan hoef je niet maar je bent wel een watje.’ Ik antwoord niet maar toon haar een vette grijns. Hoewel ik best genoten heb van het zeilen, vind ik het onderhand wel genoeg ook. Al dat heen en weer scharrelen, zonder een duidelijke bestemming, is toch niet zo leuk als het lijkt. ‘Goed schat we zoeken de haven op.’ Ik draai het anker eruit. Met alleen de Genua op en voor een westelijk windje, dat is afgenomen tot niet meer dan1-2 bft, drijven we, met een enkele rimpel voor de boeg, langzaam naar de haven. Binnen de ingang is de wind helemaal weg, dus mogen de 21 paarden van de BUKH het zware werk doen.

Aan het eind van een van de steigers is nog een plekje met vrij uitzicht. Marjanne wijst en zegt: ‘Daar wil ik liggen!’ ‘Ja baas, zeker baas en als je dan ook nog even de goedheid wil hebben om voorop te gaan staan met een trosje, komt het dik voor elkaar’ Aan de andere kant van de steiger liggen een paar nichtjes van “Zeebeest” twee LM ’s 27. In de kuip van de eerste zitten twee families aan bier, fris en chips. Hoewel “Zeebeest” een héle voet groter is dan die armetierige zevenentwintigjes, doe ik helemaal niet uit de hoogte tegen dat gewone volk maar zeg vriendelijk: ‘Goedemiddag, is dit het LM hoekje?’ Ik krijg een vrolijke grijns als antwoord en een twee man sterke vastmakers ploeg stapt de steiger op om de lijntjes aan te pakken. We hoeven niet eens naar de rood wit geruite “Theedoeken” te kijken, om te weten waar ze vandaan komen, dat horen we meteen aan het gezellige Brabants accent. Wanneer de touwtjes vast zitten en de motor gestopt, gaat het gesprek, hoe kan het ook anders, over de LM ’s en het verschil tussen de 27 ft. en de 28 ft. Behalve dat de 28’een afsluitbare stuurhut heeft en nog wat van die kleinigheden, zeilt de 28’ dankzij de vinkiel een stuk hoger aan de wind. De 27’ daarentegen heeft, dankzij zijn bolle vormen minstens net zoveel binnenruimte als de 28’. Dan komt de snelheid aanbod. Volgens schipper A loopt zijn boot veel harder dan die van schipper B en dat komt omdat hij, A dus, een veel betere zeiler is dan B en dat die slome B nooit fatsoenlijk zal leren zeilen, al wordt hij honderd. Nu steekt B van wal en legt, met veel humor, uit wat er aan die luizenbos van een A en zijn schip mankeert en dat A niet beter zeilt maar heel valselijk met een langere mast en meer zeiloppervlak vaart. Na elkaar nog een flink stel beledigingen naar het hoofd geslingerd te hebben gaat het gesprek richting vakantie houden. Nu blijkt dat ze broers van elkaar zijn en dat de twee gezinnen gezamenlijk optrekken. Dat ze elkaar graag jennen en behalve broers ook dikke vrienden zijn, hoeven ze me niet te vertellen, dat kan zelfs Jules de Korte nog wel zien.

Marjanne, die in de botte waan verkeert dat ik niet genoeg beweging krijg, zegt: ‘Ik ga deze keer niet hardlopen, ik ga wandelen en jij gaat mee!’ Oei, ik ken die toon, al zal ze me hoogst persoonlijk de wal op moeten kietelen, mee zal ik. Marjanne kennende, zal dat “wandelen” meer op een geforceerde mars zonder bepakking, met blaren, gaan lijken. Nu heb ik daar al lang geleden een uitstekende remedie tegen gevonden, ik neem een camera mee. Je staat versteld van hoeveel mooie plekjes en vergezichten er gewoon om schreeuwen om op de kiek gezet te worden. Nu moet je, voor het nemen van een artistiek verantwoorde foto, alle tijd nemen en vooral stil staan. Dat dit ten koste gaat van wat zij noemt “Gezonde lichaamsbeweging"? Het zij zo, kunst gaat bij mij voor sport. Marjanne ziet dat anders. Wanneer ze mijn camera in de smiezen krijgt zegt ze: ‘O nee he! Om de tien meter stilstaan en straks terug aan boord negentig procent wissen om dat ze zogenaamd niet zijn wat ze moeten zijn. Nou mij beduvel je niet, je bent gewoon lui!’ Ik trek mijn meest onschuldige gezicht uit de kast en zeg: ‘Foei, schatje toch, deze woorden treffen me diep in mijn blanke zieltje, als je zo door gaat, zie ik genoodzaakt echtscheiding aan te vragen op grond van geestelijke wreedheid.’ Ze zegt niets maar met de blikken die ze me toewerpt, kun je een supertanker laten zinken. Terwijl Marjanne haar bootschoentjes verruild voor open sandalen, struin ik – veiligheidshalve - alvast de wal op en neem meteen de eerste kiek voor mijn master foto-shoot.

We wandelen, met de nodige tussenstops, naar het end van de haven. Aan de landzijde van de dijk zien we iets dat misschien bij een dijkdoorbraak is ontstaan maar ook een best slenk van voor de inpoldering kan zijn. Hoe dan ook, het is een heel mooi hoekje in het voor de rest strakke Zeeuwse landschap.

Marjanne sleept me mee rond de werkhaven en gunt me amper de tijd om een opname te maken voor mijn toekomstige expositie in het Booijmans van Beuningen. ‘Wacht even schat, deze krijgt als titel, “Bordjes met vergezicht. Een compositie in blauw en groen”, let op mijn woorden, die wordt nog heel veel geld waard.’

‘Zeg schat, ik ben er nog niet helemaal uit hoe het volgende kunstwerkje moet gaan heten, wat dacht je van “Wolken boven Goeree”? Hoewel, echte wolken zijn het niet, het lijken meer nevelslierten. Wacht, dat is het! Ik noem het ”Een beneveld Goeree”, of zou ik daardoor last krijgen met de Dominee van Ouddorp?’

Marjanne geeft me een knuffel en zegt: ’Lieverd, van kunst weet je misschien niet veel, maar ouwehoeren kan je als de beste.’



Do. 29 – 07 -,10 Wiss. bew. Nw3-4

‘Wat, alweer naar Brouw? Je kan me wat moppie, ik wil zeilen.’ ‘Ja maar jij wilt vanavond toch ook lekker eten, niet dan?’ Ja natuurlijk maar je hebt eergister al een rugzak vol stores ingeslagen, heb je dan niet meteen voor vandaag ingekocht?’ ‘Nee, natuurlijk niet, ik wil zo vers mogelijk inslaan.’ ‘Iedere dag vers? Wat een onzin! Dan had je eens een reisje op, bijvoorbeeld, de “Zeeland” van Wijsmuller moeten meemaken. Zes weken, of langer, aan een stuk op zee en op het laatst alleen nog maar witte bonen in tomatensaus te vreten, dat was heel normaal, daar werd je een échte kerel van.’ ‘Lieve jongen, dat kan allemaal wel waar wezen maar eerlijk gezegd heb ík er geen enkele behoefte aan om een echte kerel te worden.’ Ze neemt een uitdagende pose aan en vervolgt: ’Of ben je soms niet tevreden met me in mijn huidige vorm?’ ‘Foei, lellebel die je bent, ga je schamen.’


11:10 Vertrek Bommenede Met de motor net in zijn werk, kachelen we langzaam naar Brouw.


Met een ruime bocht varen we naar binnen. Deze keer vraagt de verkeersagent/havenmeester wel wat we komen doen. ‘We komen alleen even twaalf kratten bier en twee dozen jenever inslaan.’ ‘Zo, dat kan gezellig worden, het is te hopen dat u morgenochtend niet wakker wordt met hoofdpijn.’ Hij schakelt van rood naar groen. ‘Vaart u maar door tot net voor de bocht aan BB.’ We meren af op het toegewezen stekkie en terwijl Marjanne met haar rugzak de wal op struint, ‘Ik ben zo terug!’ vul ik de drinkwatervoorraad bij. Veel gaat er niet in maar ik weet uit ervaring dat je iedere gelegenheid tot waterladen meteen moet aangrijpen, want “jenever can tell” wanneer je weer aan het zoetwaterinfuus kan.

Het “Ik ben zo terug!” van Marjanne duurt dik drie kwartier. Nu niet bepaald een nieuw snelheidsrecord maar het had erger gekund. Terwijl ze me haar rugzak overhandigd vraagt ze me: ‘Waarom had je winterwortels op mijn boodschappenbriefje gezet?’ ‘Ha, heb je ze?’ Ja, dat wel maar waarom wil je die dingen hebben, ga je soms hutspot maken? Dan moet ik nog een keer de wal op, voor uien, gehakt en klapstuk.’ ‘Nee, het is niet om te koken, denk eens aan; Vijf december. Schoorsteen. Liedje zingen. Schoentje zetten en een grote winterpeen voor …. ?’ ‘Het paard van Sinterklaas! Dus we gaan weer naar Dwars in de weg?’ ‘Nee, als jij het er mee eens bent wil ik nu naar de Stampersplaat, die is niet alleen een stuk groter maar daar lopen ook veel meer wandelende biefstukken rond.’

Bij het uitvaren laat de verkeersagent ons even wachten op een paar schepen die naar binnen willen. ‘Kijk Martje, daarom voel ik me zo thuis in Brou, het is hier net Purmerend, daar staan de verkeerslichten ook altijd op rood.’ Het is amper een half uurtje varen naar de Stampersplaat, zodat we om 13:10 afgemeerd liggen aan het steigertje. We gaan eerst wat broodjes met de nodige Zeeuwse delicatessen wegwerken. Daarna ga ik - voor het eerst sinds lange tijd -, in het zonnetje op de zachte kuipkussens serieus naar het lek liggen luisteren. Dat de tijd vliegt wanneer je al je aandacht op je werk richt, blijkt wel uit het feit dat wanneer Marjanne met een mok koffie in haar hand mijn aandacht trekt, het al half vier is.

Na de koffie pak ik de zak winterpenen en hak ze stuk voor stuk in hapklare brokken. ‘Ga je mee?’ Wanneer we door de struiken op het eerste stuk prairie komen is er geen knol te bekennen. Ook komen ze niet tevoorschijn wanneer Marjanne luidkeels roept: ‘Poes, poes, poes, mellekie, mellekie.’

We lopen verder en zien in de verte de eerste knollen.

Dat ook oer-paarden gek op wortels zijn, blijkt meteen al.

Van alle kanten komen ze op me af.

De leidende merrie, niet de grootste maar wel de pinnigste van de kudde, komt even kennis maken met Marjanne. ‘Ben ik in beeld, zit mijn haar goed?’

Ze vinden het heerlijk, terwijl ze nog met veel gekraak de harde stukken peen tussen hun kiezen vermalen, staan ze al tegen me aan te duwen voor meer.

Om te zorgen dat iedereen iets lekkers krijgt, moet ik er af en toe een paar, vriendelijk doch resoluut, aan de kant duwen.

Vooral de Akela is nogal opdringerig, bovendien bijt en slaat ze af en toe waarschuwend naar de andere leden van Scouting Sealand. Wanneer ik wat afstand neem - na dat achteruit slaande hoeven vlak langs me heen tegen de ribbenkast van een ander knol knallen -, volgt ze me meteen en staat er bij of ze van de prins geen kwaad weet.

Nadat ze zich er van overtuigt heeft dat er echt niets meer te halen valt, leidt de Akela de troep naar een van de zoetwaterbronnen en heeft totaal geen aandacht meer voor die twee mensen die maar weer aftaaien richting “Zeebeest”. Zelfs wanneer ik me nog een keer omdraai en ze luidkeels uitmaak voor ‘Stelletje opportunisten!’, geven ze lauw-sjoege.

Terug op de steiger zien we dat er nog een boot is bijgekomen en dat een ander aanstalten maakt om ook hier aan te leggen. Voor we aan boord stappen, doen we onze bemodderde nep Crocks uit.

Marjanne haalt worst en nog wat hartigheden tevoorschijn en ik trek, zuiver om het niet denkbeeldige gevaar van uitdroging voor te wezen, een paar grote kouwe keilen open.

We raken gezellig aan de praat met de buurtjes. Het blijkt dat zij uit Amsterdam komen en een bakkerij hebben en hoofdzakelijk bakken voor de horeca. De vrouw vertelt dat zij zelf uit een echte bakkers familie komt. Ze zegt: ‘Ik zag dat u uit Purmerend komt, daar heeft een neef van mij ook een goedlopende bakkerij.’ ‘O ja? Waar dan?’ ‘In het stadje vlak bij de sluis.’ ‘ U bedoelt toch niet Harry de Groot?’ ‘Ja zeker, Harry is de vijfde generatie die daar een zaak heeft.’ Ik kijk even peinzend naar de vrouw, ik weet niet hoe goed ze Harry kent en hoe ze reageren zal. Dan zeg ik: ‘Ik denk dat Harry niet alleen de vijfde maar ook de laatste generatie van Bakkers de Groot is.’ Hoe bedoelt U?’ Even kijkt ze gechoqueerd, dan proest ze het uit van het lachen, wanneer ik zeg: ’Nou, ik denk eerlijk gezegd niet dat er nog een opvolger komt, want vriend Harry is niet alleen een heel aardige kerel maar ook zo ruig als een kokosmat.’



Albert

Bedankt!

Weer helemaal top!

Als je geen foto's van opdringerige paarden hebt, ben je niet op de Grevelingen geweest! Haha!

Groeten,
Johnnie

Wederom een heerlijk stukje leesvoer voor tijdens de werklunch,
zo gaat de dag net iets langzamer door het wegdromen

Thx Albert

Ik heb die paardjes zelfs rond de afsluiting zien zwemmen.
Best indrukwekkend,omdat ik toen niet wist dat daar zoveel paardjes op dat eiland zaten.

Albert 45 schreef :
Nou Albert, om je de waarheid te zeggen; je bent niets te vroeg Ik was al bezig om een mooi plekkie voor je te regelen op een rustige sluis (die nog gebouwd gaat worden). Ook bij sluismeesters slaat de vergrijzing toe en daar kunnen ze nog wel een 'ouwe rot' (puur overdrachtelijk bedoeld natuurlijk...) gebruiken. Ik zal mijn hand over mijn hart strijken en dat een paar dagen opschorten

Wel weer een prachtig verhaal zo. Dank je wel.

Heerlijk stukkie!!
Krijg enorm veel zin om weer lekker op het water te zijn.

Albert....

zo komen wij te weeten, dat je ook nog een paardenhandelaar bent...
stikum in de vakantie toch nog even kijken, of ze er goed bij lopen...

het was weer buiend om te lezen..
werner

Mijn dank voor jullie mooie woorden.




“Zeebeest” doet een rondje NL. 14.


Vr. 30 -07 -,10. Zonnig, warm. NW 2.

Vandaag gaan we naar de Mosselbank bij Bruinisse, een goeie zes mijl varen. 08:40 vertrek Stampersplaat. Het gaat niet hard, zeker niet wanneer de wind afneemt tot hooguit 1bft. en dan ook nog eens twijfelt uit welke richting hij moet komen. ’t Is jammer maar de motor moet bij en de zeilen kunnen weg. Om 10:35 meren we af aan een van de steigers.

Intussen is het, nu er amper een zuchtje wind staat, bloedheet geworden. Iemand met een klein beetje verstand in zijn botte hersens, gaat met dit weer in een schaduwrijk hoekje zitten en zorgt er voor dat zijn favoriete brouwer niet failliet gaat, niet dan? Nou, dat had je gedacht, Marjanne moet weer zo nodig inkopen doen. ‘Maar moppie van me, we hebben genoeg bier koud staan en in eten heb ik voorlopig geen trek. Mocht ik me toch een tikkie flauw gaan voelen, dan hebben we nog altijd worst, kaas en toastjes.’ Ik kan lullen als een standwerker op de joden markt, het helpt niets niemendal . Ik maak “Loodje” gereed, pak de rugzak aan en vaar met mijn gezagvoerster het haventje uit. Aan het eiland blijft “Zeebeest”, samen met al dat heerlijke koude bier, eenzaam achter.

In de jachthaven van Bru vraag ik aan de havenmeester of ons rubberbootje voor een paar uurtjes in een hoekje mag liggen. ‘Geen probleem meneer, veel plezier in Bruinisse.’ Wanneer we, onder de brandende zon, het dorp inwandelen, zegt Marjanne: ‘Je hoopte natuurlijk dat hij je weer weg zou sturen.’ ‘Wat, wie, moi? Hoe kom je daar nu bij?’ ‘Maar lieverd, je weet toch dat ik je, na al die jaren, kan lezen als een boek.’ ‘Mij lezen als een boek? Een Braille boek zeker, met je vlugge vingertjes over mijn hele lichaam.’ ‘Stil jochie, niet zo luid, die ouwe inboorling die we net passeerde kreeg er zowat een hartverzakking van.’ ‘Als dat zo is dan kwam het eerder door jouw wulpse blikken dan door mijn woorden. Wim zonneveld heeft daar ooit een liedje over gemaakt, je weet wel “Zij kon het lonken niet laten, zij lonkte naar iedere man”.’

Ook in Bru zijn de kleine winkeltjes veranderd in een grote, moderne, supermarkt. Op de terugweg, vlak tegenover de haven halen we nog het een en ander bij de “Boeren winkel” die daar in een loods zit. Omdat ik als een zoete jongen, zonder al te veel protesten, achter mijn eega heb aangesjokt, krijg ik een ijsje. Afgeladen komen we weer bij “Loodje” aan. We stappen in en terwijl ik losgooi en het motortje start, houdt Marjanne even mijn ijsje vast. Ik vaar naar de havenuitgang en eenmaal buiten zeg ik: ‘Ja dank je, geef maar weer hier.’ Verbouwereerd kijk ik naar het kale houtje dat ze in mijn hand stopt. ‘Akelig mormel dat je bent, ik mag lijden dat de splinters in je tong zitten!’ Ze zegt: ‘Wie weet, geef me maar een zoen, dan kom je er wel achter. Na deze botte opmerking, negeer ik haar volkomen. Weer terug aan boord, in het besef dat ze nu toch écht te ver is gegaan, komt ze aan zetten met een groot glas ijskoud bier. ‘O nee dame, je moet niet denken dat je me kunt omkopen met een pilsje, o nee, één pilsje is never nooit niet genoeg om deze misdaad uit te wissen, daar zijn er minstens drie voor nodig.’

Later mag ik nóg een keer de sloep naar de wal bemannen, Marjanne wil hard lopen. ‘Nee, ik ga niet hier op het eiland rennen, dat kost me mijn enkels.’ ‘Egocentrisch vrouwspersoon, besef je wel dat je me belemmert in het uitvoeren van de aller belangrijkste taak hier aan boord?’ ‘Poeh mannetje, naar het lek luisteren doe je maar als we terug zijn.’ Zuchtend pak ik mijn cryptogrammen boekje met ballpoint en laat me in “Loodje” zakken. We tuffen naar Bru waar ik mijn bootje vastknoop onder de kraan, waarbij ik hoop dat niemand eruit moet voor lekkerij of een touw in de schroef. Boven op de zeedijk verdwijnt Marjanne richting Oosterschelde. Hier beneden gaat de boatman, lekker comfortabel, met zijn rug tegen een tube liggen, begint aan zijn cryptogrammetje en zakt langzaam weg.

Omdat - juist in een rubberboot - naar het lek luisteren een bloedserieuze bezigheid is die de uiterste concentratie vereist, schrik ik me mottig wanneer een vrouwen stem zegt: ‘Meneer, kunt u misschien ergens anders gaan liggen, de havenmeester heeft ons dit plekje toegewezen.’ Hoewel mijn hart nog in mijn keel klopt, glimlach ik vriendelijk en zeg: ‘Maar natuurlijk ik ben al weg.’ Ik verhaal loodje een stukje en zij leggen hun boot op mijn plekje. Naar het lek luisteren lukt niet meer, er wordt veel te veel gepraat op de boot van de nieuwkomers. Hoewel ik niet erg nieuwsgierig ben naar de besognes van anderen, is het dit keer niet te vermijden dat ik een flink deel meekrijg van de luidkeels gevoerde telefoongesprekken bij de buurtjes. Niet dat ik de enige ben die meegeniet, want op dat grote motorjoekel aan de andere kant, zitten vier mensen onder het zonnescherm - met iets koels in de hand -, druk te doen of ze niet luisteren. Uit de telefoontjes en de onderlinge gesprekken maak ik op dat de buurtjes, wegen familie omstandigheden, naar het hoge noorden willen reizen maar bang zijn dat ze dat vanavond niet meer redden. Met de bus naar Rotterdam om daar op de trein te stappen duurt een eeuwigheid. Met een taxi naar Goes en daar op de trein is ook niet alles, want die trein gaat helemaal over Rozendaal, dus wordt het nog kantje boord of ze het zullen redden. Dan blijkt dat ze op die motorboot hun luchtkokers wel heel goed op de wind hebben staan, want de schipper zegt plots tegen de buurtjes: ‘Wij gaan over een kwartiertje naar Rotterdam, als jullie zin hebben kan je wel mee rijden.’ Zo zie je maar, sommige motorbootchauffeurs zijn best aardig, op zijn tijd.


Za. 31 – 07 -,10

Vandaag gaat de Zuid Meeting plaatsvinden. Na een zwempartij in het zoute water spoelen we ons af met zoet en gaan, na het ontbijt, alweer met “Loodje” naar Bru. We slaan het nodige vlees in, zodat we vanavond wat te verkolen hebben op de barbeknoei. Intussen zijn we, wegens het steeds maar drukker worden op de westbank overgestoken naar de Mosselbank oost, zodat we straks met de rest van de bende aan één steiger kunnen liggen.. Als eerste arriveert de “Lady Anna”, ze zijn nu met zijn drietjes want dochter Ellen had ander verplichtingen. Het wordt meteen al gezellig. Ik babbel het nodige af met Henk en ook de dames hebben elkaar weer gevonden. Het lijkt er op dat Anneke en Marjanne hetzelfde gevoel voor humor hebben want ze lachen heel wat af. Ook de “Dekadent” - een schip met oven waar de kapiteinse een heerlijke cake uit tovert -, legt aan onze steiger aan. Dan komt Ben, een gezellige Belg, met de “Bollepop” aanzetten. Ik help bij het vastmaken en krijg, nog voor de motor is afgezet, een heerlijke kouwe, Belgische, keil in mijn handen gedrukt. Kijk, zó maak je vrienden, mij zal je - tenzij ze er om vrágen - geen Belgenmop meer horen tappen. Als vijfde en tevens laatste boot, komt de L’Avalanche aanzetten. Dennis en Liesbeth hebben twee opstappers mee, Cora en Michel, twee fanatieke zeilers. Ziezo, het zooitje ongeregeld - inclusief de kids vijftien personen - is compleet. Omdat ik te laat in de gaten had dat de batterijen van mijn camera leeg waren en ik, zolang de motor niet draait, geen 220 v. kan maken, kan ik ook geen foto’s nemen. Niet dat dit een ramp is of zo, ik “leen” t.z.t. wel wat foto’s van de anderen. Mochten de copyright houders de neiging krijgen om me daarom voor mijn toges te schoppen, dan kan ik nog altijd een broodplank achter in m’n broek stoppen of ze omkopen met; bier, wijn, sterkedrank, of desnoods - als niets meer helpt - met een glaasje grenadine.

’s Avonds slepen we de BBQ attributen naar de andere kant van het eiland. De eerste vuurtjes ontvlammen, wijn, bier en de nodige frisdrankjes worden ingeschonken. Kortom, we zijn er klaar voor.

(foto’s eerlijk gejat van ZF)

Er hangt een heerlijk ontspannen sfeertje, geen gevoel van haast, stress of afstandelijkheid, ik voel alleen maar de warmte van een ploegje mede zeilers.

Tegen de tijd dat het vlees begint op te raken ga ik op jacht. Helaas wil de jachthond wel met een tak spelen maar verdomd het om ook maar één enkel everzwijn uit bos te slepen.

Michel en Bas zorgen voor een mooi kampvuur.

Zonsondergang, altijd een bijzonder moment.

Wie hier niet even stil van wordt …

Wanneer het donker is geworden kruipen we wat dichter naar het vuur.

Al met al weet ik echt niet meer hoe laat het is, wanneer we, via de opeens wel héél smal geworden steiger, weer aan boord gaan. Marjanne, die net als ik een tikkie boven haar theewater is, zegt: ’Het wordt tijd dat we weer eens richting Purmerend gaan, al dat drinken kan nooit goed zijn.’ ‘Dat valt wel mee schat, mensen die het weten kunnen zeggen, dat iemand die iedere dag dronken is, ook een geregeld leven leidt.’


Albert

Kom net thuis binnen vallen. Vraagt Bianca nu al...
En lees ik meteen een lekker stukkie... En vroeg thuis en een mooi stukje lezen als dat geen mooie avond wordt.

Mooi Albert.
Ik zie het zo voor mijn ogen

Dit is waar het om gaat het heerlijke genieten.

Was het maar weer zomer... Dank je wel Albert!

Er zit zoveel waarheid in 'Pluk de dag'

En nu heb ik dus helemaal geen excuses meer over om dit jaa rniet op de meeting te komen.... Helemaal top!

Groeten,
Johnnie