Onderwerp: "Zeebeest" doet een rondje NL.

1.



Afgelopen winter, bij het smelten van de sneeuw, hadden we lekkage dus wordt het tijd om eens wat aan het dak te gaan doen. Al vroeg in april, het is nog ijzig koud, zit Marjanne me al op mijn huid om eraan te beginnen. ‘Toe schat, doe er eens wat aan, ik wil straks ook nog tijd hebben om te zeilen.’ ‘Nu in de kou? Ik denk er niet aan, je kan me het dak op!’ Nou, dat zie ik verkeerd, het is de bedoeling dat ík het dak op ga. Gelukkig krijg ik steun van mijn broer Jaap, die me zal gaan helpen maar net als ik geen zin heeft om in de kou op het dak te zitten. Met een stalen gezicht zegt Jaap:’Kijk vrouwtje.’ Bij het woord “vrouwtje”schieten Marjanne’s ogen vuuren doe ik schielijk een pas achteruit om uit de vuurlinie te komen. Jaap vervolgt onverschrokken:’Bij temperaturen onder de twintig graden zijn de rollen dakleer zo broos, dat ze breken bij het afrollen, dus we moeten nog een maandje of zo wachten tot het warm genoeg is om te beginnen.’ Marjanne, die net op tijd beseft dat we niet zonder het vakmanschap van een ervaren bouwvakker kunnen, ademt een paar keer diep in en uit om haar kalmte te herwinnen en zegt:’Ik geloof er geen woord van maar goed, zodra het warm genoeg gaan jullie het dak op, al moet ik je er met een zweep op jagen.’ Jaap, die verrekte goed weet hoe Marjanne gewoonlijk reageert op het kleinerende woord “vrouwtje”, is lichtelijk teleurgesteld dat het effect deze keer uitblijft maar zegt:’ik heb ook nog het nodige te doen aan de daken van mijn garage, bijkeuken en huis, daar mag Albert míj dan mee helpen.’ Nog voor ik daar op kan reageren zegt Marjanne:’Ja, dat is goed, dat doet hij graag.’
Nu is het mijn beurt om een tikje geïrriteerd te raken. ‘Zeg schat zou je het heel erg vinden om die keuze aan mij over te laten?’ ‘Hoezo, wil je het dan niet doen?’ ‘Dat wel, maar …’ Nog voor ik mijn zin af kan maken valt ze me in de rede en zegt terwijl ze me stralend aankijkt:’Nou lieverd, waar hebben we het dan nog over?’

Nu, met het mooie weer dat maar blijft aanhouden, zijn we, na dik drie weken ploeteren in de brandende zon, waarbij aardig wat nieuwe underlay platen en dakspanten vernieuwd werden,
zo goed als klaar. Er zijn de nodige rollen dakleer onder de brander doorgegaan, om nog maar te zwijgen over de kratten met ijskoud Brandbier die we na werktijd, terwijl we tevreden vanaf het balkon over het water turen, om puur medische redenen wegwerken. We spreken af dat we ergens in augustus bij Jaap in De Rijp aan de slag gaan, maar nu, nu moet er gezeild worden.

Ma. 12-07-,10

09:55 Het is broeierig weer met een SW windje 2-3 bft. ‘Lekko voor en achter!’ Verontwaardigt nagestaard door Frans, onze huisreiger, die ter afscheid toch op zijn minst een paar wijtinkjes had willen nuttigen, varen we met gestreken mast bij de ark weg.

Ook vlak bij huis, in de Purmerringvaart, is het prettig varen, behalve de natuur die hier in ieder jaargetij mooi is, zijn er zat andere dingen om naar te kijken, bijvoorbeeld dit gemaal, dat zijn carrière begon met pure stoomkracht maar nu, op zijn oudedag, is aangewezen op elektrieke voltjes.

10:50 We zijn al door de eerste brug van Edam en wachten op de brugwachter die de rest doet. Daar komt de bruggenwipper aangefietst, vlot draait hij de eerste twee bruggen, daarna fietst hij mee om de rest te draaien maar eerst even aanleggen om de rekening te voldoen. We zijn weer meteen op de hoogte van de laatste roddels. Ik vraag naar zijn voorganger ‘Hoe gaat het met Klaas, is hij al gewend aan zijn status van pensionado?’ ‘Ja, Klaas redt zich wel, hij is nog geen steek veranderd.’ Klaas, daar kan je een boek over schrijven. Bijvoorbeeld over zijn hobby’s, vissen en een stevig glas bier, het liefst met een jonge borrel ernaast. Nu ben ik er niet zelf bij geweest maar Klaas kennende geloof ik het volgende gebeuren volledig.

Buiten vissen en drinken, heeft Klaas namelijk nog een hobby die hij, met veel enthousiasme en zonder enige terughoudendheid, uitoefent. Vraag maar aan de schipper van de tjalk die op een zondagmorgen voor de eerste brug komt.

Een dik halfuur na de op de borden vermelde eerste bediening, ligt de schipper nog steeds op de bruggenwipper te wachten. Ongeduldig op zijn klokje kijkend zit de man zich nog een minuut of tien te verbijten, dan is zijn geduld op. Op hoge poten stapt hij de wal op en kleppert op zijn klompen door het stille straatje waar Klaas woont. Daar hoort hij geluiden uit het zolderraampje van Klaas komen, die duiden op, met veel enthousiasme uitgevoerde, horizontale gymnastiek oefeningen voor paren. Na een climax, die duidelijk te horen is, roept de schipper luid:’Hé Klaas, als je klaar bent, doe dan waar je wél voor betaald wordt en wip de bruggen ook even!’

We kachelen, van brug tot brug, door Edam. De laatste, de kettingbrug, hoeft niet voor ons te draaien, met de gestreken mast kunnen we er net onderdoor. Alleen de Zeesluis scheidt “Zeebeest” nog van de Edammer buitenhaven en het Zuidersoppie. De sluisdeurenflipperaar heeft er zin in vandaag, op meer dan driehonderd voor de sluis zie ik de lichten op rood-groen springen en de deuren opengaan. Ook het schutten gaat vlot na amper tien minuten liggen we al afgemeerd in de buitenhaven. Nu volgt er iets waarvoor ik me, ook als ex-ambtenaar, diep dien te schamen. Namelijk dat wat in het Z.W.A. (het Zwarte Boekje voor Ambtenaren) staat onder Paragr. 1, lid 6. “Wat te allen tijde dient te worden vermeden is Z.L.A. Ofwel, Zware Lichamelijke Arbeid, met kans op zweetvorming.”

Op mijn knieën op het voordek over het ankerspil gebogen, slinger ik met twee handen aan het hendel, langzaam de mast omhoog. Vooral de eerste meters gaan gepaard met veel kreunen, steunen en een flink stuk achteruit bidden. Eindelijk staat die paal rechtop! Nog napruttelend in de trant van ‘Ik neem verdomme een varende caravan!’, zet en span ik samen met Marjanne de verstaging, plaats de giek weer in de lummel en maak zee/zeilklaar. Om 13:20 Tuffen we Edam uit. Er staat haast geen wind meer, dus mag onze BUKH een deel van zijn kudde paarden uit de wei halen, om de zeilen te helpen trekken. Bij het Enkhuizer Naviduct (Hoe verzinnen ze het!) hoor ik alleen vreemde stemmen over de marifoon. Jammer, het wordt weer tijd voor een praatje met Nico, dat is altijd even een leuk moment tijdens het schutten. Om 16:40 meren we af in de oude haven, vlak bij het havenlicht.

Marjanne stuift meteen de wal op want, hoewel we genoeg voorraden hebben om een complete poolexpeditie naar Luanda uit te rusten, zijn er altijd dingetjes die, écht, absolúút, onmisbaar zijn. En morgen? Mórgen gaan we richting Friesland maar nu is het tijd voor een pilsje, proost!


Albert

Gelukkig, er komt toch weer een vervolgverhaal!

Komen we er tenminste achter of er een exemplaar is of dat er toch een aantal kopieën rondvaren. Er worden wel erg veel zeebeesten gespot op de Nederlandse wateren.

Ha, weer heel herkenbaar.... En we zijn pas bij dag 1. Dus ik verheug me op de rest.

Hoera! Verse Albert-verhalen. En het begin smaakt naar meer...

Hé Albert,

Nu zit ik met smart te wachten op de dag dat we elkaar tegenkomen(kwamen) voor Stavoren!

Groetjes Erik

He Albert.

Meer! Meer! We vervelen ons rot hier in regen in de haven van Vlieland. Kom op met de rest.

Hartelijke groet

Ron B en ik zei de gek.

MellowYellow schrijft:
Waarom zal je je vervelen je kunt toch het zelfde doen als Klaas? Vrije figuren in het horizontale vlak op balletmuziek.

Volgens mij wordt het tijd voor een nieuwe wedstrijd. Meest gespotte boot 2010, die troffee zal Zeebeest zeker winnen.

Ik dacht even dat Albert in het stamcafe was blijven hangen met Werner. Nog steeds bezig de voorraad van Markiezin te plunderen. Ook ik kijk regelmatig of er al weer een nieuwe Albert story is verschenen.

Ik had die voorrad er nooit neer moeten zetten Duurt het veel te lang voor er een vervolg komt.

Er is een tijd van zuipen en er is een tijd van schrijven, in die volgorde dus!
We hebben net heerlijke gebakken gamba's volgens Groom-eriaans recept gegeten. Tel daar nog een wat flesjes heel lekkere koele witte wijn bij op en je begrijpt meteen dat er van schrijven niet veel komt.

Albert 45 schrijft:
precies, en, vrij naar iets anders, 'schrijven is de pest voor de zuipende klasse'

groet
t

Krek zo!

“Zeebeest” doet een rondje NL.

2.


Di. 13-07-,10.

‘Goeie morgen lief sproetneusje, kom je eruit? De koffie is bijna door, het spek en de eieren gaan zo in de pan en als je niet binnen tien minuten aan tafel zit gaat jou portie naar de meeuwen.’ Voorzichtig gaat er één oog open, even later gevolgd door het andere. Dan komt er een spottende glimlach op haar gezicht en ze zegt:’Naar de meeuwen? Volgens mij is het er maar één en die heet Albert.’ ‘Ga gerust zo door, brutaal vrouwmens, dan zal ik intussen een natte koude spons voor je halen.’Omdat ze weet dat ik er toe instaat ben, komt ze vlug uit de kooi. Ik zeg:’Kijk, zo zie ik je het liefst, zonder cadeauverpakking met een lintje erom ben je nog altijd op je mooist.’ Ze slaat haar armen om mijn nek en geeft me een zoen, die me de eieren met spek even helemaal doen vergeten. Mijn ijzeren zelfbeheersing en het feit dat ze vlug uit mijn armen glipt, zorgen ervoor dat we toch nog op tijd aan het ontbijt zitten.

De buren, die met hun mooi klassiek zeiljachtje bij ons langszij liggen, vertrekken zoals afgesproken om kwart over acht en wij kachelen er meteen achteraan. In het Krabbersgat zetten we al zeil en buiten op het Zuidersoppie wordt “Wilhelm” de autopilot ingeschoren. Het is licht bewolkt en de wind is SW 4 bft. met het grootzeil over BB en de Genua uitgeboomd over SB, vlinderen we met 3 á 4 knopen richting Lemmer.

Op dit luie koersje, onder een intussen zonnige hemel, is het heerlijk ontspannen zeilen. Pas wanneer we de territoriale wateren van Friesland dreigen te schenden, haal ik de boom uit de Genua en zorg dat we niet voorbij de rood wit gestreepte grenspaaltjes komen. Volgens Marjanne gaat het hier niet om grenspaaltjes maar om drijfbakens, die ervoor zorgen dat eigenwijze schippertjes, zoals ik, niet op de ondieptes van bijvoorbeeld het Vrouwenzand belanden. Ik haal mijn schouders op. Wat weten vrouwen nu helemaal van navigatie en grensincidenten? Laat staan van de Slag bij de Rode klif, toen die nare Friezen die aardige Hollandse soldaatjes, inclusief die joviale Graaf Willem, omzeep brachten. Nee hoor, voor mij geen illegale grensoverschrijding, ik kijk wel link uit. Voor je het weet staat een of andere Greate Pierewaaier met zijn slagzwaard voor mijn neus te zwaaien, met de intentie mijn amandelen te pellen.

We naderen Lemmer, we willen even naar jachthaven de Friese Hoek, om een uithouder op de “Wallaby” van Eric te leggen. Aan SB, tegen de dijk van de N.O. Polder, liggen twee casco’s die zo te zien opgelegd zijn en voorlopig niet afgebouwd gaan worden.

We leggen even aan op de kop van de steiger en lopen naar Eric’s box. Zijn Waarschip ziet er uit om door een ringetje te halen, als nieuw, ik durf amper aanboord te stappen om de neerhouder in de kuip te leggen.

Even later varen we de haven alweer uit, op weg naar de Prinses Margrietsluis.

Hoewel we als eerste op de wachtplaats aankomen, gaan er twee schuttingen met veel later aangekomen beroepsvaart aan onze neus voorbij, voordat we met de derde schutting alweer met beroepsvaart mee kunnen. Al met al duurt het twee uur en vijf minuten om van het IJsselmeer naar binnen te schutten. Nu zal ik, als ex sluismeester, de laatste zijn die er wat op tegen heeft dat de beroepsvaart een streepje voor heeft bij bruggen en sluizen maar dit is al te grof. Nee, ik ga niet klagen bij de sluispik, laat staan bij zijn meerderen, uiteindelijk voel ik me zelf nog altijd verbonden met dit werk maar blij word ik hier niet van.

Wat zeggen de regeltjes er over?

Ten eerste, de wet maakt geen onderscheid tussen beroeps en pleziervaart, ze kent alleen het verschil tussen groot en klein vaartuig, de bekende 20 mtr. grens. - Ja, ik weet dat er nóg een paar uitzonderingen zijn, maar dat is hier niet van belang. –

In het BPR. Art. 6.28. 3. staat:“De schepen moeten de sluis in volgorde van aankomst op de wachtplaats invaren.
Een klein schip dat samen met andere schepen, die geen klein schip zijn, wordt geschut, mag de sluis echter eerst invaren na deze andere schepen.“

Het gaat dus niet over de volgorde van schutten – eerste of tweede schutting – maar over de volgorde van invaren en ligplaats nemen in de schutting waar op jij, gezien de volgorde van aankomst op de wachtplaats, recht hebt.

Via Groote Brekken, Brandemeer, Slotermeer Heegermeer en de Inthiemasloot varen we op ons dooie akkertje naar het Grote Gaastmeer. We meren om 18:30 af aan een eenzaam steigertje met een prachtig uitzicht over het meer. Marjanne heeft onderweg al gekookt, dus we kunnen meteen, buiten in de kuip, aan tafel. Na het eten blijven we, met een glas wijn, buiten zitten genieten van de rust en de mooie omgeving. Ik zeg:‘Wat is het heerlijk hier ik kom helemaal tot rust.’ Dat is mooi schat, want ik heb gekookt dus kan jij, in alle rust, de afwas doen, maar laten we eerst nog een glaasje wijn inschenken’ Wanneer we later tóch samen – ja ze is best een schatje – aan de afwas staan, krijgen we een zware regenbui over de boot heen. Ik zeg:’Verdraaid, we hadden die handel buiten moeten laten staan zo schoon krijg je het zelf nóóit!’ ‘Goed schat, volgende keer proberen we het op jouw manier, … maar jij droogt.’


Wo. 14-07-,10.

We vertrekken om 08:15 naar Heeg waar we, na een leuk stukje zeilen, om 09:25 afmeren. We wandelen naar de elektronische zeekaarten boer, de firma Stentec en bestellen een 12 inch laptop. Waarom een kleine laptop wanneer je een fullsise geval aanboord hebt? Dat is wegens o.a. het stroomverbruik, een groot scherm gebruikt veel meer stroom dan een kleintje en dat had tot gevolg dat we op de langere trips een keer of wat per dag de motor moesten bijzetten om stroom te draaien. Ook wilden we de navigatie laptop niet gebruiken om onderweg te internetten want o wéé als er een gezellig virusje mee naar binnen glipt en aan de zeekaarten begint te knabbelen, dan zijn we wel even een klein kapitaaltje kwijt om alles opnieuw te installeren. Nu houden we de oude laptop voor internet, foto’s spelletjes, tv kijken en films afspelen, terwijl de mini laptop puur voor de navigatie is.

Doordat we een afwijkend type uitkiezen moet het mini lapgeval apart besteld worden en dat kan een á twee dagen duren. ‘We bellen u als hij binnen is.’ ‘Prima, dan gaan wij intussen lekker door Friesland kachelen.’ Maar eerst even naar de neringdoende aan de overkant want met deze hitte heb ik recht op een ijsje. ‘Doe mij maar rum rozijnen, drie bolletjes graag.’ Omdat de voorraad drogeworst de laatste dagen hard geslonken is wordt ook de slager met een bezoekje vereerd.

Om 10:25 vertrekken we alweer en gaan zeilend naar Workum, waar we als eerste even onder de stralen van de douche door rennen, om vervolgens samen naar de kapper te gaan. Verleden jaar hebben we ons ook hier laten knippen en dat is me prima bevallen, al is het maar omdat wanneer Marjanne tegen mijn kapster zegt:’Kan je wat overplanten van de voorkant naar dat kale plekje aan de achterkant?’ De kapster met knippen stopt, nog eens goed naar mijn kruin kijkt, mij in de spiegel een knipoog geeft en met een stalen gezicht tegen Marjanne zegt:’Kaal plekje mevrouw? Ik zou niet wéten waar.’

Na de kapper gaat Marjanne winkelen. Ik loop even bij de visboer binnen voor een portie gebakken kibbeling en een ijskoud blikje fris. Langzaam wandel ik in de hitte naar de boot, vlei me languit op de zachte kuipkussens neer en lig binnen een paar minuten aandachtig naar het lek te luisteren.

16:10 Marjanne staat over me heen gebogen en durft te beweren dat ik lig te slapen. ‘Vrouwspersoon, dat je na al die jaren nog steeds het delicate verschil tussen slapen en naar het lek luisteren niet kent, je moest je schamen.’ Ze zegt:’Natuurlijk schat, je hebt helemaal gelijk. Als jij nu even de motor start ga ik alvast de springen weghalen, de boodschappen ruim ik wel in als we varen.’

Om 17:05 liggen we weer op een rustig plekje op het Grote Gaastmeer en trek ik mijn eerste kouwe keil open. Marjanne komt met toastjes kaas en droge worst aanzetten. Ook voor haar vis ik een pilsje uit de koeling. Wanneer ze twee bierglazen op de kuiptafel zet zeg ik:’Nee, niet voor mij, want volgens mijn broer Jaap is dat een vorm van verspilling, er blijven áltijd een paar druppels aan het glas hangen. Proost!’


Albert

Net uit Frankrijk, beetje zeilen op Lac Serre poncon, direct even kijken op ZF.
En wat denk je vriend Albert is weer op zijn vertelstoel gaan zitten. Een leuke thuiskomer.
Kom maar door met de rest van het verhaal en geef marjanne alvast een pakkert.

Wat is Nederland toch mooi, zeker vanuit de ogen van Albert!

Dank voor het verwoorden van een mooie tocht.

Groet,

Zonsne.

Welkom thuis, we hopen jullie eerdaags weer eens te zien.

Dankje Zonsnel.

“Zeebeest” doet een rondje NL.

3.


Do. 15-07-,10

Midden in de nacht word ik wakker door dat “Zeebeest” behoorlijk grof tegen de fenders ligt aan te rijden. De wind is van OZO 3 bft. naar de ZW hoek gedraaid en toegenomen tot 5-6. We liggen nu aan lagerwal en hebben de volle aanloop van de golven over het hele meer voor onze kiezen. We gaan op en neer en heen en weer en smakken zo nu en dan met kracht tegen de SB fenders, die daarbij piepen en kraken maar wel tussen wal en schip blijven hangen. Voor de zekerheid druk ik er nog drie fenders tussen en controleer de trossen, die staan lang, dubbel en doen wat ze moeten doen. Omdat in mijn blote togus aan dek staan te huiveren nu niet bepaald een hobby van me is, duik ik weer naar binnen en kruip stijf achter “Kaap Kont”.
‘Ga weg, je bent ijskoud!’ ‘Niet zeuren wicht, je bent niet alleen aangemonsterd als kok maar ook als beddenwarmertje voor de gezagvoerder, dus verwarm me!’ Een op het laatste moment afgeweerde elleboogstoot richting ribbenkast, doet me toch enige afstand nemen.

Omdat we zo langzamerhand naar Trintelhaven – aan de Dijk Enkhuizen Lelystad - moeten gaan voor de Zeilersforummeeting, zullen we om 08:00 vertrekken naar Stavoren. De gedachte dat het zomerbriesje tegen de ochtend wel een end zal zijn afgenomen, kan ik gevoegelijk op mijn buik schrijven. Er staat een dikke 6 die duidelijk ambitie heeft om een gespierde 7 te worden en ons daarbij stijf tegen de steiger drukt. Omdat het boegschroefje weer eens kuren heeft, moeten we zien af te draaien op een spring. We verhangen wat fenders, zodat de kont goed beschermt is. Dan zet ik een spring in een dubbele bocht vanuit de kont en begin langzaam achteruit te slaan. Snel halen we de andere trossen binnen. Ik druk het motorhandel wat verder naar beneden, het spring staat nu goed strak maar de neus wil nog niet echt van de kant weg. Dan maar wat meer power, de neus begint te komen maar pas bij vollekracht achteruit draait hij een graad of veertig naar BB. Marjanne laat zien dat, hoewel ze als beddenwarmertje nog veel te leren heeft, ze aan dek haar mannetje staat. Ze heeft, op twee slagen na, het spring los gemaakt en wacht op mijn seintje. ‘Lekko!’ Op het zelfde moment zet ik de motor in zijn vrij, wacht twee seconden en geef vollekracht vooruit. Achter me gooit Marjanne de laatste slagen los en laat de tamp van het spring uitlopen. “Zeebeest” begint, steeds sneller, vooruit te lopen. Met een snelle blik achter me zie ik nog net de tamp door de ring op de steiger schieten, nu kan Marjanne de oogsplits van de kikker halen en het spring, dat als een natte staart achter “Zeebeest”, hangt binnenhalen. De wind heeft ons, voor we vaart hadden, alweer een stuk teruggedrukt maar nu, met voldoende druk op het roer, scheren we wel met de kont vlak langs de steiger maar winnen ook hoogte. Wanneer we op koers liggen kan rubberboot “Loodje”, die we voor vertrek langszij hebben genomen, weer achter ons hangen.

Het plan is om vandaag in Stavoren te overnachten zodat we morgen naar Trintelhaven kunnen zeilen. Op de motor tegen de wind in over de Fluesen is tamelijk saai, maar als ik naar de roergangers van een paar meeliggers kijk die in het vette pak buiten staan en daarbij het nodige buiswater voor hun kiezen krijgen, ben heel tevreden met ons stuurhutje waar ik gewoon in korte broek en T shirt lekker droog zit te sturen. Met de wind in de lengterichting van de plas, lopen hier korte hoge golven die samen met het groene land en de jagende wolken voor een prachtig plaatje zorgen.

Na bijna drie uur varen meren we af in Stavoren en gaan als eerste waterladen. Dan wordt het tijd voor douchen en boodschappen doen. Omdat we een goede koeling hebben, kunnen we nu alvast het nodige vlees inslaan voor de BBQ van zaterdagavond.

We hebben genoeg zoetwater, stores en gasolie aanboord voor een dag of vijf en kunnen morgenochtend zo uitvaren. Toch is er een ding waar ik niet zo gelukkig mee ben, namelijk de weerberichten, die ook voor morgen een heel dikke zuidwester voorspellen. Dat houdt in dat we morgen, of de hele dag moeten laveren over een gemeen knobbelzeetje, of er uren lang op de motor tegenin moeten liggen hakken. In beide heb ik niet veel trek, uiteindelijk vallen we onder de noemer “pleziervaart” en plezierig moet het blijven. ‘Martje, wat dacht je er van om nu te vertrekken? Nee, niet naar zee maar binnendoor naar de Kop van Overijssel en via het Ketelmeer naar het Zuidersoppie, dan komen we niet al te ver van Trintelhaven uit op een ,waarschijnlijk, bezeild koersje. Wat denk je er van?’ Als antwoord start ze de motor, loopt naar het voordek en begint de voortrossen los te maken. Dan draait ze zich naar mij en zegt:’Maar ik wil onderweg nog wel een keer hardlopen.’ Ik zeg:’Ja, dat is goed!’ Daar achteraan mompel ik:’Je trekt je waterschoentjes maar aan, dan kan je aan de zwemtrap gaan hangen, wel grote stappen nemen en hard duwen dat scheelt weer in de gasolie.’ Nadat ze de trossen en fenders heeft opgeborgen en we onder de Genua door het kanaal zeilen, komt ze er nog even op terug. ‘Lieve jongen, dat jouw gehoor niet meer is wat het geweest is, wil niet zeggen dat ik ook een tikkeltje doof ben, dus let een beetje op je woorden anders slaap jij vannacht in de bakskist.’ ‘Ja schat, mag mijn Teddybeer dan ook mee?’

We komen op de eerste plassen. Hier, op het open water, merken we pas goed hoe de wind is toegenomen. Onder alleen maar een klein stukje van de Genua, lopen we tot 6 knopen. Dan gaat mijn mobieltje, het is de elektrieke-kaartenboer, ons mini lapgeval is binnen. Ik zeg:’Mooi, bedankt voor het belletje, we komen maandag even langs.’ Marjanne zegt:’Waarom maandag? We komen er toch langs, we kunnen er rond vier uur zijn.’ ‘Dat wel maar met het overzetten van alle kaarten hebben ze algauw twee á drie uur werk, dus vandaag wordt dat niets meer en mag je blij zijn als je morgen pas rond de middag weer vaart. Ik kachel liever vandaag flink door, net zolang tot de bruggen en sluizen gesperd zijn en we niet verder kunnen.’ Ze knikt. ‘Goed, dat doen we.’ We zeilen heerlijk, nog geen twee uur doen we over het stuk Stavoren Heeg. Jammer dat we hier afslaan en bij de Woudsender Rakken de Genua weg moeten rollen om op de motor verder te gaan.

De tocht gaat verder door Woudsend, over het Slotermeer en door Sloten – waar de bruggenwipper eerst een kwartiertje staat te kletsen met een paar dorpsgenoten voordat hij voor ons aan het werk gaat. Eerst denk ik nog. ’Ach, er moet dadelijk zeker een bus over, maar nee, er komt totaal geen bus langs, hij is gewoon gezellig aan het ouwehoeren en dat jachie kan wel even wachten. Ja, ik weet het, ik heb vakantie dus wat zou het? Maar toch ….

Via het mooie kleine Brande Meertje komen we bij het Prinses Margrietkanaal, dat we oversteken om de Follegasloot op te kachelen. Bij de grote vaste brug bij het Tjeukemeer. Volgens de kaart is de brug twaalf meter hoog, dus kunnen wij er, met onze twaalf meter veertig beslist niet onderdoor. Maar omdat ik weet dat de overheden die dat soort dingen vaststellen altijd een flinke slag om de arm houden, heb ik, al een paarjaar terug, héél voorzichtig geprobeerd of ik er toch onderdoor kon. Omdat het hoogste uitsteeksel op de mast een buigzame VHF antenne is was de gok niet al te groot. Ook nu schuiven we, zonder dat de antennespriet de onderkant van de brug kietelt, kalm het Tjeukemeer op. Aan de overkant van het meer, bij Echtenerbrug, wordt het bruggengeld per klompje geïnd door een volledig in een smetteloos uniform gestoken brugwachter. Hij heeft zelfs een échte pet op zijn hoofd en een keurig gestrikte stropdas om zijn nek. Ik ben diep onder de indruk en als antwoord op zijn groet, kan ik alleen maar stamelen:’Da da dag me meneer.’ Marjanne beweert dat ik de goede man in de maling neem, hoe komt ze dáár nu bij? Voorbij de brug liggen tientallen huur motorboten op klanten te wachten. Er zijn grappige kleine bakkies bij maar ook van die grote grove joekels, die net één centimeter onder de vijftien meter grens vallen en daarom zonder vaarbewijs verhuurd kunnen worden aan de eerste de beste boerenlul uit Beieren die het, niet geringe, huurbedrag kan opbrengen maar van varen hoogstens weet dat water nat is. Wat daar het resultaat van kan zijn weet ik, als ex sluismeester, maar al te goed.

Ik kijk eens naar de kaart en op de klok. ‘Martje, als we mazzel hebben met de bruggen, komen we vandaag nog tot de Driewegsluis op de grens van Friesland en Overijssel.’ ‘Prima, weet je wat? Ik begin vast aan de voorbereidingen voor het eten, dan kan ik direct gaan koken wanneer we vast liggen. De Driewegsluis zelf is niet echt meer in gebruik sinds hij vervangen werd door de Mr. H. P. Linthorst Homansluis maar daar zijn wel goede aanlegmogelijkheden voor “Zeebeest”.

De Oldelamerbrug en de Oldetrijnsterbrug, die op afstand worden bediend, draaien na een marifoon oproep heel vlot, zodat we om een minuut of zes voor acht bij de aanlegplaats bij de Driewegsluis aankomen. Langzaam vaar ik er langs om een plekje voor de nacht te vinden. Marjanne, die al voorop staat, zegt:’Kijk, de sluis geeft rood-groen!’ Inderdaad nu zie ik het ook, er ligt een motorbootje op de remming en de deuren gaan al open. Ik geef wat gas bij en vaar achter het motorgevalletje de kolk in. Pal achter mijn kont gaan de deuren dicht, “Loodje” krijgt nog net een vriendschappelijk klapje voor haar kont van de SB deur. Nog voor we goed en wel vastliggen, zakt het water en gaan de benedendeuren open.

Dit is mazzel hebben, ik had nooit gedacht dat we er vandaag nog door zouden komen.
Exact acht uur varen we uit. Ik roep naar de sluismeester:’Wel thuis en eet smakelijk!’ Hij lacht en roept:’Goeie vaart!’ Als ik nog even achterom kijk zijn de deuren al bijna dicht, staan de lichten op dubbelrood en zie ik de sluismeester in zijn auto stappen.

‘Zo Martje, we hebben het gered.’ Ze zegt:‘Ja, we hadden geluk dat er al een bootje lag te wachten, anders waren we er nooit meer doorgekomen.’ ‘Nee schat, ik bedoel dat we gemazzeld hebben dat we in Overijssel zijn aangekomen zonder door die barbaarse Friezen te zijn gemolesteerd.’ Marjanne zegt:’Hou toch op, kletsmajoor, de Friezen zijn heel gewone aardige mensen die geen vlieg kwaad doen.’ ‘Ja ja, dat dacht Bonifacius ook.’

We zitten nu op de Linde een heel mooi oud kronkelend riviertje dat we over een kilometer of drie volgen. Bij een 3x24 uur steiger waar al één motorboot ligt willen we aanleggen voor de nacht. Helaas heeft die motorbootidioot, op het vrije stuk van de steiger, zijn aggregaatje, dat een pokke herrie maakt, neergezet. Ik mag van Marjanne niet aanleggen om de goede man, op mijn eigen charmante wijze, duidelijk te maken dat hij een ietsepietsie overlast bezorgd maar dat ik, mocht hij er zelf niets aan kunnen/willen doen, best bereid ben om met een simpele voetbeweging het probleem op te lossen. ‘Goed schat, jij je zin. Maar heb je gezien waar hij vandaan komt? Juist ja, van Texel, dat eiland waar jij zo gek op bent, nou ik ga er nooit meer heen, dat zal ze leren. Marjanne zegt:’Het wordt tijd dat ik ga koken, als je honger hebt wordt je altijd een ietsepietsie onredelijk en zelfs een tikje agressief.’ ‘Wát, ík onredelijk en agressief? Als je dat nog een keer durft te zeggen lazer ik je subiet over de fucking side!’ Ze steekt het gas onder de pannen aan en zegt:’Over twintig minuten worden de wilde beesten gevoederd.’

We gaan BB uit, de Ossenzeilster sloot in en vinden een leuk vrij plekje waar we aanleggen en afmeren. Ik ga even de wal op om mijn benen te strekken en bootjes te kijken. Waneer ik terug bij de boot ben, zegt Marjanne:’Kom je eten?’

Over het dijkje lopen drie oudere mannen in korte broek en shirtje te joggen. De achterste, een nogal corpulente heer, houdt in en kijkt, onbeschaamd met begerige blikken, naar onze volle borden. Marjanne knikt hem, net iets te vriendelijk, toe en zegt:’Goeden avond, lekker aan de wandel?’ ‘Ja.’ Zegt de man. Ze kijkt demonstratief naar zijn uitpuilende buik en zegt:’Mooi, dat is heel goed voor u.’ De man wordt rood, draait zich af en loopt vlug door. Wanneer ze een kwartiertje later terug komen, kijkt Marjanne ze, stuk voor stuk, heel onschuldig aan. De achterste, die een heel eind achter zijn maten aansukkelt, vermijdt ieder oogcontact.

Later kom ik er nog even op terug:’Schat, was dat nu nodig? Die arme man loopt nu misschien wel met een levensgroot minderwaardigheidscomplex rond.’ Ze zegt, terwijl ze heet water en een scheutje afwas in de gootsteen doet:’Ik kan merken dat je lekker gegeten hebt, dan vind je de hele wereld lief en aardig. Maar die man? Ik kon het even niet laten, hij keek zowat het eten van mijn bord en de wijn uit mijn glas.

Kom je? Ik was af, jij droogt.’

Albert

Oef, het wordt steeds gezelliger bij jullie (en die arme man...)

Lekker stukkie weer. Heerlijk om te lezen. Heb weer zin in een reis op het water. Met engelse groet, geert

Nu weet ik het zeker. Ik ga ook NOOIT hardlopen bij Ossenzijl

Dank, heerlijk!
Morgen voorlezen aan mijn vrouw. Een verstokte landrot, maar deze verhalen vind ze wel erg leuk!

“Zeebeest” doet een rondje NL.

4.


Vr. 16-07-,10.


Even over zeven zitten we al buiten in het ochtendzonnetje te ontbijten. Hoewel het stralend weer is, staat er, zelfs hier in het binnenland, een zuid zuidwestelijk windje van een stukkie of 5 bft. We ruimen de tafel af, doen het afwasje en gooien om 07:55 los. Dead-slow sukkelen we naar de brug van Ossenzeil. De lichten gaan van dubbel naar enkel rood en meteen door naar rood groen. Vlug, op een holletje wippen er nog een paar mensen over, dan zijn de bomen dicht en wordt het stukje rijweg rechtop gezet. Door de brug gaan we BB uit het Kanaal Steenwijk Ossenzijl op. Bijna meteen om de hoek krijgen we de eerste van een serie van vier volautomatische bruggetjes die tussen hier en Steenwijk liggen. We varen door de detectie beam en het spul begint te werken. Na de brug varen we door een van de mooiste stukjes van Nederland, met aan SB de Weerribben.

En aan BB weilanden die in de verte langzaam omhoog glooien tegen de, uit de ijstijd stammende, stuwwallen van keileem.

Marjanne komt opeens tevoorschijn in haar hardloop outfit. ‘Kan je me even afzetten?’ Zeker schat, wat dacht je van een glas water voor een tientje?’ ‘Wat dacht jij van een schop onder je achterwerk, gratis en voor niets?’ ‘Bah, sadistisch vrouwmens, ga alsjeblieft van mijn boot af en kom nooit meer terug!’ Voorzichtig breng ik de neus van “Zeebeest” bij de oever, zodat Marjanne aan de wal kan klauteren. Met een gangetje van 9 km. loopt Marjanne voor me uit.

Ik voel me net zo’n ouwe turfschipper, die zijn wederhelft aan de jaaglijn laat lopen en zelf met zijn luie kont op het helmhout zit, onder het motto; “Wie zijn vrouw lief heeft, houdt haar voor ogen.” Thuis heb ik nog een antiek jaagtuigje hangen, dat er gewoonweg om vráágt weer in gebruik te worden genomen. Ik roep naar de wal:’Martje schat, wat dacht je er van om gasolie te besparen terwijl je tegelijkertijd aan je conditie werkt?’ Marjanne, die me natuurlijk meteen doorheeft, werpt me over haar schouder een smalende blik toe en loopt gestadig door. Toch wil ik na de vakantie eens uitproberen of dat tuigje haar past, ik zie het al helemaal voor me.

Bij een van de bruggen gaat het fietspaadje van de SB oever over naar BB. Ik hou alvast, wat in zodat Marjanne over de brug is voordat ik met de detectie beam het spulletje in werking zet en zij voor de bomen moet wachten. Maar wat doet ze nu? In plaats van aan overkant even achter dat huis langs gaat om weer bij het kanaal te komen, loopt ze rechtuit, weg van het kanaal. Als ze op die koers door blijft rennen, zit ze binnen no time weer in Friesland, maar geen man overboord want ze heeft haar mobieltje mee. Ik vaar door de brug en pak mijn mobieltje, even sta ik in tweestrijd, zal ik haar meteen bellen, óf wacht ik tot ze een half uurtje verder is? Het engeltje wint het deze keer van het duiveltje. Ik kies Marjanne’s nummer maar krijg antwoord van een dame die ik niet ken. ‘Dit mobiele nummer is op dit moment niet bereikbaar.’ Oei, wat nu? Ze zal toch onderhand wel doorhebben dat ze een behoorlijk stuk uit de koers is geraakt? Eerst de vaart uit de boot halen en op het stuurhuis gaan staan. Met al die bomen kan ik niet de hele weg overzien maar wanneer ik tien minuten later nog eens naar boven klauter zie ik door mijn kijker, op een weg die een kilometertje verderop parallel met het kanaal loopt, iets blonds richting Steenwijk stiefelen. Dan maar doorvaren tot de Ruxveense brug vlak voor Steenwijk, en hopen dat ze daar ergens weer opduikt. Na een behoorlijk tijdje wachten gaat mijn telefoontje, hoera, Marjanne heeft doorgekregen dat ze een ietsepietsie verkeerd is gelopen maar heeft intussen een weg gevonden die haar weer naar het kanaal bracht en is nu bij de kruising Kanaal Steenwijk-Ossenzijl met Kanaal Beukers-Steenwijk. Ik keer om en vaar haar tegemoet. Wanneer ze weer aanboord klautert, zegt ze met een onschuldig smoeltje:’Hoi schat, ik heb lekker gelopen maar wel een stukje langer dan ik van plan was.’ ‘Een stukje zeg je? Je bleef zo lang weg, dat ik alle dierenasiels in Overijssel heb gebeld om te vragen of je al gevonden was. Als je ook maar even later had gebeld, was je plekje aanboord al vergeven aan een zwerfkatje, een blonde van een jaar of achttien.’ Ze kijkt me vol zelfvertrouwen aan. ‘Wat moet jíj nu met een blonde del van achttien, je bent veel te blij dat je mij hebt.’ Tja, dat is de makke van al zevenendertig jaar getrouwd zijn, ze kent me onderhand van haver tot gort. Maar tóch, als ik écht mijn best doe krijg ik haar noch altijd jaloers.

We varen verder, passeren het al te toeristische Giethoorn en zien een prachtige lucht boven het water van de Belterwijde.

Na al dat tussen de vangrails varen, zou ik best even een uurtje deze plas tot karnemelk zeilen. Helaas het is hier te ondiep voor “Zeebeest”, dus kijk ik, een tikkeltje jaloers, naar een bootje dat zich wel buiten de boeienroute kan wagen.

Om 11:50 naderen we de Beukerssluis.

Om 12:25 zijn we geschut en varen SB uit, het Meppelerdiep op. Na vier kilometer, bij Zwartsluis, draaien we, weer SB uit, het Zwarte Water op.

Voorbij het Vogeleiland, op het Zwarte Meer, zien we aan BB mooie biezenvelden met allerlei watervogels en aan SB de strakke dijk van de N.O. Polder met hier en daar wat koeien.

Wanneer we de Ramspolbrug naderen, zien we die openstaan voor twee lege vrachtschepen en een stuk of wat zeiljachten. ‘Martje, het ziet er niet naar uit dat we deze opening nog halen, we zitten er net iets te ver vandaan.’ Inderdaad, met nog iets van tweehonderd meter te gaan, springen de lichten op rood en zakt de brug. Ik roep de bruggenwipper op en vraag wanneer hij de volgende opening denkt te doen. ‘Tja meneer, dat kan wel iets van tien tot vijftien minuten duren, het is nogal druk op de weg.’ Dat is waar nu de bomen net openstaan is het een puinhoop op de weg. ‘ Ja, dat zie ik, we houden hem wel even gaande tot de volgende wip, alvast bedankt.’ Wanneer het verkeer eindelijk weer op snelheid is en het een stuk minder druk is op de weg, krijgen we rood groen en draait de brug voor ons en nog een jachtje. We zijn om 15:22 door de brug en zien, achter ons op de weg, alweer een gezellige grote file ontstaan.

Bij Schokkerhaven - waar je vroeger gewoon vrij in de werkhaven kon liggen, tot een of andere kloothommel van een projectontwikkelaar er zonodig een dure Marina met nog duurdere appartementen moest neerkwakken – draaien we het Ketelmeer op. Nog voor we bij de Ketelbrug zijn ontmoeten we de eerste IJsselmeergolven en gooit “Zeebeest” het eerste buiswater aan de kant.

Uploaded with ImageShack.us

Om 17:02 zitten we recht onder de brug en kijken ondanks de vele keren dat we hier veilig passeerden, toch weer even naar de VHF antenne die, althans voor het oog, akelig krap onder het brugdek doordanst. Aan de andere kant van de brug staat, net als eronder, hoewel de wind is afgenomen tot een vriendelijk windje van 3-4 bft uit het westen, nog steeds een dooreenlopen golfpatroon. Zo, nog iets van twee uurtjes naar Trintelhaven, het zal tijd worden, want ik heb behoorlijk trek en om nu van Marjanne te verlangen dat ze op dit korte rot zeetje gaat staan koken, dat is weer net iets teveel van het goede.

Om 19:10 Varen we Trintelhaven binnen en meren af. Op een verlaten vissermannetje in de hoek na, is de haven helemaal leeg. Marjanne kijkt om zich heen en zegt:’Er is hier nog niemand van het Forum, we zitten toch wel goed?’ Ik zeg:’Ja hoor, de meeting is pas morgen op de 24e, ze zullen heus nog wel komen.’ Ze staart me even met open mond aan, dan roept ze:’De 24e. Grote kluns die je bent, morgen is het pas de 17e, we zijn hier een hele week te vroeg en ….’ Ze ziet mijn grijns en valt stil. Dan, met fonkelende ogen, geeft ze me een venijnige stomp tegen mijn bovenarm, slaat haar armen om mijn nek en kust me.

Vrouwen???
Ik begrijp ze nog steeds niet!



Albert.