Gelukkig niet mijn blunder maar te leuk om het niet te vertellen.
Ik heb vanmiddag de tranen uit mijn tenen gelachen.
Kennis van me heeft een Friendship 22 met een buitenboordmotor.
Nou was zijn vorige buitenboord motor aan vervanging toe (dacht hij zelf) en dus heeft hij een goede 2e hands aan geschaft.
Deze winter hadden we daarvoor samen diverse bedrijven bezocht (ik mag graag mee gaan als iemand anders geld uit geeft) en na lang wikken en wegen een mercury 8 pk gekocht.
Lekker handig met voor en achteruit in het gas/handvat.
Maar om weer op vanmiddag terug te komen het volgende.
Wij zeilden terug van de Langweerderwielen naar Sneek en daar lag Joop in de Noorderoudeweg aan de kant.
Ik hoorde hem al van verre mopperen en zodra hij ons zag varen begon hij meteen luider en luider te schreeuwen met de bedoeling dat wij hem even moesten helpen.
Het bleek dat hij zijn z.g.a.n. motor niet aan de praat kon krijgen.
Niet dat ik nou zo’n techneut ben maar iemand helpen wil ik altijd wel, dus de fok opgerold en aan de wal.
Hij had het zweet meters dik op zijn hoofd en vrouw en kinderen liepen al een eind verder op de polderdijk om voor een beetje verkoeling te zorgen, of om een beetje uit de buurt te zijn
Hij was al meer dan een uur aan het trekken aan het startkoord maar het kreng wou niet starten hij vertikte het gewoon terwijl het kreng een dag eerder nog prima werkte.
Dat beaamde zijn vrouw ook die, nadat ze gezien had dat wij er ook waren, weer terug aan boord gekomen was.
Laat mij maar eens proberen zei ik.
Natuurlijk vond Joop dat allang best want hij had de hoop allang laten varen en de motor, die ik hem natuurlijk had aan gesmeerd, wilde hij al laten zinken.
Dus ik met een geleerd hoofd kijken en eerst maar even de benzine checken.
Je denkt toch &@#¤ toch niet dat ik gek ben kreeg ik meteen te horen.
Denken wel Joop, maar zeggen zal ik het nooit zei ik lachend maar geef me dat rode koordje dan maar eens, wijzend naar het dodemanskoord dat boven op het luik lag
Joop kijkt me aan, zegt niks, klimt op het dak en springt zo over boord.
We staan allemaal perplex.
Wat doet die gek nou zeg ik tegen zijn vrouw, die wist het ook niet.
Toen Joop eindelijk weer boven water was komen drijven en op de wal geklommen was kwam het hoge woord eruit, hij had een uur aan die motor staan hengsten en sjorren terwijl hij zijn dodemanskoord niet had aan gesloten.
We hebben wel een uur zitten lachen en nu ik dit verhaaltje type zit ik weer met een dikke grijns achter het toetsenbord.
Dit zal Jopie nog vaak horen.