Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Hoi tonsr, hier is je oude bootje, ze is inderdaad een mooi schip.

Ik ga maar naar bed en ik kom er niet uit voor het vrijdag is en deel2 online staat

Truste...

halo albert,ja wat een schip,wat een lijn,kijk eens naar
die zware spier,heb er nog mee gewerkt,dit is voor mij
nostalgie uit de eerste hand.
welke scheeps liefhebber valt nu niet op haar schoonheid.
het was de tijd dat schepen nog mooi waren.
tegen woordig kijk men alleen nog naar funkcionaliteit
een romp met een car en een stuurhuis niks meer
as het mee zit 12 man aanboord.wij zaten met 52 man io dat scheepie
van kap tot ketebink en alles wat er tussen zat.
vgr tonsr.

2.

“Voor en achter!”

De wekker rukt me, met een hatelijk geratel, uit een droom waarin ik samen met een bloedmooie jongedame een bezigheid bedrijf waar maar weinig kledij aan te pas komt. Met een ‘verdomme klereding, had je nou niet effe twee minuten kunnen wachten?’ ram ik de wekker stil. Snel schiet ik wat kleren aan, loop het gangetje door en gooi met een smak de deur van Flip open. ‘Rijzen voddebaal, het is zo voor en achter.’ Bij de hut van Manuel roep ik: ‘Ariva ariva, mucho travajo, poco dinero!’ Manuel, een Kaapverdiaanse matroos, is zoals altijd meteen klaar wakker en kijkt me lachend aan. ‘Si stuurman plenty work nothing plenty pay, today plenty overtime, me like overtime mucho.’ Ik por, op de andijviewurger na, ook de rest van het zooitje. Ik loop naar boven, in de kombuis schuif ik de waterketel van de warmhoudhoek van de kombuiskachel naar de hete plaat, doe twaalf eetlepels D.E. Roodmerk in de koffiepot, loop door naar de salon en geef een roffel op de deur van die ouwe zijn slaaphut. ‘Cap? Over een kwartier voor en achter!’ In de vetput komt een van de hulpmotoren tot leven en meteen branden de lichten een stuk feller. Ha, de vetpriesters zijn al op hun post. De matrozen komen ook een voor een boven en gluren om de hoek om te zien of er al koffie is. De waterketel begint met zijn deksel te rammelen en te stomen. Ik giet het water in de koffiepot, even roeren, klaar! Met de pot een zeefje en wat mokken stap ik de messroom in, schenk in en vang de dikke prut op in het zeefje. Inmiddels is ook die ouwe verschenen. Ik duw hem zijn eigen mok - met zoveel melk en zoveel suiker dat het lepeltje bijna drijft - in zijn handen. Bij de eerste slurp van die hete mierzoete troep knijpt hij zijn ogen genietend dicht. Van mij mag ie, aan dat gebit vol wolf valt toch niets meer te bederven. Met zijn mok in z’n hand schuifelt hij op zijn pantoffels naar de brug. Over zijn schouder brult hij: ‘Voor en achter!’ Vlug gieten we de rest van de gloeiende koffie in onze “loden pijp”. ‘Hombres, haal de dubbele trossen en het achterspring maar weg en zet het voorspring in een dubbele bocht!’ Terwijl de matrozen hun jack en werkhandschoenen aantrekken, vul ik twee mokken met koffie en daal af in de vetput, ‘Twee!’ brul ik boven het motorgeweld uit. Dankbaar pakt de 2e vetpriester de mokken aan. Ik ren naar boven schiet mijn parka en een paar handschoenen aan en loop naar voren de bak op. In het stuurhuis hangt die ouwe al uit een van de ramen, ‘Spring vasthouden de rest los!’ brult hij. Met een armzwaai naar Manuel die achterop in het gangboord staat geef ik aan dat hij samen met Jesus - jazeker, we hebben vaders zoon aan boord – de laatste achtertros kan weghalen. Terwijl we de voortros losswiepen en binnenhalen, loopt Flip te griepen over het feit dat híj voorop bij mij moet staan terwijl Manuel “die stomme zuidvrucht” achterop de leiding heeft. Intussen begint die ouwe af te draaien op het voorspring. ‘Kijk Flip, zolang jij niet kan tippen aan Manuels vakmanschap en je altijd loopt te drukken als er aangepakt moet worden, kan je het schudden.’ Ik hoor de motor afslacken en gooi alvast een paar slagen van de bolder. Flip, die niet snel opgeeft, begint weer over het zelfde. ‘Flip, zak, hou je stomme harses en let op je werk!’ We zijn zo’n vijftig á zestig graden afgedraaid en die ouwe draait nu fors achteruit. Er komt ruimte in het dubbele spring dat meer dan twintig meter uit staat. Snel gooi ik de laatste drie slagen van de bolder en haal samen met Flip de slack er uit. De neus, die eerst met zijn bakboords zij tegen de kaai aan drukte, komt vrij en het spring begint weer strak te komen snel gooi ik drie rondtorns om de bolder. Doordat het spring de neus tegenhoudt, wordt de neus met een rotgang naar bakboord gezwiept. Net voor het spring recht naar voren naar de kaai wijst, steek ik even een vuist in de lucht en gooi, terwijl de motor stopt vlug de slagen van de bolder. Snel gooien we de oogsplits van de bolder en beginnen aan de andere kant te trekken. Terwijl de neus met een flinke vaart naar BB door zwaait, blijft het spring met de verdikking van de splits achter de paal aan de wal steken. Flip probeert om hem los te trekken. ‘Nee lul, afblijven dat kost je je poten!’ Ik gooi twee slagen rond de bolder en even lijkt het of het spring echt goed vast zit, dan trekt de massa van het schip het spring los en de oogsplits valt in het water. ‘Ja, nu!’ Nog voor we het spring helemaal aan dek hebben, ligt het schip honderdtachtig graden gedraaid en slaat de motor volle kracht vooruit.

Deze manoeuvre kan je alleen uitvoeren wanneer er, zowel voorop als op de brug, ervaren mensen staan die elkaar over en weer begrijpen en vertrouwen. Zo niet, dan kost het, gezien de krachten die hier spelen, ledematen of vallen er doden. Dit geintje halen die ouwe en ik vaak uit op die smalle getijdenriviertjes in Engeland, dat scheelt weer een sleepboot die de kop rond moet brengen en voor tien minuten werk een bedrag in rekening brengt waarvan ik een week zou kunnen stappen en dan nog genoeg over hou om de taxichauffeur, die me de gangway op helpt, een dikke vette fooi te geven.
We meren af in de Waalhaven en omdat we onderweg al laadklaar hebben gemaakt, kunnen de matrozen aftaaien en een bakkie gaan doen. Voor ik naar de brug ga om, nog even voor het ontbijt, wat bladzijden uit het kladjournaal naar het netjournaal over te schrijven, zeg ik tegen Flip: ‘Por jij die zuiplap van een krotenkoker even en zorg dat hij er ook echt uit zijn nest komt. O ja, breng me dan ook nog even een bak pleur. Ik ben amper begonnen met het overpennen van het “groot leugenboek”, of Flip staat met een bak leut inde deuropening. ‘Stuur je raad het nooit, die gek van een Neut is al op en staat verdomme, fris gewassen en geschoren, in de kombuis te zingen, je zou zweren dat ie vannacht broodje nuchter in zijn vlooienbunker is gekropen.’ ‘Kijk es aan Flip, zo hoort het ook, ’s nachts vissen, overdag netten drogen, daar kan jij nog een puntje aan zuigen.’ ‘Nou stuur, als het jou het zelfde is, ik heb liever dat er aan mijn puntje gezogen wordt.’ ‘O, juist, nou ik weet niet of dit een uitnodiging is maar uh, vind je het heel erg als ik pas?’



Albert

kijk dat is weer fijn om te lezen op de vrijdag erg leuk,,,

Geweldig leesvoer.

Smullen dit! Heerlijk!

Wij wilen meer!!!!!!

Groeten,
Johnnie

Heerlijk! Dank je, Albert.
Is het een idee er een dagelijks feuilleton van te maken?
Dan begin ik mijn dagen samen met het bakkie pleur op gepaste wijze.

Een geweldig idee Roel maar gezien mijn productiviteit op dit vlak, moet ik een verrekt lange tijd lang schrijven voor ik ook maar kan beginnen met een dagelijks feuilleton op het forum te gooien, dus als je een jaartje geduld hebt?

Dat is prima Albert. Over een jaartje trek ik je wel weer aan je jasje

Hij was weer goed!

Hartelijk dank, Albert. Het is weer heel leuk!

(@Rakadam: slecht plan, ik wil geen jaar op een dagelijks feuilleton wachten. liever tweemaal per week)

Ambro schreef : Ik buig deemoedig mijn hoofd omdat ik niet anders kan dan je gelijk te geven

Zo rond middernacht is het ook heerlijk lezen.

Moeten we nu echt nog drie dagen wachten voor de volgende editie.
Ik dacht dag er anno 2011 niet meer gemarteld werd

Allemaal hartelijk dank voor jullie inspirerende woorden.

Nee Geert, drie dagen wachten zou al te gek zijn, reken maar op een week.

Sta ik daarvoor zo vroeg op..... dan ga ik maar weer mijn mandje in. P.s. het is hier wel mooi.

Mooi? Tja, tis wel mooi maar toch, ik zie geen water.

Op de achtergrond zie je de Noordzee lijkt me water genoeg

Verrek dat paarse gedoe is water? Ik dacht effe dat je op de Mokerhei zat.

3.

Neut is weer teut.


Na Bordeaux, waar we behalve de lading fertilizers ook bijna vriendje Neut - zwaar bezopen – in de lik achterlaten, gaan we in ballast naar Bayonne om een bulklading zwavel te laden voor Carrickfergus aan de noordoever van Belfast Lough in Ulster.

Wanneer we, tegen half drie ’s middags, de Gironde zijn af gekacheld en de loods van boord is zegt die ouwe: ’Stuur, met die Neut gaan we nog een hoop last krijgen, zijn koken is oké maar dat gezuip van hem dat is niet normaal meer. Dat verdomde zwijn is vannacht Total los door de politie uit de goot gevist en in de cel gesmeten. Het zou me niet verbazen als hij op een keer het delirium krijgt en stikt in zijn eigen kots. Geen wonder dat hij nooit lang op het zelfde schip zat maar goed, het is jouw wacht stuur, ik ga een paar uurtjes op mijn rug staan.’ Hij verdwijnt naar zijn slaaphut. Ik neus nog even in de kaart, controleer de autopilot en ga buiten op de SB vleugel in het voorjaarszonnetje zitten. De Golf van Biskaje doet haar woeste reputatie geen eer aan. Er staat een lome deining en het olieachtige water glinstert in het zonlicht. De matrozen, die voor op de bak aan het werk zijn, staan met bloot bovenlijf en met de zon op hun rug te tjetten. Ook zij zijn toe aan een beetje warmte, na de Hollandse kou en nattigheid. Om tien voor drie roep ik naar voren: ‘Jongens, berg je verf en kwasten maar op en Manuel, kom jij na pikheet even boven?’

Hoewel ik, nog geen uur na het afzetten van de loods, precies weet waar we zitten, neem ik een zichtpeiling op twee vaste punten en combineer ze met een peiling per RDF – Radio Direction Finder- . Waar de drie lijnen op de kaart elkaar kruisen, ontstaat een driehoek, hmm, een marge van anderhalve mijl, dat komt van die radiopeiling, die zijn overdag niet zo zuiver als ’s nachts, om van zon ’s op/ondergang maar te zwijgen. De echte positie is waar de twee zichtpeilingen elkaar kruisen, dat is bijna op de koerslijn in de kaart en ook in overeenstemming met het log.

Neut komt de brug op met een grote mok koffie - hij weet onderhand dat ik gruw van dat luizenwater dat ze thee noemen – en blijft nog even hangen voor een ouwehoerenpraatje. ‘Stuur, hoe laat zijn we morgen in Bayonne?’ Zegt hij met zijn piepstem ‘Hoe laat? Wel het is nu nog dik honderdtwintig mijl te gaan, dat is, als het weer niet veranderd, nog zo’n veertien uur stomen dus onze ETA is morgenmiddag een uur of vijf.’ Neut begint te glimmen. ‘Dan liggen we dus een nacht over, komt dat even goed uit!’ ‘O nee, Neut, ze laden daar dag en nacht en die zwavel wordt gestort met een lopende band die zo breed is als de Harderwijker straatweg, als dat kreng volle kracht draait gooit hij er bijna duizend ton per uur in. Nee maatje, stappen is er niet bij en dat is maar goed ook, zo meteen lig je weer ergens voor lijk in je eigen kots te baden en denk maar niet dat die ouwe je dan nog een keer uit de cel komt halen en op mij hoef je dan ook niet te rekenen, ik zeg dan mooi tegen die smerissen dat ze je mogen houden.’ Bij het woord smerissen kijkt ons kanenbraaiërtje me vuil aan. ‘Smerissen? Die kunnen voor mijn part allemaal in de stront zakken, toen ik een brommer kocht, zat ik verdomme meer op het bureau dan op die brommer. Die klootzakken wilden niet geloven dat ik al zestien was, zelfs als ik mijn paspoort liet zien zeiden ze, “nee ventje die is van je grote broer” en ik kon weer eens mee naar het bureau.’ ‘Nou Neut, dan zou ik maar nooit een rijbewijs gaan halen want dat zou weggegooid geld zijn.’ Neut, die al tamelijk rood zag, loopt nu paars aan van woede en piept:‘Maar ik héb een rijbewijs en ik héb een auto en nog steeds word ik door die gifkikkers klem gereden!’ Op dat moment komt Manuel de brug op en kijkt me vragend aan. ‘Uno momento, Manuel.’ Tegen Neut zeg ik met een stalen smoel: ‘Neut jongen, there ’s nothing in the fucking road, je koopt gewoon een etui met toneel make-up en schminkt je zelf tien jaar ouder, geen smeris die jou nog aanhoudt.’ Neut verstijft en kijkt me eerst even wantrouwend aan maar begint dan met een opgetogen piepstem te stotteren: ‘Ve verdomme zeg, da dat doe ik.’

Nadat een opgetogen Neut - bijna huppelend - de brug heeft verlaten bespreek ik, in een mengtaaltje van Spaans, Portugees, Engels en AZON (Algemeen Zeer Onbeschaafd Nederlands), met Manuel de nodige voorbereidingen voor het laden van de zwavel en besluit met: ‘Maar om te beginnen wil ik de onderste presennings, die het meest met die gele rotzooi in aanraking komen, uitruilen tegen de ouden die nog in het kabelgat liggen. Daar zijn jullie wel tot een uur of vijf mee zoet. Morgenochtend kunnen je maats alle spanschroeven van de sluitbalken met een staalborstel bewerken en dun in het vet zetten, dan kan de zwavel ze niet aantasten. Intussen kan jij alle zeildoekse kapotjes van de luchtkokers en windhappers voorgaats halen, nakijken en de gescheurde exemplaren repareren. In de la onder mijn kooi vindt je een buidel met zeilmakers gereedschap. O ja, tel ze eerst even, als we kapotjes tekort komen moeten we alsnog iets in elkaar flansen.’ Manuel, die met zijn tweeënvijftig jaar meer dan twee keer zo oud is als ik, springt in de houding, salueert en roept luid: ‘Si señor primero official!’ De boender, die best weet dat ik een hekel heb aan alles wat naar extreem militairisme ruikt, staat met een strak gezicht in de houding maar zijn pretoogjes verraden hem. ‘Lelijke Kikujo die je bent, dat bewaar je maar voor die fascistische Generalissimo van je, als je me dat nog een keer flikt laat ik je met een blik koperpoets over de kont zakken, dan kan je onder het varen de schroef poetsen!’ Met een brede grijns op zijn zwarte gezicht spurt Manuel het stuurhuis uit. Buiten draait hij zich nog even om, ‘five o clock?’ roept hij, terwijl hij een gebaar van drinken maakt. ‘Sim, a las cinco.’

Na het werk samen wat drinken is goed voor de sfeer aan boord en zolang het bij een of twee pilsjes voor het eten blijft, kan het geen kwaad. Zelf drink ik op zee geen drup, me zelf pesten met een klein beetje vind ik niets aan en teveel drinken kan met een wachtrooster van zes op zes af natuurlijk helemaal niet. Een paar minuten voor vijf komen de matrozen de brug op. Manuel, die eerst even langs mijn koelkastje is geweest, deelt blikjes bier uit en komt als laatste bij mij. Ik steek mijn hand uit om mijn blikje Sinas aan te pakken. Manuel kijkt me breed lachend aan en terwijl de anderen afwachtend staan te grinniken duwt hij me …. een blik Brasso Koperpoets in de hand. Hoewel ik me inwendig rot lach om dit geintje, doe ik alsof hij me diep beledigd heeft en hem een oplawaai wil verkopen. Terwijl Flip en Jesus staan te hikken van het lachen, zit ik Manuel na over het sloependek, rond de schoorsteen, voor het stuurhuis langs van brugvleugel naar brugvleugel en krijg hem uiteindelijk te pakken net voor we aan de tweede ronde beginnen. Wanneer ik hem in zijn kraag pak, trek hij brullend van het lachen een blikje sinas uit zijn zak en roept: ‘Una bebida para bebê.’ Flip, die de anderen ziet lachen, roept: ‘Wat zegt ie, wat zegt ie?’ Ik kijk hem aan. ‘Hij zegt “Een drankje voor de baby” maar heb niet het lef om te lachen, ik wurg je!’ Flip stikt er bijna in maar kan nog net uitbrengen: ‘Nee stuur, ik lach helemaal niet, ik zou niet durven maar ik zal aan Neut vragen of tie een bordje pap van Molenaars Kindermeel voor je maakt.’


Wordt verv.


Albert

Groeten, Arjan.

"You're the bard!"

Geweldig weer!

Een lekker stukkie voor in de ochtend...