Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Een oprecht 'Bedankt Albert' van mijn kant...

Dat was weer een mooi kijkje in het leven van de Nederlandse zeeman vorige eeuw.

Hij is weer echt goed Albert. Genoten

Zou moeten verfilmt worden

Mijn oprechte dank voor jullie positief commentaar.










‘Zo stuur, dat was Cartagena.’ Zegt die ouwe en kijkt nog even naar de loodsafhaler, die met een witte snor voor de kop de bocht inzet en terug naar de haven vaart. Aan dek zijn de matrozen bezig met het opruimen van de loodsladder. ‘Ja cap, het was nu een stuk gezelliger stappen dan de vorige keer, maar toch, mijn favoriete haven zal het nooit worden.’ ‘De mijne ook niet. Oké stuur, je kent de weg en de spraak ik ga nog even een stukkie op mijn rug staan, goeie wacht.’ ‘Goeie rust cap.’ Die ouwe verdwijnt naar beneden voor zijn middagtukkie en ik buig me over de kaart. De koerslijn en de ware koers had ik er vanmorgen al in gezet, maar voor de zekerheid, - ‘navigeren is controleren’, sprak de schipper en keek in de kaart om te zien op welke klip hij zat - pak ik alsnog de pleischaal erbij, leg hem langs de potloodstreep en wandel naar de kompasroos. Het blijft 38°, in een rechte lijn van Cabo Palos, tussen Cabo de la Nao en Ibiza door, naar Marseille. Een ritje van vierhonderdvijftig mijl. Maar eerst vanaf hier nog twee en een halfuur om de oost stomen om Cabo Palos vrij te varen. Terwijl ik wat peilingen neem, komt Flip boven. ‘Stuur alles is opgeruimd, wat moeten we verder doen?’ ‘Wat dacht je zelf Flip?’ Flip kijkt een tikkie zuur. ‘De ruimen vegen en spuiten?’ ‘Ja Flip, je mag weer fijn aan je hobby. Tussen twee haakjes, botert het nog steeds een beetje tussen jou en Mimi?’ Flip begint te glimmen. ‘Nou en of, stuur. Het is soms wel vermoeiend maar wat zij niet allemaal voor leuke standjes weet te verzinnen. Vanmorgen vroeg nog, ze zegt tegen me, als jij nu …’ ‘Stop Flip, echte heren klappen niet uit de bedstee.’ Flip gaat, met tegenzin, op een ander onderwerp over. ‘Zeg stuur, wat gaan we in Marseille laden?’ ‘Stukgoed Flip, stukgoed voor Valletta.’ ‘Vallewatte?’ ‘Valletta, op Malta, dat ligt pal onder Sicilië. Zo, genoeg geouwehoerd, ga nu maar lekker vegen en denk er om, ik weet niet wat voor stukgoed we krijgen, dus zorg ervoor dat de ruimen brandschoon zijn.’

‘Albert, gaan we vanavond nog stappen?’ Ik schep me nog een tweede bord vol hutspot op en maak een kuiltje voor de jus. ‘Nee Fred Marseille is wel aardig en als jij zin hebt moet je gewoon gaan maar ik hou liever mijn centen nog even in mijn zak tot op Malta, in Valletta kan je grandioos stappen, nog beter dan in Leixoes.’ De eerste fietsenmaker zegt: ‘Nou ik ga wél stappen, dan ga je toch gewoon met mij mee?’ Fred schuift zijn bord weg en haalt zijn puddinkje naar zich toe. ‘Nee meester, als de stuurman zegt dat Malta beter is, dan wacht ik wel tot daar.’ De eerste kijkt zuur maar weet dat aandringen geen zin heeft. Fred en ik zijn vaste stapmaten, daar komt niemand, zeker die oppervetpriester niet, tussen.

Na het eten zitten we op het achterdek, in het zonnetje uit te buiken en een peuk van de Weduwe te roken. Over de kade komt een groep van, pakweg, vijfentwintig kinderen en twee volwassenen aangelopen. ‘Kijk, de hele klas mag, met juf en de meester mee, de haven langs. Daar mogen ze morgen een opstel over maken, met een netjes ingekleurde tekening van die rare boot die de nationale vlag verkeerd om heeft hangen.’ Zegt Fred. Die eerste kijkt vol belangstelling naar de juf. ‘Bij die zou ik wel eens willen nablijven, wat een stoot zeg!’ ‘Pas op man, verrek je nek niet!’ Zegt die ouwe. De groep stopt en de meester en de juf overleggen even. Dan stapt de meester naar de rand van de kade en spreekt die ouwe aan. Deze staat op en gaat bij de reling staan. ‘Yes?’ Die ouwe, die geen Frans spreekt probeert het, behalve in het Engels, ook met Duits en Zweeds maar helaas, ze begrijpen elkaar totaal niet. ‘Stuur, jouw beurt!’ ‘Cap, hij vraagt of ze aanboord mogen komen, want die koters hebben nog nooit een schip van dichtbij gezien.’ Die ouwe haalt zijn schouders op. ‘Voor mijn part maar dan moet jij er wel bij blijven, want als er zo’n kontkrummel in het ruim pleurt ….. . Trouwens raar dat die vent alleen maar zijn moerstaal kent, bij ons moesten ze om onderwijzer te worden behalve Hollands, toch ook nog Frans Duits en Engels lullen.’ Ik wenk de groep naar de gangway. ‘Ja cap en sommige van die zielepoten, zoals mijn oom die schoolhoofd werd, in Noordbroek of all places, moesten zelfs Grunnings leren om zich verstaanbaar te maken in die achtergebleven gebieden.’ ‘Zeg, lelijke slingeraap die je bent, wat is er mis met Grunningen en Grunnings?’ ‘Veel cap, héél veel!’ Roep ik over mijn schouder en loop vlug naar de gangway.

Ik speel voor gids en laat die apies, op de hutten na, het hele schip bezichtigen. De kombuis vinden ze niet zo interessant en de vetput mogen ze alleen even vanaf het bovenste bordes bekijken. In de stuurhut laat ik ze om de beurt even aan het grote stuurwiel draaien. En wanneer ik - omdat ik weet dat die eerste dat als heiligschennis beschouwt - ze even voordoe hoe je door het hendel met grote halen heen en weer te bewegen, de bellen in de vetput door het hele schip kan laten schallen, staat er een groepje gezagvoerders in spé elkaar te verdringen rond de mooi glimmende koperen telegraaf, om dat ook eens te proberen. Dat ik tussen de bedrijven door gezellig babbel met de mooie juf en totaal geen belangstelling toon voor de zeer gerichte vragen van de meester? So be it, of, zoals ze hier zeggen, “Soit”.

De volgende ochtend begint het laden al om half zeven. Het is, zo te zien, allemaal restlading. Een paar losse containers, een flinke partij kisten van verschillende afmetingen, een partij Portland cement in balen en een zooitje pallets met van alles en nog wat erop. Omdat het zoveel verschillend troep is en er ook nog op allebei de luiken tegelijk geladen wordt, zet ik Manuel en Jesus aan het tallyen van de balen en andere losse handel en loop samen met Flip, ‘je wil toch stuurman worden?’ heen en weer om te zorgen dat ze bijvoorbeeld geen tweehonderd liter drums smeerolie zo koud, zonder hout er tussen, op de papieren balen Portland zetten. Tegen half zes zit alles er in en liggen we nog net niet aan ons merk. ‘Mannen, ga maar even vlug schaften, daarna gaan we dat zooitje zeevast sjorren. Ik loop naar die ouwe, die al met de agent door de papieren loopt. ‘Cap alles zit er in, hier zijn de tallyboekjes. De mannen gaan eerst even schaften en straks weer verder. Heeft u nog aan die telex over Flip gedacht?’ Die ouwe knikt. ‘Ja, die zit al in de tas van de agent. We zullen op Malta wel antwoord krijgen.’

Het is al dik na tienen wanneer alles gesjord staat - vooral die drums kosten een zooitje zweet, spanschroeven, staaldraad en spat enden. - en het schip zeeklaar is. Ik waarschuw die ouwe, die samen met de loods in de salon zit. ‘We kunnen, cap.’ ‘Staan die drums goed vast?’ ‘Ja cap.’ ‘Mooi, voor en achter.’ Die ouwe en de loods gaan binnendoor naar boven en ik stap aandek en loop naar voren. Die ouwe mag dan wel graag alles in eigen hand houden maar zal, als ik zeg dat alles vaststaat, nooit nog eens zelf gaan kijken of het wel goed gedaan is. Hij vertrouwt mij, “dat Amsterdamse straatschoffie”, volkomen en ik moet zeggen, dat voelt heel goed. ‘Manuel, Jesus, Flip. Voor en achter!’

Na dik drie etmalen en met zeshonderd vijfendertig mijl op de log, liggen we in de vroege ochtend voor de kant in Valletta. We hebben weer echt Med weer gehad, dat wil zeggen, ’s morgens steeds een westelijk windje van 1-2 bft. dat na de middag opeens naar het oosten draait en met een goeie 6 bft. het zeetje lekker opklopt, tot de wind na zonsondergang weer afneemt en alleen de deining overblijft.

Pas na de middag beginnen ze, met één ploeg, te lossen op het voorruim. Het gaat met een slakkengangetje. Die ouwe komt met een big smile op zijn smoel naast me staan. ‘Nou cap, als ze in dit tempo doorgaan, zijn we overmorgen nog niet leeg. Maar wat staat u nu te lachen?’ ‘Stuur, we gaan eindelijk weer richting Holland, lees dit maar eens door.’ Hij houdt me een telexformulier voor mijn neus. Ik neem het “harmonica formulier”, dat vier bladzijden telt, van hem aan, lees het vluchtig door en distilleer alleen de belangrijkste zaken eruit. Het komt er op neer dat we hier in Valletta niet alleen lossen maar ook gaan laden, oud ijzer om precies te zijn. Dat spul moet naar Passajes in noord Spanje. Daarna met leeg schip naar les Sables-d’Olonne, om mais te laden voor Rotterdam en dan, na lossen, meteen door naar de werf voor groot survey. Helemaal onderaan staat nog een berichtje waar ik een big smile van op mijn snuit krijg. ‘Vertelt u het hem of zal ik dat doen?’ ‘Doe jij het maar, het was per slot jouw idee.’ Ik loop naar voren, waar Flip en Jesus samen buitenboord op de stellingplank aan het tjetten zijn. ‘Flip, kom es effe hier.’ ‘Waarom stuur, is er wat?’ ‘Nou en of er wat is. Kom maar hier dan zal ik het je vertellen.’ Flip klimt als een aap langs het touw naar boven en komt nieuwsgierig bij me staan. ‘Nou?’ ‘Flip we hebben de nieuwe orders binnen. We gaan van hier naar Passajes. Dan naar les Sables-d’Olonne en van daar naar Rotjeknor en daar krijg jij de zak.’ Flip kijkt me verbluft aan. ‘Wat, waarom?’ Langzaam gaat zijn verbazing over in woede. ‘Wel verdomme, ik doe de laatste tijd mijn stinkende best om een goeie matroos te zijn, ik zit zelfs in iedere avond met mijn neus in de boeken om voor stuurman te leren en nou geef je me de zak. Je wordt bedankt!’ ‘Flip jongen, je moet toch eens leren dat je de mensen moet laten uitspreken. Ik wou zeggen, daar krijg jij de zak, want …. het kantoor heeft, op aanbeveling van die ouwe, een beurs voor je geregeld. Flip, jij gaat naar de zeevaartschool!’ Even staat hij me met open mond aan te kijken, dan dringt de betekenis van mijn woorden echt tot hem door. ‘Je bedoelt?’ ‘Ja Flip, dat bedoel ik. En als jij er echt serieus tegenaan gaat, zijn we binnen afzienbare tijd collega’s. Stuurman Flip, hoe klinkt dat?’ Zijn gezicht spreekt boekdelen. ‘Flip pas op, als die grijns nog een klein beetje groter wordt, ontmoeten je mondhoeken elkaar in je nek en valt je kop eraf.’ Hij luistert al niet meer. ‘Ik ga het meteen aan Anna vertellen en een brief aan mijn moeder schrijven en …’ Weg is Flip.

Het is na vijven en we zitten, voor het eten, met zijn allen op het achterdek een pilsje te doen. ‘Cap, nog hartstikke bedankt dat u me heeft voorgedragen voor een beurs.’ ‘Ja laat maar zitten, het was de stuurman die met dat idiote idee kwam aanzetten, niet ik. En denk maar niet dat het een makkie wordt. Als je wilt slagen moet je, ook ’s avonds en in de weekenden, er hard tegenaan en niet in de kroeg komen. Hou er ook rekening mee dat als je het niet haalt, je met een beste schuld blijft zitten.’ Flip kijkt nadenkend. ‘Schuld? En als ik het wel haal, wat dan?’ ‘Jij en Rederij Holwerda, gaan een contract aan. Als je niet slaagt kost het je centen, als je wel slaagt verplicht je jezelf om, bijvoorbeeld, vier jaar voor Holwerda te blijven varen.’ Mimi, die alles zwijgend zat aan te horen, zegt trots: ‘Niet slagen? Kom nou, mijn Flip doet die zeevaartschool wel even, fluitend met zijn handen in zijn zakken en in de kroeg komen doet hij niet, daar zorg ík wel voor.’ Die eerste zegt smalend: ‘Waarom ga je niet met hem mee naar school, dan kan je zijn handje vasthouden, zijn neus snuiten en zijn gat afvegen.’ Mimi springt, met vuurspugende ogen en naar voren gekromde vingers, overeind. ‘Anna!’ Roep ik op scherpe toon. Even lijkt het of ze me niet gehoord heeft en zich op de vetpriester zal storten om zijn ogen uit te krabben. Dan laat ze haar handen zakken, kijkt minachtend neer op de vetpriester – die angstig zijn handen voor zijn gezicht houdt - en schopt hem, niet al te zacht, voor zijn schenen. ‘Zo, de volgende keer schop ik hoger!’ Wanneer ik om me heen kijk, zie ik dat ik niet de enige ben die met leedvermaak naar de OVP kijk.

’s Avonds, wanneer Fred en ik klaar staan om de wal op te gaan, komen Flip en Mimi ook aan dek. ‘Wij gaan mee.’ Fred kijkt bedenkelijk. ‘Anna, ik weet niet of daar waar wij heengaan wel zo geschikt is voor een meisje.’ Mimi lacht. ‘Je bent zeker vergeten waar jullie me ontmoet hebben. Wees maar niet bang, ik kan heel goed voor mezelf zorgen.’

Al met al wordt het een gezellige avond. We zwerven met zijn vieren door de nauwe straatjes, bezoeken wat louche kroegen, lachen ons slap om de scherpe karakterschetsen die Mimi van sommige hoerenlopers maakt en krijgen het ook nog even aan de stok met twee dronken Yanks. Een van de twee probeert, hoewel hij duidelijk kan zien dat ze bij ons hoort, met Mimi aan te pappen. Mimi negeert hem volkomen maar Flip kijkt die vent kwaad aan en zegt: ‘Fuck off!’ De Yank haalt uit, Flip bukt en Fred krijgt die grote vuist recht op zijn oog. Oei, ze moeten natuurlijk niet aan mijn stapmaat komen. Ik raak de schooier, met mijn hele gewicht erachter, vol op zijn snotkoker. Prijs! Hij wankelt een paar passen achteruit en voelt met een hand aan zijn bloedende neus. Blijkbaar heeft hij nog niet genoeg gehad, hij heft zijn vuisten en komt op me af. Oké, als je er om vraagt, kan je het krijgen ook. Vlug doe ik een pas naar voren en raak hem, met gestrekte arm, pal onder zijn borstbeen en pers daarmee de lucht uit zijn longen. Hij krimpt in elkaar, ik leg twee handen achter zijn nek, trek zijn lelijke kop naar beneden, ram mijn knie in zijn smoel en hoor zijn neusbeentje kraken. Ik laat hem los en wacht even af. Wanneer hij zich, met twee handen voor zijn snuit, op zijn kont laat zakken, lijkt het er op dat hij genoeg heeft gehad. Pas nu is het safe om achter me te kijken. Daar zit Mimi op een stoel met één schoen uit, met een pijnlijk gezicht over de haar tenen te wrijven. Op de vloer ligt de andere Yank, luid kreunend, met opgetrokken benen op zijn zij met zijn handen in zijn kruis, zielig te wezen en staan Fred en Flip vol bewondering naar Mimi te kijken. ‘Jongens en meisje, het wordt tijd om te verkassen voor de klabakken arriveren. Flip, help jij Assepoes even in haar muiltje?’ Terwijl Mimi tussen F&F naar buiten hinkt, zie ik de barkeeper met de telefoon in zijn hand een nummer draaien. Ik buig me over de Yank met pijnlijke kloten, trek een money-clip met een flink pak dollars uit zijn achterzak en gooi die naar de man achter de bar. ‘This quy likes to pay for the damage.’ De clip wordt vakkundig met één hand opgevangen en verdwijnt bliksemsnel onder de toog, met de andere hand legt, hij zonder iets te zeggen, de telefoon weer op de haak en knikt me vriendelijk toe. Ik grijns vriendelijk terug en ga achter mijn stapmaats aan. Zo zie je maar, het is echt niet zo moeilijk om nieuwe vrienden te maken.

Weer terug aanboord, doen we wat ijsblokjes in een plastic zakje voor op Freds blauwe oog, drinken nog even een biertje op de goede afloop en houden het voor gezien. ‘Goeie rust lui.’ ‘Ja, de rust.’ Net wanneer ik me uit wil kleden, hoor ik voetstappen aan dek. Zo te horen staat die persoon niet al te vast op zijn benen. Ik kijk even om de hoek van mijn deur. Ja hoor, het is niemand minder dan onze eigen bezopen vretenverzieker, die daar zigzaggend richting verblijven gaat. Mooi, dan is die ook weer veilig aanboord. Hoewel, ik kan beter even kijken of hij niet met gebroken achterpoten onder aan de trap ligt. Ik trek mijn schoenen weer aan en volg Neut. Onder aan de trap vindt ik geen losse ledematen, wel hoor ik gerommel in Neut ’s hut. Nou, die rolt zo meteen zijn nest wel in en ik kan ook beter mijn kooi opzoeken, over krap vier uur moet ik er alweer uit om de matrozen te porren.

Vlak voor ik inslaap hoor ik weer gerommel. Verdomme, is die krotenkoker nou nog niet naar zijn nest? Ik hoor een deur dichtslaan, gevolgd door wankele voetstappen aandek. Ik kom mijn kooi uit en open mijn deur. Ja hoor, daar wankelt Neut moeizaam naar de gangway. ‘Hee, Neut ga naar je nest, je hebt al meer dan genoeg gezopen!’ Neut draait zich om. ‘Hee, stuuhman gajuhmee?’ Verdomme, wat draagt die gek daar in zijn armen. Ik stap over de waterkering en doe een paar passen dichterbij. Tering, die idioot houdt een grote Goudsekaas, model wagenwiel, voor zijn borst geklemd. ‘Neut, vriendelijke vriend van me, wat ben je met die kaas van plan. ‘Huh? Vehkopuh.’ ‘Verkopen? Waarom dan wel?’ ‘Omdah me centuh opbennuh.’ Ik knik begrijpend. ‘Dat is natuurlijk wel een ijzersterk argument Neut, maar toch, je kan die kaas beter weer even terug brengen naar de storeroom.’ ‘Nee!’ Roept neut. Hij klemt de kaas nog iets inniger tegen zijn magere karkas en draait zich weer richting gangway. Omdat een bezopen Neut toch niet voor reden vatbaar is, verspil ik er geen woorden meer aan. Ik trek de kaas uit zijn handen, leg die op dek, gooi een scheldende en tegenspartelende Neut over mijn schouder en breng hem naar zijn hut. Ik plof hem op zijn kooi en pak zijn sleutel. ‘Zo jochie, wees blij dat die ouwe je niet met die kaas gesnaaid heeft want je was er mooi op gegaan voor diefstal. Nee hou je muil, ik wil geen geluid meer van je horen! Ik doe je deur op slot, als je pissen moet doe je het maar in je wasbak, goeie rust.’ Ik sluit de deur af en loop de trap op. O ja, bijna vergeten, die kaas ligt nog aandek.

Net wanneer ik met de kaas naar binnen wil gaan, gaat de salondeur deur open en kijkt een slaapdronken gezagvoerder om de hoek. ‘Wat is dat allemaal voor een gesodemieter midden in de nacht?’ Pas dan ziet hij dat hij het tegen zijn stuurman heeft die daar, gekleed in een enkele pendek, met een grote kaas in zijn armen aan dek staat. Zijn mond valt open van verbazing. ‘Hè, wat doe jij nou?’ ‘Hoi cap, ook een blokje?’

Wat een heerlijke verassing, zo 's avonds laat in de trein!
Hij was weer geweldig Albert.

Goejemorgen, wat een verhaal!

Da's lekker wakker worden! Goedemorgen!

Groeten,
Johnnie

Weer een ijzersterk begin van het weekend!

geweldig weer.

ook leuk voor flipje dat ie naar de zeevaartschool mag
ben benieuwd of hij ooit stuurman wordt.

ben je hem later nog wel eens tegengekomen ?

Bedankt Albert.

Gerard

Hij is weer lekker Albert. Lekker doorgaan zo

Ik ben ook benieuwd hoe het met Flipje (en Mimi natuurlijk) afloopt. Maarruh een amsterdams straatschoffie dat het over een Krotenkoker heeft? Ik dacht dat dat een Rotterdamse uitdrukking was

Overigens, mijn befaamde (Rotterdamse) geschiedenisleraar vertelde dat toen hij van Rotterdam naar Haarlem verhuisd was een keer bij een stoplicht in Aerdernhout meemaakte dat men elkaar in plaats van voor Krotenkoker uitmaakte voor "Traiteur d'Betteraves"

Ik lees al een tijdje als gast mee, maar heb me nu toch maar eens geregistreerd om te bedanken voor al die prachtige verhalen

Veel dank Albert, goed geschreven en het blijft boeiend! Ik hoop dat je nog een tijd doorgaat.

Mvg,
Hans

maar wat doet mimi dan de hele dag onderweg op zee?
Afgezien van Flip tevreden houden?

Ben nog steeds blij met jullie vriendelijke beoordeling, dankjewel.
Wat jullie vragen betreft, ik ga natuurlijk niet vooruitlopen op dingen die nog moeten gebeuren.







‘Kijk Flip hier zitten we.’ Ik wijs op een kruisje in de verlopen overzeiler, op een goeie vijfendertig mijl noord van de Algerijnse kust, ter hoogte Oran. Het is zaterdagmiddag tegen enen en de matrozen die officieel ook in het weekeinde hun acht uur moeten maken, zei het niet aan dek maar als uitkijk op de brug, mogen wat die ouwe en mij betreft doen waar ze zelf zin in hebben, zolang ze ons maar niet komen lastigvallen op onze wacht. Voor Flip maak ik een uitzondering, hij wil, ondanks dat hij eerdaags naar school mag, nu al zoveel mogelijk opsteken van navigatie en aanverwante artikelen. Mimi, die met hem mee is gekomen, hangt zonder wat te zeggen naast hem over de kaart. Ik heb een paar ouwe overzeilers over de actuele kaart gelegd, daar mag hij lekker op knoeien. ‘Oké Flip, zet nu maar eens een koers uit naar de Straat van Gibraltar. Hoeveel mijl is het en wat moeten we sturen. En niet stiekem op de onderste kaart kijken.’ Flip lacht en gaat aan de gang. ‘Ik heb het stuur, het is tweehonderddrieëntwintig mijl en de koers is tweehonderdachtenvijftig graden.’ ‘Fout Flip, als je dat gaan sturen zet je ons nog voor Gibraltar op de kust. Waarom?’ Flip kijkt verstoort en wandelt, puur om mij een plezier te doen, weer met de pleischaal van de koerslijn naar de kompasroos. Het klopt wél, stuur.’ ‘Nee Flip, je vergeet iets.’ Mimi kijkt triomfantelijk. ‘Ik weet het!’ ‘Poeh, wat weten vrouwen nou van navigatie?’ ‘Zeg het hem maar, Anna.’ ‘Schatje, je hebt wel naar de Variatie gekeken maar niet op de stuurtafel voor de deviatie, lieve oen die je bent.’ ‘Zo is het Flip, je hebt het verleden keer steeds goed gedaan maar toch ga je nu weer in de fout. Dat is nu nog niet erg maar het zegt wel dat je moet blijven oefenen tot het er helemaal ingebakken zit. Oké?’ ‘Oké stuur.’ ‘Mooi, hoeveel mijl is het totaal van Malta naar Passajes?’ Ik loop het stuurhuis in om uitkijk te houden. Nog voor ik mijn kijker neerleg, roept Flip: ‘Achthonderdvijfenzestig mijl, stuur!’ Zonder me om te draaien zeg ik ‘Je lult uit je nek Flip, daarmee kom je nog niet eens op de helft.’ ‘O ja? Nou kijk dan zelf maar want ik kan er echt niet meer van maken.’ Ik stap de kaartenkamer in en zie, voor ik me over de kaart buig, twee verwachtingsvol grijnzende gezichten. Ik kijk in de kaart en schiet in de lach. ‘Flip, zak die je bent, je kan je beter aanmelden voor een piloten opleiding.’ Die stinkerd heeft letterlijk gedaan wat ik hem gevraagd heb en één rechte lijn tussen Malta en Passajes getrokken.

‘Oké, dat was de reis in vogelvlucht, nu nog een keer, maar dan zoals de visjes het doen.’ Flip gaat, bijgestaan door Mimi, aan de gang. Nadat ik een peuk gedraaid, opgerookt en over de muur gepleurd heb, komt Flip bij me op de brugvleugel staan. ‘Stuur, Malta Passajes is achttienhonderdnegentig mijl we hadden beter mijn koersje kunnen doen, dat is dik duizend mijl korter.’ ‘Aha, meneer heeft bijdehandjes gegeten. Dat komt dan goed uit, wat ik heb nog wat leuke opgaven voor je.’

Terwijl Flip worstelt met een paar alleraardigste probleempjes, verschijnt onze gifmenger op de brug. ‘Zeg stuur, heb je even?’ ‘Ja Neut, zeg het maar?’ Flip kijkt een beetje angstig naar de kaartenkamer. ‘Stuur, kunnen we even buiten gaan staan?’ Ik word nieuwsgierig naar wat hij blijkbaar wel aan mij maar niet aan de anderen wil vertellen. ‘Goed kom maar mee en zeg maar wat je op je lever hebt.’ ‘Nou stuur, het gaat eigenlijk niet over mijn lever maar over mijn eh, je weet wel.’ Hoewel ik al meteen een vermoeden heb waar dit naar toe gaat, zeg ik: ‘Je nieren bedoel je? Ja Neut, dat komt er van, iemand die zo zuipt als jij, krijgt het vroeg of laat niet alleen aan zijn lever maar ook aan zijn nieren.’ ‘Nee, nee, nee!’ Neut stampvoet van ergernis over mijn onvermogen om hem te begrijpen. Hij haalt, terwijl ik hem afwachtend aankijk, een paar keer diep adem. ‘Stuur, als je wat oploopt bij de hoeren, hoelang duurt het dan voor je wat merkt?’ ‘Oei Neut, daar vraag je me wat. Bij de hoeren kan je van alles oplopen, van platjes tot syfilis en nog een paar aardigheidjes daar tussenin, maar waar je de meeste kans op maakt is gonorroe ofwel een druiper. Hoelang geleden ben je plat geweest?’ ‘Vijf dagen stuur, op Malta.’ ‘Vijf? Wel Neut, de incubatietijd is, volgens de papieren dokter, tussen drie en tien etmalen, dus zit je nu mooi in de kijkdagen.’ Ik kijk hem scherp aan. ‘Je hebt al iets he? Nou, vertel het maar aan ome stuurman, ik zal het heel vertrouwelijk behandelen.’ Zeg ik en hou, in gedachte, de vingers van mijn rechterhand gekruist achter mijn rug. ‘Neut staat een beetje heen en weer te draaien en zegt dan timide: ‘Het voelt een beetje branderig als ik pis.’ ‘Een beetje, Neut?’ ‘Nou ja, misschien wel wat meer dan een beetje.’ ‘Daar zullen we dan maar eens even naar kijken, een momentje.’ Ik stap naar binnen. ‘Flip, ik moet even naar beneden, kan jij even uitkijk houden? Als er wat is wip je even naar beneden en geeft een brul bij de trap naar de verblijven.’ ‘Komt voor elkaar stuur.’ Zegt Flip en neemt plaats in de wachtstoel. ‘Mooi, tot straks.’

Beneden in het douchehok mag Neut zijn broek laten zakken. ‘Nou neut, als die olifant dat zou zien, zou ie zeggen “Gut Neut moet je dáár nu mee eten?’’ maar goed, trek het velletje maar eens terug. Ja dat doet zeer hé? Zo, nu nog even in het koppie knijpen, juist ja, net wat ik dacht. Neut, grote vriend, ik mag je namens het complete medische team, bestaande uit; ik, mij en mezelf, mededelen dat je een tikker aan je reet hebt.’ Ondanks dat hij het zelf al vermoedde, schrikt Neut toch zichtbaar, wanneer hij bevestigt krijgt dat hij een druiper heeft. ‘Wat nu stuur?’ Wel Neut, om te beginnen zet je geen voet meer in de kombuis en zorg je dat je je hele lijf en vooral je handen schoon houdt. Verder krijg je een penicillinekuur en mag je over twee dagen weer op lullenparade komen om te zien of het helpt.’ ‘Ja stuur maar als ik niet meer in de kombuis mag komen, wat zullen de anderen dan wel niet denken?’ ‘Neut je denkt toch niet dat je dit geheim kan houden? Ja, je zal wel wat opmerkingen te verduren krijgen maar daar moet je dan maar even doorheen. Zo, ik ga nu een injectiespuit, met de grootste naald die ik vinden kan, uitkoken. Ga jij maar naar je hut, dan maken we straks van je reet een dartbord. Via die ouwe ‘s salon ga ik naar het kleine hok met één kooi, dat dienst doet als “Hospitaal”. Uit de lade van het bureautje pak ik de sleutel van de medicijnkast, zoek bijeen wat ik nodig heb en loop naar de kombuis. Ik zet een pannetje water op, leg de grote glazen spuit en de naald er in en wacht tot die handel kookt. Ziezo dat kan even zachtjes door pruttelen voor een minuut of tien, nu eerst weer naar de brug om even te babbelen met Mimi. ‘Ha, stuurman Flip, geen bijzonderheden? Nee? Mooi zo, dan wil ik nu even babbelen met Anna.’ Ze kijken me allebei nieuwsgierig aan. ‘Anna, lui wijf, het wordt tijd dat je gaat werken voor de kost, het is hier verdomme geen hotel!’ Mimi, die een groot deel van de dag probeert zoek te brengen met het schoonhouden van de verblijven en af en toe een wasje doen, knijpt haar ogen een beetje dicht en kijkt me vuil aan. Ook Flip, die natuurlijk voor zijn meisje opkomt, kijkt kwaad en opent zijn mond om mij mijn vet te geven. Ik steek mijn hand op. Nee laat maar, dit was een geintje. Maar ik heb, als Anna dat wil, wel een baantje voor haar.’ Mimi is meteen geïnteresseerd en vraagt gretig: ‘Wat dan?’ ‘Kan je een beetje koken?’ ‘Of ik koken kan? Ik kom uit een groot gezin en omdat ik het oudste meisje was, moest ik al jong meehelpen in de huishouding en ja, ik kan niet alleen goed koken, ik vindt het nog leuk ook.’ ‘Mooi, vriend Neut heeft op Malta iets opgelopen waardoor hij beter niet in de kombuis kan komen, dus als jij hem kan vervangen ….?’ ‘Mimi straalt. ‘Ja graag, ik verveel me rot wanneer Flip aan dek moet werken en ik niets te doen heb.’ ‘Voor mekaar, je kan meteen beginnen, kom maar mee. Flip, let jij goed op?’

Terwijl Chef Mimi bezig is zich vertrouwd te maken met de kombuis, de vriezer en de storeroom, ben ik bezig de kont van Neut te ontsmetten met een dot watten met veel alcohol. Neut, daar komt ie!’ ‘Au, tering, dat doet verdomde zeer!’ ‘Tja Neut, je pleziertje heb je al gehad, nu komt de boetedoening en morgen, …. morgen krijg je weer een shot! O ja, Mimi neemt voor jou waar in je gif lab. Ik haar gezegd dat jij onder geen beding ook maar één voet over de drempel mag zetten en dat, mocht je het toch doen, zij je er letterlijk uit mag trappen. Nog iets, penicilline en alcohol gaan niet samen dus, als je niet wil dat je lul er finaal afrot, mag je voorlopig geen druppel meer drinken!’

‘Stuurman, wat heb je nou weer uitgevreten?’ Vraagt die ouwe wanneer hij me ’s avonds om zes uur komt aflossen. ‘Neut is nergens te bekennen en Mimi staat in de kombuis maar wil niets anders zeggen dan “vraag maar aan de stuurman”, dus what the fuck is er aan de hand?’ ‘Wel cap, in het kort komt het er op neer dat Neut een tikker aan zijn reet heeft, ik hem al een spuit heb gegeven en Mimi zijn werk overneemt.’ ‘Wel verdomme, weet die gore hoerenloper nu nog niet dat ie bij dat soort wijven altijd een kapotje moet gebruiken? Het is goddomme altijd wat met die gozer. Dat jij laatst met die kaas liep te sjouwen, was natuurlijk ook weer een streek van die vretenverzieker? Nee ontken het maar niet, ik kan nog altijd één en één bij elkaar optellen. Nou ik ben klaar met hem, in Passajes kan hij oprotten!’ Ik ga er niet op in. ‘Cap, de positie van kwart voor zes staat in de kaart en het journaal, verder geen bijzonderheden. Ik ga eens kijken wat Mimi gebrouwen heeft.’ Die ouwe begint meteen een stuk vrolijker te kijken. ‘Die griet heeft me toch een bonenschotel in elkaar geflanst, heerlijk!’ Zegt die ouwe en laat een wind. ‘Ach ja, geef een Grunniger zijn rantsoen bonen en hij is zo blij als een kind. Een scheten latend kind, om precies te zijn.’ Nog voor hij zich in schoppositie heeft gemaneuvreerd, wens ik hem goeie wacht en stap vlug naar buiten.

Fred komt even na mij de messroom binnen en ploft tegenover me neer. Albert, ik schiet al lekker op met dat ding, straks nog effe in het ruim struinen voor nog wat onderdelen, als hij compleet is ga ik alles in een bak gasolie zetten om te ontroesten.’ Onze lading oud ijzer, bestaat voor het grootste gedeelte uit ontmanteld oorlogstuig uit WW II en Fred zou Fred niet zijn als hij daar niet tussen was gaan neuzen om te zien of er nog wat van te maken valt. ‘Maar Fred hoe kan je nu zonder bouwtekening een mitrailleur in elkaar vogelen?’ Fred lacht. ‘Laat mij maar schuiven, voor we in Passajes zijn heb ik een “punt vijftig” in elkaar gezet.’ ‘Eet smakelijk jongens!’ Zegt Mimi en zet een dampende schaal tussen ons in. ‘Dankje Anna.’ Zeg ik en schep op. Fred staart Mimi verbaasd na. ‘Wat krijgen we nou?’ ‘O, niets bijzonders. Mimi vervangt een zieke Neut.’ ‘Neut, ziek? Tussen de middag mankeerde hij nog niets, wat heeft ie dan?’ ‘Hij heeft een “Tik tak, Pontiac”. ‘Wát, écht waar? Heeft die stomme zak dan nog nooit van Durex gehoord?’

De volgende morgen ga ik na mijn wacht niet pitten maar leer Mimi brood bakken. Dat heb ik ooit zelf geleerd van een kanenbraaiër die zich bij het uitbenen tot op het bot in zijn klauw had gesneden en daarbij een flinke infectie had opgelopen, waarmee hij natuurlijk niet aan het eten kon zitten, laat staan deeg kneden.

De rest van de reis gaat alles gewoon zijn gangetje, alleen bezorgt de Portugese Noord ons bijna een etmaal oponthoud en wordt Mimi een tikkie zeeziek. Met een bleek bekkie staat ze, zich schrap zettend, in een bloedhete kombuis over haar potten en pannen gebogen, terwijl het schip zich, wreed stampend en slingerend, tegen het zeetje in worstelt. Maar wanneer ik aanbiedt om Manuel in de kombuis te zetten, schud ze koppig van nee, vliegt naar buiten om te spugen, wast haar snuit, neemt een slok water en keert, net op tijd, de karbonades om. Het is een taai en koppig ras, die Zeeuwen, wat dat betreft doen ze niet onder voor de Grunnigers. De volgende dag is ze, ondanks dat de zee nog een stuk onaangenamer is, over de zeeziekte heen en staat zingend de afwas te doen.

Na Finisterre draaien we de Golf in en volgen de Spaanse noordkust. Ook hier, op weg naar “de pishoek” van Biscaye, staat een ruwe, dooreenlopende zee. ’s Avonds na het eten zegt Fred: ‘Stuur loop es even mee naar het magazijntje.’ ‘Je hebt hem af?’ ‘Ja hij is, op de slagpin na, helemaal compleet.’ In het magazijntje, op de werkbank, staat een gemeen uitziend machinegeweer, compleet met pootjes en een lege patroonband die vanuit een stalen munitiekistje door een gleuf in het onding loopt. ‘Ik heb eerst alles met de roestborstel bewerkt, toen een dag in de gasolie laten liggen en daarna met dat mixie van jou ingesmeerd. Da’s is goed spul zeg, wat zit daar eigenlijk in?’ ‘O dat is nog een recept van oma maar opa vond het niet lekker, dus smeerde ze het maar op de staldeur.’ Fred kijkt me aan. ‘Als je me nu niet zegt wat er in zit, smeer ik de rest in je haar!’ ‘Oké, oké, je hoeft niet meteen zo grof te gaan dreigen, het is heel eenvoudig, vijf tiende gekookte lijnolie, vier tiende siccatief en één tiende zwarte verf. Maar dit is een uiterst geheim familierecept, dus moet ik je nu doden, tenzij ….. je het in Passajes afkoopt met een pilsje.’ Fred grijnst. ‘Komt voor elkaar, de rust Albert.’ ‘De rust Fred.’

Het is al bijna middag, wanneer we afmeren in Passajes. Na het eten zet ik de matrozen aan het losklaar maken en stap zelf, met Neut, bij de agent in zijn Seat, voor een ritje ziekenhuis. Nadat een arts de jonge heer van Neut heeft bekeken, is de conclusie dat de tikker waarschijnlijk al over is maar dat hij voor de zekerheid nog een antibioticakuurtje meekrijgt. In de ziekenhuis apotheek neem ik de capsules in ontvangst. ‘Nee Neut, ik hou ze bij me en ga er, in hoogsteigen persoon, op toezien dat je die dingen ook echt inneemt.’ Wanneer we weer aanboord zijn, zegt die ouwe: ‘Stuur, die vent mag nog mee naar Rotterdam maar ik wil hem de rest van de reis niet meer zien. Hij komt, ook als hij beter is niet meer in de kombuis en om dat hij niet werkt krijgt hij ook zijn vaste overtime niet meer, dat krijgt Mimi.’

Omdat het lossen pas na tweeën begon komen we vandaag niet meer leeg. Het lossen gebeurt doormiddel van een forse “spinnenkop” die met grote happen de lading eruit plukt en in goederen wagons gooit. Tegen halfvijf, wanneer de rangeerlocomotief met een rijtje volle wagons verdwijnt zonder er een stel lege voor in de plaats te zetten, veeg ik samen met de matrozen luik één schoon.‘Oké hombres, morgen de rest, nu eerst even een pilsje voor het eten.’

Op het achterdek, met een kouwe klets en een zware van de Weduwe, zijn Fred en ik het er over eens dat we geen behoefte hebben aan een uitgebreide stappartij, we spreken we af dat we vanavond met zijn allen dus ook de matrozen, gezellig wat gaan drinken in de Mira Mar Bar.

Die ouwe, Fred en ik, zitten al hoog en breed aan tafel, wanneer de opper vetpriester verschijnt. ‘Ja, eet ze, gaan jullie nog stappen vanavond? Ik lach hem vriendelijk toe en vraag: ‘Hoezo meester, wou je, net als toen, de sterrenhemel boven San Sebastian weer eens bewonderen?’ Fred en ik kijken elkaar aan en beginnen te zingen. Door het luikje van de kombuis zingt Mimi, die niet weet waar het over gaat maar wel het lied kent, met heldere stem mee. ‘De herdertjes lagen bij nahahachte, zij lagen bij nacht in het veld.’

leuk

hij is weer fijn albert

Bedankt Albert.

Gerard

geweldig.

Hij is weer mooi, Albert. Doet me weer denken aan mijn militaire diensttijd. Als hospik mocht ik op vrijdagmiddag (op oefening in Duitsland) altijd de blote pikkenparade afnemen.

Tjongejonge wat een verhalen! Ik kwam hier op het forum om wat te leren over het zeilen,
maar op deze manier schrijf ik me nog in voor de grote vaart!

Albert, het is weer geweldig...
Maar spuit en naald uitkoken... Ik werk van af 1976 op een operatiekamer en heb (behalve bij een periduraal anesthesie) nooit glazen spuiten gebruikt!
Of was dit weer een uiting van het 'Groninger budget'?
Groet, Peper.