Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Wat een inventiviteit die zeelui, stuurboord uit om bakboord te wijken, lijkt wel een stormrondje ! Maar ook zwak hoor, die Zeeuwse heeft ze allemaal om haar vinger. Is mij ook overkomen

Ik heb het hele topic (alle verhalen van Albert) in 2 dagen weggelezen...

Worden zijn veel en veel te summier om te loven, Albert!

Wat een briljante verhalen.

Abonneer is aangezet.

Absoluut respect!

Dank jullie wel.

Omdat ik na middernacht een nieuwe provider krijg en niet precies weet wanneer ik weer in de lucht ben, plaats ik de nieuwe Neut nu al.








We zijn, in ballast, onderweg van Port la Nouvelle naar Sorrento. Het is alweer de tweede nacht op zee en het loopt tegen de ochtend, over een kwartiertje mag ik die ouwe porren. Ik wip naar beneden om even wat extra koelwater te lozen, stap mijn hut in om, zoals mijn mammie me geleerd heeft, netjes mijn handjes te wassen en ga via de kombuis - waar ik de waterketel naar de hete plaat schuif - weer naar boven. Over de bakboords boeg begint het al een beetje te dagen. Even achter dwars, aan SB, slaat het vuur van Isola Asinara, een eilandje bij de noordwest punt van Sardinië, tegen de hemel en op achtenveertig mijl, recht vooruit ligt, nu nog buiten zicht, de smalle zeestraat tussen Sardinië en Corsica. Vooruit, aan stuurboord zie ik de felle lichten van wat kleine open vissersbootjes, die grote carbidlampen buitenboord hebben hangen om de vis naar boven te lokken. Zo, nog even het journaal bijwerken en dan maar eens in die lulpijp blazen. ‘Ja, wat mot je?’ ‘Kwart voor zes cap.’ ‘Ik kom.’ Met een snelle blik in de rondte overtuig ik me dat er niets in de buurt zit dat kwaad kan en wip naar beneden om vlug even pleur te zetten. Weer boven zie ik vanuit mijn ooghoek iets dat er niet hoort te zijn. Ik pak de kijker. Verdomme, weer zo’n klote ding zonder verlichting! Ik geef de autopilot zestig graden bakboord en pak, terwijl het schip zwaar overhangend een draai inzet, de Aldisslamp. In de felle lichtbundel zie ik een grote reddingsloep die, afgeladen met dozen en kisten, bijna tot aan het dolboord in het water liggend, met een gangetje van nog geen vijf knopen schuin voor ons langs vaart. Pas nu ik ze in het zonnetje zet hebben ze in de gaten dat ze niet alleen op de wereld zijn. Kwaad met hun vuist zwaaiend, laten ze blijken dat ze hun smokkelzaakjes liever in het duister afhandelen. Mij best, de lamp kan uit en de pilot mag weer op de oude koers. Dit geintje komt niet in het journaal en de autoriteiten inlichten doen we al helemaal niet, want buiten dat we het smokkelen van drank en sigaretten als een gezonde sport zien, komt er voor je het weet zo’n schattig patrouillebootje langszij om je aan te houden en op te brengen. Dan, terwijl jij in een of ander stinkgat - waar je ook de wal niet op mag - ligt te wachten op wat komen gaat, hebben die gasten tig dagen nodig om vast te stellen dat jij alleen maar je burgerplicht deed. Daar is die ouwe met twee bakken pleur. ‘Morgen stuur, dat was een beste lading cognac en sigaretten.’ ‘Morgen cap, heeft u ze gezien?’ ‘Ja natuurlijk wat dacht je dan? Als jij in een keer zo hard uitwijkt dat ik bijna letterlijk naast de pot pis, wil ik wel even weten waarom je zo idioot doet. Opeens zie ik hem verschieten. Heb je hierover iets in het journaal gezet?’ ‘Ja natuurlijk cap, meteen in het netjournaal. Trouwens, toen u boven kwam stond ik net op het punt om de kustwacht op te roepen.’ Ik pak de spreeksleutel en reik naar de afstemknoppen. Met een snauw rukt die ouwe de hoorn uit mijn hand. ‘Ben je nou goddomme helemaal van de pot gerukt? Niks te kustwachtten, ze doppen hun eigen boontjes maar. Dat journaal is veel erger, pleur er maar per ongeluk een flesje Oost-Indische inkt overheen, dan kan ik die zakkenwassers van de S.I. naar waarheid zeggen dat die stomme lul van een stuurman dat ge …’ Hij stopt, kijkt me wantrouwend aan, loopt met drie grote passen naar de kaartentafel en grijpt het netjournaal. Dan kijkt hij over zijn schouder naar mijn smoelwerk, gooit het journaal ongeopend terug en begint zwaar te vloeken. ‘Wel godgloeiendegodverdomme, dat ik daar na al die tijd nog intrap ook! Wacht maar, jou tijd komt nog wel, hondenlul die je bent!’

Wanneer ik ’s middags tegen twaalven die ouwe kom aflossen, zitten we in het nauwste stuk tussen Corsica en Sardinië. Die ouwe hangt aan de radio en lult, aan het platte Grunnings te horen, met een landgenoot. Er bevindt zich geen vaart in de onmiddellijke nabijheid dus duik ik even in de kaart. Het is nog tweehonderd drieëntwintig mijl naar Sorrento, dan is, ijs en weder dienende, onze ETA morgenmiddag halfvier. Die ouwe beëindigt zijn gesprek en komt naast me staan. ‘Kijk zeun, hier aan het eind van de straat, bij Isola Razzoli, ligt nog een zooitje rottigheid onderwater, let op dat de stroom je er niet naar toe zet. Zie zo, schafttijd, wat heeft vriend Neut op het menu staan?’ ‘Neut heeft zijn beruchte, “Hoe blijf ik vriendjes met het gezag.”, menu weer van stal gehaald.’ ‘Je bedoelt uiensoep, hachee en …?’ Ik knik. ‘Ja cap, met rodekool en amandeltjesgries met bessensap toe.’ Die ouwe straalt. ‘Die Neut is al lekker bijgedraaid vind je niet, hij doet lang zo gek niet meer als in het begin. Ach ja, als het op opvoeden aankomt, sta ik mijn mannetje.’ Ik kijk hem alleen even scheef vanuit mijn ooghoeken aan en zeg maar niet dat die vermeende pedagogische talenten van hem, zich vooral uiten via de punt van zijn rechterschoen.

Het loopt tegen drieën, we zijn bezig met de laatste mijltjes naar Sorrento. Vanmorgen heeft die ouwe, via Civitaveccia-radio, onze ETA doorgegeven aan de agent in Napels en van deze te horen gekregen dat we eerst buiten het haventje moeten ankeren, omdat er al een ander schip op de laadplaats ligt. Daar aan de kust over bakboord moet ergens Napels liggen en over stuurboord zie ik duidelijk het eilandje Capri. Verdomme, nu heb ik meteen dat stomme liedje van die kwijlebabbel Eddy Cristiani in mijn kop. “Als op Capri de rozentuinen bloeien, tra la la la.” Is het enige dat ik er van onthouden heb en die stomme regel blijft maar door mijn kop malen. Bedankt Eddy! Via de lulpijp maak ik contact met de vetput. ‘Fred, over een half uurtje gaan we ankeren.’ ‘Oké, ik maak de rotzooi klaar voor manoeuvreren.’ “Als op Capri de rozentuinen bloeien,” Verdomt kolere liedje, ga uit mijn kop! Ik blaas in de lulpijp van die ouwe. “Als op Capri …” ‘Cap, over een half uurtje ankeren.’ ‘Ja, ik kom.’ “tra la la la,” Vanaf de brugvleugel roep ik naar Manuel: ‘Maak stuurboords anker klaar om te vallen!’ Intussen heeft dat verdomde kutliedje zich rotsvast in mijn kop genesteld. “rozentuinen bloeien, tra la la la”. Wel verdomme, dit vraagt om straffe maatregelen, iets in de trant van, vuur met vuur bestrijden. Of, zoals in dit geval, een liedje met een liedje uitbannen. Ik probeer het ene na het andere maar zonder succes. Dan maar op de grove toer, bijvoorbeeld dat liedje over die twee Marva’s op de melodie van; In een groen groen groen groen knollen knollenland. Ik zing het luid, met volle overgave en waarachtig het helpt, vooruit, nog één keer voor de zekerheid en met nog langere uithalen. Ontroerd door de rauwe schoonheid van mijn eigen stemgeluid, zing ik met een snik in mijn stem de slotregels.

“Toen kwam er opeens een stoker-olieman en die heeft er een genóóómen.
Maar toen is ie naar de ziekenboeg gegaan, had een druiper opgelóóópen!”

Achter me vraagt die ouwe droog: ‘Verder alles oké zeun?’

De spijker zit stevig in de bodem van de baai de ankerbal hangt aan het voorstag en het journaal is ingevuld. Zo, nu eerst maar eens een probleempje oplossen. Omdat de kraan in Port la Nouvelle met zijn grijper wat schade heeft gemaakt aan de betonnen rand, die in de zij tussen de spanten van voor naar achter door de ruimen loopt, moeten we dat herstellen voor het erger wordt en er lading in de vullingen komt. Nu heb ik voorin nog wel een paar baaltjes Portland staan maar het zand is op. Met de kijker gluur ik naar de kust, ha, daar zie ik het wit van een klein zandstrandje. Ik haal een schep en een paar grote dikke plastic zakken uit het kabelgat. ‘Manuel, ik heb een leuk klusje voor je. Nee Flipje jij heet geen Manuel, ga maar lekker door met roestbikken. Manuel kom je mee?’ We gaan naar het sloependek. Daar, achterop aan stuurboord, ligt het kapiteinssloepje annex werkbootje. Het is een mooi model overnaads spiegelsloepje van twaalf voet. Ik gooi de schep en emmer er in en draai de prop in het gat in de bodem. ‘Ja hijsen maar!’ met zijn tweeën draaien we aan de slinger van het liertje dat op de davit zit. Wanneer de kielbalk iets hoger dan de reling komt, stoppen we en draaien de boot buitenboord. Het zakken kan ik alleen wel af dat gaat licht zat maar om dat de overbrenging via een wormwiel gaat, duurt het een eeuwigheid voor het bootje zeven meter gezakt is en natte voeten krijgt. Ik laat me langs een tros naar beneden zakken, pik de haak uit de spruit en wrik naar de loodsladder. Manuel komt ook aanboord en duwt af. Net wanneer ik de wrikriem weer inleg, komt die ouwe aandek. ‘Hee stuur, waar ga jullie naar toe?’ ‘Zand halen cap, om de vullingen te repareren.’ ‘O, juist. Je weet dat we nog niet ingeklaard zijn?’ ‘Ja cap ik weet het.’ ‘Weet je dan ook dat als ze je oppakken ik je niet uit de lik kom halen?’ ‘Hoeft ook niet cap, ik ben gek op pasta en chianti .’ Die ouwe schudt zijn hoofd en stapt de salon weer in. Intussen zijn we afgedreven tot bij het achterschip, ik breng met een paar slagen van de riem de kop weer richting kust. Boven ons klinkt opeens de stem van de kanenbraaiër. ‘Hee stuulman, wa ga je doen?’ Zijn uitspraak is niet helemaal zoals het moet en wanneer ik omhoog kijk ziet het smoelwerk van onze gifmenger er ook niet al te fris uit. O jee, Neut is al zolang we hier in de Med ronddobberen nuchter gebleven maar heeft nu zijn schade behoorlijk ingehaald. Weer roept hij met dubbele tong: ‘Waa gajuh na toe?’ ‘We gaan naar de wal, even kijken of er nog leuke wijven zijn.’ ‘Wageffe ik wil ook stappen.’ Blijkbaar is hij al te ver heen om te zien dat Manuel en ik nu niet bepaald onze stapplunje aanhebben. ‘Nee Neut, dat was maar een geintje, we gaan alleen even wat zand halen, kijk maar.’ Ik wijs op de schep en de zakken. ‘Ik ga mee!’ In dit stadium is er met Neut geen land te bezeilen, dus haal ik mijn schouders op en begin te wrikken. Neut brult dat we terug moeten komen, omdat hij anders zo in zee springt. Nu weet ik dat Neut geen slag kan zwemmen, dus dat in zee springen zal wel meevallen. We zijn nog geen twintig meter verder wanneer Neut, woest scheldend, over de reling klimt en na een val van een kleine vijf meter met een plons in zee sodemietert. Nog voor hij het water raakt ben ik al bezig om de kont rond te roeien. Met al mijn kracht aan de doorbuigende riem scheurend wrik ik met een noodgang naar de plek waar Neut in de nu nabruisende plek verdween. Net voor we er zijn komt Neut, wild om zich heen slaand en naar adem happend boven, om meteen weer kopje onder te gaan. Manuel staat op en maakt aanstalten om hem na te duiken. Met een woest ‘Néé, niet doen!’ weet ik hem te stoppen. Daar komt het koppie van Neut weer boven, net op het moment dat de boeg van de boot pal naast hem is. Manuel laat zich naar voren vallen en weet op het nippertje Neut in zijn kladden te grijpen. Even later sleuren we met zijn tweeën, dat magere gratenpakhuis de boot in. Daar ligt hij dan, hoestend en rillend, op de vlonder van de boot. Gelukkig, hij leeft nog. Hoewel, gelukkig? Even krijg ik de neiging om die stomme klootzak alsnog over de muur te zetten en onder te houden tot er geen enkel luchtbelletje meer uitkomt. Mijn woede verdwijnt weer net zo snel als ze opkwam. Ik grijp de riem en breng de boot naar de loodsladder. ‘Flipje, laat even een lijn zakken!’ Terwijl ik neut ondersteun, knoopt Manuel de lijn om zijn karkas. ‘Ja, hou strak die lijn!’ We werken, de amper meewerkende Neut, langzaam zover tegen de loodsladder op, dat de mannen boven hem kunnen overnemen en over de verschansing helpen.

Terwijl ik kalm naar de kust wrik, vraagt Manuel waarom ik hem tegenhield toen hij achter die dronken malloot aan wou duiken. ‘Waarom? Omdat die idioot jou als reddingsboei zou gebruiken waardoor híj het misschien zou overleven maar jíj zou verzuipen.’ Ik zeg er niet bij dat ik hem ook als een goeie kameraad zie en dat Neut toch echt een heel stuk lager op mijn lijstje met favoriete scheepsmaats staat. ‘Eerlijk gezegd Manuel, wanneer ik moet kiezen tussen Neut en jou … , laat ik het zo zeggen. Jij bent minstens zo’n goede kok als hij en zou zo zijn plaats in de kombuis kunnen innemen maar die coño van een Neut zou ik voor geen goud aan dek willen hebben, apreender?’ Hij knikt tevreden. ‘Sim, ik snap het.’ Voor het strandje hou ik in om schoenen en sokken uit te trekken, dan maak ik vaart en zet ons sloepje op het strand. We springen in het ondiepe water, trekken de boot iets hoger en gaan aan de gang met schep en zakken. We vullen de zakken, vanwege het hanteerbaar houden, maar voor de helft. Wanneer de zesde zak gevuld is, recht ik mijn rug en kijk om me heen. Daar, iets van driehonderd meter verderop, komen een paar figuren in uniform onze kant op. ‘Kom op Manuel, de boot moet van het strand voor die gasten hier zijn, niet naar ze kijken!’ Met veel heen en weer duwen van de kont, krijgen we beweging in de boot en komt deze langzaam van het strand. Intussen hebben de twee uniformfiguren het op een sukkeldrafje gezet en roepen dat we wachten moeten. Ik hijs me aanboord en pak de wrikriem. ‘Ja, kom er maar in!’ De douaniers, of wat die gasten ook mogen zijn, staan te roepen en te gebaren dat we terug moeten komen. In mijn beste Italiaans roep ik terug: ‘Si, ma primo vai alla barca, domani barca vai alla Porto Sorrento.’ - Ja, maar eerst gaan we naar het schip, morgen gaat het schip naar de haven van Sorrento. - De mannen roepen weer het een en ander maar dat snelle Italiaans kan en wil ik niet verstaan en zolang ze geen wapens op ons richten, ben ik niet van plan om terug te gaan dus wrik ik stevig door. Intussen neemt Manuel de conversatie over en roept naar die twee op het strand. ‘Sofia Loren e Gina Lollobrigida, Molto grande tette, molto bello.’ Daarbij geeft hij met zijn handen een bh maat aan waar een Friese stamboekkoe zich niet voor hoeft te schamen. De twee op het strand grijnzen, maken een gebaar van “laat maar” en roepen ‘A domani!’ Ja hoor, tot morgen.

Hee, een verrassing op donderdag !

Leuk, bedankt Albert!

Godgloeiendegodverdomme, hondelul die je er bent!

Hij is weer zalig!!!

Hij is weer fijn! Dank je!

Succes met de verhuizing!
Groet, Peper.

is deze ook goed??



oh, kijk eens aan!



brul maar lekker mee Albert

Waarom kan je geen +1tjes geven bij reacties!!!

Grebbe, hij's goed!

Oh ja! Albert ligt er even uit zeker.
Zal ik dan maar even voor hem reageren:

Geweldig weer, Albert!

Wanneer Manuel en ik terug aanboord komen, laden we eerst het zand uit, dan laat ik Jesus en Flip het werkbootje ophijsen, op haar bokken zetten en de sjorringen vastmaken. Intussen hou ik samen met Manuel een zoektocht naar de geheime drankvoorraad van Neut. We vinden op drie plekken; de kombuis zijn hut en een werkkast, in totaal zeven flessen sterkedrank. Drie jenever, twee cognac en twee Pernod. Plus een zo goed als lege fles Pernod in zijn kooi achter zijn kopkussen. Wanneer we die handel over de muur pleuren moet Fred even boven op Neut gaan zitten, omdat die helemaal mataglap wordt wanneer ik de flessen een voor een uitschenk aan Neptunus en die oetlul, voor de tweede keer vandaag, over de muur wil springen. Wanneer de drank weg is Neut ook niet meer helemaal aanwezig. Met een glazige blik gaat hij in een hoekje van de kombuis op een krukje zitten.

Omdat Neut op zijn krukje, in zichzelf lullend, star voor zich uit zit te kijken en nog lang niet in staat is om zijn werk naar behoren te doen, neemt Manuel - ‘yes steerman ik heleboel like overtime’ - de honneurs waar.

’s Avonds leggen we een kaartje in de messroom. Zoals gewoonlijk speelt die ouwe behoorlijk vals en ik, als zijn maat, doe daar keurig aan mee. Het is dat we vanavond alleen voor de punten spelen, anders waren de twee vetpriesters een flink deel van hun maandgage kwijt. Om tien uur stop ik er mee. ‘Sorry maar ik ga nog even een paar uurtjes op mijn rug staan.’

Bij twaalven komt die ouwe me porren. ‘Geen bijzonderheden stuur, er staat een verse pot pleur in de kombuis, ik ga meteen mijn nest in, goeie wacht.’ ‘Goeie rust cap.’ Even later, met een mok pleur in mijn hand over de halve kombuisdeur hangend, bewonder ik de heldere sterrenhemel en de lichtjes langs de kust. Dit is genieten! Eigenlijk ben ik een mazzelpik, ga maar na. Er zijn mensen die veel geld moeten betalen voor een cruise op de Middellandse zee, terwijl ik het zelfde zie als zij en ook nog een zak geld op de koop toe krijg. Ik zet de lege mok neer en maak een rondje over het schip. Voorop voel ik even met mijn voet aan de ankerketting maar voel geen enkele trilling. Weer achterop zet ik in de kaartenkamer de middengolfradio bij, haal een boek uit mijn hut, zet in de messroom de speaker bij en ga zitten lezen.

De speaker komt tot leven. Het is Scheveningen-Radio met de verkeerslijst. Ik leg mijn boek weg en schenk me een mok pleur in. De dame daar in Holland werkt zich, op alfabetische volgorde door de lijst met callsigns. Ze komt bij ons in de buurt en ja! ‘Papa Golf India Hotel, Papa Golf India Hotel.’ We zitten er bij. De lijst wordt verder afgewerkt maar ik ben al op weg naar boven. Zodra de verkeerslijst klaar is probeer ik verbinding te krijgen. Niet dat dat eenvoudig is want er zijn nog meer liefhebbers in de lucht. Wanneer ik er eindelijk tussendoor kom, is de boodschap dat we Rederij Holwerda in Heerenveen moeten bellen. ‘Zal ik u nu meteen doorverbinden? Over.’ Dat heeft, nu midden in de nacht, natuurlijk niet veel zin dus bedank ik haar vriendelijk en ga maar weer mijn ronde doen. Met lezen, koffie drinken en af en toe een rondje lopen, is het zo weer tijd om die ouwe te porren. Ik geef een roffel op de deur van zijn slaaphut. ‘Cap, het is tien voor zes.’ ‘Ik kom.’ Wanneer we, met allebei een mok pleur voor onze neus, in de messroom zitten en hij zijn eerste slok heeft genomen, zeg ik: ‘O ja, we stonden op de verkeerslijst, of we het kantoor willen bellen.’ ‘Het kantoor bellen? Terwijl we over een paar uurtjes binnen kunnen liggen en de agent net zo makkelijk even met een telexbericht kan langskomen? Dat belooft niet veel goeds. Ik zal na achten wel even bellen, via Civitaveccia-radio, want Scheveningen-Radio kan je overdag wel schudden.’

‘Stuurman, kom je nest uit, we gaan anker op!’ Knal, zegt mijn deur en weg is die ouwe. Volgens mijn klokje is het bij half negen. Ik schiet vlug, zonder mijn kop te wassen of mijn haar te kammen, een korte broek en een T-shirt aan. Twee minuten later loop ik de kombuis uit met een grote mok pleur en stiefel op mijn slippers naar de bak. Daar hebben de mannen de motor van de ankerlier al gestart. Ik kijk naar de brug, waar die ouwe uit het raam hangt en met een gebaar aangeeft dat we kunnen draaien. Jesus spuit de ketting schoon, Manuel staat beneden en stuwt de ketting in de kettingbak, ik hang over de verschansing en Flip mag achter het spil. ‘Denk er om, blijf naar mij kijken, als je het verknald kom je er nooit meer achter.’ Deze keer gaat het gesmeerd. Logisch, want buiten op de rede zal je niet snel rotzooi oppikken, zelfs de modder ontbreekt, er komt alleen wat schoon zand en fijn grind mee omhoog. Zodra de ketting recht op en neer staat, kijk ik naar de brug en geef aan dat er gevaren kan worden. De schacht van het anker nadert de kluis, ik steek waarschuwend een hand op naar Flip. Langzaam verdwijnt de schacht en opeens draait het anker in de goede richting en schuiven de vloeien netjes tegen de huid. Meteen maak ik een kappende beweging en zet Flip het handel in zijn vrij. Hij kijkt me vragend aan. ‘Goed gedaan Flipje, zet de bandstopper maar vast en stop de motor. Zelf draai ik de grondstopper goed vast, en roep naar de brug ‘Klaar met water aan dek.’ Die ouwe geeft de boodschap door naar de vetpriesters, even later zwakt de straal af en verdwijnt. Manuel die uit het luik van het kabelgat aandek komt, kijkt om zich heen en roept: ‘Look, steerman, we gaan naar zee.’ Ik kijk nu pas naar voren en zie dat die ouwe niet op de haven aan ligt maar Capri net even over bakboord houdt. ‘Oké mannen, ruimen jullie hier op en loop even een rondje om te zien of er nog wat zeevast gezet moet worden.’ Zelf ga ik naar de brug. ‘Stuur, zet even een koers uit naar de Straat van Messina.’ ‘Ja cap.’ Ik zet de koers in de kaart en pas ook de afstand uit. Hm, dat wordt, als we niet te veel wind op de kop krijgen, iets van achttien en een half uur stomen. Zo eerst eens met die ouwe babbelen want, hoewel ik totaal niet nieuwsgierig ben, wil ik wel verdomde graag weten waarom we Sorrento niet binnenlopen en waar, voor de donder, we nu dan wel naar toe gaan. ‘Wel cap, de koers staat in de kaart, vanaf Capri is het honderdvijfenzestig mijl naar de Straat van Messina en nu wil ik weleens weten wat het kantoor te verhapstukken had.’ Nou stuur, ze waren niet erg blij daar in Heerenveen, het schijnt dat de agent in Napels een vies spelletje heeft gespeeld en onze lading heeft doorgeschoven naar die schuit die al in Sorrento lag. Tja wat wil je, in maffialand houden ze er maffia praktijken op na.’ ‘Wat een teringstreek zeg maar wat gaan wij dan doen?’ ‘Wat wij gaan doen? Wij gaan de Sirtaki dansen, met Zorba de Griek.’ Die ouwe kijkt me verwachtingsvol aan maar dat spelletje ken ik al een tijdje, dus hou ik mijn mond en ga voor het raam naar Capri staan kijken. Dat werkt. Een tikje teleurgesteld brengt die ouwe alle info in een keer naar buiten. In het kort komt het er op neer dat de agent zich heeft laten omkopen door een landgenoot en ons een zooitje gasolie en tijd heeft laten verspillen voor jan doedel. Heerenveen is intussen bezig met drie opties in Griekenland en heeft orders gegeven om voorlopig op te stomen naar Piraeus, de haven van Athene. Verder moeten we ons twee keer per etmaal melden via een walstation. Ik ga een etage hoger naar het standaard kompas dat op het schavotje staat en peil een landmerk dat we ongeveer dwars hebben en een vuurtoren op Capri. Wanneer ik de stuurhut binnen wil gaan, komt Flip mee naar binnen. ‘Momentje Flipje eerst even de peilingen in de kaart zetten. Nog even. Ja, zeg het maar.’ ‘Stuur, alle losse dingen zijn opgeruimd en vastgezet. De knevels zitten op de luiken en de Hollandse en de Italiaans vlag heb ik weggehaald, hier zijn ze en als je me nu de zeevlag geeft, zal ik die in de kerstboom boven de schoorsteen hijsen.’ Ik pak de zeevlag – een oud, versleten en zwartgerookt stuk dundoek -. ‘Flipje, ik sta versteld. Ik weet niet of hier Zeeuwse invloeden aan het werk zijn maar als je op deze voet doorgaat, zal ik je voortaan niet meer met Flipje maar met Flip aanspreken.’ Flip moet moeite doen om niet te gaan stralen. ‘Stuur, zal ik de log er ook nog even achter hangen?’ Ik kijk even naar die ouwe, die alleen maar kort nee schud. ‘Nee Flip laat maar, we gaan voorlopig door een stuk van de Thyreense zee waar het stikt van de kleine, vaak onverlichte, vissertjes en als zíj de log niet achter je reet vandaan varen, krijg je hem zelf wel in je schroef als je vol achteruit moet slaan om die lui niet in een keer naar Jesus-Eik te varen. Wel goed dat je er aan gedacht hebt.’ Flip, zichtbaar gegroeid, verlaat het stuurhuis met een big smile op zijn snuit. Ik begin de kaarten voor de rest van de reis bij elkaar te zoeken en op volgorde in de bovenste la te leggen. Dan pak ik de overzeiler en pas de afstanden uit. ‘Cap, naar Piraeus is het ruwweg zeshonderdvijfenzeventig mijl, door het Kanaal van Korinthe is het exact honderd mijl korter.’ ‘Mooi stuur, dankjewel maar dat kanaal is niet gratis, dus zolang we nog geen laadhaven en datum weten hou ik het op de lange weg.’ ‘Goed, als u me niet meer nodig heeft ga ik nog even pitten.’ ‘De rust stuur.’ ‘Goeie wacht cap.’ Wanneer ik de vleugel opstap, kijk ik automatisch naar voren en zie het eiland nu al een stuk dichterbij, net bakboord van de koerslijn. Ik wend me af en loop naar de trap met in mijn hoofd … “Als op Capri de rozentuinen bloeien.”

Het is twee uur ‘s nachts en we zitten in de Straat van Messina aan. Rondom stikt het van de vuurtjes; Vrachtschepen, Tankers, Ferryboten, Luxe Cruise-bakken, vissermannetjes etc. Bovendien, slaan er de nodige vuurtorens en wemelt het van de lichtjes van dorpjes en steden op Sicilië en aan de vaste wal. Om al die ongein beter te kunnen uitpeilen, heb ik de radar bij gezet. Ergens achteruit ligt de Stromboli. Jammer dat ik die gemist heb, want volgens die ouwe hing er een prachtige rode vuurgloed boven de krater. Af en toe wip ik de kaartenkamer in om een peiling in de kaart te zetten maar voor de rest blijf ik liever in het stuurhuis en dat is wel nodig ook. De meeste schepen houden netjes stuurboord maar de ferry’s en de vissers crossen overal dwars tussendoor, op een manier die bij mij verlangens doen ontstaan naar een snelvuurkanon. Zelfs even naar de kombuis wippen voor een bak pleur is er nu niet bij. Pas wanneer we de nauwte en daarmee ook de grootste drukte achter ons hebben gelaten, kan ik even naar beneden om koelwater te lozen en een verse pot pleur te brouwen. Ik drink een bak pleur, zet de laatste peiling in de kaart en maak het log gereed. Voorzichtig, zodat hij niet tegen de scheepshuid kan slaan laat ik, achter op het sloependek, de logvin in zee zakken. Wanneer de lijn naar achter staat en het vliegwiel begint te snorren, noteer ik de tijd, open de klok, zet de grote wijzer op nul en noteer van de kleintjes de stand.

Ik duik in de kaart, es kijken, het is van hier naar Kaap Tenaro op de zuidpunt van Peloponnesos, iets van driehonderdzestig mijl. Het wordt tijd om die ouwe te porren. ‘Ja, wat mot je!’ ‘Kwart voor zes cap.’ ‘Ik kom.’ Een verse pot pleur zetten vind ik niet nodig deze staat pas anderhalf uur op de hete plaat en is goed genoeg voor die ouwe, die pleurt immers zoveel melk en suiker in zijn mok dat hij toch niet proeft wat hij drinkt. Die ouwe komt boven met twee mokken pleur. ‘Mogge stuur.’ ‘Mogge Cap’ ‘Waar zitten we?’ ‘Daar vooruit, op een graad of tien over bakboord, ligt Lazzaro. Om tien voor vijf heb ik de log er achter gehangen en voor de rest geen bijzonderheden. ‘Mooi.’ zegt die ouwe en buigt zich, nippend aan zijn pleur, over de kaart. Ik proef voorzichtig van mijn mok. Niet te zuipen! Ik stap de vleugel op en kiep die bak pleur vlug in zee. In het oosten is het al behoorlijk aan het dagen, een mooi gezicht zo boven de bergen. Die ouwe komt naast me staan en slurpt, hoorbaar genietend, van zijn bak teer en kijkt me, over zijn mok heen, niet begrijpend aan wanneer ik vraag: ‘Zeg cap, is het waar dat Grunnigers nooit een maagzweer krijgen omdat ze, meteen na de geboorte al, een loden binnenvoering aangemeten krijgen?’

Nee, Grunnigers krijgen niks omdat ze te zuunig zijn om de dokter te betalen! Ze zijn zelfs zo zuunig dat ze de laatste lettergreep inslik'n.
Hij is weer goed, Albert.
Groet, Peper.

Wat hebben jullie Hollanders toch tegen op ons respekt voor geld?

Bedankt Albert.

Gerard

Ik ben niet eens een Hollander, maar een Gelderlander! Bovendien het waren Groningers die mij dit vertelden tijdens het z.g. Gronings vissen op markreel... Dat doe je namelijk met een haak zonder aas!
Peper.

Peper schreef : Ach m'n jong, dat doen niet alleen Grunnigers, maar ook de Noren. Makrelen happen naar alles dat beweegt.

Gerard

[quote="S32"
Makrelen happen naar alles dat beweegt.Gerard
[/quote]

Vandaar dat ik nóóit zonder zwembroek in zee ga.

Het is vrijdag en ik zie een post van Albert.
Bij het lezen raakte in zwaar teleurgesteld

Ja, dat valt vies tegen!

Dank voor jullie support.








‘Ha, stuur ben je er nu al?’ Zegt die ouwe en maakt een einde aan zijn radiopraatje met een Spliethof bootje. ‘Goeie middag cap, ja natuurlijk, er moet toch iemand zijn die hier de boel een beetje in de gaten houdt? Vooral wanneer u, zonder goede uitkijk te houden, met andere zwaar over betaalde reisleiders zit te ouwehoeren.’ Die ouwe geeft geen krimp maar blijft lachen. ‘Wat eten we?’ ‘Vlaardingse rijsttafel cap.’ ‘Há, lekker. O ja, we hebben onze orders, Kimolos, een eilandje in de Cyclades.’ Aha, vandaar die, onverwoestbare, goeie stemming van onze gezagvoerder die, toen hij me vanmorgen afloste, niet te genieten was. Een control freak wil ik hem niet noemen maar dat hij wel exact wil weten waar hij aan toe is, staat als een paal bovenwater. ‘Wat gaan we laden en waar naartoe ?’ ‘Kimolia, een soort porseleinaarde, voor Cartagena.’ Ha, weer eens naar España, altijd leuk stappen daar. Die ouwe wenst me goede wacht en verdwijnt naar de Vlaardingse rijsttafel.

Wat een Vlaardingse rijsttafel is? Wel, het komt neer op; kapucijners, gebakken uien, gebakken spekjes, spekvet, gesnipperde rauwe ui, zilveruitjes, piccalilly en augurkjes. Daarmee maak je, naar smaak, een flinke berg op een diep bord, met als “finishing touch”, een grote lepel keukenstroop. De echte liefhebber doet er, maar dat spreekt voor zich, een beste lik sambal bij.

We zijn al tussen de nodige eilandjes doorgekacheld en liggen nu op Milos aan. We draaien we de baai in en gooien ons spijker er in. Flip kijkt om zich heen. ‘Stuur, waar moeten we nou laden?’ Er is inderdaad niets te bekennen van een laad/loskade. ‘Nee Flip, hier moeten we niet zijn, dit is Milos en we moeten nog een mijltje of vijf verder naar Kimolos. We moeten hier de loods oppikken maar die is tevens visserman en komt pas achter in de middag terug van zee.’ ‘O, zullen we dan alvast laadklaar gaan maken?’ ‘Wat denk je zelf Flip?’ Hij kijkt peinzend naar de nog in hun mik liggende laadbomen en de gesloten luikhoofden. ‘Het is niet meer dan vijf mijl maar wel over open zee, we kunnen beter wachten tot we op de laadplaats liggen, stuur?’ ‘Juist Flip, dat is wel zo verstandig, je hoeft het gevaar niet te zoeken, het vindt jou wel.’

Een soort motorsloepje met een éénpittertje er in ploft in onze richtingen en komt langszij bij de loodsladder. We vangen de landvasten op en maken hem vast. Dat dit niet onze loods maar een souvenirhandelaar is, blijkt wel uit al de “Originele Griekse” prullaria waar het bootje mee is afgeladen. De koopman begint meteen, in drie talen tegelijk, zijn koopwaar aan te prijzen. Flipje staart naar een beeldje van een dame met ontbloot bovenlichaam met een paar leuke borsten maar zonder armen.

Foto:Internet

‘Moet je zien stuur, die malloot wil ons een kapot beeldje aansmeren.’ ‘Nee Flip, dat is een gipsen replica van een meer dan tweeduizend jaar oud antiek marmeren beeld van de Venus van Milos, een lokale schoonheid die meer dan tweeduizend jaar geleden op aarde rondhuppelde. Het beeld is in achttienhonderd en nog wat, zonder armen, gevonden door een of andere boer. Achter ons declameert de 1e fietsenmaker: ‘Het ideaal van iedere man, is een Venus van Milo! Het ideaal van ieder vrouw is, een penis van een kilo!’ Opeens staat Mimi met opgeheven hoofd en handen in de zij voor hem en kijkt hem minachtend aan. ‘Als dat waar is meester, komen ze bij jou negen en een half ons tekort.’ De fietsenmaker deinst even terug maar herstelt zich. ‘Poeh, wat weet jij nu helemaal van mijn goddelijk lichaam?’ ‘Ik? Gelukkig niet veel …. maar doe in het vervolg de deur van de badkamer op slot, ik ben een tikje allergisch voor bengelende naaktslakken.’

Achter in de middag komt de loods aanboord en gaan we anker op. Binnen drie kwartier arriveren we bij een houten steiger die een meter of twintig in zee steekt. De bedoeling is dat we dwars op de kop van die steiger - die amper acht meter breed is - gaan liggen maar eerst de spijker, een meter of zestig zeewaarts, laten vallen en daarna verbinding maken met de steiger. Die ouwe scheert vlak langs de steiger en stuurt weer zeewaarts, dan slaat hij achteruit tot de vaart eruit is en brult: ‘Lekko!’ Ik draai de bandstopper los, laat de spijker tot op de bodem zakken en draai de bandstopper weer vast. Terwijl we achteruit, onder een hoek van 45° naar de steiger sukkelen, houdt het slepend anker de kop in de goede richting. Dan, wanneer we nog een goeie scheepslengte van de steiger zijn, geeft die ouwe een korte stoot op de fluit en laat ik de ankerketting vrij uitlopen. Meteen begint, door de wielwerking, de neus naar stuurboord te komen en schuiven we netjes langs de kop van de steiger. Achterop springt Jesus, als een zwarte panter, over een strook water van bijna twee meter, vanaf het hoge achterschip op de steiger. Terwijl het schip langzaam verder achteruit glijdt, brengt Manuel vlug een achterspring uit. Jesus gooit snel het oog over een paal en staat klaar om het voorspring op te vangen. Wanneer ook dat om een paal zit slaat die ouwe even vooruit om de vaart er uit te halen en draai ik de bandstopper vast. We brengen voor en achter trossen uit naar de vaste wal en hieuwen, met het spil en de kaapstander, het schip stijf tegen de steiger. ‘Zo, we liggen, eerst maar even de bomen opzetten en de sluitbalken eraf halen, opengooien doen we wel wanneer we weten wanneer ze beginnen.’ ‘Zeg stuur, waarom moest het anker er in, de ketting is niet eens stijf gedraaid, zo doet het toch geen ene ruk?’ ‘Waarom Flip? Kijk eens op je heen. Je ziet dan wel wat eilanden en rotsen maar feitelijk lig je hier onbeschut in open zee. Wat denk je dat er gebeurt wanneer het hier gaat waaien dat het rookt en het blijkt dat je aan lagerwal ligt, tegen een wrakke steiger op geen twintig meter van de rotsen?’ Flip denkt even na, dan klaart zijn snuit op. ‘Dat anker is er alleen maar om de neus tegen de wind in van de wal te trekken zodat we veilig naar open water kunnen stomen, toch?’ ‘Precies Flip, je hebt het door.’ ‘Zeg stuur, denk je dat ik uh, ook uh eh …. stuurman kan worden?’ Aha, vandaar dat Flip de laatste tijd zo zijn best doet en amper nog tegen de draad in is. ‘Zo en ik maar denken dat het Zeeuwse invloeden waren die jou zo ijverig en behulpzaam maakten. Maar als antwoord op jouw vraag, ja dat kan en als je slim bent dan kom je af en toe in je eigen tijd bij die ouwe of mij om wat op te steken van navigatie en dat soort zaken. Dan heb ik ook nog een heel saai boek voor je met droge en natte wetten, dat je maar eens door moet lezen. Dan is er een ook leuk boekje, “Zeevaartkunde voor de kleine handelsvaart deel 1 Platte zeevaartkunde en instrumenten”, waar je dus ook heel wat uit kunt opsteken. Dat is weliswaar een stuk minder saai maar lang niet zo leuk als naar de kroeg gaan. Aan jou de keus, leren of stappen.’ Hij is even stil, dan knikt hij. ‘Ja, ik wil leren.’ ‘Goed, kom vanavond om zes uur in de kaartenkamer, dan beginnen we met het lezen van zeekaarten.’

Na het ontbijt, ik heb net de matrozen aan het werk gezet en sta aan dek een zware van de weduwe te draaien, rijdt er een open Jeep de steiger op. Het model, de olijfgroene kleur en de grote witte cirkel met vijfpuntige ster op de motorkap, laten duidelijk zien dat dit vehikel een souvenirtje uit de tweede wereld oorlog is. Door de weerkaatsing van de zon op het voorruit, kan ik niet meteen zien wie of wat er achter het stuur zit maar het zou me niet verbazen wanneer er een ouwe Hollywood brigadegeneraal, compleet met afgekloven sigarenpeuk en cowboylaarzen, uitstapt en me begroet met een “howdy soldier”. Hoever kan een mens ernaast zitten! Het eerste dat ik zie bewegen, is een elegant vrouwenbeen dat gevolgd door nog zo’n prachtexemplaar naar buiten wordt gestoken. De bestuurster laat zich naar buiten glijden maar kan, oeps, net niet verhinderen dat haar rok daardoor opstroopt en ik haar benen over de volle lengte kan bewonderen. Ik weet nog net een bouwvakkersfluitje tegen te houden maar wanneer zij haar rok weer naar beneden strijkt en vlug kijkt of niemand haar gezien heeft, straalt de bewondering van mijn gezicht. Even kijkt ze gegeneerd, dan haalt ze haar schouders op pakt een aktentas uit de jeep en lacht. ‘Hello is the captain on board? I’m the agent’ Ik begroet haar, met een grijns op mijn smoel van hier tot Tokio, help haar het verschansingtrapje af en stel me voor. ‘Hello I’m the chief mate, follow me please.’ Bij de salon gluur ik even door het raam naar binnen. Ja hoor die ouwe is al op. Ik trek de salondeur open en steek mijn kop om de hoek. ‘Cap de agent is er.’ ‘Mooi, stuur die vent maar naar binnen.’ ‘Goed cap, hier komt hij.’ Ik wenk de dame naar binnen. Ze stapt over de waterkering en aanschouwt een “Gezagvoerder van de Oprechte, Christelijke, Nederlandse Koopvaardij”, in volle glorie. Ongewassen, ongeschoren en ongekamd, in een oude elastiek loze pyjamabroek en een, ooit wit geweest, hemd met gaten, zit hij onderuitgezakt op zijn bank. Met één hand houdt hij zijn mok pleur bij zijn mond en met de ander zit hij vol in zijn kruis te krabben. Hij kijkt naar de deur, ziet een knappe elegant geklede jonge vrouw, verstart, mompelt iets onverstaanbaars springt overeind en spurt, nog steeds met zijn mok pleur in één hand en de ander bij zijn kruis, naar zijn slaaphut. Om de deurkruk om te draaien moet hij één hand vrij maken, hij kiest voor de verkeerde en prompt wreekt zich het feit dat hij de reparatie van het elastiek alsmaar heeft uitgesteld. Zijn broek zakt af, hij struikelt en valt plat op zijn plaat. De agente en ik kijken elkaar even aan. Het begint met ingehouden gniffelen maar we kunnen ons al snel niet meer goed houden. Uiteindelijk stromen ook bij haar de tranen over de wangen van het lachen, bij de aanblik van de zwaar behaarde billen van een grof vloekende, Grunniger kapitein.

Je hebt het weer helemaal goed gemaakt hoor!

Het is weer bijna te leuk om waar te zijn!
Groet, Peper.

daar was ik wel even aan toe!

Hij is weer van zijn roodkoperen...