Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

GEWELDIG

Leest weer lekker weg...

50 tinten Albert, doe mij ook maar een boek..
geweldig weer Albert

Prachtig, die zeemansverhalen!

Het is weer mooi.

we moesten even wachten maar dan heb je ook wat.
Bedankt weer Albert

Bedankt Albert, het jaar begint goed!
Groeten, Peper.

Heerlijk, dank
ik kan niet wachten op de volgende!

Albert klasse!!!

Al deze enthousiaste uitingen doen me goed, dank jullie wel.
@ Ed, "Pikheet" van Aad schol kende ik al,het leest lekker weg.
Voorlezen uit eigen werk? Nee dank je. Ook voor het boekenbal ben ik niet zo te porren en als je wilt dat ik gillend wegloop, moet je proberen om me aan een signeer sessie in de Bijenkorf o.i.d. te zetten.
Wat die criticus van jou betreft, laat zijn kritiek maar horen, allicht dat ik daar iets van leren kan.













Ook vandaag zijn we, net als gister, nog niet aan de beurt om te laden, dus liggen we nog steeds voor anker. Hoewel, dat “we” klopt niet helemaal, want ik zit niet op mijn bootje maar ben al de hele ochtend aan het zeilen met de felucca van mijn vrienden de vletterlieden. We vervoeren, non stop, personen goederen en documenten. Er staat wat meer wind dan gister, een dikke vijf bft. en hoewel de boot nog steeds lekker op haar roer ligt, helt ze af en toe zover over dat het potdeksel, net niet net wel, onder gaat en het hoosvat er aan te pas moet komen om de zaak een beetje droog te houden. Zo nu en dan werp ik een bezorgde blik op het torenhoge zeil maar de mannen zitten op hun gemak met een peuk in hun hoofd te ouwehoeren over weet ik veel wat maar het woordje reven komt blijkbaar niet in hun vocabulaire voor. We zeilen de hele haven en een stuk van de rede tot karnemelk. We moeten ook nog even naar de “Cap San Lorenzo” met een flinke lading verse groente, aardappelen, kisten eieren en andere stores.

Foto: Internet

Deze keer gaan wij niet naar boven maar laten zij met een overstomer - twee laadbomen waarvan de laadrepen samenkomen op één haak - een boternet zakken, dat wij beneden vol gooien en zij boven weer legen. Binnen een kwartier zijn we leeg en stormen we, met een knoop of zes naar de haven. Dit is heerlijk zeilen, we varen iets hoger dan halverwind, ik zit aan de lijzijde op mijn luie reet in het zonnetje met mijn heup tegen de helmstok en een voet tegen een spant in de zij. Af en toe komt er wat buiswater over maar dat is met deze temperatuur alleen maar lekker. Weer denk ik er serieus over of ik niet moet proberen me in te kopen in “Rederij Felucca” en weer zie ik er, zei het met tegenzin, vanaf.

Tegen tweeën, ik voelde me al een beetje flauw, leggen we aan tegenover een of ander koffiehuis. De mannen bestellen, ook voor mij, thee en wat te bikken. De thee heeft een sterke munt smaak, is zoet maar toch ook wel dorstlessend. Het eten bestaat uit een soort van opgerolde knapperige pannenkoek, gevuld met bonen, vlees, en een of ander pikant sausje. Al met al smaakt het niet verkeerd en ben ik, na drie van die dingen en nog een paar bakken thee om alles weg te spoelen, aardig voldaan. Na het eten komt er koffie. Het is zwart, berensterk, mierzoet en zit in hele kleine kopjes. Wanneer ik het kopje helemaal achterover sla voor het laatste slokje, krijg ik me toch een zootje prut in mijn muil niet te kort. Uitspugen kan niet, want het meeste zit al achter in mijn strot gekleefd. De twee vletterlieden die het zagen gebeuren maar te laat waren om me nog tegen te houden, kijken me even aan, zien mij vreemde bekken trekken en liggen blauw van het lachen. Ook de waard heeft dikke pret en overhandigt me lachend een glas water. Nog net op tijd denk ik er aan dat je in deze contreien geen ongebotteld water moet drinken. Ik loop met het glas naar buiten en spuug het water, na er mee te hebben gegorgeld, in de goot. Ik zal er hopelijk niets van oplopen en mocht het wel zo zijn, dan zal ik er echt niet dood aan gaan, hooguit een paar dagen aan de schijterij. Weer binnen lach ik maar even mee met de anderen en ga afrekenen. Oei, nu wordt er niet meer gelachen, sterker nog, mijn vrienden worden boos. ‘Nee, nee en nog er eens nee, ik ben hún gast en daarmee uit! Terwijl de schipper afrekent gaat de telefoon. De waard neemt op, luistert even en geeft hem aan de schipper. Deze voert een kort gesprek en wendt zich dan tot mij. ‘Jullie agent komt er zo aan, hij gaat naar jullie schip.’ Wanneer de agent met een oud pruttelend FIATje de kade opkomt hobbelen, zitten wij hem, met gehesen zeil, al op te wachten. Hij kijkt bij het aanboord stappen een beetje vreemd naar mij en spreekt me, aarzelend, aan in het Arabisch. Ik geef geen sjoege maar hou me bezig met de achtertros en terwijl de schipper en zijn maat met de lange zware riemen de boot afduwen en vrij van de kade houden, haal ik de schoot door en grijp de helmstok. Pas wanneer ik de felucca langszij onze boot breng en Flip me amicaal toe brult: ‘Hé stuur waar blijf jij nou de hele dag? Het is hier goddomme geen BIO vakantieoord!’ en ik antwoord: ’Hou je brutale muil en haal even een paar kouwe keilen uit mijn hut, hier is de sleutel’, valt het kwartje en knikt de agent begrijpend. ‘Now I do recognize you, you ‘r the Chief Mate. But why do you work for those lazy buckers?’ Ik lach. ‘Welnee, dat is geen werken dat is zeilen en zeilen is de mooiste sport die er is.’ ‘Wat, varen met dát!’ Bij het woordje “dát”, wijst en kijkt hij minachtend naar de felucca. ‘Terwijl u het hele jaar met dit mooie schip kan varen?’ Hij schudt zijn hoofd vol onbegrip. ‘O ja, vanavond gaan jullie voor de kant morgenochtend acht uur begint het laden.’ Ik ga hem voor naar die ouwe. ‘Cap, de agent is er.’ ‘Zo, hondsvot, ben je daar eindelijk, ik zat al te hopen dat je zachies was afgezopen.’ ‘En ik hou ook van u cap, maar wat anders, is de douane al langs geweest?’ ‘Nee, waarom?’ Mooi, dan is er nog niets verzegeld, ik haal even twee sloffen Marlboro uit de zegelkast, het bonnetje leg ik straks wel op uw bureau.’ Even later overhandig ik de vletterlui, die ontspannen met een kouwe keil op het luikhoofd zitten, allebei een slof. ‘Alsjeblieft omdat ik eindelijk weer eens heerlijk gezeild heb.’

Na het eten zitten de tweede en ik, met een peuk en een pilsje, op het achterdek wat om ons heen te kijken. Opeens begint Fred te grinniken. Ik kijk hem vragend aan. ??? ‘Wat had je die eerste mooi tuk en wat was ie bang, kostelijk! Zelfs ik, terwijl ik wist dat je een streek wou uithalen, schrok me de kolere toen die sluiting op de plaat knalde, niet te kort!’ Ik schiet ook in de lach. ‘Ach ja, het was eigenlijk best een vuile rotstreek, maar ja, zo’n mooie gelegenheid kon ik van ze nooit niet, zomaar voorbij laten gaan.’ We grinniken nog even na en kijken dan zwijgend naar de grijze vloot die, door de hele haven verspreidt, op moorings en tegen de kades ligt. Fred gooit zijn peuk overboord. ‘Zeg Albert, het stikt hier wel van de marine maar geen een van die prauwen is groter dan een meter of dertig , hebben ze geen grote schepen of zitten die soms aan de andere kant van de “Marlboro sloot” – Suezkanaal - ?’ ‘Geen idee Fred, misschien zijn ze zo bang voor de Israëlische luchtmacht, dat ze hun grote schepen, áls ze die al hebben, zo ver mogelijk uit de buurt houden. Alexandrië is hooguit een kwartiertje vliegen voor de gasten. Maar zelfs als ze grote schepen in de Rode zee hebben en ze hier zouden willen inzetten, zouden die, nu het kanaal geblokkeerd is met scheepswrakken, via de Kaap en Gibraltar rond heel Afrika moeten scharrelen. Ik denk niet dat ze op dat reisje kunnen ontsnappen aan de spionage vluchten van de yankees, die natuurlijk netjes de posities doorgeven aan de Israëliërs, die er op hun beurt op het laatste traject wat bommenwerpers of een onderzeeër op af sturen.’

Uit de haven komt er een middelgroot vrachtschip onze kant op. ‘Ha, die prauw kan wel eens de Joegoslaaf zijn die op onze laadplaats lag, ik ga even de kijker halen, ben zo terug.’ Door de kijker zie ik duidelijk dat het die Joeg is. ‘Ben jij over tien minuten klaar voor manoeuvreren? Dan roep ik de mannen en die ouwe. O ja, kan ik dan meteen “water aan dek“ krijgen?’ Ik roep eerst de matrozen erbij. ‘Hombres travajo! Eerst even de dekwasslang optuigen op de bak, dan trossen en wrijfhouten voorgaatshalen, we gaan voor de wal. O ja, doe jullie hutten op slot.’ Na die ouwe te hebben ingelicht, loop ik naar de bak en zet onderweg een dekwasafsluiter open, zodat de dekwas pomp de druk kwijt kan. Ik start de motor van de ankerlier en laat de aandrijvende as langzaam naar de goede positie draaien. Ik trek de borgpin omhoog, druk de “klus” in zijn werk en druk de borgpin terug op zijn plek. Nu kan de bandstopper los. Ik zet de lier op halen en meteen weer in zijn vrij. Nu staat de ketting stijf en kan ook de grondstopper los. Intussen hebben de mannen de dekwasslang op de bak aangekoppeld, de afsluiter open gedraaid en die aan dek weer dichtgezet. De Joegoslaaf is, een kwart mijltje verderop, bezig om ten anker te komen. Ach natuurlijk, die gaat pas morgen bij daglicht, onder geleide van Goudvinkje of een ander marine klantje, door het mijnenveld. Boven de dieselherrie van de liermotor uit, hoor ik een korte stoot op misthoorn. Aha, onze gezagvoerder voelt zich verwaarloost en trekt, nogal luidruchtig, mijn aandacht. Hangend uit een brugraam maakt hij een ronddraaiend gebaar. Ik knik nadrukkelijk ja en trek het handel naar me toe. ‘Manuel, pak jij de dekwas? Flipje, naar de kettingbak, we gaan ankerop!’ Jesus, ga jij maar door met de fenders en trossen!’ Schakel na schakel, haalt de nestenschijf de ankerketting binnen. Manuel hangt over de verschansing met het spuitstuk van de dekwas en spuit met een forse straal de bagger van de ketting. Ik blijf in de buurt van het spil, klaar om in te grijpen en geef met de scheepsbel door hoeveel vadem ketting er nog uit staat. Beneden zit Flip op de rand van de kettingbak toe te kijken hoe de ketting zich langzaam opstapelt. Wanneer de stapel te hoog wordt, laat hij zich zakken om de stapel omver te trappen en gaat dan weer – als een boer bij het varkenskot - op de rand zitten kijken wat er onder hem gebeurt. Wanneer de ketting recht op en neer staat, geef ik dat met een gebaar door naar de brug. Vlak voor de spijker loskomt, houdt het spil even in, kreunt een beetje en begint dan weer vrolijk door te draaien. Wanneer ik gebaar dat de spijker los is van de bodem, begint die ouwe, met hard SB roer langzaam vooruit te draaien. ‘Steerman stop!’ Roept Manuel. Meteen druk ik het handel in vrijloop, geef een riedel op de bel en gebaar die ouwe om te stoppen. Naast Manuel over de verschansing hangend zie ik een meter of zes onder me, ons anker met, tussen stok en vloei, een ketting die nog dikker is dan de onze. Met een flinke brul laat ik die ouwe weten dat we er “een complete scrap yard” aan hebben hangen. Eerst maar de matrozen verzamelen en duidelijk uitleggen wat ik wil, zodat we elkaar niet tegenwerken. In feite is het heel simpel. Om te beginnen blijft Manuel het anker en het stuk ketting dat er aan hangt, goed met de dekwas bewerken, terwijl Flip een afgekeurd eind van een gei aan dek haalt. Ikzelf draai, voor de veiligheid, de grondstopper vast, hang daarna een tros buitenboord met de oogsplits bij het anker en beleg die. ‘Manuel, stop met spuiten. Jesus, mooie acrobaat die je bent, ga je gang.’ Jesus lacht en laat zich langs de tros naar beneden zakken. Wanneer hij op het anker staat, laat Flip de oude gei zakken. Jesus steekt die door een schakel van de vreemde ketting, legt er twee halve steken op en klimt lenig langs de tros omhoog. Even later staan Jesus, Flip en Manuel aan de ouwe gei te scheuren maar krijgen er geen millimeter slack uit. Flip, die ziet dat ik met mijn armen over elkaar lachend toekijk, trekt een kwaad smoelwerk. ‘Hee, stuur zou je niet es effe helpen?’ ‘Helpen? Ga maar eens aan de kant, zo’n kutklussie doe ik, zonder één druppel zweet op mijn dooie akkertje in mijn uppie, geef maar es hier dat end.’ Grijnzend stappen de mannen aan de kant. De stuurman denkt dat hij in zijn eentje sterker is dan zij met zijn drieën, nou als dát geen lachen wordt. Ik zet het touw stijf door en beleg het op een bolder. ‘Nou stuur, ga je er vandaag nog aan trekken of wacht je tot morgen?’ ‘Ten eerste, Flipje, stel je nu wel heel intieme vragen en ten tweede, gebruik ik liever mijn verstand dan mijn spieren, draai jij even de grondstopper los? Manuel ga jij aan het handel? ’ Terwijl ik over de verschansing hang en aanwijzingen geef, laat Manuel het anker langzaam zakken. Het touw komt stijver en stijver te staan en even ben ik bang dat het breekt. Dan blijft de vreemde ketting hangen terwijl ons anker langzaam verder zakt. Wanneer de punt van de vloei ook vrij komt, draait het anker traag een beetje opzij. ‘Manuel, stop! Jesus, cortar!’ Jesus zet zijn vlijmscherpe mes op het, zo strak als een snaar staande, touw. De eerste haal is al genoeg met een plons verdwijnt het zooitje weer naar de bodem. Ik steek mijn duim op naar die ouwe en maak het gebaar van “varen maar”. ‘Manuel, draai maar thuis die hap.’ Tien minuten later meren we af langs de kade.

Ik word wakker door het hoge gillen van luchtalarmsirenes. Vlug trek ik wat aan en stap aan dek. Boven de stad en de haven zwaaien talloze lichtbundels kriskras door elkaar. Intussen komt ook de rest van de bemanning aandek en staat naar de lucht te kijken. Neut, die als enige volledig aangekleed is en natuurlijk ook zijn onafscheidelijke onhandige zwemvest omheeft, kijkt angstig naar de lucht. Naast hem staat Jesus, met open mond, naar iets heel anders te kijken. Ik volg zijn blik. Mimi, die nu nog minder aan heeft dan toen in die nachtclub in Beiroet, dus helemaal niets, staat onbevangen omhoog te kijken. Ik kuch. ‘Uh, Anna meisje, pas je op dat je geen kou vat?’ ‘O nee hoor stuur, ik heb het niet koud of zo.’ ‘Dat is mooi Anna, heel mooi zelfs, toch heb ik liever dat je iets aantrekt, ik ben namelijk bang dat je bezig bent om Jesus een paar lasoogjes te bezorgen.

Genieten weer. Nr. 30 was aan mijn aandacht ontsnapt, dus nu dubbelpret!

Albert, bedankt voor de 31ste(!) Neut! Ik hoop dat je stof én inspiratie genoeg hebt om er nóg eens 30 neer te kunnen tokkelen! Groetjes, Joeri

geweldig albert, hahaha lasogen

Zie het zo voor me!

Maar goed dat je niet op die zeilschuit bent blijven werken, dan hadden we die mooie verhalen hier niet gehad

hij was weer geweldig.

Bedankt Albert.

Gerard

Lasoogjes... Ik heb ze gehad, helaas niet van het kijken naar Mimi.
maar van het kijken naar lassen. Man, het licht van de maan doet nog zeer aan je ogen!

kijk en oude zeerot zal je verhalen is op het gemakje lezen Albert 45

Leuk dat jullie zo meeleven met onze belevenissen, dank je wel.









Mimi in haar blote niksie, nu aangegaapt door de complete bemanning, maakt met haar handen boven haar hoofd gevouwen een pirouette, laat haar armen zakken, maakt een elegante reverence en verdwijnt onderdeks. Die ouwe moet even slikken, voor hij met schorre stem zegt: ‘Wouw zeg, wat een prachtwijf!’ Dan herstelt hij zich en bromt: ‘Maar straks, in Port la Nouvelle, gaat ze sodesubiet van boord!’ Op dat moment wordt onze aandacht getrokken door het blaffen van het luchtafweergeschut van de MKB die vlak achter ons ligt. De hoog in de lucht ontploffende granaten geven ons even een “oudejaars nacht” gevoel, vooral wanneer de rest, van de door de haven verspreide marine vaartuigen, mee gaat doen. Ook vanuit de stad stijgt er lichtspoormunitie op. Dan zegt die ouwe – die als jongetje de 2e wereldoorlog heeft meegemaakt - : ‘Linke soep jongens, vooruit, naar binnen!’ Natuurlijk is Flip weer eigenwijs. ‘Niks aan de hand cap, ze schieten niet op ons, alles gaat regelrecht omhoog.’ Die ouwe geeft Flip een pracht van een schop onder zijn kont. Nu blijkt eens te meer, dat het menselijk achterwerk een directe zenuwverbinding heeft met het gezichtsorgaan, want de tranen schieten vriend Flip in de ogen. “Vooruit, ongelukkig stuk nageboorte dat je bent, naar binnen zei ik!’ Haastig struikelt Flip, verblind door de tranen, over de waterkering naar binnen.

Wanneer we, met een mok koffie in de hand, met zijn allen in de officiersmess zitten. Legt die ouwe aan Flip uit waarom hij hem, letterlijk, naar binnen schopte. ‘Kijk zeuntje, als je dat kleine beetje verstand dat je er nog niet uit gemasturbeerd hebt even aan het werk zet, kan zelfs jíj begrijpen waarom het link is om buiten te blijven staan. Dat mooie vuurwerk daarboven zijn ontploffende granaten die scherven verspreiden. En waar voor de donder denk jij dat die scherven blijven, nou?’ ‘Uh, die vallen weer naar beneden?’ ‘Juist, lul de behanger, die vallen weer naar beneden en als jij die op je zaagselbak krijgt, mag je lieve moeke briefen met een zwart randje gaan rondsturen. Gesnopen?’ ‘Uh, ja cap, dank u cap.’ Buiten gaat het schieten nog een kwartiertje door en sterft dan langzaam uit. Al met al hebben ze een hoop munitie verschoten naar, waarschijnlijk, niets.

We liggen al de hele ochtend te laden. Hoewel, laden is wel een groot woord voor het hele gebeuren. Van tijd tot tijd komt er een oud vrachtautootje, beladen met anderhalve ton paardenbonen in jute zakken, de kaai op rijden. De bootwerkers, die zitten te pitten in de schaduw vaneen loods, worden er door hun voorman bij geroepen en maken hijsen van tien balen. Deze worden met onze laadbomen op het half openliggende luik 2 gezet en losgesneden zodat de bonen los naar beneden storten. Al met al liggen we op die manier minstens drie en waarschijnlijk vier dagen te laden.

’s Avonds is er geen hond die hier de wal op wil, zelfs Flip laat weten dat hij aan boord blijft. ‘Ja logisch.’ Zegt Fred. ‘Met een stuk als Mimi in mijn kooi, zou ik ook niet gaan stappen maar aan boord blijven en me drie slagen in de rondte neuken.’ ‘Juist, dat bedoel ik.’ Zegt Flip, zonder enige overtuiging in zijn stem. Fred en ik kijken elkaar even met opgetrokken wenkbrauwen aan. Fred grijnst. ‘Arme jongen, kan je haar niet meer bijbenen, is ze een beetje te veel vrouw voor je? Stuur haar maar even naar ome Fred, die heeft dat brandje in no time geblust, ik ben alleen bang dat als ze een echte kerel heeft gehad, ze niets meer wil weten van kwajongens zoals jij.’ ‘Fred, pest dat arme afgepeigerde joch niet zo, je ziet toch dat hij op instorten staat? Trouwens, er is hier maar één echte kerel en dat is toevallig de stuurman. Neut doet ook een duit in het zakje: ‘Poeh, laat ze maar bij mij komen, dan kan ze leren wat echte seks is.’ Fred begint te lachen. ‘Echte seks? Jij zeker? Met dat magere karkas van jou kan je leuk meedoen in de poppenkast als de dood van pierlala maar echte seks? La me niet lache.’ Neut klopt op zijn magere ribbenkast. ‘Há, een goeie haan is niet vet.’ ‘Goeie haan zeg je? Als die arme Mimi jou in je blote reet ziet, wordt ze op slag lesbisch!’ Flip schud vermoeid zijn hoofd. ‘Jullie zijn gewoon een stelletje jaloerse vuilbekken.’ Ik knik. ‘Da’s waar Flipje dat zijn we, maar wat ben jij? Ik denk dat jij een platgeneukte dekzwabber bent, die hoognodig een nachtje in zijn eentje moet pitten omdat ie anders morgen van ellende in elkaar stort. Als je slim bent ga je vannacht op je bank slapen.’ Flip kijkt me vuil aan, staat op en verdwijnt naar beneden. Ik sta ook op. ‘Fred, begin jij morgenochtend op de achterpiek te trekken? Dan kan je na de middag beginnen aan tank vijf. Goeie rust.’ Op dat moment komt die ouwe binnen. ‘Stuur, voor je gaat pitten, kijk nog even hoeveel mijl het is naar Port la Nouvelle.’ Ik trek een kladblaadje uit mijn zak. ‘Alstublieft cap.’

Alexandrië – zuidpunt Sicilië, 830’.
Sicilië – Sardinië, 340’.
Sardinië – Port la Nouvelle, 360’.
Totaal, ca. 1530’.

We liggen al drie dagen te laden. Luik twee is vol en zeeklaar gemaakt en als het even wil is het voorruim morgenavond vol. Tussen de middag, we zitten aan de warme hap, vraagt de Opper Vet Priester terwijl hij zijn karbonade afkluift: ‘Wat voor tering troep zijn we nu eigenlijk aan het laden?’ Die ouwe probeert antwoord te geven maar er komt niets verstaanbaars uit zijn volgepropte muil, dus neem ik even de honneurs waar. ‘Grunnigers meester, Grunnigers.’ De OVP kijkt me wantrouwend aan. ‘Wat is dat nu weer voor slap geouwehoer.’ ‘Kijk meester, dat zit zo. We zijn veevoer aan het laden, paardenbonen om precies te zijn. In jullie contreien worden paardenbonen mollenbonen genoemd, toch? Je weet ook dat dat tevens de bijnaam voor jullie Grunnigers is, nietwaar? Dus, brengt dit Hollandse schip, een volle bak Egyptische Groningers, van Afrika naar Europa, om Franse varkens vet te mesten. Hoe internationaal wil je het hebben?’ De OVP kijkt schattend van het afgekloven bot naar mijn hoofd en weer terug. Hij weet zich in te houden en gooit, met zichtbare tegenzin, het bot op zijn bord. ‘Ach vent sterf!’

We zitten, na een hele week in Alexandrië, eindelijk weer op zee. Weer zijn we in konvooi, dit keer met zijn zessen, door het mijnenveld gevaren en weer werden we bevolen om meer vaart te maken en weer nam die ouwe de Egyptische marine in de maling.

We zijn alweer een goeie week onderweg en hopen vanavond Port la Nouvelle aan te lopen. Het is achter in de middag, ik neem nog een paar radiopeilingen en breng die in de kaart. Hm, nog een goeie vijf uur stomen. Ik loop het stuurhuis in, geef de autopilot drie graden stuurboord en kijk om me heen. Aan bakboord zie ik nog steeds de vijf koerskruisers van daarstraks alleen zijn ze nu een stuk dichterbij, krap twee mijl volgens de radar en nog steeds in de zelfde peiling. We naderen elkaar nu snel maar nog steeds maken ze geen aanstalten om achter me langs te gaan. Door de kijker zie ik duidelijk dat het mijnenvegers zijn met de nodige versiering in hun kerstboom. Die versieringen ofwel dagmerken, geven aan dat ze aan het vegen zijn. Wel verdomme waarom moeten die stomme Fransozen nu net in mijn stukkie zee gaan oefenen? Er zit niets anders op dan zelf maar te wijken voor dat zooitje ongeregeld. Niet bakboord uit en dan achter ze langs, want als ze toch nog besluiten om stuurboord uit te komen, zit er een dikke kans op een gezellige kop op kop ontmoeting in. Ik schakel de pilot uit, geef stuurboord roer en laat de boeg over 270° langs de horizon scheren. Nu zijn we geen koerskruisers meer maar tegenliggers en is het motto; “Rood op rood of groen op groen, houden zo, niets aan doen.” Pas wanneer we de laatste boot een halve mijl voorbij zijn en ik er zeker van ben dat we niet in de knoei komen met eventueel veegtuig, kom ik nog eens 90° SB, zet de pilot weer bij en vervolg mijn weg.

’s Avonds, even na tienen, meren we af in Port la Nouvelle. Nog voor we goed en wel vastliggen, krijgen we een visitatie ploeg van de douane aanboord. Ze doorzoeken het hele schip en verlangen van mij dat ik de ruimen laat opengooien. ‘O nee, we zitten niet om werk verlegen, als jullie de ruimen in willen, ga je maar via de mangaten en anders wacht je maar tot morgenochtend een uur of acht, dan gooien we die handel open om te lossen.’ Ze overleggen even en willen dan wel via de mangaten. Ik ga ze voor naar het marsedek, draai de knevels los en klap de luikjes achterover. ‘Ga je gang.’ Ze schijnen met hun zaklampen naar beneden en zien dat de lading bonen zo hoog is, dat ze alleen in tijgersluipgang de rest van het ruim kunnen inspecteren. ‘Liggen daar alleen maar bonen?’ Er wordt wel eens gezegd, dat domme vragen niet bestaan maar volgens mij getuigt het niet van grote intelligentie om aan iemand, die je van smokkelen verdenkt, te vragen of er nog iets anders dan de legitieme lading in het ruim zit. ‘Nee, niet alleen bonen, er zitten ook nog kakkerlakken en ratten, ga maar kijken.’ Opeens zijn ze er niet zo happig meer op om daar beneden naar contrabandes te zoeken en gaan naar voren om het kabelgat met een bezoekje te vereren.

Na een rustig nachtje, drinken we om zes uur een bak pleur en gooien daarna de luiken open. Even na achten arriveren de bootwerkers. Er wordt gelost doormiddel van een grote mobiele kraan die, met een grijper, happen uit de lading haalt en in hoogwandige goederen wagons stort. Wanneer een wagon vol is, wordt de kap gesloten en de volgende wagon voorgereden. Het gaat hard en de verwachting is dat we vanavond rond een uur of zeven leeg zijn. ’s Middags breekt er een moeilijk moment aan. Die ouwe is bij zijn besluit gebleven dat Mimi hier van boord gaat en heeft haar de wacht aangezegd. ‘De agent heeft het allemaal voor je uitgezocht hij komt je om halfvijf oppikken en brengt je met je bagage naar het station. Je trein vertrekt om tien voor vijf dan moet je een keer overstappen in uh, ik weet niet hoe je dat uitspreekt, daar pak je de nachttrein naar Parijs. Op La gare de Lyon stap je in de metro naar La Gare du Nord en pak je de trein naar Brussel en dan verder naar Roosendaal. Van daar zoek je het zelf maar uit, hier is het briefje.’ Om kwart over vier staat Mimi al met haar bagage bij de gangway op de agent te wachten en wij staan er, alle acht, zwijgend omheen. Mimi kijkt sip, Flip ziet er uit of hij ieder moment kan gaan janken en de rest van ons zooitje kijkt ook al niet vrolijk. Daar is de agent met zijn Renault Dauphin. Jesus pakt in zijn eentje Mimi ’s bagage en brengt het naar de auto. Wij, met Mimi in ons midden, volgen hem. Bij de auto draait Mimi zich om en vliegt ons één voor één om de nek. Toevallig ben ik de eerste. Met tranen in haar ogen, slaat ze haar armen om mijn nek, perst heel haar weelde stijf tegen me aan en zoent me stevig en vol op mijn mond. Zo gaat ze het hele rijtje af. Jesus, die een tikkie angstig afwacht of hij ook wel aan de beurt komt, is op Flip na de laatste. Wanneer ze Jesus eindelijk loslaat, staat deze met een verheerlijkt gezicht, zonder iets te zien, in de verte te staren. Dan is Flip aan de beurt. Vergeleken met wat ze nu doet, is de vrijpartij van daarnet met de rest van ons, in de zelfde orde van grootte als een kuis kushandje vanaf de overkant van de straat. Laat ik het zo zeggen, hoewel er geen kleren bij uitgaan, zou deze scene het heel goed doen in een Soft Porno Movie. De agent toetert kort en wijst op zijn horloge. Nu begint Mimi hartverscheurend te huilen en Flip jankt met haar mee. Hij houdt het portier voor Mimi open en sluit het achter haar. Meteen rijdt de auto weg, draait om de wagons heen en is uit het zicht.

Om halfzes gaan we aan tafel. Zwijgend en zonder het echt te proeven, werken we wat voedsel naar binnen. Hoewel niemand het hardop zegt, missen we die vrolijke spontane Zeeuwse griet tot en met.
Ook die ouwe, met zijn grote muil, zit alleen maar een beetje met zijn vork in zijn eten te prikken en stopt haast niets in zijn bakkes. Fred gaat rechtop zitten en kijkt de tafel rond. ‘Tering, wat een smoelen, het lijkt hier goddomme wel een begrafenisfeestje. Nou, die griet is weg, so what? Voor haar tien anderen.’ Ik kijk hem aan. ‘Je moet niet lullen Fred, jij mist haar net zo hard als wij en bovendien …. .’ Op de kaai wordt geclaxonneerd. Ik maak mijnwoorden niet af, maar vlieg gevolgd door de anderen, aan dek. Bij een Citroën ds. Staat Mimi haar bagage uit de kofferbak te tillen. Ze sluit de klep, loopt naar de chauffeur, roept ‘Merci beau coup monsieur’ steekt haar blonde hoofd door het portierraam en kust de chauffeur op zijn kale hoofd. Deze rijdt weg met een big smile op zijn snuit. Wij staan al opgetogen naast haar, pakken de spullen op en lopen achter haar aan de gangway op. Wanneer we met het hele zooitje, dus ook Neut en de matrozen, stijf opeengepakt in de officiersmess zitten, vertelt Mimi wat er gebeurd is. Toen de agent haar voor het station afzette en ze een kaartje wilde kopen, bleek dat er geen wisselkantoor was en dat de lokettiste alleen francs accepteerde. Omdat de banken al gesloten waren, kon ze nergens aan francs komen, dus ging ze, noodgedwongen, maar weer naar ons toe. Iedereen rond de tafel, zelfs Jesus die er geen bal van verstaat, zit te knikken van ja inderdaad, wat moest die arme meid anders?

Tegen halfnegen is de lading eruit. We gooien de ruimen dicht en maken zeeklaar. Om twintig over tien varen we af, om kwart voor elf gaat de loods van boord en zetten we koers op Italië, Sorrento om precies te zijn. Omdat ik over een goed uur alweer op wacht moet, ga ik niet meer naar mijn kooi maar naar de kombuis voor een bak pleur. Terwijl ik inschenk komt Mimi binnen en pakt twee mokken van de haakjes aan het onderdeks. Ook die schenk ik vol en zeg: ‘Anna, iemand als jij, die zelfstandig de hele wereld rond reist, komt niet op het idee om een hotelletje te nemen en de volgende ochtend even langs een bank te lopen om je dollars tegen francs wisselen?’ Mimi doet melk en suiker in de mokken, pakt ze op en zegt met een knipoog; Ach, wat wil je? Ik ben alleen maar het zoveelste domme blondje.’

Een boot vol mazzelaars! Dank Albert!

Alweer bedankt Albert! Dit was weer mn beste koffie pauze van de week!
Groetjes, Joeri

hij was weer geweldig.

Iedere keer weer genieten Albert! Dank je!

Heerlijk zo weer op de vrijdagmorgen
Bedankt Albert..!

Groeten Dyon.