Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Ik zet in op de flexibiliteit van Mimi. De grunninger gaat dus door de knieën en ze vaart mee.
Als ik verlies krijgen de respondanten van dit artikel een versnapering tijdens de wintermeeting op de Pollux.

Verdomme, nu moet ik een stuk nachtrust opofferen om deze aflevering te herschrijven.

Appie, je gaat de zaak niet zitten verkloten!

Pokkejong

Nou ja zeg....het is al kwart voor 10 in de vrijdagochtend, er staan 8 nieuwe posten, maar GEEN nieuwe neut! Tijd om te muiten

ja ik was hier al vóór achten...

Hij is het verhaal aan het herschrijven natuurlijk.

Anna en die ouwe kijken elkaar, over de tafel heen, aan. Die ouwe knijpt zijn ogen tot spleetjes, zet zijn handen plat op de rand van de tafel, trekt zijn gevreesde Valse Grunninger smoel en buigt zich iets voorover. Anna knijpt ook haar ogen tot spleetjes, plaatst haar handen plat op tafel, buigt zich naar voren en kijkt vanaf minder dan een halve meter, die ouwe vuil aan. Geen van beiden slaat als eerste de ogen neer, ze blijven elkaar strak aankijken, tot Neut binnenkomt zich tussen ze door buigt en met een, ‘eet ze’, een pan uiensoep neerploft. Die ouwe geeft haar een minachtend blik en schept zijn bord vol. Anne retourneert de blik en schept haar bord net zo boordevol als dat van die ouwe. De vetpriesters en ik scheppen ook een bordje vol en kijken zwijgend naar deze strijd tussen een stijfkoppige Groninger en een net zo koppige Zeeuwse, die elkaar geen strobreed willen toegeven. Na de soep komen er gekookte piepers, rodekool en hachee op tafel. Fred en ik kijken elkaar aan, want Neut heeft die ouwe ‘s lievelings maal gemaakt en wij weten onderhand precies wat voor invloed dat op zijn stemming heeft. Die ouwe grijpt een opscheplepel en spit een flinke kuil in de schaal met piepers. Anna schept, minstens zoveel, piepers op haar bord en kijkt hem uitdagend aan. Die ouwe neemt een paar grote scheppen rodekool en bedelft het geheel onder een flinke lading hachee. Anna volgt zwijgend zijn voorbeeld. Die ouwe grijnst, want zoveel krijgt dat brutale blonde Zeeuwse wicht nooit weggestouwd. Die ouwe heeft als eerste zijn bord leeg en schept, met een triomfantelijke blik, nog eens op. Anna heeft nu ook haar bord leeg. Ze kijkt die ouwe even recht in zijn gezicht en schept ook nog een keer op. Je ziet die ouwe verschieten, ze zal toch niet? Nee natuurlijk niet, een grietje van hooguit vijfenzestig kilo kan toch nooit zoveel op als een zeeman die wel dertig centimeter langer en een kilo of veertig zwaarder is. Zowel die ouwe als Anna eten stug door en maken hun bord helemaal leeg. Met enig respect kijkt die ouwe peinzend naar zijn tegenstandster, dan grijnst hij want Neut komt binnen met het toetje, amandeltjesgries met bessensap en er is op de hele wereld geen mens die daar meer van op kan dan deze Kingsize-Grunniger-Zoetekauw. Wanneer Anna toch net zoveel Amandeltjesgries met bessensap heeft weten te verzwelgen als die ouwe en net als hij, amechtig met de broeksriem en het knoopje los achterover leunt, laat die ouwe een vette boer recht in haar gezicht. Anna verblikt of verbloost niet maar antwoord op de zelfde manier. Even kijkt die ouwe verbluft naar dat kleine meisje dat kan boeren als een grote kerel. Dan schiet hij in een bulderende lach en Anna lacht met hem mee. ‘Oké wicht, jij wint, je mag meevaren, tot we weer in beschaafde streken komen en geen halve mijl verder. Ze vliegt rond de tafel en zoent hem op zijn ongeschoren tronie. ‘Ho wacht even, ik ben nog niet klaar. Ik heb begrepen dat jij vriend Flipje wel ziet zitten, nou dat is prima leef je maar lekker uit met dat joch, mij zal je niet horen. Máár als je ook met de anderen gaat flirten gooi ik je zonder pardon over de muur, is dat begrepen?’ Anna gaat met een guitig gezicht in de houding staan en salueert stram. ‘Ay ay captain, ik neuk alleen Flip.’

Ik sta op en loop de matrozenmess in. ‘Flipje, je krijgt er een slapie bij.’ ‘Hè wàt, wie?’ ‘Wie, nou wat dacht je van Mimi, alias Anna?’ ‘Rot op stuur, die kruipt toch liever bij jou of die ouwe in de koffer?’ ‘Nee Flipje, ze heeft jou uitverkoren om, voor zover aanwezig, de roos van haar maagdelijkheid te plukken.’ Flip denkt nog steeds dat ik hem in de maling neem. ‘Oké, kom maar mee.’ In het halletje hou ik hem met een ‘wacht hier even’ tegen en steek mijn kop om de hoek van de officiersmess. ‘Anna, kan je even hier komen?’ Wanneer Anna inderdaad verschijnt beseft Flip dat het misschien toch geen kutgeintje van de stuurman is en krijgt een hongerige blik in zijn ogen. ‘Flipje, Anna mag van die ouwe een tijdje meevaren, zolang er maar geen gedonder van komt. Hoewel ik niet begrijp waarom, heeft ze er voor gekozen om bij jóú in te trekken.’ Anna knikt, lacht stralend naar Flip en legt haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Nog een ding.’ Samen kijken ze me afwachtend aan. ‘Wat jullie met elkaar uitvreten is helemaal júllie pakkie-an, zolang het maar in je hut gebeurt maar hou er wel rekening mee dat er nog zeven andere gezonde kerels aanboord zitten die ook niet van steen zijn, dus geen hanky panky buiten je hut. Gesnopen?’ ‘Ja stuur.’ Grijnst Flip. ‘Ja stuur.’ Lacht Anna. ‘Mooi.’ Wanneer ik me afdraai zegt Flip: ‘Zeg stuur, kan ik vanmiddag vrij krijgen?’ Zo zeg, die laat er ook geen gras over groeien. Ik draai me terug. ‘Hoezo Flipje, ga je nu eindelijk je troep opruimen en je hut uitsoppen?’ ‘Nee stuur, het enige dat ik nu even ga soppen is mijn lijf.’ ‘En daar ga ík hem bij helpen.’ Zegt Anna met een knipoog. Ik wijs naar de trap. ‘Vooruit, naar beneden, schaamteloos tuig en vergeet niet om de douchedeur op slot te doen. Ze haasten zich de trap af. Achter me zegt de stem van Fred: ‘Wat gaan die twee doen?’ ‘O, niets bijzonders, hij gaat even het staande werk afnemen en zij gaat hem daarbij helpen.’ Fred die, net als de meeste zeelui, heel vertrouwd is met de term “het staande werk afnemen”, schiet in de lach. ‘Verrek wat zal die arme jongen het zwaar hebben, dat doet me denken aan een van de boeken van Merijntje Gijzen, je weet wel, “Knaap wordt man”.’

Fred en ik maken, nu de bootwerkers hun middagpauze hebben even een ronde langs de winches. We vullen de gasolie en koelwatertankjes bij en terwijl Fred controleert of de koppeling nog niet op doorslippen staat, kijk ik de laadreep na op beschadigingen. Om één uur roep ik Manuel en Jesus weer aan dek. ‘Steerman, waar is Flip?’ Vraagt Jesus. ‘O, die had weer eens een grote mond, dus die heb ik beneden aan het soppen gezet.’ Jesus, die zwaar de schurft aan soppen heeft, zegt iets in de trant van “mooi, liever hij dan ik”. Zo is dat Jesus, wees maar blij dat jij niet de lul bent. Gaan jullie zo weer verder met bijplekken?’ De mannen lopen door naar het voorschip, halen hun stekers roestborstels en een potje menie met kuttenlikker – radiateurkwast - uit het kabelgat en gaan weer aan de gang.

Het lossen gaat weer, langzaam maar gestaag, verder. De bootwerkers, daar beneden in het bloedhete ruim waar geen zuchtje wind komt en er constant een stofwolk hangt, scheppen al zwetend en hoestend de balen vol. Ook de geigasten scheuren zich het zweet op hun rug bij iedere hijs die naar boven komt. Alleen de voorman en de winchgast, een oude man, hebben geen last van de hitte. De voorman om dat hij alleen maar toezicht houdt en de winchgast omdat, buiten dat winchen geen zwaar werk is, hij van een lap oranje plastic en wat hout, een zonnescherm in elkaar heeft geknutseld. De voorman vraagt me of ze wat water kunnen krijgen. ‘Om te drinken of voor het gebed?’ Dat laatste heeft te maken met het ritueel reinigen van handen en voeten, wanneer ze, met hun gezicht naar het oosten, plat op hun plaat gaan om te bidden. ‘Nee. Om te drinken.’ ‘Goed, ik ben zo terug. Uit de grote koelkast pak ik zes colaflessen, waar slappe thee met citroen in zit en breng ze in twee emmers naar voren. De voorman grijnst dankbaar, roept naar zijn mensen dat ze een break kunnen nemen en laat een emmer in het ruim zakken. De mannen in het ruim ploffen met hun gat in het graan en klokken gretig het koele spul naar binnen. De mannen, die op de kade de zakken op vrachtwagens uitvloeren, komen aanboord en gaan bij de voorman en winchgast op het potdeksel zitten. Na een minuut of tien, zet de voorman iedereen weer aan het werk. Ik loop met de lege flessen naar achter en spoel ze om. ‘Neut, kan je die straks weer vullen en koud zetten?’ ‘Verdomme stuur, je hebt mijn ijsthee toch niet aan die stomme Arabieren gegeven?’ ‘Toch wel Neut, dat moest wel.’‘Moest wel?’ Ja Neut, want die gasten hebben jou gezien toen je vanmiddag de kerrie emmer leeg pleurde en vonden jou, eerlijk gezegd, best wel een lekker ding. Vooral die grote lelijke voorman heeft een oogje op je. Gelukkig kon ik ze omkopen met ijsthee, anders had je waarschijnlijk achterelkaar een hele serie grote dikke Arabieren tampeloeressen in je reet gekregen.’ Neut weet niet of hij me geloven moet of niet. ‘Echt waar?’ Vraagt hij wantrouwend. Ik kijk hem bloedserieus aan, steek twee vingers in de lucht en zweer, op de gezondheid van mijn dierbare niet bestaande zuster, dat dit de pure waarheid en niets anders dan de waarheid is. ‘En Neut, als ik jou was zou ik hier ’s avonds geen voet aan de wal zetten, want als die lui eenmaal een oogje op je hebben ……’

Het voorruim begint leeg te raken, dus gooi ik samen met Manuel en Jesus, luik twee open. En, een half uurtje later, wanneer de bootwerkers zijn verkast, luik een dicht.

Om vijf uur, wanneer de bootwerkers zijn afgenokt en de matrozen met een kouwe klets in hun schoongeboende klauwtjes bij Fred en mij op het achterdek zitten, verschijnt ook het jonge koppel. ‘Pilsje?’ ‘Ja graag.’ Zegt Anna. Ik trek twee kouwe Carlsberg uit de doos en wip de doppen eraf. ‘Alsjeblieft. O Flipje, doe eens even net of je een heer bent en haal een bierglas voor Anna.’ ‘Anna lacht: ‘Laat maar schat zo gaat het ook, proost!’ Ze zet het flesje aan haar mond en klokt het in een keer half leeg. ‘Flipje nu moet je me toch eens vertellen waarom je er zo afgepeigerd uitziet’, zegt Fred, ‘van het werk kan het niet komen, want je hebt de hele middag onderdeks doorgebracht, dus wat heb je daar uitgevreten, nou?’ Flipje zwijgt en kijkt hulpzoekend naar Anna. Zij kijkt, met een engelen gezichtje, Fred aan. ‘Wel Fred, als je het zo graag weten wil, we hebben ons in de badkamer spiernaakt uitgekleed, elkaar helemaal ingezeept en onder het warme water ons eerste nummertje gemaakt.’ Ze kijkt liefdevol naar Flip ‘En hóé, he schat? Daarna hebben we elkaar afgedroogd en zijn we in zijn bed, uh kooi, pas echt goed op gang gekomen, maar nu, voor we verder gaan moet Flip eerst een beetje rusten en wat eten om weer op krachten te komen voor de volgende ronde, he lieve jongen van me?’ Flip zegt niets en kijkt met een rooie kop naar zijn voeten. ‘Wat, laat die kwajongen het na twee nummertjes al afweten? Wat een papjochie!’ Zegt Fred schamper. ‘Anna lacht tevreden. ‘Twee? Zes zal je bedoelen en wie weet wat er vanavond nog gebeurt.’ Freds ogen sperren zich wijd open, dan kijkt hij vol bewondering naar Flip. ‘Zes? Halleluja, alsof je een emmer leeggooit.’ Nu is het mijn beurt. ‘Kom Fred je wil toch niet beweren dat jíj dat niet redt? Die jongen had vier uur de tijd, dat is anderhalf nummertje per uur, voor een echte kerel zo als jij is dat toch kinderspel?’ Fred hersteld zich snel. ‘Ja, als je het zo bekijkt, anderhalve keer per uur is eigenlijk peanuts ik kom makkelijk aan twee tot drie keer per uur. Zacht zeg ik tegen Fred: ‘Dream on boy, dream on.’ Hardop vervolg ik: ’Maar wanhoop niet Flipje als je serieus blijft oefenen wordt je net zo goed als die tweede. Dan horen we het lieflijk stemgeluid van Neut die, terwijl keihard met een pollepel op een pan ramt, brult: ‘Wie nog vreten wil moet nú komen!’ Fred zegt: ‘Wat heeft die idioot nu weer, kan hij ons niet meer even komen roepen?’ Ik kom overeind ‘Nee Fred, Neut durft geen stap meer aan dek te zetten, maar hoe dat komt dat vertel ik je straks wel.’ Manuel en Jesus, staan ook op. Manuel die wel wat Hollands verstaat en intussen begrepen heeft dat Flip en Anna samen iets hebben, biedt Anna zijn arm aan en begeleidt haar trots naar de matrozenmess. Ik zet de doos met lege flesjes achter de kaapstander bij het andere afval, dat klaar staat om op volle zee over de muur gezet te worden en loop achter Fred aan naar de officiersmess. Die ouwe en de oppervetpriester zitten er al. De OVP achter een bord bami en die ouwe, die niet van zo gek op pasta is, eet brood. Fred en ik nemen ook een flink bord bami. ‘Stuur, wat denk je, komen we morgen leeg?’ ‘Nee cap, dat zit er niet in. Dat wordt wel overmorgen, zo rond de middag schat ik. Maar wat anders cap, dat was toch de agent die daarstraks bij u was, hebben we al nieuwe orders?’ Die ouwe die net een halve boterham met een onsje of twee ham in zijn muil heeft gepropt gromt iets onverstaanbaars. Na enig fanatiek maalwerk met wat er nog aan kiezen in zijn mond staat, spoelt hij die hap naar binnen met een flinke sloot koffie. ‘Ja we hebben nieuwe orders, we gaan, in ballast, naar Egypte, naar Alexandrië om precies te zijn.’ Hij zegt niets meer en begint een volgende boterham te smeren. ‘En wat gaan we daar dan laden?’ ‘Loetangs stuur, zeshonderdvijftig ton loetangs.’ Ik knik, ‘Ach ja, ik had het kunnen weten, loetangs, veel anders heb je daar ook niet.’ Ik doe nog wat sambal en ketjap bij mijn bami. Fred kijkt me over de tafel heen vragend aan. Ik geef hem een knipoog. Hij knikt heel licht en zegt niets. Intussen kan de OVP zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. ‘Loetangs cap, what the fuck zijn loetangs?’ ‘Weet je dat niet meester, hoelang vaar jij nu al helemaal?’ ‘Nee cap echt niet.’ ‘Nou goed dan, loetangs zijn … roodkoperen Arabierenlullen met barnstenen koppen, ha ha ha ha!’

Het wachten was het meer dan waard.....

Luctor et emergo !

euhhh

Weer een kraker! En Jutter... als dit zo doorgaat wordt het nog; Luctor et aborto! (ik worstel en drijf af, voor de niet latinisten)

Ja de eerste slag is gewonnen door die Zeeuwse, maar ze liggen nog steeds te lossen dus er kan nog van alles gebeuren voor ze van wal steken!

Na het eten draait die ouwe een zware van de weduwe, steek hem aan en blaast tevreden de eerste wolk uit. ‘Stuur, loop je even mee naar de kaartenkamer?’ We staan op en gaan binnendoor naar boven. In de bovenste la van de kaartentafel liggen, behalve de kaarten van de lopende reis, ook het kladjournaal, het netjournaal, pennen, potloden, vlakgom en de grote catalogus van alle British Admiralty Charts. De laatste trek ik uit de la en plof hem op de kaartentafel. Ik blader door tot aan oostelijke deel van Med. We buigen ons er over en kijken welke kaarten we nodig hebben en welke we nog moeten bij bestellen. Ik noteer de nummers geef die ouwe het briefje en duik in de lades om de kaarten te zoeken die hij opnoemt. Die ouwe vinkt af wat ik vind en er uit trek. Het is al met al niet erg veel, vooral de detailkaarten schitteren door afwezigheid. ‘Nou cap, dat wordt bijbestellen, morgenochtend maar meteen doen dan kunnen we ze, misschien, nog voor we leeg zijn aanboord hebben.’ Intussen sla ik de overzeiler open en pak de passer. Die ouwe krabt zich even achter de oren. ‘Kwait nait stuur, misschien komen we hierna nooit meer in Alexandrië en om nu voor die ene keer dat we naar die pishoek gaan een stel dure kaarten te kopen ….’ ‘Wel verdomme, dat die Grunnigers een stel kniertige centenknijpers zijn, dat wist ik al een tijdje, maar dat u de veiligheid van schip en opvarenden, voor een paar lullige rotcenten op het spel wil zetten …… Weet u nog van die aflosser die met open ruimen de Golf in wou, alleen maar om een paar overuren van de matrozen uit te sparen en wat ik toen flikte? Nou dat kan weer gebeuren!’ Die ouwe kijkt me vuil aan, doet een stap naar achter om zwaairuimte voor zijn been te creëren maar ziet nog net op tijd dat ik “per ongeluk” de scherpe punt van de passer in de ruimte tussen zijn been en mijn achterwerk hou.

==========================================================================

Destijds ging die ouwe met verlof, dus kregen we een aflosser aanboord. Al vanaf het begin boterde het niet tussen die vent en mij, dat begon al voor we ook maar een meter gevaren hadden.

We liggen in Hamburg, het is na vijven, de bootwerkers zijn naar huis en ik zit met de matrozen en de tweede fietsenmaker op het achterdek een pilsje te doen. Onze ouwe is naar Holland afgereisd, de nieuwe heeft net zijn rotzooi ingeruimd en komt nu kijken waar ik uithang ‘Stuurman Kom je even mee?’ Zegt hij met een bekakte Wassenaarse tongval. ‘Ik kom eraan cap.’ In de salon gebaart hij me plaats te nemen. ‘Stuurman, ik wil even een paar dingen met je doornemen, om te beginnen wens ik niet aangesproken te worden met dat familiare “cap”, mijn rang is kapitein en zo spreek je me aan ook. Verder kom ik je niet porren voor je wacht je zorgt maar dat je op tijd wakker wordt en je dient uiterlijk kwart voor twaalf boven te zijn zodat je niet op het nippertje, met je ogen dicht, de wacht overneemt. Als je koffie wilt sta je maar een kwartiertje eerder op om het zelf te zetten, ik drink geen koffie voor het slapen gaan en ’s Morgens kan je voor mij een potje thee zetten. Dan nog iets, dat samen met de matrozen bierdrinken moet ook afgelopen zijn, daarmee verspeel je je gezag, voor je het weet lopen ze finaal over ons heen. Begrepen stuurman?’ ‘Jazeker cap.’ ‘Kapitein bedoel je’?’ ‘Nee, ik zei cap en ik bedoel cap en als jij zo graag officiertje wil spelen moet je bij de marine gaan. Op dit bootje doet ieder gewoon zijn werk zonder dat ik, of wie dan ook, op zijn strepen hoeft te staan, er heerst hier een goede onderlinge verstandhouding en alles loopt precies zoals het moet en dat ga jij hier niet even verknallen.’ Hij kijkt me vol ongeloof aan en krijgt een licht paars tintje. ‘Dit is pure insubordinatie! Je hebt de zak!’ Vanuit de deuropening klinkt de stem van Fred. ‘Hij eraf, ik eraf!’ Ik kijk om en zie behalve Fred, ook kanenbraaiër Roelof staan. Roel zegt: ‘En mooi dat ik er ook meteen afstap.’

Dat het geen al te leuke reis zou worden stond toen al vast. Vanzelfsprekend moest die kakker bakzeil halen, of anders aan het kantoor gaan uitleggen waarom er drie man, die al die tijd zonder een vuiltje te veroorzaken op die prauw zaten, opeens de zak namen/kregen. Maar goed kwam het niet meer tussen ons. Hem aflossen deed ik exact klokslag twaalf, zijn “potje thee” kon hij op zijn buik schrijven en het potje bier samen met de matrozen, hielden we er ook in.

Natuurlijk probeerde hij me te betrappen op fouten en vanzelfsprekend maakte ik, net als ieder ander wel eens een foutje. Dan werd me even, op een zelfvoldane toon, de les gelezen.’ Niet dat hij er veel lol aan beleefde want ik haalde dan mijn schouders op en keerde hem mijn rug toe. Waarop hij dan weer dreigde dat dit in het journaal zou komen te staan en dat de Raad voor de Scheepvaart daar wel raad mee me zou weten. ‘Moet je doen, kunnen zij ook eens lachen.’ Intussen wachtte ik mijn kans af om hém te grazen te nemen. Die kans doet zich voor in Passajes.’

Het is bij half zes, we zijn gelost en de bootwerkers lopen de gangway af. ‘Mannen, aan dek, we gaan zeeklaar maken. Schaften doen we straks wel.’ Vanaf de brugvleugel roept de kakker. ‘Nee stuurman, zeeklaarmaken hoeft niet, het is hooguit vijfentwintig mijl naar Bayonne, niet meer dan drie uur varen, de loods is al aan boord, dus als jij even die trossen losgooit, kunnen we zo afvaren.’ In plaats van te gehoorzamen, loop ik naar boven. ‘Cap wat is dat voor kolder, met open schip naar zee? Zonder de beamses (schilden/scheerstokken) in de nesten en zonder de luiken er op, is die boot net een schoenendoos zonder deksel, buiten dat er makkelijk een zeetje in kan slaan, zit er veel te weinig dwarsverband in. Als jij wilt afzuipen moet je dat zelf weten maar ik ga niet mee, je kan me de pot op.’ ‘Dus je weigert mijn bevelen op te volgen?’ ‘Wel als het bevelen betreft die tegen alle goede zeemanschap ingaan.’ ‘Mooi, nu heb ik je, mannetje, dit schrijf ik meteen in het journaal.’ Moet je doen en als ik jou was schreef ik het meteen in het netjournaal, dan hoef je het niet twee keer te doen. Met een triomfantelijk smoelwerk slaat hij het netjournaal open op de kaartentafel en begint te schrijven. ‘Ha, je dacht dat ik blufte, nou kijk maar het staat er allemaal in.’ Ik kijk en zie dat het er op neerkomt dat “de stuurman” die altijd al eigenzinnig en brutaal was, nu zelfs weigert om voor en achter te maken. De reden voor die weigering heeft hij er, vanzelfsprekend, niet bij gezet. ‘Mooi cap, dan is het nu mijn beurt.’ Ik pak de pen en begin pal achter zijn verhaaltje het mijne neer te pennen. Ik ontken dat ik geen voor en achter wil maken maar verklaar wel dat ik beslist de Golf niet inga met een onzeewaardig schip. Terwijl ik schrijf, probeert die kakker me de pen te ontfutselen maar dat verhinder ik door hem vanuit de heup een zet te geven waardoor hij tegen het schot knalt. ‘Zo, nu mag jij zien wat mijn kant van het verhaal is. De loods, die er al die tijd bij stond te wachten, vraagt geïrriteerd wanneer we eindelijk eens kunnen varen. In het Spaans, wat kakkertje niet verstaat, leg ik uit wat er speelt. De loods begint meteen in het Engels tegen kakkertje te vertellen dat het niet erg verstandig is om met open schip deze uithoek van de golf in te duiken. Maar kakkertje weigert terug te komen op zijn besluit. ‘Wel cap, je hebt gehoord wat de loods, een man die de zee hier goed kent, er van vindt maar je wilt toch zo gaan varen? Mooi, dan ga ik nu naar beneden om je bevelen uit te voeren. Hij kijkt alsof hij het van me gewonnen heeft. ‘Heel verstandig stuurman, heel verstandig.’

Op het voorspring na, zwiep ik alle trossen los en haal ze binnen. Het schip begint af te draaien op het voorspring, dan stopt de motor. Ik zwiep het spring los, scheur het snel aan dek en stap, net wanneer de motor achteruit slaat, over de reling en spring op de kaai. ‘Goeie reis cap!’ Het schip verwijdert zich langzaam van de kaai. Op de brugvleugel zie ik de loods, druk met zijn handen gebarend, tegen die kakker aan praten. Blijkbaar tevergeefs, want met hard bakboord roer begint het schip af te stoppen en naar bakboord te draaien. De loods brengt de microfoon van zijn lulkassie voor zijn mond en begint druk te praten. Intussen draait het schip verder en kijk ik tegen de kont aan. Net voor het schip in het havenkanaal verdwijnt, vaart een klein grijs boot weg bij het havenkantoor en gaat er, met een grote boeg en hekgolf, achteraan. Ja, daar kon je op wachten. Hoewel ze het hier zelf niet zo nauw nemen met de regeltjes, moet je als buitenlanders goed uitkijken waar je je voetjes neerzet, voor je het weet sta je op iemands tenen.

Nog geen twintig minuten na vertrek, ligt mijn prauw weer voor de kade en pak ik de trossen aan van de matrozen die, nu wel degelijk in overtime, alle drie aan dek staan. Uit een auto stappen een paar uniformen die, aan al het goud en hun houding te zien, minstens admiraal moeten zijn. Ze stappen aanboord en verdwijnen in de salon. Wanneer ik, na “klaar met afmeren”, langs de salon loop zie ik daar de kakker, de loods en de admiraal in druk gesprek. Ik loop door naar boven en schrijf, ongestoord en in mijn eigen bewoording, het gebeuren in het netjournaal.’ Waarom in het netjournaal? Wel daar kan die kakker nooit ongemerkt een blad uitscheuren want dat heeft genummerde en met een stempel gewaarmerkte bladzijden en o wee als de scheepvaartinspectie merkt dat er ook maar één ontbreekt.

Al met al ging kakkertje goed voor schut. Om te beginnen kreeg het schip, hij dus, een forse boete omdat hij onderbemand vertrok. Bovendien moest het schip helemaal zeeklaar zijn voor het toestemming kreeg om te vertrekken en daar kwamen ze pas de volgende ochtend op controleren, zodat; kakkertje veertien uur verspeelde, de matrozen die avond toch nog overtime maakten, het schip niet de volgende ochtend laadklaar in Bayonne lag, het kantoor later helemaal niet zo blij met kakkertje was, hij van de aflossers lijst werd afgevoerd en in Antwerpen onze eigen ouwe, na een vrij kort verlof, weer aanboord kwam.

==========================================================================

Die ouwe kijkt nog eens schuin naar de passerpunt en doet dan net alsof hij helemaal niet van plan was om me een trap te verkopen en zegt amicaal: ‘Luuster m’n jong, we hebben geen detailkaarten nodig. Omdat Egypte in oorlog is met Israël, hebben ze een vijftig mijlszone ingesteld, die we pas met daglicht mogen benaderen. Dan worden we daar opgepikt door een patrouilleboot, die ons door de mijnen velden naar de haven brengt, daarom kunnen we het af met de kaarten die we hebben. Ik kijk hem even aan. Hoewel hij je graag in de maling neemt en de kluit soms behoorlijk belazerd bij het klaverjassen, zal hij niet ronduit liegen. ‘Oké cap, geen detailkaarten.’ Dat spaart de baas weer centen uit, trouwens, dat dacht die Wassenaarse kakker ook te doen maar dat ging hem niet zo best af.’ ‘ Wat, díe hondenlul? Die heeft geprobeerd om dik onder mijn gage te gaan varen en mij er zo uit te werken maar hoezo ging hem dat niet zo best af?’ ‘Nou cap, hij probeerde niet alleen te bezuinigen op het voedingscijfer en ook op de verf en andere dingen die ik bestelde maar ook mochten de mannen geen minuut overtime meer maken. Nou als er een betere manier is om een goeie bemanning weg te jagen, heb ík er nog nooit van gehoord, vandaar dat, hoewel ze zo goed als geen overtime maakte, ik wel flink wat uren voor ze schreef.’ ‘Ja wacht es effe, hij moest de lijsten toch tekenen?’ ‘Ja zeker en dat liet ik hem doen ook.’ Die ouwe kijkt me vragend aan. ‘Jou kennende, heb je weer een van je vuile streken uitgehaald?’ ‘Ik vuile streken uithalen? Kom nou ik ben geen Grunniger kapitein.’ De passer ligt alweer op de kaartentafel maar gelukkig is die ouwe ’s nieuwsgierigheid groter dan zijn behoefte aan schoppen uitdelen. ‘Nou, hoe heb je dat geflikt?’ ‘O heel gewoon, zonder zijn handtekening te vervalsen of zo. Ik heb alleen die lijsten achtergehouden tot de agent aanboord kwam met zijn hele “papier krieg” en die lulhannes druk zat te ondertekenen. Toen ben ik binnen gestormd met die lijsten en zei, “Gelukkig de agent is er nog, ik was bijna die rotlijsten vergeten, als je die even tekent kunnen ze nog mee.” Toen schoof ik ze een voor een onder zijn neus, met mijn hand per ongeluk op de totalen, en hij was zo aardig om ze te tekenen. Ik denk niet dat het kantoor erg blij was met een kapitein die de mensen zoveel overtime laat maken maar ja daar kon ik niets aandoen, toch?’ Die ouwe kijkt me grijnzend aan. ‘Zeun, weet je zeker dat je geen Groningse voorouders hebt?’ Ik doe een pas opzij. ‘Nu moet u niet grof worden cap.’

Geweldig weer albert.

Mooi Albert

Ja zeg... En Anna en Flipje dan?

Wel weer een mooi verhaal.

Bedankt Albert, deze was weer ouderwets.

Gerard

Haha heerlijk!

Shit, moeten we weer een week wachten op het vervolg van de erotiek. Je weet de spanning er wel in te houden Albert!
Groet, Peper.

niks mis met een beetje zuinig zijn toch??

(okéé, toegegeven, ik ben ook een grunniger)

Mooi verhaal weer, Albert. Je houdt de spanning rond Mimi er wel in zo...

roozeboos schreef :

Het is algemeen bekend dat de zuinigheid van de Schotten te danken is aan het feit dat het overgezwommen grunnigers zouden zijn

Overigens woon ik in het Westerkwartier: aan de goede, Friese, kant van Groningen.


En ach die zeeuwen met hun Blue Band reclame: Geen cent teveel.......

Wanneer die ouwe weer naar beneden is, bekijk ik de telex met o.a. orders en de coördinaten van het rendez-vouspoint voor de mijnenvelden bij Egypte. Ik pak de juiste kaarten en de pilot erbij en zet twee koersen uit. Een rechtstreeks van Beiroet naar Alexandrië en een die eerst vijftig mijl pal west uit de kust gaat en dan afbuigt naar het rendez-vous point, vijftig mijl uit de Egyptische kust, - op 32°07’38”N. 29°27’3”E. - en dan pal zuid naar Alexandrië. De eerste is 310 mijl en de tweede, die ons ver buiten de Israëlische kust langs voert, is 385 mijl lang. Een omweg van bijna negen uur stomen maar dat is wel een stuk veiliger dan vlak langs dat heetgebakerde, elkaar naar het leven staande, zooitje te kachelen. O ja, ik heb nog niet eens gezien wat we gaan laden en waar die handel naartoe moet. Aha, een volle bak veevoer, paardenbonen om precies te zijn, voor Port-La-Nouvelle aan de Franse zuidkust. In de telex staat ook dat we alles, waar Jaffa, Israël enz. op staat, overboord moeten zetten. Ja dat is waar ook, als we dat vergeten krijgen we een hoop heisa met die lui daar. Meteen maar even doen.

‘Neut, vriendelijke vriend, pak je sleutels en loop eens even met me mee naar de storeroom.’ Neut, die net, tussen schaft en pikheet, even op zijn bank een tukkie doet, is niet blij. ‘Verdomme stuur ik lig nog maar net, kan dat straks niet?’ ‘Rise and shine, mooie jongen, de morgenstond heeft goud in de mond!’ ‘Het is verdomme helemaal geen morgen het is middag.’ ‘Da’s waar en jij bent ook geen mooie jongen maar een kniesoor die daar op let. Kom op!’ Met een zuchtende en klagende Neut werk ik me door de voorraden. Om te beginnen zetten we een aangebroken en een volle kist Jaffa sinaasappelen in de gang, gevolgd door een grote doos met blikfruit en nog meer spul waar “Product of Israël” op staat. Wanneer ik een diepe la wil opentrekken zegt Neut: ‘Nee laat maar die heb ik daarnet al nagekeken.’ Iets in zijn houding maakt me argwanend. ‘O ja? Toch maar even kijken, je kan nooit grondig genoeg zijn.’ Achter een hele serie flessen slaolie, staat ook een dozijntje flessen Luyckx azijn. Net wanneer ik de la weer wil sluiten, zie ik dat van vier flessen de capsule losser zit dan bij de rest. Onder luid protest van Neut, trek ik er een tussenuit en maak hem open. Eerst ruik ik voorzichtig, dan neem ik een miniem teugje. ‘Wauw Neut, als je hier de sla mee aanmaakt wordt het vast een heel vrolijke maaltijd maar wat zal ik doen, moet ik die handel maar samen met het fruit over de muur zieken?’ Neut is helemaal overstuur. ‘Nee, alsjeblieft niet doen stuur, ik neem twee borrels per dag, meer niet, echt waar en ik zweer dat ik nooit meer te veel zal drinken, echt niet!’ Tja, het is waar dat hij, ondanks zijn geheime voorraad, sinds Ceuta al niet mee bezopen is geweest. ‘Goed, ik maak een duidelijke afspraak met je. Op het moment dat je weer dronken bent, pleur ik die handel alsnog over de fucking side en trap jou, letterlijk, het hele schip door. Deal?’ ‘Ja, deal!’ Zegt Neut en trekt snel de fles uit mijn handen. Eerlijk gezegd heb ik niet veel vertrouwen in deze deal, ik heb al eerder alcoholisten meegemaakt die rustig een tijdje weinig of niets dronken maar op een gegeven ogenblik toch weer finaal door het lint gingen. Maar goed, ik geef hem het voordeel van de twijfel.

We zitten eindelijk weer op zee, het is een minuut of tien voor twaalf, Fred en ik hebben net de warme hap achter de kiezen en moeten zo weer op wacht. We draaien allebei een peuk. Fred buigt zich over de tafel om me een vuurtje te geven. ‘Zeg Albert, hoe laat zijn we eigenlijk in Alexandrië?’ ‘Dat hangt er van af, we kunnen vannacht om een uur of een bij de wachtplaats zijn. Daar moeten we minstens tot het dag wordt wachten om, onder escorte, de mijnvrije corridor in te gaan en dan is het nog vijftig mijl, dus zeg maar zes uur varen, naar de haven.’ ‘Ik snap het, dat wordt op zijn vroegst in de middag aankomen, dus liggen we sowieso al een nachtje over.’ ‘Een nachtje? Reken maar op drie, als het er niet al niet meer zijn.’ ‘Mooi, we zien wel waar het schip strand. Zo, ik ga, voor hij de kans krijgt om mijn motortje in de prak te draaien, die eerste maar eens aflossen, goeie wacht stuur.’ 'Goeie wacht twee.’

Om één uur, ik zit in het zonnetje op de brugvleugel,de matrozen zijn net weer aan dek verschenen om verder te gaan met tjetten, achter me hoor ik geschuifel. Ik draai me om en zie Mimi, met een opgerold badlaken onder haar arm, gekleed in shorts, T-shirt en badslippers. ‘Hoi stuur, waar kan ik hier gaan zonnen?’ Hoi Anna,‘t maakt niet uit waar, zolang het maar op het teakdek is, op het stalendek lig je, bad laken of niet, zachies aan te branden.’ ‘Fijn, dan ga ik hier liggen.’ Ze rolt het badlaken uit en voor ik in de gaten heb wat ze van plan is, liggen T-shirt en shorts ernaast en staat ze spiernaakt in volle glorie voor me.’ Hoewel ik, als gezonde jonge kerel die voor dat soort dingen niet wegloopt, wel eens meer een mooie blote meid van dichtbij heb gezien, moet ik toch eerst even slikken voor ik zeg: ‘Ho Anna, dat is niet helemaal wat we hebben afgesproken, je zou al dat moois alleen voor Flip bewaren en niet de rest van de crew het hoofd op hol brengen. En bij de rest van de crew rekenen we ook deze stuurman, ook ík ben niet van steen.’ ‘Ja, maar ik moet wel egaal bruin worden, witte plekken kan ik me in mijn beroep niet permitteren.’ Ik slik nog eens. ‘Uh, ja dat snap ik, nou ga dan maar op het schavotje liggen daar kan niemand je zien.' Ze lacht vrolijk ‘O wat spannend, ik op het schavotje, en jij als beul, daar kunnen we samen mee op wereldtournee.’ ‘Foei schaamteloos wicht, jij denkt zeker aan zwart leer, kettingen en een zweep? Nee dus, ik heb het niet over een nieuwe act of zo, het schavotje is hier boven op het stuurhuis bij het standaardkompas, daar kan je zonnen zonder dat iemand je ziet.’ Ze trekt een pruillip en draait koket in het rond. ‘Vindt je me dan niet mooi of zo?’ ‘Mooi? Móói zeg je? Ik heb van me hele leven nog niet zo’n ontiegelijk lelijk wijf als jij gezien!’ Ze is niet erg onder de indruk van mijn woorden en lacht me zelf verzekerd toe. Ik graai haar baddoek en kleren bij elkaar, duw ze in haar armen en geef een ferme klets op haar blote kont. ‘Hup, naar boven, jij vogelverschrikster!’

‘Stuur, het is kwart voor twaalf!’ ‘Ik kom, cap.’ Ik wip mijn kooi uit, steek mijn kop onder de kraan leg mijn haren in de goeie richting en trek wat aan. Via de kombuis, waar ik twee mokken pleur tap, ga ik naar de brug. Zwijgend drinken we in het donker de eerste slokken, dan troont die ouwe me mee naar de kaartenkamer. ‘Kijk, hier zitten we, nog een mijltje of vier voor de vijftigmijlszone.’ Ik kijk in de kaart. ‘Hm, bijna vijfhonderd vadem, een beetje te diep om te ankeren. Wat doen we, gaan we eerst nog een ommetje maken of houden we hem gaande?’ ‘Ik heb al met die eerste gesproken, over een paar minuten gaan we deadslow draaien, dan mag jij hem, tot het licht wordt, steeds een half uur om de west en een half uur om de oost brengen.’ Hij dimt de lamp boven de kaart en volgt mij het stuurhuis in. We drinken onze koffie. Dan zet die ouwe zijn mok op de “toonbank”, geeft een paar rukken aan de telegraaf en zet hem op deadslow. Van beneden beantwoord de vetpriester deze order en begint de motor af te slacken. Ik pak de kijker, loop naar buiten en kijk in het rond niets te zien. Weer binnen zet ik de autopilot op 270°, al vaart minderend draait het schip stuurboord uit. Ik vul het journaal in en dim meteen weer de lamp. ‘Zo stuur, je redt het wel, ik ga pitten, goeie wacht.’ ‘Zeker cap, zolang we niet op een losgeslagen mijn varen, zal het wel lukken. Goeie rust cap.’ In het schijnsel van het kompaslichtje, zie ik hem vuil naar me kijken. Zonder nog wat te zeggen verdwijnt hij naar beneden. Of hij, nu ik het idee van losgeslagen mijnen in zijn kop heb geplant, meteen de slaap kan vatten? Ik grijns in het donker.

00: 30, Gaan op tegenkoers. 90° RW. Geen bijzonderheden.

01:00, Gaan op tegenkoers. 270° RW. Windstil. Vlak zeetje. Geen bijzonderheden.

Eens kijken, waar heeft die ouwe die gloednieuwe Egyptische vlag gelaten? Ha dat pakketje in bruin pakpapier, dat zal hem zijn. Ja, dat is hem. Ik vouw hem helemaal open. Het is bijna de Hollandse vlag, alleen is de onderste baan zwart en staat er in de witte baan een of andere goudvink afgebeeld.

Even na tweeën, we liggen weer West voor, schrik ik me het rambam. Vanuit het niets knalt er een zoeklicht aan dat me totaal verblindt. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en begin langzaam weer wat dingen te onderscheiden. De lichtbundel van het zoeklicht, dat ergens achter dwars aan SB zit, glijdt weg van het stuurhuis en komt tot rust op onze kont waar duidelijk de naam en thuishaven op staan. Dan gaat het omhoog naar onze zee-vlag, die dag en nacht aan de gaffel boven de schoorsteen roet staat te vangen. Intussen ben ik behoorlijk pissig op die andere boot, die met dezelfde snelheid maar zonder enig motorgeluid, met ons opvaart. Ik plug de Aldisslamp in op de brugvleugel en wanneer zijn zoeklicht uitfloept zet ik, op mijn beurt, hem in het zonnetje. Krijg het apezuur! Het is verdomme een onderzeeër van een metertje of zestig, die, met zijn kanon op ons gericht, gezellig met ons meeligt. In de toren staan drie man naar mij te gluren. Vlug, voor ze boos op me worden en met granaten gaan smijten, doe ik mijn seinlamp weer uit. Ik hoor of zie niets en wanneer ik na een minuut of wat nog eens voorzichtig rondom schijn, zijn we weer helemaal alleen. Een onderzeeër, die voer natuurlijk op zijn elektramotoren, vandaar dat die sluipmoordenaar me zo geruisloos kon benaderen. Blijft er nog een vraag over. Was het een Egyptenaar of een Israëliër? Eerlijk gezegd zal dat me (varkens) worst wezen, ik vertrouw ze allebei niet.

Tegen zonsopgang verwissel ik de zee-vlag voor een nieuwer exemplaar dat wél herkenbare kleuren vertoont en hijs de Egyptische driekleur aan SB in de voormast. Het wordt tijd om die ouwe te porren
Door de spreekbuis komt een dof ‘Ja, wat mot je?’ Cap, het wordt licht, komt u boven?’ ‘Is er koffie?’ ‘Liters cap, liters.’

We houden het schip gaande bij het rendez-vouspoint maar pas na negenen zien we een grauwe stip gehuld in een wolk buiswater, naar ons toe stormen. Het is een motor-kanonneerboot van een meter of dertig. ‘Een bekend modelletje cap.’ Hij knikt. Inderdaad kennen we dit soort bootjes en wel van uit de Oostzee. Zodra je daar in de Poolse of Russische wateren komt wordt je constant door dat soort MKB’s in de smiezen gehouden en gecontroleerd. Hier is geen vergissing mogelijk dit is een stukje Sovjet ontwikkelingshulp aan het arme Egypte. De MKB draait, scherp overhellend, achter ons langs, slaat achteruit en komt naast ons tot stilstand. Hij praait ons via zijn loudhailer en beveelt dat we moeten wachten tot er nog een ander schip arriveert en dan daar achteraan naar Alexandrië moeten varen. Die ouwe, die met de kijker naar de MKB staat te turen, zegt: ‘Moet je dat snotneusje daar nou zien staan, hij kan goddomme amper boven zijn eigen pendek uitkijken maar heeft praats als een grote kerel. Een schop onder zijn hol moet ie hebben!’ Ja cap, dat komt er van, ze hebben dat apie een blits uniform aangetrokken en een leuk motorjachie onder zijn kont geschoven. Nu denkt hij dat hij alles en iedereen kan afblaffen omdat hij god majoor is, maar dat kan niet, dat ben ik al.’