Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

meer meer

Geweldig Albert, zo komen we de winter wel door.

Gerard

(even mijn bakje leeggooien)

Meer om te smullen die verhalen

Dank je!

Bis, bis, encore, encore!

Heerlijk wakker worden op de vroege Koreaanse zaterdag ochtend!

Groeten,
Johnnie

Wat een geheugen. Geweldig stukkie weer.
Heb nog ergens een mooi Breitling te koop. Iemand...

Wil ik het eerst eens even testen op waterdichtheid en drijfvermogen, daar ben ik namelijk heel goed in.

Is volgens mij al gebeurt.... De thaisekoopman had inderdaad ook een waterdichte versie in de verkoop. Toen ik de cafebaas een glas water vroeg en het horloge er boven hing griste hij hem meteen uit mijn hand. Uiteindelijk wel een prachtige copy gekocht... Toch knap gemaakt voor 25 euro. Maar hij heeft een kleine 3/4 jaar getikt en toen was het einde... Heb hem nog wel ergens.

Geert, mooie anekdote.

Trouwens een klokje in een glas water testen kan leuke resultaten opleveren maar de ultieme test werd uitgevoerd door onze kok. Nee, niet Neut maar een andere kanenbraaiër die minstens even gek, zo niet erger was.

Deze brave borst had zichzelf, in Hamburg bij zo'n scharrelaar, een goedkoop duikersklokje cadeau gedaan. Je kent ze wel, met zo'n verdraaibare ring langs de rand en een bandje van dat rubber waarvan je uitslag aan je pols krijgt. Voor de "drie uur in een wasbak test", slaagde dat ding met vlag en wimpel. Toch was onze kombuislaborant nog niet overtuigt, daarom besloot hij om het uurwerkje te laten zakken in een grote pan groentesoep die op het fornuis stond te pruttelen. Een uurtje later was niet alleen de soep maar ook het duikersklokje gaar. En hoe hard ons kookwonder ook schold en vloekte op "die gore oplichter" uit Hamburg, het klokje was voor altijd uitgetikt.

Wederom hartelijk dank voor jullie positieve reacties.









‘Fred, wat denk je ervan, zullen we zo zachies aan een van die snorders de klandizie gunnen?’ Nu het donker is geworden, komt de ene “taxi” na de andere zich melden. ‘Hi Johny you like a cab? I drive you to Nightclub with very lovely girls. Very cheap!’ Sommige chauffeurs komen even aan dek om hun geloofsbrieven te overhandigen. ‘Youre from Holland?’ Uit een dik pak visite kaartjes en beduimelde notitieblaadjes, komen de in het Nederlands geschreven “getuigschriften” tevoorschijn. Op de achterkant van een visitekaartje van Moulin Rouge staat met vette hanenpoten geschreven. “Heen kan je deze zakkenwasser rustig nemen. Terug naait ie je waar je bij staat. First mate of the Boreas.” Een andere taxi produceert een stuk papier met de tekst. “Als je van vlooien houdt moet je bij deze coureur instappen. 2e Machinist van de Midas.” We krijgen nog meer staaltjes van dit soort proza onder ogen, zoals. “Zijn oren zitten er nog aan, voor rest is het precies Niki Louda. Jan de Gier bootsman van de Oranje Nassau.” “Yousef rijdt als een idioot maar is voor de rest redelijk betrouwbaar. De bruyn. Sparks a/b Aristoteles.” ‘Moeilijk kiezen Fred, zullen we de eerstvolgende maar nemen?’ ‘Alleen als hij een niet al te slechte conduitestaat heeft, anders wacht ik liever op de daarop volgende.‘ De eerstvolgende is er al. De chauffeur, die zich voorstelt als Jacob, zegt dat hij ons voor een vaste prijs naar een “Nichtclub with beautyfull girls” kan brengen en toont een waaier van kaartjes en briefjes. Op goed geluk pik ik er een briefje uit en lees het hardop voor. “Jacob is betrouwbaar en zet je niet af. Ook voor de terugrit kan je vooraf een tijd en prijs met hem afspreken. 2e Stm. Botniaborg.” ‘Oké Albert deze nemen we’ zegt Fred, ‘Flipje kom op we gaan stappen.’ Flip wil voorin gaan zitten maar Fred is het daar niet mee eens. ‘Hee joh, dekhengsten mogen achterin, deze plaats is gereserveerd voor technisch personeel.’ Ik stoot hem even aan ‘Nee Fred, kom jij nu maar gezellig achterin en laat Flipje, die hier nog nooit geweest is, lekker voorin zitten, dan kan hij alles goed bekijken.’ Fred kijkt me vragend aan maar komt zonder wat te zeggen naast me zitten. Wanneer we weg rijden komt net de Oppervetpriester in zijn stapkloffie aan dek. Hij begint te roepen en zwaait fanatiek met twee armen tegelijk naar ons. Helaas, de autoradio staat op standje “Disco”, Flip en de chauffeur zien hem niet en Fred en ik kijken, tot we achter een loods verdwijnen, toevallig ook even de andere kant op. Fred knikt naar de nek van Flip en zegt zacht: ‘Wat voor rotgeintje haal je nu weer uit?’ Op dat moment rijden we over een stel spoorrails. Vanaf de voorbank een kreet van pijn. ‘Au! Godverdomme!’ Ik grijns vals. ‘Onder dat briefje stond nog iets, dat ik, volkomen per ongeluk, vergeten ben voor te lezen. “PS. Als je geen kapotte springveer in je reet wil hebben, kan je beter niet voorin gaan zitten.” Fred proest het uit, slaat zich op de knieën en ligt dubbel van het lachen. ‘Ben ik even blij dat ik niet tóch voorin gekropen ben.’ Zegt hij nog nahikkend. Met een flinke vaart zigzaggen we door de achteraf straatjes van Beiroet. Bij kruisingen met bredere straten nadert Jacob deze heel voorzichtig met gedoofde lichten, om daarna met plankgas over te steken en pas aan de overkant in het volgende straatje zijn lichten weer aan te doen. Zo af en toe, wanneer we al te scherp door de bocht gaan of over een bult van slecht opgeruimd puin vliegen en even boven onze zitplaatsen zweven, klinkt er vanaf de bijrijdersstoel een venijnig gevloek.

Jacob heeft ons na een spannende rit, die vooral Flip als wild en zeer pijnlijk ervoer, bij een Nachtclub afgezet en zal ons vannacht, om een uur of twee, weer ophalen. De portier, een als admiraal vermomd figuur met arendsneus en een dikke zwarte snor, neemt ons met een enkele blik van hoofd tot voeten op, trekt zijn snuit in een goed ingestudeerd welkomstlachje, zwaait de deur open en nodigt ons met een lichte buiging uit om binnen te treden. ‘Bienvenue, welcome, willkommen.’ Lispelt hij, terwijl hij beleefd zijn uniformpet tegen zijn borst gedrukt houdt. Terwijl we langs hem heen naar binnen lopen, zegt Fred: ‘Tjemig, alweer zo’n talenwonder, zou het een broertje zijn van die oplichter van daarstraks?’ ‘Zou best kunnen Fred, hij heeft net zo’n stoffilter onder zijn neus als onze Omega juwelier.’ Binnen, in het half duister, worden we opgevangen door een kelner, die ons naar een tafeltje aan het dansvloertje begeleidt. Fred en ik ploffen neer op het pluche, Flip daarentegen, laat zich iets voorzichtiger zakken. Fred grijnst naar mij en zegt heel schijnheilig: ‘Goh Flipje, is er iets, heb je soms last van aambeien.’ Ook ik buig me belangstellend naar Flip maar deze zegt niets en geeft ons, met zijn lippen stijf op elkaar geklemd, een bijzonder vuile blik.

Daar is de ober alweer. Hij zet drie glazen en een koelemmer met daarin een fles champagne – die waarschijnlijk net zo echt is als de glimlach van de portier – op het tafeltje en maakt aanstalten om het ijzerdraadje rond de kurk te verwijderen. Ik hou hem, met mijn hand op zijn arm, tegen en vraag hem of hij ons soms aanziet voor de nakomelingen van Baron Rothschild? ‘Wij willen bier.’ De ober kijkt ontsteld. ‘But Sir, here, in Le Folies Bergère’, zegt hij en maakt een weids gebaar om zich heen, ‘everybody drinks champaign.’ Fred en ik kijken elkaar aan en staan tegelijktijdig op. Ik zeg luid: ‘We ain’t everybody, can we have a beer or not?’ De ober heft zijn handen afwerend tot borsthoogte en kijkt schichtig naar de ander klanten. Hij duwt ons nog net niet terug op onze stoelen maar veel scheelt het niet ‘Sure, of course gentlemen, beer it is.’ en pakt de koeler en de glazen van tafel. Voor hij zich afdraait zeg ik: ‘Flessen, met de dop er nog op!’ In no time is hij terug met drie flessen bier met een inhoud van één liter per stuk. Met geoefende hand plopt hij de kroonkurken eraf en schenkt de glazen vol. Fred en ik heffen het glas ‘Proost!’ en nemen een slok. Flip doet niet mee, die staart met open mond naar een niet onaardig uitziend, nogal schaars gekleed, zangeresje dat, vlak voor het mini-orkestje, met ogen en kont staat te draaien en zonder enig gevoel voor de inhoud, een Frans chanson staat te verkrachten. Pas wanneer ze het liedje volledig ten grave heeft gedragen en na een uiterst mat applausje is vertrokken, ontdekt Flip, die zijn handen rood heeft geklapt, zijn bier. Hij neemt een flinke teug, veegt met zijn mouw langs zijn mond en zegt opgetogen: ‘Tering, kan die griet even zingen?’ ‘Flipje jongen, ik geloof niet dat het jou om haar, volledig afwezig, zangtalent was te doen. Jouw belangstelling ging, overduidelijk, meer uit naar het draaien van haar kontje dan het trillen van haar stembanden.
De ober, die hier blijkbaar een dubbelfunctie bekleedt, pakt de microfoon en kondigt, met veel superlatieven en in drie talen, het volgende nummer aan. Het schijnt een beeldschone Perzische prinses te zijn die, maar één dag in Beiroet is en speciaal voor dit het hooggeachte publiek, een buikdans gaat doen. Fred zegt: ‘Boffen wij even?’ ‘Ja Fred, stel je voor dat we een dag later waren aangekomen, ik moet er niet aandenken.’ Het orkestje zet een oosters klinkend melodietje in, de schijf met kleurtjes draait het rode venstertje voor de schijnwerper en vanuit het duister stapt een vrouwengestalte in het licht. Ze brengt haar handen samen boven haar hoofd en begint langzaam met haar heupen te wiegen. Ze heeft een harempakje aan, een sluier voor haar gezicht en op haar blote buik, in haar navel, een grote rode flonkerende robijn waarmee je, als hij echt is, een klein koninkrijk kan kopen. Haar bewegingen volgen de steeds opzwepender wordende muziek. Ze draait schudt en wiegt dat het een lust is en wanneer ze even bij ons tafeltje inhoudt en ons als het ware een privéshowtje geeft, zegt Fred met uitpuilende ogen: ‘Wauw wat een wijf, als je die een beurt geeft, maakt ze van je lul een kurketrekker en een carillon van je kloten, zeker weten!’ Ook Flip is opgetogen en geeft aan dat hij haar niet weg zou sturen, als hij haar toevallig in zijn kooi zou aantreffen. ‘Dream on Flipje, dream on. Je zou meteen in paniek raken en hard om Mama-Flipje roepen, al was het maar omdat ze in daglicht en zonder sluier zwaar zou tegenvallen en bovendien minstens twee keer zo oud is als jij.’ ‘Rot op, die griet is hooguit een jaar of dertig en echt nog lang geen veertig.’ ‘Dik veertig, misschien wel over de vijftig. Kijk straks, wanneer ze weer optreedt maar eens goed naar haar bovenarmen, buik en rug. Ze is echt geen jonge blom meer.’ Flip kijkt aarzelend maar haalt dan zijn schouders op en zegt terwijl hij zijn glas bijschenkt: ‘Ach wat, je kan het gewoon niet hebben dat ze wel naar mij keek maar niet naar jou.’

Wanneer we de meeste artiesten voor een tweede of zelfs derde keer hebben zien optreden, komt, na een jongleur die voor de derde keer met brandende fakkels en gemeen uitziende, in het fakkellicht flikkerende, messen speelt, de hoofd act. De ober/spreekstalmeester kondigt aan dat de beroemde “Mademoiselle Mimi”, na een wereldtournee langs steden als Londen, New York, Hongkong, Sydney, Tokyo en weet ik veel, nu voor ze teruggaat naar Parijs, hier in de wereldbefaamde club “Le Folies Bergère” zal optreden. ‘Mag ik een hartelijk applaus voor ... – tromgeroffel - Mademoiselle Mimi !!! ’ Het spotlight gaat aan en schijnt op een hemelbed met veel kant en glimmende glazenkraaltjes. Daarnaast staat, al geeuwend en rekkend, Mademoiselle Mimi. Mimi, een mooie blonde meid met “alles der op en der an” maakt zich blijkbaar op voor de nacht, want ze trekt, begeleidt door een leuk stukje muziek, een voor een haar kleren uit. Veel slaap heeft ze trouwens ook nog niet, want ze danst intussen vrolijk langs de rand van de dansvloer en komt daarbij steeds dichter bij ons. ‘Fred, volgens mij is Mimi niet erg goed opgevoed, zoals die haar kleren laat rondslingeren ….’ ‘Ja dat is niet zo netjes, ze zou een pak op haar blote kont moeten hebben.’ ‘Ja Fred en jij bent zeker wel bereid om het haar te geven?’ ‘Een pak op haar kont en nog wat anders kan ze van míj wel krijgen.’ Zegt Flipje met veel bravoure. Mimi die intussen bij ons is aangekomen kijkt ons terwijl ze blijft dansen, lachend aan. Dan verdwijnt er nog een of ander kanten stukje textiel en houdt ze alleen nog maar een minuscuul, amper iets verhullend, lapje over. Terwijl er luid geapplaudisseerd wordt, brengt ze haar handen naar haar mondt, fluit schel op haar vingers buigt zich voorover en pakt de handen van Flip. Voor we in de gaten hebben wat er gebeurt, staan de portier en de jongleur aan weerskanten van Flip, tillen hem met stoel en al op en plaatsen hem midden op de dansvloer. Mimi, die nog steeds de handen van Flip vastheeft, gaat schrijlings op zijn schoot zitten, legt zijn handen op haar blote borsten duwt hem achterover en begint, al zittend, te “dansen”. Het publiek begint te joelen. Flip krijgt een knalrooie kop en weet niet waar hij kijken moet maar laat intussen wel zijn handen op haar borsten liggen. Fred zegt: ‘Moet je die kop zien, volgens mij is Flip nog steeds maagd.’ ‘Jij toch ook Fred?’ ‘Ik maagd?’ Bromt Fred. ‘Alleen in mijn reet en onder mijn oksels.’ Opeens pakt Mimi, die nog steeds ritmisch op Flipjes schoot zit te kronkelen, zijn hoofd en duwt het tussen haar borsten. Het publiek vindt het prachtig en moedigt haar luidkeels aan. Dan laat Mimi zijn hoofd los, leunt achterover met haar handen op zijn knieën en haar borsten omhoog. Ze begint nu bewegingen te maken die niets meer met dansen te maken hebben. Dan, schokkend met haar onderlijf slaakt ze een kreet en gromt alsof ze een climax bereikt en pats …, is het pikkedonker. Even is iedereen stil dan barst er een luid applaus en gejuich los. Langzaam gloeit het licht aan. Midden op de vloer zit een eenzame, timide Flipje op zijn stoel, van Mimi valt er geen spoor te ontdekken. Fred en ik staan op en pakken de verdoofde Flip met stoel en al op en brengen hem weer naar zijn plekje aan tafel. Wanneer we hem neer zetten klinkt er weer gejuich en applaus, nu voor onze Flip, die uit verlegenheid wel onder de tafel kan kruipen. Net wanneer Flip weer een beetje tot zichzelf is gekomen, komt de ober langs met een glas champagne voor onze held. ‘From a admirer’ We zijn er natuurlijk nieuwsgierig naar, door welke dame onze Flip zo bewonderd wordt en kijken de hele tent rond. Daar, een tafeltje of wat naar achter, gaat een hand met net zo’n glas champagne omhoog en vlak voor het zaallicht weer gedimd wordt voor het volgende optreden van het schorre zangeresje, zien we een zeer nichterige oude homo die stralend naar Flip toost.

geweldig weer.

keep on the good work Albert

Hahaha, heerlijk weer!

Super verhaal, mijn vrijdag is weer goed en ik kan niet wachten op volgende week!

Dat is nog eens goed het weekend inluiden...

Hij is weer geweldig! Dank, Albert.

volgens mij is iedereen wel jaloers op flip

Heel stiekem vast wel! Albert, hier kom ik de volgende week wel mee door! Groet, Peper.

Allemaal bedankt voor jullie aamoediging. Gabber Bram,ouwe vetpriester, tof dat je weer langskomt.







‘Die Flipje toch, die slaat me daar zo maar even een rijke ouwe nicht aan de haak, zal ik hem even vragen of hij gezellig hier komt zitten?’ Flip heeft het even helemaal gehad. ‘Als die gore poot ook maar in mijn buurt durft te komen, sla ik hem helemaal verrot! Ze moeten ze castreren, die vuile flikkers!’ ‘Foei Flipje, hij houdt van het ene en jij van het andere. So what? Bekijk het eens zo; Hoe meer mannen alleen maar van mannen houden, hoe meer vrouwen er niet aan hun trekken komen en naar jou lopen te smachten, prachtig toch?’ Flip kan misschien niet helemaal meegaan in deze redenering maar kalmeert toch wat. ‘Fred zegt: ‘Kunnen jullie effe je muil houden, ik zit er op te wachten dat die vent met zijn messen en fakkels een keertje misgrijpt.’

We bestellen ons zoveelste pilsje van een liter en kijken – onderbroken door de nodige plaspauzes – naar de floorshow. Wanneer Mimi weer opkomt staat Flip klaar om de benen te nemen maar deze keer brengt mimi “De dans met de zeven sluiers van Salomé ”, een act die minstens zo erotisch is als die met Flip maar waar ze geen hulp bij nodig heeft. Weer oogst ze, zelfs zonder Super Star Flipje, veel succes.

Het loopt tegen tweeën, het wordt tijd dat Jacob met zijn taxi voor komt rijden. Opeens wordt er een stoel bijgeschoven en neemt iemand plaats tussen Flip en mij en buigt zich naar Flip. Nog voor ik in het halfduister kan zien wie of wat, zegt een vrouwenstem met een Zeeuws accent: ‘Jij wou mij toch een pak op mijn blote kont geven? Jammer dan, je hebt de kans gehad maar niet benut.’ Verrek, het is een, nu volledig aangeklede “Mademoiselle Mimi”. Even later zijn we gezellig met “Mimi uit Parijs”, die eigenlijk Anna uit Zonnemaire is, aan het kletsen. Mimi, eh, Anna, wil van alles over Nederland weten. Het blijkt dat ze al een jaar of vier bezig is met een “wereldtournee” langs verschillende continenten, tot Zuid Amerika en Australië aan toe maar dan wel op eigen gelegenheid. Soms met vliegtuig, trein of bus, dan weer liftend omdat de centen weer eens op zijn. Ze heeft onderweg met bordenwassen, kamermeisje spelen, en nog allerlei andere baantjes haar geld verdiend, maar kwam er achter dat ze als Mimi, met het minste werk het meeste geld kon verdienen. ‘En jongens, het is best leuk om te doen, zeker als er een jonge vent met te veel praats in het publiek zit.’ Zegt ze met een knipoog naar Fred en mij, terwijl ze bezitterig een hand op Flip ’s dij legt. Er wordt gekucht. Het is de portier die komt vertellen dat Jacob met zijn taxi voor de deur staat. We maken aanstalten om te vertrekken. Anna slaat een arm om Flip ’s nek en zoent hem vol op zijn mond. ‘Blijf jij maar gezellig bij mij, dan breng ik je morgen weer naar die boot van je.’ Je ziet Flip aarzelen, dan zegt hij: ‘Nee, ik ga met hun mee.’ Aan Anna is te zien dat ze niet gewend is een blauwtje te lopen, haar mooie gezichtje drukt uit dat ze én gekwetst én beledigd is. Nog voor we voorzichtig naar zijn geestelijk vermogens kunnen informeren, staat Flip op en loopt naar buiten. Fred en ik kijken elkaar stomverbaasd aan. ‘Is dat nu ons Flipje?’ ‘Ik snap er ook geen hol meer van Fred, is dit dezelfde knaap die die met zijn tong uit zijn muil naar iedere vrouw loopt te hijgen?’ Net voor we achter onze jonge held aan lopen, zegt Anna: ‘Ik begrijp het al, die jongen heeft nog nooit een vrouw gehad, hij is gewoon een beetje verlegen.’ Ze knikt nadrukkelijk en tevreden met deze verklaring, die haar ego weer helemaal opvijzelt. Ze zegt: ‘Hoe heet die boot en waar ligt ie? Dan kom ik morgen gezellig een bakkie halen, ik heb genoeg van dat zwarte drab dat ze hier schenken, ik heb trek in echte Hollandse koffie, gewoon met melk en suiker.’ We leggen uit aan welke kade we liggen en vertrekken.

Bij de deur staat de portier zo opgesteld, dat hij niet in de weg staat, maar je hem ook niet over het hoofd kunt zien. Met één hand houd hij zijn admiraalspet tegen zijn borst. De ander houdt hij, net niet gestrekt, langs zijn zij met de handpalm om hoog. Ik heb dit al meer gezien bij andere portiers die, zonder er echt om te vragen, je toch laten weten dat een fooi hier wel degelijk op zijn plaats is. ‘Laat hem de kolere krijgen.’ Zegt Fred. ‘Ach nee waarom, zonder hem had ons Flipje niet mee kunnen doen aan die stripshow.’ Ik douw de admiraal in het passeren een bankbiljet in zijn hand. ‘Thanks Gentleman, Vielen dank Meine Herren, Merci Messieurs.’ Fred draait zijn smoelwerk naar mij en gromt: ‘Ik weet het nu zeker stuur, die vent is het tweelingbroertje van onze goudenklokkies artiest.’

Jacob begroet ons hartelijk, met veel vriendelijke woorden en schoudergeklop, geeft hij ons het gevoel dat we zijn favoriete neefjes zijn en ons, heel lang, heel erg gemist heeft. Wij begroeten hem, zij het in het Nederlands, even hartelijk. ‘Hee, ouwe schooier alles in het midden?’ ‘Ha die ladelichter, hou je het een beetje kuis in het kruis?’ Omdat onze toon er een is van “ouwe jongens, krentenbrood” en omdat we er vriendelijk bij lachen, maken de woorden niets uit. Het is, zoals de Fransen zeggen, de toon die de muziek maakt, niet dan? Wanneer ik wil instappen, zie ik Flip al op de achterbank zitten. ‘Hee vriend, dat is de plek van die tweede, ga jij eens als de donder voorin zitten!’ Fred, die al bij het voorste portier staat, zegt: ‘Laat maar, ik ben overal op voorbereid.’ Vanonder zijn shirt trekt hij een bordeauxrood kussentje met gouden tressen tevoorschijn, gooit het op de bijrijdersplaats en gaat er, met een tevreden smoel, op zitten. ‘Toen ik ging pissen heb ik dat ding even geritseld, uit zo’n chambre séparée, daar achter in die tent.’ ‘Je bent weer lekker bezig Fred, wel een lekker kussentje pikken maar de portier een fooitje gunnen is er niet bij.’ Fred haalt lachend zijn schouders op. ‘Zodra hij die rotsnor afscheert, kan hij van mij een fooitje krijgen.’ Voor we wegrijden zegt Jacob: ‘Er wordt weer geschoten in de stad en er zijn ook wegversperringen, daarom nemen we nu een andere route dan op de heenweg.’ Weer rijdt hij met een rotgang door stegen en straatjes en steekt de bredere straten over met gedoofde lichten en plankgas. Opeens gaat hij vol in de remmen. Nog geen tweehonderd meter verderop zien we, in het zwakke licht van een paar straatlantarens, een barricade van twee pick-ups die dwars over het straatje staan. Jacob gooit de pook in zijn achteruit en scheurt terug. Intussen komen er vanachter de pick-ups een paar mannen tevoorschijn die hun geweer schouderen en beginnen te schieten. Jacob trekt even fors aan de handrem, de wagen vliegt rond en schiet een steeg in. Na een bocht zien we dat de steeg verderop doodloopt. Jacob stopt, ik draai me om en kijk door het achterruit en zie nog geen achtervolgers, niet dat dat lang duren zal, vrees ik. ‘Jacob zak, wat flik je me nou, als die gasten zo achter ons aankomen, kunnen we verdomme nergens heen.’ ‘Jacob lacht, draait zijn raampje naar beneden en roept iets in het Arabisch. Bijna meteen gaat er een groot rolluik langzaam omhoog. Zodra het hoog genoeg is, scheurt Jacob er onderdoor en meteen zakt het luik weer. Het is donker in de garage, loods of wat het hier zijn mag. Er verschijnt een schim bij het portierraampje. Er worden wat woorden gewisseld en even hoor ik het ritselen van bankbiljetten, dan is de schim verdwenen en gaan voor ons een paar dubbele deuren open. In het schaarse licht dat nu binnenvalt, zie ik een stapel kisten staan, lange smalle legergroene kisten met witte letters en cijfers. Vlug kijk ik weer voor me, die handel negeren lijkt me wel zo gezond. Jacob doet de koplampen aan en rijdt naar buiten. We rijden een steeg uit, scheuren met een rotgang over een bredere straat, passeren een stel loodsen en zien de haven voor ons. Wanneer we stoppen voor onze gangway, blijven we nog even zitten om bij te komen van het hele gebeuren. Fred slikt iets weg en zegt: ‘Dat was een eh, heel interessant ritje.’ Ook Flip komt langzaam tot leven. ‘Hier ga ik de wal niet meer op, echt, van ze lang zal leven niet meer.’ We rekenen af met Jacob die, bovenop de afgesproken prijs, nog tien dollar extra vraagt, vanwege het “tolgeld” voor de schim in de loods. We betalen wat hij vraagt en geven hem een dikke fooi op de koop toe. Vrolijk lachend scheurt Jacob de kaai weer af. Hij mag het dan allemaal wel luchtig opvatten, ik zit liever met zwaar stormweer midden in de Golf dan ik dat ritje van daarnet nog eens over doe.

We duiken de kombuis in, schuiven de waterketel naar de heetste plek en zitten vijf minuten later met een bak pleur, in de officiersmess, bij te komen en alles nog eens door te nemen. Het dringt nu pas echt tot ons door dat er wel degelijk op ons is geschoten en niet met Hollywood klapperpistooltjes, maar met échte geweren met échte kogels. ‘Zeg Fred, heb jij ook die kisten gezien?’ ‘Ja nou en of! Linke soep, als je het mij vraagt.’ We kijken naar Flip. ‘Hoe is het met jou Flipje, al een beetje bekomen van de schrik?’ Hij knikt bedachtzaam. ‘Ja stuur, nu het gaat wel weer, maar daarstraks, toen die klootzakken begonnen te schieten ….. ’ Hij zwijgt en huivert even. Fred brengt het gesprek weer op de nachtclub en het feit dat “die lulhannes van een Flip”, die verdomme nog niet eens droog achter zijn oren is zich te goed acht voor zo’n lekker stuk als Mimi.’‘Fred heeft gelijk Flipje. Kijk, dat je een ouwe poot afwijst, daar kan ik in komen maar zo’n schoonheid als Mimi, ben jij wel helemaal tof? Nou? Zeg eens wat!’ Moeizaam zegt Flip: ‘Ik wilde wel maar ik dorst niet.’ ‘Dorst niet? Wat valt er nou te durven als een mooie meid je in haar bedje wil hebben? Buiten dat het niet erg netjes is tegenover de dame, is het ook nog eens slecht voor de reputatie van jan de zeeman. Dus kom op, waarom was jij zo onbeleefd tegen Mimi?’ Hij zwijgt. ‘Toe maar jochie zeg het maar’, Ome Vetpriester en Ome Stuurman zullen het echt niet verder vertellen.’ Met zijn ogen neergeslagen zegt hij: ‘Ik wou wel maar als ik was meegegaan, had ze het gezien.’ ‘Wat had ze dan gezien, dat je een klein krom pikkie hebt of zo?’ ‘Nee die vlek.’ Vlek? Wat voor vlek?’ Hij heft zijn hoofd op en kijkt ons aan. ‘Nou, toen ze op mijn schoot klom en mijn handen op haar tieten legde, kreeg ik me toch een stijve niet mooi meer en toen ze ook nog eens begon te wippen en te draaien kon ik het niet meer stoppen en toen….’ ‘Ga door, je bent net zo lekker op weg.’‘Toen ben ik klaargekomen in mijn pendek.’ Fred en ik kijken elkaar opgelucht aan. ‘Tering, is dat alles? We werden al een tikkie ongerust. Maar voor een sportvlekje meer of minder hoef je je niet te schamen Flip, je bent gewoon een gezonde, Hollandse, jongen, niets mis mee.’

Ha, een verse. Lekker hoor.
Eerst even lezen

Hij was weer geweldig Albert!

Gerard

Weer een goed begin van de vrijdag!

Net m'n bootje uit het water getakeld en dan wordt je beloond met echt Albert proza. Het kan weer niet op!
Groet, Peper.

Oowh het is alweer vrijdag
Met zulke Ome's in je familie kom je er wel! daar kun je je hartje wel luchten

Ik blijf geen veren prikken (maar hij is wel weer steengoed)