Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Wat een verhaal!

dat leest weer lekker weg

Mooi Albert, ik kijk alweer uit naar het vervolg.

Oef net op tijd, en dit voor twee dingen.
Ons bootje gaat er binnen twee weken uit en ik had schrik om in een zwart gat te vallen tijdens de winter Niet dus, met Neut is het terug wekelijks plezier

Tweede reden waarom het net op tijd is. Ik ben bijna door de vakantieperikelen van Marjanne en Albert en begon het leuke lezen al te missen

Bedankt Albert voor weer geweldige Neut! Ik heb weer in een deuk gelegen

Allemaal bedankt voor jullie positieve ontvangst van de nieuwe Neut, dat werkt zeer stimulerend moet ik zeggen, bij deze de volgende aflevering




Neut 21.

Knock-out.

Die ouwe komt niet meer terug op het voorval met de rodekool. ‘Kijk stuur, hier zitten we.’ Hij wijst op een kruisje in de kaart. ‘Goeie wacht.’ Eet ze cap en goeie rust.’ Hij verdwijnt naar beneden. Ik ben benieuwd wat hij van het zelfbedieningsrestaurant vindt en bovenal of hij de Irish stew kan waarderen. Aan de grove vloeken en kreten te horen die even later door het hele schip knallen, is onze gezagvoerder lichtelijk ontstemd.

Tegen tweeën komt Flip boven. ‘Stuur, Neut heeft zijn deur op slot en wil niks zeggen, die ouwe kijkt of hij per ongeluk een oud wijf heeft gebeft en het vreten was ook zwaar kut. Wat is er gebeurt?’ ‘Foei Flipje, wat een grof taalgebruik, ik schrik er van. Zo heeft Mama-Flipje je niet opgevoed en ook ík doe mijn stinkende best om je niets anders dan algemeen beschaafd Nederlands bij te brengen.’ ‘Tering, ik wil alleen maar weten waarom die ouwe de pleuris in heeft en Neut voor geen ene godverdomme antwoord geeft als ik hem roep.’ Flipje, brave jongen, wanneer je nog eens zulke taal uitslaat, zie ik me genoodzaakt je, puur uit pedagogische overwegingen, zo’n schop tegen je scrotum te verkopen, dat je testikels het Wilhelmus in je keel galmen.’ ‘Ja maar jij …’ Ik doe een stap naar hem toe. ‘Ja Flipje, je wou iets zeggen?’ ‘Niks stuur, helemaal niks.’ Zegt hij vlug. ‘Heel goed Flipje, dan komen we nu toe aan het sprookje van de Vliegende Pan met Rodekool. Er was er eens een héle grote pan, vol overheerlijke rodekool …’ Wanneer ik uitverteld ben, vraagt Flip: ‘Zou die ouwe hem echt dood geslagen hebben?’ ‘Ik weet niet, laten we maar hopen dat we daar nooit achter komen. Maar iets anders, ik moet even naar beneden, dus mag jij even de volle verantwoording voor schip, lading en opvarenden op je sterke schouders nemen. Die twee schepen daar liggen mee dus daar hebben we geen last van, let alleen op tegenliggers en koerskruisers. Als je wat bijzonders ziet geef je maar een brul door het schijnlicht van de kombuis, dan ben ik meteen boven.’ Dát vindt Flip prachtig. Met een bloedserieus gezicht pakt hij de verrekijker uit het bakje en nestelt zich vol trots op de hoge gezagvoerdersstoel in het hoekje bij de radar. Eerst haal ik de master-key uit mijn hut en werp een blik in de kombuis. Hm, het ziet er op het eerste gezicht wel schoon uit, eerst maar eens kijken hoe het met onze kombuisridder is gesteld. Ik daal nog een trap af en klop op de deur van de gifmenger. ‘Neut vriend, doe eens open.’ Ik hoor wel gestommel maar de deur gaat niet open en antwoord krijg ik ook niet. ‘Goed Neut, dan doen we het anders.’ Met de master-key maak ik de deur open en stap naar binnen. O jee, wat kijkt die Neut lodderig uit zijn ogen en wat probeert hij daar achter zijn rug te verbergen? Ik trek zijn arm achter hem vandaan, verdomme als ik het niet dacht, hij heeft een fles jajem te pakken gekregen en ruim voor de helft leeg gezopen. Ik trek de fles uit zijn hand en geef hem een duw zodat hij op zijn kooi belandt en zeg, terwijl ik zijn magere benen achter de rest van zijn karkas aangooi: ‘Ga jij je roes maar uitslapen, ik zal je wekker op halfvijf zetten, dan heb je nog genoeg tijd voor de avondprak.’ Wanneer ik zijn wekker opwind en op tijd zet, steekt Neut zijn duim in zijn mond en begint te snurken. De fles jajem neem ik mee aan dek en berg hem op in de bootsman ’s kist, ofwel over the fucking side ermee. Weer boven in het stuurhuis, waar Flip de kijker alle kanten op laat zwenken, zeg ik: ‘En Stuurman Flipje, nog bijzonderheden?’ Teleurgesteld klinkt het ‘Tering stuur, ben je er nú alweer? Dan vervolgt hij, hoopvol: Ik wil best nog een paar uurtjes voor je doorstaan hoor!’ ‘Flipje jongen, je begrijpt nog steeds niet hoe het werkt hé?’ Kijk, ík krijg een wereldgage - die ik eerlijk gezegd met moeite op krijg - om hier boven totáál niets te doen terwijl jíj je aan dek uit de naad moet werken voor een paar onnozele, rooie, rotcenten. Wanneer je me vraagt of dat eerlijk is, zal ik de eerste zijn om toe te geven dat dit volkomen onrechtvaardig is maar tevens wil ik ook meteen verklaren, dat ik er geen ene mallemoer voor voel om hier ook maar enige verandering in aan te brengen. Zo, ga nu maar weer naar je maats. O ja, om vijf uur verplicht een pilsje drinken op de brug, dag Flipje.’

Het is half vijf in de ochtend en we kachelen over een rustig zeetje. Aan bakboord zie ik de lichten van Tarifa en wat verder vooruit die van Gibraltar. Over stuurboord pinkelen wat lichtjes op de kust van Marokko. Het is druk op straat; vrachtschepen, tankers, kleine houten vissermannetjes die zo te zien op zelfmoordmissie zijn en hier en daar een verdwaald marine vaartuig. Al vanaf dat ik om middernacht aan mijn wachie begon, heb ik amper kans gehad om af en toe een lekkere mok pleur te halen. Nu ik overgestoken ben naar de zuidkant van Gibraltar Strait, vaar ik met de verkeersstroom mee en moet alleen nog af en toe wijken voor wat kleine Marokkaanse vissertjes, die blijkbaar een afspraakje met Allah hebben maar op het laatste moment besluiten dat ze toch maar niet naar de hemel willen en vlak voor mijn snufferd hun verlichting aanzetten. Over een goeie twee uur kunnen we Ceuta – de Spaanse enclave in Marokko- aanlopen. Die ouwe heeft gisteravond al onze ETA doorgegeven en ook een Ship chandler besteld zodat we, behalve gasolie, ook verse proviand kunnen inslaan.

Gisteravond, toen Neut het verdomde om ook maar nog één poot in de kombuis te zetten en Manuel daarom de honneurs waarnam, spande het er nog even om of die ouwe Neut alsnog achter de rodekool aan zou sturen. Gelukkig kwam hij er net op tijd achter dat het toetje van tussen de middag, dat hij in de consternatie helemaal vergeten was te pakken, bestond uit amandeltjesgries met bessensap. Na drie, extra grote, porties was zijn kwaaie bui zover gezakt dat hij het nog een keer door de vingers zag. ‘Maar als die verdomde idioot van een graatloze stokvis morgen niet bijgedraaid is zal ik hem levend fileren, heel langzaam, met een roestig broodmes!’

‘Cap, kwart voor zes, we zitten nog een uurtje voor Ceuta.’ ‘Ja ik kom.’ Ik zet de dop terug in het mondstuk van de spreekbuis, daal af naar de kombuis, giet de ketel kokend water in de klaarstaande koffiepot en wip weer naar boven. Ik neem nog een kruispeiling op een paar walvuurtjes en zet die in de kaart. Een paar minuten later komt die ouwe, met twee mokken pleur, boven. Hij kijkt in de kaart, knikt tevreden en vraagt of ik al contact heb gehad met de loods. ‘Ja cap en of we een kwartiertje voor de ingang nog even een roepie geven.’

We liggen aan de bunkerpier en zijn bezig om verschillende tanks tot hun strot toe vol te gooien met gasolie. Die ouwe heeft, na overleg met de vetpriesters, besloten dat ook maar liefst zes tanks van de dubbele bodem vol gegooid moeten worden. ‘Stuur, help jij die tweede met peilen, ik wil geen overloper hebben.’ ‘O, ik weet niet of ik daar wel tijd voor heb cap, wanneer we die ballasttanks ook nog vol gasolie pleuren, moet ik eerst de Plimsollmerken even weg tjetten en er een halve meter hoger een paar nieuwe op zetten..’ ‘Lul niet zeun, in die godvergeten Arabierenlanden is er geen hond die je diepgang controleert, bovendien is de Med zouter dan de Atlantic, dus hebben we hier ook minder inzinking.’ ‘Oké, cap dan haal ik zo mijn matras even naar boven en slaap de rest van de reis wel in een van de sloepen.’ ‘Goed idee, moet je doen dan zal ik, wanneer je ligt te meuren, de dekwas op je gore donder zetten.’ ‘Cap, ik ben diep geroerd door uw bezorgdheid betreffende mijn persoonlijke hygiëne, daarom zal ik, indien het daadwerkelijk zo ver mocht komen, u deze goede daad met rente terugbetalen.’ Die ouwe schat met één scherpe blik de afstand tussen zijn schoen en mijn achterwerk in en ziet, met een teleurgesteld gezicht, af van verdere actie.

Samen met Fred loop ik langs de peilpijpen. Met een stuk wit krijt maak ik de peilstok wit en laat hem aan een lijntje in de tanken zakken. Wanneer de peilstok met een duidelijke tik de bodem bereikt, haal ik hem op. Op de overgang van krijt naar kaal gespoeld messing, lees ik de deci en centimeters af. Fred noteert wat ik opnoem en rent af en toe naar achter, om de oppervetpriester toe te brullen dat hij over mag schakelen naar de volgende tank. Op de kade stopt een bestelbus met het opschrift “Ships Chandler” bij de gangway. ‘Fred, kan je het even alleen af? De scheepsjood is er met de verse stores, ik moet de jongens even aan het werk zetten.’ Achterop roep ik de matrozen erbij. ‘Jongens, proviand sjouwen!’ Op dat moment komt onze voedingsdeskundige, zo te zien alweer half bezopen, naar me toe. ‘Stuur, ik ga naar huis.’ ‘Tuurlijk Neut, moet je doen, ga je zwemmen of neem je de ferry?’ ‘Nee, ik ga lopen.’ ‘Lopen, weet je dat wel zeker? Het is nogal een behoorlijk pikheetje tippelen. Eerst heel Noord Afrika door, via; Marokko, Algerije, Tunesië, Libië en Egypte. Dan door; Israël, Libanon, Syrië, Turkije en nog wat Balkan staten naar Oostenrijk en dan nog een maandje doorsloffen naar Holland. Heb je genoeg reserve zolen bij je?’ ‘Je liegt dat je barst! Ik weet heus wel dat we in Spanje zijn.’ Het lukt me niet om het tot zijn benevelde brein te laten doordringen dat dit stukje Spanje toch echt in Afrika ligt. ‘Goed Neut, jíj hebt gelijk, ga nu maar lekker naar je nest om wat kracht op te doen voor de reis, ík moet weer aan dek.’ Op weg naar voren kom ik Fred tegen, die naar de Ingang van de vetput rent en naar beneden brult: ‘Stuurboord vijf is vol.’ Samen lopen we naar het dek en licht ik hem in over de reisplannen van Neut. Ik schroef de dop op de peilpijp van SB. 5. en neem de peilstok mee naar BB. Fred pakt zijn klembord met notities en tabellen mee. ‘Albert, dit is de laatste, als die vol is kunnen we volgens mij drie keer de Med op en neer en houden dan nog genoeg over voor de thuisreis.’ ‘Prima, beter te veel dan te kort.’ Af en toe laat ik de peilstok in de tank zakken. Fred heeft de bunkerboer al toegeroepen dat we bijna vol zijn en wanneer BB. 5. bijna overstroomt geeft hij een brul naar de kaai, waarop de plaatselijke oliesjeik de pompt stopt, de nodige afsluiters dicht draait en de bon uit het telwerk trekt. We koppelen de dikke slang los en laten deze aan een endje naar de kaai zakken. Toevallig valt mijn blik op een mager figuur dat een goeie honderd meter verderop de kaai afsloft. Verrek, dat horeca loopje ken ik, het is toch niet … ? Tering ja, het is niemand minder dan onze eigen Spruitjes Killer Neut, die daar op zijn dooie akkertje, aan het deserteren is. Ik geef een brul: ‘Neut! Stomme klootzak, kom terug! Hij geeft geen sjoege. ‘Neut, lulhannes kom terug!’ Hij kijkt heel even over zijn schouder maar sjokt, wankel doch vastberaden, verder. Intussen is die ouwe -die samen met de scheepshandelaar de rekening doornam – gealarmeerd door mijn gebrul, aan dek verschenen. ‘Wat is er met jou aan de hand stuur, is de waanzin eindelijk doorgebroken?’ ‘Nee cap, daar wacht ik mee tot u ook zo ver bent, gaan we gezellig samen in Santpoort logeren. Maar als u uw welwillende blik even over de kaai laat glijden, ziet u daar een bekend figuur die bezig is naar Holland te wandelen.’ De gezagvoerderlijke ogen puilen even uit de gezagvoerderlijke kassen maar dan verschijnt er een tevreden grijns op zijn smoelwerk. ‘Wel alle sodemieters, komen wíj even makkelijk van dat stuk verdriet af?’ ‘Dacht u dat? Hij heeft geen koffer of tas bij zich en ik durf te wedden dat die idioot ook geen papieren mee heeft genomen. Over hooguit tien minuten is hij bij de poort en smijt de Quardia Civil hem zonder pardon achter de tralies.’ ‘Mooi, opgeruimd staat netjes.’ ‘Ja cap maar wat als ze ons vasthouden tot er een dikke boete is betaald? Van kale kikker Neut valt niets te plukken, dus draait het schip er voor op en zijn we ook nog verplicht om hem weer mee te nemen. Bovendien gaan we dan niet vanmiddag weer naar zee, je bent al gauw twee dagen verder voor alles een keer geregeld is.’ ‘Verdomme, je hebt gelijk.’ Hij kijkt achter zich. ‘Waar is die scheepsjood? Verdomme hij zit al in zijn bus!’ Met een brul en armgezwaai trekt hij de aandacht van de scheepshandelaar. ‘Wait a moment, I’m going with you!’ Op zijn pantoffels loopt hij de gangway af en klimt in de bestel bus. Ik vlieg naar de brug en grijp de kijker, net op tijd om de bus bij Neut te zien stoppen. Die ouwe stapt uit, trekt de schuifdeur open en terwijl hij naar de open deur wijst zegt hij iets tegen Neut. Wat Neut terug zegt kan ik wel raden, zeker wanneer ik zie dat hij het “Dikke lul drie bier!” gebaar maakt. Hoewel ik het door de kijker niet kan zien, weet ik zeker dat die ouwe nu kleine schuimbelletjes in zijn mondhoeken heeft. Wat er nu volgt lijkt wel op en scene uit een gangsterfilm. Die ouwe doet een stap dichterbij, zwaait zijn grote Grunninger vuist naar achter en laat hem “á la Obelix “ met volle kracht op Neut ’s kin ploffen. Neut veert wel een decimeter op, zakt dan door zijn hoeven en blijft doodstil op de kade liggen. Die ouwe pakt hem bij kop en kont en smijt hem, als een zak aardappelen, door de schuifdeur op de laadvloer en sluit de deur. Vlug loop ik naar beneden. ‘Flip, Jesus, meekomen!’ We stappen de kaai op, vlak voor de bus stopt. Ik trek de schuifdeur open en trek samen met de matrozen een bewusteloze Neut naar buiten. Die ouwe is er intussen bij komen staan en kijkt minachtend naar de slappe deegsliert die tussen ons in hangt. ‘Zullen we hem maar in het hospitaaltje leggen, cap?’ ‘Ben je belazerd? Da’s zonde van de schone lakens. Sla maar een vleeshaak door zijn strot en hang hem in de vriezer.’

Hij is weer geweldig Albert.

Heerlijk om de vrijdag mee te beginnen .

Over dat peilen bij bunkeren het volgende, de zware bunkerolie heeft het gedrag van teer en als het een beetje koude streek was dan plakte er zomaar een meter of 15 dikke blubber aan je peillint. Om te voorkomen dat je poetslappen verbruik te hoog werd deden we vaak een ullage meting.Dat kwam er op neer dat je de afstand van de bovenkant van de peilpijp tot op het vloeistof niveau opmeet en dan deze afstand van de totale tankdiepte in mindering bracht. Zo wist je toch het tankpeil en bleef je peillint schoon tot op enkele centimeters. Is tegenwoordig natuurlijk niet meer nodig , er zitten nu continu niveaumetingen op alle bunkers en zijn op de boordcomputer continu af te lezen.Bij zware olie was er geen twijfel mogelijk maar bij diesel of drinkwater was het peil erg moeilijk te onderscheiden en dan was de truuk met het krijt de oplossing. Heel herkenbaar Albert.

Heerlijk weer!

Hoi Jutter, ullage meting deden we bij Shelltankers tijdens het laden. Daarvoor hadden we zwart getjette houten peillatten met een witte schaalverdeling erop. Bovenaan, net onder het handvat, zat een dwarslatje - net zoals bij een houten kinderzwaard - tegen het wegzakken in de tank.
Een - naar huidige maatstaven - primitief maar goed werkend systeem.

Albert, hij was weer fijn...

das weer een lekker thuiskomertje

Dank je Albert, fijn om Neut weer te kunnen volgen!

Het is erg leuk om over Neut te lezen, maar volgen kan ik hem niet...

Kan dit feuilleton niet gewoon op de homepage?

Zo, daar heb je wel even wat tijd in gestopt. Dank, Albert!

Thank God it is Friday!

Net maar even de laatste twee afleveringen gelezen... Heerlijk. Hoe krijg je het allemaal weer op 'papier'.

@Diricowl...homepage... Liever niet want dan zie ik het niet meer. Mijn pc gaat direct door naar Recente Onderwerpen.

Diricawl schreef : Mag niet van Groom.

Serieus; Nee, het is goed zoals het is.

Heerlijk leesvoer.

Zo eindelijk weer een paar neuten! Al maanden last van ontwennings verschijnselen en dacht al dat Albert gedeserteerd was...

Hulde!

Weer hartelijk dank voor jullie positief commentaar.




‘Ja Fred, daar heb je gelijk in maar als die ouwe kwaad is kent hij zijn eigen kracht niet, gelukkig heeft Neut geen blijvende schade opgelopen van die uppercut. Iets anders, mag ik die schaal met piepers ook nog even vasthouden of wou je die hele handel in je eentje wegwerken?’ Met een hand schuift hij de aardappelen naar mij toe en met de andere prikt hij een vette sudderlap aan zijn vork. ‘Alsjeblieft Albert. Trouwens, wat eten betreft doet die Neut doet de laatste vier dagen behoorlijk zijn best vind je niet?’ ‘Ja, vind je het gek? Als die ouwe schuimbekkend op je afkomt en je dan met een vuist als een stoomhamer buitenwesten slaat, laat dat niet alleen een behoorlijk litteken op je tere zieltje achter maar ben je ook getemd voor een tijdje, niet waar Neut?’ Dat laatste roep ik naar het luikje, waar achter onze kanenbraaiër zijn best doet om, ongezien, alles af te luisteren. Neut steekt zijn kop door het luikje. ‘Die ouwe is knettergek en levensgevaarlijk. Dit was al de derde keer dat ie me wou vermoorden.’ ‘Ja Neut, en hoe zou dat komen denk je? Zou het misschien aan je stomme zuipen kunnen liggen?’ Verontwaardigt kijkt hij me aan. ‘Sinds Ceuta heb ik nog geen druppel gedronken!’ ‘Ja, dat is waar maar zou dát misschien kunnen komen door dat ik al je schuilplaatsjes heb doorzocht en vier flessen drank in de majem heb gepleurd?’ Verontwaardigt snuivend verdwijnt Neut ‘s hoofd uit het luikje. ‘Zeg stuur, waar zitten we ergens, zijn we Sicilië al voorbij?’ Vraagt Fred. “Nee, nog niet, we zitten nog voor de Tunesische kust, we hebben Bizerte gehad en zullen nu in de buurt van Cape Bon zitten, alweer zo ‘n achthonderd mijl van Ceuta. Wanneer we ons toetje ophebben springt Fred verschrikt overeind. ‘Verdomme het is al drie minuten voor twaalf ik ga als de sodemieterij die eerste aflossen.’ Ik sta ook op en roep hem na. ‘Goeie wacht Fred.’


‘Zo zeun, ben je daar eindelijk? Kijk es hier.’ Zegt die ouwe en wijst op een boekwerk dat voor hem op de kaartentafel ligt. Het boek is een fors nautisch naslagwerk, een van de vijf delen “Admiralty Sailing Directions. Mediterranean Pilot”. Het ligt open bij de gemiddelde windrichting en kracht voor deze tijd van het jaar. ‘Wat denk je zeun, noord of zuid?’ O jee, hij heeft me binnen één minuut al twéé keer zeun genoemd, oppassen Albert! ‘U bedoelt dat we, of boven langs Malta, Kreta en Cyprus gaan, óf beneden langs de Afrikaanse kust blijven kachelen?’ ‘Ja zeun, dat bedoel ik.’ Zegt hij op joviale toon. Ik bestudeer de grafieken en zie waarom hij opeens wil weten wat ík er van vind. Het kan twee kanten uit, dus is het gewoon een kwestie van gokken wat het worden zal. Die verdomde ouwe is weer eens uitgekookt bezig. Hij laat mij kiezen en als we dan toch in tering weer terechtkomen, daardoor een dag verspelen en een zooitje gasolie extra erdoor jagen, weet ik nu al wie de blame krijgt. ‘Tja cap, ik zie het probleem, ik wens u dan ook veel wijsheid toe bij het nemen van een beslissing.’ Heel even verdwijnt de vriendelijke grijns van zijn snuit maar hij herstelt zich meteen weer. ‘Ja, maar wat denk jíj ervan?’ ‘Ik cap? Ja zeg, wie is er hier de reisleider?’ De vriendelijke grijns maakt plaats voor de vuile blik die hij gewoonlijk alleen voor Neut gereserveerd houdt. ‘Stuurman, als je ooit nog kapitein wil worden, moet je beslissingen durven nemen!’ ‘Ja zeker cap en wanneer het verkeert uitpakt is Albert de lul en moet dat nog maanden lang aanhoren. Nou daar pas ik voor, ik ben kapitein Meier niet!’ Hij weet zich, zij het met moeite, in te houden. ‘Wat je ook beslist en hoe het ook uitpakt, ik zal het niet tegen je gebruiken en …. , verdomme wat sta je daar naar mijn kont te gluren?’ ‘O niets aan de hand cap, ik kijk alleen maar of u niet uw vingers stiekem gekruist achter uw rug houdt.’ Hij grijnst, laat zijn handen zien en zegt nog een keer dat hij het niet tegen me zal gebruiken. ‘Goed cap, dan gaan we niet langs de noord of niet zuidkant maar pakken de gulden middenweg en zullen het van de weerberichten laten afhangen of en waar we een oppertje zoeken.’ Even kijkt hij me verbluft aan, dan begint hij te lachen. ‘Tjonge zeun, je hebt dus toch nog íets van mijn wijze lessen opgestoken. Goed, zet jij straks de koers uit, ik zie het vanavond wel.’ Hij draait zich naar de trap. ‘Goeie wacht stuur.’ ‘Eet ze en een goeie rust, cap.’


Het weer heeft zich goed gehouden en nu, tien dagen na vertrek Ceuta, kachelen we onder loods aanwijzingen de haven van Beiroet binnen. Wanneer ik de kijker pak om naar de wal te turen, wijst de loods me wat “points of interest” aan. Verrek, wat is er nu zo interessant aan een flatgebouw? Die hebben we in Holland ook en mooi heb ik die lompe woonkazernes nooit gevonden. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘???’ ‘Yes mister mate, look through your binocles and you‘ll see what I mean.’ Ik kijk en zie inderdaad wat hij bedoeld. Wat op het eerste gezicht een gewoon flatgebouw leek, is in werkelijkheid een en al gatenkaas met overal zwarte vlekken verdwenen muren half afgescheurde balkons en vertrekken waar je zo naar binnen kijkt. ‘Wow pilot, did you have a fight with your mother in low?’ De loods schiet in de lach. ‘Nee, dít heeft mijn schoonmoeder toevallig niet op haar geweten, dit komt door de burgeroorlog.’ Ik laat de kijker langs de stad glijden en zie nog veel meer kapot geschoten gebouwen en ook stijgen er hier en daar rookwolken op. Verdomme, hier had ik geen rekening mee gehouden toen ik met die tweede afsprak om eens uitgebreid te gaan stappen in Beiroet, het Parijs van het Midden-Oosten. ‘Loods, is het nog save om hier uit te gaan?’ ‘Het kan nog wel maar het blijft gevaarlijk. Er zijn hier verschillende milities tegen elkaar aan het vechten, als je die tegenkomt kan het gevaarlijk worden. Vooral ’s avonds in het donker, dan wordt er eerst geschoten en daarna pas gepraat. Dan zijn er ook nog bendes die hun geld verdienen met het kidnappen van westerlingen. Het veiligst is om een taxi te nemen, die weten precies hoe ze de gevaarlijkste plekken kunnen vermijden.’


Zodra we voor de wal liggen maken we zover losklaar dat we, wanneer de bootwerkers komen, binnen een kwartier gereed zijn. Het is al bij half vijf en omdat we verder toch niets meer kunnen doen pakken we een pilsje op het achterdek. ‘Zeg stuur, is het waar wat de tweede fietsenmaker zegt?’ ‘Ja Flipje, als die tweede het zegt, dan is het waar.’ ‘Ja maar ik heb nog helemaal niet gezegd wat die tweede gezegd heeft.’ ‘Dat is waar Flipje, dat heb je nog inderdaad nog niet gezegd.’ Ik draai me naar Manuel, tik mijn flesje tegen het zijne. ‘Manuel, Salute, dinero y amor!’ ‘Jij ook stuurman. Gezondheid geld en liefde!’ Achter me hoor ik aan een verontwaardigde snuiven, dat Flip zich met moeite inhoudt. Ik geef Manuel een knipoog. ‘Wat denk je, is Flip al oud genoeg om hier te gaan stappen?’ Manuel kijkt heel bedenkelijk. ‘Me don ’t think so. Flip is boy, not man.’ Flip kan zich niet meer inhouden en roept tegen Manuel. ‘Wat, ik geen man? Stuur je dochter maar eens langs, dan zal ik je eens laten zien hoeveel man ik ben.’ Ik zeg: ‘Manuel, je hebt gelijk, Flip is nog lang geen man, voor het zover is heeft hij nog heel wat schoppen onder zijn hol nodig.’ Nu valt Flip tegen mij uit. ‘O ja, stuur? Zal ik jou eens wat ver …’ Ik onderbreek hem. ‘Foei, Flipje toch, heeft Mama-Flipje jou niet geleerd dat het heel onbeleefd is om je met andermans gesprek te bemoeien?’ ‘Ja, maar …’ ‘Nee Flipje, geen gemaar. Manuel en ik hebben het óver je, niet tégen je. Maar goed, ik ben de beroerdste niet, je wou iets vragen?’ Flip slikt zijn woorden, waarschijnlijk een grove onwelvoeglijkheid, in en zegt gretig: ‘Is het waar stuur dat ze hier, net als in Parijs, nachtclubs hebben met blote wijven?’ ‘Juist ja, echt een vraag die je van een puisterige puber kan verwachten.’ Ik wacht even, om hem de gelegenheid te geven tegen dat “puisterige” in te gaan, maar Flip weet zich, zij het met moeite, in te houden. Wel Flipje, die prauw is hier al eerder geweest maar ik zelf nog nooit, ik was toen met verlof dus kan ik je geen inlichtingen uit de eerste hand verstrekken. Máár als die schuinsmarcheerder van een tweede, een man met veel ervaring, het zegt, is het ongetwijfeld waar.’ ‘Tering, dat wil ik zien! Op dat moment verschijnt die ouwe. ‘Stuur, de agent komt zo, vraag jij even aan iedereen hoeveel geld ze willen opnemen?’ ‘Ja cap, dat doe ik maar hoe hoog staat de Lebanon Pound?’ Geen idee stuur, die kromme dingen gaan nog harder open neer dan een nest jonge vlooien, hier ben je beter af met dollars.’


Na het eten zitten we, alweer met een pilsje, aan dek naar het gedoe op de wal te kijken. Er komen allerlei figuren langs die een grijpstuiver willen verdienen aan jan de zeeman. Om de haverklap stopt er een of ander gedeukt en roestig vehikel. We krijgen van alles aangeboden, van cassetterecorders tot “dirty pictures” en van jonge hondjes tot loten van een of andere loterij waarmee we “gegarandeerd” miljonair zullen worden. De volgende houdt een, op karton geplakte, foto van een of andere stoot van een filmster naar mij omhoog. ‘Hi Johny, you like to fuck my sister.’ Nee dank je, dat is niet je zuster. Jouw “zuster” is een venerische hoer van een jaar of zestig en moet zich drie keer per dag scheren.’ Hij lacht, haalt zijn schouders op en stapt weer in zijn oude, roze, Amerikaanse cabrio. Daar is de volgende al. ‘Hi mister, you like buy watch?’ Hij loopt de gangway op en komt bij ons staan. Dan slaat hij zijn jasje open en laat zien dat er aan de binnenkant een hele rij horloges hangt. ‘Very cheap!’ We tonen niet veel belangstelling maar daar trekt deze zakenman zich niets van aan. Uit zijn zak tovert een doosje tevoorschijn met een aansteker en wendt zich tot Fred. ‘Jij kopen aansteker, is real Ronson.’ Hij haalt de aansteker, waarop het gouden V tekentje staat uit het fluweel in het doosje en knipt hem aan. Fred, die al een Ronson heeft, zegt: ‘Sorry mate, I don ’t smoke.’ en tipt rustig de as van zijn peuk. Flip, die het met een goedkope Zippo benzineaansteker moet doen, heeft wel belangstelling. Eerst wordt er, met hulp van Fred, onderhandeld over de prijs. De man stribbelt nauwelijks tegen wanneer Fred een belachelijk laag bedrag als “laatste bod” noemt. ‘Oké.’ Zegt hij gelaten. De tweede zegt: ‘Wacht es effe!’ Hij pakt de Ronson aan en bevoelt en bekijkt het ding aan alle kanten en komt, een tikkie verbaasd, tot de conclusie. ‘Dat ding is echt.' Flip, die er een koopje aan heeft, betaald met een tevreden grijns op zijn smoel de sip kijkende koopman. Omdat verder niemand van ons nog wat van hem wil kopen, zou je denken dat hij opkrast. Maar nee, wat we tot nu toe hebben gezien was het opwarmertje of beter gezegd, het voorprogramma, hij is nu toe aan de hoofdvoorstelling. Met een geheimzinnig gezicht zegt hij: ‘Ik heb nog iets héél speciaals.’ Hij kijkt om zich heen met een houding en blik van iemand die bang is betrapt te worden en wenkt ons dichterbij. Dan, terwijl hij nog steeds schichtig om zich heenkijkt, trekt hij een duur uitziend etui uit zijn binnenzak. Op het zwarte leer staat in goud het Omega teken Ω. Voor hij het etui opent, geeft hij ons een samenzweerders knipoog en zegt: ‘Vraag me niet waar het vandaan komt maar voilà, een vierentwintig karaats, gouden, Omega horloge!’ Zowel het klokje als de band, glanzen prachtig in de warme gloed van de laagstaande zon. Flip staart als gebiologeerd naar dit polsjuweel en vraagt: ‘How much?’ Hij krijgt een heel verhaal over zich heen waaruit blijkt dat het klokje bij de juwelier meer dan vierduizend dollar kost, maar dat de koopman – die nog eens angstig naar de kade kijkt - er snel vanaf wil en het daarom aan deze aardige Hollander weggeeft voor het vriendenprijsje van twaalfhonderd dollar. Flip schrikt. ‘Tering, zoveel heb ik niet, kan ik van jullie wat lenen?’ Fred en ik kijken elkaar even aan. ‘Natuurlijk.’ Zegt Fred en ik knik ook van ja. ‘Maar eerst gaat Fred nog even wat afdingen, niet?’ Fred knikt en begint te onderhandelen. Na veel klagelijke blikken, handen wringen en het talloze keren aanroepen van Allah en zijn Profeet, gaat de arme man akkoord met vierhonderd dollar. Flip kijkt opgetogen maar aan de koopman is duidelijk te zien dat hij diep ontgoocheld is in zijn kijk op de mensheid. Op dat moment zeg ik: ‘Goh, mag ik ook eens kijken?’ en gris, voor de arme man doorheeft wat ik van plan ben, het etui uit zijn hand en trek het klokje er uit. Met mijn rug naar de graaiende handen van de koopman gekeerd, bekijk ik het klokje. Ik draai me weer terug en duw, met een hand tegen zijn borst, de koopman achteruit, met de andere hand hou ik de gouden Omega buitenboord. Dan, een fractie van een seconde voor zijn angstig graaiende handen het klokje kunnen grijpen, laat ik met een ‘oeps, wat doe ik nou?’ los en met een bescheiden plons verdwijnt het pronkjuweel in het olieachtige water van de haven. Flip staart, eerst vol ongeloof, dan met afgrijzen, naar de verdwijnende rimpels. De koopman brult woest in het Arabisch, Frans, Engels en nog wat andere talen en eindigt met ‘Gggod gggloeiende gggodverrrdomme!’ Fred applaudisseert en zegt: ‘Kent die effe zijn talen?’ ‘Fred, het wordt tijd voor de slotscène, vind je niet?’ Fred knikt en samen grijpen we het talenwonder in zijn kladden. We geven hem de keus, of hij wandelt de gangway af, of we pleuren hem over the fucking side en mag, als hij dat überhaupt al ooit geleerd heeft, een stukje zwemmen. Hij kiest voor de gangway. Boven aan de gangway laten we hem los en planten allebei een stevige schop onder zijn toges. Met een vaartje struikelt hij de kaai op, krabbelt overeind en begint weer te schelden. Fred en ik leunen over het potdeksel en luisteren, vriendelijk lachend, naar zijn uitingen van ongenoegen. Wanneer de goede man uiteindelijk bij gebrek aan adem moet stoppen, geven we hem spontaan het applaus dat hij dubbel en dwars verdiend heeft. Voor hij naar zijn auto loopt, kijkt hij ons aan en maakt een hals afsnijdend gebaar. Fred en ik klappen nog een keer en roepen luid: ‘Bis, bis, encore, encore!’ Maar helaas …, we krijgen geen toegift. Teleurgesteld keren we ons af. ‘Made in Genua?’ Ik knik. ‘Ja Fred, Genua.’
Het wordt tijd dat we ons een beetje om gaan Flip bekommeren. De arme jongen is nog steeds een beetje in shock en staat te stotteren van ellende. ‘Je, je, be, bent gek.’ Voegt hij me toe. ‘Zo, zo Flipje, dat komt er best aardig uit, ben je soms bij Neut in de leer? Hoewel, die legt er toch wat meer gevoel in dan jij. Nee zeg maar niets, luister liever even naar Fred en mij.’ We vertellen hem over valse artikelen die hier in de Med vaak aan jan de zeeman worden aangeboden, zoals bijvoorbeeld “gestolen antieke marmeren” beeldjes uit “oudheidkundige opgravingen” die, als je onder het voetstuk krast, van gips blijken te zijn. Vooral in Italië en met name in Genua gooien ze je dood met die dingen en ook met valse Parker vulpennen, klokjes waarvan na drie keer opwinden de veer knapt, etc. etc. Dan zijn daar natuurlijk ook nog de “Gouden Omega’s”, die na een week al niet meer lopen en waarvan je, wanneer je er geen koperpoets op loslaat, een mooie groene pols krijgt. ‘Ja maar hoe wist jij dan dat dit een valse was.’ ‘O, dat was niet zo moeilijk. Buiten het feit dat je zoiets, ook al spelen ze mooi toneel, nooit van een scharrelaar moet kopen, zijn er dingetjes die meteen opvallen. Ten eerste is het Omega tekentje op de wijzerplaat grof uit een plaatje koper gezaagd in plaats van mooi glad goud, ten tweede hoort er op het knopje ook nog een heel fijn Omega tekentje te zitten. Maar kijk nou maar niet zo sip, Flip, want uiteindelijk heb jij hem meer te pakken dan hij jou.’ Ik hem, hoe zo?’ Ik buk en pak het lege Omega etui op dat daar vergeten in het gangboord ligt. ‘Denk eens na Flipje, die gozer verkoopt een echte Ronson voor een prijs die echt niet uit kan. Daardoor denk jij dat al zijn koopwaar echt is en ook dat jij veel uitgekookter kan onderhandelen dan hij. Wanneer hij daarna, met zijn toneelspel, jou laat denken dat die gouden Omega van diefstal afkomstig en er dolgraag vanaf wil, speelt hij in op jouw hebzucht. Nou dat werkt prima, want jij was grif bereidt om er twaalfhonderd dollar voor te betalen. Wanneer Fred voor jou gaat afdingen en er een zacht zeeprijsje van “maar” vierhonderd dollar weet uit te slepen terwijl dat valse ding er nog geen vier waard is, denkt die vent dat hij jou bij je ballen heeft maar komt uiteindelijk bedrogen uit, want dat nep ding ligt in de majem en op die Ronson heeft hij dik toegelegd. Dit was een duidelijk geval van “De bedrieger bedrogen” ’ Ik geef hem het lege etui. ‘Alsjeblieft, om je te helpen te herinneren dat het niet alles goud is wat er blinkt.’

Hij was weer zeldzaam mooi , Albert.

Ben je zelf wel eens in zo'n verkooptruc gestonken??

heerlijk leesvoer om de laatste werkdag van de week mee door te komen

Prachtig verhaal, en zoals jij dat opschrijft zie het zo als film voorbij trekken.

Briljant