Onderwerp: De 'ZEELAND'

Mijn tenen krulden spontaan bij dat laatste verhaal, toevallig had ik gisteren iemand achterin liggen die ook was bewerkt met een heel groot mes door zijn (jaloerse) vrouw............... 8O 8O

En toen ging je verder door het leven als de eerste J.W. Bobbit.

Je naait hem er gewoon weer aan .....

kijk en huiver!!

je kan ook gewoon door spoelen naar 3:15..

p.s. weer een mooi verhaal

De Zeeland


Anker op!


We gaan dadelijk anker op, langzaam draait het spil alvast een paar lengtes ketting binnen, ‘kléng, kléng, kléng,’ doen de schalmen.
Die ouwe van de “Help” staat achterop nog even te ouwehoeren met onze ouwe, zijn sloep ligt langszij.
De rest van het zooitje stapt er alvast in en de 3e vetpriester start de motor.
De 2e stuurman roept vanaf de brugvleugel:’Appie kom eens hier!’
Verdomme wat is er nou weer aan het hand, ik kan me niet herinneren dat ik onlangs iets verkeerds heb uitgevreten, althans niet iets waar de hogedruk vanaf weet.
Ik kom boven, de 2e staat me bij de trap op te wachten:’Ja stuur?’
Hij wijst achteruit naar het strand:’Kijk, je verkering met d’r pa.’
Ik draai me om, inderdaad, daar staat Ali met een klein figuurtje naast zich.
Ik begin te zwaaien Ali zwaait terug maar Laihla niet.
De 2e duwt me een kijker in mijn handen, ik stel hem scherp en zie een lief klein betraand gezichtje dat droef in het niets staart.
Wat is dat voor onzin, over hooguit een week zijn we weer terug, dat weet ze toch?
Door die ongein voelen mijn ogen ook al branderig aan, nou mooi dat ik hier niet ga staan janken, je bent zeeman of je bent het niet!
Ali stoot Laihla aan, zegt iets tegen haar en wijst naar de “Zeeland”.
Ze veegt de tranen uit haar ogen, kijkt me opeens recht in mijn gezicht en begint verwoed te zwaaien.
Voor ik terug kan zwaaien, gaat haar zwaaien over in wenken, kom terug, kom terug!
Dan steekt ze beide armen naar me uit, even maar, dan vallen ze slap langs haar lichaam.
In elkaar gedoken leunt ze tegen haar vader aan, ik kan haar schouders zien schokken van het huilen.
Ik smelt helemaal weg, dít kan ik niet aanzien!
Ik duw een verbouwereerde 2e de kijker in zijn handen en roep terwijl ik de trap af spring:’Ik blijf hier stuur, tot over een week!’
Hij roept:’Nee klootzak, niet doen. Hé, hou hem tegen!’
Te laat, ik duik van het sloependek en kom een meter of acht verderop weer boven.
Achter me wordt luid geschreeuwd maar ik kijk niet om en zwem stug verder.
Steeds als ik op een golftop lig, zie ik het strand met een van opwinding op-en-neer dansende Laihla.
De branding is niet ver meer, nog even dan ben ik bij Laihla.
Weer tilt de zee me op en zie ik …. de motorsloep van de “Help” die tussen mij en het strand ligt.
Voorin staat de ouwe van de “Zeeland”, die me toeroept:’Stom rotjong, waar denk je godverdomme wel waar je mee bezig bent?
Klim je zelf aanboord, of moet ik je híermee een handje helpen?’
Hij toont me een scherpe roestige pikhaak.
Even denk ik eraan om te duiken en onder de sloep door te zwemmen, maar ik heb na dat zwemmen in een veel te hoog tempo haast geen kracht meer in mijn donder.
De adrenaline is weg, ik voel me helemaal leeg.
Uitgeput zwem ik de laatste meters naar de sloep en laat me aanboord hijsen.
Vijf minuten later staan die ouwe en ik op het dek van de “Zeeland” en hakkeploft de sloep terug naar de “Help”.

We zijn al een paar uur onderweg naar Las Palmas, als de kok me gnuivend komt vertellen dat ik bij die ouwe moet komen.
Op de brug staat alleen de 2e.
Als ik hem vragend aankijk, wijst hij zonder wat te zeggen naar de hut van die ouwe.
Ik klop tegen het schot.‘Kom binnen!’ roept die ouwe.
Ik schuif het gordijn opzij en loop door.
Daar zit een heel welkomstcomité; de kapitein, de 1e stuurman, de OVP en de 2e VP.
Dat ziet er niet zo gezond uit, dit zou wel eens kunnen uitdraaien op een enkele reis, Las Palmas – Holland.
Achter me hoor ik geschuifel, het is de 2e stuurman die met zijn rug naar me toe in de deuropening hangt.
Zo kan hij zijn wacht lopen, zonder iets te hoeven missen van het spektakel dat “scheepsraad” heet.
Ik sta zwijgend voor mijn ”rechters” en voel me behoorlijk rot.
Het viertal staart me even zwijgend aan, dan begint die ouwe me de les te lezen, niet te kort!
Als voormalig Amsterdams straatschoffie, dat heel wat keer op het matje moest komen bij schoolhoofd en politie, was ik wel wat gewend, dacht ik.
Maar nee, hier word ik vakkundig neergesabeld en onder geschoffeld, ik zou wel in een heel klein hoekje willen kruipen.
Als die ouwe eindelijk zwijgt, neemt de OVP het over.
Zijn vocabulaire is enigszins beperkt, hij gebruikt hoofdzakelijk de woorden; deserteur, lamzak en straf.
De 1e stm. en de 2e VP hebben niet veel meer toe te voegen.
Dan zegt die ouwe:’Heb je zelf nog wat te zeggen?’
‘Ja Kap. Ik ben hartstikke stom geweest, dat snap ik nu ook wel maar ik wilde niet deserteren, echtwaar niet.
Het kwam door Laihla, die zo stond daar zo te huilen op het strand, daar kon ik niet tegen.
En de “Zeeland” zou hooguit een week weg zijn dus dan was ik weer gewoon aanboord gekomen.
‘Ja, ja, dat zal wel,’ zegt de OVP, ‘als wij je niet gepakt hadden zat je nu samen met dat mokkel en d’r ouwe vaar, ergens ver van de kust in het binnenland.’
‘Wij?’ zegt die ouwe terwijl hij de OVP met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.’Wij?’
‘Nou ja, ik bedoel maar,’ mompelt de OVP, die helemaal uit zijn rol van openbare aanklager valt,’maar ik vindt toch dat hij zwaar gestraft moet worden.’
‘O ja, vindt jij dat?’ zegt die ouwe uit de hoogte.’
‘Ja,’ zegt de OVP die nieuwe moed heeft gevat,’en ik denk dat het kantoor het daarmee eens is’
Nu is het de beurt van die ouwe om even zuinig te kijken.
Op dat moment zegt de 2e stm. achter me:’Kap, mag ik ook wat zeggen?’
‘Maar natuurlijk, ga je gang.’ zegt die ouwe terwijl hij een vernietigende blik op de OVP werpt.
‘De 2e zegt:’Ik denk ook niet dat hij echt wilde deserteren, hij werd alleen helemaal mesjoche toen zijn meisje zo stond te huilen maar voor hij over de muur dook, zei hij “tot over een week”.’
‘Ahá,’ zegt die ouwe met een triomfantelijke blik richting OVP,’dat werpt een héél ander licht op de zaak.
Heren, ik denk dat we nu wel genoeg weten, ik stel voor dat we even overleggen’.
Terwijl hij de borrelglazen op tafel zet, zegt hij tegen mij dat ik op de brugvleugel moet wachten tot ik geroepen wordt.
Ik loop langs de 2e en zeg zachtjes:’Dank je, stuur’.
Nog geen tien minuten later, komt de 2e me roepen.
Ik kijk hem vragend aan.
Hij zegt niets maar grijnst en geeft me een knipoog.
Binnen kijk ik naar de gezichten, die van de 1e stm en de 2e VP staan neutraal maar de OVP kijkt chagrijnig voor zich uit.
Die ouwe daarentegen, kijkt me aan met een blik die je zowat joviaal mag noemen.
Na een triomfantelijke blik op de OVP, zegt hij tegen mij:’Omdat je niet echt van plan was om te deserteren, willen we je niet al te zwaar straffen.
Maar omdat je ook moet voelen dat je niet ongestraft zulke stomme streken kunt uithalen, hebben wij,’ hier kijkt hij even naar de OVP,’besloten dat je in Las Palmas geen voet aan de wal zet.
Accepteer je dat?’
‘Ja Kap, dank u wel.’
‘Goed, duvel nu maar op, het is trouwens niet nodig dat je je maten inlicht’ zegt die ouwe,’dat doet die kanenbraaiër wel, die staat al minstens een half uur in mijn luchthapper te hijgen.’
Een haastig geschuifel toont aan dat hij het bij het rechte end heeft.

Achterop beginnen mijn maats me uit te vragen maar het is de kanenbraaiër die de antwoorden geeft.
Terwijl hij iedereen naar de vetcadet luistert, besef ik dat ik strontmazzel heb gehad.
Achteraf mag ik die OVP wel heel dankbaar zijn dat hij zo tegen die ouwe inging, daardoor kwam deze steeds meer aan míjn kant te staan.
Maar even zo goed, als die 2e niet voor me opgekomen was, had die ouwe geen enkel excuus gehad om me zo mild te straffen.

De kanenbraaiër, die even volop in de belangstelling stond, verdwijnt stralend richting kombuis.
Keessie zegt tegen mij:’ Tis jammer, dat je niet ken stappe maar wees maar niet bang, we zalle er voor sorrege dat de meissies niks te kort komme, wat jij Wimpie?’
Wimpie, die er wat dromerig bij staat zegt:’ Hè, watte?’
Dirk zegt:’ Hij zei dat hij jouw grietje ook een vette beurt gaat geven.’
‘Dat had ie gedroomd zeker,’zegt Wimpie,’ als Maria mij ziet kijkt ze geen ander meer an, ze is gek op me en ik op haar!’
‘Moet je dat horen,’ zegt Teun,’nog effe, dan gaan jullie nog trouwen ook.’
‘En waarom niet?’ zegt Wimpie,’ze is hartstikke lief .’
‘Hartstikke lief?’zegt Keessie,’ ja, maar niet alleen voor jou, dat mokkel heb al meer lullen geslikt dan dat er klinknagels in de Moerdijkbrug zitte.’
“plof!” Dat was de vuist van Wimpie in de maagstreek van Keessie.
‘Dat neem je terug!’ zegt Wimpie
Keessie staat voorover naar adem te happen, dan zegt hij hijgend:’Ja oké, neem me niet kwalijk …… , ik bedoelde de Merwedebrug.’




Albert

Ik voel hier een "Nieuwe Baantjer" aankomen

Dank je Albert,

Ik heb er weer van genoten!

Ik denk ik bewaar hem voor zondag avond...
En het was het wachten waard.

Super Albert,

Jijk kan stoppen met werken. Beetje zeilen, beetje schrijven. Volgens mij verkopen jouw boeken straks beter dan die van Sonja Bakker! Grote rijkdommen zullen jou toe komen als schrijver.

Mijne heren, wederom mijn hartelijke dank voor jullie schone woorden.

Omdat ik vrijdag op het "Zeebeest" zit, laat ik nu alvast een nieuw Zeelandje te water.

De "Zeeland"


Orders.


We zitten de warmeprak naar binnen te stouwen en lullen over Las Palmas.
Daar komt de kanenbraaiër de trap af:’We kenne morgemiddag tusse twee en drie bij de loods weze.’
‘Hoe weet jij dat nou weer’ zegt Rinus, overlegt die ouwe tegenwoordig alles met de kok?’
‘Dat zal ik je vertelle,’ zegt de kanenbraaiër, ‘ik most vanmorrege effe boven wezen en toen hoorde ik héél toevallig hoe die ouwe een telegram opgaf an de vonketrekker, vandaar.’
‘Ja ja, “Héél toevallig”,’zegt Dirk,’ zeker net als gistermiddag, toen je “héél toevallig” bij die ouwe zijn hut stond te luisteren hoe Appie op het matje moest komen?’
‘Nou en?’zegt de kanenbraaiër,’jullie wille het anders maar al te graag hore, o zo!’
Hij trek een gezicht als de vermoorde onschuld en taait af.
Het gesprek gaat weer verder over vrouwen, drank, en vechten.
Keessie zegt:’Ik gaan me mooi effe drie slagen in de rondte zuipe en naai alles wat los en vast zit!’
‘Goed dat je effe waarschouwt,’ zegt de ex-marinier,’dan trek ik me roestvrijstale pendek met Lipsslot an, want eerlijk gezeid, ik ken nog geen splínter in me reet hebbe, laat staan die loetang van jou.’
‘Loetang?’ zegt Wimpie,’ Wat is dat nou weer?
‘Weet je geeneens wat een loetang is?’zegt de ex-marinier,’dat is un Arabierelul met barnstene genotsknop.’
Wimpie kijkt beteuterd maar wij liggen blauw.

‘Als het net zo gaat als de vorige keer, dan liggen we weer twee nachten binnen,’zegt Dirk,’en als we geluk hebben zijn onze Yankee vriendjes er ook weer, wat een matpartij was dat, vooral toen die tinnen soldaatjes van de MP er bij kwamen, zonder hun knuppel en pistooltje waren ze niks meer.’
De ex-marinier zegt:’An knokke heb je niks, dat geeft altijd rottigheid, maar as je dan toch mot knokke, knok dan zo vuil as je ken, maak er rappido een end an en zorg dat je pleite bent voor de jute komme.’
Klaas zegt:’Zo is het maar net, ik neuk liever dan dat ik knok.’
Dan zegt Keessie:’Toch lullig voor Appie, wij gane effe lekker de beest uithange en hij mag niet mee.’
Wimpie komt weer aanzetten met een van zijn tegeltjes wijsheden:’Als de berg niet naar Moses komt, dan komt Moses wel naar de berg, ….. of was het nou tóch Mohammed?’
‘Daar heb je hém weer met zijn raadseltjes.’ zegt Klaas.
‘Ik bedoel,’ zegt Wimpie,’als Appie niet naar zijn grietje kan, dan brenge wij toch effe dat grietje, je weet wel die met die grote tiete, bij hem aanboord. ja toch?’
Dat plan wordt met gejuich begroet.’Goed idee dat doen we,’zegt Dirk,’ die ouwe hoeft er niet achter te komen, want die zal ook wel gaan stappen, samen met de rest van dat zooitje goudvinken.’
‘Ja,’ zegt Klaas,’en als je die gasten van de Guardia-Civiel een slof sigaretten in hun klauwen drukt, heb je ook bij de poort geen centje pijn.
‘Jongens,’zeg ik,’als ik ook even mag, ik vind het allemachtig mooi van jullie maar doe het toch maar niet, ik vindt het niet erg om een rustig avondje alleen door te brengen.’
Het wordt doodstil, ze kijken me aan of ze water zien branden, dan zegt Wimpie:’Tering, wat is er met jouw gebeurd, ben je van je geloof gevalle?’
Klaas zegt:’Hei je koorts of zo?’
Keessie kijkt me nog eens goed aan en zegt:’Krijg nou het rambam, die lulhannes is echt verliefd op die Laihla, dáárom wilt ie geen ander wijf !’
‘Tjesus is dat effe remanties,’zegt de ex-marinier,’ik wor der week van, echt eerlijk waar, wat un trouw, de troane van ontroering stoane in me bilnaad.’
‘Je moet het zelf weten,’zegt Dirk,’maar in jouw plaats wist ik het wel.’
‘Daar doe je nou zo je best voor,’zegt Keessie,’ondank is ’s werelds loon, maar wij gaan lekker stappe. Wat jij Wimpie, ga jij nog effe lekker kerels tonge in die pote tent?’
“Plets”, Keessie heeft een Saroma pudding op zijn hoofd.
‘Gaan we zo met ons eten om?’zegt de ouwe die ongemerkt is binnengekomen,’daar wilde ik het toevallig net met jullie over hebben.’
Terwijl Keessie, zo goed en zo kwaad als het gaat, de kleverige pudding uit zijn haar en nek vist, zegt die ouwe:’Zoals jullie weten gaan we naar Las Palmas voor verse proviand.
Wat jullie niet weten is, dat we net nieuwe orders hebben gekregen.’
Die ouwe houdt een telegramformulier omhoog en vervolgt:’Hier staat “Na provianderen en bunkeren Las Palmas, direct vertrekken en opstomen naar IJmuiden” , het is jammer mannen maar stappen is er deze keer niet bij.’
Ik voel me alsof ik een dreun voor mijn kop heb gehad en zeg:’Wat? Gaan we niet meer terug naar de “Saipa Prima”, niet meer naar ………’
‘Nee,’ zegt die ouwe,’en voor jou is dat misschien wel beter ook, want jij zou niet voor altijd in de woestijn kunnen leven en wees eens eerlijk, zou zij gelukkig worden in haar eentje op een flatje in de stad terwijl jij op zee zit?’
Ik begrijp wat hij zegt en hij heeft gelijk maar godverdomme, wat doet dit pijn!

Terwijl iedereen druk door elkaar zit te praten, wacht die ouwe rustig af tot het wat stiller wordt en zegt dan:’We kunnen twee dingen doen; één, we gaan naar Las Palmas waar we dus wel kunnen storen maar niet stappen, twéé, we gaan in een ruk door naar IJmuiden, dan krijgen we geen verse groentes en vlees maar zijn wel een dag eerder thuis.
Veel stores hebben we niet meer, dus dat wordt een beetje aanpassen met de maaltijden.
Je hebt recht op verse proviand, laat dat duidelijk zijn, maar de sparks, de stuurlui en de vetpriesters zijn voor doorgaan naar IJmuiden, dus het hangt nu van jullie af.’
Rinus, die bij vertrek nog maar net getrouwd was, zegt:’Ik ben voor doorvaren.’
De rest is verdeeld, maar als ze beseffen dat er echt niet gestapt kan worden, zijn de meeste ook voor doorvaren.
Voor mij maakt het allemaal geen ene moer meer uit, als we dan toch niet meer teruggaan naar de Saipa, dan is IJmuiden ook goed.
Keessie vraagt:’Kap, hoe lang is het nog vare naar Holland?’
‘Het is nog zo’n achttienhonderd mijl,’ zegt die ouwe,’ dus met economische speed is dat ongeveer negen dagen varen, als er niets tussen komt natuurlijk. Oké jongens, dat is dan geregeld, op naar IJmuiden!’
Die ouwe draait zich om en staat met zijn volle gewicht op de voet van kanenbraaiër, die alles stilletjes heeft afgeluisterd.
‘Auw!’zegt de kanenbraaiër en kijkt vuil naar die ouwe.
‘Koest af, in je hok.’ zegt die ouwe en weg is ie.
De kanenbraaiër zegt, op een verongelijkt janktoontje:’Natuurlijk is er weer niemand die vraagt wat ík wil.’
‘Leg niet te seike,’zegt de ex-marinier,’as het effe wil seine me net op tijd terug voor ut carneval en doar mazzel jij dan weer mee, want met dat ponem van jou hei je geen masker meer nodig.’




Albert

Albert op de gevoelige toer.. ik pink even een traantje weg. Prachtig verhaal weer!
Ik zal de tekst weer eens in een documentje prakken om te kijken op hoeveel pagina's we nou weer zitten.

Hoi Dennis,

Als je uitgehuild bent. Neem een borrel van me.

Met het in druk verschijnen van de "Vakantieperikelen" was ik zeer in mijn sas.
Maar met de "Zeeland" ligt het iets anders. Omdat dit verhaal me nogal na aan het hart ligt, is het niet de bedoeling dat De "Zeeland" zomaar in boekvorm verschijnt.

Ofwel; Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Als het ooit uitgegeven wordt, wil ik vanaf het begin tot het eind bij dat proces betrokken zijn.
Tevens zal ik dan eerst de wat zwakkere gedeeltes, zoals in het begin, herschrijven.

Vr. gr. Albert

Maar hij staat al wel op internet, dus ook mensen van buiten de zeilersforum beweging kunnen er mee aan de haal.

Nu ben ik standaard van mening dat niemand te vertrouwen is, maar dat is volgens mij genetisch ingebouwd.

Soms kunnen foto`s niet gekopieert worden op het internet.Is zoiets ook te realiseren met tekst? bv Alberts verhalen in pdf uploaden met een beveiliging?
Ik kan nu alles kopieren en ermee doen wat ik wil. ps Doe ik niet hoor

Albert, als je werkelijk je materiaal wil beschermen zou je denk ik zoiets moeten uitzoeken, voordat een dick maas of weet ik veel wie er een leuke "Baantjer"in ziet.

Foto's kan je altijd downloaden. Soms is alleen de rechter muisknop geblokkeerd (bv marktplaats) maar als je dan de hele pagina opslaat heb je hem alsnog.

Het was ook zeker niet de bedoeling dat buiten jou om te doen. Maar je tekst is verder helder genoeg, we praten er nog wel eens over. Ik was eigenlijk alleen benieuwd naar het aantal boekpagina's dat jouw verhalen nu zou beslaan, had verder nog geen plannen

True, tekst en foto's op internet zijn niet te beveiligen tegen kopiëren. Maar er is ook nog zoiets als copyright en auteursrecht, waarop zowel ZF als Albert zich kunnen beroepen. Al verwacht ik niet dat dat nodig zal zijn.

De "Zeeland"



Mosterd na de maaltijd.


Het is drie glazen in de Hondenwacht, ofwel half twee ’s nachts.
We hebben de hele Golf van Biskaje voor ons en achteruit, nog net boven de horizon, slaat het vuur van Finisterre.
Je kunt merken dat we alweer een stuk noordelijker zitten dan een paar dagen terug, het is dikke truien weer, zeker ’s nachts.
Er staat een best stukkie wind en we maken af en toe behoorlijke halen.
Ik heb daarnet in de kombuis een schurrefie van gebakken uien, tomatenpuree en smack in elkaar gestampt en zit dat, samen met de 2e stuurman, op te kanen.
Brood is er niet bij, want het meel is op dus kan er niet meer gebakken worden.
De 2e heeft zich schrap gezet bij de radar en ik zit tegen het schot, met m’n kont plat op dek.
‘Hoe zit dat Appie, heb je in Holland ook nog verkering?’
‘Nee stuur, niet echt, er zijn wel een paar grietjes waarmee ik af en toe horizontaal ga, maar dat is meer losse dan vaste verkering.’
‘En die Laihla, mis je die nu erg?’
‘Nou stuur, daar heb ik de laatste dagen zelf ook over nagedacht en om eerlijk te zijn, het ging meer om de situatie dan om met wie, ik geloof dat het met ieder ander grietje net zo was gegaan.
Wat me echt trekt daar, dat is de woestijn en eerlijk gezegd, ik zal Ali meer missen dan zijn dochter.
Ja, Ali wil ik nog wel eens terug zien, wie weet over een paar jaar als ik een eigen bootje bij elkaar heb gespaard.’
De wind trekt hoorbaar aan, er staat algauw een stukkie of acht.
Ik pak de pan, borden en bestek en loop naar de deur.
‘Ga maar binnendoor,’ zegt de 2e,’ik zou niet willen dat de borden over de muur gaan.’
Hij heeft gelijk, de “Zeeland” is, net zoals de meeste slepers, een ontzettende slingerbak en als je dan in het pikkedonker van het sloependek schuift, ik moet er niet aan denken dat zou pas echt zonde zijn, …. van de borden?
Beneden doe ik de afwas en zorg ervoor dat niets wijst op mijn nachtelijke kookkunsten.
Wanneer ik weer boven kom, duwt de 2e me een papiertje in me hand en zegt:’Voor als je ooit die kant weer opgaat.’
Ik hou het papiertje bij het kompas lichtje en lees; Saipa Prima 23°55’42” N. 15°47’25” W.
‘Dank je stuur, dit zal ik zuinig bewaren, want, wie weet …!


Het is alweer onze tweede nacht in Golf en we naderen de honderd vadem lijn.
Meestal stikt het hier van de vissers die zelf niet weten waar ze naartoe willen en om de haverklap vlak voor je over lopen, zodat je constant moet uitwijken soms wel twee keer voor dezelfde idioot.
Maar nu de wind is toegenomen tot een volwassen storm van een stukkie of tien beaufort, zijn die luilebollen nergens te bekennen.
Deze nacht maak ik geen schurrefie, want de uien zijn zo goed als op.
Meel en piepers waren er gister al niet, zodat we nu twee keer per dag pasta krijgen en witte bonen in tomatensaus voor ontbijt.
Toen de kanenbraaiër dit kwam vertellen werd hij zowat gelyncht, maar omdat ik in een tomatenketchup periode zit (overal pleur ik ketchup over) zei ik :’há lekker!’ en wat denk je? De vetklep loves me!
Gisteravond schoof hij me een stiekem een groot blik knakworstjes toe, dat ik nu in een steelpan sta op te warmen.
De pan staat klem tussen de slingerlatten maar ik sta met een theedoek op de deksel te drukken want daarnet moest ik de worstjes ook al van de kombuisvloer vissen.
Zo, dat zal wel heet genoeg zijn, effe voorzichtig afgieten, twee vorken in mijn kontzak en de mosterd niet vergeten.
Ik ga binnendoor naar boven, een hand voor de worst en een voor me zelf.
Wat slingert die bak, ik moet steeds even stil staan op de trap, dan in quickstep drie treden nemen en me dan vlug met een klauw vastklampen en wachten tot die schuit weer enigszins normaal doet.
Verrek de radiohut staat open, het licht brandt en de sparks zit op de seinsleutel te rammelen, soepel vanuit de pols.
Als je dat zo ziet, zou je de kanenbraaiër gelijk geven als hij beweert dat de sparks zijn soepele polsspieren te danken heeft aan “lange-reizen sport”
Ondanks dat hij zijn koptelefoon op heeft en met zijn rug naar de deur zit heeft hij me in de gaten.
Hij steekt zijn linkerhand uit in een gebaar van, wacht even.
Ik prik een worstje op een vork en douw die in de uitgestoken hand.
Zonder dat hij zich bewust is van wat hij doet, begint hij te kanen.
Hij luistert nog even, seint een kort antwoord en zegt dan:’Por die ouwe!’
Ik schuifel door het gangetje en beklim de trap naar de brug.
Boven zeg ik tegen de stuurman:’Er is wat aan het handje, de sparks was daarnet druk aan het tokkelen met z’n spreeuwenkast en nu moeten we die ouwe porren.’
‘Doe jij dat maar.’zegt de stuurman die, net als ik, heel goed weet dat het levensgevaarlijk is om die ouwe wakker te maken als het “nog geen tijd”is.
Ik geef de pan aan de stuurman en open de deur van die ouwe:’Kap, kap, KAP!!’
‘Wat moet je verdomme, hoe laat is het?’
‘De sparks laat u roepen kap en het is vijf voor drie.’
In plaats van met voorwerpen en vloeken te gooien, zegt die ouwe:’Ik kom.’
Ik trek me terug in het stuurhuis en wil een worstje pakken.
De deur van die ouwe gaat wijd open, zijn grote licht is aan en verblindt me even.
Daar staat die ouwe, met één hand zijn ongesloten broek op te houden en met de andere aan zijn zak te krabben.
Terwijl hij zijn gulp dichtknoopt maakt de “Zeeland” weer een gemene haal en die ouwe klapt tegen de stuurman aan.
Hij snuift, kijkt in de pan en zegt:‘Wat heb jíj daar?’
De hand, die net nog aan zijn zak zat te krabben, verdwijnt in de pan en komt er met een bundel worstjes weer uit.
Al kauwend laat hij zich de trap afzakken.
Ik doe het licht van die ouwe uit en sluit zijn deur.
‘Verdomme stuur, zou het een jop zijn?’
‘Ik hoop het,’ zegt de 2e,’zoveel hebben we de laatste tijd niet verdiend.’
In het donker steek ik mijn hand in de pan maar vindt daar alleen maar de hand van de stuurman, die net vol worst wordt teruggetrokken.
‘Hé stuur dat vind ik een teringstreek, dat waren míjn worsies en ik heb er verdomme niet één van gehad!’
De stuurman zegt:’Ja dat is zielig voor je, de tranen van gevoel, biggelen langs m’n smoel.’ en hij propt zijn mond vol worst
Ik wacht even en zeg dan:‘Hoewel stuur, zo erg vind ik het nu ook weer niet, want toen ik ze uit de kerrie-emmer viste, zei de kok nog dat hij het niet vertrouwde, omdat het blik al helemaal bol stond.’
De stuurman vliegt naar de deur en spuugt zijn muil leeg in de storm.
Hij staat daarbuiten te kokhalzen en ziet groen, dat kan natuurlijk alleen maar de weerschijn van het boordlicht zijn, maar toch…
Na een tijdje komt hij, zeiknat van een paar beste klappers buiswater, weer binnen.
Rillend van de kou veegt hij zijn gezicht schoon.
Ik hou het potje Luycks bij het kompaslichtje en zeg:’O ja stuur, dat was ik bijna vergeten, moet je nog een lik mosterd?’
Hij geeft geen antwoord maar ik hoor hem kokhalzen.
Opeens staat die ouwe boven:’We gaan op een jop af, de BB motor gaat ook bij, ik heb de OVP al gepord.
Appie ga jij, nu het nog kan, een verse pot koffie zetten, want straks is het kermis!’
Terwijl ik in het donker naar de pan zoek die ergens in de hoek moet liggen, vraagt de 2e aan die ouwe:’Zeg kap, vond u die worstjes ook niet een beetje vreemd smaken?’
‘Nou nee,’ zegt die ouwe,’hoewel, nu je het zegt, doe er de volgende keer mosterd bij.’



Albert

Zo te zien (op Google Earth) ligt de Saipa Prima er nog op de zelfde plek. (23°55’42” N. 15°47’25” W.).

Ja en nog onder de zelfde hoek ook. Het ligt zeker buiten de route van de oudijzerboer. Toch wel apart om, na vijfenveertig jaar, vanuit de ruimte naar de Saipa Prima te kijken.

Vr. gr. Albert

Dank je Albert,

Ik heb er weer van genoten en stom toevallig de rest ook al gelezen tot aan IJmuiden.

Albert, afgelopen week heb ik vanaf het begin je verhalen over de Zeeland gelezen, volgens mij had ik al een tijd niet meer zo gelachen :-D :-D

Dank je wel and keep up the good work!

Marinus

Lees ik nou goed dat jij al meer weet dan wij? Daar word ik wel nieuwsgierig van!

Albert, ik moet echt even kwijt dat je schrijfstijl de laatste tijd enorm vooruit gaat. Heel gaaf om te zien dat je je verhalen met veel zorg en liefde opschrijft. Dikke pluim bij deze.

Ja ik heb het hele verhaal al gelezen.

Print ieder verhaal uit en tijdens de nachtdiensten in de stille uurtjes liggen de collega's zeer regelmatig op de vloer van het lachen, ga zo door Albert, ook namens je fans van de Ambulancezorg Rotterdam-Rijnmond.

Hallo medezeilers,
Ik ben blijkbaar toch wel een tikje (of twee) ijdel, want dit soort aanmoedigingen doen mij goed. 8) Bedankt,
Albert

De "Zeeland"




Een jop!



We draaien volle kracht, op twee motoren, schuin tegen een noordwesterstorm in en worden alle kanten uitgesmeten.
Niemand die nog slaapt, in je kooi blijven is onmogelijk, tegen dit geweld kan je je niet schrap zetten.
Niet dat er iemand is die zou willen slapen, niet nu we op een prooi, eh ik bedoel een jop, jagen.
Het is druk in het stuurhuis, behalve de 2e en ik, zijn er; Die ouwe de 1e stuurman, de OVP, de 2e VP en bootsman Rinus.
De “Zeeland” gaat tekeer, niet mooi meer, ze slingert, stampt en rolt als een wild paard.
Ze klimt volle kracht schuin tegen een golf op, hoger en hoger, breekt door de kam en glijdt met toenemende vaart naar beneden, knalt tegen de volgende golf, waar ze haar neus diep insteekt, schudt tonnen water van zich af en begint weer te klimmen.
Klappen massief water, die af en toe tot over het stuurhuis slaan, maken een geluid waar je bang van wordt.
Af en toe slingeren we zo erg dat het sloependek bijna het water raakt, zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.
Maar toch heeft al dit geweld iets, de boot leeft en vecht zich met kracht tegen en door de golven en zelf voel je, tot diep in je binnenste, de opwinding van deze wilde jacht.

Het is zover, die ouwe gaat ons eindelijk vertellen naar wat voor “vuiltje” we op weg zijn.
‘Het gaat om een tanker in ballast met brand in de machinekamer, de brand is geblust maar het is een dood schip dus geen voortstuwing, geen elektra en ook geen stoom voor de lieren.
Dat betekent dat alles met ellebogen stoom moet gebeuren.
Ze drijft vijfendertig mijl noordoost van Ouessant dus net in Het Kanaal.
Maar heren de buit is niet alleen voor ons, we moeten delen met de”Utrecht”, die op dit moment al bezig is vast te maken.’
Rinus vraagt:’Kap, om welk schip gaat het?’
‘Het is een Limey,’zegt die ouwe,’de”Esso Canterbury”.’
‘Ha, Engelsen,’ zegt Rinus,’dat zijn echte zeelui, dat scheelt straks met vastmaken een slok op een borrel.’
‘Makkelijk zal het niet worden,’ zegt die ouwe,’verbinding maken met een “line-rocket” op een tanker is vrágen om moeilijkheden.
Rinus, zoek maar een mooi soepel hieuwlijntje op en knoop er nog een lijn aan zodat ik wat ruimte kan nemen als je verbinding hebt.
Morgen met daglicht gaan we alles klaar maken, tijd zat.
Stuur, het is jouw wacht, ik ga pitten.’
‘Pitten met zo’n zeetje?’ zegt de 2e .
‘Ja, staande in de hangkast met de deur op slot.’zegt de 1e.
Ook de vetpriesters verdwijnen naar hun krochten.
De 2e zoekt in het Lloyd’s Register naar de Esso Canterbury hij stopt met bladeren en zegt:’Ha dat is ‘m, kijk het is geen kleintje ook.’
De 1e komt naast hem staan en zegt:’Het is er een uit 1954, dus nog niet zo oud, ik ken die serie, stoere schepen met de brug in de midscheeps, dat kan een aardig zakcentje opleveren’,
De 1e doet het dimlicht boven de kaartentafel uit en zegt:’Zo Appie, wat vind jij er van?’
‘Ik stuur? Ik vind het prachtig, alleen mag ik lijden dat als wij er bij komen de “Utrecht” wat in zijn schroef krijgt, het hoeft niet veel te zijn hooguit een zesduims tros.’
De 1e lacht:’Dat levert je geen cent extra op, nu niet meer.’
Ik zeg:’Oké, geen zesduimer dan, laat ze alleen maar het hubuskulubus krijgen, die aasgieren.’

We zijn Ile de Ouessant voorbij en zitten nu in het Kanaal.
Je kunt merken dat het hier een stuk ondieper is dan in de Golf de golven worden steeds steiler en hoger en de “Zeeland” beweegt nu zo wreed, dat je constant gelanceerd wordt.
Ik ben na mijn wacht niet naar mijn kooi gegaan, slapen is toch onmogelijk en ook als die prauw wat rustiger had gelegen, dan zou ik niet kunnen slapen van de spanning.
De kanenbraaiër heeft, vraag niet hoe, toch kans gezien om ontbijt te maken.
We kunnen het in de kombuis komen halen want het is onmogelijk om nu iets op tafel te zetten.
‘Het menu is; zwarte koffie en witte bonen in tomatensaus,’zegt de kanenbraaiër, die nog net weet te voorkomen dat hij met zijn kont op de gloeiende plaat van zijn eigen kachel terecht komt,’en van allebei ken je net zoveel krijge asdat je op ken.’
Ik neem alleen een diep bord vol bonen met een flinke scheut ketchup, lekker!
Keessie die zich vast houdt aan de deurpost kijkt met een vies gezicht naar mijn bord en zegt:’Gadverdamme, hé gifmenger die gore rooie bagger ken je in je reet stampen, geef mijn maar allenig een mok koffie, maar wel met een scheut melk
‘Hé drolmans, hei je stront in je oren?’zegt de kanenbraaiër,’zwarte koffie hep ik gezeid, je ken het zó zuipe, of je melkt een zeekoe, je bekijk het maar, je mag sowieso blij zijn dat er nog koffie ís.’
Keessie zegt:’Geen melk hè, ik wil wedde dat ze boven niet alleen een sloot melk in d’r lui koffie kenne pleure, maar d’r ook nog een koekkie bij krijge.’
Ik zit zeevast, op het dek in het gangetje bij de kombuis, met mijn rug tegen het kombuisschot en mijn voeten tegen het andere, lekker van mijn bonen te nassen.
Keessie komt met zijn zwarte koffie naast me zitten, geeft me een knipoog en zegt heel luid:’
Ze Appie, heb ik jou welderus verteld hoe ik de héle bemanning van de Cycloop van een afgrijselukke dood heb gered?’
Er valt een schaduw door de kombuisdeur, nieuwsgierig Aagje is op zijn post.
‘Nee Keessie, dat heb je nog niet. Vertel eens, hóé heb jij de héle bemanning van de Cycloop van een afgríjselukke dood gered?’
‘Heel eenvoudig,’ zegt Keesie,’ ik heb de kok verzope!’

We zijn bezig op het achterdek met het voorbereiden van de sleepverbinding.
Ondanks dat die ouwe er wat klappies heeft afgehaald, komen er nog beste stukken water over.
We moeten goed op ons zelf en elkaar letten want als er zo’n puist water overkomt terwijl je je niet vasthoudt, spoel je het hele dek over en heb grote kans dat je over de “fucking-side” gaat.
Thijs kan zich maar op het nippertje vast klampen aan de achterste bolder, hij blijft wel een halve minuut onder water, even zijn we bang dat hij al over de muur is gegaan, maar als het water wegstroomt komt hij proestend overeind.
Zo, alles ligt klaar, voorlopig nog vast gebindseld met een strontje, op zo’n manier dat met één haal van een mes alles kan uitlopen.
Nog voor we van dek zijn geeft die ouwe alweer volle kracht.
We zijn doorweekt, snel trekken we droge plunje aan en gaan naar boven.
Het stuurhuis is afgeladen, we zijn zo dicht opeengepakt dat iedereen zeevast staat.
‘Jéé man,’zegt Wimpie,’We kunne wel weer een schetewedstrijd doen, ik zal wel effe beginne.’
Die ouwe zegt:’Dat moet je vooral doen …, als je een gratis zwemles wil.’
Wimpie krimpt in elkaar onder de blik van die ouwe en mompelt iets van:’Het was maar een geintje.’
We staan allemaal vooruit te turen want volgens de radar zitten we geen twee mijl meer van de jop af.
Door al het opwaaiende water en regenbuien, is het zicht heel slecht en zien we nog steeds geen ene moer.
Met nog minder dan driekwart mijl te gaan zien we een tanker opdoemen, ook de “Utrecht” is opeens duidelijk te zien.
De “Esso Canterbury” ligt hoog op het water en heeft, zo te zien, niet veel ballast in.
Ze ligt daar, achter de “Utrecht”, recht tegen de zee in te stampen en te gieren als een gek.
Die ouwe heeft, per VHF, al een tijdje met de “Utrecht” gebabbeld en brengt ons nu ook op de hoogte.:’De “Utrecht” heeft al een keer of wat geprobeerd om dat olieblik op koers te brengen maar die lege blaas verlijert zo hard, dat ze zelf bijna omgetrokken worden.
De bedoeling is dat wij, als stuurboot, achterop vastmaken, o ja, we brengen de jop naar Falmouth. Zo, en nu allemaal opgedonderd!’
We gaan naar beneden en staan klaar om aan dek te gaan.
We minderen vaart, ‘Vooruit jongens aan dek!’ zegt Rinus.

Langzaam naderen we de kont van de Canterbury, de golven zijn hoog, we gaan meters omhoog en weer omlaag maar met deze kruipsnelheid ligt de “Zeeland”, ook nu met windkracht 9 á 10, als een meeuw op het water en neem nog amper water over.
Wij staan voorop en zien dat olieblik steeds groter worden.
De ouwe staat bij de telegraaf op de brugvleugel, voorzichtig brengt hij ons nog een stukje naar voren, hoog torent de kont van de lege tanker boven ons uit.
De kont van de tanker zakt en wij gaan omhoog, nu kijken wij op het achterdek van de tanker neer.
Rinus ruikt zijn kans en gooit zijn hieuwlijn maar door de harde wind komt hij een metertje of wat te kort.
We halen met een rotgang de hieuwlijn binnen maar tegen de tijd dat Rinus klaarstaat om weer te gooien, zijn we al weggezet naar stuurboord.
Die ouwe laat stuurboord roer geven en we draaien door tot we weer slaags liggen.
Die ouwe brult boven de storm uit:’Dit was een rondje van de zaak, ik breng hem nu wat dichterbij dan daarnet, Rinus wacht met gooien tot ik roep!’
Rinus staat weer klaar met de hieuwlijn en Gerrit houdt een reserve lijn klaar.
Langzaam, berg op, berg af, naderen we de kont van de Canterbury.
We zijn bijna op gooi afstand, als een extra grote bul water ons weer achteruit zet.
Die ouwe geeft even volle kracht vooruit en dan weer langzaam.
Of de vetpriesters nu te laat reageren, of dat die ouwe de situatie verkeerd inschat weet ik niet, maar de “Zeeland schiet veel te hard naar voren.
Die ouwe gooit de telegraaf op vollekracht achteruit en brult:’Jongens, weg daar!’
We rennen een stuk naar achter en kijken wat er gebeurt.
De schroef pakt maar veel te laat, met een behoorlijke dreun zet de “Zeeland”haar neus achter in de Canterbury.
De schroef samen met de volgende bult water zetten ons weer een end achteruit.
De mooie ronde kont van de Canterbury heeft een forse deuk opgelopen.
‘Zo,’zegt Dirk overeind krabbelend ’die dame weet nu ook wat het is om in d’r reet genaaid te worde.’




Albert

De "Zeeland"


No steam sir!


Een van die lui op de Canterbury kijkt voorzichtig over de kont naar de kersverse deuk die de ‘Zeeland” er ingedrukt heeft, dan kijk hij naar ons en maakt vreemde gebaren met zijn vingers.
‘Kijk,’ zegt Keessie,’dat betekent fuck you, nou dat zal je niet lukke maat, dat hebben we jou al gedaan.’
‘Ja,’zegt Gerrit,’ en als straks de rekening van Wijsmuller op de mat valt, voelen ze zich helemaal gefuckt.’
De ex-marinier zegt niets maar draait zich om, laat zijn broek zakken en laat op die manier zien wat hij van die lui vindt.
‘Allemachtig,’ zegt Wimpie,’wat heeft die aap een rooie reet!’
De “Zeeland’ valt dwars op het zeetje en maakt een paar rare schuivers.
‘Had je wat?’ bromt de ex-marinier, die zich met zijn broek op zijn hielen niet staande kon houden en nu met zijn blote reet op het natte kouwe dek zit.
‘Nee niks hoor,’ zegt Wimpie,’ ik zei alleen maar,”Allemachtig Jaap, wat is het heet”.’
Intussen heeft die ouwe weer een rondje van de zaak gedaan en brengt de “Zeeland” bij het achterschip van de Canterbury.
Rinus staat klaar, nog voor dat die ouwe wat kan roepen vliegt de hieuwlijn door de lucht en het keesje komt precies op het achterdek van de Canterbury terecht.
Nu is het aan die ouwe om ons niet te veraf of te dichtbij te laten komen, terwijl wij en die bloody limey’s ons de pokken werken om vast te maken.
Al die tijd houdt die ouwe ons gaande vlak naast de kont van de Canterbury.
Met dit weer en deze zee zo te manoeuvreren, meer dan een uur lang, is grote klasse.
De draad staat vast en die ouwe begint afstand te nemen van de Canterbury, op dat moment kijkt dezelfde Limey van daarstraks, een stuurman, nog eens naar de deuk en roept iets van:’You bloody Dutch basterds!’
Thijs, met zijn witte haren, roept:’Me not underrrstand, me frrrom Africa, me please like fucky fucky yourrr sisterrr, oh yes Sirrr !’ hij maakt nog een paar gebaren die er niet om liegen.
Mister mate draait zich woedend af maar zijn mannen staan te grijnzen.

De hele nacht zijn we langzaam doorgevaren, niemand heeft geslapen en we staan te tollen op onze poten.
Weer bestaat het ontbijt uit, witte bonen in tomatensaus met zwarte koffie.
Terwijl de anderen alleen een beetje in hun bord roeren en amper wat eten, zit ik weer lekker door te kanen en zeg:’Je moet er gewoon een hele grote scheut ketchup bij pleuren, heerlijk!’
Kijk dat snap ik nu niet, dan gééf je een goed advies, zitten ze je aan te kijken met een vuile blik, alsof ze je langzaam willen wurgen.

Tegen pikheet komt de kust van Cornwall in zicht.
De wind is vannacht gekrompen naar de zuidwesthoek en blaast met een dikke negen.
De zee loopt behoorlijk door elkaar en we gaan dan ook raar te keer.
Langzaam maar zeker kruipen we onder de wal.

Om twaalf uur kunnen we kiezen uit twee menu’s; Macaroni zonder gebakken uien maar met tomatenpuree en Spam, of … heerlijke witte bonen in tomatensaus!
‘Ha lekker!’ roep ik en schep als eerste op.
Na mijn tweede diepe bord, ik wil net een nieuwe portie halen, kijk ik op en zie dat mijn maats, die hun eten amper hebben aangeraakt, me vol afgrijzen aanstaren.
Ik zeg:’Jullie moeten wel dooreten, die kanenbraaiër heeft zich niet voor niets zo uitgesloofd.’
Even denk ik dat hun ogen haat uitstralen, maar dat zie ik helemaal verkeerd.
Aan deze jongens kan de Barmhartige Samaritaan nog een voorbeeld nemen.
Als één man staan mijn maats op en onbaatzuchtig delen ze hun schamele maaltijd met me.
De macaroni zit opeens in mijn haren, neus en oren, een bord lauwwarme witte bonen in tomatensaus wordt achter in mijn broek geschoven.
Keessie zegt:’Dus het kind heb honger, dan zalle we hem effe voere.’
Ze werken me tegen het dek en al liggend op mijn rug, krijg ik lepel na lepel bonen en macaroni in mijn bakkes gepropt.
Keessie:‘Toet, toet, mondje ope het bootje mot er in.’
Dirk:‘Tattáá, voor wie is dit lekkere happie dan?’
Wimpie:‘Goed zo, grote jonge! Wat istie lelijk hè?’
Ik sta op knappen maar ze houden mijn neus dicht, dus is het letterlijk slikken of stikken.
Gerrit:‘Nog een hapje voor het schaap, goedzo en nu nog een voor het paard, nee foei niet uitspugen, nu krijg je een extra groot hapje voor de olifant.’
Klaas:’Hij loopt al lekker paars an, maar ja, hij heb ze bordje nog niet leeg.’
Dan zegt Rinus:’Ons kind heeft genoeg gehad, laat hem maar los, ik denk dattie een boertje mot doen.’
Ik strompel aan dek en spuug mijn bakkes leeg.
De rooie derrie zakt langs mijn benen in mijn schoenen.
Boven, van het sloependek klinkt de verbaasde stem van de 1e stuurman:’Wat heb jij in vredesnaam uitgevreten? Nee, laat maar zitten, ik wil het niet weten ook, ga maar snel douchen en omkleden. En met dit weer niet meer in je eentje aan dek komen!’

Ik loop de roertorn maar heb niets te doen.
We liggen voor de ingang van de baai en maken pas op de plaats, het wachten is op de loods.
De “Utrecht” houdt het spulletje netjes met de kop in de storm en wij hangen er, net als de Canterbury, maar een beetje bij.
Over een uurtje, na kentering tij, zal de zee nog wat afnemen en komt het loodsbootje naar buiten.
Over de VHF horen we die ouwe van de “Utrecht” met die van de Canterbury praten.
Die twee hebben mot over het al dan niet binnenlopen van Falmouth.
Die ouwe van de Canterbury durft het niet aan om met deze harde wind met zijn lege verwaaibak naar binnen te gaan.
Die ouwe van de “Utrecht” ziet geen enkel probleem.
Die van de Canterbury zegt dat hij weigert om naar binnen te gaan.
Die van de “Utrecht” zegt dat híj het commando over dit konvooi heeft en dat we, zodra de loods aanboord is, naar binnen gaan.
Die van de Canterbury zegt dat hij het anker er in zal gooien.
De “Utrecht” dreigt met hel en verdoemenis, maar plots, halverwege de preek gaat hij van slecht Engels over op zuiver Hollands:’Godverdomme, die klootzak doet het echt!’
Boven het gieren van de wind uit, horen we het onmiskenbare geluid van een ankerketting die uitloopt.
Die ouwe van de “Utrecht” is razend en gelast die Engelse captain om zijn anker weer op te halen.
De captain zegt dat, ook al zou hij het willen, het niet mogelijk is het anker er uit te draaien.
Woest vraagt die ouwe:’What the fucking hell do you mean by “not possible”?’
Het kalme antwoord is:’No steam sir.’
Keessie, die ook boven staat, zogenaamd om te vragen of ik ook een bakkie thee wil, zegt:’nou dat brengt de stand op één één.’
‘Waar heb jíj het in godsnaam over?’ zegt die ouwe.
‘Nou,’ zegt Keessie,’eerst hebbe wíj miss Canterbury in d’r reet genaaid maar nu naait zíj ons.’



Albert