Onderwerp: De 'ZEELAND'

Ha die Albert een goed begin van het weekend zullen we maar zeggen. Beginnen met literatuur
Ik hoor het al een goed glas wijn is wel aan Albert besteed maar dan wel het liefst met een bord met witte bonen in ...................

Dag Albert,
We kennen elkaar niet maar als redelijk nieuwbakken gebruiker van deze site wil ik je complimenteren met je verhalen.
Ik geniet er enorm van.
Mag ik je verhalen uitprinten en aan mijn boordbibliotheek toevoegen om tijdens de kleine uurtjes, liggend in de kussens in de kajuit, me te verwarmen aan jouw prachtige avonturen?
Warme zeilersgroet,
Rakadam

Hallo Rakadam,

Dank voor je compliment.
Tegen uitprinten, voor persoonlijk gebruik, heb ik geen bezwaar.

Vr. gr. Albert

Goedemorgen Albert,
Bedankt. Uiteraard is het voor persoonlijk gebruik.
Warme groet, Rakadam

De "Zeeland"



Verse groente.


We liggen al twee dagen buitengaats te wachten tot de Canterbury de spijker eruit kan draaien.
Omdat ze zelf geen stoom kan maken, moet er een havensleper komen om stoom te leveren, maar die kon, met het weer van de afgelopen dagen, niet veilig langszij komen.
Intussen is de wind een flink stuk afgenomen, er staat hooguit nog een stukkie of zes.
We zien een stoomsleper naar buiten komen, ze stampt er lekker doorheen en neemt af en toe een beste klets water over.
Het is een gedrongen kustslepertje met aan weerszij een rij autobanden en voor op de kop een zware leguaan.
Het is best een mooi stoer bootje, nog van ver voor de oorlog, zwaar en degelijk.
Ze gaat eerst naar de “Utrecht” om een loods over te zetten, dan gaat ze met een grote boog rond en schiet langszij de Canterbury.
Er hangen al trossen naar beneden, zodat ze meteen kan vastmaken.
Ook daar klimt een loods naar boven.
Er wordt aan dek druk gepuzzeld met een flexibele stoomleiding, flensen, pakkingen en verloopstukken maar na een half uurtje kan er stoom geleverd worden.
Op het dek van de Canterbury staan de aftapkranen open, overal zie je damppluimen verschijnen en ook weer verdwijnen, wanneer de kranen een voor een worden dichtgedraaid.
Ook op het achterschip bij de trossenlier, zie ik damp.
Een van die lui haalt het grote handel van het schaarmechanisme over en draait de stoomschuif een fractie open.
Uit de aftapkraantjes van de cilinders komen straaltjes water die langzaam overgaan in stoom.
De kraantjes worden half dichtgezet, aarzelend en sissend, komt de zaak langzaam in beweging.

Met zo weinig stoom dat de machine af en toe even hapert, staat het spul op te warmen.

Stoommachines, ik ben er gek op.
In mijn eerste bootje, een liberty, stond een triple expansie, een pracht van een machine en als die boot niet vanonder onze kont verkocht was, had ik voor de machinekamer gekozen.

‘Hé Appie sta daar niet te dromen maar laat je handjes effe wapperen,’brult Rinus vlak achter mijn rug,’haal jij es, samen met Wimpie, twee meertrossies voorgaats.’
‘Twee?’ zeg ik,’is dat niet een beetje weinig?’
‘Twéé,’ zegt Rinus,’we gaan straks alleen effe bij de “Utrecht langszij en dan meteen weer naar buiten.’
‘Waar gaan we dan nu weer naar toe?’vraag ik.
Rinus haalt zijn schouders op:’Geen idee, wacht maar af we zullen het straks wel horen.’
‘Tering,’ zegt Wimpie,’ nou kom ik er nog niet achter of dattut nou waar is of niet.’
‘Of wat waar is?’zeg ik, terwijl ik het mangat van het trossenruim opengooi.
‘Nou,’zegt Wimpie,’dat die Engelse mokkeltjes liever pijpe dan neuke.’
Ik klim de stalen ladder af en vraag:’Wie heeft je dat nu weer verteld?’
Wimpie komt achter me aan en zegt:’Dat beweert Gerrit, en Dirk zegt ook al dat het zo is.’
Ik pak een tros uit de kee en zeg terwijl ik hem naar de voet van de ladder trek:’Nou, dan hebben ze voor de verandering eens een keertje niet gelogen, want het is waar, de Engelse meiden pijpen liever dan dat ze neuken, dat is ontstaan in de oorlog.’
Ik begin de tros omhoog te trekken.
‘In de oorlog?’vraagt Wimpie die zijn tros uit de kee sleurt.
‘Ja,’zeg ik,’ toen hadden ze hier een voedsel tekort, op die manier kregen die meisjes toch nog wat extra eiwitten binnen.’
‘Gadverdamme.’zegt Wimpie en trekt een vies gezicht.
Ik sleur de tros door het mangat en roep naar beneden:’Dus Wimpie, als je je een beetje zwakjes voelt ga je gewoon naar de kanenbraaiër en vraagt of je hem effe pijpen mag, maar wel alles doorslikken hoor!’
Beneden klinkt geluid van metaal tegen metaal en opeens vliegt er een sluiting langs mijn hoofd.
‘Tjá, kwajongens,’ zegt Arie, die zelf pas negentien is, ’ je geeft ze goede raad, maar dankbaarheid hó maar.’

De Canterbury heeft haar anker eruit en de “Utrecht” begint te trekken.
Die ouwe laat ons in de draad vallen en draait onze kont naar die van de Canterbury.
Het kustslepertje blijft langszij liggen en stoom leveren, nu hebben die Limey’s tenminste weer verwarming.
Langzaam varen we de baai en de haven in, daar keren we de Canterbury en met assistentie van twee havenslepers leggen we haar tegen de kaai.
De sleepdraad word losgegooid en op de trommel gehieuwd en nog voor we alles hebben geklaard, stomen we naar de “Utrecht” en meren langszij af.
Die ouwe stapt over en gaat met zijn collega babbelen.
Wij staan aan dek met de maats van de “Utrecht te ouwenelen, nieuwtjes worden uitgewisseld en kennissen praten weer even bij.
Daar is die ouwe alweer:’Jongens, pak even aan!’
Rap worden er; een grote baal piepers, een paar kistjes groenten, een streng karbonades, een bonk rundvlees en nog zo het een en ander bij ons aan dek gegooid.
Nog voor we de hele handel naar de kanenbraaiër hebben gebracht, zijn de trossen los en varen we.
Nog even zwaaien naar de maats van de “Utrecht” en weg zijn we.
We zijn nog maar net de haven uit, of de eerste golven spoelen al over dek.
Rinus zegt:’Zo, gaan jullie eerst maar eens een bakkie doen. Wimpie, ga jij die gifmenger helpen met piepers jassen, dan is het vreten misschien nog op tijd klaar, want als ik nu nóg een keer witte bonen in fucking tomatensaus krijg .....! Afijn, ik ga eerst maar eens naar boven, even uitvissen waar we heengaan.’
Wimpie zegt zacht tegen mij:’Tering waarom mot ie mijn hebbe? Ik haat piepers jasse!’
Ik zeg zacht:’Snap je dat niet? Dat komt omdat die sluiting, die je naar mijn kop smeet, over de fucking side vloog en weg is, Rinus moet dat in het materiaalboek verantwoorden en als hij dat niet kan, moet hij er mee naar die ouwe.’
‘Verdomme ’zegt Wimpie.’ dat wist ik niet.’
‘Ja,’zeg ik,’en je weet hoe Rinus is hij zal je nooit verraden, als ik jou was dan zou ik boven even alles gaan uitleggen, voor dat híj de schuld krijgt.’
Wimpie knikt:’Ja dat zal ik doen.’
Wimpie loopt de trap op en ik ga een bakkie doen .

Onder het genot van een bak pleur vertel ik mijn maats wat voor streek ik met Wimpie heb uitgehaald, ze zijn, net als ik, zeer benieuwd naar de afloop.
Net als ik mijn tweede bak pleur heb ingeschonken, staat er een woeste, rood aangelopen Wimpie voor mijn neus.
‘Vuile tering hond, ik stond daarbove kompléét voor lul!
Sta ik daar uit te legge dat Rinus er niks aan kon doen en dat ik allenig maar effe jouw gore harses wou ingooie enne dattie sluiting toen per ongeluk over de muur vloog, begrijpe ze helemaal niet waar ik het over heb!
Toen ze het eindelijk wel door hadde, stonde die ouwe, Rinus en de eerste, me daar compleet uit te lache, as je nog es wat weet’, klojo!’
Met een gezicht dat vraagt om een beetje medeleven, kijkt Wimpie de messroom rond maar ontmoet alleen maar grijnzende smoelwerken.
Kwaad verdwijnt Wimpie richting kombuis.
Ik sta op en ga ook die richting uit.
Ik pak een aardappelmesje, plof naast Wimpie op het bankje en zeg:’Schuif es op man, als het alleen van jou afhangt hebben we morgen nog niks te vreten.’
Hij kijkt nog steeds kwaad, dan gromt hij iets wat ik niet versta en maakt ruimte.

Rinus heeft ons verteld dat de orders nog steeds zijn, “Opstomen naar IJmuiden”.
Terwijl we wachten op het eten, vertellen we elkaar wat we straks wel niet allemaal gaan doen met al dat geld dat we tegoed hebben.
Koperen Willem heeft zijn zinnen gezet op een motorfiets en nog wel een Harley Davidson.
Keessie en Gerrit willen hun geld investeren in café de Bruinvis en nog wat andere noodlijdende keilewinkels.
Ikzelf voel wel wat voor het halen van een rijbewijs.
Dan komt er het geluid van deksels die op elkaar geramd worden.
Eindelijk, het eten is klaar!

Voor het eerst sinds lange tijd hebben we weer verse soep, lekker!
Dan komen de aardappels, verse andijvie en karbonades.
Na meer dan een week alleen maar macaroni en witte bonen in tomatensaus en dat drie keer per dag, is dit een koningsmaal.
‘He Appie, geef je bord maar hier, ik schep je wel effe op.’ zegt Keessie terwijl hij op de piepers wijst.
Ik geef hem mijn bord maar in plaats van op te scheppen, kiept hij er een steelpannetje op leeg.
‘Asteblieft,’ zegt Keessie,’je lievelings vrete, witte bone in tomate saus!’
Even ben ik verbluft, dan zie ik al die grijnzende smoelen die me verwachtingsvol aankijken.
Oké Albert, laat je niet kennen.
Ik trek een vies gezicht en roep:’Gadverdamme bah, dat vreet ik niet! ……… Er moet eerst een lekkere vette scheut ketchup over!





Albert

De "Esso Canterburry"

Hier nog een mooie link van de Canterburry.

De "Zeeland"



Kanaalkoorts.


We hebben vannacht gebunkerd in de Torbay en zitten nu bijna dwars van Portland Bill.
Iedereen lult over “straks als ik thuis ben, het eerste wat ik doe is …..!”
Er staan al gepakte koffers in de diverse hutten en een paar man lopen rond in pakkie deftig.
‘Hé Wimpie, last van kanaalkoorts?’
‘Nee Appie, hoe kom je daar nu bij, die anderen misschien, maar ik niet, oh nee!
Trouwens, wat doet die volle plunjezak daar naast jouw kooi?’
De vetput krijgt veel vragen in de trant van “hoeveel klappen maken we?”
En op de brug wordt de stuurman van de wacht knettergek van de vragen over “hoeveel mijl nog, hoe hard lopen we en hebben we bij Dover een dubbel tij méé of tégen?”.
Dan wordt er tussendoor nog even een sweepstake georganiseerd betreffende de aankomsttijd bij de uiterton.

Die ouwe heeft een telefoongesprek aangevraagd met thuis.
Als het gesprek doorkomt, neemt hij het aan op de brug, hij lult er vrolijk op los, net iets té enthousiast.
Zijn vrouw zegt:’Heb je weer gedronken? Over.’
Hij antwoord:’Kan je dat ruiken? Over.’
Op dat moment gaat de stuurhuisdeur open en gaat onze aandacht naar de OVP die heftig vloekend naar binnen strompelt.
‘Die vervloekte rothond, moet je godverdomme zien wat dat klere beest me geflikt heeft!’
Hij trekt de pijp van zijn overall omhoog en toont ons een hevig bloedende bijtwond.
Terwijl de eerste de verbandkist tevoorschijn sleept en begint te ontsmetten, vertelt een diep verontwaardigde OVP hoe Dakar hem in zijn poot beet.
‘Dat vuile secreet lag dwars in de gang en verdomde het om aan de kant te gaan, toen ik voorzichtig over hem heen wou stappen greep die teringhond mijn been en liet niet los, pas toen die kanenbraaiër “Dakar, vleesie!” riep, liep dat kreng snel naar de kombuis.
Auw, verdomme, die rotzooi prikt!’
‘Dat moet ook,’ zegt die eerste,’dan desinfecteert het des te beter.’
De sparks, die op het geschreeuw is afgekomen, luistert met een verheerlijkte uitdrukking op zijn gezicht naar het verhaal en de pijnkreten van zijn aartsvijand.
’Wanneer heb jij voor het laatst een tétanusprik gehad?’vraagt de eerste.
‘Nog geen jaar geleden,’zegt de OVP,’dus daar ben ik niet zo bang voor.’
‘Ja,’ zegt de sparks met een gemene grijns,’maar Dakar is natuurlijk nooit ingeënt tegen hondsdolheid, het is niet te hopen dat je vannacht wakker wordt met schuim op je mond.’
De OVP kijkt verschrikt op en roept naar die ouwe:’We moeten meteen naar binnen ik moet naar een dokter of nee, beter direct naar een ziekenhuis!’
‘Welnee,’zegt die ouwe,’er is niets aan de hand, je kunt, als je dat nodig vindt, in IJmuie naar de dokter maar we gaan niet naar binnen.’
De OVP zegt, met paniek in zijn stem:’Ik eis dat we naar binnen gaan!’
‘Kijk,’ zegt de sparks,’ zie ik daar geen schuimbelletjes in zijn mondhoeken?’
De ouwe zegt:’Sparks, hou je mond en jij meester, laat je niet opnaaien.
We gaan niet naar binnen, als we nu een Engelse haven aandoen met “vermoedelijke hondsdolheid aanboor, gaan we meteen voor drie maanden in quarantaine en daar pas ik voor.’
‘Ja, maar..’ begint de OVP.
‘Néé,’zegt die ouwe,’en nú, iedereen die hier niets te zoeken heeft, van de brug af!’
Terwijl de sparks langs de OVP loopt zegt hij zachtjes:’Wáf, wáf.’

Achter in de middag staat de sparks met de kanenbraaiër te smoezen en ruilt een fles jenever tegen een grote lap rauw vlees.
Even later horen we hem roepen:’Dakar, kom eens hier, wat heb jij dan met het fietsenmakertje gedaan?
Heb jij hem even een klein beetje in zijn gore pootjes gebeten?
Fietsenmakertje loopt nu mank, zielig hè?
Ja, je bent een brave hond, kijk eens wat ome sparks voor je heeft meegebracht, lekker hè?’

Hoewel we hélemáál geen last van kanaalkoorts hebben, lijkt de “Zeeland” steeds langzamer te lopen.
Catherine’s point op Wight wil maar niet dwars komen en daarna hebben we hetzelfde met Beachy Head, Dungeness en Dover.

Voorbij Dover is het ineens een stuk kouder en de deining, hoewel anders, voelt heel vertrouwd aan, eindelijk, we zitten weer op onze eigen haringvijver, de Noordzee!
We zien het vuur van de Royal-Sovereign, daarna komt tergend langzaam de West-Hinder in zicht.
Lichtschip Goeree passeren we in de ochtendschemering.
We krijgen de stroom nu mee, dat scheelt een dikke drie mijl,
Ter hoogte van Katwijk zien we, aan stuurboord, de piratenzender “Radio Veronica” voor anker liggen.
Langzaam komt de kustlijn met zijn de duinen in zicht, even is het net of we terug zijn bij de woestijn en zie ik Ali en Laihla voor me.
Maar de kou en ook de rook van de Hoogovens daar ver vooruit vertellen een ander verhaal, achter die duinen ligt Holland.

We zien de Zuiderpier duidelijk liggen, nog een half mijltje, dan zijn we binnen.
Voor ons uit schuift langzaam een ertsboot naar binnen en een paar vissermannetjes komen, met een witte snor voor de kop, naar buiten.
We ronden de kop van de pier en zien de “Titan” en de “Nestor” die vast maken op die ertsboot.
‘Tering,’zegt Keessie,’waar gaat die ouwe nou naar toe?’
Inderdaad, we koersen naar de verkeerde kant van het forteiland.
Daar is Rinus:’Jongens we gaan nog niet voor de kant, we gaan eerst effe ankeren in de Averij Haven, daar komt een havensleepboot met de douane bij ons langszij.
Bij het woord “douane” willen we al naar beneden vliegen, maar Rinus houdt ons tegen:’Geen paniek jongens, luister effe naar mij.’
We luisteren naar wat hij te zeggen heeft en beginnen te grijnzen.

We liggen nog maar net voor anker, als we de “Cornelis Willem” zien aankomen.
Aan dek staan een mannetje of zes van de zwarte bende en nog wat ander volk.
De Cornelis schiet langszij en nog voor hij goed en wel vastligt, stappen die etterbakken bij ons aanboord.
De chef van die ploeg gaat samen met de marechaussee naar boven en de zwarte bende loopt direct door naar de verblijven.
Nu is het onze beurt.
We slaan de persenning achter de beting terug en in een vloek en een zucht staan de dozen drank samen met de nodige cases sigaretten en shag op de Cornelis.
We gooien hem al los, als Koperen Willem roept:’ Ho wacht effe!’
Met een grote zwaai zet hij Dakar op de Cornelis en meteen vaart kapitein Groen weg.
We zijn maar net op tijd, die lui van de zwarte bende die beneden niemand aantroffen voelden nattigheid en staan nu aandek naar de “Cornelis Willem” te roepen dat hij terug moet komen.
Maar kapitein Groen is een beetje doof aan het linkeroor en met het rechter hoort hij niet zo goed.
Dakar hoort ze wél en blaft vrolijk terug.
Een van die lui krijgt een ingeving en vliegt naar boven, alleen maar om er achter te komen dat kapitein Groen blijkbaar vergeten heeft zijn VHF bij te zetten, want antwoord krijgt hij niet.
Wel krijgt hij de volle laag van de sparks, die hem betrapt in de radiohut en zegt dat hij met zijn ongewassen poten van de radioapparatuur moet afblijven en als de gesmeerde bliksem moet opsodemieteren, omdat de sparks anders even een paar duizend volt op zijn edele delen zal zetten.

De zwarte bende beseft dat er niets meer te vinden valt en na enig niet al te fanatiek zoeken, verzamelen ze zich op het achterdek.
Eerst kijken ze nog wat zuur maar even later kunnen ze toch wel bewondering opbrengen voor de hondsbrutale manier waarop we ze besodemieterd hebben.
‘Alles staat nu zeker al in de loods?’zegt er een.
Rinus zegt:’Leuk geprobeerd, maar als er al iets was, dan zou het nu al niet meer in IJmuiden zijn.
Daar roept de eerste:’Anker op!’
Terwijl we achter het forteiland langs stomen, kleden we ons met een tyfusgang om en staan met onze bagage klaar aan dek wanneer we bij de Wijsmuller steiger aankomen.
Er staan heel wat afhalers op de kaai maar ik zie zelf geen bekenden.
De eerste deelt de afgetekende monsterboekjes uit.
Na het vastmaken, stappen we meteen de steiger op.
’Nou Wimpie, het beste ermee, wie weet komen we weer samen op de zelfde boot te varen.’
‘Ja Appie, de mazzel, ’t zou me niet verbazen as ik je lelijke rotkop al gauw weer zie, misschien volgende week al, als de cente op benne en we bij die Rooie Ronselaar om een bootje komme vrage.’
‘An de kant, an de kant, loat me d’r langs,’ roept de ex- marinier, ‘er zit er een met smart op me te wachte die goan ik straks een beurt geven waar ze een maand mee toe kan, de balle!’
‘Ach wat man,’zegt Teun,’ denk je nou echt dat ze al die tijd haar portie niet gehad heb, laat naar je kijke.’
‘Dat moakt me geen ene reet uit, ik mot het allenig niet te wete komme.’
Rinus, die acht maanden terug op deze zelfde plek met een zware ruzie afscheid nam van zijn vrouw, stormt nu op haar af als een dolle.
Ze omhelzen en zoenen elkaar dat het een lust is, dan streelt hij voorzichtig over haar tonronde buik.
Zo te zien wordt hij al heel snel pappie.
Kijk daar heb je de kanenbraaiër.
Dat is ook zwaar klote, ga je de reis op met tien vingers, kom je terug, heb je er nog maar acht.
‘Hé, gifmenger, ik denk niet dat je ooit nog piano zal kenne spele, maar als kok ben je een beste!’roept Keessie.
‘Zo is dat,’zegt Dirk,’je bent een rare, maar ook al stond die prauw op zijn kop, jij wist altijd wel een warme hap vreten op tafel te zetten.’
Even kan de kanenbraaiër niet uit zijn woorden komen, dan zegt hij met schorre stem:’Jullie benne een stelletje lamzakken, niet te kort! Maar ik ga zó weer mee!’
Hij draait zich om en loopt zonder om te kijken de steiger af, maar zijn ogen zijn nat.

Langzaam maar zeker taait iedereen af.
Ik ga als een van de laatste de wal op.
De meesten worden door familie afgehaald, ook rijden er taxi’s voor.
Het wordt al stiller op het Sluisplein.
Ik zwaai mijn plunjezak over mijn schouder en kijk nog een keer om naar mijn “Zeeland”.
Nu besef ik het pas echt, het is over.
We kwamen als een stel individuen aanboord maar in die acht maanden zijn we een hechte groep geworden.
Zelfs de kanenbraaiër is een maat waar iemand anders geen poot naar moet uitsteken, we zouden hem afmaken.

Ik begon dit relaas met; “ Dit is de beschrijving van een reis die meestal heel saai is maar soms interessant dreigt te worden.”
Wel, die reis is voorbij en hoewel ik blij ben om straks mijn familie en vrienden weer te zien, voel ik ook iets van verlies.
Kijk daar, zie je die drie taxi’s wegrijden?
In de voorste zit Koperen Willem, in de tweede ligt zijn paraplu en in de derde zit Dakar.
Ik kan er niet eens om lachen, ik voel me leeg.


Albert

Albert, het was fantastisch.
Dank je.
Joost

Ha die Albrt,

Wederom een mooi stuk prosa.
Voel je, nu je het allemaal hier opschrift hebt gezet en met je laatste aanslag dit hoofdstujk afsloot, wederom die leegte of...?
Je hebt denk ik op een zeer eigen wijze een prachtig reisverslag aan het internet toevertrouwd waarvoor dank.

proost

Hoi Joost en Geert,
Dank voor jullie waardering.
Ja Geert, dit "reisverslag" is met liefde geschreven en geplaatst.
Nu voelt het aan of ik een amper volwassen kind het nest uit heb geschopt, leeg dus.
Albert

Een geweldig verhaal, jammer dat het uit is.

Ik probeer me in je gevoel in te leven. Sterkte
Mocht je de leegte nog eens willen opvullen kom dan eens naar het mooie Drenthe. We kunnen hier middels het overvloedige rode nat een redelijke leegte vullen.

Hoi Geert, 'k Moet zeggen, jij hebt soms verrekt goeie ideeën.

Als je in de buurt bent hoor ik het wel.
De flessen liggen hier niet om oud te worden
He verrek hoor ik dat er net weer een wordt bevrijd van zijn kurk...

@ Albert, komt er nog een vervolg???? Ik hoop van wel :!: :!:

Hoi Johnny,
Natuurlijk heb ik in al die jaren op de vaart van alles en nog wat meegemaakt maar de “Zeeland” was op zich een eenmalige gebeurtenis die ver boven alle anderen uitstak.
Dus een vervolg zit er niet in, maar ik ga nog wel even door met “Zomaar een herinnering aan de vaart”.
Ook jij, samen met de anderen, nog bedankt voor jullie support, want als je zo zit te schrijven heb je zelf geen idee of je “wel aardig bezig bent” of een “slaappil” zit te produceren, dus enige positieve feedback is dan meer dan welkom.
Vr. gr. Albert

Slaappil? Beste Albert, ik ben een week of twee geleden ingestapt, bij het begin begonnen, en het lezen heeft me juist heel wat uren slaap gekost. Integendeel dus. 't Is eigenlijk een hele rust dat we weer thuis zijn...
Ik bedacht: voor jou moet het bijzonder zijn die herinneringen vast te leggen. Schreef je destijds al of haal je alle details net zo gemakkelijk en fris uit je geheugen? Het is erg tastbaar - je ruikt zout, smout en diesel.
Als tiener kon ik wel eens met Leen Polderman mee als er wat op de Westerschelde te doen was (= te halen viel). Stelt niet veel voor, is niet meer dan een verre vakantieherinnering, maar die komt met jouw verhalen tot leven. Mooi!

Groet,
Joost

Hallo Joost,

De reis met de "Zeeland" was zo uniek dat inderdaad zowat alles in mijn geheugen gegrift staat, daar komt bij dat bij het zien van de foto's van toen, de stemmen en uitspraken van mijn maats weer tot leven komen. Van reizen die ik later maakte zijn er van sommige alleen nog maar enkele flarden herinnering over, terwijl anderen nog scherp in mijn geheugen gegrift staan. Het geheugen is een raar ding.
Dus jij hebt in je vakantie bij Leen Polderman gevaren, had die niet de Temie I, II, III enz. ? Een van die boten is destijds, ik dacht begin jaren tachtig, omgetrokken waarbij mensen zijn verdronken.
Een van die slepers vaart nu hier in N-H rond als "Immanuel".

Vr. gr. Albert

Ha Albert

Ik herinner me de Alpha, de Bombshell en de Tijgerhaai. We hebben het dan over Hansweert, begin 70 er jaren. Soms aan boord bij Polderman, soms bij Ribbens, de parlevinker. Temie herinner ik me niet maar dat zegt niets. De oudste herinnering aan de Tijgerhaai trouwens is dat Leen Polderman met Sinterklaas aan boord voor de kleine sluis afmeerde!
Ja, dat was een tragisch ongeluk. Wat denk je, in zo'n klein dorp kwam dat aan. En over ongelukken gesproken, er ging wel meer mis daar op die Westerschelde. Ik heb als broekie toch meerdere (binnenvaart)schepen omhoog getakeld zien worden.
Leen was voor ons een reus, een vrijgevochten ongebonden held. Voor niets en niemand bang. Heb je hem gekend?
-
Dit wordt nu wel een beetje off-topic.

Groet,
Joost

Albert,

De Temi was niet van Polderman maar van Dijkhuizen uit Vlissingen. Tezamen met zijn vrouw Mia was Theo Dijkhuizen (Temi) een legende uit zijn tijd en een ware plaag voor de Fa Van den Akker Berging waar bij ik zelf een tijdje heb gevaren. De gehele Vlissingse Slepers en Bergings geschiedenis uit de vorige Eeuw is beschreven in een boek maar de titel en schrijver heb ik nu even niet paraat.
Wout Mange , een vroegere collega van T Dijkhuizen was daar toen Direkteur en de vroegere collega's waren toen hevige concurenten geworden.
Ook de URS met de sleper Scaldis was een hevige concurent als er weer eens een job werd aangekondigd op de Westerschelde.Mooie tijd was het wel maar reeds in herinnering alleen nog aanwezig.

mvg Jutter

@Joost.
Nee, ik heb Leen Polderman nooit persoonlijk ontmoet. Destijds met dat ongeval, zat ik op een ankerbehandelings vaartuig. De meeste van ons waren sleepboot mannen en wij kende de gevaren maar al te goed. Wanneer dan collega's verzuipen, ook al ken je ze niet persoonlijk, ben je toch diep onder de indruk.

@Jutter.
Je hebt helemaal gelijk, de Temie was van Dijkhuizen. Wat de concurentie op de Westerschelde betreft, daar heb ik verhalen van gehoord! Daar kunnen de moderne piraten nog wat van leren.

Vr. gr. Albert

Ja ja Albert, die verhalen gaan over trossen en brandbijlen en heb ik ook gehoord maar gelukkig zelf nooit meegemaakt. het lijkt mij geen pretje om in opdracht van je baas een klein oorlogje te moeten uitvechten om je brood te verdienen.
Het boek waar ik het over had heet "De Westerschelde bij storm en mist"van C Heikoop en beschrijft scheepsrampen van 1860 -1982 in het Westerschelde gebied . Ook is er recentelijk een boek uitgekomen over de Fa Van Den Akker uit Vlissingen, hier staat ook veel in over slepen en berging in het gebied. Hier was ik in de 70,er jaren machinist op diverse bergingvaartuigen.Het werkgebied was globaal tussen Schotland, Noorwegen en Duinkerken en dat met een scheepje van 40m. Veel lol gehad maar ook veel sneeuw gezien in alle kleuren tussen wit en zwart .


mvg Jutter

De Temi IV is op 28 maart 1982 omgetrokken, 3 mensen zijn daarbij om het leven gekomen o.a. de heer Dijkhuizen.

Fotootje;


Geleend bij Tugspotters en nog een verhaaltje.

M/v "Atlas” 1943
M/v “TEMI IV” 1968-1988, scrapped
Flag: the Netherlands.
1943, building yard: Nobiskrug, Rendsburg.
Gross. 269t., net.82t., dwt. 435t.
Loa. 38,70m., ll. 35,57m., br. 8,04m., dg. 4,30m.
One 2 tew 16 cylinder diesel engine Brons.
1 screw, 1495 hp, speed 12.5 kn.
Owner: Rederij T. Dijkhuizen, Vlissingen.
1944 "ATLAS" delivered to German Navy (Kriegsmarine).
1945 "ATLAS" to Allied Forces, laid up.
1950 "WALCHEREN XII" sold to Scheepvaartmij. Walcheren, Amsterdam.
1951 "HERCULES" as A828 “Hr. Ms. Hercules” sold to Royal Dutch Navy.
1968 "TEMI IV" sold to Rederij T. Dijkhuizen, Vlissingen.
1971 ”TEMI IV” Damaged heavily after accident with "JAN HEYMANS", rebuild and new engine build in.
1981 “TEMI IV” Towage trip to Africa.
1982 “TEMI IV” Collapsed and sunk on 28 March 1982 during assistence of Greek bulk-carrier “Louissios”, 3 crew-members drown,
amongst them captain-owner T. Dijkhuizen, wreck lifted and declared constructive total-loss.
1988 “TEMI IV” ship sold to be demolished.

Beslist geen slaappil Albert, integendeel, tijdens rustige nachtdiensten is jouw verhaal een prima remedie om allert te blijven, nogmaals dank !!

John.