Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Albert,
een mooi verhaal. Ik krijg al helemaal de kriebels, als het rond de wateren van Norderny gaat, je weet het, daar heb ik mijn zeebenen gekregen.
(oude verhalen)

Langeoog


We liggen hier op Langeoog naast een oude bekende. Niet dat ik schip of schipper ooit eerder ben tegengekomen maar toch ken ik het schip heel goed. Hoewel de naam die er opstaat, “Engelsmanplaat”, voor mij nieuw is weet ik zeker dat dit de beroemde “Bylgia II” is. Niet een kopie in staal maar de originele aluminium versie waarmee Eilco Kazemier, begin jaren tachtig, solo rond de wereld voer.

Eilco had al een soloritje rond moeder aarde volbracht met een zeiljacht, de eerste “Bylgia” maar wilde het ook nog een keer met een motorboot doen. Het werd een speciaal voor deze tocht ontworpen kotterachtig model van de hand van Dick Koopmans. Er werd voor aluminium gekozen vanwege de gewichtsbesparing, die weer ten goede kwam aan meer draag/bunkervermogen -meer dan tweeduizend liter gasolie plus de nodige vaten aandek – en een zoetwatertank van eveneens flinke afmetingen. Het motor vermogen was bescheiden zodat er onder het varen geen draaikolk in de dagtank ontstond, maar wel groot genoeg om ook met slecht weer nog vooruit te komen.

Nu ik de boot goed tot in de details kan bekijken, zie ik allerlei zaken die me aan reddingboten, loodsboten en andere professionele vaartuigen doen denken. Aan dek is alles er op ingericht dat het enige bemanningslid veilig aan dek blijft. Ook valt op, wanneer je de sterke ramen en waterdichte deuren bekijkt, dat het ook echt de bedoeling is dat het zeewater onder alle omstandigheden buiten blijft. Die deuren hebben aan de binnenkant een houten sierpaneeltje, waardoor ik even op het verkeerde been wordt gezet, maar ze zijn wel degelijk van metaal kompleet met rubber pakking en zware knevels. Hoewel er een redelijke mast op staat zit er alleen een slingerzeiltje aan. De twee witte “laadboompjes”, die nu naar voren steken, waren bedoeld om naar buiten te zwaaien als uithouders voor twee paravanen die het slingeren moesten tegengaan. Het was geen succes dus werd er snel van afgestapt maar omdat een extra stel laadbomen nooit weg is, al is het maar om in de tropen een zonnetent te spannen, bleven ze aanboord.

De schipper, die voorop in het zonnetje zit, ziet blijkbaar dat de trossen van de Hoogaars – onder Duitse vlag – niet goed zitten. Hij klautert de steiger op, verzet een trosje, klimt tevreden terug aanboord en zoekt zijn plekje in de zon weer op.

Ik moet weer terugdenken aan een voorvalletje van alweer wat jaartjes geleden. Toen ik een type “Bylgia” in mijn sluis kreeg.

Het speelt in het najaar, de stille tijd met weinig schutverkeer. Uit de richting van Amsterdam komt een motorboot aanzetten. In die tijd bedienden we de benedendeuren nog terplekke, dus ik loop naar het benedenhoofd, zet de deuren open en laat de boot binnenvaren. Verrek, dat lijkt de “Bylgia” wel. Terwijl ik de deuren achter zijn kont dicht doe, meert de boot af in de sluis. De deuren zijn dicht en ik kom, op weg naar het bovenhoofd, langs dat mooie scheepje.
Een snuiter van een jaar of dertig hangt een fender goed. Ik zeg:‘Goedemiddag, is dit nu de originele Bylgia of een replica?’ Hij richt zich op, kijkt me aan met een blik of ik stront ben, draait zonder wat te zeg zijn hoofd af, stapt de stuurhut in en doet de deur dicht. Even sta ik versteld, mijn klantjes hoeven me echt niet om mijn nek te vliegen of een buiging voor me te maken maar op een vriendelijk “goedemiddag” verwacht je toch op zijn minst een fatsoenlijk antwoord terug. Mijn verbazing is snel verdwenen, ik word zelfs een tikkie pissig, ik denk:’Oké jochie, je vraagt er om, dan zul je het krijgen ook!’
Ik loop door en ga naar boven, de bedieningstoren in en pak mijn puzzelboekje. Halverwege het derde cryptogram gaat de deur open en stapt “Jochie”naar binnen. Nogal hoog te paard informeert hij wanneer er eindelijk eens wat gaat gebeuren. Ik zeg: ‘Ik heb je níet horen kloppen, probeer het nog maar een keer.’ Ik wijs naar de deur. Hij sputtert tegen maar ik blijf, terwijl ik hem strak aankijk, naar de deur wijzen. Hij stapt kwaad naar buiten, klopt en stapt meteen naar binnen.
‘Goedemiddag, zeg het eens.’
‘We liggen hier al bijna een uur, wanneer ga je nu eindelijk eens sluisen?’
Ik leun achterover in mijn stoel, vouw mijn handen op mijn buik en kijk hem vriendelijk aan. ‘Ten éérste groeten we hier netjes, ten twééde heb ik niet bij je in de klas gezeten dus spreek jíj mij met meneer en U aan en ten dérde heet het niet sluisen maar schutten. Dus als je vandaag nog verder wilt ……?’
Jochie staat onderhand op ontploffen maar verbijt zich en zegt:’Goedemiddag meneer, wanneer gaat u slui . . eh, schutten?’
‘Nu!’ zeg ik terwijl ik opsta en een paar knoppen indruk om de kolk vol te laten lopen. ‘Kijk het water stroomt al.’ Hij stapt zonder wat te zeggen naar buiten. Tegen zijn rug zeg ik:’O ja, over vijf minuten is het spertijd,’ hij verstijfd, ‘dan mag de brug niet meer draaien maar wees niet bang, over een dik uur ga ik weer verder.’

Ach, zo heel af en toe loopt er een tussendoor die een lesje nodig heeft maar de meeste bootjesmensen zijn gewoon aardige lui waar je een geintje mee kan maken. Neem nu een van mijn vaste klantjes, hoe hij heet weet ik na al die jaren nog steeds niet maar als hij de sluis invaart steekt hij zijn kop met wilde baard uit de stuurhut en begint te schelden op die ‘Luie ambtenaren die verdomme te besodemietert zijn om ook maar een slag eerlijk werk te verzetten, vooral die sluispikken, die zijn nog te beroerd om uit hun ogen te kijken!’
De mensen die voor de geopende brug staan te wachten spitsen hun oren. Terwijl ik de brug laat zakken en hij afmeert, brul ik hem toe:’Lelijke baardaap, ga terug naar Artis en laat je vlooien door die andere gorilla’s.’
Hij roept:’Mot ik effe bij je komme hufter? Dan zal ik je tronie effe verbouwen’
’Ha, neanderthaler, had je de moed en de kracht maar!’ Intussen zijn de slagbomen al omhoog maar de fietsers en voetgangers hebben deze keer helemaal geen haast, integendeel, ze willen hier niets van missen. De “baardaap” roept:’Wacht maar ik kom eraan!’ Hij stormt de trap op en Brult in de deuropening:’Zo, nu ga je eraan!’ Hij trekt de deur achter zich dicht en ik zeg terwijl ik inschenk:’Het was toch zwart met twee klontjes?’

Albert, bedankt voor het opvrolijken van mijn dag! Je hebt weer een briljantje gelegd.

Dankjewel Dennis.

Effe melden dat ik het gelezen heb en niet geheel onbelangrijk er van genoten heb....
Zeg je het ook even tegen Marjanne (anders kijkt ze me niet meer aan) 8)

Langeoog.

Marjanne is de wal op, alleen, want ik kan echt niet mee. Kijk, dat zit zo. Toen ze me vroeg om de fietsjes aan de wal te zetten, heb ik, als gezagvoerder zijnde, me zelf prompt tot boordwacht benoemt. Dus toen ze een beetje wantrouwig informeerde waarom ik míjn fietsje niet ook even pakte, zei ik:’Lieve schat, hoewel ik dolgraag samen met jou tegen de wind in het hele eiland rond fiets, kan ik niet met je mee. Ik hoor net van de kapitein dat ik boordwacht heb, dus gebied de plicht mij aanboord te blijven.’ Omdat ze weet dat ik af en toe net zo stijfkoppig kan zijn als de Grunningers waarvan ik het geleerd heb, haalt ze haar schouders op en vertrekt.
Ik doe een afwasje en ruim wat dingen op, dan hoor ik zacht motor gebrom. Het is een grote rubberboot met een paar grote zware motoren, die langzaam door de haven vaart. De geüniformeerde bemanning kijkt scherp naar ieder jachtje dat ze passeren. Helemaal aan het andere eind van de haven zetten ze de neus tegen de wal en klautert een man aan de wal, even later varen ze met een behoorlijk gangetje weer naar buiten.
Het is bij half een en behoorlijk heet. Ik zit, met een ijskoude Grolsch, half onderuitgezakt op de zachte kuipkussens, lui in het zonnetje te soezen. Net wanneer ik me zit af te vragen of er niet even hoognodig naar het lek geluisterd moet worden, zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Langzaam, het moet niet op werken gaan lijken, draai ik mijn hoofd een fractie en zie een oudere man in uniform over de steigers lopen. Hij heeft een pet in zijn hand en zijn jasje over één schouder geslingerd. Zijn broek slobbert en heeft amper nog een plooi. Zijn gekreukt overhemd, dat half open staat, vertoont donkere zweetvlekken en uit een broekzak steekt de punt van een stropdas. Nu ben ik de laatste die aan zo’n uiterlijk aanstoot neemt, ook ik heb wel eens behoorlijk verloederd langs de haven gescharreld, bijvoorbeeld na een nachtje stappen in Rio, Dakar, Buenos Aires, Bordeaux en noem maar op. Wie zonder zonde is, etc.
Met een rooie kop waar het zweet vanaf druipt, blijft hij voor “Zeebeest”staan en vraagt met vermoeide stem:’Bent u van Helgoland gekomen?’ Mijn tegenvraag luidt:’Zoll?’ Hij knikt vermoeid. ‘Ja, douane, bent u op Helgoland geweest?’ ‘Nee, we komen van Nordernye.’ ‘Dus u heeft geen taxfree goederen of rode gasolie aanboord?’ ‘Nee, geen drup maar kom u zelf maar overtuigen.’ Nu is dit niet meer dan een beleefd gebaar mijnerzijds, want hij is sowieso gerechtigd alles maar dan ook álles overhoop te halen. ‘Ach nee, laat maar het is al goed .’ Terwijl hij zich afdraait wenst hij me nog een fijne vakantie toe.
Ik krijg een beetje medelijden met hem en zeg;’Er is toch nog iets aanboord dat u beslist moet zien.’ Hij draait zich weer naar me toe en kijkt me aan met een blik van ‘Nee hè, moet het echt?’ Ik knik. ‘Ja, komt u even?’ Moeizaam klautert hij aanboord en volgt mij naar binnen. ’Gaat u zitten.’ Hier binnen is het lekker koel, ik zie dat het hem goed doet. ‘Wat moest ik nu nog zo nodig zien?’ ‘Dit’ Zeg ik en zet een ijskoude Grolsch voor zijn neus. We weten allebei dat hij dit niet mag aannemen en even wil hij weigeren, dan haalt hij zijn schouders op, opent de beugelfles, zet hem gulzig aan zijn mond en drinkt hem achterelkaar leeg. Hij slaakt een diepe zucht, gevolgd door een boer. ‘Neem me niet kwalijk.’ Zegt hij met een tevreden grijns. ‘Ik ben ja al de hele dag op pad, van haven naar haven, en ik ben ja helemaal uitgedroogd.’ Ik zet nog twee kouwe blondjes op tafel en snij een paar stukken droge Grunninger worst af. Zo met een hap en een slok, raken we gezellig aan de praat. Ze zijn vandaag bezig met een gecombineerde actie van; Wassershutz-Polizei, Küstenwache en Zoll. Ze controleren de schepen in havens aan de kust en op de eilanden evenals de scheepvaart op het wad, in de zeegaten en boven de eilanden.
Hij kijkt op zijn klokje. ‘Over twintig minuten komt de rubberboot me weer oppikken.’ Een derde pilsje weigert hij beleefd maar de worst gaat er grif in. Opeens komt zijn portofoon tot leven. Hij geeft antwoord en zegt tegen mij:’Ze zijn er over een paar minuten, ik loop vast naar het eind van de steiger.’Hij steekt zijn hand uit en zegt;’Mag ik u hartelijk bedanken? U bent een mensenredder.’ Even later loopt hij keurig rechtop de steiger af, nu met zijn jasje aan en zijn pet recht op zijn hoofd. En de stropdas? Die gluurt nog steeds een stukje uit zijn broekzak.

Wat zal ik nu gaan doen? Ik ben klaar wakker dus het lek moet even wachten. Laat ik eens sportief doen en een stukje gaan wandelen. Niet teveel natuurlijk, dat zou slecht zijn voor mijn image. Nee, gewoon op mijn dooie akkertje langs de bootjes kuieren en een van mijn favoriete sporten beoefenen, “bootjes afkraken”. Hoewel ik deze bezigheid het liefst met twéé zeilschippers uitoefen, doe ik het ook vaak in mijn uppie. Dat gaat ongeveer zo;’Kijk Albert, wat een mooi blank gelakt kottertje.’ ‘Ja, Albert, een lief scheepje, alleen jammer dat er van die knal oranje trossen aanzitten.’ ‘Nee zeg, moet je daar zien, is me dát even een schoenendoos, wat een onding.’ ‘Ja, net wat je zegt, volgens mij zeilt hij net zo hard dwarsweg als vooruit.’ ‘Verlijeren Albert, dat heet verlijeren!’ ‘En die speedboot daar, met al die toeters en bellen, daarin wil je toch niet gezíen worden?’ ‘Nou, die wil ik anders best cadeau krijgen … met tien liter benzine en een doosje lucifers.’ ‘Zeg Albert, ik weet niet of jij het weet maar je loopt tegen jezelf te lullen, dat komt nogal schizofreen over.’ ‘Ja man, nu je het zegt. Misschien moeten jij en ik na de vakantie even in therapie?’ ‘Ach, waarom zouden we? Je weet wat ze zeggen, “Een schizofreen, is nooit alleen” gezellig toch?’

Ik wandel terug en zie mijn buurman van de “Engelsmanplaat” nog steeds op het voordek” in het zonnetje zitten. ‘Goeiemiddag buurman, dat is een mooi scheepje. Dit was toch de “Bylgia II ?’ We raken aan de praat. Hij heeft, alweer heel wat jaartjes geleden, het scheepje gekocht en hoewel hij de jongste niet meer is, maakt hij er flinke reizen mee en wil nog lang niet stoppen. Hij woont op Schiermonnikoog maar het scheepje ligt op het Lauwersmeer in Oostmahorn. Zo kletsen we een kwartiertje totdat zijn vrouw terugkomt. Ik stap net weer op “Zeebeest”, als Marjanne er aan komt.

Ze heeft haar fietsje aan de wal gelaten, het ziet er naar uit dat ik strak ook míjn fietsje klaar moet maken voor een martelgang over het eiland. Mijn voorspelling komt uit, protesteren helpt niet, ik moet fietsen, bah!

’s Avonds laat, zo tegen donker, zitten we heel ontspannen in de kuip. Op tafel staat een fles wijn, een zelf gemaakt whisky cocktailsausje en een zak ongepelde garnalen. We nemen af en toe een slokje wijn en eten de garnalen die we pellen meteen op. Naast de boot, op het water zit een meeuw die af en toe een garnaaltje mee-eet. Het is ver na donker wanneer de fles leeg is en de meeuw de laatste garnalen naar binnen slokt. ‘Hé joh, je kan wel vertrekken we hebben niet meer!’ Hij kijkt me aan met een blik van ‘Maak dat de kat wijs, doe mij er nog maar een met whisky saus.’

Albert

Heerlijk Albert, wat zijn 'Zeebeesten' toch voorspelbaar......

Mijn zusters bekogelt me sinds zondag met mails, ik denk dat ik toch ff naar F ga. En een containertje wijn meenemen....... Je weet wel van die heerlijke witte Montravel die je hier nergens kan vinden ........

Wil ik dit wel weten? :cry:

Naar Spiekeroog

Ma. 01-09-,08

Het weer is omgeslagen, zo mooi zonnig en warm als het gister was, zo bewolkt en fris is het vandaag. De wind zit in de zuidwesthoek en is ook toegenomen tot 5 – 6 met een dikke zeven in de buien. Met de deze wind is het goed zeilen op het Duitse wad. Dat is hier zo smal dat de eilanden en de kust hier voor een oppertje zorgen en de zeegang niet al te gek wordt. Vanwege het getij hoeven en kunnen we niet vroeg weg, zo tegen de middag is vroeg zat. We kunnen uitslapen en gaan na het ontbijt – ik met frisse tegenzin – op de fiets naar het dorp om nog wat “onmisbare” zaken in te slaan, die we vanmiddag op Spiekeroog ook kunnen kopen, zónder dat we eerst een kilometer of wat moeten fietsen. Dit argument maakt op Marjanne totaal geen indruk. Ze veegt mijn bezwaren met drie woorden van tafel. ‘Je gaat mee!’ Ja, ik weet het, ik moet laten zien dat ik de baas ben, maar zeg eens eerlijk, welke man is er opgewassen tegen “vrouwenlogica”? De weg naar het dorp bestaat uit grote betonplaten die in W.O. II de start en landingsbanen vormden voor de jachtvliegtuigen die de Engelse bommenwerpers moesten afschieten voor ze de grote steden met hun havens en industrie bereikten. Overal in het duinzand, door het bos en in weilanden, zie je deze banen, overwoekerd door braamstruiken en sommige stukken onder meer dan een meter zand. De Duitsers hebben destijds, net als de Engelsen op Malta, van het eiland een groot en onzinkbaar vliegdekschip gemaakt.

Het dorp is helemaal ingericht op toeristen, Duitse toeristen om precies te zijn, Hollanders zouden hier niet veel uitgeven. De souvenirzaken, het zijn er wel een paar dozijn, verkopen bijna allemaal de zelfde quatsch en wat er aan de rekken van de vele kledingzaakjes hangt is zo oubollig dat zelfs ík er niet in wil lopen, en dat zegt wat! We zetten de fietsjes in de dorpsstraat neer en wandelen omhoog over een smal klinkerpaadje het duin in tegen een nog hoger duin gaat een trap omhoog en komen we aan de voet van de vuurtoren. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over zee. ‘Kijk Martje, daar links zie je de tonnen waar we zaterdag langs binnenliepen.’ Een Vissermannetje loopt daar in de verte het zeegat aan, hij maakt beste schuivers. We blijven hem volgen tot hij bij de kop van het eiland achter de duinen verdwijnt. ‘Stoer, zoals dat bootje zich naar binnen knokt, die zien we straks wel in de haven.’
Het wordt tijd voor de boodschappen. We wandelen terug naar het dorp waar ik blijf hangen bij de enige winkel die nog wat leuk spul in de etalage heeft en Marjanne duikt de supermarkt in.

Op de terugrit stopt Marjanne om de haverklap, zogenaamd om mij even rust te gunnen maar in werkelijkheid gaat het haar om de dikke rijpe bramen die hier overal langs de weg groeien.
Wanneer ik protesteer:’Zo verspelen we het tij!’ Maakt ze me medeplichtig door een handvol bramen in mijn mond te proppen. Terug in de haven is de modderbank midden in de haven al meer dan een meter onder water. Ik start de motor, gooi alles los en kachel naar de uitgang. Marjanne heeft de boodschappen weggeborgen, bier in de koelkast gelegd en de losse rommel zeevast gezet. ‘Kijk daar ligt het kottertje dat we zagen binnenlopen.’ Het kleine ding dat daarstraks zo nietig leek, blijkt bijna drie keer zo groot als “Zeebeest” te zijn. ‘Kan je nagaan hoe men tegen ons aankijkt wanneer wij in een zeegat liggen te klooien.’ Nog voor we de havenhoofden passeren, horen we de veerboot van twaalf uur blazen. Ik zet de motor op dead-slow tot de boot, die door de hoge pieren niet te zien was, naar binnen draait. Dan gaat het weer naar achttienhonderd klappies en wuiven we terug naar de enthousiaste vakantiegangers. ‘Martje, waar is mijn zakkammetje? Ze nemen foto’s van me.’ ‘Van jou? Kom nou, van mijn mooie scheepje zal je bedoelen.’ ‘Ga zo door vrouw en ik zet je af op een zandbank, een die met vloed onderloopt.’

Ik zet zeil, niet teveel want harder dan rompsnelheid lopen we toch nooit. De motor gaat uit maar we lopen er geen mijl minder om. De lucht is dreigend met jagende wolken en ook het zeetje, hoewel niet hoog zet behoorlijk fel door. Op de banken in de verte zien we een hele zeehondenvergadering zitten.

We jagen dik twee uur lang grandioos langs de prikken, dan lopen we Spiekeroog, het voor laatste eiland in de rij, aan. We hebben alle ruimte in de haven want er liggen bijzonder weinig boten binnen, dus leg ik ‘Zeebeest” niet in een box maar langs de steiger, dat stapt wat makkelijker op en af.
We maken kennis met twee Hollandse mannen, die met hun donkerbruine zeilsloep ook al een tijdje over de wadden scharrelen.

Ze hebben de laatste weerberichten gehoord en die geven voor morgen nog meer wind op. Nu ben ik met een schip als “Zeebeest” niet gauw benauwd, zeker niet hier op het wad. Het is alleen goed opletten bij het passeren van de zeegaten. Daar gaat de route een stuk zeewaarts en kachel je tot vlak bij de platen en de branding, dan is het even een minuut of twintig heftig tot je weer in kalmer water onder de eilanden komt. Ook moet je daar goed opletten dat je de laatste boei niet mist en te vroeg afslaat naar de volgende geul, als je daar aan de grond loopt, sla je binnen een half uur totaal aan barrels.

Het blijft rustig in de haven we zijn de enigen die met dit tij binnen zijn gelopen. Op slechts een paar boten waait een vlag, de rest is niet bemand.

Marjanne wil naar de Theestube en ik moet mee. Nu ben ik er heilig van overtuigd dat je van thee hoofdluis, zakratten en niet nader te benoemen nare kwaaltjes krijgt, die je alleen door veel koffiedrinken kan overwinnen. Helaas Marjanne is niet te vermurwen, ik moet niet alleen méé, ik moet ook aan de théé, bah! Nu is het dorp vlak bij de haven dus wat lopen betreft valt het wel mee. Even later zitten we onder een mooie oude lindeboom op een knus terrasje. ‘Zeg Martje, moet je zien wat die vent krijgt, koffie! Hoera, ik ben gered, ze hebben hier ook koffie!’ Marjanne kijkt me even vernietigend aan. ‘Je bent de hele reis al zoveel mogelijk aanboord gebleven en je hebt je onttrokken aan alle dingen die ík leuk vind, nu gaan we gewoon gezellig met z’n tweetjes op Oost Friese wijze thee drinken en daarmee uit!’ ‘Ja schat, héél gezellig, ik verheug me er echt op.’ Bij mijzelf denk ik:’Mijn Duits is stukken beter dan dat van haar dus ben ik degene die bestelt, dat geeft mij de kans om voor mij zelf koffie te bestellen. Daar is de bediening ‘Guten tag, was wünschen die herschaften?’ Ik haal diep adem, om in een mooie lange volzin zowel thee als koffie te bestellen. Maar Marjanne, die me al doorhad nog voor ik er zelfs maar aan dacht, is al druk aan het overleggen met de serveerster. Zij in half Duits, half Hollands en de serveerster half in het Duits en half in het Ostfries. Die twee begrijpen elkaar perfect en wanneer ik voorzichtig probeer een koffie te bestellen, kijken twee vrouwen me aan met een blik van “ …? Waar bemoei jij je in Godsnaam mee?”. De bestelling houdt in; Een pot thee op een theelichtje, suiker, kandij, een kannetje room, glaasjes theelikeur en een schaaltje koekjes. Wanneer ze eindelijk uit geouweneeld zijn denk ik nog iets van mijn manlijke waardigheid te redden door resoluut een wafel met warme kersen en slagroom te bestellen.
De serveerster kijkt even vragend naar Marjanne. Die haalt bijna onmerkbaar haar schouders op en knikt genadig. Weg is mijn zelfrespect, ik mag lijden dat ze morgen zeeziek wordt!


Albert

Naar Neuharlingersiel.

Di. 02-09-,08

Het waait lekker, noordwest 6-7 bft. en de weerberichten beloven nog een beetje meer wind, 8-9 bft uit het zuidwesten. We zouden vandaag naar Wangerooge gaan, het laatste eiland in de rij tussen Eems en Jade. ‘Martje, nu naar Wangerooge gaan is niet zo slim, weetje nog hoe we daar met “Dinges”lagen te steigeren en te slingeren toen met hoogwater de pieren rond de haven helemaal onderliepen en de golven vrij naar binnenstormden? En dat was met zuidwest 7-8 bft.’ ‘Ja nou, dat was niet leuk meer midden in de nacht in de stromende regen steeds opnieuw de fenders er weer tussen werken en oppassen dat je geen hand of voet afknelt, wat ging dat gemeen tekeer.’ ‘Juist, en nu komt er nog meer wind dan toen, we blijven lekker nog een dagje liggen maar één ding, ik ga niet nog eens thee drinken!’ Niet dat ik het niet leuk vond of zo maar dat hoeft Marjanne niet te weten, ik heb nu eenmaal een image op te houden.

Marjanne gaat wat lekkere broodjes halen en ik luister wat weerberichten uit. Wanneer ze terug komt zeg ik:’Vanmiddag na drieën komt de beloofde 8-9 bft. pas hier, zullen we straks naar het Noordzeestrand gaan en lekker langs het strand struinen?’ Marjanne zegt:’ Wacht even.’ Ze haalt míjn Duitse wadden kaart uit de la en legt hem op míjn kaartentafel, pakt míjn passer en míjn getijdentafel. Even later zegt ze:’Neuharlingersiel is hiervandaan iets meer dan een uur varen en met het tij komen we ook redelijk uit, als jij vindt dat het kan wil ik nu wel vertrekken, dan zijn we dik op tijd binnen.’ Even heb ik de neiging om dit staaltje aan insubordinatie grenzende brutaliteit meteen de kop in te drukken maar zoals gewoonlijk moet ik toegeven dat ze eigenlijk gelijk heeft. Ik kijk naar de lucht en luister naar de wind die af en toe al lekker door het want giert. ‘Oké, het zal wel even hobbelen worden maar echt gevaarlijk is het niet, zet alles maar zeevast. Ik kan trouwens merken dat je ribben niet meer zo zeer doen, je bent weer net zo brutaal als altijd.’

Voor Neuharlingersiel hoeven we geen zeegat te passeren, het ligt bijna recht aan de overkant aan de vaste wal en het wad is hier tamelijk smal, waardoor de golven niet veel aanloop hebben. Even voor elven varen we het haventje van Spiekeroog uit. Buiten de haven moeten we behoorlijk opsturen voor de stroom en zo nu en dan maken we behoorlijk slagzij maar dat is meer van de wind dan van het zeetje hoewel er af en toe een beste plens buiswater over “Zeebeest” heen vliegt zit ze daar niet mee integendeel ze lijkt er wel lol in te hebben. En wij? Wij zitten lekker droog in de stuurhut achter de ruitenwissers. Geen gedoe met zeilpakken en laarzen maar gewoon in een korte broek met T shirt en op slippers. Al dat stoere gedoe van koud en nat worden hoeft niet meer voor mij, dat heb ik vroeger allemaal al gehad maar nu, sinds ik de jaren des onderscheids heb bereikt en geacht wordt mijn verstand te gebruiken, ben ik liever een droog warm watje dan een bibberende held.
We komen bij de aanloop naar de haven, ook hier wil de stroom ons buiten de geul zetten.

Om 12:10 meren we af in het jachthaventje. Er staan borden die aangeven dat kielboten vooraan moeten afmeren want achterin valt het met laagwater bijna droog. De Duitse LM 24 die ook in Spiekeroog lag en gister al vertrok, ligt hier ook. Van de schipperse krijgen we de toegangscode van de deur bij de loopbrug en de nodige informatie over de douches etc. Hoewel ik het nut van meer dan een keer per kwartaal douchen niet inzie, wil Marjanne toch dat ik iedere dag even tussen de stralen door ren, of anders met de “oppomp hoge druk boorddouche” en een stukje zeep in de kuip ga staan klooien. Met onze douchetasjes lopen we over het parkeerterrein naar het haven gebouw en tikken de code in van de deur naar de sanitaire afdeling. Alles is gloednieuw hypermodern en kraakhelder, petje af. Ook de haven hoofden en de pieren zijn gloedje nieuw en – alweer volgens de buurvrouw – betaald door de EEG. Bij het oostelijke havenhoofd is zelfs een trailerhelling aangelegd, zodat ook speedboat malloten hun ongein hier te water kunnen laten.

Na de boterham gaan we wandelen. Marjanne wil het stadje in en ik wil een rondje visserijhaven doen. Het stadje is saai en hoewel Marjanne nog even weifelend voor een kürbad blijft staan, zijn we snel uitgekeken. Met alleen nog een tussenstop bij de viswinkel, struinen we weer naar de haven. De kottertjes, met hun masten bomen en netten, zijn altijd weer mooi en vertrouwd.

Aan die kleine stoere reddingsbootjes, die je hier in bijna iedere waddenhaven tegenkomt, kan ik ook nooit zomaar voorbij lopen.

Onder de stuurboord railing kan de hele kuipwand naar buiten klappen om drenkelingen makkelijker aan boord te trekken.

Nog een kottertje

Aan het end van de haven vinden we een paar bronzen vissers.

‘Martje, laten we ons eens als toeristen gedragen, ga er maar naast zitten dan maak ik een foto. Hé zeg, zo intiem hoeft nu ook weer niet!

Van jou neem ik geen foto’s meer, van nu af aan komen er alleen nog maar bootjes op de kiek.

We lopen nu aan de westkant van de haven, het reddingsbootje ziet er vanaf hier ook stoer uit.

Vooruit Martje, laten we maar weer aanboord gaan, ik krijg trek in gestoofde vis met botermosterdsaus. Nee, geef me maar een arm en bíj me blijven, als je je al niet weet te gedragen bij een bronzen visser, wil ik liever niet weten wat er gebeurt als je een echte tegen het lijf loopt, lellebel die je bent.’ Ze kijkt me stralend aan. Vrouwen !!!



Albert

Wat weet je dat toch weer leuk en sappig te brengen. Zelfs van de meest "gewone" dingen weet je nog iets leuks te maken.

Dankjewel, Robert

Wangerooge




Wo. 03-09-,08

De wind is vandaag wat afgenomen, zuidwest 6-7. De lucht is grauw met jagende wolken maar tot nu toe, het loopt al tegen de middag, heeft nog niet geregend. We overleggen, gaan we verder of blijven we nog een nachtje? Hoewel het haventje best aardig is, valt het stadje wat tegen. ‘Laten we maar gaan, ik zie al van mijlenver dat je toch geen rust in je lijf hebt.’ zegt Marjanne. We zetten alles zeevast en ik wandel nog even naar de glasbak en vuilcontainer. Bij terugkomst loopt de motor al en staat de juiste kaart op de laptop.
Zowat klokslag twaalf ontmeren we en kachelen de haven uit. Het is niet bepaald druk op het wad, voor zover we zien kunnen zijn we de enige, zelfs de viskotters laten zich niet zien. Zodra we een stuk uit de kust zijn is alles grauw; de dijk achter ons, de lucht, de eilanden in de verte, zelfs de zee is - op de schuimkoppen na - grauw. Het enige dat kleur heeft zijn de spaarzame rode boeitjes die op plekken liggen waar het net even te diep is voor prikken. Onder klein tuig jagen we net als de wolken over een bijna angstaanjagend wad. Waarschijnlijk heb ik een gen teveel of te weinig, want ook dit vind ik prachtig. Helemaal wanneer we bij het zeegat tussen Spiekerooge en Wangerooge een eind zeewaarts moeten en op de banken zeehonden ontdekken.

Door de vloedstroom, die we hier fors tegen hebben, komen we niet hard vooruit. Eindelijk passeren we de laatste ton, we maken een gecontroleerde gijp en varen met een rotgang voor de stroom, zowat op tegenkoers, de volgende geul in. We zitten nu dwars van de westkant van Wangerooge en moeten de kop van het eiland ronden naar de haven. We blijven wel een behoorlijk eind uit de kust want onderwater steekt er een behoorlijk lange stroomgeleidedam een eind het zeegat in. Wie hier voor het eerst komt moet goed opletten, hoewel een kardinale ton het gevaar dekt, is het hier, waar verschillende geulen bij elkaar komen, een verneukeratieve toestand. Wanneer je de haven aanloopt bij minder dan halftij is het zaak om vlak voor de ingang dicht langs de bank aan BB te gaan omdat, hoewel je de neiging hebt om er juist weg te blijven, nu net dáár het meeste water staat. Voor ons maakt het niet veel uit hoe we aanlopen, het is 45 minuten voor hoogwater dus ook op de ondiepte kan je nu staande drinken. Om 14:12 uur meren we af langs de gastensteiger.

Het water staat al boven de havendammen, je ziet aan de andere kant van de haven de golven wit worden wanneer ze over de keien heen de haven inlopen.

Achter in het veerhaventje gaat de reddingsboot behoorlijk tekeer. Ze maakt af en toe halen van een graad of dertig en ligt zwaar tegen het ponton aan te rijden. Het ponton zelf gaat ook zwaar tekeer en maakt geluiden waar je bang van wordt.

De andere kant uit staat de oude West Turm, een gigantisch groot gebouw dat vroeger vuurtoren en kazerne was maar nu dienst doet als vakantieverblijf voor de schooljeugd. Het dorp zelf ligt vier á vijf van kilometer van de haven en is te bereiken met trein, fiets en te voet. Het treintje komt over zijn enkelspoor dwars door het beschermde natuurgebied aangetuft. Met hoogwater rijdt het met de wielen door het zeewater. Alles wat met de veerboot aankomt, mensen en goederen wordt per spoor vervoerd. Auto’s zie je hier niet, wel paard en wagen en elektrische lorries maar zelfs die komen niet bij de haven. De gebouwtjes aan de haven, zoals havenkantoor zeilclub en douches, staan op vloedpalen.

Met eb zou je rechtop staand in je bijbootje zo onder de steigers door kunnen maar een kwartiertje na het nemen van deze foto slaan de golven er al overheen.

Marjanne zegt, terwijl ze me met grote onschuldige ogen aankijkt.’Als jij de fietsjes even pakt en zoet meegaat, krijg je straks in het dorp een lekker ijsje van me.’
‘Ha, gij immoreel vrouwmens, denkt gij mij te kunnen omkopen met kleverige koude zoetigheden. Neen, driewerf neen, deze man heeft vaste principes waar hij niet van zal wijken, bovendien moet er ten zeerste ende hoognodig naar het lek geluisterd worden dus, helaes aerdnotenkaas ’ ‘En als ik je nu eens heel lief aankijk en van dat ijsje iets als bier met braadworst maak?’
Oh, gij valse deerne, daar raakt gij mij op een zwakke plek. Voor zulk een traktatie begeef ik me zelfs te voet naar gindse negorij.’ Ze begint liefjes en voldaan te glimlachen. Oh nee, me and my big mouth. Ik voel met mijn klompen aan dat ze me aan mijn woord gaat houden en dat tegenstribbelen niet zal helpen.

Terwijl het treintje een heel stuk af steekt door het kweldergebied, moeten wij een hele omweg maken langs een pad richting West Turm, voor we dwars uit naar het dorp kunnen.

Dat was vroeger wel anders, toen liepen we, net als iedereen, gewoon over de spoorbaan naar het dorp. Wanneer het treintje dan floot ging iedereen even naast de rails staan, soms bij hoogwater, met je voeten in het water en je schoenen in je hand. Nu kan dat niet meer, zowat om de twintig meter staan er bordjes verboden toegang en beschermd natuurgebied aan de andere kant van de afzetting. Zelfs het kleine jachthaventje voor zwaardboten daar in dat in dat doodlopende kreekje, moest wijken voor de vogels. Dezelfde vogels die zich vroeger ook al geen ene moer aantrokken van wandelaars of bootjes en ook nu, aan de verkeerde kant van de afzetting naar voedsel zoeken.

Kijk, zie je die streep daar onder de horizon? Dat zijn de spoorrails die net boven water komen.

Zo rondkijkend en pratend wandelen we, ik met mijn tong op mijn schoenen, hand in hand richting dorp.
Uit de struiken komt opeens een grote hond het pad op lopen, om zijn nek draagt hij een grote rode zakdoek en in zijn bek een mand vol kleine wilde appeltjes. Omdat Marjanne niet wil geloven dat het de wolf van Roodkapje is, leg ik haar uit dat het een eeuwen oude traditie is op de Oost Friese eilanden, dat honden er zelfstandig opuitgaan om appels te pukken:’ Daar worden ze op getraind en ze mogen niet thuiskomen voor de mand helemaal gevuld is.’ Net op dat moment komt er een vrouw uit het struikgewas die de hond bij zich roept. ‘Deze is overduidelijk nog niet klaar met zijn training maar hij is op de goede weg, ik denk dat hij over een maandje op kan voor examen.’ Heel even twijfelt Marjanne, dan port ze me liefdevol in mijn zij. ’Ach jij, ik trap er nog bijna in ook!’

We raken aan de praat met de vrouw. De hond vindt het heerlijk om iets mee te mogen sjouwen en bovendien gaat hij zo niet achter ieder konijn aan dat zijn pad kruist. Van de appeltjes, die keihard en niet te eten zijn, stookt ze drank. Wanneer ik vraag of dat niet een ietsepietsie illegaal is, zegt ze met een knipoog dat hier op het eiland andere regels gelden dan aan de vaste wal.

In het dorp aangekomen moet ik eerst verplicht mee langs alle winkeltjes, daarna krijg ik eindelijk mijn braadwurst met een héle grote pul bier. Midden in het dorp staat een buiten gebruik gestelde vuurtoren, met in de tuin wat ouwe rommel. De oude stoomloc komt volgens mij uit de doos van een Märklin modelspoorbaan. Het reddingbootje is er zo een als er vroeger op het achterdek van de grote reddingsboten stond en gelanceerd werd voor reddingen op ondiep water. Die van tegenwoordig zijn breder met een voller voor en achterschip.

Voor we teruggaan, lopen we eerst nog even naar de boulevard. De Noordzee ziet er grimmig uit, de branding ziet wit van het schuim met flinke golven die met veel geraas breken op de banken en het strand.

Op de terugweg heeft Marjanne, onder het motto “de sterkste benen zullen de zwaarste lasten dragen” de rugzak met boodschappen om. Ver voor ons uit stapt een ploegje jongetjes en meisjes flink door, richting West Turm. ‘Die moeten zeker op tijd zijn voor het eten, Duitse punktlicheid en dat soort dingen.’ Zeg ik. ‘Kijk.’zegt Marjanne en wijst op een jochie van een jaar of tien, dat ons in looppas inhaalt. ‘Die komt straks te laat, die redt het niet voor zessen.’
Het joch is ons geen veertig meter voorbij, wanneer hij stopt, aan de kant van de dijk gaat staan en begint te plassen. Met een krachtige straal pist hij met een mooie boog die schittert in het waterige zonnetje dat net doorkomt. Dan is hij alweer onderweg in een tevergeefse poging om zijn vriendjes in te halen. Marjanne, die even vol bewondering naar dat schouwspel keek, zegt:’Zag je dat? Die straal ging hoger dan zijn eigen hoofd. Even werpt ze een peinzende blik in de richting van míjn jonge heer. ‘Hoe hoog kom jij eigenlijk?’




Albert

Heb weer eens smakelijk gelachen. Mooie foto's ook: echt Waddenlicht!

Even werpt ze een peinzende blik in de richting van míjn jonge heer.

volgens mijn is die net zo oud als zijn baas :cry:

Dank je wel Albert.
Ik blijf genieten van je verhalen, je humor en je taalgebruik.
Het boek in de boordbibliotheek wordt dikker en dikker.
Zeilersgroet,
Rakadam

Kijk, zo word onze topo en geografische kennis ook weer verrijkt
nl.wikipedia.org/wiki/Wangerooge

Mijne heren, dank voor dit open doekje.

- buiging, pasje naar achter, doek valt, zijwaarts af in de coulissen -

..... en vervolgens uit verlegenheid een stuk in de kraag .....

Wo. 03-09-,08

Wangerooge.


Dankzij de lange uitputtende wandeling naar het dorp en terug, smaakt de warme prak me berengoed. Het is dan ook logisch dat ik niet meer de kracht heb om te helpen bij de afwas.
Toch verzaak ik mijn plichten niet want het volgend uur luister ik uitvoerig naar het lek.
Langzaam kom ik weer bij de mensen, voorzichtig gluur ik of de afwas er nog staat, nee hoor, Marjanne heeft het weer helemaal alleen gedaan en kijk, er is zelfs koffie. Waar vind je vandaag de dag nog zo’n stuurman m./v. ben ik een mazzelpik of niet?

De weerberichten voor morgen geven 7-8 bft. met 9 in de buien. Dat is hier op het smalle wad vlak onder het eiland langs nog wel te doen maar op de onbeschutte Jade is dat gekkenwerk. Marjanne is het er mee eens, we blijven een dagje langer. Met een bak leut in mijn hand scan ik wat VHF kanaaltjes af. Tegen Marjanne, die gezellig tegen me aan kletst, zeg ik opeens:’Stil, luister! Er is noodverkeer op kanaal.16.’ Inderdaad, er is een zoekactie aan de gang i.v. met een MOB. Het speelt zich af net boven de eilanden en er doen veel schepen reddingboten en enige helikopters aan mee. Langzaam maak ik uit de gesprekken op dat het om iemand van de driemast bark “George Fock” gaat. Later wordt dat bevestigd, een vrouwelijke cadet is overboord gegaan en nog niet gevonden. De hele nacht gaat de zoekactie door maar tevergeefs, ze wordt niet gevonden.

Do. 04-09-,08
Er staat een beste poep wind ZZW 7-8 met een vette 9 in de buien. Dit is zeker geen weer om met wind tegen tij op de Jade te zitten. De “yachty’s”, waaronder ik, slenteren wat langs de haven en kijken met een “deskundige” blik naar de lucht waarna we met een veelbetekenende blik naar elkaar knikken. Het duurt niet lang of er vormt zich een clubje “Old salty dogs” die de verschrikkelijkste stormen lachend hebben afgereden. ‘Iedereen was zeeziek maar Verdamt nogmal, ik heb ons, twaalf knopen lopend op de kale mast, veilig binnengebracht.’
We knikken begrijpend en proberen ondertussen een nog beter verhaal te verzinnen.
Nadat ieder zijn eigen “echt eerlijk waar” verhaal heeft verteld en de anderen net doen of ze het nog geloven ook, komt het gesprek op de MOB actie van vannacht. Nu wordt iedereen wat serieuzer. De meesten van ons hebben opgroeiende of volwassen kinderen. De teneur van het gesprek is dan ook;’Het zal je kind maar wezen, daar moet je toch niet aan denken?‘.

Het clubje “Viejo Lobo’s de Mar” – Oude Zeewolven- valt uiteen maar de schipper van het jacht achter ons heeft nog wat vragen over “Zeebeest”. Dan komt het gesprek, hoe kan het ook anders, op de beste tijd om te vertrekken naar Wilhelmshaven. Om ook op de Jade het tij mee te hebben, moet je hier zo vroeg mogelijk vertrekken maar niet al te vroeg, want dan kom je vast te zitten op het wantij. Hij zegt:’Je steekt 1.35? Kijk zie je die stalen ladder daar achterin tegen de steiger?’ Hij wijst naar de steiger waar gistermiddag de golven overheen sloegen. “Wanneer het water precies midden tussen de 7e en 8e trede van boven staat, vaar je in één ruk naar Wilhelmshaven.’ Dat is een gouden tip, je hoeft niets te berekenen en het maakt ook niet uit of het spring of dood tij is.

Vr. 08-09-,08.

De wind is afgenomen tot een lekker ZW windje, 4 bft. Het is half bewolkt met goed zicht.
Marjanne fietst naar het dorp voor boodschappen en ik “pas op de boot”.
Om half een met een lekkere broodmaaltijd achter de knopen, zit ik ontspannen naar het stijgende water bij de ladder te kijken. Dat wil zeggen als ik kijk gebeurt er niets maar als ik ook maar even mijn blik afwend, is het water stiekem een paar cm. gestegen.

Om 13:05 uur is het zover het waterstaat exact tussen tree 7 en 8. We kachelen de haven uit en volgen de boeitjes naar het oosten. Al snel wordt het ondieper en maken de boeitjes plaats voor prikken. Een goeie mijl voor ons uit vaart de buurman, hij steekt wat minder dan wij en kon dus eerder weg. Hé, daar vaart er nog een, hoewel varen? Een iets groter zeiljacht zit vast op het eerste wantij en is, zo te zien, een meter of dertig naast de geul gezet. Wanneer we binnen praaiafstand zijn gekomen vraag ik of hij een rukkie wil. Nee, niets aan de hand het water komt nog veel meer op. Ja, dat weet ik zelf ook wel maar als de stroom hem nu al een end buiten de geul heeft gezet, vraag ik me af waar hij straks terecht komt, zeker nu hij zelfs nog geen anker heeft uitgebracht. Nou ja, hij moet het zelf weten. ‘Heb je marifoon aanboord?’ ‘Ja?’ Zegt hij verbaasd. ‘Goed, dan kan je als het nodig is HILFE roepen.’ Ik zet de schoten weer strak en kachel verder. Na een paar honderd meter worden we zacht afgeremd in het zachte slik op het wantij. Het anker hoeft er nog niet in, want we lopen nog een mijl of twee. Opeens neemt de snelheid weer toe, we zijn over het eerste wantij heen en van het volgende zullen we geen last hebben, voor we daar zijn is het water alweer een stuk gestegen.

Zo zeilen we tot het end van Wangerooge, hier buigt de geul zo ver naar het zuiden, dat we het niet meer bezeild hebben. Oké, daar hebben we een motor voor. De Boeien en prikken, liggen hier niet op de plek die de kaart aangeeft, dus moet er serieus genavigeerd worden, vooral om dat er hier af en toe een beste dwarsstroom staat Vanaf de Jade komt ons een Hollandse tjalk tegemoet. Op haar kale fok loopt ze als een speer, prachtig om te zien en helemaal thuishorend op dit water. Dat moet op de kiek!

Nog snel een plaatje in het voorbijvaren en weg is ze.

We zitten in het laatste geultje nog even, ja nu, het echolood geeft diepwater aan, we zitten op de Jade. We hebben het tij mee maar de wind tegen, dat wordt hobbelen tot Wilhelmshaven aan toe. Niet ver naast ons varen de grote tankers af en aan, het lijkt wel spitsuur. We varen net buiten de boeien maar kunnen niet nog dichter onder de kust kruipen wegens baggerwerkzaamheden en lange ver uitstekende tankerpieren. En dan ook nog, en dat is nieuw voor mij, liggen er hele rijen boeien met hangende mosselcultuur. Het is maargoed dat we niet in donker aankomen, voor je het weet is “Zeebeest” een mossel boei geworden.

Om 16:50 draaien we de buitenhaven in, we hebben er nog geen vier uur over gevaren.
‘Zo Martje, dit het verste punt van dit reisje, vanaf hier gaat het weer richting Holland, vind je het jammer?.’ ‘Ja nou, het liefst doe ik nog een rondje Oostzee.’ ‘Het is jammer maar onze werkgevers kunnen ons niet zo lang missen.’ ‘Kijk Albert, is dat soms dat schoolschip?’ ‘Ja, dat is de “George Fock”.’ Aan BB, aan een pier van de Kriegsmarine, ligt de spierwitte slanke bark.

We denken even aan het meisje dat deze reis niet overleefd heeft. Daar worden we toch weer even stil van.

We roepen de sluis op. ‘Wilhelmshaven sealock, Zeebeest!’ We krijgen te horen dat we meer dan een uur in de wacht mogen staan. Nu is dat al niet zo leuk maar dat er nergens enige aanleg mogelijkheid is vind ik een stuk erger. Alle palen en kades zijn van de marine en streng verboden toegang. Waar moeten we eigenlijk op wachten? Er zijn twéé sluiskolken en er drijven hier alleen een paar zeiljachtjes en die kunnen in no time geschut zijn, so what is the problem? Heel langzaam laten we ons door de wind naar de andere kant van de haven drijven en stomen dan weer langzaam op naar de bovenwindse kant. Verrek, ik hoor een trompet. Ik kijk om me heen, op deur van de SB kolk staat een eenzaam figuur met een trompet. Hij speelt de sterren van de hemel, prachtig! Hij heeft een breed repertoire, van O Mein Papa gaat het naar Heimatloos en via een paar shanty’s naar Land of Hope and Glory.
Met zo min mogelijk motorgebruik blijf ik dicht bij de sluisdeur drijven. Marjanne en ik kijken elkaar even aan, we denken allebei. ‘Dít is een cadeautje.’ Opeens komt er leven in de BB kolk, vanuit de binnenhaven vaart er een tallship in. Wanneer ze voor in de sluis ligt herken ik haar, het is de “Mir” het Russische Clippership.

Met twee sleepboten komt de “Mir” de sluis uit.

Ze nadert de “George Fock” en groet haar door de natievlag, die ze aan de bezaangaffel voert, te laten zakken.

Om 18:05 uur Mogen we eindelijk de sluis in. We zijn met drie jachtjes en een boot van de zeekadetten. ‘Ik begrijp nu waarom we moesten wachten Martje, ze schutten hier alleen met volle bak, het past maar net.'

Na de sluis zie ik iets bekends, de sloepen van de “Rotterdam”. Zelf ligt zij al in Rotjeknor maar de sloepen worden hier opgeknapt en per schip nagezonden.

‘Zeg Martje, zullen we die dingen achter “Zeebeest” knopen en ze zelf naar Rotjeknor brengen?’ Haar blikken zeggen me genoeg. ‘Oké, laat maar, mijn zeesleperbloed begon even te bruisen maar het is al weer over.’ Ik kijk nog even om, ik weet zeker dat het me zal lukken, uiteindelijk hebben die dingen zelf ook een motor.

We meren af voor de eerste brug van het Ems – Jade kanaal. En morgen?
Morgen worden we binnenschippers.



Albert

Het is jammer dat we het verste punt in jullie vakantie hebben bereikt.
En dus op de terugweg gaan... dat betekend dat het eind in zicht komt en de verhalen dus langzaam zullen gaan stoppen (in deze episode)

Van mij hadden jullie best de Oostzee op mogen gaan

Maar zal ook genieten van de terug reis, bedankt voor het schrijven.

Eric.

Hallo Eric,

Het is leuk dat je mijn schrijfsels waardeert. Hoewel we nog niet thuis zijn, komt het eind in zicht maar dat wil niet zeggen dat ik dan niets meer te melden heb. We zijn al meerdere keren naar de Oostzee geweest en ook toen heeft dat foto's en een reisbeschrijving opgeleverd.

Vr. gr. Albert

Het is alsof ik zelf een beetje op vakantie ben, daarom lees ik ze graag, maar zeker ook vanwege je schrijfstijl. We hopen er nog lang van te mogen genieten.

Al een aantal avonden lezend op dit forum doorgebracht. Heb genoten van je verhalen over de Zeeland en over je herinneringen aan de vaart. Ook dit vakantieverhaal is leuk om te lezen, de droge verteltrant en de humor spatten er van af. Ben altijd blij als ik thuiskom van de werkdag en zie dat er een nieuw verhaal aan dit topic is toegevoegd.


En voor Lannes, ook jij schrijft goede verhalen, gaat er nog een vervolg komen op dit forum of moet ik wachten op het boek?