Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Vakantie!


De laatste werkdag voor de vakantie, een vrijdag, heb ik late dienst en dus ‘s morgens tijd om het “Zeebeest” alvast naar Edam te varen. Omdat de boot langszij onze ark ligt, hebben we alle spulletjes in de afgelopen dagen al op ons gemak aanboord gebracht en kunnen we zo vertrekken. De mast hebben we de dag er voor gestreken dus om 07:30 is het “voor en achter”. Het ochtend zonnetje is al behaaglijk warm wanneer we op ons gemak door de mooie Purmerringvaart kachelen. Om 08:15, na vier vaste bruggen en twee mokken koffie, laat ik het “Zeebeest” zachtjes met de kiel in de modder bij de oever lopen en kunnen we de mast weer zetten. Na een half uurtje zijn we weer een zeilschip en varen we, “dead slow”, naar het klapbruggetje van Kwadijk dat pas om negen uur bedient wordt. Ook nu doen we kalm aan want in Edam hebben ze een soort van konvooivaart regeling en alleen op de even uren gaat het hier van af de ringvaart richting IJsselmeer. De brugwachter is dit keer niet Klaas maar een ander die af en toe invalt. Op mijn vraag:’Is Klaas weer vissen in Ierland?’ krijg ik te horen dat Klaas zijn arm heeft gebroken en voorlopig uit de running is. ‘Hoe heeft hij dat nu weer versierd?’ ‘Tja, hij is gevallen met zijn fiets.’ ‘Was dat soms oorzaak ….?’ Vraag ik en maak een gebaar van glasheffen. De brugwachter lacht een beetje maar geeft geen antwoord.
Ik weet genoeg, Klaas kennende ….! Dwars door het oude hart van Edam is het weer prachtig varen.

Het mooie oude werfje, dat op het meest idyllische plekje van Edam ligt, was nog niet zo lang geleden blijkbaar een geweldige overlast voor een stelletje nieuwbakken Edammers die alles in het werk stelden om het eeuwenoude werfje weg te krijgen.

Een tjalk wordt, terwijl we langsvaren, te water gelaten. Omdat het zo langzaam gaat en ik ook aan het fotograferen ben, heb ik niet eens in de gaten dat er beweging in zit maar de schipperse van de tjalk maakt me er attent op dat, als ik niet opschiet, we er de eerste twintig minuten niet meer langs kunnen.

Om 10:40 varen we de Zeesluis in en meren om 10:55 af in de buitenhaven.

We bellen naar huis om dochterlief te vragen om ons met mijn auto op te halen. Hoewel, míjn auto? Die woorden gebruikt zij ook en inderdaad maakt zij heel wat meer kilometers dan ik. En eerlijk is eerlijk, zo af en toe betaalt ze ook een volle tank. Over verzekering, wegenbelasting en APK/service beurten moet pa niet zeuren, wel dan? Tegen twee uur sta ik, keurig in uniform, nog één lange, lange, wacht lang sluismeester te spelen maar mijn gedachten zijn bij de boot. Om 22:00 uur sluit ik de zaak af, zet het alarm bij en verdwijn met een stofwolk. Even thuis omkleden, dan rijden we met mijn zwager en schone zus naar Edam. Aanboord gaat de eerste fles wijn open:’Proost, op de vakantie!’ Voor zwager en schone zus weer vertrekken vragen ze waar we heengaan. Wel dat kan Engeland of Denemarken worden, dat ligt aan de wind, maar eerst moeten we verplicht naar de “Eemhof” aan de Randmeren, want onze dochter heeft daar voor een weekje een bungalow gehuurd en staat er op dat we ook twee dagen komen. Gelukkig is daar een jachthaventje, zodat we er met de boot naar toe kunnen en ik tenminste het idee heb dat mijn vakantie echt begonnen is.


Wordt verv. Albert

Mooie foto,s van bij het werfje Albert, gelukkig bestaat het nog steeds.
Nou ben ik al weer benieuwd naar de volgende afleveruing.... het smaakt naar meer.

Vertrek uit Edam.

Tegen zessen loopt mijn wekker af. Ik geef er een klap op en zeg:‘Verdomme, is dit nu vakantie? Ik droomde net zo lekker van eh, laat maar zitten, niets bijzonders.’ Dat had ik niet moeten zeggen, als er iets is waar nieuwsgierige vrouwspersonen niet tegen kunnen, dan is dat wel dit soort half afgemaakte zinnen. Marjanne is meteen klaarwakker en zit recht overeind.’Wat bedoel je, heb je van een ánder gedroomd?’ Ik bespeur, haast niet waarneembaar, een venijnig ondertoontje. Oppassen Albert, je vaart door een mijnenveld! ‘Ja schat, ik droomde van een ander, ze had prachtige groene ogen, pikzwarte haren en een figuurtje zo mooi, wauw.’ Over ogen gesproken, die van Marjanne spugen nu vuur, maar heel beheerst, met een stem die water kan doen bevriezen, zegt ze:’Zo schat, wat hebben jullie dan wel zo allemaal gedaan?’ ‘Dat zal ik je vertellen schat ik heb haar onder haar kin gekriebeld en over haar rug gestreken, net zo lang tot ze begon te spinnen van genoegen en zachtjes miauw zei. Marjanne geeft me een por en valt over me heen ‘Oh, de kat! Lelijke pestkop die je daar bent!’ Ik krijg een dikke zoen en word even stevig omhelst, maar net als ik mijn grijpgrage handen naar háár uitsteek, laat ze zich soepel uit de kooi glijden en lacht me uit. Vrouwen …!

Zo, eerst maar vertrekken, koffie en een boterhammetje doe we straks wel als we varen.
Dat wordt trouwens motorbootje spelen, want de wind is ZZO 1-2, dus dat wordt er tegenin kachelen, want laveren met zo weinig wind gaat me een beetje te lang duren. Terwijl ik de motor start, stapt Marjanne de kuip in, ik hoor een klap en een kreet van pijn. Marjanne is uitgegleden op de pas gelakte kuipvloer die door de ochtenddauw spekglad is geworden.
Meteen sta ik buiten om haar overeind te helpen maar ze wil niet dat ik haar aanraak. Het blijkt dat ze met haar ribben op de scherpe rand van het bakskistdeksel is gevallen. Ik zie onze vakantie al in het water vallen maar Marjanne wil niet terug naar huis, met een van de pijn vertrokken spierwit snuitje zegt ze. ‘Als ik even zo blijf zitten gaat het zo wel weer.’ Zo zie je maar, als het om pijn gaat zijn vrouwen een stuk flinker dan mannen, het is maar goed dat wij de kinderen niet moeten baren. Even later mag ik haar voorzichtig overeind helpen en kan ze, in de stuurstoel zitten.

Om 06:20, het is nog niet helemaal licht, vertrekken we uit Edam. Amper buiten de piertjes zet ik “Wilhelm” de autopilot bij, want voor ons uit rijst de zon uit zee op en dat moet op de foto.

Een halve mijl buitengaats zetten we koers op het “Paard van Marken”. Onder de dijk bij Edam ligt een platbodem voor anker, die heeft hier de nacht doorgebracht.

Voor de ingang van de Gouwzee passeren we een meetpaal van RW S. Links daarvan ligt Marken in het ochtend zonnetje.

07:35 Het Paard van Marken op 0,2’ dwars over SB.

We zetten koers op Pampushaven en vandaar naar de Hollandsebrug waar we om 09:20 onderdoor kachelen. Ook hier op het Randmeer valt er niet te zeilen, de wind is te zwak en we hebben nog een flink stuk te gaan. Al meer dan een uur zijn we bezig om in te lopen op iets dat ik niet helemaal thuis kan brengen maar zo te zien drie masten heeft die niet achter maar náást elkaar staan. Eindelijk zie ik wat het is, drie botters naast elkaar geknoopt, waarvan de twee buitenste de motor gebruiken.

Om 12:10 liggen we afgemeerd in het haventje van de “Eemhof”.
Voorzichtig help ik Marjanne aan de wal en gaan we op zoek naar het huisje dat mijn dochter heeft gehuurd. Even later zit Marjanne, stijf rechtop, in het zonnetje in de achtertuin.

Omdat de pijn maar niet wil zakken nemen we contact op met de huisartsenpost in Harderwijk, achter in de middag mogen we langskomen. Met de auto van mijn dochter, die voor zover ik weet nog altijd op míjn naam staat, rijden we naar het ziekenhuis.

We moeten aan de achterkant wezen. Even later zitten we tussen de andere kneusjes, lammen en blinden op onze beurt te wachten. Zoals gewoonlijk zijn de gesprekken in de wachtkamer weer zó opwekkend, dat je spontaan zin krijgt om op sommige figuren een niet al te zachtzinnige variant van euthanasie toe te passen. Eindelijk is Marjanne aan de beurt. De dokter onderzoekt haar grondig en komt tot de diagnose; Gekneusde of gescheurde ribben, er steken geen stukken rib door vitale organen, foto’s maken heeft geen zin want in het gips zetten kan niet, het moet uit zich zelf genezen en het kan zes á zeven weken duren voor het over is. Dat wordt dus geen tropisch zwemparadijs, midgetgolf, steltlopen, sjoelbakken of weet ik veel wat er nog meer voor fantááástisch leuke dingen te doen zijn in zo’n voorgekauwd pretpark. Terug in het bungalowpark laat ik mijn dochter weten dat, mama nergens aan deel kan nemen en ik haar, uit solidariteit, wel gezelschap moet houden. Een beter excuus om me aan al die ongein te onttrekken had zelfs ík niet kunnen verzinnen.

’s Avonds, wanneer we voorzichtig terug wandelen naar het “Zeebeest”, zien we aanboord een briefje liggen. O nee hè, wat stom van me, nu weet ik het weer, ik ben door alle commotie helemaal vergeten dat Marvin zou proberen om nog even langs te komen zodat we zijn nieuwe boot konden bezichtigen. Inderdaad, het briefje is van Marvin, hij heeft zich wél aan de afspraak gehouden. Ik ben hem een excuus en een rondje schuldig. Sorry Marvin, je hebt nog wat van me tegoed.



Albert.

Weet je wel heel zeker dat je Marjanne niet een pootje gelicht hebt ?

Maar Eric, is dit soms een lichte vorm van beroepsdeformatie? :? Pootjelichten, dat doe je bij een schaap dat geschoren moet worden en natuurlijk nooit bij een vrouw.
Daar komt nog niet genoeg wol van af om een kinderwantje te breien. :roll:

Nee hoor geen beroepsdeformatie...........maar er zijn genoeg mannen die er alles voor hebben om onder de verplichtingen uit te komen. Natuurlijk jij niet Albert, zo plichtsgetrouw als je bent..............

Je hebt er inderdaad veel voor over om maar niet te hoeven midgetgolfen in centerparcs.

Excuus is natuurlijk absoluut niet nodig, rondje daarentegen wel

We maken wel weer een nieuwe afspraak. het is niet zo dat ik met tegenzin op de boot zit om naar de Eemhof of waar dan ook heen te varen.

Hmm, gekneusde rib is inderdaad niet prettig.. bij deze in retroperspectief een sterkte-groet aan Marjanne. Eén ding snap ik niet: hoe kan je nou uitglijden als je de gepatenteerde Crocs aan je voeten hebt? Of had ze die niet aan...

Hoi Dennis, een vrouw die een beetje bij de tijd is steekt haar voeten niet in een krokodil. (Rare jongens daar in de Betuwe :? )

Een moeilijk besluit.


.Ma. 18-08-,08 07:40 uur vertrekken we van de Eemhof en zetten koers naar de Hollandse brug.
De wind zit in het zuiden 1-2 bft. en het is een tikje regenachtig. Dat laatste maakt niet zoveel uit, daar hebben we een heerlijk droge stuurhut en ruitenwissers voor, dus het vette pak hoeft niet aan. Windkracht 1-2 op het Randmeer betekent 3-4 op de Noordzee, een ideaal windje om naar de overkant te fietsen maar ook Denemarken is nu goed te doen. Maar Engeland neemt volgens de berichten volgend jaar, in navolging van Joe Naait me Steeds of America, antiterreur maatregelen en verlangt dan dat je vóór je aan de oversteek begint al doorgeeft; waar en wanneer je vertrekt, wie er aan boord zitten en waar en wanneer je aankomt.
Vooral dat laatste zie ik niet zo zitten, met een klein bootje op zee moet je je aanpassen aan dat wat kan en niet ten koste van de veiligheid star doorzetten bij weersverslechtering. Het wordt dus Engeland, maar tot die Limey’s weer bij zinnen komen, is dit voorlopig de laatste oversteek. Welke aanloophaven we pakken zien we wel wanneer we buitengaats zitten. De Navtex gaf vannacht ook redelijk weer voor de zuidelijke Noordzee, dus we zitten gebamzaaid.
Als het even wil zitten we vanmiddag al op zee, het zal tijd worden, ik baal van dat “tussen de vangrails varen”!

Marjanne heeft nog steeds veel last van haar gekneusde ribben. Wanneer dan om 08:15 uur de Centrale meldpost IJsselmeer gaat gooien met 5 bft, begin ik sterk te betwijfelen of het wel zo snugger is om met Marjanne naar zee te gaan. Ik zit, terwijl ik doorvaar, alle argumenten voor en tegen nog eens door te nemen maar eigenlijk is het besluit al gevallen. Pal voor de Stichtsebrug, na een blik over mijn schouder geef ik hard BB roer en ga op tegenkoers. Tegen Marjanne zeg ik:’We gaan niet naar zee, we blijven voorlopig wat op binnenwater rondscharrelen en als het beter met je gaat pakken we nog een stukje van de Duitse wadden.’ Marjanne protesteert:’Maar ik wil naar Engeland en als dat niet gaat kunnen we best naar Denemarken, zolang ik zit heb ik weinig pijn laten we maar doorgaan.’ ‘Nee moppie, wat denk je wat er gebeurt als we op zee een rare schuiver maken en je valt weer op je ribben, voor je het weet wordt je per helikopter van boord gehaald en moet ik de eerste de beste havenslet als fokkenmaatje aanboord nemen.’ Ze werpt me een vuile blik toe en zegt:’Niks nie te fokken, maatje, denk er om, niet alleen Laihla heeft een groot mes!’

We passeren de Eemhof weer en tegen half tien schutten we in Sluis Nijkerk. Om 10:55 lopen we even Zeewolde aan om een paar nieuwe fenders te kopen.
Hoewel de Randmeren best mooi zijn is het hier toch “not my cup of tea”. Het water op zich is breed zat maar echt de ruimte heb je hier niet, de vaargeul is heel smal en ga je toevallig een meter buiten de boeienlijn, zit je meteen zo vast als een huis. Nee, dat rechte straatje varen is maar niks, je zou er bij in slaap vallen. Om 16:10 Lopen we Elburg binnen. Wat is het hier stinkend druk zeg, ha daar bij het scheepswerfje is nog een plekje. We wandelen door de Vispoort het stadje in.

Al wat jaartjes geleden, toen we nog maar nog verkering hadden, lagen we ook in Elburg en gingen ‘s avonds wat eten en drinken. Het was al donker toen we weer op straat stonden maar in plaats van terug naar de haven te gaan nam ik haar mee verder het stadje door tot aan de stadswallen. Marjanne, die weet dat ik niet gek ben op wandelen, zei:’Zullen we terug gaan?’ ‘Nee, laten we hier boven verder gaan.’ Zo liepen we in het pikkedonker steeds verder over de wallen. Marjanne, stomverbaasd over mijn plotselinge bekering, begreep er niets meer van. ‘Moeten we onderhand niet eens richting boot? Straks moet je dat hele eind weer terug.’ ‘Nee, laten we nog een stukje doorlopen, kijk, daar verderop bij die lantaarns wat zie je daar?’ ‘Ach, krijg nou wat, we zijn weer bij de haven, ik dacht al, jíj en wandelen!’

Na de grootgrutter gaan we naar de bakker waar we, behalve brood, ook nog een liter kruidmoes inslaan.
Dat laatste heb ik sinds mijn twaalfde niet meer gegeten, ben benieuwd of het net zo lekker is als vroeger. Terug op het “Zeebeest” zoek ik mijn camera om nog even een plaatje van de vispoort te schieten maar ik kan het ding nergens vinden. Volgens Marjanne zal ik hem wel in de Eemhof hebben laten liggen, even met mijn dochter bellen. ‘Ja pa, ik heb hem hier, ik zal hem wel even voor je vol maken.’ ‘Oké, als je mijn foto’s maar niets wist, want dan heb je kans dat ik je in een jute zak op de stoep van het Leger des Heils drop. Ja, met mama gaat het redelijk, ik hou van jou, tot later.’

Omdat we liever niet hier in de drukte blijven liggen gaan we nog een stukje door naar een eilandje, een dik uur varen richting Roggebotsluis. Voorzichtig vaar ik het haventje binnen maar er staat voldoende water. Het is hier heel rustig, er liggen twee zeilboten en een motorjachtje. Voor de rest is hier behalve een paar meerpaaltjes, gras en bomen helemaal niets, zelfs geen kliko. De schipper van de Moody, zo te zien een 33 ft, komt een trosje aanpakken en gaat weer naar zijn eigen boot. Even later komt er een Jack Russel hondebeest vanaf de Moody met “het vrouwtje” er achteraan. Bij het “Zeebeest blijft hij staan, kijkt me aan en wipt aanboord. Het vrouwtje roept hem terug maar Jack is Oost-Indisch doof en loopt naar binnen, snuffelt even rond en komt weer naar buiten. Het vrouwtje verontschuldigt zich en roept hem weer. Jack kijkt haar nog niet aan, laat staan dat hij gehoorzaamd. Hij werpt mij een blik toe van “ouwe jongens krentenbrood” en gaat met zijn achterste op de kuipkussens zitten. Hij geeuwt even en kijkt dan volkomen op zijn gemak om zich met een blik van ‘zie zo, ik ben thuis.’ Het vrouwtje, dat zich overduidelijk geneert, probeert van alles maar Jack doet alsof ze lucht voor hem is en blijft gezellig naast me zitten. Ik krijg medelijden met de buurvrouw en stuur Jack aan wal. Hij kijkt me aan met een blik van ‘ik dacht dat we vrienden waren.’ Ik voel me een verrader maar wijs weer naar de wal. Jack laat, met blikken en houding, overduidelijk blijken hoe diep hij in mij teleurgesteld is. Met een blik die bedoeld is om me alsnog over te halen blijft hij nog even in het gangboord staan maar ziet in dat ik het meen en wipt de wal op.
Buurvrouw zegt:’Dit heeft hij nog nooit gedaan, u hebt iets over u dat honden aantrekt.’ ‘Ja’ zeg ik, ‘nu u het zegt, ik moet blijkbaar weer eens douchen.’
Buurvrouw schiet in de lach en zegt:’Komen jullie zo wat drinken?’



Albert

Ome Romer?


Di. 19-08-,08. We willen vandaag een flink end varen dus om 05:00 uur staat die rotwekker weer te rammelen. Zoals gewoonlijk leg ik hem niet al te zachtzinnig het zwijgen op, dat hij het nog steeds doet zegt wel iets over de kwaliteit van dat onding. 05:15 uur We vertrekken van het eilandje, het is nog pikdonker en ik heb last van een kater. ‘Alsjeblieft’ de eerste bak koffie met een dikke plak kruidkoek wordt bij het stuurwiel gezet. Opeens gaat het laadstroomlampje branden, net als ik begin te zoeken naar de oorzaak gaat het weer uit en ook op het bord is alles weer normaal. Voltage van zowel boord als startaccu geven tegen de dertien volt en ook de laadmeter geeft aan dat er de nodige ampères naar de accu’s gaan.

06:20 Voor de Roggebot sluis, 06:40 worden we eindelijk geschut. Dat volautomatische en/of op afstand (van uit Lelystad) schutten werkt nog lang niet perfect. 07:70 Steken, onder zeil, het Ketelmeer over. Vanaf de IJssel komt een grote lege beroepsvaart met een behoorlijk gangetje aanzetten. Ook wij lopen met dit windje, ZZW 5, behoorlijk hard. De achtergrond zet behoorlijk door naar voren dus lopen we voor hem langs, maar toch, wanneer hij ons kielzog kruist zit hij geen tachtig meter achter ons. We passeren het baggerdepot “IJsseloog” en koersen naar Schokkerhaven, van daar volgen we het Ramsdiep richting kop van Overijssel.

Voor de Ramspolbrug start ik de motor en rol de zeilen weg. Terwijl ik de brug oproep zie ik dat het laadlampje me weer met een knalrood oog aanstaart. Na de brug gaan we zeilend verder en kan de motor weer af. Een stukje verder wil ik het toch nog eens proberen, ‘krijg nou een drieling door je neusgaten!’ Dat rotding gaat na het starten keurig uit, nu snap ik er helemaal geen jota van, ik zal de motor maar een tijdje bij laten staan, eens kijken wat er dan gebeurt. Na pakweg een kwartier brandt het lampje weer! ‘Marjanne, ik weet het niet meer, volgens mij zit Ome Romer hier achter.’ Via het Zwarte water komen we bij Zwartsluis waar we aanleggen om te bunkeren. Bij vertrek laat Ome Romer het lampje een paar minuten branden en zet het dan uit. Over het Meppelerdiep gaat het naar de Beukerssluis en daarna verder naar Giethoorn, waar we alleen even boodschappen doen en weer verder kachelen.
Bij Steenwijk gaat het BB uit richting Ossenzeil. Om 16:40 meren we af aan de SB oever, nog een mijltje voor Ossenzeil. Ome Romer heeft zich tot nu toe rustig gehouden maar vertrouwen doe ik het niet meer.

Wo. 20-08-,08. We hebben hier in de stilte heerlijk gepit en daarnet lekker ontbeten terwijl we uitkeken over het prachtige zacht glooiende landschap. Het is even over half acht de motor draait en het boze rode oog is uit, zou Ome Romer stiekem afgemonsterd zijn? ‘Lekko voor en achter!’ Langzaam, om niet al te vroeg bij de laatste onbemande brug aan te komen, varen we verder naar Ossenzeil. Over dit kanaal, tussen Steenwijk en Ossenzeil, liggen vier volautomatische bruggen. Je komt aanvaren en wordt waargenomen door iets van een laser of radar beam, even later krijg je rood-groen voor je snufferd en gaat de brug omhoog. Wanneer de brug in zijn hoogste stand staat krijg je enkel groen en vaar je door. Dan vaar je weer door een beam en sluit de brug. Een aardig systeem dat hier redelijk werkt maar dat ik liever niet in de randstad zou introduceren.
Één ding begrijp ik niet, waarom werkt het spul alleen in “kantoor tijd”? Er zijn geen brugwachters die een middag pauze nodig hebben en ook ’s avonds en ’s nachts hoeft er niemand met zijn vingertjes op de knoppen te drukken. Er zal ongetwijfeld een zéér goede reden voor zijn, maar die ontgaat mij even.
Vlak voor de brug, om drie minuten voor acht, blijven we even drijven tot de lichten van dubbel op enkel rood gaan. Er gebeurt niets. Na een minuutje wachten vaar ik achteruit door de beam en meteen weer naar voren, ja hoor, dat werkt. Wat later varen we door het gewezen sluisje van Ossenzeil naar de Linde en volgen de kronkels van dit mooie riviertje naar de Linthorst Homan sluis. Bij het invaren van de kolk verlaten we Overijssel en kachelen Friesland binnen.

Na de sluis kom je langs een klein stukje bos. Een jaar of acht geleden lagen Marjanne, mijn dochtertje, ik en nog een kennisje die met haar eigen boot onderweg was, hier tegen de kant en gingen ’s avonds in de schemering nog even de benen strekken. Plots schiet er een konijn voor mijn voeten langs. Ik wil tegen mijn dochter zeggen:’kijk een konijn!’ maar op dat moment scheert er een grote uil rakelings langs me heen achter het konijn aan, wat tot gevolg had dat ik opgewonden de onsterfelijke woorden uitkraamde:‘Kijk, een konuil!’ Nog steeds pest het vrouwvolk me daarmee, ik denk dat ik eerdaags professionele hulp ga zoeken.

We varen het bos voorbij en draaien scherp stuurboord uit want we willen naar Oldemarkt, een leuk oud plaatsje. Voor de oude smalle ophaal brug, die we zelf moeten bedienen stap ik aan de wal. Nadat ik me haast een rolberoerte heb geslingerd, vaart Marjanne Het “Zeebeest” door de brug en sta ik me in het zweet te werken om dat pokkeding weer naar beneden te draaien. Met weinig toeren varen we langzaam verder want het is hier niet al te diep. De kiel loopt af en toe vast in de modder maar met een paar extra klappen van de motor schuiven we langzaam verder. ‘Verdomme zeg, het is hier een stuk ondieper dan een jaar of wat terug’. Opeens zitten we echt vast. Marjanne, die al een keer of wat gezegd heeft:’Laten we maar terug gaan.’ zegt nu niets maar haar gezicht spreekt boekdelen. Ja, je moet niet aan haar scheepje komen want dan.…!!

Met het roer “bakboord aan boord” en een flinke dot schroefwater, de boegschroef is er niet eens bij nodig, draait het “Zeebeest” langzaam rond haar as. Een motorboot schipper, die achter ons voer, zegt:’Moet je een lijntje, ik sleep je er wel door.’ Ik bedank vriendelijk voor het aanbod, zó graag wil ik nu ook weer niet naar Oldemarkt en we moeten nog een keer terug ook, dus wéér door die bagger. Een kwartiertje later komen we weer bij de ophaalbrug. Ik hang de ketting weer over het weggetje, schop de grendels los en draai me mottig aan een ongesmeerd liertje dat met een geweldige vertraging een staaldraad opwindt. Een ploegje van negen vrouwen op de fiets, stopt en gaat staan wachten tot ze er langs kunnen. Nou dat kan nog wel een kwartiertje duren want hoewel ik me hier in de bloedhete zon in het zweet sta te werken, zie je het brugdek amper bewegen. De dames van het fietsclubje, die doorhebben dat het wel even kan duren, zetten de fietsen tegen de bomen en een paar van hen parkeren hun, al dan niet zo, bevallige achterwerken in het gras.
Terwijl het zweet me van mijn kop gutst, vraagt er een:’Zeg brugwachter, is dit nu leuk werk?’ ‘Ja, mevrouw ziet u niet hoe ik sta te genieten?’ Je ziet haar denken ‘meent hij dat nu of is het sarcastisch bedoelt?’ Dan zegt ze op een belerende toon: ‘Ja maar u werkt wél heerlijk buiten in de vrije natuur.’ ‘Jawel mevrouw, maar als u eens wist hoe slecht dit betaalt, daar kan mijn gezin niet van leven, daarom beunhaas ik er wat bij.’ ‘O ja,’ zegt ze met een zuinig mondje ‘wat doet u dan wel?’ ‘O, niets bijzonders, ik hef tol van mensen die over de brug willen, één euro per persoon plus vijftig cent per fiets.’ De dame begint te sputteren:’Maar u kunt toch niet zomaar tol gaan heffen!’ Ik stop met draaien en wenk Marjanne dat ze door de brug kan. ‘Ik moet wel mevrouw want een fooitje is er tegenwoordig ook al niet meer bij, let maar eens op.’ Een van de dames zegt:’Kijk, die vrouw vaart helemaal in haar eentje met dat bootje, knap hoor.’ Marjanne is nu in het bruggat en ik roep:’Hé, lekker wijfie, geven we de brugwachter geen fooitje meer?’ De dames kijken gechoqueerd maar Marjanne lacht alleen maar vriendelijk en vaart zonder iets te zeggen door. Ik roep haar na:’Hé stuk, leg daar maar even aan, ik kom zo bij je.’ Nu beginnen de dames te protesteren, niet direct tegen mij maar wel zo luid dat ik het goed kan horen. ‘Nou ja zeg, hoor je dat? De brutaliteit zeg! Wat een seksist!’ Dat gaat zo door tot de brug weer dicht is, ik de grendels vast schop en de ketting weer weg hang. ‘Sorry dames, ik heb geen tijd meer voor u, ik moet hoog nodig naar die dame van dat jachtje.’ Terwijl hun ogen in mijn rug prikken klim ik aanboord, omhels Marjanne, zoen haar op de mond en neem haar mee naar binnen. Vlug leg ik haar uit wat er loos is. Terwijl wij blauw liggen van het lachen, zien we door het raampje de dames op hun fiets klimmen. Wanneer ze bij de bocht uit het zicht verdwijnen, horen we nog steeds hun verontwaardigde stemmen.



Albert

8O Nou ja zeg, komen ze zo'n beetje bij ons voor de deur langs en komen niet eens koffie of wat sterkers halen...? Mooi verhaal trouwens van die arme geplaagde plattelandsdames die de westerse humor nog niet zo begrijpen...

Een tip; ga de volgende keer na Blauwehand bb uit om even het beulakerwijde te verkennen. Mooi zeilgebied met ook leuke aanlegplaatsen (niet zo goed onderhouden als in Friesland trouwens)...

Ik ben benieuwd naar het vervolg

Hoi Postman, de volgende keer komen we even langs. Bij de blauwe hand bb. uit? We hebben destijds met een Drascombe Lugger de hele kop van Overijssel, inclusief Belter en Beulakkerwijde tot en met verkend en vonden het prachtig daar.

Maar nu weer verder met onze vakantie.

Tik een eitje.

Nog nagenietend van de reacties van het dameskransje, gooien we los en varen verder. Via de “Jonkers- of Hellomavaart en de Pier Christiaansloot, tuffen we naar Echtenerbrug. Voor we door de brug het Tjeukemeer op varen, mogen we eerst een niet onaanzienlijk bedrag in het fonds storten. Ik loop te griepen tegen Marjanne:’Goed beschouwd is dat toch van de gekke! Bruggen worden over het vaarwater gelegd ten gerieve van het landverkeer. Ze vormen een obstakel voor de scheepvaart met bedieningstijden waar geen touw aan vast te knopen is, kortom, nautisch gezien zijn ze totaal nutteloos, bezorgen je alleen maar vertraging en een hoop ergernis. Maar wie moet er steeds weer en diep in de buidel tasten? Juist ja, die zelfde schipper die toch al zoveel overlast van die pokkedingen ondervindt en dat allemaal voor die rot auto’s.’ Marjanne zegt:’Als jij met je auto voor een brug moet wachten sla je heel ándere taal uit, bovendien verdien jij een leuke boterham aan diezelfde sluizen en bruggen waar je nu zo op afgeeft.’ ‘Ho ho, meisje, dat is natuurlijk iets anders, dán heb ik een héél andere pet op, nú ben ik schipper.’ ‘Ja ja,’ zegt ze, terwijl ze een bordje boterhammen en een mok koffie bij het stuurwiel zet. ‘je praat lekker maar je eet beter.’

Intussen zitten we op het meer en zien aan de overkant de brug in de A6. Hoewel de kaart beweert dat de doorvaarhoogte 12 meter is, weet ik, door héél voorzichtig proberen, dat ik er met 12.40 ook onderdoor kan. Maar toch, bij het naderen minder ik vaart. Marjanne werpt wantrouwige blikken omhoog en houdt haar adem in maar weer komen we erlangs zonder dat het marifoonsprietje de onderkant van de brug kietelt, opgelucht ademt ze weer uit. Aan het eind van de Follegasloot steken we het Grote Brekken over en komen via o.a. het mooie kleine Brande Meer in Sloten.

Hier in Sloten woont een duwbootkapitein die veel door mijn sluis komt. Tijdens het schutten maken we vaak even een praatje ’Zo Tjerk mag je weer op het Noord-Hollands kanaal spelen?’ ‘Ja, er moet weer driehonderdduizend kuub zand naar Purmerend dus voorlopig hebben we weer brood op de plank.’ ‘Mooi, dan hebben wíj ook weer wat meer te doen. O ja, we zijn laatst nog met ons bootje in jouw thuishaven geweest, best een leuk dorpje.’ Tjerk richt zich hoog op en zegt trots:’Sloten is geen dorp, Sloten is een stad! Een van de elf Friese steden, het kleinste en mooiste stadje van Nederland.’ ‘Ja, het is een mooi do, eh, stadje. Waar staat jouw huis eigenlijk?’ ‘Wel’ zegt Tjerk lijzig ‘Als je aan komt varen dan zie je toch een molen?’ ‘Ja, die ken ik.’ ‘Daar staat toch ook een oud kanon.’ ‘Ja Tjerk, dat ken ik ook.’ ‘En als je door vaart zie je toch twee bungalows?’ ‘Ja Tjerk.’ ‘Nou,’ zegt Tjerk droog ‘de gróótste van die twee, is van mijn buurman.’

We varen voorbij de twee bungalows, zo te zien is Tjerk niet thuis. Voor de brug leggen we aan en wandelen onder de paraplu door de regen naar het kleine supermarktje. Bij het afrekenen zegt de caissière:’Wat een weer hè? Bent u met de boot?’ Op mijn bevestigend antwoord schudt ze meewarig met haar hoofd. Ik zeg:’Och, ik loop altijd te beweren dat ik liever met regen op de boot zit dan met zon bij de baas, deze keer word ik blijkbaar aan mijn woord gehouden.’ Ze moet lachen en wenst ons ’nog een prettige vakantie’ toe.

Tien minuten later zijn we alweer onderweg naar een mooi en rustig aanlegplekje in de wildernis.

Terwijl Marjanne aan het kokkerellen slaat, trek ik een flesje wijn open. ‘Proost schat, op het goede leven. Weet je nog toen we voor het eerst in Sloten kwamen, met die wedstrijd eieren vangen?’ Dat was destijds lachen gieren brullen, ik zie het weer helemaal voor me.

Op de kade langs het grachtje zijn de deelnemers bezig met gooien en vangen. Er wordt gewerkt in paren, waarvan de een eieren werpt naar de ander, die ze heel voorzichtig zonder te breken moet vangen. Het paar dat een eitje breekt is af. Na iedere ronde moeten de paren een paar meter verder uit elkaar staan. Wanneer de afstand in de buurt van een meter of twaalf komt, zijn er nog twee koppels over en lopen er uitgetelde vangers m/v rond die druipen van het eierstruif. De “scheidsrechters” werpen af en toe, wanneer het enthousiaste publiek al te veel opdringt, ook met eieren, rats, knal, het publiek in, dat alles ter verhoging van de feestvreugde. Het ene koppel, een jonge vent met een pracht van een jonge langharige blonde schoonheid is aan de beurt. Hij gooit met een sierlijke boog en zij vangt door helemaal, langs haar lichaam naar achter, met het ei mee te zwaaien, het ei blijft heel! Nu mag het tweede koppel. Hij gooit maar te hard en te hoog, zij probeert nog te vangen maar het ei spat tegen haar handen uit elkaar en ook zij heeft ei en stukjes dop over zich heen. Hoerá, we hebben twee winnaars! Dan mag het winnende koppel nog een poging doen om hun eigen record te verbeteren. Trots en gelukkig loopt de langharige blonde naar het eind van de baan maar nog voor ze vijf meter weg is, vliegen er handen vol rauwe eieren achter haar aan. Van onder tot boven zit ze onder het struif, het mooie lange blonde haar is een vies plakkerig geheel geworden en de vieze massa druipt aan alle kanten van haar af.

Ergens is dat natuurlijk zielig maar man, wat heb ik toen gelachen. Marjanne, die net het gehakt aan het aanmaken is, hoort me grinniken en kijkt me vragend aan. ‘Ik zie die blonde weer voor me met al die kapotte eieren over zich heen, kostelijk toch?’ ‘Nou nee, dat vond ik toch wat te ver gaan.’ ‘Ach wat, een geintje moet kunnen, toch?’ ‘Vind je?’ ‘Ja, dat vind ik.’
‘Oké, pak aan!’ Pats, het struif druipt langzaam van mijn hoofd in mijn baard, vrouwen!


Albert

Eitje Albert?

Nee dankje Eric, deze is al uitgebroed.
Wel een alleraardigst kuiken, van jou?

Vr. gr. Albert

Nee, deze haan heeft geen leg voortgebracht

Hoi Eric,

Aan deze kant idem dito, maar ik blijf het proberen zo leuk vinden.
We hebben wel een pracht van een dochter, maar die kwam op drie jarige leeftijd uit de buik van een vliegtuig uit Korea.
Ze is gek op dieren, groot en klein, en dieren zijn gek op haar.
Ze heeft stage gelopen bij een dierenartsenpraktijk en bij het dierenasiel.
Ze is nu vierentwintig, heeft net haar laatste toetsen gehaald in Barneveld en mag zich nu paraveterinair assistente noemen.
Ik ben een heel trotse vader , het zou alleen wel zo leuk zijn als ik zelf ook eens in mijn eigen auto zou mogen rijden. 'Nee pap ik heb hem vandaag echt even nodig, ga jij maar op de fiets naar je werk, dat is veel beter voor die dikke buik van je' :cry:

Vr. gr. Albert.

Inderdaad Albert, blijven oefenen is veel leuker Maar mijn hart wordt natuurlijk wel warm van het lezen van de paraveterinaire assistente......mooi vakgebied Wees maar trots op haar................

Wat een geweldig leuke verhalen Albert, ik zit het met plezier te lezen.
Verleden jaar sept ook een zeilboot gekocht, staat voor 1,5 jaar op de kant om helemaal op te knappen en hoop volgend jaar ook mooie tochten te gaan maken, maar voor mij eerst nog in Nederland.

Hallo Spring, ben je al aan de zachte plekken in je dek begonnen?
Even flink er tegen aan en je maakt ook de mooiste tochten.
Vr. gr. Albert

Nee nog niet. We hebben net de gereviseerde motor erin zitten, afgelopen week de accu's en bedrading enz gekocht en bijna alle bedrading aangesloten. De motor heeft 5 sec gelopen maar dat heeft te maken met ontluchting, nog niet voldoende diesel in de motor denk ik. Ook net alle nieuwe slangen aangesloten, dieseltank erin, dus dat zal nog even duren.
Maar het geluidje hebben we gehoord, was een mooi gevoel

Nu de rest van de bedrading, acculader, hoofdschakelaars inbouwen en dan kijken of alles gaat lopen, lukt dat dan bouwen we het keukentje weer in en isoleren we dat, daar zit de motor onder en laten we hem weer te water aangezien we nu op de kant liggen en willen we hopelijk in november richting Baarn varen. Daar gaat hij de loods in om het dek open te gooien.

Het keukentje is ook de opstap naar binnen en zonder keukentje is het volgens mij wel een aardig lawaai zo de motor los in de kajuit.
Genoeg werk dus nog.

Het Boze Rode Oog



Omdat het rode oog van de laadstroom nog steeds een eigen leven lijdt, gaan we naar Workum. Volgens Marjanne om de vakman er naar te laten kijken maar persoonlijk denk ik dat Ome Romer nog steeds aan het rondspoken is en we meer baat hebben bij een ouderwetse Afrikaanse medicijnman, kompleet met; masker, ratels en een leuk dansje. We vertrekken om 06:50 van ons mooie stekkie in de vrije natuur. Direct na het starten gaat het lampje uit maar dat duurt niet lang, even later staart het me weer treiterig aan.

Omdat de witchdoctor blijkbaar met vakantie is, leggen we aan bij een werf die ook Bukh dealer is. Een monteur komt even kijken en zegt dat het nogal tricky is en zeker niet een kwestie van even hup en weer varen. Na een tijdje legt hij de schuld bij de dynamo. Om dure manuren uit te sparen, sleutel ik zelf de dynamo eruit, die gelijk nog even naar Sneek wordt gebracht. De testbank daar zegt dat mijn dynamo prima in orde is dus sleutel ik hem er, achter in de middag, weer in. De volgende dag wordt er weer druk gemeten en nagedacht maar het lek komt niet boven. Daar komt nog bij dat het boze rode oog, na wéér een keer starten, wegblijft, zou Ome Romer er vandoor zijn? Verder zoeken heeft geen zin en kost alleen maar manuren. We gaan naar het kantoortje om af te rekenen. Dat het een behoorlijk sommetje is geworden kan ik zelf wel nagaan, om te beginnen het ritje Sneek heen en weer, dan het testen van de dynamo en daar boven op iets van drie manuren bij ons aanboord.
De werfbaas, een oud-hoofdmachinist, zegt:’We hebben het er net nog eens over gehad maar we komen er niet uit, het zou eventueel nog aan de shunt kunnen liggen, we kunnen nóg eens gaan kijken, zegt u het maar. Ik zeg:’Nee we laten het er bij, vertel me maar héél voorzichtig wat u van me krijgt.’ Hij grijnst en begint te rekenen: ‘Es even kijken, naar Sneek is èh kilometer á èh per kilometer plus èh manuren en testen, plus driemanuren hier aan de werf en èh BTW, dat is totaal èh,’
Hij kijkt me aan, schuift zijn berekeningen opzij en zegt:‘Ach wat, geef maar honderd euro.’
Dat is natuurlijk een giller, ik had zeker op twee tot twee en een halve keer dat bedrag gerekend. Daar komt nog bij dat we geen havengeld betalen, gratis stroom en drinkwater hebben gehad en ook nog uitgebreid hebben gedoucht. Ik mag die Friezen wel, we hebben hier al meer meegemaakt dat ze je het vel niet over je oren halen, integendeel zelfs.
Wel heb ik een donkerbruin vermoeden dat de eerste de beste rijke patjepeeër mee mag werken aan het in evenwicht brengen van het financiële plaatje. Ik vind het best, mij hoor je niet klagen.

Het loopt tegen elfen, we ontmeren “Zeebeest”en varen het stadje in, waar we aan de SB oever afmeren voor de dagelijkse boodschappen. Marjanne moet ook nog hoognodig in een boetiekje met “Uitverkoop. Alles voor de halve prijs.” wezen, waar ze na een dik half uur weer uit komt. ‘Moet je zien wat een leuk bloesje ik gekocht heb en ook nog zóóóó goedkoop.’ ‘Ja, leuk schat maar ik zie je liever zonder.’ ‘Poeh, die dames daar bij dat bruggetje hadden gelijk, je bént een seksist.’ zegt ze, en kijkt me liefdevol aan. Onder het lopen zegt ze:‘Zullen we buitenom naar Harlingen gaan?’ Ik kijk even zuinig.’Zullen we dat wel doen je bent nog lang niet hersteld?’ ’Mijn ribben doen al een stuk minder zeer en het is een tochtje van niets.’ Aan boord duikt ze meteen in de geteidetafels en stroomatlas, past daarna de mijlen af en zegt:’Als we nu meteen vertrekken zijn we er dik voor donker.’ ‘Ja schat, dat is goed, dat doen we.’zeg ik. Maar voor de zoveelste keer vraag ik me af wie hier het gezag voert. We kachelen vlot door Workum en mogen bij alle bruggen storten in het fonds. Een van de brugwachters roept naar Marjanne terwijl hij op mij wijst:’Is dat zeebeest gevaarlijk?’ ‘Alleen als hij honger heeft!’ We worden ook in het sluisje verzocht om een donatie te doen ten bate van het missiewerk in de sloppen van Workum. Om 14:40 verlaten we de sluis en kachelen het lange havenkanaal uit naar het Zuidersoppie. De wind is WNW 4-5 en er staat hier aan lagerwal een korte hoge golfslag. Het koersje naar de Lorentzsluissen, in de afsluitdijk bij Kornwerderzand, is goed bezeild en bij dit windje, met volle Genua en grootzeil, wil “Zeebeest”wel lopen ook. Eindelijk weer lekker zeilen, dat geeft een gevoel van vrijheid. En dan nog iets, al de tijd dat we op de motor voeren, was het boze oog verdwenen, zou Ome Romer dan eindelijk …. Sst, niets zeggen, gewoon doorzeilen.

Om 15:45 mogen we sluis in en om 16:10 varen we, onder zeil, het wad op. We hebben allebei een goed gevoel, we zitten weer op zout water! Veel te snel zijn we bij Harlingen, we hebben het even over doorgaan naar Vlieland maar dat komt slecht uit met het tij, jammer. Voor de haven rol ik de zeilen weg en start de motor. Uit een sloep die net naar buiten komt roeien komt een kreet, een van de roeiers steekt onder het roeien één hand op en roept nog iets onverstaanbaars. Wie ís die vent??? Ik steek ook mijn hand op en geef een onverstaanbare kreet terug. Marjanne vraagt:’Wie is dat?’ ‘Geen idee, wacht ik pak de kijker, verrek dat kan toch niet? Dat lijkt Sjors wel.’ Sjors is de buurman van drie arken verder. Hij werkt in Amsterdam en voer op de boten van de havendienst maar draait nu ploegendienst op het havenkantoor. Hij heeft in Amsterdam ook aan sloep roeien gedaan maar wat moet hij dan in hemelsnaam hier in een Harlingse sloep met reclame voor JR Shipping? We zullen het wel horen als we weer thuis zijn. We varen naar binnen en schutten door de Tjerk Hiddessluizen naar zoetwater. Meteen achter de sluis is een gezellig jachthaventje, waar we vastmaken bij het havenkantoortje aan de meldsteiger. Marjanne gaat ons aanmelden maar in plaats van de havenmeester, vindt ze een briefje waarop staat dat de havenmeester om acht uur weer op de haven is. Om acht uur, geen havenmeester, om kwart over acht nog steeds niet maar wel een schoonmaakster die zegt, met een sigaret in haar mondhoek:’Dat briefje? O, dat hangt er al meer dan een jaar, hij gaat ‘s middags naar huis maar ’s avonds terugkomen? Nee, dat kan je wel vergeten.’

‘Marjanne, we blijven vannacht híér liggen, trek maar een fles open.’



Albert

Albert, wederom genoten van je schrijfwerk alleen zit er bij mij (en waarschijnlijk ook bij anderen op dit forum) nog een hele grote vraag.

Niemand heeft hem nog durven te stellen, in afwachti.ng van het volgende hoofdstuk.

HOE GAAT HET MET MARIANNE?

Dankjewel Marvin.

Met Marjanne ging het steeds beter, tegen het eind van de vakantie begon ze alweer (voorzichtig) met haar hardlopen.
Na zeven weken had ze al helemaal geen last meer.

Vr. gr. Albert

Voor de liefhebbers, hier de site van de sloep Orkaan waar buurman Sjors met enige regelmaat aan de riemen zit.