Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Wat betreft "Episoden" - nee daarvan ga ik niets meer plaatsen. Het boek is al een tijd klaar. Nog even geduld, het komt eraan.

Ik ben bezig met een nieuw boek en daarvan zal ik wat posten maar hou er rekening mee dat zoiets niet "eventjes" het licht zalverschijnen.

Ems – Jade kanaal.


Za, 06-09-,08

Het is zonnig met een zuidelijk windje 4 bft.
Vandaag willen we naar Aurich, dat is, afhankelijk van hoe je de bruggen en sluisjes mee of tegen hebt, zes tot zeven uur varen. Daarom sta ik om half zeven al buiten in de kuip de slaap uit mijn ogen te wrijven en hardop met me zelf te overleggen of ik die kolere wekker nu metéén, of pas ná de vakantie over de muur pleur. Marjanne, die in de stuurhut een keteltje koffiewater op het gas zet, zegt:’Lieverd, het ligt niet aan die wekker, het ligt aan die laatste fles wijn die jij nog zo nodig moest opentrekken en in je eentje soldaat hebt gemaakt. Steek je hoofd onder de kraan, ga je tanden poetsen en kam je haar, dan voel je je een stuk beter.’ ‘Ja mammie, en ik zal me ook goed achter mijn oren wassen.’ Zeg ik met een sarcastisch kinderstemmetje en werp haar een blik toe die ieder ander zou doen vluchten maar niet Marjanne. Ze komt naar buiten, slaat haar armen rond mijn nek, kijkt me liefdevol aan en zoent me op mijn ongewassen snuit. ‘Schiet nu maar op, straks krijg je een gebakken eitje met bacon en zwarte koffie, dan ben je zo weer bij de mensheid.’ Terwijl ze zich omdraait zegt ze:’En als je daar in je enkele pendek blijft staan, moet je er niet van opkijken als je dadelijk door een of andere dikke hitsige Duitse weduwe wordt aangerand.’ Brrr, ik ril bij het idee alleen al, of is het de ochtendkilte die langzaam tot me doordringt?

Zo, dat ontbijt heeft me goed gedaan. Het is twintig voor acht, we zijn bezig voorbereidingen te treffen om de mast te strijken, want behalve draai en klapbruggetjes zijn er ook vaste viaducten en bruggen. Omdat we allebei onze vaste eigen taak hebben, lopen we elkaar niet voor de voeten. We zetten de strijkwanten en pikken het zesschijfs jein in tussen boegbeslag en bokkenpoot. In dit tempo hebben we het in een half uur geklaard. Om tien voor acht komen er zes motorboten langzaam naar de brug gevaren. ‘We moeten opschieten Martje, de eerste draai is om acht uur en als we niet gelijk met die motorjoekels opvaren, missen we het eerste konvooi en mogen meer dan een uur wachten voor we verder kunnen.’ Dat zit zo, de bruggenwippers langs dit kanaal hebben per man meerder bruggen te doen en rijden mee met het konvooi. Wanneer je de eerste ronde mist kan je meer dan een uur wachten voor je weer aan de beurt bent. We versnellen het tempo en om een paar minuten voor acht laat ik de mast langzaam zakken. Wanneer de mast nog iets van anderhalve meter boven de mik hangt, hoor ik plots ‘ping, plok, tik. De ping is vlak naast mijn benen, de plok komt van de voorkant van de opbouw en de tik komt van het steigertje. Ik zie niet zo snel wat er gebeurd is dus laat ik de mast in de mik zakken. ‘Marjanne, start de motor en gooi maar los, ik hoor de bellen van de brug al!’ Ik gooi voortros en spring los, kijk naar het steigertje en zie een meter of zes voor de boot een wit dingetje liggen. De brug gaat al open maar ik roep tegen Marjanne:’Wacht, niet wegvaren!’ Ik spring op de steiger, stop het witte dingetje in mijn zak en klim aanboord. Nog voor ik aan dek sta geeft Marjanne een flinke dot achteruit en brengt ons slaags voor de brug. De anderen zijn er al door maar de bruggenwipper heeft toch nog op ons gewacht. Ik bedank hem met een armzwaai en zo kachelen we met een behoorlijk gangetje en dito hekgolf achter de motorboten aan. Die lui varen een stuk harder dan de toegestane acht km. per uur maar ik wil niet te ver achter raken dus staat het gashendel op standje “waterskiën”. Ze voeren allemaal de zelfde clubvlag dus gaat het om een gezamenlijk uitje. Even later liggen we in het eerste sluisje langszij een van hen en horen dat ze met de hele bubs een barbecue gaan doen bij een mooi plekje verderop aan het kanaal. De stemming is heel gemoedelijk, uitgelaten zelfs. Er vliegen grappen over en weer en van de boot voor ons wordt zelfs geopperd dat wij ook mee kunnen doen, er is zat vlees en bier. En als wij dan alleen even zorgen voor een paar flessen ‘Hollandische snaps’, zullen ze die Hollanders een laten zien wat een feestje bouwen is. We bedanken vriendelijk, we moeten komende week weer in Holland zijn en dus ….

Wanneer we sluis weer uit zijn vraagt Marjanne wat ik, net voor vertrek, nog op die steiger moest doen. Verrek, dat is waar ook, ik steek mijn hand in mijn zak, es even kijken. Het is het schijfje van een blok maar ik kan het niet zo snel thuis brengen, dan maar eens gaan zoeken aan dek. Hoewel ik de hele masttop bekijk en wel drie keer het hele “Zeebeest” rondloop en kruip, zie ik niet waar dat simpele schijfje vandaan komt. Net als ik er geen bal meer van snap, krijg ik een inval. Ik loop weer naar voren en zie dat het voorste geleideblokje van de lijn die de rolfok bedient, schijfloos is. Nu ik weet waar ik kijken moet, begrijp ik wat er gebeurd is. In de haast om toch nog de brug te halen, heb ik vergeten te controleren of die bewuste lijn achterop was losgemaakt. Ergens begrijpelijk maar wel ontzettend stom, dat soort slordigheden kan mensenlevens kosten. Bij het strijken van de mast ging de bokkenpoot omhoog en kwam de lijn steeds strakker staan. Toen de mast bijna beneden was stond de lijn zo strak dat er ergens iets moest buigen of barsten. De zwakste schakel was in dit geval het kunststof blokje, dat iets uiteen week waardoor het asje met schijf met een geweldige snelheid gelanceerd werd, tegen de voorkant van de opbouw knalde, terug kaatste en een meter of zes vóór de boot op de steiger terecht kwam. Ik wil liever niet denken aan wat er had kunnen gebeuren wanneer een van ons dat projectiel tegen het hoofd had gekregen.

Na het blokje van de preekstoel te hebben gedemonteerd, rommel ik wat in mijn “bakkie” met RVS en vind een boutje M6. Met een waterpomptang als bankschroef zaag ik zoveel van boutje af dat er behalve een cm. of vier gladde schacht ook nog een krappe cm. schroefdraad aan zit. Nu moet ik de wangen van het blokje helemaal doorboren, dat is een makkie als je zelf 230 V. wisselstroom kan maken. Zo, een vijl er langs, een zelfborgend moertje er bij en ik heb weer een kompleet geleideblokje dat nooit meer kan openbuigen.

Ondertussen zijn we alweer bij de laatste brug van deze bruggenwipper aangekomen. Ik haal een kouwe pils uit de koelbox. De man begint te grijnzen wanneer hij ziet wat ik in mijn hand heb. Hij vangt met twee handen het blikje en zegt:’Kom even aan dat steigertje’. Marjanne en ik kijken elkaar vragend aan, wat moet hij van ons? Even later hebben we een hele stapel folders in ons handen en zwaait hij ons enthousiast uit. Marjanne neemt alles even door ‘Kijk, er zit ook een uitvouwbaar kaartje van het hele kanaal bij met alle sluis en brugnamen marifoonkanalen en nog veel meer.’ Een kilometer of vier verder, net voor de volgende brug lopen we de motorboten weer op wanneer we dichterbij komen zien we dat ze hier voor de kant gaan. We varen ze voorbij naar de brug die al geopend wordt, over en weer wordt er nog even gegroet en gezwaaid. Zo, dat was dat, we kunnen nu weer ons eigen tempo aanhouden. Met een gangetje van 4,5 knoop varen we rustig door het mooie kanaaltje. Marjanne wil liever fietsen, nou dat kan. Bij het eerstvolgende steigertje zet ik haar met fiets en al af. Het fietspad, je kan het beter een geitenpaadje noemen, slingert zich achter de bomen langs en gaat meters op en neer. Eerst vang ik nog zo nu en dan een glimp van haar op maar even later is ze verdwenen.
Om meer van het uitzicht te kunnen genieten, ga ik op het stuurhuis zitten met mijn benen door het dakluik. Met mijn voeten kan ik precies bij stuurwiel en motorhandel komen

Há, daar is Marjanne weer, boven op die stenen brug.

Ik zit hier als een vorst, het enige wat er aan ontbreekt, is een ijskoud pilsje en een lekker stuk droge Grunninger worst. Jammer genoeg ben ik behept met een paar principes en een daarvan is dat ik niet vaar onder het drinken. Ik zit weer tegen mezelf te kletsen. ‘Ach man wat kan het verdommen, je zit hier niet op zee, het is maar een klein kutslootje, sinds dat konvooi van vanmorgen heb je nog geen andere boot gezien.’ Even kom ik serieus in de verleiding maar nee, varen is varen, zelfs op een verlaten veenkanaaltje als dit.
Marjanne heb ik al een tijdje niet gezien, die is zeker een end vooruit gepeddeld.

Nee toch niet , ze denkt dat ze een “paparazzi” is en neemt stiekem foto’s van “Zeebeest” en mij.

Ja hoor, wie staat er weer op de volgende brug? Dat is mijn eigen stalker.

Ik voel me toch een tikkie begluurd, ik denk dat ik voor haar een straat annex kanaalverbod aanvraag.



Albert

Aurich.


Marjanne, op haar fietsje, laat me af en toe alleen en slaat een zijpaadje in om een verscholen dorpje te ontdekken. Intussen vaar ik kalm verder door het bos. Het is hier stil, geen bootje op het water en geen mens op de hoge oevers. Behalve een eenzaam sluisje en een enkele brug waar ook al geen mens over gaat, zie ik alleen maar bomen. Net voor het genieten overgaat in verveling, zie ik een privé visstekkie met een paar bankjes en een trap die omhoog gaat naar, vermoedelijk, een eenzaam huis in het bos.

Een stuk verder lopen er mensen over een brug en wat zie ik zijn dat kano’s daar op het kanaal? Het lijkt er hard op dat ik de bewoonde wereld nader. De vier huurkano’s worden bemand door een vader met kinderen die amper met een peddel overweg kunnen. Met angstige smoeltjes kijken ze naar dat “héle grote” schip, met die vreemde ongekamde baardaap op het dak. Met mijn tenen haal ik het motorhandel helemaal terug en laat “Zeebeest” uitdrijven. Zonder ook maar één golfje te maken, glijdt “Zeebeest” langzaam langs ze heen. De kinderen kijken opgelucht en pa groet me met een dankbaar gezicht. Ik mompel tegen mezelf:’Dat was dan weer je goede daad voor vandaag, straks mag je weer je eigen onbehouwen zelf zijn en een oud vrouwtje van de stoep duwen of zo.’

Kijk daar is het klapbruggetje van Aurich, het gaat al open. Ik vaar ineens het stille bos uit en door het bruggetje een gezellig druk haventje binnen. Marjanne staat al te wachten en pakt de trosjes aan. Ze zegt:’Je valt met je neus in de boter, ze hebben hier een “Hafen Fest” of zo iets. Er is een gezellige markt en daar aan de overkant komen straks allerlei toneelvoorstellingen, zang optredens en zelfs een Shantykoor.’
We gaan eerst boodschappen doen in het gezellige stadscentrum, waar we een leuk varken tegen het lijf lopen. Toen onze dochter klein was zat ze, hoewel er ook andere dieren staan, het liefst op dit varkentje.

Op de terugweg lopen we over de markt en slaan ook daar nog wat onnodigheden in. Op het terrein bij de haven, is het feest al begonnen. We brengen de boodschappen aanboord, zetten nog wat bier koud en mengen ons onder de feestgangers. Marjanne zegt:’Met al die bier en eettentjes hier, ga ik vanavond niet koken, dus leef je maar uit!’ Ze is nog niet uitgesproken, of ik sta al te bestellen. Braadworst, met een groot glas bier dat zo snel verdampt dat ik er nog een neem. Ook bij de sjaslick en andere snacks hoort bier. Marjanne, die met een scheef oog naar mijn betere bluswerk kijkt, gelooft me niet, wanneer ik uitleg dat ik alleen drink uit beleefdheid, omdat dit nu eenmaal traditie is bij havenfeesten. Ergens aan de zijkant staat een groot spit met een halwas varken dat zachtjes ronddraait. Op een schoolbord staat dat het grote vreetfestijn om 18:30 begint. Oké, dan neem ik in de tussentijd nog een braadworst met bier. Ha, die knaap met die Admiraalspet moet wel de havenmeester zijn. Met een vers glas bier in mijn ene hand en een broodje braadworst in de ander, vraag ik wat hij van me krijgt. ‘Helemaal niets, de eerste drie dagen lig je hier gratis maar vindt u ook niet dat het vandaag erg dorstig weer is?’ Met een hoofdknik naar de bierkraam zeg ik:’Zullen we daar verder praten?’ Even later kijk ik met bewondering naar zijn innemende capaciteiten. Omdat een mens op één been niet kan lopen, bied ik hem nog een biertje aan. Ook dat verdwijnt in No time, hij bedankt me en loopt naar de waterkant om met een lange haak een waterfiets te helpen afmeren. Marjanne komt me vertellen dat het “swein fressen” een half uur later begint, het arme beest is nog niet gaar. Geen nood, er zijn nog twee braadworsttentjes waar ik nog niet ben wezen keuren dus omkomen van de honger zal ik niet gauw.

Hoera, het zwijn is gaar! We sluiten aan in de rij, pakken een weggooi bord met plastic bestek, leggen daar een kingsize pistolet op, betalen en schuifelen door naar het spit. Met een groot vlijmscherp mes, snijdt de OPG (Opper Grill Priester) royale plakken van het offerdier en deelt dit uit aan de gelovigen. We krijgen ons deel en schuiven door naar de bakken met; Sauerkraut, Kartoffelsalat, en de nodige sausen. Met enig ongeloof kijk ik naar een grote dikke kerel voor me in de rij. Vakkundig laad hij zijn bord zó vol, dat er eigenlijk bordkartonnen opzetrandjes om zouden moeten zitten. Pasje voor pasje, voorzichtig balancerend met zijn hoog opgetaste bord, loopt hij zigzaggend tussen de mensen door, naar een bankje. Dan gebeurt het. Zijn hond die vastgebonden aan het bankje op zijn baas zat te wachten, staat op en trekt de riem strak. De man, volledig geconcentreerd op het rechthouden van zijn bord, struikelt over zijn hond en gooit in een reflex zijn armen omhoog voor evenwicht. Het resultaat is fantastisch! Het eten vliegt hoog in de lucht, de man komt met zijn grote zware lichaam op de hond terecht, die zich lam schrikt en zijn baas een venijnige knauw in zijn been geeft. Terwijl de arme man daar beduusd en hulpeloos op de grond ligt staan een paar opgeschoten tienermeiden, met kartoffelsalat over de kleren en in het haar, furieus tegen hem uit te varen. Dan schiet de riem van de hond los, het beest springt naar voren en begint, onder het motto ‘binnen is binnen’, onbehouwen te schransen van al het heerlijks op straat. Marjanne staat met gekruiste benen om niet in haar broek te pissen van het lachen, mij kan je vierkant wegdragen, ik lig blauw.

We staan met een groot glas bier voor het podium waar het shantykoor zich klaarmaakt voor hun optreden. Tot nu toe was de muziek en zang wel aardig maar van het Shantykoor verwacht ik wat meer dan van de komiek en de “slager sanger” in Tiroler outfit -compleet met lederhose en gemsenveer -.
Het koor zet in, há een echte shanty, een die ik kan meezingen. Opeens klimt een meisje van een jaar of vijftien op het podium en gaat voor het koor staan dansen op de muziek. Aan haar gezicht is duidelijk te zien dat ze het Syndroom van Down heeft. Dus een kind dat in de volksmond een mongooltje wordt genoemd. Ze danst misschien niet sierlijk, maar met een overgave en een ernst die ontroert. Na het eerste nummer neemt ze, buigend naar alle kanten, het applaus in ontvangst dat voor het koor bestemd is. Het koor zet een nieuw nummer in en weer staat het meisje te dansen. Je ziet dat dit háár moment van “Fame” is. Ze straalt uit dat ze in en in gelukkig is. Weer neemt ze buigend het applaus in ontvangst maar nu klapt het publiek wel degelijk ook voor haar. Het koor zet een meedeiner in en staat op de muziek heen en weer te wiegen. De voorzanger, een grote vent met een wilde baard, loopt onder het zingen naar voren tot bij het meisje. Verdomme, hij gaat haar toch niet wegsturen? Nee, toch niet, hij gaat al zingend naast haar staan, slaat een arm om haar schouder en kijkt haar lachend aan. Vol vertrouwen kijkt ze naar hem op en even later staan ze samen voor het koor mee te deinen. Wat hier gebeurt, is niet in woorden te vangen maar iedereen voelt aan dat er iets bijzonders plaatsvindt tussen het meisje, het koor en het publiek. Om me heen zie ik vertederde gezichten, ook wordt hier en daar en traan weggepinkt. Dat míjn ogen ook wat branderig aanvoelen, ligt aan sigarettenrook of zo, ik ben toch zeker geen sentimentele Duitser?

Het is al pikkedonker en behoorlijk laat, het wordt tijd om aanboord te gaan.
Net voor we het feestterrein verlaten, zie ik de havenmeester weer. Zijn pet staat jolig scheef over een oor en hij ziet er niet al te fris meer uit. Of we nu een biertje van hem willen drinken? Nou ééntje dan, want we wilden eigenlijk gaan pitten, omdat we morgen weer verder moeten. ‘Ach so, hoe laat willen jullie door de brug?’ ‘Is zeven uur te vroeg?’ Hij kijkt zuinig. ‘Acht uur?’ Probeer ik. ‘Het is natuurlijk wel zondag.’ Zegt hij. We worden het eens op negen uur. Daar drinken we op. ‘Zum wohl!’



Albert

Door omstandigheden ben ik er de laatste tijd niet toe gekomen om, met behulp van logboek en foto’s, het vervolg van onze vakantie op het forum te zetten.
Maar goed we gaan verder. Waar waren we ook alweer gebleven.? Oja, in Aurich bij het Havenfeest met worst, bier, speenvarken aan het spit en een hond die een feestmaal kreeg dankzij de vraatzucht van zijn baasje.

Aurich – Emden

Zond. 07-09-,08 Licht bewolkt. SW 4.

Het is acht uur in de ochtend alles om ons heen is nog in diepe rust.
Ik sta, met een mok koffie in mijn hand, de zoetwatervoorraad aan te vullen, want hoewel we nog zat hebben grijp ik iedere kans aan om de tank vol te houden. Marjanne drinkt koffie en smeert een boterhammetje. Van mij mag ze maar na dat bier en braadworst feestje van gisteravond, heb ík genoeg aan een grote mok zwarte koffie.

De tank loopt over, ik draai de dop er op zet de kraan dicht. Terwijl ik de slang opschiet, hoor ik een motor starten. Het is een motorbootje dat losgooit en langzaam naar de volgende brug vaart. ‘Marjanne, start de motor, voor en achter!’ Ik gooi de trossen los, Marjanne vaart de box uit en volgt het motorbootje. We liggen samen voor de brug te drijven maar er is nog geen bruggenwipper in zicht. Aan de grote pet op het motorjoekeltje vraag ik of hij soms ook een afspraak met de havenmeester heeft gemaakt. Jazeker, om half negen wordt er gedraaid. Daar snap ik de ballen van, ik kon hem met moeite zover krijgen dat hij om negen uur zou draaien en nu zou hij nóg vroeger komen? Nou ja, we zien wel.

Klokslag half negen komt er een brommertje aanrijden en stopt bij de brug. Het is niet de havenmeester maar een leuke jonge meid, verrek, de ouwe slimmerik heeft zijn dochter gestuurd, zodat hij zelf zijn roes kan uitslapen. Vriendelijk lachend draait het meisje de brug en wenkt ons door, “service met een glimlach”.

Na Aurich wordt het landschap langzaam maar zeker saaier, het wordt steeds kaler met weilanden die Hollands aandoen. Ook hier slaat de moderne tijd toe, de bruggetjes die we tegenkomen zijn al voor een deel afstand bediend en de rest zal eerdaags wel volgen. Jammer, juist het menselijke contact onderweg is altijd leuk en soms heel verrassend. Maar laat ik het van de zonnige kant bekijken, afstand bediende bruggen lusten geen bier, dat scheelt me de volgende keer minstens twee six-packs, dat is toch ook niet verkeerd. In dit vlakke land kan je ver weg kijken. De hoogbouw van Emden en de Knock-verkeerstoren aan de Eems, hebben we al meer dan een uur in zicht wanneer we, om 11:30 uur, bij de Kesselsleuse aan de rand van de stad aankomen.
De Kesselsleuse bestaat uit vier sluiskolken, die als de wieken van een molen rond het grote ronde middenbassin, de Kessel (Ketel), liggen. Hier komen vier waterwegen bij elkaar zodat je hier letterlijk naar alle vier de windstreken kan koersen.

Van de sluismeester hoor ik dat er eerst aan de andere kant het een en ander geschut wordt en dat er een passagiersbootje achter ons aankomt waarop wij een half uurtje mogen wachten. Marjanne hoort dat en weet genoeg. ‘Dat komt mooi uit, pas jij op “Zeebeest” dan ga ik even douchen in het zwembad.’

Uit de stad komt een rondvaartbootje, dat in de West kolk, wordt afgeschut.
Het vaart de Ketel in, gaat 90 graden BB uit en vaart de Noord kolk binnen. Intussen komt er een motorbootje uit de Zuid kolk, na een paar minuten drijven in de ketel kan het de Oost kolk in en wordt daar wordt opgeschut.

Wie het nu nog volgen kan mag zijn vinger opsteken.

Op de volgende foto kijken we richting Aurich en Wilhelmshaven, met op de linkeroever het sluiswachterhuisje en aan de rechterkant –buiten beeld- een mooi openluchtzwembad, waar je voor een paar centen in mag en je heerlijk warm kan douchen.

Het motorbootje wordt opgeschut in de Oost kolk, daarachter wacht “Zeebeest” op háár beurt.

Marjanne komt terug met een frisse snuit en natte haren die ze door wind en zon laat drogen.
Daar komt het passagiersbootje al aan. De “hiep, hiep hoera muziek” snelt hem vooruit. De sluisdeuren gaan open zodat het ding meteen naar binnen kan. Ook wij ontmeren en varen achter die drijvende Jan Plezier aan. Nu pas krijg ik in de gaten dat de ketel nu ook vol water staat en alle deuren geopend zijn. In een ruk door varen we door de Oost kolk, de Ketel en de West kolk We zijn meteen in de binnenstad en passeren een paar verkeersbruggen, die vlot geopend worden. Het passagiers mallochem draait SB uit naar een stukje haven met allerlei bezienswaardigheden, waaronder een lichtschip. Wij varen door tot vlak voor de spoorbrug die om 13:35 uur zal draaien. We meren af aan de SB oever naast een wandelpad.

We hebben alle tijd om eerst “Zeebeest” zeeklaar te maken, dat wil zeggen dat we eerst de mast in een recht op en neer houding gaan zetten. Terwijl we bezig zijn worden we van dichtbij aangestaard door de zondagwandelaars die in roedels voorbij trekken. Een meisje van een jaar of tien, dat ons onderling hoort praten maar er geen touw aanvast kan knopen, vraagt of we soms uit Hamburg komen. Ondertussen doet haar hond verwoede pogingen, om tussen de draden van de zeereling door, aanboord te komen. ‘Nee.’ Zeg ik, terwijl ik de op de kont staande thuishaven aanwijs. We komen uit “Poer-moer-end.’ Of dat net zo ver weg is als Amerika? ‘Nee, het ligt in Holland en is met de trein nog geen halve dag reizen.’ Zeg ik terwijl ik haar hond net niet meer kan beletten een stuk worst uit de kombuis te jatten. Ze zegt;’Mijn hond kan kunstjes doen.’ ‘Ja, dat zie ik, vooral worst jatten kan hij uitstekend.’ De hond likt zijn bek nog een keer af en staart me met grote bruine ogen liefdevol aan. ‘Nee schooier, ik heb je door, van boord met jou!’ We gaan verder en even later staat de mast in een positie die “Zeebeest” weer op een zeilschip doet lijken. Nog even de stagen spannen en de giek op zijn plek hangen, dan zijn we zo goed als klaar. Alweer stopt er iemand om ons eens goed te bekijken. Deze keer is het een man van een jaar of veertig die, ook voor Duitse begrippen, zeer netjes gekleed gaat. Hij vraagt beleefd of hij wat vragen mag. Even ben ik geneigd te zeggen dat hij zijn vraag al gesteld heeft maar nee, ik denk niet dat hij daar de humor van inziet. ‘Ja?’ Zeg ik op vragende toon. Hij wil graag weten wat de naam “Zeebeest” betekend. ‘Das ist Hollandisch fur Seetier.’ ’Ach so, und was fur ein tier ist das ja dan?’ Vraagt hij bloedserieus. Wat moet ik daar nu op antwoorden? Ik zeg :’Was fur ein tier? Ja, das weist keine.’
’Ach, so ein tier!’Zegt hij terwijl hij zijn vinger langs zijn neus legt en me met een betekenis volle blik aankijkt. Hij groet me beleefd, kijkt me nog één keer samenzweerderig aan en verdwijnt langs het pad. Nog even weet Marjanne zich in te houden, dan barst ze in lachen uit. ’Ja lach jij maar.’ Zeg ik verongelijkt ’Maar nu híj weg is, zit ík met een brandende vraag. Aan wat voor dier zou die IJzeren Hein nu gedacht hebben? :?



Albert.

gewqeldig, ik heb net het hele verhaal doorgelezen, en ik heb heel vaak krom gelegen van het lachen, echt geweldig

Prachtig verhaal, Albert, ik kan al niet wachten op het vervolg!

Bert en Murten, bedankt voor jullie bijval.

Vr. gr. Albert

Zo heb effe geduurt maar ik heb het uit.
Wederom een geweldig verhaal. Nu je er weer op uit gaat met je schone dame verwachten we natuurlijk wel weer zo'n geweldig verhaal
Goede reis en tot snel!!

Aurich – Delfzijl. (Vervolg)

Om 13:35 draait de spoorbrug en stomen wij, via de achterdeur, de zeehaven van Emden binnen. Door borden op de oever komen we er achter dat de Nesserlander-sleuse in reparatie is en we om op de Eems te komen door de grote zeesluis moeten. Ik roep de sluis op en krijg te horen dat we moeten wachten op een grote carcarriër die er als eerste in moet. Omdat er geen afmeermogelijkheden voor jachtjes zijn, gaan we vlak bij de kade wat liggen drijven. De carcarriër, een wanstaltige rode drijvende parkeergarage voor tig duizend auto’s, ligt nog voor de wal terwijl een eindeloze rij nieuwe auto’s over de “ramp” aanboord rijdt .

Onder het wachten nemen we nog een bakkie koffie met een stuk koek en kijken wat om ons heen. Een leuk houten motorsloepje, dat hier eigenlijk niets te zoeken heeft, vaart midden in de haven. Alles wat ze zien wordt door Vati en Muti vastgelegd op foto en video. Wat ze niet zien, is dat de carcarriër intussen zijn ramp ophaalt, de laatste trossen losgooit en van de kant komt. Ze varen helemaal in het midden van de haven, precies in de koerslijn van die hoge brede autoboot die ze in rap tempo inhaalt. Die lui kijken geen enkele keer achterom en zijn zich van geen kwaad bewust. Marjanne zegt:’Dat kan toch niet, ze gaan er onderdoor.’ ‘Nee, ik denk eerder dat ze over een paar seconden in hun broek schijten van schrik.’ Ik ben amper uitgesproken of een zwaar, door je hele lichaam heen trillend geluid, voortgebracht door de misthoorn van de autoboot, buldert door de haven. Nu hebben ze op het sloepje eindelijk door dat er stront aan de knikker is. Ze kijken achterom en zien een meer dan twintig meter hoge boeg vlak achter zich oprijzen. Er breekt paniek uit, ze gillen tegen elkaar, zwaaien wild met hun armen en de malloot aan het stuurwiel geeft volgas. ‘Kijk nu eens, die idioot denkt dat hij in een speedboot zit en die grote jongen voor kan blijven!’ Weer buldert een lang aangehouden stoot door de haven. Vati kijkt even achterom, grijpt het stuurwiel nog steviger vast en blijft verbeten dezelfde koers aanhouden. Nu wordt het echt link, ze zitten geen vijfentwintig meter meer voor de grote boeg, nog even en ze gaan er letterlijk onderdoor. De autoboot heeft zijn machines gestopt en zal zo direct achteruit gaan slaan. De eerste dikke roetwolken komen al uit zijn schoorsteen maar het is te laat, voor de gang er een beetje uit is kan je dat sloepje wel gedag zeggen. Verrek, op het sloepje is er een trek en duw gevecht om het stuurwiel begonnen. Opeens werpt Muti zich met haar volle gewicht en dat is nogal wat, tegen Vati aan. Vati sodemietert nog net niet helemaal overboord maar hangt wel, dubbelgevouwen over het dolboord, met kop en voorpoten in het water. Muti geeft een ruk aan het stuurwiel en brengt het bootje net op tijd buiten de gevarenzone. Ze ziet dat het nu goed gaat, tevreden kijkt ze naar de grote rode boot die, zo groot als een flatgebouw, achter haar langs schuift. Dan valt haar blik op Vati, éven twijfelt ze maar dan, met een forse ruk aan zijn broeksband, trekt ze hem toch maar binnenboord.
Het sloepje zet resoluut koers naar de binnenhaven en als ik zo naar de onverzettelijke rug van Muti kijk, denk ik dat ze in gedachten al bezig is met het opstellen van een “TE KOOP” advertentie.

De carcarrier ligt over S.B. vast in de sluis en wij mogen de B.B. kaai in beslag nemen. Ik vaar langs de lange sluismuur helemaal tot aan de buitendeur en leg aan. Ik pak de hoorn van de marifoon en roep hard in het Duits :’Vooruit, junkske, Zeebeest ligt binnen en meer wil ik er niet bij hebben. Schutten met die hap en een beetje snel, anders kom ik even boven om je een pak op je sodemieter te geven!’ Marjanne, die met stijgende verbazing naar mij luistert, begint me de les te lezen over deze grofheid maar stopt plots en zegt:’Ach, rotvent, je had de knop niet ingedrukt. Bah, ik trap er ook altijd weer in!’ Even later mogen we als eerste uitvaren. Omdat buiten de vloed nog behoorlijk doorzet, gaan we S.B. uit en meren af langszij een ponton.

We liggen af en toe behoorlijk te rijden op de hekgolven van passagiersscheepjes, loodsafhalers en sleepboten. Even na vieren, na een gebroken landvast maar nog anderhalf uur voor hoogwater Emden, heb ik er genoeg van. ‘We gaan! Dan maar stroom tegen, dat heb ik nog altijd liever dan uit mijn dek gerukte bolders.’
Vlak voor het havenhoofd ligt een joekel van een carcarriër auto’s te lossen. Gek eigenlijk, Amerikaanse auto’s worden tegen heel hoge transportkosten naar Emden gebracht, terwijl Duitse auto’s, ook tegen grof geld, de andere kant opgaan. Niet erg economisch, wel dan?

Eenmaal buiten op de Eems, blijkt de stroom te verwaarlozen en even later krijgen we hem zelfs al een beetje mee. Verrek, nu weet ik het weer, het is een tikkie vreemd maar de stroom kentert hier al terwijl het water nog stijgend is.
De Knock-verkeerstoren steekt mooi af tegen de lucht en aan B.B. Zien we de Groninger kust met het vertrouwde silhouet van de haven van Delfzijl.

Zo met dit zuidelijke windje van een stukkie of vier vijf, zeilt "Zeebeest" op haar best, dat is genieten zolang het duurt. Veel te snel zijn we bij het lange, saaie, havenkanaal van "Dronken Delfsieltje" Aan het eind van de haven, vlak voor Jachthaven Neptunus, zien we nog wat schepen in en naast het droogdok.

De "Balticborg"van Wagenborg.

De sleper "Waterstroom", ook al van Wagenborg. Tja, wat is in Delfsiel eigenlijk niet van Wagenborg?

Dan draaien we de jachthaven in en leggen aan bij de dieselpomp. Na het bunkeren zoeken we een lege box en beginnen te kokkerellen. Na het eten zitten we in de kuip, met een lekker glas rode wijn, nog even na te genieten en de dag door te nemen.
'Zou dat sloepje al te koop staan?' 'k Denk het wel, als ik de lichaamstaal van Muti goed verstaan heb is het dát, óf de openhaard.



Albert

verdorie.. ik dacht al dat je in duitsland was gebleven....

Mooi verhaal weer. Zouden we het verhaal van Mutti nog terug kunnen lezen in het Grootste Blunders topic??

Dankje. Ik denk niet dat Vati van Muti op een zeilersforum mag komen, laat staan zijn blunders openbaren. :roll: Maar geen nood, ik heb hoogstpersoonlijk de taak op me genomen e.e.a. voor het nageslacht te boekstaven.

Mooi verhaal weer Albert, ik zie de film zo voor mijn ogen gebeuren, maar je moet er niet aan denken dat ie er echt onder was gegaan, brrrr .

Met de Pinkster door diverse Friesche en Overijsselsche kanaaltjes gevaren, en meerdere malen achter van die iets te hoge paus-o-mo-motor bootjes gevaren, je weet wel ze hebben meestal ook nog een achterdeurtje net boven de waterlijn :? , waar ik de over het algemeen redelijk corpulente schippertjes ook niet ene maal achter om heb zien kijken, ze hebben geen flauwe notie van wat er achter ze zit.
Niet dat ze van de Mellow Y. enig gevaar hebben te duchten hoor , maar toch.....

Bij het bladeren door mijn oude logboeken, kwam ik het volgende tegen.
(Het speelt in juni 2006 we zijn net terug uit de Oostzee en hebben i.v.m. Marjanne's verjaardag een paar gasten uitgenodigd.)

"De dag er na".


Waar liggen we ergens?

Ja in m'n kooi dat zie ik zo wel, met één lodderig oog want het ander wil nog niet open.
Maar welke haven?
Effe een blik naar buiten werpen, hee zeg het lijkt hier wel op Texel, dus heb je kans dat het ook Texel is.
Tering, ik had niet zo snel overeind moeten komen, mijn kop doet zeer en alles draait in het rond.
Wat heb ik een kater zeg, niet mooi meer!
Ik wil mijn kooi niet uit maar zal toch wel moeten, want ik moet pissen als een nijlpaard.
Verdomme wat ligt daar voor een zooitje ongeregeld in de "salon"?
Verrek, die lui ken ik ergens van.
Zijn dat niet mijn zwager en schoonzusje?
Erg florissant zien ze er niet uit.
Ze zullen wel weer teveel gezopen hebben, ik ben blij dat ik zo niet ben.
Want je kan van me zeggen wat je wilt maar teveel zuip ik nooit, altijd precies genoeg en geen druppel minder.
Langzaam komen de beelden van gister weer terug.

Marjanne was jarig.
Eerst wordt er aanboord wat gedronken, tot we trek krijgen en de wal op gaan voor een etentje.
Komen we in het restaurant aan de haven, kunnen we er wel zuipen maar niet eten, wegens voetbal notabene.
Nederland speelt tegen???
Een van de glazen wanden is met zwart folie afgeplakt en er hangt een scherm zo groot als een vikingzeil.
Het zit er vol met voetbalfanaten uit de jachthaven, die hier naar de "grote slachting" komen kijken.
Dat is niks voor ons, dus kachelen we naar de andere kant van de haven.
Daar, in een oud pakhuis, zit een tent waar geen voetballen te zien is, dus zitten we daar lekker rustig.
De wijn is lekker, het eten fantastisch en de bediening perfect.
We hebben het echt naar ons zin en wat het kost zal me worst wezen.
De rekening is inderdaad even slikken, maar het was het wel waard.
Terug aanboord vat mijn zwager zijn oude beroep weer op (barkeeper) en plundert mijn drankvoorraad.
Hij blijft ook mij maar volgieten, zelfs als ik zeg dat hij geen cent fooi van me krijgt, schenkt hij maar door.
Het end van de avond is nogal mistig maar ik schijn toch in mijn kooi te zijn gerold, zo te zien met mijn sokken aan.

Het is nog vroeg, aan dek gekomen, in m'n pendek en op sokken, zie ik nog nergens leven.
Ik kan net zo goed even ouderwets over de muur pissen.
Wijdbeens ontspan ik me, daar gaat ie dan. heerlijk is dat.
Ik slaak een diepe zucht van opluchting, grom van genoegen en kijk recht in het gezicht van de buurvrouw die net aan dek komt op het Duitse jacht naast ons.
Afknijpen? Geen denken aan, het blijft maar stromen.
'Goede morgen' zeg ik dan maar beleeft.
Ze kijkt met grote ogen, van beneden naar boven en weer terug.
Dan gaat haar mond open maar in plaats van te gillen, begint ze te brullen van het lachen en roept iets over de natuur die 's morgens vroeg toch op zijn mooist is.
Ik ben blij dat ze het zo sportief opvat en lach wat schaapachtig met haar mee.
Terwijl ik weer aftaai, staat de buurvrouw nog na te hikken van het lachen
Zo, eerst maar koffiewater opzetten en die zuiplappen porren.


A.

Haha, mooi zo. Wel grappig dat ze er mee lacht, leuke buurvrouw.

Kan je daar geen boets voor krijgen? Of was het nog echt absurd vroeg dan? Was Marianne ook zat dan of sliep die gewoon nog?

Hoi murten,

Het was onmogelijk vroeg zelfs, pas een uur of zes. :roll:
Nee Marjanne sliep nog gewoon.
Een Boete? Ja voor "wild plassen" maar ik zelf was toen beslist niet wild, Wel had ik een behoorlijke uitvoering van wat in Holland zo grof wordt betiteld als een ODOL en wat de Engelsen iets galanter omschrijven als "Morning glory" Vandaar misschien dat de buurvrouw zo'n plezier had. :roll:

Gr. Albert

"Zeebeest" is vandaag teruggekeerd uit de Oostzee.
Veel meegemaakt en heel veel foto's genomen.
Onder het motto "Wie verre reizen maakt, kan veel verhalen." zal ik de komende maanden verslag gaan doen.
Maar eerst even bijkomen en langzaam transformeren van zeeman tot sluismeester.

Albert

Welkom terug Albert en gade.
Ik hoop dat jullie een heerlijke reis hebben gehad en ik zie uit naar jullie (vaak humorvolle) wederwaardigheden.
Wat zal het saai zijn op de sluis!
Zeilersgroet,
Rakadam

Hallo Albert,

Ik heb al een advertentie bij "vermiste personen" geplaatst! 8)

en..
opsporing verzocht..
kunnen wij ook afmelden..


welkom terug

hoi Albert, ben weer benieuwd.

ha albert,
ik hoop dat er snel foto's en verhalen te zien en lezen zijn!
ben benieuwD!

Zou tijd worden!!.. Het was dan ook een hele opoffering zo lang zonder Albert hier
Eens kijken of de verhalen deze beproeving rechtvaardigen

WELKOM TERUG!!

Hey Albert, welkom thuis! En klim maar snel in de pen, iedereen wacht met smart...........

Succes Albert met dat transformeren, ik hoop niet dat het erg pijn gaat doen.
Ik heb wel eens iemand zien veranderen in een weerwolf, die had het niet te breedt.
Maar mischien valt het mee :twisted: .

Hee Albert, welkom terug! Alles wel?

ps. We zijn die vent onder het biljart al een paar weken kwijt. Nou hoor ik net over dat treinongeluk in Parijs ( of is-ie soms stiekem bij jou aan boord als verstekeling gekropen)