Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Lieve Rakadam.

Ik weet eigenlijk niet hoe ik je dit zeggen moet, ik wil je tere zieltje niet kwetsen, maar eh uh, ik heb al een beetje verkering. :roll:

Kusjes, Albert.

Ach Albert, ik vreesde al zoiets

Kom op Albert! Van een beetje 'ontdekkingswerk' is nog nooit iemand dood gegaan

Ga vreemd!

Woeste toch. 8O
Vreemdgaan is niet beleefd, ik stel me altijd eerst even voor.

Hoe los je de midlifecrisis van Abert op??

HIER IS DE OPLOSSING:

Na 25-jaar huwelijk bekijkt een man zijn vrouw en zegt:
'Schatje, 30 jaar geleden hadden we een klein appartementje, een derdehands versleten auto, een klein zwart-wit TV-toestel en we sliepen op de canapé. Maar ik sliep wel met een heel aantrekkelijke sexy jonge blonde stoot van nog geen 25 jaar.

Nu bezitten we een huis van 5OO.OOO EUR, een BMW van wel 5O.OOO EUR, een waterbed met verschillende standjes, een plasma-tv met groot scherm en een home cinema system, maar ik slaap nu wel met een vrouw van bijna 6O jaar'
Zijn wijze vrouw bekijkt hem en zegt:

'Schatje, het enige wat je hoeft te doen is te zoeken naar een jonge sexy blonde van 25 jaar. En dan zal ik er wel voor zorgen dat je binnen de kortste keren opnieuw in een klein appartementje zit, een oude auto hebt, opnieuw op de canapé slaapt en je tevreden zult moeten zijn met een oud zwart-wit tv-toestel'

Vlieland – Elbe.

Na het eten overleg ik met Marjanne. ‘Als we morgenmiddag over de vloed naar Harlingen varen kunnen we, als het meezit, ’s avonds in Leeuwarden zijn. Dan overmorgen langs de staandemasten route via Dokkum en zoutkamp tot Groningen. De dag daarop naar Dronken Delfzijltje en over de vloed naar het Küstenkanaal en zoverder naar …’ Marjanne onderbreekt mijn opsomming. ‘Hoeveel dagen is het dan naar het Kielerkanaal?’ Even kijken. Pakweg drie lange dagen naar het Küstenkanaal, daar de mast plat en twee dagen door het kanaal naar Oldenburg. Dan de Hunte af naar Elsfleth, de Weser af Naar Bremerhaven dan dat kanaaltje naar Otterndorf aan de Elbe verder naar Brunsbüttel. Dat wordt minimaal, en alleen als we op de rivieren mazzel hebben met het tij, acht á negen dagen flink doorkachelen.’ Marjanne kijkt me peinzend aan en zegt:’Maar buitenom is het ongeveer één etmaal, dat betekent, zelfs met een tijstop in Cuxhaven, een dikke week langer in Denemarken.’ ‘Ja, schat dat is waar maar de weerberichten geven WZW wind af, dat is recht in de kont dus dat wordt rollen en stampen. Als jij dan een heel etmaal zeeziek bent, ervaar je ten éérste niet bepaald het echte “Hoerá, het is vakantie!” gevoel en ten twééde kan jij dan je wacht niet lopen en mis ik mijn schoonheidsslaapje. Laten we maar gewoon binnendoor gaan. We gaan morgen eerst even kijken of we hier gasolie kunnen bunkeren, want dat wordt een dikke week motorbootje spelen.

Haven Vlieland.

Zo. 16 – 08 - ,09.
Omdat we gisteravond al vroeg tussen de vette lappen lagen, zijn we al voor zessen wakker. We sjokken op badslippers naar de douches en komen er fris en opgewekt weer uit. De lucht is bijna onbewolkt en zon geeft al lekker veel warmte. Ik kijk om me heen, ik zoek een dieselpomp maar aan de hele haven staat niets dat er op lijkt. Op de steiger loopt een vroegevogel die zijn hondje heeft uitgelaten, Marjanne spreekt hem aan en vraagt of hij weet waar je hier diesel kan krijgen. ‘Jazeker, niet hier aan het water maar net over de dijk, staat een onbemande pomp waar je met je bankpasje kunt tanken.’ We halen een paar jerrycans van boord en gaan bunkeren.

We zitten te ontbijten – gebakken eitje met bacon, zwarte koffie en appelsientje -, wanneer Marjanne resoluut zegt:’Toch ga ik liever buitenom, ik heb het net nagekeken en als we meteen vertrekken hebben we nog volop de stroom mee naar buiten en krijgen hem, na kenteren tij, ook meer dan zeven uur mee om de oost.’
Ik ken die toon, haar besluit staat vast. Voor de vorm protesteer ik nog even maar ergens ben ik allang blij, want “tussen de vangrails varen” is niet bepaald een hobby van me. ‘Oké, jij je zin.’Binnen een paar tellen staat de vaat in het gootsteentje, loopt de motor en is het “voor en achter!”.

08:10 Vertrek Vlieland. Zonnig. Goed zicht. W. 4-5.
09:20 Zuider Stortemelk (Z S) boei. dwars.
09:40 Zetten koers op Terschellinger Gronden (T G) boei, 038° RW.

De Kustwacht is ook paraat.

14:17 Bornrif (BR) dwars.
We varen al vanaf een uur of tien zowat recht voor het lappie, met de Genua uitgeboomd over SB en het grootzeil, gefixeerd met een bulletalie, over BB, het gaat hard!
We lopen 6 kts. door het water en 7,5 over de grond. Tussen de golven door staat een bijna dwars inkomende deining, we rollen behoorlijk en maken af en toe een onverwachte schuiver maar toch blijft Marjanne opgewekt. Ze zegt:’Gister ben ik voldoende ingeslingerd, al gaat “Zeebeest”op haar kop staan, ik word niet zeeziek.’

16:25 NAM 21. dwars 1’SB.
17:35 Wrakboei “Amerskerk” dwars 0,5’ SB.

Zo kachelen we vlot boven de eilanden langs. Vanuit het Hubertgat komt een tallship naar buiten. Het is een Brik waarvan ik de vlag niet goed zien kan.

Ze ligt er behoorlijk tegenin te stampen. Als daar nu iemand naar boven moet, loop hij alle kans gelanceerd te worden.

18:30 Ems verkenningston dwars. Steken de route haaks over.

21:40 Justerriff N. dwars. Hebben voorbereidingen getroffen voor de nacht; Aldislamp ingeplugd, thermoskan gevuld, veiligheidsharnas plus zwemvest voor de wacht te kooi klaargelegd (de wachtloper draagt ze al), de nodige kaarten op volgorde gelegd, van alle uiter en andere tonnen een waypoint gemaakt en nog wat van die routine bezigheden. Over de laptop met elektronische kaarten hangt een handdoek tegen het verblinden. Marjanne heeft nog geen slaap dus pak ik de eerste wacht te kooi. We nemen nog even de koers en de te verwachte passage tijden door. ‘Por me uiterlijk om twéé uur maar eerder als de wind shift of toeneemt en natuurlijk ook als je moe wordt of iets niet vertrouwd want …’ Marjanne onderbreekt me met:‘Ja ik weet het je wordt liever tien keer voor niets gepord dan één keer te laat, komt voor elkaar ga maar lekker slapen, ik zal goed uitkijken, wie weet kom ik nog een leuke knappe visser tegen. Welterusten!’




Albert

Aan gezien hier de"Spreker stil zwijgt" ga ikmij afvragen welk loze vissertje Marianne gespot heeft . 8)


Meer ,Meer, Meer ,please

Marjanne kan niet zonder Albert 8) Als dat geen relatie uit duizenden is dan spelen ze het in iedergeval zeer goed

Vlieland – Elbe. II


Voor mijn gevoel heb ik amper een oog dichtgedaan, wanneer Marjanne met gedempte stem roept:‘Albert, kun je even komen kijken?’ Nog voor ze uitgesproken is, gooi ik mijn benen over de rand van de bank en sta op. ‘Wat is er loos schat?’ ‘Er is nog niets loos maar het is nogal druk op straat en ik heb liever dat jij even kijkt.’
In de stuurhut kijk ik, terwijl ik de slapers uit mijn ogen wrijf, in het duister om me heen. Ik vraag:’Waar zitten we?’ ‘Om tien voor elf hadden we de Juist Noord boei dwars en nu zitten we hier. Marjanne maakt aanstalten om de “verduisteringshanddoek” van de laptop te halen. ‘Wacht, niet doen! Dan zie ik meteen geen flikker meer.’ Overal om me heen zie ik vuurtjes. Aan BB in de betonde route zie ik de “grote jongens” varen, die kunnen geen kwaad die liggen parallel aan ons koersje en blijven netjes in hun eigen straatje. Aan SB liggen de eilanden met hun slaande vuurtorens en knipogende uitertonnen, ook die staan er niet om bekend dat ze plotseling oversteken. Nee, waar we wel op moeten letten zijn de vissermannetjes die overal om ons heen zitten en weer de idiootste koersveranderingen doen. Hun boord en stoom lichten vallen weg tegen de felle dekverlichting, die veel te hoog gericht staat en zo verblindend is, dat je maar moet gokken wat ze voorliggen.
Uit het zeegat tussen Juist en Norderney stomen nog meer kotters naar buiten en zwermen uit over de zee. Sommigen zoeken de banken onder de kust op, terwijl anderen juist denken dat alle vis recht voor de boeg van “Zeebeest” zit. Dan is er ook nog een ploeg die het meer richting scheepvaartroute zoekt. Een paar vaartuigen, op een graad of tien over BB, zijn bezig met oranje zwaailichten en liggen zo goed als stil maar wat ze aan het uitvreten zijn? Geen idee! ‘Oké, schat ik heb het plaatje, goed dat je me geroepen hebt.’ Ik trek mijn lifeline en zwemvest aan en zeg:’Ik ga de bulletalie en de spinakerboom er af halen, zodat we snel kunnen uitwijken als die malloten ons voor de voeten lopen.’ Even later zijn de zeilen verlost van hun kluisters en zijn we vrij om flinke koersveranderingen uit te voeren. ‘Martje schat, het is nergens voor nodig om met zijn tweeën wacht te lopen, ga jij maar pitten.’ ‘Ja zo, eerst even samen een bak koffie doen.’ Met een mok leut in de hand, leunen we in het donker tegen elkaar aan en kijken naar de lichtjes die mooi tegen de nacht afsteken. “Zeebeest” jaagt nog steeds met een dikke zes knopen door het donker. Dit zijn van die momenten dat we, zonder iets te zeggen, elkaar perfect aanvoelen. We weten allebei ‘Dit is een stukje geluk.’

Marjanne ligt te pitten en ik geniet van het varen. Behalve een tijdelijke dertig graden SB voor die gasten met hun oranje zwaailichten, waarvan ik nog steeds niet weet wat ze aan het uitvreten waren, heb ik de laatste uren amper mijn koers veranderd.
Achteruit zit, al een bijna een uur lang, een driekleurentoplicht dat langzaam op me inloopt. Op dat zeiljacht wordt, aan de grote slingeringen te zien, op het handje gestuurd, steeds verandert het toplicht van kleur; rood, groen, rood, groen. Blijkbaar is die roerganger niet al te ervaren en heeft zich in het hoofd gezet dat mijn heklicht een mooi stuurpuntje is, want hoe ver hij ook van BB naar SB zwaait, steeds komt hij dichterbij. Wanneer hij, naar schatting, geen vijftig meter meer achter me zit heb ik er genoeg van. Ik brul naar achter:’Hé joh, heb ik honing aan me reet?’ Geen enkele reactie. Ik pak de Aldisslamp en schijn hem recht in zijn gezicht, dat wil zeggen, haar gezicht, want het is een vrouw die daar net met haar koppie boven de buiskap uitkomt. De geschrokken roergangster maakt een wilde zwaai naar BB. Achter me hoor ik gestommel en de stem van Marjanne die wil weten en tegen wie ik zo schreeuw. Op het jacht klapt de giek in een ongecontroleerde gijp over naar SB, ik zie de vrouw met het stuurwiel worstelen. Ik doe de Aldisslamp uit en leg in een paar woorden de situatie aan Marjanne uit. Op het jacht gaan de zalinglichten aan, ze verlichten het hele dek, meteen verschijnt er een tweede figuur die het roer overneemt en een koersje kiest dat een flink stuk meer naar BB ligt dan het oude. De zalinglichten gaan weer uit en het toplicht verdwijnt steeds verder richting “traffic lanes”.
Marjanne vraagt:’Was dat nu nodig, die arme vrouw zo aan het schrikken te maken?’
‘Wist ik veel dat het een vrouw was? Trouwens, zij is zelf begonnen, door steeds dichter aan mijn kont te gaan hangen, ik stond gewoonweg te shaken in mijn Jansen & Tilanus. Je weet schat, ik heb niets tegen visite maar ze moeten niet met schip en al in mijn kuip stappen.’

Marjanne heeft geen slaap meer en blijft bij me. ‘Zal ik een verse pot koffie zetten en wat boterhammen klaar maken?’ ‘Ja, doe maar, daarvoor heb ik je uiteindelijk meegenomen.’ ‘O ja? Was er ook niet nog iets anders?’ ‘Iets anders? Ik zou niet weten wat …. O, je bedoelt …. ? Welnee, daarvoor hebben ze de havenkroegen met lonkende deernen uitgevonden.’ Marjanne spuugt vuur! ‘Laat ik het niet merken, als je dat flikt, kan je voortaan alleen nog maar hoge tonen zingen!’
Ik eet wat brood met sardines en Marjanne neemt een kom soep.

Zo kachelen we van uiterton naar uiterton boven de Duitse Waddeneilanden langs. ‘Martje, het ziet er naar uit dat we met daglicht de aanloop naar de Jade en de Weser kruisen en daarna nog een flinke poep stroom meekrijgen de Elbe op. Ik weet alleen niet of we voor kentering tij Cuxhaven zullen halen maar dan kunnen we nog altijd de spijker erin gooien.

05:35 De Harle boei dwars. Wind WZW 3-4. Een niet hoog maar wel rommelig zeetje. We zitten nu boven het zeegat tussen Spiekerooge en Wangerooge Vanaf hier gaan we een stuk noordelijker sturen om de routes van de grote jongens haaks over te steken.
005:55 Steken de Jade monding over.
Vooruit liggen een stuk of veertien grote schepen, voornamelijk doosjes bootjes, voor anker. Ik hou de, op de kaart aangegeven, rede pal aan BB en kijk scherp uit naar tekenen dat er een ankerop gaat. Maar ik zie nergens mensen op de bak bij het spil, geen goudvinken op brugvleugels, geen dikke rookwolken uit schoorstenen en ook nergens een loodsbootje of enig ander teken dat er een vertrekken gaat.
We passeren de vaargeulen van de Neue en Alte Weser zonder te moeten afstoppen of van koers veranderen, we kachelen netjes tussen de in en uitgaande schepen door.

07:10 Shlusseltonne dwars.
Hier zitten we, ook al zien we nergens land, op de Elbe.
07:43 Nordergründe N. dwars.
Verderop komen er ook lichtopstanden bij, die zijn niet genummerd maar hebben de letters van het alfabet.
09:35 Bk A. (Baken A) dwars.

De loodsboot stuift alle kanten op om ingaande schepen te beloodsen en van uitgaande de loods op te pikken.

Wij blijven, buiten de geul, tussen de groene tonnen en de lichtopstanden varen, zo zitten wij de beroepsvaart niet in de weg….

… en zij ons niet.

Het is druk op straat en om nu van alle schepen een foto te maken gaat me iets te ver maar voor dit “Jacht”, de “Spring Panda” van Seatrade, maak ik een uitzondering.

Een passagiersbootje met kooplustige klantjes is onderweg naar Helgoland om taxfree te shoppen.

Dat blauwe houten ex viskottertje is, nu als pleziervaart, ook onderweg naar zee.

We merken dat de vloedstroom minder wordt, de bakens en boeien gaan steeds langzamer voorbij. Gelukkig is de wind gunstig zodat we niet al te langzaam gaan.

11:43 Bk. F. dwars.

Een tankertje.

Cuxhaven is al een tijdje in zicht maar nadert niet erg hard. De vloedstroom die steeds minder werd, is nu helemaal weg. Bij het passeren van de laatste boei, zag ik geen stroomrafeling maar nu, bij de volgende, zie ik dat het tij gekenterd is. Langzaam maar zeker naderen we de stad, aan de kade ligt een windjammer, aan de vorm van de kont te zien is het de “Mir”. We rollen het grootzeil in en zeilen de laatste halve mijl op de Genua.

Marjanne hangt de fenders op en legt de trossen klaar, ik start alvast de motor.
Wilhelm, de autopilot, wordt uitgepikt en ik stuur op het handje langs de “Mir” net voorbij haar boeg is de ingang naar de jachthaven. Pal voor de ingang rollen we de Genua op en varen, zowat onder de boegspriet van de “Mir”door, de haven in. ‘Verrek, moet je nu zien!’ Nog geen twintig meter voor de boeg zwemt er een grote dikke zeehond voor ons uit, Ik zet meteen de motor op dead-slow. De zeehond zwemt onverstoorbaar tussen de rijen jachten door, een pracht gezicht! Wij draaien een vrije box in en meren af. Daarna, met mijn camera in aanslag, zoek ik tevergeefs naar de zeehond. Jammer, ik had hem meteen moeten kieken toen we hem zagen.

In het logboek staat; 12:38 Gemeerd te Cuxhaven.
Recht achter ons, aan de andere kant van de pier, ligt de “Mir”, samen met de masten van de jachtjes aan deze kant geeft dat een mooi plaatje.

Marjanne gaat ons aanmelden bij de havenmeester en meteen door de stad in, op een van de leenfietsen van de haven. Voor dat soort uitspattingen heb ik geen tijd, ik moet hoognodig een zeer delicaat karwei uitvoeren, ik moet “even naar het lek luisteren”.


Albert

(Er is iets mis gegaan met de foto’s van deze dag.)


Cuxhaven – Holtenau - Gieselaukanal.


Omdat we het tij pas na elven mee krijgen, hebben we geen haast om Cuxhaven te verlaten.
Marjanne heeft - alweer op een havenfiets - Frische Brötchen enz. gehaald, dus zitten we al dik voor achten te ontbijten. ‘Waarom moet ik zo vroeg mijn kooi uit? Om tien uur zijn die dingen ook nog wel vers.’ Je moet niet zeuren, geniet van het mooie weer en alle bootjes om je heen, boven dien hebben we nu de tijd om nog gezellig een paar uurtjes te winkelen.’ Verdomme, ze heeft zich weer wat in haar lieve koppie gezet, hoe kom ik hier nu weer onderuit? Vlug steek ik een half broodje met kaas in mijn laadklep, zodat mijn volgende woorden er als onverstaanbaar gemompel uitkomen en ik wat bedenktijd heb. Marjanne, die me al op haar klompen voelt aankomen, zegt:’Neem de tijd, maar wat je ook verzint je gaat mee.’ Met een slok zwarte koffie spoel ik het laatste stukje door en zeg heel manmoedig:’Schat, wat is dat nu jammer maar ik moet nog de nodige zaken afhandel, zaken die niet wachten kunnen dus hoe het me ook spijt, ik kan niet mee!’‘Wat voor zaken dan wel? Je hebt gister nog uitgebreid naar het lek geluisterd, dus dat kan het niet zijn.’ Ik zeg:‘Kapiteinszaken schat, je hebt geen flauw idee hoe zwaar die op mijn gezagvoerdelijke schouders rusten.’
‘Maar je bent sinds Vlieland nog niet aan de wal geweest.’ Zegt ze licht verontwaardigt. ‘Aha, nu heb ik je, want wie is er hier aan de wal geweest om lenig tussen de douchestralen door te rennen? Nou?’ ‘Nee mannetje, dat telt niet, ik bedoel dat je de poort nog niet uitgeweest bent en maar op de boot blijft hangen.’ ‘Dat is waar, allerliefste lieveling, daar ben ik dan ook volmaakt gelukkig mee en zo wil ik het houden ook.’ Ze snuift verontwaardigt en zegt:’Ruim jij dan maar af en doe de vaat, dan ga ík nu de wal op.’ ‘Natuurlijk schat, ga maar lekker winkelen.’ Marjanne pakt haar tas en stapt, een beetje boos, de steiger op. Net als ik bezig ben om de kuiptafel af te ruimen, staat ze weer naast me. Ze geeft me een pakkerd en zegt:’Je deugt van geen kant maar ik hou van je!’

Vanaf een uur of elf houd ik met mijn kijker de weg naar de stad in de peiling maar als er eindelijk een blondje op de fiets nadert, blijkt het een ouwe vent met lang grijs haar te zijn, niet bepaald míjn smaak.
Pas tegen half twaalf komt ze aanzetten. Ik start alvast de motor en kort de trossen op. Daar komt ze, bepakt en bezakt, de lange steiger aflopen. Ik pak de hele handel aan en zet het op de kuipbank. ‘Ga maar meteen voorop en lekko met die hap.’ We tuffen zacht tussen de bootjes door naar de uitgang. Voorzichtig steekt “Zeebeest” haar neus om de hoek van de pier en vaart langs de boegspriet van de “Mir” de Elbe op. Omdat het net even rustig is op straat varen we meteen naar de overkant om, buiten de rode tonnen, koers te zetten naar Brunsbüttel.

12:00 Uur. Licht bew. 24°C. WZW 4.

We genieten van dit tochtje in de zon op ruim maar, relatief, rustig water.
Tegen tweeën naderen we de wachtplaats voor sportboten aan de oostkant buiten de voorhaven van de Alte Sleuse.

Om 14:05 draaien we in de stroom op en liggen, met de motor op langzaam, tegen de stroom in te steken. Hier hebben we al eerder liggen wachten, soms meer dan een uur. Net wanneer ik op kanaal 13 de sluis wil oproepen, zegt Marjanne:’Kijk, het licht voor jachtjes brandt.’ Verrek, inderdaad het witte occultic licht geeft toestemming om de voorhaven in te varen. Ik geef halve kracht en vaar de voorhaven in. Ook op de sluis zelf geeft een wit licht vriendelijk toestemming om de BB kolk binnen te varen. Vlug, voor ze zich bedenken, zet ik het motorhandel op standje “waterskiën” en sjees met een flinke snor voor de boeg de kolk binnen. De laatste honderd meter doe ik rustig aan en leg “Zeebeest” om 14:15 langs het laatste vlot voor de deuren. We springen allebei met een trosje op het vlot en maken vast. ‘Zo, laat nu de rest maar komen.’ Ik kijk achteruit maar zie geen schip naderen, integendeel, de deuren zijn langzaam aan het sluiten. In ons dooie eentje worden we geschut, wij sluismeesters spreken in zo’n geval van een “VIP behandeling”.

14:35 Uit de sluis.
We zoeken, om de grote jongens niet voor de voeten te lopen, meteen netjes de SB oever op.
Na een kilometer of twee komen ons twee containerbootjes tegemoet. ‘Kijk Martje, daar vaart de reden van onze VIP behandeling. We kwamen, doodtoevallig, net aan op het moment dat ze een “schutting leeg om” gingen doen om de kolk klaar te maken voor die twee boten, toen pakten ze “dat kleine rotbootje” enpassant ook maar even mee.’

Bij km. 35 bij het veer Fischerhütte ligt, als monument, de oude kettingpont op het droge.
Tegen een uur of zes kijken we uit naar de afslag naar het Giselaukanaal. Eindelijk, bij km. 40.5 draaien we BB uit het stille kanaaltje op. Na een goeie kilometer varen komen we bij de steigers voor het Giselausluisje, er liggen al heel wat bootjes die daar net als wij, willen overnachten. We sturen aan op de kop van de BB steiger waar, zo te zien, nog één plekje vrij is. Terwijl we aanleggen zien we dat dit stukje van de steiger gerenoveerd wordt. Er liggen geen planken op de balken en het stukje is afgezet met een paar rood wit geblokte plankjes.
Omdat we toch hier de wal niet op gaan, maakt het mij niet uit dat er geen loopdek ligt.
We maken de trossen vast waarbij ik toch even over een paar dikke balken moet balanceren om ze ver genoeg naar voor en achter vast te krijgen. Terwijl we de kuiptent opzetten, komt er van de: grote, dure, snelle, motorboot (met gebloemde gordijntjes, brrrr.), die aan de andere kant van de afzetting ligt, een man naar voren. Aan zijn zure kop is al te zien wat hij wil. ‘Kijk Marjanne, daar komt een bemoeizieke regelneef aan, wij liggen hier in zijn vrije uitzicht dus wil hij ons weg hebben maar ik durf te wedden dat hij het op gefahr of verboten gooit’ Marjanne, die onderweg de groente heeft gesneden en de piepers gejast, zegt:’Ik ga alvast koken, regel jij het even met die man maar geen ruzie maken onder het vechten!‘ Met een allerliefste glimlach op mijn snuit kijk ik Buurman vragend aan. Ja hoor, ik krijg al meteen gelijk, Buurman wil dat wij vertrekken. Op mijn vraag, ‘Waarom?’ Komt hij aanzetten met, ‘zéér gevaarlijk’ en nog een paar van die kreten. Op vriendelijke toon leg ik uit dat, omdat we hier toch de wal niet opgaan, het met het gevaar dus wel mee zal vallen en we lekker blijven liggen. Deze man, die nu de rol van Boze Buurman op zich neemt, is blijkbaar niet gewend dat iemand hem tegenspreekt, hij wordt een tintje roder in zijn gezicht en in zijn mondhoek zie ik een paar speekselblaasjes verschijnen. Hij richt zich nog wat hoger op, kijkt me triomfantelijk aan en ja hoor, daar knalt, op afgebeten toon, het woord “VERBOTEN !!!” tegen mijn trommelvliezen. Hoewel ik hem nu het liefst meteen in majem zou schoppen, zeg ik kalm:’Waar staat dat?’ ‘Hier!’ Zegt hij boos en wijst op buikhoogte naar de afzetting.‘ ‘O daar, aan de andere kant!’Zeg ik liefjes. ‘Dat kan ik vanaf hier niet zien, daarvoor zou ik de steiger opmoeten en dát is hééél gevaarlijk, dus blijven we hier mooi liggen.’ Boze Buurman barst nu pas echt los, maar ik heb er onderhand genoeg van, ik wil voor het eten even ontspannen in mijn kuip zitten met een lekker glaasje wijn en niet naar het gebazel van die Hansworst luisteren. Wanneer hij even stopt om diep adem te halen, kap ik hem af met een gesnauwd:’Haltz maul!’ Met openmond staart hij me sprakeloos aan. Voor ik me van hem afwendt, zeg ik heel vriendelijk:’Tot ziens in de pruimentijd.’ Uit zijn mond komt alleen een verbouwereerd ’Bitte?’ Over mijn schouder zeg ik:’Gutte reise, mahlzeit und auf wiederschitzel.’



Albert

Tja Albert, blijft toch maf volk, die Duitsers.

In mijn thuishaven, Flevo Marina, is 50% Duits. Ik kan je daar verhalen over vertellen, maar dat doe ik niet, jouw topic wil leuk houden...

ich verstehe nicht
spreche kein Deutsch....

Wist je dat je als je hier de Eider op gaat (dus het NOK verlaat) en alleen door de sluis gaat (VIP behandeling) je dubbel moet betalen (8 ipv 4 euro)?



Foto toegevoegd, omdat Albert er geen meer had.

Eric.

Off topic.

Voor het geval ik overkom als iemand die iets heeft tegen alles wat Duits is, wil ik toch graag een paar opmerkingen plaatsen.

1. Een grote bek is een eigenschap die niet exclusief aan de Duitsers is voorbehouden.
2. Ja, de “Duitse mentaliteit” is een tikje anders dan de onze maar niet persé slechter.
3. Het overgrote deel van onze oosterburen bestaat uit aardige behulpzame mensen waarmee ik prima door de bocht kan.
4. De enkele “Mof” die ik af en toe tegen kom weegt niet op tegen de vele goede Duitsers.

Met enige schaamte moet ik toegeven dat ik er lol in heb om grootsmoelen, zoals de man op de steiger, in de maling te nemen en klein te maken maar dat mag voor mij ook een Hollander, Engelsman of wat dan ook zijn.

On topic.

@ Eric,

Mooi plaatje. De bewuste steiger in de ochtend nevel en toevallig ook nog zo'n beetje op de plek waar eea. zich afspeelde.
Dat sluisje ben ik al eens gepasseerd op een tochtje van Helgoland via het Eidersperwerke (nooit doen bij westelijke winden meer dan 3 bft.) de hele:lange, kronkelende, schitterend mooie, saaie, Eider op tot aan het Kielerkanaal.

@Albert

Ja, dacht al de "gevaarlijke" steiger te herkennen
Heb dit jaar, op de terugweg, de Eider genomen. Mooie tocht... en droogvallen (met vaste 1.70 kiel) in de haven van Töningen.... is heel bijzonder

Blijf vooral schrijven, het is een plezier om te lezen. Ben blij dat ik je met een mooi plaatje kon ondersteunen.

Eric.

Albert,

Begrijp me aub goed, ik wilde je niet beschuldigen van anti Duitse opinies.
Welllicht was mijn reactie ietwat te snel. Is wel aanleiding voor, maar dat laat ik verder buiten beschouwing.

Mijn excuses, dat je deze post hebt willen plaatsen.

Ik wens je een plezierige korte vakantie toe, morgen mooi herfstweer, maandag blaas je met W 5 naar Friesland en dan heb je een weekje ZO 3 zonder neerslag van betekenis.

Intruder,

Niets aan de hand man, er is een tijd geweest dat ook ik alle Duitsers over een kam schoor. Ben alleen in de loop der jaren iets milder en hopenlijk ook wat wijzer geworden en heb door goede ervaringen in het buitenland geleerd wat genuanceerder te denken.

Als de weerberichten uitkomen, hebben we een ideale afsluiting van ons zeilseizoen.

Vr. gr. Albert

Omdat we pas over een week weer terug zijn, gooi ik nu al een aflevering van "Naar Denemarken" op ZF.




Giselaukanal – Holtenau.

Wo.19 -08 - ,09.


Op dit doodstille plekje slapen we als roosjes. Niet dat het daar naar ruikt want er zaten de nodige uien en knoflook door het diner waardoor, aan mijn kant, de dekens af en toe bol staan en Marjanne, iets onverstaanbaars mompelend, een liefdevolle elleboog in mijn zij plant.

Iets na zeven zijn we alweer op. Er hangt nog wat ochtendnevel maar de temperatuur is al aangenaam. Ik zet koffiewater op. Dat doet me weer denken aan een jaar of wat terug in Antwerpen; Marjanne komt ’s morgens vroeg terug van de douches en ziet de waterketel, die net begint te koken, op het gas staan. Ze vraagt:’Is dat koffie of theewater?’ ‘Wat is dat nu voor een stomme vraag?’ ‘Nou, koffie of theewater?’ ‘Koffiewater.’ Zeg ik om er van af te zijn. Nog voor ik door heb wat ze van plan is, zegt ze:’Ik heb liever thee.’ en kiept de ketel leeg in de gootsteen, vult hem met koud water en zet hem op de vlam. En ik? Ik weet even niet of ik kwaad moet worden of niet maar als ik haar ondeugende snuit zie sta ik te schudden van het lachen.
Tussen het opgieten door zet ik de marifoon alvast bij, mis ik straks de weerberichten niet. Even op het lijstje kijken via welk station we weerman Christian, met zijn uigebreide weerberichten voor Noord en Oostzee, te pakken kunnen krijgen.

BORKUM VHF 28.
BREMEN VHF 25.
HAMBURG VHF 83.
ELBE – WESER VHF 24.
KIEL VHF 23.

Alle stations zenden uit om:
07:45
09:45
12:45
16:45
19:45

Ik gok op Kiel. Onder het ontbijt kijk ik op de klok Een paar minuten voor tijd start gewoonlijk het speeldoos muziekje dat als vooraankondiging dient maar nu hoor ik niets. Ik zet het “lulkassie” op Hamburg. VHF 83. Meteen hoor ik het speeldoosje en even later de stem van Christian. Eerst krijgen we alle hoge en lage drukgebieden van Europa en wijde omtrek te horen. “Een hoge drukgebied boven de Azoren.” Bij het woord “hoog” gaat zijn stem ook de hoogte in, net zoals hij heel diept zakt bij “lage”. Na een minuut of wat begint hij aan de vooruitzichten, alle gebieden tot en met het IJsselmeer komen aan bod. Mijn interesse gaat alleen uit naar de westelijke Oostzee en de twee Belten en dan vooral de verwachtingen voor de rest van de week. Ha, eindelijk daar komt het. ‘Oostelijke winden 5 – 6.’ ‘ ‘t Kan beter Martje maar ik doe het er voor.’

Marjanne komt op het idee om vandaag een stukje te fietsen, dus klap ik haar fietsje uit en pomp de bandjes op spanning. Met dat ding op mijn nek klim ik over de zeerailing op de steiger en balanceer over de balken naar de afsluiting. Buurman staat, op zijn maanraket met gebloemde gordijnen, hoopvol toe te kijken. Jammer genoeg voor hem kom ik, met fiets en al, veilig bij de afzetting. Ik zet de fiets er over en zwaai er zelf omheen. Nu kan ik ook het bordje zien waar Buurman gister naar wees, er staat niets over “verboten” er staat iets van “achtung gefahr” en meer niet. Ik buk me, om overdreven aandachtig naar dat lullige bordje te kijken en draai me onverwacht, met een grote grijns op mijn tronie naar Buurman. Een fractie van een seconde kijken we elkaar recht in de ogen, dan draait hij snel zijn hoofd af. Even sta ik hardop te grinniken, dan draai ik me naar Marjanne en help haar rond de afzetting. ‘Waar heb jij zo’n lol over ?’ ‘Dat vertel ik je later wel. Kijk als je hier de steiger afgaat naar de sluis en over de brug, kan je iets verderop rechtsaf naar het Kielerkanaal. Daar, bij de pontsteiger, sla je linksaf slaan om het fietspad langs het kanaal volgen. Het zal, al met al, niet meer dan een kleine vijfentwintig kilometer naar Rendsburg zijn. Ik ben daar over, pakweg, twee en een half uur maar jij doet het in iets van anderhalf uur, dat wil zeggen … als je niet met vreemde mannen meegaat.’ ‘Poeh, ik mag ook nooit iets, je lijkt wel een moslim!’ Nu je het zegt, lichtzinnig vrouwspersoon, ik zie wel wat in een RVS burka met lipsslot.’ Met een zoen nemen we afscheid. De motor draait, ik zwiep de trosjes los en draai achteruit rond. Langzaam, tot de motor op temperatuur is, vaart “Zeebeest” naar het Kielerkanaal. Bij de hoek zie ik geen grote jongens in de buurt, ik zet met een gangetje van vijf knopen koers naar de overkant en draai BB uit richting Rendsburg. Zo nu nog even “Wilhelm” inscheren, die stuurt geduldiger en beter dan ik.

Op mijn gemak werk ik het journaal bij en eindig met; 08: 35 Vertr. Giselausluis. Zonnig. Warm. Wind var. 2 – 3. Met een bak koffie in mijn hand bekijk ik de grote schepen en geef op zijn tijd Wilhelm een koersverandering op van twee á drie graden per keer. Om 10:10 uur passeer ik het loodsstation bij km. 55. Het is verrekte warm en de wind zit nu in de oosthoek, een stukkie of 3. Er passeren een paar cruiseboten, wat zijn die krengen hoog he, je snapt niet dat ze nog onder de bruggen doorkunnen. Moet je zien, die ene heeft zelfs glazenwassergondels hangen. Zo, met rondkijken en tegen me zelf lullen, kom ik ongemerkt in de buurt van Rendsburg. Daar heb je de autotunnel al. Snel scheer ik Wilhelm uit want, net als bij de bruggen kan zo’n zooitje staal of betonijzer een best stukkie deviatie veroorzaken en “Zeebeest” in moeilijkheden brengen. In de verte zie ik de kaai al maar nog geen Marjanne. Er komen drie grote tegenliggers aan, met de motor op langzaam wacht ik ze af en steek dan over naar de kaai. Het is exact 11:00 uur. Daar komt Marjanne tussen de gebouwen door aanfietsen, aan haar stuur hangen de nodige plastic tassen. Ze vangt de trosjes op en geeft mij de tassen aan. ‘Hoi Moppie heb je alles?’ ‘Ja hoor, als je mijn fiets aanpakt kunnen we meteen weer verder. Vijf minuten later varen we onder de brug met het hangend veerpontje door. Marjanne heeft de boodschappen opgeruimd en het bier koud gezet, dat zal er met deze hitte goed infietsen maar eerst vast liggen, want ik vaar niet als ik drinken moet. ‘Hoe was je fietstochtje?’ ‘Heerlijk en ik heb ook lekker gewinkeld, alleen werd het steeds warmer, ik ben blij dat ik weer op het water zit.’

We naderen Holtenau, aan SB zien we de oude pakhuizen .

En aan BB het nederige stulpje van mijn werkloze broer.

14:55 Voor Sluis Holtenau, we moeten wachten. Met de kont in de wind én naar de sluis gewend, blijft “Zeebeest”, met af en toe een klapje achteruit keurig op haar plaats.

Nog een bootje in de wachtkamer.

Achter elkaar wordt er beroepsvaart geschut, ook dit gebakkie komt aan en mag direct de sluis in.

In een van de kolken van de Alte Sleuse ligt al een hele tijd een Poolse driemaster, de deuren staan open maar hij vaart niet uit. Op VHF 12 hoor ik de conversatie tussen de sluis en een ongeduldige loods, het blijkt dat de Poolse kapitein geen cash geld aanboord heeft om het kanalgebühren te betalen en de wal op is om een bank te zoeken. Even later hoor ik dat de centjes betaald zijn en het windjammer het kanaal op mag.

Een grote jongen loopt de BB kolk van de Neue Sleuse in.

Aan zijn kont hangt, als rem, de sleper “Holtenau”.

Eindelijk mogen we de sluis in, we varen langs een coaster helemaal naar voren en maken vast aan een vlot. Het bootje achter ons knoopt in eerste instantie vast aan een ketting maar ziet zijn fout bijtijds in.

Marjanne gaat betalen, iets van twaalf en een halve Euro. Niet veel voor twee sluizen, honderd kilometer kanaal en de nodige, gratis, ligplaatsen om te overnachten. Kijk ze komt alweer terug.

Het is bloedheet, zo tussen de bakstenen sluismuren waar amper een zuchtje wind staat en de zon ongenadig brandt zelfs van het nietsdoen sta ik nog te zweten. Marjanne klimt weer aanboord. Ik zeg:Je mag drie keer raden wat ik straks, wanneer we vast liggen als eerste doe.’ Ze zegt:’Bier?’ ‘Ja, bier, liters ijskoud bier!’



Albert.

www.dp07.com
Käptein Dietzel past altijd zijn hoogarische toon aan het drukgebied aan, Christian praat zo lekker nazaal.

Eindelijk op deze zondagochtend de drie nog niet gelezen afleveringen gelezen. Heerlijk leesvoer!!
Ik geniet van de avonturen de manier van vertellen en bovenal jullie samenzijn. Ik herken hierin een bij ons thuis gebezigde omgangsvorm die mij zeer aanspreekt



‘Dit is een stukje geluk.’. En zo is het

Holtenau.


We varen de sluis uit en ik prik “Zeebeest” achteruit tussen de jachtsteigers. Trossen vast, een fenderplank tussen de fenders en de stalen paal van de steiger, motor af en klaar. Ziezo, nu een biertje. Met een ijskoud blondje en een stukje droge worst is het hier best uit te houden. We liggen hier eerste rang, wat een uitzicht! Vooruit kijken we de voorhaven uit, dwars over de zonnige Kielerfjorde naar de oever bij Möltenort, een goede twee mijl weg. We zien jachtjes zeilen en af en toe schuift er een cruiseschip voorbij.

Aan SB zien we alles wat de sluizen in en uitvaart

Marjanne gaat naar de portier van het sluisterrein om, tegen een borg, de sleutels van de douches te halen. De Engelse tweemaster, een Hallberg Rassy, die voor ons ligt, is aan het klooien. Hij heeft zijn trossen los en slaat afwisselend voor en achteruit maar komt niet van zijn plek.

Omdat ik niet nieuwsgierig ben maar wel graag alles wil weten, loop ik er naartoe. Het oudere echtpaar is, vruchteloos, bezig met motor en pikhaak om het schip van de kant te krijgen. Het blijkt dat met het draaien van de wind het water net genoeg gezakt is om haar, met haar grote diepgang, aan de grond te zetten. Daar kwamen ze daarnet achter, toen ze terugkwamen van de wal. Steeds als er een zeeschip of loodsbootje langsvaart, ligt hun schip op de stenen te stoten. Op een spring afdraaien werkt niet en ook zonder trossen voor en achteruit slaan helpt niet. Ik bied mijn hulp aan. ‘Ja, graag, kunt u ons eraf slepen?’ ‘Nou, niet met mijn 21 pk. maar ik weet misschien iets anders dat wel werkt.’ Ik leg uit wat ik bedoel en loop terug naar “Zeebeest” om een lange dunne lijn te pakken waarmee ik naar de buitensteiger loop. Met een mooie boog belandt een uiteinde op de tweemaster. De schipper knoopt er twee trossen aanvast, langzaam palm ik de lijn in en zet de trossen, dwars uit over SB, op de palen vast. De schipper zet één tros, via de achterbolder, op de elektrische schootlier en de ander op de kop van zijn ankerlier. Intussen loop ik terug en stap bij hem aanboord. Eerst draaien we de tros op de schootlier door tot hij strak maar niet harpstijf staat. Zo, nu kan de kont niet meer naar de wal draaien. Dan, met twee slagen om de kop, draai ik de voortros door tot hij stijf staat. De kop draait langzaam door maar haalt er geen slack meer uit. Ik zeg:’Nu moet het gebeuren, als dit niet helpt kunnen we misschien het schip krengen via het spinnakerval maar ik probeer het liever zo.’ Kijk, daar komt weer een loodsafhaler aanstormen. De Engelse schipper kijkt benauwd naar de golven die dat gebakkie maakt maar ik zie een mogelijkheid. Met nog een extra slag om de kop komt de lier bijna tot stilstand. Daar komen de golven, ik trek de laatste slag vaster om de kop, de lier staat er tegenaan te hikken. Even ben ik bang dat de motor doorbrandt maar daar zijn de golven. Twee, drie keer stoot de kiel op de stenen, dan, zonder enige moeite, glijdt het schip naar dieper water. Voorzichtig draaien we de voor en achtertrossen door, tot we tegen de steiger aan de overkant liggen.

Na het afmeren vraagt de schipper of ik een drink wil. Zijn vrouw en hij nemen een whisky maar ik hou het bij een pilsje. Gelukkig heeft hij Duits bier aanboord, want ale en bitter drink ik alleen uit beleefdheid … en dat alleen als ik dronken ben.
De schipper brengt een toast uit op de goede afloop.‘Cheers!’ Omdat mijn eerste pilsje - 0.5 ltr. - zowat verdampt is voor het mijn maag bereikt, accepteer ik een tweede. Dat maakt, samen met wat ik op “Zeebeest” al had gedronken twee liter bier, waardoor ik het helemaal met de man eens ben, wanneer hij zegt dat ik hier een mooi staaltje zeemanschap heb laten zien. Gelukkig, ben ik nog niet zo ver heen dat ik begin over de “Ocean going tugboats” van Wijsmuller en al de dappere heldendaden die ik daar dagelijks placht te verrichten.
De schipper vertelt me dat hij een bedrijfje heeft dat precisie gereedschap en instrumenten ontwerpt en bouwt. Aanboord heeft hij een “kantoor” waar hij nieuwe dingen bedenkt en op de pc uitwerkt. Ook staat hij via Internet in contact met zijn bedrijf. Hoewel hij al tegen de zeventig loopt, denkt hij nog lang niet aan stoppen. Dat kan ik me levendig voorstellen. Wat dacht je wat, wanneer je werk je hobby is en je die meer dan zes maanden per jaar al rondzeilend door Europa op je boot kan uitoefenen? Ík teken er voor! Vanaf de steiger wordt de schipper aangesproken door twee jongens van ergens in de twintig. ‘Gaat u morgen door het Kielerkanaal?’ In redelijk Duits informeert de schipper naar het waarom van die vraag.
Het komt er op neer dat ze de leiding hebben over een ploegje “moeilijke jongeren” en een paar weken op de Oostzee hebben rondgezeild met een oud houten kottertje zonder motor en nu op zoek zijn naar een “sleepje” door het kanaal. De schipper zegt dat hij voorlopig niet verder dan Rendsburg gaat en daar een dag of wat blijft voor zaken, maar dat ze tot daar mee kunnen. De jongens overleggen even en zeggen dan dat ze liever nog wat rondkijken of iemand anders ze mee kan nemen, want vanuit Rendsburg zal het bijna onmogelijk zijn om een sleepje te krijgen. Ze lopen door en spreken een ander schipper aan. Het wordt tijd om op te stappen, ik bedank voor nog een pilsje. ‘Dank u wel maar ik moet hoognodig even naar het lek luisteren.’ ‘O nee, is uw boot lek?’ Ik leg hem uit, dat het hier om een oeroud gebruik gaat dat ik graag in ere houdt. Hij, als Engelsman opgegroeid met tradities, begrijpt meteen het diepere belang van dit gebruik en verklaart zich volledig bereidt mee te werken aan de verspreiding hiervan. Zijn vrouw werpt hem dezelfde blik toe die Marjanne gebruikt wanneer ík over dit onderwerp begin. Ach ja, die primitieve vrouwelijke instincten zijn nu eenmaal universeel.




Albert

Vakwerk, Albert, vakwerk en nog goed betaald ook, Cheers old chap .

Holtenau - Sottrupskov.


Do. 20-08-,09

‘Tik tik tik!’ Er staat iemand op de boot te kloppen. Met moeite doe ik een oog open en kijk op mijn klokje. Tien voor zeven! Dat zal de havenmeester zijn, die moet weer zo nodig, midden in de nacht, om centen komen vragen. Wanneer ik mijn ongewassen kop naar buiten steek, staat hij al druk te schrijven. De schade valt mee, nog geen acht euro havengeld. De douches en drinkwater zijn gratis. ‘Bent u op de thuisreis?’ ‘Nee, onze vakantie begint net, na het ontbijt gaan we richting Denemarken.’ ‘Gute reise.’ ‘Danke, auf wieder sehen.’
Omdat ik nog niet helemaal hersteld ben van het Shanty festival van gisteravond, ga ik nog even knus voor anker achter Kaap Kont.

Tegen achten sta ik alweer in de kombuis om koffie te zetten. ‘Martje! Op staan met je luie donder, je hebt lang genoeg in die vlooienbunker liggen meuren!’ Vlak achter me hoor ik: ‘Je hoeft niet zo te schreeuwen, ik ben niet doof.’ Ze slaat twee armen om me heen en vraagt terwijl ze, zonder hemdje, tegen mijn blote rug aanleunt:’Was dat de havenmeester die het waagde om zomaar met zijn ring op mijn bootje te kloppen?’ ‘Ja schat, maar hij wist natuurlijk niet dat jij nog lag te pitten, dan had hij het wel met een wattenbolletje gedaan.’ We doen een eerste bakkie leut en gaan daarna douchen. Marjanne gaat de sleutels terugbrengen en verse broodjes halen. ‘Hang jij de handdoeken te drogen en dek je even de tafel? Ik ben zo terug.’ Wanneer Marjanne weer aanboord stapt, is de kuiptafel pico bello gedekt, compleet met een zachtgekookt eitje. ‘Dat ziet er goed uit, dat mag je meer doen.’ Het uitzicht is weer geweldig, badend in het ochtend zonnetje ziet de Kielerfjorde er prachtig uit. Ook varen er al wat zeilbootjes voorbij, daar krijg ik op mijn beurt de acute vertrekkriebels van. Ik schrok nog snel een broodje naar binnen en verbrand bijna mijn bakkes aan de koffie. ‘Kom op Martje, voor en achter!’ ‘Niks voor en achter, eerst even rustig mijn ontbijt afmaken met een kopje koffie toe, dan afruimen en afwassen en daarna gaan we op ons gemak voor en achter maken.’ Mijn protesten worden weggewuifd met:’Maak je niet druk schat, we hebben vakantie.’

Eindelijk, om 09:33, gaan de trossen los en varen we de voorhaven uit. Nog een laatste blik achteruit om te zien of er geen grote jongens uit de sluis komen en we draaien het fjord op.

Met een windje van drie á vier bft. in de oosthoek en een lekker warm zonnetje erbij, is het hier heerlijk zeilen. We blijven buiten de boeien, BB van de geul, varen en passeren Friedrichsort Lt. ho. op korte afstand.

Aan de overkant, bij Möltenort, zien we de Marine Ehrenmal naar de hemel wijzen. De oude U-boot, die daar op het droge ligt, is alleen met de kijker te onderscheiden.

De wind zwakt even af en de vaart is er nu bijna uit, toch worden we opgelopen door een jachtje dat alleen zijn grootzeil bij heeft staan. ‘Verdomme, moet je dat nu zien, ik weet dat we niet op een racertje zitten maar dit is toch al te gek!’ Wat ik ook probeer, ik krijg er niet meer vaart uit en dat andere bootje loopt ons vlot voorbij. Dan zie ik stootjes koelwater uit zijn uitlaat komen. ‘Verrek, die stinkerd speelt vals, hij heeft zijn onderwaterzeil bij staan.’

We naderen de ingang van de fjord, ik zet koers BB van de Oost Kardinale ton Kleverberg-O. Zo varen we wel over het stuk met “unrein grose Steine” maar blijven weg van de “snelweg” en steken een stukje af. De eerste keer dat ik hier met een jachtje voer, in 1967, ging ik er ruim omheen. Maar als je dan ziet dat bij de “Kielerwoche” er zelfs hele armada’s vrolijk overheen kachelen, dan ga je eens met de loep over de kaart en zie je dat op 0,3 mijl uit de kust alles meer dan drie meter diep is.
11:35 Passeren gele boei “K” 1,6’ NE Bulk Lt. ho.
12:20 Stollergrund-N. 0.1’SB
Het is zonnig en ondanks de toegenomen wind - E. 5-6 bft. - lekker warm.

Nabij Schleimünde zeilt een klassiek kottertje.

15:20 Falshöft Lt. ho. dwars 2’BB. We kunnen nu meer BB uit. Het is maar goed dat we al helemaal ingeslingerd zijn want het ongemakkelijke zeetje komt nu schuin van achter.
16:35 Kalkgrund Lt. ho. dwars.
We steken de monding van de Flensburger Förde over naar de Sonderborg Bugt en fietsen zo de Deense territoriale wateren in. De begroetingsvlaggen worden gewisseld. De Deense vlag heeft trouwens geen oogje en een staartje maar, omdat je hem toch nooit op zijn kop kunt hijsen, twee oogjes. Slimme jongens die vlaggenboeren, dat scheelt weer in de productiekosten.

Kust bij aanloop Sonderborg.

18:05 Voor de brug van Sonderborg, we rollen de zeilen in. Op de “klok” op de brug staat de tijd van de volgende opening, 18:15 uur, nog maar tien minuten wachten. We houden “Zeebeest” gaande met de kont naar de brug, want wind en stroom willen ons, met iets van anderhalve knoop, naar binnen zetten. 18:15 De scheepvaartseinen op de brug veranderen van combinatie en kleur en de afsluitbomen gaan neer. Langzaam komt de brug in beweging, de lichten veranderen nog een keer, we mogen er door. Ik gooi “Zeebeest”rond en kachel met een gangetje door de brug de Als Sund op. De Als Sund is een smal water, nergens meer dan een halve mijl breed, tussen de vaste wal van Jutland en het eiland Als en mondt, aan de noordkant, via de Als Fjord uit op de Kleine Belt.

Het water is hier zo kalm dat Marjanne vast aan het eten begint. We naderen de ankerplaats die ik in gedachten had. Sottrupskov is alleen maar een naam van dit plekje en geen dorp of wat dan ook. Er staat iets van een restaurant aan de oever en dat is alles. Om 19:15 Komen we ten anker achter een dikke 20 meter ketting in 4,20 meter diep water. Het is hier wel erg mooi en rustig, je zou het haast kunnen omschrijven met “idyllisch”. De kust hier bestaat uit een zacht glooiend heuvellandschap met een afwisselende begroeiing van; gras, bomen en wat akkers. We eten weer in de kuip en genieten van de omgeving. Na de afwas (ik mag nog steeds niet de vuile borden en pannen over de muur zetten), zitten we met een wijntje in de kuip. Het wordt donker, terwijl Marjanne de overgebleven Franse kaasjes tevoorschijn haalt, sluit ik het ankerlicht aan. Ook in het donker is het hier prachtig. We eten een toastje en nemen nog een glaasje wijn . We voelen ons ontspannen en gelukkig. ‘Is dit vakantie of niet?’ Ja schat, dit is vakantie, proost!’



Albert.