Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Dan moet het volgend jaar nog mooier worden , want ik denk dat Albert dit jaar meer gaat varen.
Vooral doooor gaan. :

Dat is nog eens een cliffhanger!

Zeg Albert, je gaat ons toch niet weer een hele maand laten wachten op het vervolg hé? Dat is gewoon te lang.

En als je bang bent dat je vakantie te kort was om ons het hele jaar zoet te houden, een paar oude verhalen mogen ook best. Geloof dat ik het verhaal van de Zeeland inmiddels al drie keer heb gelezen.

Dank je wel,
Cora

Dank voor jullie support.
Laat ik nu net een verse aflevering hebben gebakken, hier komt ie, pas op, hij is nog warm.



Kerteminde - Lundeburg.


Net wanneer we ons afvragen of Don - Diesel - Juan nog weet waar ons bootje ligt, komt hij voorrijden. Met een kort ‘hallo’ in mijn richting stapt hij aanboord. Marjanne wordt opmerkelijk enthousiaster begroet. Ik moet even denken aan een film waarin een timmerman, na een kast te hebben gemaakt op een groot motorjacht, in het water wordt gesodemieterd. Dat lijkt mij ook wel wat, maar eerst moet de motor o.k. zijn.

Don Diesel is druk aan de gang met; meten, boren, boutjes vastdraaien, leidingen doorvoeren, nippels indraaien, koppelingen aanbrengen, leidingen vast zetten, slangenklemmen aan brengen etc. Wanneer hij klaar is pak ik een jerrycan diesel en een trechtertje om de filters alvast vol te gooien, dat scheelt een slok op een borrel bij het ontluchten van het spulletje. Na het ontluchten stijgt de spanning. Ik draai de sleutel om en hup, in een keer lopen. Ik zet de keerkoppeling in zijn vooruit en Don Diesel gaat met zijn zaklamp langs alles wat zou kunnen lekken. Nu mag ik meer gas geven en weer doet hij zijn controle rondje. De motor staat warm te draaien en wij doen intussen een bakkie leut. De wijzer van de koelwatertemperatuur komt langzaam in het groene vlak. Don Diesel overhandigt zijn mok aan Marjanne, kijkt haar nog eens heel diep in de ogen en duikt de m.k. in.

‘Zeg Martje, weet jij nog, die film waarin die vent, met gereedschapskist en al, over de fucking side wordt gelazerd?’ Ze kijkt me even afkeurend aan en zegt:’Let een beetje op je taalgebruik en blijf van die aardige jongen af, anders ga jíj over de uh … , je weet wel, side.’ ‘Oké schat, ik zal mijn frustraties niet op hém botvieren maar dan moet je ook niet gek opkijken wanneer ik over een paar weken een verloederde spritlampe ben.’ ‘Spritlampe? Wat is dat nu weer voor een woord?’ ‘Dat is Zweeds voor spirituslamp, daar duiden ze een doorgewinterde alcoholist mee aan, je weet wel, een die altijd onder het biljard ligt.’ Onze keuvelpraat wordt onderbroken door. ‘Viel plenty motor bitte.’ Ik druk het hendel langzaam naar zijn uiterste stand. De motor brult en het schroefwater laat de bootjes aan de overkant schommelen in hun box. Pas wanneer de koelwatertemperatuur in het rode vlak dreigt te komen breng ik de toeren terug naar 1900 klappen. De motor heeft geen een keer ingehouden en loopt als een zonnetje. Don Diesel beduidt me dat de motor af mag. Even laat ik hem wat afkoelen in zijn vrijloop, de wijzer begint te zakken, hij kan uit. ‘Motor lauft ganz very good.’ zegt onze wijsneus met een trotse snuit, terwijl hij langs mij heen naar Marjanne kijkt. ‘Me go mach sauber.’ En hij maakt aanstalten om de vettigheid weg te poetsen. Omdat ik een donkerbruin vermoeden heb dat de rekening al behoorlijk hoog is, vind ik het welletjes en zeg dat ik dat zelf wel doe. Volgens hem is de rekening over een goed uur wel klaar. Ik bedank hem met een handdruk en zeg tegen Marjanne. ‘En je geeft hem géén afscheidskus!’ Verrek, hij heeft begrepen wat ik zei. Hij kijkt me grijnzend aan, wendt zich naar Marjanne en tikt met zijn wijsvinger tegen zijn wang. Zij buigt zich voorover en geeft hem een voorzichtig kusje op de zwarte vegen op zijn wang. Met een smile van oor tot oor, neemt hij afscheid en fietst de steiger af. Ik kijk Marjanne vernietigend aan ‘Ontrouwe lellebel die je bent!’ Ze lacht, valt me om mijn nek en zoent me vol op de mond. Wanneer ik weer een beetje op adem ben, zeg ik:’Bah, je smaakt naar diesel.’ Terwijl haar blik langzaam langs mijn lijf naar beneden gaat, zegt ze tevreden:’En toch vond je het lekker, dat kon ik duidelijk merken.’ ‘ Fóei, je bent een slecht wijf, eigenlijk zou ik je hier eenzaam en alleen achter moeten laten maar ja, je kookt zo lekker, je mag blijven.’

Ik ruim wat losse dingetjes op en ga met een poetslap langs de vuile “poten”op en rond de motor en poets ook de gemorste diesel weg. Na mijn klauwtjes te hebben gewassen, rol ik de drinkwaterslang uit en vul de tank tot hij overloopt. Zo dat is weer genoeg voor een weekje. Niet dat ik niet van elke gelegenheid gebruik maak om bij te laden, je weet maar nooit of je bij de volgende stop ook aan een kraan kan lurken.

We gaan kijken of de rekening klaar is naar moeten nog even wachten tot de “Tik Miep” uitgetikt is. Eindelijk daar is hij dan. Zo, dat is niet misselijk. 3026,90 Deense Kronen, daar komt nog eens 25 % belasting bij en wordt totaal 3783,63 D. Kr. Of je een emmer leeggooit! Marjanne, die goed is met cijfertjes, zegt;’Dat is meer dan vijfhonderd euro!’ ‘Ja’ zeg ik. ‘en daar bovenop zoen je die dure man ook nog.’ Elektronisch betalen lukt niet, dus we gaan de stad in om geld uit de muur te halen.

We maken een kleine omweg langs de oude haven en zien een super snel racemonster naast de graansilo staan.

Misschien is dit een van die apparaten die meededen aan de Volvo Ocean Race.
Niet dat het mij wat interesseert, na een heel seizoen bemannen in een Regenboog heb ik mijn buik vol van wedstrijd zeilen en vooral van de mentaliteit van “Wij hebben voorrang, dus vaar hem voor zijn donder!”. En dan wil ik het nog niet eens over de teamwedstrijden Holland - Friesland hebben, dat is helemaal óórlog.

Kijk, hier zit nog een motor reparatie bedrijfje, hij ziet er een stuk minder luxe uit dan die op de jachthaven, dat had ik eerder moeten weten.

We tappen de nodige flappen en lopen wat door de winkelstraatjes. Há, een ijssalon. ‘Zeg Martje, heb jij ook zo’n droge keel en zoveel last van de warmte?’ ‘Ja hoor, het is goed, als je zoet bent krijg je een ijsje van me. Met een overmaatse ijshoorn in mijn hand wandelen we naar de supermarkt. Ik blijf buiten met mijn ijsje en Marjanne doet nog wat aankopen. Terug op de haven mogen we storten in het fonds. Bijna alle getapte flappen verdwijnen in de kassa. Daar staat wel tegenover dat we een magnifiek stempel en handtekening op de rekening krijgen en dat is toch ook wel iets waard, niet dan?

12:05 Vertrek Kerteminde. Licht bewolkt. Goed zicht. Warm. ZZO 3 bft. Rommelig zeetje, komt waarschijnlijk door de stroom die we, alweer, tegen hebben.
In de verte zien we de brug over de Grote Belt, tussen Fyn en Sjæland. Hoewel hij al dichtbij lijkt te zijn, is het vanaf hier nog dik drie uur tegen de stroom in
kachelen. Langzaam naderen we de brug

We blijven vlak onder de oever buiten de hoofdstroom, dat scheelt ons meer dan één knoop. Pas een half mijltje voor de brug sturen we uit, zodat we bij de iets hogere doorvaaropeningen komen. Aan SB ligt Nyborg en recht vooruit de brug, waar net een flinke goederen trein overheen dendert.

15:22 We zitten pal onder de brug. Hier staat de meeste stroom, we komen nog maar héél langzaam vooruit, dat geeft mij de gelegenheid om een plaatje te schieten, richting Sjæland.

Voorbij de brug is de stroom een stuk minder. Over BB zien we het kunstmatige eiland, waar de trein de grond in duikt, onder de zee door fietst, om pas op Sjæland weer boven te komen. Het autoverkeer daarentegen gaat daar juist omhóóg en rijdt over een hangbrug waar zelfs de grootste zeeschepen moeiteloos onderdoor gaan.

Vooruit zien we Langeland opdoemen. We gaan alvast wat SB uit om de banken boven het eiland vrij te varen. De rest van dit tochtje is nogal saai, zodat we blij zijn wanneer we om 18:15 afgemeerd liggen in het haventje van Lundeborg.

Terwijl Marjanne aan het eten begint, trek ik het m.k. luik open om te zien of er aan het nieuwe spulletje niets is losgetrild. Marjanne vraagt verschrikt:’Er is toch niet wéér wat met de motor?’ ‘Nee hoor schat, er is niets aan de hand ik kijk alleen even of er geen verstekeling in de machinekamer zit, een verliefde monteur of zo.’



Albert.

Ja Albert dat was een dure grap.
Weet ook hoeveel keer je de sluis daar voor open en dicht moet doen?
Dat red je niet in een dag.

Nee... in een halve dag....

Een monteur die........

jaja

Pure frustratie die rekening

mooi stukkie ..
En voor Marjanne Oooo....

tranen van het lachen weer bij het lezen
maakt mijn dag weer helemaal goed
bedankt

@ Ton, wij ambtenaren worden niet per handeling betaald, af en toe aanwezig zijn is al meer dan voldoende.

@ Geert "a dirthy mind is a joy vorever" en ik kan het weten.

@ Bolle Jazz, zolang de lezers het leuk vinden blijf ik schrijven.

Hoi Albert

je story mag er wezen,ik heb er weer van genoten,spreek je binnen-

kort wel weer

Groets Bram

Hoi Bram, ouwe vetpriester.

Kom je eerdaags weer eens op de sluis? Wacht er niet te lang mee, want per 1 maart voeg ik me bij de grijze plaag. Geef Rita een dikke pakkerd van me.

De mazzel, Albert

Lundeborg – Stryno.


Wo. 26-08-,09


‘Hé, lui vrouwmens, rise and shine!’ Voorzichtig doet ze één oog open en mompelt:’Hoe laat is het?’ ‘Al héél laat, bij half zeven, de zon staat al hoog aan de hemel.’ Het andere oog gaat nu ook open. Ze probeert zich op mij te focussen maar geeft het na een seconde of wat op, draait zich op haar ander zij en slaapt verder. Ja, dat komt er van als je tegen middernacht nog een nieuwe film in de laptop stopt. Nou ja, nieuw, “Pride and Prejudice” heeft ze onderhand al meer dan tien keer gezien maar iedere keer opnieuw vindt ze het heerlijk om die”lovestory” opnieuw te beleven. Van mij mag ze, vooral als ik al in mijn kooi lig en niet mee hoef te genieten.

‘Kom er uit, lief sproetneusje, het is bijna zeven uur, de kuiptafel is gedekt de koffie is door en de eieren zijn zachtgekookt .’ Zowaar, ze komt er uit en even later zitten we lekker op ons gemak, in het zonnetje te ontbijten. Het uitzicht is fantastisch, een lief klein haventje met oude gebouwen en klassieke bootjes, het tupperware spul negeren we maar even. Over de pier heen, zien we de zee, in al haar schoonheid, blinkend in de ochtendzon. Wat zijn we rijk, een bootje dat ook je woning is en waarmee je kunt reizen naar de mooiste plekjes van Europa, daar kan geen villa aan de Middellandse Zee tegenop. Na een derde mok koffie ruimen we af en doen de vaat. Terwijl Marjanne de douchetasjes klaarmaakt, kijk ik nog even in de kaarten en boeken. Straks gaan we naar Stryno, daarbij komen we o.a. door een vrij smalle vaargeul, waar de stroom je hier en daar met een knoop of twee buiten de betonning wil zetten. Oké, dat weten we nu ook, dat wordt extra opletten en de motor stand-by.

Na het douchen kunnen we nog niet weg, Marjanne moet weer zo nodig vis kopen en het winkeltje aan de haven is pas om tien uur open. ‘Jij met je vis, als je dat spul teveel eet wordt je zelf nog eens iets vissigs, een zeemeermin of zo, dan voel ik onder de dekens geen lekkere warme dijen maar een kille visstaart met schubben.’ ‘Ja hoor schat, je kletst maar raak, ik weet nu al wie er vanavond de laatste restjes vis met een aardappel door de botermosterdsaus prakt.’

We gaan, om de tijd te doden wat rond de haven scharrelen. Op de helling staat een oud overnaads kottertje. Ondanks enig achterstallig onderhoud komen de mooie klassieke lijnen goed naar voren.

Nog een oudje, dit keer karveel gebouwd en goed in de tjet zittend.

Bij de visafslag, ligt een viskottertje met klassieke lijnen maar gebouwd in polyester met een metalen verschansing en railing.

Er varen wat lokale jachtjes naar buiten. Ze hebben nogal veel bemanning aanboord, ik denk dat het hier om een clubwedstrijd gaat.

Ik hou van dit soort rommelige haventjes, het is alleen jammer dat ze vaak, wanneer je een jaartje of wat later terugkomt, zijn verkracht tot een luxe marina, waar kraak nog smaak aan is.

Marjanne wil nog wat verder kijken.

Het oude pakhuis, nou ja oud, stamt uit 1868 en dient nu als een combinatie van kroeg, restaurant en museum.

Vijf oudere Vikingvrouwen, met natte haren en gehuld in een badjas, komen vanaf het strand omhoog en staan even te kwebbelen bij de fietsen. Het ziet er uit als een dagelijks ritueeltje, al zullen ze daar wel mee stoppen als er ijs ligt. Hoewel, met echte Vikingen weet je het nooit.

Dan kuieren ze al kletsend naar het dorp.

We wandelen een stukje verder en zien dat er inderdaad een zeilwedstrijd aan de gang is.

‘Moet je zien hoe heerlijk dat zeilt, ik wil ook weg!’ ‘Nee schat, eerst vis, dan zeilen.’

‘Al dat wandelen is niks voor mij, ik ben verdomme geen paard.’ ‘Ach, arme jongen, dan ga je toch even met je oude vermoeide botten op dat bankje zitten?’ Ik loop nog een stukje door, dan kan jij lekker op je gemak naar de bootjes en de zee kijken.’
‘Naar de zee kijken? Met alle die groene troep voor mijn snufferd? Ik sjok wel achter je aan.’

Via een omweg komen we weer in het dorp.

Deze straat daalt af naar de haven. In de verte ligt Langeland.

Het viswinkeltje, een onderafdeling van het visrestaurantje, heeft net verse vis binnen gekregen. Marjanne overlegt met de verkoopster en koopt een "maaltje vis" dat, naar mijn mening, genoeg is voor een weeshuis maar volgens haar amper genoeg is voor een behoorlijke maaltijd.

We wandelen terug naar “Zeebeest” en ik kijk nog eens naar die veel te grote zak met vis en zeg:‘Martje, ik vertrouw het niet, heb je soms toch die luilebol van een monteur ergens verstopt?’
Marjanne zegt niets maar glimlacht raadselachtig.




Albert.

Fraai en talentvol verhaal, thanks!

Dankjewel speed 20.

En zo is het!!
Het leven kan in zijn eenvoud zo mooi zijn

Een monteur die na smeerolie en vis ruikt is wel wat verdacht

Het is weer fraai met je stuur,arme peenhaar je moet toch een beetje vertrouwen hebben in het Italiaanse ,trouwens vis en diesel past goed bijelkaar

groetjes gabber

Ik zat ruim 30 jaar geleden in Griekenland te bomen met een goser, die uit NL kwam en een tomatenkwekerij begonnen was.
Het was + 40° en ik was met de motorfiets gekomen.
We hadden al een paar flesjes retsina op en zaten te filosoferen wat er nog ontbrak aan dit paradijs.

Na danig overleg kwamen we tot de conclusie, dat er het volgende ontbrak: de geur van echte dieselolie, de smaak van een vette haring, een Zware van de Weduwe en een bruine boterham met Leerdammer.

Lundeborg - Stryno.



Wo. 26-08-,09. Zonnig. Goed zicht. W.S.W. 4 bft.
10:20 Met een maaltje vis dat “Zeebeest” tot over het merk doet inzinken, vertrekken we uit Lundeborg. We gaan weer zuidelijk op. 10:55 Elsehofe Lt. ho. 0.5’ SB.
Het is lekker relaxt zeilen hier, wel genoeg wind maar een kalm zeetje.
We zien in de verte de eerste boeitjes van de geul door het Truro Rev.
12:35 Truro Rev S. 0.5’SB. Zon. Goed zicht. SW. 4-5.
De boeitjes hier hebben de bekende “schoorsteenvegerbezem”als topteken.

De zeestraat is hier vrij breed, dik twee mijl. De vaargeul zelf is hier en daar niet meer dan veertig meter breed. Vanwege de tegenstroom, die af en toe dwarsstroom wordt, moeten we zo nu en dan flink opsturen om niet buiten de geul te raken en er tegelijkertijd voor zorgen dat we geen ruzie krijgen met een oplopende ferryboot.
Pal achter deze bezem ligt een leuk stuk rots net onder het oppervlak.

13:42 Passeren de Hornbrug, een hoog geval tussen Sio en Rudkobing.
De vaargeul wordt hier wat breder, dat is wel zo prettig want er varen hier nogal wat ferry’s langs. We komen aan het eind van de boeienroute en hebben weer ruimte om ons heen. Een ferryboot die achter ons uit de geul komt, gaat stuurboord uit een grillig gevormde, onbebakende geul in. Daar hebben wij een jaar of acht terug ook gevaren, een kwestie van waypoint-navigatie. Vooruit aan BB komt ons een ferry tegemoet, het is een echte kop en kont boot, niet lang maar wel heel breed.

Om 14:55 meren we af in het haventje van Stryno. De steiger is gloednieuw en hoewel er walstroompaaltjes en drinkwatertappunten zijn, is er nog niets aangesloten.

Het eiland is niet groot, nog geen twee mijl lang en één mijl breed, met het enige dorpje hoog boven zee - ca. tien hele meters - in het midden. Marjanne wil de wal op dus zeg ik:’Prima schat, als jij ze op de steiger aanpakt, til ik de fietsjes wel even over de railing.’ Nou nee, de bedoeling is dat we gaan lopen, dat schijnt héél goed voor me te zijn. Ik heb zo mijn twijfels. Marjanne staat al te wachten op de stenen pier die de haven met het eiland verbindt. ’Kom je? Dan krijg je straks een ijsje van me.’ ‘Maak daar een kouwe klets van en ik volg je waar je maar wilt!’

Aan de andere kant, in de uithoek van de haven liggen nog wat kleine stoere vissersbootjes.

Aan de ondiepe kant is een stenenvisser een golfbreker aan het storten. Eerst gooit hij, nog geen vijftig meter naast de haveningang, zijn beun vol met grote keien. Dan peddelt hij met zijn kraanarm -links, rechts- naar zijn stort positie, laat zijn spudpalen zakken en smijt de keien op hun plek.

Zoals in al de kleine Deense haventjes, ligt Tupperware en Oud hout gebroederlijk naast elkaar.

De houten scheepjes, die er nog net zo uit zien als zes eeuwen terug, voeren nog steeds het zelfde emmertuig als hun middeleeuwse voorgangers. Zelfs de ballast bestaat nog steeds uit keien.

We komen op het eiland zelf en …
‘Martje, verberg die roodverbrande kuiten, de stier wordt wild!’

Na een uitputtende mars van bijna een héle kilometer onder de brandende zon, komen we in het dorpje. In het centrum staat iets als een Meiboom, met daar achter de plaatselijke grootgrutter.

Kijk, dat bankje is ideaal voor iemand die, uitgeput van het lopen, niet in staat is om ook nog eens door de supermarkt te strompelen.

Ik ga zitten en zie Marjanne fris en vief de winkel binnen stappen. Ik schuifel wat op mijn bankje naar links en zie de kroeg. Tamme boel daar, ik denk niet dat ze daar een biljard hebben, laat staan dat er een of ander zuipschuit onder ligt te meuren.

Ik draai nog eens 45° BB. Wie zegt dat het hier uitgestorven is? Daar bewoog toch echt iets.

Nu een draai van 90° BB. Dat weggetje gaat naar de punt van Stryno.

Nog eens 90° BB. Dat is de weg naar de haven.

Hoor ik daar muziek uit de kroeg komen? Ik kijk maar zie geen hond, zeker de radio van de buren.

Marjanne komt met een volle rugzak uit de winkel. Ik zeg:’Goh schat, wat flink van je om met deze hitte zo zwaar te gaan sjouwen.’ Ze kijkt me aan met de hypnotiserende “Marjanne blik” en voor dat ik weet wat me overkomt, ben ík degene die met alle boodschappen op zijn bult naar de haven sjokt. Marjanne zegt:’Nog even doorstappen schat, dan krijg je straks een heerlijke kouwe klets, misschien wel twee. Kijk, daar is de zee al. ’

Met Grolsch tekentjes in mijn ogen leg ik de laatste halve kilometer af. Ik zet de rugzak op het aanrecht, trek de bakskist open en duik in de koelbox. Sissend gaat de eerste teug naar binnen. Ik plof neer op de kuipbank, neem nog een slok en kijk genietend om me heen. Wat heeft een mens nog meer nodig dan; Zon, zee, boten en bier?
Ik moet terug denken aan de vorige keer dat we hier lagen, toen wist ik Marjanne wél te overtuigen dat fietsen beter is dan lopen. We zijn langs alle weggetjes van het eiland gefietst en komen terug bij de haven. Marjanne stapt aanboord en ik zet met een kabelslot de fietsjes vast aan een paal. Een eilandbewoonster, een keurige nette oude dame die net van de ferryboot is gestapt, spreek me in perfect Engels aan. Nogal verontwaardigt vraagt ze me wat ik wel niet van de eilanders denk. Hier zet niémand zijn fiets op slot, hier wordt nóóít iets gestolen. Oei Albert, dat foutje moet je even herstellen, straks wordt je nog in pek en veren van het eiland gejonast. Ik leg haar uit dat geen háár op mijn hoofd denkt dat Denen onze fietsen zouden stelen, integendeel, ik weet hoe oprecht en eerlijk de Denen zijn. Maar de Duitsers echter, -ik wijs op drie boten met een Duitse vlag - hebben in de oorlog heel veel Hollandse fietsen gestolen, vandaar dat ik een tikje wantrouwig ben als ik Duitse boten zie. De dame denkt even na, knikt dan en vraagt waarom wij als Hollanders een Deens scheepje hebben. Ook de daar op volgende uitleg kan haar goedkeuring wegdragen en na dat ze er op aangedrongen heeft om op onze reis vooral de stad Marestal aan te doen, neemt ze uiterst vriendelijk afscheid.


Marjanne heeft de boodschappen opgeborgen en vraagt of ik voor haar ook even een koud pilsje wil opdiepen. ‘Dat is goed schat maar niet stiekem aan die monteur in de kettingbak geven.’



Albert

En wij weten ook wel dat je achter haar aan aan holt al had ze alleen bedroven spruitjes in haar tas. [img/]

Ben ik toch blij dat ik niet alleen altijd de pakezel ben.

Bah Geert, slijmerd die je bent! Bij Marjanne kan je geen kwaad meer doen

Ton, wij mannen zijn toch altijd ezels als het om vrouwen gaat. :

Was ik ook niet van plan (zou ook niet durven)

Dank je Albert en Marianne voor jullie prachtige verhalen.
Een cadeautje dus. Sweet memories voor Albert.

Inderdaad,"Sweet memories" Bedankt.

Albert 45 schrijft:
Daar moeten we het zo langzamerhand mee gaan doen.

Tondini zegt: Daar moeten we het zo langzamerhand mee gaan doen.

Ben je belazerd? Ik ben nog steeds bezig met de zelfde dingen als toen; Boten. Sex. Reizen. Drank. En niet te vergeten, af en toe een goed boek.