Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

He ben toch blij dat ik niet de enige ben die tot het gaatje gaat op deze leeftijd.
Dus gewoon stug door gaan.
Even Albert hoelang moet je nog ,denk je al in dagen of nog in weken.

Heerlijk leesverhaal weer Albert, altijd een fijne onderbreking tussen de werkzaamheden door!
(namens m'n werkgever) bedankt

Ton,

Morgen nog drie weken, dan voeg ik me, na vijftig jaar werken, bij de "Grijze plaag".

@ Ronin,

Dankje.

Kan je vertellen Albert , het valt mee.
Ik zit er net 6 weken in en heb nu al de grootste pret dat ik nu kan gaan varen als het ook mooi weer is , en niet als we moeten van wegge de tijd.
Ben ook van plan boven de 5 bf te blijven liggen en als er meer dan een emmer op een dag naar beneden komt de tent erop en de kurk eraf.

Het lukt vanavond niet, probeer het morgen opnieuw.

Albert,

Niet om te zeuren...je foto's doen het niet bij je verhaal.

Intruder schrijft:
De nummers staan erbij dan kun je ook even bij Albert in zijn pc kijken
daar staan ze onder die nummers.

De foto's zijn ook niet geschikt voor de jongere kijkers daar alle nummers beginnen met Xxx.

Daar gaat hij weer, ik hoop dat de foto's nu blijven plakken.

STRYNO - DREJO


Woensdagmiddag 26-08-,09


Het loopt al tegen half zes, we hebben lekker in het zonnetje wat ijskoud bier weggewerkt en zien in de verte de veerboot naderen. Marjanne, die tussendoor de piepers gejast heeft, maakt aanstalten om te gaan koken. En ik, behulpzaam als ik ben, zeg:‘Martje lief, kan ik je soms ergens mee helpen? Wat kruiden over de vis pleuren of de piepers laten aanbranden?’ ‘Nee schat, ga jij maar lekker kijken bij de veerboot en bemoei je niet met het eten.’ ‘Maar natúúrlijk schat, hier geldt: ”Teveel koks, verpesten de soep” ik ben al weg!’ Ik stap snel, voor ze toch nog met een karweitje komt aanzetten, de kade op.

Daar komt de veerboot!

Het zal straks een stuk drukker zijn op het eiland want de forenzen komen thuis.

Deze ferry is niet zo’n modern glimmend wit jacht met twee etages en een salon met bar, o nee! Voor een klein eilandje als Stryno is deze gerimpelde, dik aan haar pensioen toe zijnde dame op leeftijd, goed genoeg.

Ze komt met een respectabel gangetje aanvaren, slaat vol achteruit, geeft met SB roer nog een beste pluk vooruit, nog één keer achteruit en ligt aan de “ramp”, aan de buitenkant van de pier.

De klep gaat neer en een horde Vikingen van zeker wel twintig man/vrouw, stort zich op het eiland. Een enkeling wordt afgehaald met een auto maar de meeste stappen op hun fietsen – die hier niet op slot staan - en peddelen het eiland op. Drie minuten later, klokslag half zes, vertrekt de ferry weer. Aan boord staat de kraanmachinist/gezagvoerder van de stenenvisser, die zijn ponton de haven in heeft gepagaaid en het voor vandaag voor gezien houdt.

Ik wandel de kop van de pier rond en neem een foto van een prachtig houten kottertje.

Op een stuk pijp, aan een houten schuurtje op het havenhoofd, staat een lamp. In feite is het een oud ankerlicht dat hier dienst doet als het lage licht van de geleidelichtenlijn. Het is maar goed dat een zekere H. H, een ex oppervetpriester in Halifax, niet weet dat het hier gaat om een originele, bijna antieke, koperen lantaarn. Voor je het weet springt hij met zijn busje “Brasso koperpoets” in het vliegtuig, om dit stukje Europees erfgoed wederrechtelijk aan zijn illegale collectie toe te voegen.

Ik loop door naar “Zeebeest”

‘Martje, weet jij waar mijn pijpensnijder ligt? Ik wil wat erfgoed veilig stellen.’ ‘Gossie lieverd, heb je te lang met je blote bolletje in de zon gezeten? Geeft niks hoor, gaat wel over voor je een meisje wordt. Maar kom je zo aanboord, dan mag je de tafel dekken.’ ‘Ja zó, sproetenkopje, nog één foto, dan kom ik’

De haveningang met; Het schuurtje en de lantaarn, de stenenvisser, een verre veerboot en het kottertje.

Het eten is weer voortreffelijk en ook de gekoelde witte wijn smaakt prima bij de vis. Over vis gesproken: ‘Zeg schat, als ik naar die schaal vis kijk, kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat het een stuk minder is dan vanmorgen bij de visboer. Heb je soms toch die eh, - ik knik richting kettingbak - zitten voeren? En nu we het er toch over hebben, hoe kom je aan die zwarte veeg bij je mondhoek, nou?’ Marjanne neemt een teug wijn, kijkt me plagerig aan en zegt:’Ken je dat plaatje? Girls, just want too have fun’. Ze staat op en begint al zingend te dansen. Ik zeg:’Draai niet zo met je kont, lellebel die je bent.’ Maar ze blijft lachend door dansen. ‘Martje, je hebt publiek!’ Op de kaai staat een grote Viking met een geldtas voor zijn buik, breed lachend toe te kijken. Wanneer Marjanne is uitgedanst stapt hij de steiger op ‘Goedenavond, de havenmeester.‘ Na een gezellig praatje en het nodige “storten in het fonds”, loopt hij rond de haven naar een paar andere jachtjes.

Ik zet de fluitketel en een pan met water op het gas.

Na de afwas zitten we met een bak koffie in de kuip te overleggen wat we morgen gaan doen. Het wordt Hjorto, een piepklein eilandje waar, nog geen vijftien mensen wonen, je niets kan kopen en geen donder te beleven valt.
Toch is Hjorto, mede om zijn rust en schoonheid, een van onze favorieten. Marjanne zegt:’Maar ik wil eerst even Drejo aandoen, ik heb nog wat nodig uit het winkeltje.’ Ik zucht:’Ja schat, volgens mij ben je koopziek maar oké, eerst naar Drejo.’


Do. 27-08-,09

Zon. Goed zicht. Z. 4 bft.

We staan al om kwart voor zeven onder de douche en zitten daarna in het ochtendzonnetje te ontbijten. Marjanne doet nog even snel het miniafwasje en ik maak “Zeebeest” gereed voor vertrek.
07:35 We varen het haventje uit rollen de Genua uit en stoppen de motor. We lopen, met ruime wind, 4 knopen op de enkele Genua. We gaan om de noordkant van Stryno en pakken de onbebakende geul. Hier moeten we heel serieus navigeren met de papieren kaart naast de laptop. Niet dat ik de elektronica niet vertrouw maar toch...
Om ons heen zien we eilandjes, rotsen en daar tussen op de ondieptes honderden zwanen.

In de verte komt Drejo in zicht, net links van Marjanne’s badspons die onder de nood VHF antenne ligt te drogen.

Aan SB ligt Hjorto.

Om 09:30, na krap twee uurtjes ontspannen zeilen in de zon, meren we af in het haventje van Drejo. Marjanne stapt, met een beurs vol Kronen de wal op. Gewapend met mijn camera volg ik haar.

Eerst maar wat plaatjes van de haven.

Links van het wachthuisje, buiten de haven, is de aanlegplaats van de ferry, rechts ligt “Zeebeest” aan de kaai.

Ook hier ligt, in verband met wat dieper water, de haven buiten het eiland. We lopen langs de pier/dijk naar de wal. Verdraait, wat een mooi bootje ligt daar!

Het lijkt op een kapiteinssloepje en op een twaalf voet’s jol maar is het geen van beide.

De weg stijgt langzaam naar het dorpje dat op het hoogste punt van het eiland ligt. Achter ons dalen de graanvelden af naar zee.

Hier boven, waar meer struiken en bomen staan, staan ook wat verspreide boerderijtjes.

Rechts van de weg, daar in de diepte ligt, de zoetwaterpoel. Deze poelen zorgden er voor dat mens en dier op deze, door zoutwater omgeven, eilanden konden leven.

Hier begint het dorp.

We stappen het enige winkeltje van het eiland binnen en kijken wat er te koop is. Veel is het niet. Bij de afdeling versbrood liggen drie harde broodjes en een halfje wit. Marjanne laadt ze meteen in haar mandje. Verse groenten en vlees zijn er ook niet maar de diepvriesafdeling maakt dat meer dan goed. Worteltjes, doppertjes, worteltjes mét doppertjes en doppertjes met wórteltjes. Kortom, voor een ieder wat wils. Gelukkig ligt er wel wat vlees. Marjanne kiest een paar dikke diepgevroren biefstukken uit. Dan, na nog twee pizza’s en een pak karnemelk gehamsterd te hebben, is Marjanne’s koopwoede bedaard.

We rekenen af en wandelen terug naar de haven.

Há, daar ligt mijn “Zeebeest”.

Marjanne ruimt de boodschappen op en ik start de motor. Marjanne vraagt:’Waarom start je de motor moet je stroomdraaien?’ ‘Welnee, stroom zat maar je wilt toch naar Hjorto? Nou dan.’ Blijkbaar snap ik er weer niets van, er moet eerst een kilometer of tien hardgelopen worden, dán pas kunnen we varen. Ze kleedt zich om en zegt:‘Schat, als je nu je fietsje even aan de wal zet kan je gezellig achter me aan rijden.’ ‘Lieve meid, dat lijkt me heerlijk, echt eerlijk waar. Jammer genoeg ben ik nog niet hersteld van de zadelkrampen van de afgelopen keer, dus moet ik tot mijn grote spijt verstek laten gaan.’ Ze kijkt me uit de hoogte aan en zegt:’Watje’
Marjanne verdwijnt in een stofwolk en ik bestudeer de haven.

Ze is al een behoorlijk tijdje weg, wanneer er een rode auto de pier oprijdt, keert en stopt. Twee Vikingen, die duidelijk de uiterste houdbaarheidsdatum naderen, stappen uit en halen twee kratten bier uit de kofferbak. De kratten verdwijnen ónder de bank voor het wachthuisje en de ouwe Vikings gaan er op zitten. Het zijn duidelijk geoefende drinkers, want in een redelijk hoog tempo slaan ze de ene fles na de andere achterover. Net als ik vol bewondering denk:‘Waar láten die gasten het!’ Staat één ouwe Viking op en loopt naar beneden. Met in een hand een fles bier en in de ander zijn jonge heer, staat hij al drinkend vanaf het vlot in de haven te pissen. Hij trekt zijn rits dicht, kijkt om zich heen en ziet dat ik een foto neem. Hij heft zijn fles naar me en ik roep:’Skol!’

Even later zit hij op de bank en komt zijn maat het loopbruggetje af om ook even de piepers af te gieten. Ook hij groet me met zijn fles voor hij weer naar boven loopt.
Daar verschijnt Marjanne, ze stopt voor onze boot en begint haar rek en strek oefeningen. ‘Hoi schat, heb je lekker gerend?’ ‘Ja, heerlijk maar ik ben klam van het zweet ik denk dat ik zo dadelijk even een frisse duik neem.’ Ik kijk nog eens naar de ouwe Vikingen en hun vlotje. ‘Zwemmen, hier? Je moet het zelf weten natuurlijk maar ík zou het niet doen.’



Albert

mogge gabber
het verhaal mag er weer wezen
Ik heb voorlopig nog geen tijd voor de sluis,je weet wel waarom.
Groetjes BRam

Wat kan vakantie toch heerlijk lekker genieten zijn.

Hoi Gabber,

Ja ik weet het.
We gaan elkaar zien, de mazzel.

@ Sons [Wat kan vakantie toch heerlijk lekker genieten zijn. ]
Ben het helemaal met je eens!

En nog gezwommen?

Je mag drie keer raden.

Niet netjes om weg te varen als ze nog in het water ligt te dobberen nu moest ze achter je aan zwemmen

Zeg Albert,

Die data, loopt je verslag nou af en toe een dagje voor, of je datumaanduiding in de foto's een dagje achter?
Ben namelijk erg benieuwd of we elkaar nog ontmoeten, de 27e waren wij op Avernako en Skaro. En voeren daarna verder naar Svendborg.
Hans Fix

Dat van die tijd en datum klopt was me ook al opgevallen.
Die vent met die fles bier staat daar volgens Albert zijn foto om half elf avonds.
Dus denk ik dat de tijd in de camera verkeerd staat.

@ Ton,
Geheel volgens de nieuwste regeltjes uit Brussel, verspringt in mijn camera de datum om twaalf uur 's middags.

@ Hans,
Avernako, Skaro en Svendborg kennen we wel maar doe ze deze keer niet aan. Wie weet zien we elkaar volgende keer, kunnen we het voor de afwisseling eens over bootjes en zeilen hebben.

Drejo – Hjorto – Faborg – Dyreborg.



Wanneer ik Marjanne zeg, dat ik persoonlijk, niet graag in de haven van het eiland Drejo zou gaan zwemmen, kijkt ze me vragend aan. ‘Kijk, daar zie je die twee ouwe knarren? Die vormen samen het talentvolle duo “De Havenzijkers”. Je kan beter een uurtje wachten tot we op Hjorto zijn, dat lijkt me wat frisser. ‘

12:25 Vertrek Drejo. Zon. Erg warm. Z. 2 - 3 bft. Goed zicht.
Met alweer alleen de Genua op, zeilen we heerlijk ontspannen door de beboeide geul tot de “afslag” naar het piepkleine haventje van Hjorto. Marjanne start de motor en terwijl ik de Genua wegrol stuurt zij het geultje in. Het gebaggerde geultje is zeer smal en niet berekend op tegenliggers. Net als we zover zijn dat ik in het heldere water naast het geultje de bodem zie oplopen tot amper één meter diep, zie ik de veerboot naar buiten komen.

De veerboot van Hjorto

Met de motor op dead-slow, sturen we naar de uiterste zijkant van het geultje maar nog is het krap. De veerboot is niet zo lang maar wel breed - er kan zelfs een flinke auto op het achterdek - zodat de tussenruimte bij het passeren net iets meer dan één meter is. De schipper kijkt een tikkie chagrijnig naar die brutale Hollander en gelijk heeft ie, ik had beter op moeten letten en op diep water moeten blijven tot hij gepasseerd was. Langzaam varen we verder en meren af in het haventje. Een dorpje is hier niet, er staan hier alleen een paar boerderijen. De totale bevolking bestaat uit ca. vijftien mensen. We liggen amper vast of Marjanne trekt haar zwempak aan en duikt de plomp in. ‘Kom er ook in, daar fris je van op!’ Staande op de zwemtrap steek ik heel voorzichtig een voet in het water. ‘Brrr, ze moeten er eerst maar een keteltje warm bij in doen, ik blijf lekker op mijn bootje.’ Voor de tweede keer vandaag maakt ze me uit voor ‘watje’. ‘Mag jij zeggen, kinderen en apies mogen alles tegen me zeggen, ik blijf lekker hier in het zonnetje zitten. ’ Na een minuut of tien houdt Marjanne het voor gezien, ze klimt aanboord, pikt haar douchetas op en loopt naar het toiletgebouwtje. Wanneer ze terugkomt, heb ik al een flesje wijn opengetrokken en een stuk droge worst gepakt. ‘Martje lief, proost, op alles wat goed is!’
Dan vraag ik Marjanne om een zeer triest moment te vereeuwigen.

Het aansnijden van het allerlaatste stuk droge worst.

Marjanne pakt haar boek en leesbril, nestelt zich op een door de zon verwarmde zwerfkei met uitzicht over zee en zegt, heel blasé:‘Zeg schat, breng jij me even mijn glaasje wijn?’

’s Avonds laat, het is al donker, wandelen we over het eiland. Het is hier doodstil, je hoort alleen maar je eigen voetstappen. Bij geen van de boerderijen brandt nog licht en openbare verlichting is er ook al niet. Zo in het pikkedonker met alleen het licht van de sterren, lopen we met de armen om elkaar heen te genieten van een totaal gevoel van onthaasting. Holland, baan, familie en vrienden, dat alles is zover weg in zowel tijd als afstand, dat niets er meer toe doet en er alleen een gevoel van diepe tevredenheid over blijft.


Vrijd. 28-08-,09. 07:00. Vertrek Hjorto. Bewolkt. Z. 3-4 Goed zicht.

Van een zo goed als onbewoond eilandje gaan we vandaag naar de grote stad, Faborg op Fyn. We hebben de wind ruim achter dwars en op het laatste stuk zo goed als recht in de kont. Van SB komt er een grote driemast Baltic trader - of wel Oostzee schoener - voor ons langs zetten.

10:25 meren af in Faborg. We liggen amper vast, of Marjanne staat al met haar rugzak om op de kade, ongeduldig op mij te wachten. Ik sluit, voor het eerst sinds lange tijd, de boot goed af en volg mijn ex-verloofde de grote stad in. Voor Marjanne zijn die lange winkelstraten het summum, zeker na al die kleine plaatsjes en eilandjes waar zowat niets te koop is. Voor mij hoeft het niet zo nodig, vooral wanneer het ook nog begint te regenen. Wanneer ik voorzichtig opper dat we beter aanboord kunnen gaan om met een lekkere mok poeroet, met extra rum, al de hier opgelopen ziektekiemen te verdrijven, zegt Marjanne:’Watje, dat is alleen maar een buitje tegen het stof, kijk maar de lucht begint al te breken.’ Ik zeg terwijl ik haar met twee handen bij haar keel pak:’Dat is vandaag al de derde keer dat je me een watje noemt, nog een keer en ik breek ook wat maar niet de lucht!’ In plaats van bang te worden, kijkt ze me lachend aan. Ik hef mijn beide handen vertwijfeld in de lucht en roep tegen een man die is blijven staan om van een gezellige moordpartij te kunnen genieten:’ No respect man, no respect at all!’ Hij knikt begripvol, werpt me nog een bemoedigende blik toe en loopt verder. Ik zeg:’Kijk, die man begrijpt me, hij heeft thuis natuurlijk ook een kijvende Kenau die hem aan alle kanten koeioneert.’ ‘Begrijpen? Hou op zeg, zag je de paniek in zijn ogen niet toen je hem aansprak. Die arme man kreeg het Spaans benauwd toen hij jouw lelijke behaarde tronie met die waanzinnige ogen zag. Hij zal nu wel aan het bellen zijn, naar die aardige mannen in witte jassen met een modieus dwangbuisje dat precies jouw maat is.’

Nadat we talloze winkels zijn in en uitgelopen zonder iets te kopen en mijn voeten protest aantekenen tegen deze middeleeuwse martelpraktijken, ben ik het zat. ‘Of we gaan nú naar de supermarkt, of ik ga alleen aanboord.’ Ze werpt me weer die blik van uit de hoogte toe en opent haar mond al, maar ik ben haar voor. ‘Als je nu het lef hebt om weer met het W woord aan te komen, breng ik je hoogst persoonlijk naar de daklozenopvang van het Leger des heils!’ Na ons bezoek aan de supermarkt, waar we o.a. talloze potten met diverse soorten ingemaakte haring hebben gekocht, loopt Marjanne met een plastic tas voor me uit en ik sjok achter haar aan, met de rest van het resultaat van haar koopwoede op mijn bult. ‘Zo nu geen gewinkel meer, we gaan regelrecht aanboord.’ ‘Wil je dan geen ijsje?’ ‘Nee, ik wil zo snel mogelijk van die rugzak met ballastblokken af.’ ‘Ook goed.’ zegt Marjanne en loopt toch de IJssalon binnen. Nou ja, voor een lekker ijsje wil ik nog wel een paar minuten langer zuchten onder deze onmenselijk zware last. Lijdzaam wacht ik tot ze eindelijk weer naar buiten komt. Ha, daar is ze, moet je dat ijsje zien wat een joekel, jammie jammie! Verdomme, krijg nou effe bloemkooloren met steunzolen! Ze heeft maar één ijsje en dat eet ze zelf op!

Zwaar verongelijkt loop ik naast mijn wrede wederhelft naar de haven. Zo héél af en toe mag ik een likje nemen, maar ze is wel zo slim om het ijsje met twéé handen vast te houden. Bij “Zeebeest” aangekomen, steek ik mijn hand uit en zeg:’Geef maar hier, dan heb je een hand vrij om aanboord te klimmen.’ Bíjna trapt ze er in maar op het laatste moment trekt ze haar hand terug en klautert met tas én ijsje op “Zeebeest”.

Marjanne ruimt de stores op en ik duik in de kaarten. Ze vraagt:’Wat zoek je?’ Ik zeg:’Een afgelegen onbewoond eilandje waar ik een muitend vrouwspersoon kan achterlaten.’ ‘Ach, arme jongen, zit het je zo hoog? Je hebt meer dan de helft gehad, maar dat maakt niet uit, ik wip nog even de wal op en haal er een die je helemaal in je eentje mag opeten.’ ‘Nee, laat maar, nu is het te laat, ik ga mijn verdriet verdrinken in een mok koffie die jij mag gaan zetten, dan start ik intussen de motor en gooi de trossen los, dan kunnen we over een klein uurtje in Dyreborg, een klein haventje aan de zuidwestkant van de fjord, zijn.’

Op de motor, tegen de wind in, terwijl de regen zo nu en dan op het dak klettert, ben ik best in mijn sas met ons stuurhutje met ruitenwissers. Marjanne maakt een paar boterhammen met haring in curry saus voor me, zet een mok koffie bij het stuurwiel en ik zit hier prinsheerlijk in een enkel T-shirt te sturen en te kanen. Tegen de tijd dat we Dyreborg aanlopen, is de regen gestopt maar de wind flink toegenomen tot SSW 6-7. Om 12:55 meren we af over BB, aan de binnenkant van het westelijke havenhoofd. Marjanne gaat de havenmeester zoeken en krijgt te horen dat we verhalen moeten naar het steigertje, want er komt straks een gerestaureerd viskottertje en wij liggen op zijn vaste stekkie. Marjanne ziet dat het plekje aan het steigertje tussen twee jachtjes te krap is voor zeebeest en vraagt aan twee oude Duitse zeilers of ze naar voren willen verhalen. Dat doen de heren meteen, voor die blonde “Seevrouw aus Holland”. Marjanne wenkt me dat ik komen kan. Ik gooi los en laat me door de sterke wind meenemen, schuin naar achter en SB. Dan, op het moment dat de kop begint weg te waaien, laat de boegschroef het afweten. Dat wordt straks contacten cleanen maar nu eerst veilig tegen de steiger zien te komen. Met vol vooruit krijg ik de kop weer wat tegen de wind in maar nu vliegen we met een rotgang op de kont van die Duitsers af. De havenmeester staat druk te gebaren van achteruit met die hap, jazeker maar eerst nog een stukje door, anders verdaag ik op een speedboot. Nog een paar tellen, ja nú, ik gooi de motor in een keer van vol vooruit op vol achteruit. Motor en keerkoppeling laten zich niet afschrikken door deze ruwe handelswijze en doen wat ze moeten doen. De vaart raakt er uit en de kop trekt door de schroefwerking zelfs nog een beetje meer naar BB, geen halve meter achter het Duitse jachtje lig ik stil. Marjanne graait vanaf de steiger een voortrosje van het dek en ik gooi achter een trosje om een paal. Snel twee springen erbij, klaar is Kees. Wauw zeg, dat was typisch een gevalletje van meer geluk dan wijsheid. De buurmannen zijn nog druk met allerlei touwtjes bezig, wanneer wij de kuiptent al hebben opgezet. Dan komt een van de twee vragen of het zo goed is en we plaats genoeg hebben. ‘Jazeker en nog hartelijk bedankt voor het verhalen.’ Zegt Marjanne vriendelijk lachend. Met op zijn snuit de tevreden uitdrukking van een padvinder die zijn dagelijkse “goede daad” heeft verricht, loopt hij weer naar zijn scheepje en verdwijnt onder de kuiptent. ‘Zeg Martje, je moet eens ophouden met ouwe mannetjes het hoofd op hol te brengen.’ Dus ook het jouwe niet?’ Zegt ze liefjes. ‘Ho, gij slechte deerne, ik weet niet wat je hebt vandaag maar is het soms “Alberts Kwetsdag”?’

Ik denk dat ik het motortje van de boegschroef maar even uit elkaar haal maar eerst nog eens proberen.
Verdomd, in plaats van een beetje te kreunen, giert hij nu wel krachtig rond. Toch van de week maar eens uit elkaar halen en cleanen.


Daar liggen we dan, Marjanne is weer eens de wal op en de buren voor ons liggen zeker naar het lek te luisteren, want er beweegt niets meer.

Ik denk dat ik me ook maar even aan die belangrijke taak ga wijden. Ik kijk nog één keer om me heen, hé, wat is dat? Daar buiten nadert een kottertje, dat moet dat ding zijn waar de havenmeester het over had. Met het zeetje schuin in de kont, nadert hij al rollend de haven. Hij zet de U bocht rond het havenhoofd in maar neemt hem veel te ruim. Ook zijn kop wordt weggezet en voor hij het spul onder controle heeft verdaagt hij zowat op “Zeebeest”.

Zijn kont scheert minder dan een meter langs de onze. Dan, met zijn neus recht tegen de wind in, koerst hij langzaam op de kade aan de overkant af. De één cilinder langzaamloper maakt zo weinig toeren, dat je de afzonderlijke klappen kunt tellen. De grote dikke uitlaat, die schuin omhoog staat, blaast rookkringen die er, puf na puf, uitkomen en direct door de wind uiteen geblazen worden.

Dan legt hij aan en meert af aan het voor hem gereserveerde stukje kade.

Een speedboot, die net buiten de haven aan het drijven en rondklooien was, komt naar binnen, legt aan en gooit een stapel netten en fuiken aan de wal. Het is blijkbaar een visser, vermomd als speedbootmalloot.

Achter me hoor ik:’Hé, pak eens aan!’ Ik draai me om en daar staat Marjanne, met in haar hand een rijkelijk versierd, super groot, ijsje. ‘Kijk, dát maakt weer veel goed, je mag blijven.’


Albert

Ik zou er maar mee kappen Dat wordt nooit meer wat.
Een plezier om te lezen

Ik geef het op!
Dit is leuker dan leren...
Wederom fijn om te lezen, geweldig!

@ Sons en Ronin, dankjewel. We gaan weer verder.


Dyreborg - Holtenau

Vrijd. 28-08-,09


Na het diner ( warme prak mag ik van Marjanne alleen zeggen als ik zelf heb gekookt), zitten we met een glaasje wijn de dag door te nemen en plannen te maken voor morgen. Volgens de weerberichten staat er morgen een zuidwestelijk windje van 5-6 bft. Omdat we onderhand weer aan de thuisreis moeten beginnen, is dat niet zo gunstig. Ik pak de kaart erbij en zeg:’Kijk, naar Kiel Holtenau wordt het een lange ongemakkelijke dag, van hoog aan de wind varen en er zwaar tegenin liggen hakken. We kunnen het nog wel een paar dagen uitstellen en hier in de archipel blijven rondhangen maar of het dan beter wordt …? Ik weet het niet. Bovendien verspelen we dan net de verwaaidagen die we straks in Cuxhaven misschien hard nodig hebben.’
Marjanne zegt:’Maar vanaf de Elbe kunnen we toch helemaal binnendoor naar Emden? Dat hebben we al meer gedaan.’ ‘Ja, dat wel maar dat kost het ons al gauw een dag of vijf en dan nog eens drie dagen naar Purmerend. Dan ga ik er ook nog eens vanuit dat we overal het tij mee hebben, want anders mag je nog op twee dagen meer rekenen, dus een totaal van een dag of tien. Daar komt dan nog het tripje van hier naar Brunsbüttel bij, dat is ook minstens twee dagen, als het er geen drie worden.‘ Marjanne denkt even na en zegt:’Oké, laten we morgenochtend dan maar vertrekken, want dat is wat jij eigenlijk wil, niet?’ ‘Ja, als we lekker vroeg vertrekken zeilen we eerst westnoordwest naar hogerwal, dan komen we ongeveer uit bij Mommark. Van daar blijven we zoveel mogelijk onder de kust op een zuidelijk koersje. Dan, afhankelijk van hoe laat het wordt, kunnen we kiezen voor, of een overnachting in Shleimünde, of doorgaan naar Holtenau.’

Opeens klinkt er muziek door de haven, het komt uit de feesttent die hier op de kade staat.

Binnen zitten er al wat mensen aan een tafeltje en het bandje speelt een pittig deuntje. Ik kijk Marjanne aan met een blik van “zullen we?’ Ze schudt van nee en zegt:’Laten we maar bijtijds naar kooi gaan, jou kennende wordt het morgen een lange dag.’

Zaterd. 29-08-,09

Het treiterende geluid van de wekker haalt me uit mijn slaap. Omdat ik hem bewust in de kajuit heb laten staan, moet ik nu wel mijn kooi uit om dat koelere ding af te zetten. Rillend van de nachtelijke kou geef ik een mep op de wekker. Het is verdomme pas kwart voor vijf, wat moet een fatsoenlijk mens op dit onchristelijke uur, dit is een tijd voor dieven, politieagenten en ander gespuis.

Voorzichtig schud ik Marjanne wakker. ‘Kom op schat, het is tijd voor onze hobby, we gaan lekker zeilen.’ ze doet een oog open en mompelt:’Ik kom er pas uit als het licht is, eerder niet.’ Ik zeg:‘Dat is goed schat.’ en doe alle twee de kooilampjes aan. ‘Is het zo licht genoeg?’ Ze opent nu ook haar andere oog en kijkt me aan met een blik die me duidelijk maakt dat ze me even niet zo heftig bemint als anders. Met een ‘Spring overboord maar doe eerst even het licht uit.’ draait ze zich om en trek het dekbed over haar hoofd. Ik mompel:’Oké schat, je vraagt er om.’ Met een satanisch genoegen, trek ik in een ruk het hele dekbed uit het vooronder. Wauw, zo in haar blote niksie, zelfs met een kwaad snuitje, is ze best aantrekkelijk, zal ik…? Nee, toch maar niet, ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze nu even niet in de juiste stemming is en bovendien, “Navigare necesse est!” Eerst maar een keteltje water opzetten en mijn kleren aantrekken. Ik klap de kuiptent weg en kijk om me heen. De lucht is half bewolkt, ik zie wat sterren en een stukje van de maan tussen de voorbij jagende wolken. Intussen is Marjanne ook opgestaan en vraagt achter me:’Wat voor weer is het?’ ‘Droog met een zuidzuidwestelijk windje van niet meer dan een stukkie of vijf.’ Marjanne schenkt de koffie op, smeert wat boterhammen, doet de dop op de thermoskan en zegt:’Ik ben er klaar voor.’

05:10 Vertrek Dyreborg.
Om de fjord uit te komen moeten we eerst een op de motor een stuk tegen de wind in kachelen. De zon kondigt zich aan, heel vaag verschijnen de contouren van de kust. Dan, in eens komt ze boven de horizon en schijn onder de bewolking door.

06:15 Skrams-Flak N. boei dwars.
09:14 Gammel Pol Lt. ho. 1’ SB. Wiss. bew. ZW 5-6 . Onrustig dooreenlopend zeetje.
10:00 Er nadert in de verte een schoener. Ze zeilt zonder haar topzeilen en buiten kluiver.
Het is een ex loodsboot, de “Elbe 5.”

Ondanks dat ze ook haar schoenerzeil flink gereefd heeft, stuift ze met een bloedgang voorbij.

En verdwijnt richting Kleine Belt

12:32 Falshöft Lt. ho. dwars. 2,3’ SB.

We zeilen hoog aan de wind en liggen er lekker tegenin te stampen. We proberen nog meer hoogte te winnen, om in het oppertje van de kust te komen. De zeilboten die nog op zee zitten varen zwaar gereefd, of met kleinste lappen die ze hebben. We krijgen een regenbui over ons heen en meteen neemt de wind toe tot 6 a 7 bft.

Daar komt een gemeen stukkie lucht aanzetten. We starten de motor en draaien de zeilen helemaal weg. Net op tijd, de regen lijkt wel een massieve muur van water en de wind knalt als een moker tegen “Zeebeest” Op de kale mast maakt ze meer dan dertig graden slagzij. Even blijft ze zo hellen, dan met het roer aanboord en de motor op volle kracht, krijg ik de kop recht tegen de wind in en komen we weer recht. Omdat we “Zeebeest” kennen als een goed zeeschip, zijn we, ondanks dit plotselinge geweld, geen moment bang. We zitten in de stuurhut, de motor draait op halve kracht en de ruitenwissers staan aan. Door de heftige regen kunnen we nog geen tien meter vooruit kijken. Het beeld van de radar, met de regen onderdrukking ver open, geeft één grote vlek. Dan komt er toch, op ca. vijftig graden SB, een iets scherpere echo op het schermpje, dat moet dat jacht zijn dat een eind met ons opvoer, maar nu blijkbaar een behoorlijk stuk verlijert is. Ik zet de motor op dead slow, de echo zet door naar voren, opeens zien we door de regen heen een zeiljacht, onder een enkel stormfokkie bijna plat op het water liggend, schuin voor ons langs scheren. Ik zie nog net dat er twee man met het gestreken maar nog niet opgebonden grootzeil worstelen, dan zijn ze weer verdwenen in de bui. ‘Zag je dat Martje? Dat zijn de echte zeilers, niks nie warm droog stuurhutje om op je gemak dat vuiltje wind uit te zitten maar hup aan dek met je kloten en werken met je luie donder, heerlijk toch?’ Marjanne, die zich overal aan vast klemt om niet omver te smakken, kijkt me aan of ik gek geworden ben en zegt:’Ga jij even tien minuten aan dek staan en kom me dan nog eens vertellen dat je dat heerlijk vindt. Maar doe wel een lifeline aan.’ voegt ze er aan toe. De regen stopt en de wind neemt weer af tot 5 á 6 bft. We gaan weer zeilen. Op de VHF wordt er gewaarschuwd voor “Gewitter beüen” met windkracht negen. Ja bedankt, daar zijn jullie lekker op tijd mee. Aan de ander kant, als we het eerder geweten hadden waren we niet vertrokken maar nu zitten we onderhand al op een mijl of vier voor Shleimunde en al dik over de helft van het ritje naar Holtenau. Omdat al dat gehobbel nogal vermoeiend is, besluit ik om Shleimunde aan te lopen en daar een boeren nacht te maken.

We zeilen in relatief rustig water, nog geen kwart mijl uit de kust maar net als ik de zeilen begin weg te draaien om Shlei monding binnen te stomen, zien we alweer een gemeen, geel met zwart, stuk lucht aankomen. Weer is het zicht nihil en weer geeft de radar een grote oplichtende vlek. Zo ga ik die nauwe ingang niet aanlopen. We varen zonder hem te zien de ingang voorbij en besluiten, misschien ook omdat ik hier wel van hou, om toch maar door te varen naar de Kielerfjorde. Ik zet vlug een klein beetje zeil, duik de stuurhut in en zet de motor af.

Zo vlak onder de wal, liggend op een oor, is dit super zeilen. We lopen rond de zeven en een halve knoop, een stuk boven de rompsnelheid van “Zeebeest”, voor ons is dat echt kicken. De lucht begint te klaren en de wind neemt weer af tot een stukkie of vijf. We zetten weer volle Genua en grootzeil en blijven pal onder de kust varen. Zo schieten we lekker op. We komen langs een onderzeeboot oefengebied. We blijven keurig in de smalle strook water tussen de kust en de gele boeien want we hebben geen trek in een boete. Daar komt bij, dat ook een oefentorpedo zónder springstof het wel eens kon winnen van “Zeebeest”. Vlak voor we aanloop van de Eckernförde zullen passeren, begint de boegschroef uit eigen beweging te draaien en is niet te stoppen. Gelukkig lopen we nog behoorlijk vaart, zodat het zogoed als geen effect heeft op onze koers. ( Boven de drie knopen doet een boegschroef bijna niets meer.) Ik duik het vooronder in en vindt op de tast de hoofdschakelaar, die onder onze kooi zit. Het draaien stopt meteen. Ik wacht een paar minuten en zet de stroom weer bij en meteen begint die knikkerbak weer te ratelen. Ik snap er geen sodemieter van, zonder dat er stuurstroom op staat schakelt hij toch in. Goed, ik zet hem af en laat dit vuiltje even liggen tot Holtenau, nú moet ik zeilen en opletten of die kabellegger daar aan BB geen rare streken uithaalt.

Net voor we om 16:25 de Stollergrund-S. boei passeren, krijgen we weer een korte maar felle bui over ons heen. Weer is het van ca. 5, in een keer 9 bft. en weer stormen we onder niet meer dan een puntje zeil met een dikke zeven knoop door het water. Dit keer duurt de bui nog geen vijf minuten, dan begint de lucht te breken en zien we eindelijk weer wat zonnestralen. Omdat ik geen trek heb om in de Kielerförde te laveren en daarmee steeds het straatje van de grote jongens te kruisen, gaan we verder op de motor. Ik zet, om zeker te weten of ik straks met of zonder boegschroef ga manoeuvreren, weer de hoofdschakelaar tussen boegschroef en zijn accu aan. Er gebeurt niets. Dan activeer ik de bediening het lichtje gaat keurig branden. Pookje naar BB, de knikkerbak ratelt. Pookje naar SB, weer het goede geluid. Pookje midships, stilte. Het pokkeding doet alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Ik krap mee achter mijn oor en zeg:’Nou, schiet mij maar in een kap... uh condoom, ik snap er geen ree.. uh snars van.’ Marjanne, die mijn technisch kunnen altijd schromelijk overschat, geeft me een kus en zegt:’Wat maakt het uit, je hebt het toch weer gefikst.’ Onder het motto; “Zo nu en dan een flinke portie bewondering van je schone wederhelft, is als balsem voor de manlijke ziel.” laat ik haar maar in die waan.

Hier in de fjord is het water zo rustig, dat Marjanne alvast aan het eten begint.
Een ketch getuigde schoeneraak met, typisch Duits, een köchhaus aan dek, laveert steeds dwars over de vaargeul.

Een groot passagiersschip laat, ter waarschuwing, haar misthoorn bassen. Het zeilschip valt wat meer af en vermeerdert daardoor vaart, waardoor ze nu voor mijn neus terecht komt. Ik geef BB roer om er achterlangs te kachelen.

Achter ons is de schoeneraak aan een nieuwe slag over de vaargeul begonnen terwijl er alweer een grootschip nadert.
Ook nu klinkt er een zware misthoorn ter waarschuwing.

18:00 Na ca. dertien en een half uur varen arriveren we in Holtenau, we meren we af aan de steigers buiten de sluis, meteen staat het eten op tafel. Na het eten zit ik, met een glas wijn in mijn hand, naar het schutverkeer van en naar de sluis te kijken. Ik schrik op van Marjanne die voorzichtig het glas uit mijn hand haalt en zacht zegt:’Lieverd, je zit te pitten, ga maar lekker naar je kooi, ik doe de afwas wel. Als een klein kind word ik geholpen bij het uitkleden. Ik kruip mijn kooi in, trek het dekbed over mijn hoofd en ……



Albert.

En we gaan nog niet naar huis..

Hoi Gabber

hij is weer steen goed ,heb weer genoten van je zeil techniek met het luizenbollen weer in dat stukje onder de kust,ja ja ook boegschroefies hebben nukken als de stroom en snelheid mee zit

Groets Bram