Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Holtenau – Rendsburg 1.


Ik word, lichtelijk gedesoriënteerd, wakker. In de kajuit is het licht aan en ik lig alleen in mijn kooi. Waar is Marjanne, hoe laat is het en wat heeft me wakker gemaakt? Ik gluur om de hoek. Marjanne zit te lezen, het wekkertje geeft aan dat het een paar minuten voor elf is en ik ben wakker geworden van het koelwateralarm. Ik glijd mijn kooi uit, op de vraag van Marjanne ’Wat ga je doen?’ grompel ik in het passeren iets onverstaanbaars en stap aan dek. Wijdbeens staand in het gangboord los ik het koelwaterprobleem op en wrijf de slaap uit mijn ogen. Vlak voor mijn neus vaart er een groot schip naar de sluis, langzaam glijdt een grote donkere scheepswand voorbij en schuift de kolk in. Ja, de zeevaart is een volcontinubedrijf en gaat, zevendagen in de week, dag en nacht door. Dan heb ik het tegenwoordig, als sluisdeurenflipperaar, een stuk makkelijker maar toch, als ik dit zie kriebelt het nog steeds. Achter me vraagt Marjanne of ik ook trek heb in een mok chocola? ‘Ja graag, maar doe er voor mij een beste scheut rum in, dat is goed tegen gedachtespinsels over vroeger. ‘Heimwee naar de vaart, schat? Als je denkt dat het helpt doe ik er desnoods twee scheuten rum in.’

Even later zit Marjanne aan de chocolademelk en ik aan een mok poeroet volgens koopvaardij recept(met een extra scheut rum). Nog een lekker stuk vochtige Deense chocoladecake, die ook al stijf staat van de drank, erbij en ik kan er weer even tegen.

Terwijl ik lag te pitten, heeft Marjanne nog wat plaatjes gemaakt. Ik bekijk ze even op de laptop. Een blauw gebakkie komt de Alte Sleuse uit.

Een witte bruidstaart komt de Neue Sleuse uit.

De gele lichten, die de sluishoofden markeren, branden al

Aan de Thiesenkade liggen wat charters van de bruine vloot en een loodsafhalertje vaart niftig heen en weer.

Marjanne geeuwt en zegt:’Ik weet niet wat jij doet, maar ik duik mijn kooi in.’ ‘Mooi, dan duik ik een stukkie met je mee.’



Zond. 30-08-,09.

Na het ontbijt is het om 09:10 “voor en achter”. We varen tot een end voor de sluis en gaan net naast de aanlooproute liggen drijven. Het regent behoorlijk, dus zitten we knus in de stuurhut achter de ruitenwissers. De wind, ca.4 bft, neemt ons langzaam mee zodat ik af en toe moet opstomen om op ons plekje te blijven. Zo zijn we al dik drie kwartier aan het wachten. Een Hollandse zeilklipper drijft precies in de aanloop van de noorderkolk van de Alte Sleusen. Over de VHF op kanaal 4, probeert de sluismeester contact te krijgen met “das Holländische segelschiff” maar krijgt geen antwoord. De deuren van beide kolken gaan open en er komen wat schepen uitgevaren.

Ook uit de Neue Sleuse komt er een flink schip naar buiten.

Helaas krijgen we voor geen van de vier kolken een wit ocultic licht, dus mogen de “sportboten” nog wat langer wachten. De klipper, die een stukje aan de kant was gegaan, drijft alweer recht voor de kolk. Weer roept Herr Sleusmeister, nu met duidelijke irritatie in zijn stem, das Holländische segelschiff op en alweer krijgt hij geen antwoord. Van af de Kielerfjorde komt er een schip naar de sluis, pas als hij zijn misthoorn gebruikt, kijken ze op de klipper geschrokken achterom en gaan wat aan de kant.

Behalve “Zeebeest“ en de klipper drijft er nog een zeiljacht rond een Italiaan. Het wachten begint me de keel uit te hangen en omdat ik nu onderhand wel eens wil weten waar we aan toe zijn, roep ik de sluis op.

’Kielkanal-vier, Zeebeest.’
’Seebest, Kielkanal-vier.Was für shiff sind sie?’ Vraagt hij met een argwanende ondertoon. O jee, hij wil natuurlijk weten of hij eindelijk die klipper bij de kop heeft, zodat hij hem even flink de oren kan wassen. ’Kiel kanal-vier, Zeebeest ist ein segelshiff.’ Op een net iets te vriendelijke toon, waar de argwaan vanaf druipt, zegt hij:’Und was für ein segelshiff ist das ja dän?’ Ik begin er lol in te krijgen en antwoord:’Ein ganz schönes segelschiff.’ Bijna suikerzoet zegt hij:’Ach so, ein ganz schönes segelschiff. Und wie lang ist das ganz schönes segelschiff?’ 'Neun meter.’ Zeg ik, waarmee ik vijfentwintig niet bestaande extra centimeters claim. Hij heeft door dat hij niet met de klipper spreekt en zijn toon veranderd naar die van een professionele sluismeester, wanneer hij zegt dat er buiten op de fjord een sleepboot met sleep nadert, bestemd voor de nieuwe sluis en dat wij na dat transport in mogen varen. Inderdaad komt er een transportje in zicht. Het bestaat uit twee sleepboten en een ponton met daar op een paar nieuwbouw scheepssecties. Eerst loopt er nog een losse sleper de kolk in, dan het transportje. De klipper en het Italiaanse jacht liggen nog steeds voor de Alte Sleuse en hebben niet in de gaten dat op het hoofd van de Neue Sleuse een witte ocultic begint te branden. We varen meteen, schuin over de aanloop, naar het lokkende licht en bij het passeren van de klipper, waar ze alleen maar strak naar de oude sluis turen, steek ik mijn hoofd uit het dakluik, geef een brul, wijs naar de nieuwe sluis. Ze komen langzaam op gang en varen achter me aan. Ook de Italiaan krijgt een armzwaai en volgt. Wij kachelen door naar voren, springen met een trosje op het vlot en maken vast. De klipper maakt achter ons vast en krijgt de Italiaan langszij.

Aan de overkant ligt een havensleper, de “Holtenau” onderhand een oude bekende van ons.

‘Martje, ga jij even het kanaalgeld betalen? En niet flirten met de sluismeester, ik ken dat soort, ze deugen niet.




Albert

Tis weer erg leuk om te lezen! Dank!

Heeft die sluismeester de kipper "kapitein" niet de binnenkant en onderkant van zijn sluis laten zien?
leuk stukkie weer

groom schrijft:En anders die andere sluismeester wel, die in dat "negen" meter jachtje...

Fraaie verhalen weer, na een paar maandjes niet lezen ben ik nu weer helemaal b(l)ij

Dank voor jullie waardering.

We gaan verder.

Holtenau – Rendsburg II

Marjanne heeft, boven op de sluis het kanaalgeld betaalt. Nu is het wachten tot we er weer uit kunnen. Eindelijk, om 10:55, kunnen we achter de “Holtenau” aan het Kielerkanaal op kachelen. De “Holtenau” schiet verderop voor de kant en meert af.

We worden met een behoorlijk gangetje opgelopen door een oude raderboot.

Het is de “Frya”, de voormalige “De Nederlander”, die nu met dagjesmensen het Kielerkanaal tot karnemelk vaart.

Het is een rare dag wat het weer betreft. Het ene moment wordt het zowat donker en giet het van de regen, even later breekt de lucht en zien we de zon in haar volle glorie. Maar nog voor ik, bij wijze van spreken, de glazen van mijn zonnebril heb opgepoetst, sluiten de wolken zich en regent het weer.

Het transportje dat bij ons in de sluis lag komt ook opzetten en kachelt ons langzaam voorbij.

Zomaar een paar tegenliggers.

“Financiële crisis? Nóóit van gehoord!” Bij scheepswerf Lürsen ligt een gloednieuw miljonairs speeltje. Marjanne zegt:’Wil je er een strik om of neem je hem zo mee?’

Bij Rendsburg gaan we het zijkanaal, eigenlijk een dooie tak van de Eider in, want Marjanne wil morgen – maandag – winkelen en ik kan wel wat diesel gebruiken.

Hoewel ik al tientallen keren door het Kielerkanaal ben geweest, is dit de eerste keer dat ik aan de achterkant van Rendsburg kom. Aan BB zien we een gat met een paar jachtwerfjes. We varen er in maar er is hier geen hond te bekennen en ook zien we nergens een bunkermogelijkheid. Bij het uitvaren, komt er een Polizei kruiser zachtjes naar binnen kachelen. Zeker nieuwsgierig naar wat die Hollanders daar aan het uitvreten zijn. Bij het passeren worden we, door de twee nogal belegen agenten, van onder tot boven bekeken maar ook vriendelijk gegroet. Achterop staat als thuishaven Rostock dus hoort dat geval eigenlijk op de Oostzee thuis. Wij varen verder richting stad. Langs de SB kade ligt de “Annemarie”. Van vrachtbootje terug naar zeilschip.

Een paar honderd meter voor het einde van het water, zien we een jachthaven met een brandstofpomp. 14:55 Gemeerd te Rendsburg. De havenmeester is een chagrijnig vrouwspersoon die me bij het bunkeren onbeschoft afsnauwt. ‘Martje, die troela heeft volgens mij een beste beurt nodig van een grote marinier. Wat zeg ik één? Een pelotón is nog niet genoeg. Wat een Kenau!’ Marjanne zegt:’Ik weet dat je zeeman bent geweest maar kan het ook iets minder grof? Misschien is ze ongesteld en daarom wat kortaangebonden.’ Wanneer ik naar het kantoortje wil lopen om af te rekenen, ziet Marjanne aan mijn gezicht dat ik het er niet bij wil laten zitten. Ze pakt me mijn portemonnee af en zegt:’Jij blijft hier!’

Op de kade voorbij de jachthaven is het kermis. Het ziet er zwart van het volk, er klinkt muziek en er staan allerlei vreet en zuiptenten. Vanaf hier kan ik de braadworsten haast ruiken. Helemaal aan het eind ligt een “Ben nie bang nie boot”, waar hele meutes bezoekers op en af marcheren.

De Polizei kruiser verschijnt, gaat midden in het vaarwater liggen en begint plezierbootjes tegen te houden en terug te sturen. Waarom? Joost mag het weten. Ha, daar is Marjanne weer. ‘Zo schat heb je die bitch nog voorzichtig open gekrabd of zachies in de gootsteen fijn gewreven?’ ‘Nou nee, dat niet maar ze heeft ook geen cent fooi van me gehad.’ ‘Wat, geen cent fooi? Oei, wat wreed! Dan zeggen ze nog dat wij mannen hard zijn maar jullie vrouwen zijn nog een haartje erger! Ze heeft zich van ellende zeker meteen verhangen met het telefoonsnoer?’ Onder het praten hoor ik het toenemende geluid van een lawaaierige motor. Ik draai me naar het geluid en plots verschijnt er niet meer dan drie meter boven het water van de Eider, een helikopter rond de bocht. Hij vliegt met een bloedgang. Met dezelfde vaart zet hij een scherpe bocht in, waarbij hij, net als een motor bij de TT, zowat plat op zijn zij gaat.

Hij remt af door stijl achterover te trekken en hoogte te nemen. Dan, zowat stilhangend, komt hij langzaam boven een rubberbootje, laat een kabel zakken en pikt een man op.

Hij schuift zijwaarts naar een reddingsvlot. Een man in kikvorspak springt naar beneden en zwemt naar het vlot.

De helikopter gaat er boven hangen en pikt twee man tegelijk op. Na nog wat meer van het zelfde en wanneer er niets meer te “redden “ valt, stijgt hij langzaam recht omhoog, hoger en hoger, zonder ook maar een meter voor of achteruit te gaan. Wanneer hij nog maar op een klein speelgoed helikoptertje lijkt, kantelt hij voorover en met zijn neus recht naar beneden zet hij een duikvlucht in. Steeds harder, met luid gebrul van zijn motor, valt hij naar beneden. Hoewel ik weet dat dit opzet is en wel honderd en tig keer geoefend, zet ik me schrap voor de verpletterende smak op het water. Dan, veel te laat volgens mij, trekt hij achterover en geen vijfentwintig meter boven het water gaat de duikvlucht over in een vlucht recht omhoog, meteen gevolgd door een looping. Op het hoogste punt lijkt hij even onbewegelijk op zijn kop in de lucht te hangen, dan kantelt hij door met zijn neus naar beneden en maakt de cirkel af. Langzaam vliegt hij naar het publiek op de kade en blijft vlak voor ze hangen. Hoewel ze niet boven het motorgeronk uitkomen, staat iedereen te juichen en te zwaaien. De piloten wuiven van achter hun ramen en de rest van de crew staat in de open deur te zwaaien. Nog een keer zet hij vaart, maakt stijl op zijn zij hangend een horizontale cirkel en verdwijnt tussen de bomen rond de bocht van de Eider.

De Polizei kruiser verlaat zijn post midden in de Eider en meert af aan het eind van de steiger. De twee agenten stappen er af en lopen langs ons heen naar de wal. In het voorbij gaan worden we, als oude bekenden zijnde, gemoedelijk begroet. Marjanne zegt:’Die uniformen zien er uit of ze er in geslapen hebben.’ Inderdaad alles ziet er een beetje gekreukt uit, net als de mannen zelf. ‘Misschien zitten ze al een dag of wat aanboord, dan valt het niet mee om je mooie pakkie netjes te houden maar het zijn wel vriendelijke lui. Zullen wij trouwens ook eens gaan kijken, ik heb trek in braadworst en bier.’

Het is een gezellige bende met, behalve allerlei kermisattracties, ook veel muziek en zang gedoe. Er staat zelfs een stoere zeeman, zo een waar het zoute water vanaf druipt, met ingeblikte muziek een heel shantykoor neer te zetten. Zo in zijn eentje valt hij op dat grote podium een beetje in het niet. Toch, ondanks dat er geen hond blijft staan om te luisteren, gaat hij met een bloedserieus ponem onverstoorbaar verder. Ik denk dat hij hier niet voor het publiek bezig is maar puur voor zijn eigen plezier. We belanden in een van de bier en braadworst tenten, laden een dienblad vol en lopen met onze bestelling te zoeken naar een tafeltje. ‘Daar achter in de hoek, die lui gaan net weg.’ Pal voor de neus van een paar andere zoekers plof ik mijn dienblad neer, jammer voor ze maar wij waren net even eerder. Onder het eten kijk ik wat om me heen en verbaas me voor de zoveelste keer over de hoeveelheden voer die sommige Oosterburen kunnen verstouwen. Hoewel ik zelf ook aardig met eten en drinken overweg kan, voel ik me, vergeleken met deze professionele vreetzakken, een armzalig amateurtje. Een paar tafeltjes verderop zie ik iets bekends. ‘Kijk Martje, daar zitten onze Polizei vrienden.’ Ze hebben hun grote petten afgezet, hun jasjes achter zich over de stoelleuning gehangen en de mouwen van hun overhemden opgerold. Allebei zitten ze achter een groot bord kartoffelsalat met braadworst en een groot glas bier ernaast. Ze zitten zichtbaar te genieten van al dat heerlijks maar kijken toch, als echte smerissen, voortdurend naar de mensen om zich heen. De dikste van de twee ziet me naar ze kijken, lachend heft hij zijn glas naar me en ik beantwoord dat gebaar. Marjanne zegt:’Dat lijken me best aardige lui, geen dienstkloppers.’ ‘Dat denk ik ook maar toch, als ik morgen vrolijk midden vaarwater blijf houden en een grote jongen hinder, weet ik zeker dat ze, net zo vriendelijk lachend, een dikke bon uitschrijven.’

’s Avonds laat, we zitten lekker ontspannen met een boek en een glas wijn in de kajuit. Plots horen we een harde knal en zien lichtflitsen. Even later zitten we, zonder boek maar met wijn, in de kuip te genieten van een prachtig vuurwerk.

Met een knal als een kanonschot ontploft de laatste raket. Voor de laatste keer wordt het duister verjaagd door een uitbarsting van licht.

Dan wordt het doodstil en is het pikkedonker. We zijn allebei even stil, dan schenk ik ons nog een glas wijn in en zeg:’Martje, kan je me even met een lierhendel voor mijn hoofd slaan?’ ‘Jawel lieverd, met genoegen maar mag ik vragen waarom?’ ‘Jazeker schat, ik wil nog één keer sterren zien.’



Albert.

Rendsburg – Cuxhaven.


Ma. 31 – 08 - ,2009

We zijn al vroeg uit de veren. Zo tegen zevenen zitten we, gedoucht en gekamd aan het ontbijt. Marjanne, die zich bij voorbaat verheugt op een paar uur ongestoord winkelen, zegt terwijl ze me nog een bak koffie inschenkt:’Kan ik voor jou nog iets meenemen?’ Ik kijk op uit mijn “Gezeitenkalender” voor de Duitse Noordzeekust en zeg:’Als je eerst gaat winkelen, komen we te laat voor het tij op de Elbe. Het is om 11:34 hoogwater Brunsbüttel, dat betekent, of nu vertrekken en vanmiddag nog naar Cuxhaven kachelen, of vannacht om een uur of één uit Brunsbüttel vertrekken en ook niet verder dan Cuxhaven komen, want dan hebben we het tij niet lang genoeg mee om de hele Elbe af te kachelen. De weerberichten voor de komende dagen zijn niet zo al te best, waardoor we kans lopen op een stuk of wat verwaaidagen in Cuxhaven. Dan vertrek ik liever nu meteen, maak een tijstop in Cuxhaven –dan kan jij meteen de stores aanvullen - en vertrek daar vannacht bij kentering tij om, voor het slechte weer komt, het Duitse wad te bereiken. Dus zeg het maar’ Marjanne die, als het om de “noodzakelijkheid” van winkelen gaat, meestal met allerlei zéér steekhoudende argumenten komt om mij omver te kletsen, zegt nu alleen maar:‘Als jij denkt dat het beter is om nú te gaan, dan gáán we nu!’ Over de mogelijkheid om de mast te strijken en vanaf Otterndorf binnendoor over de kanalen naar de Eems te toeren praten we niet eens.

07:10 Vertrek Rendsburg. SSW 3 – 4 bft. Half bew. Goed zicht.

We varen langs het groene Polizei jacht maar zien nog geen teken van leven. Ik denk dat onze vrienden nog oververmoeid zijn van het B&B (bier en braadworst) gebeuren. We draaien SB uit het Kielerkanaal op en kachelen onder de brug met het zwevende pontje door. Daar zie ik de Hannelore, een oud shelterdekkertje, bezig met zeeklaar maken. ‘Martje pak jij even het wiel? Ik wil dat ouwe geval even op de kiek zetten.’ Voor ik mijn camera te pakken heb zijn we er al voorbij maar toch neem ik een foto. Daarna vergroot ik het plaatje op het schermpje, het is niet erg scherp maar ik zie dat er, als bonus, ook nog een trein opstaat.

Aan de zelfde kaai, ligt nog een bootje te laden. We steken alvast een beetje meer naar buiten, want bij elke hap die er in gaat stuift het als de neten. Dat pieremegoggel heeft een naam waar ik, met de beste wil van de wereld, geen chocola kan maken. “Fast Sus”.

Dan komen we bij de kont,

Het is een Belg ‘Fast Sus??? Zeg Martje, zou die ouwe soms een zus hebben die nogal vlot uit de kleren gaat?’ ‘Foei, is het weer zo ver? Jullie kerels denken ook altijd maar aan één ding!’ ‘Zeker schat, dat is nodig voor het voortbestaan van het menselijke ras, dat vereist de juiste geestelijke instelling en vooral veel oefenen.’ ‘Kletskoek, jullie mannen deugen gewoon niet!’ ‘Dat we niet deugen is waar, maar daar kunnen we zelf niets aan doen, dat komt namelijk doordat we, iedere generatie opnieuw, met een vrouw gekruist worden.’ Het is héél even stil, dan werpt ze me de speciale Marjanne blik toe en zegt:’Zo, mannetje wat is dat met jou, heb je soms bijdehandjes gegeten?’ Omdat ik van te voren weet dat ik het vanaf hier grandioos ga verliezen, werp ik haar een hooghartige blik toe en hul me in een waardig stilzwijgen.

Ver achter ons zie ik de “Hannelore” van de kant komen. Ze loopt vlot op ons in.

En kachelt met een flinke vaart voorbij.

Hoewel shelterdekkers in mijn ogen geen schoonheden zijn, vind ik haar lang niet zo lelijk als de kruiplijn coaster die ons nu oploopt. “Strijkplank met duivenkot”, dat typeert dit smaakloze geval nog het best.

We naderen het pontveer van Fischerhütte. Daarop staat een befaamde shipspotter ons “Zeebeest” te filmen en te fotograferen. ‘Hoi Jos, alles oké?’

Aan de overkant staat Chef Ruud, die niet alleen internationaal bekend staat als shipspotter maar vooral op het culinaire vlak een lichtend voorbeeld is voor menig aankomend topkok.
Jammer genoeg, heb ik maar een eenvoudig toestel zodat Ruud niet erg herkenbaar op de foto komt.

Chef Ruud, als shipspotter, heeft natuurlijk wel een goed toestel en neemt een stel foto’s van ons. Een foto van je eigen, varende, bootje zie je niet veel, vandaar dat ik ze – met toestemming - jat voor eigen gebruik.

‘Moet je kijken Martje, daar komen we zachies aangekacheld. Toch wel een kick, je zelf te zien varen.’

En daar gaan we weer.

Foto’s: R.P. van der Duin

Het was leuk om hier een paar bekenden tegen te komen maar omdat aanleggen hier een beetje lastig is, blijft het bij een “hallo en tot ziens”.

Je kunt zien dat de vrachtenmarkt er niet bijster goed voorstaat. De “Marlene Green” in ballast op weg naar de Oostzee.

W&B vaart nog steeds op de Oostzee route. Waarschijnlijk heeft deze “Lady” zout voor Zweden geladen in Delfzijl en komt straks terug met een lading hout.

Marjanne zegt:’Zou die pont de weg kwijt zijn? Hij vaart niet dwars over het kanaal maar in de lengte.

‘O, dat is heel normaal hoor. Je kent toch het beroemde lied “Heen en weer” van Drs. P.? Nou, van altijd heen en weer varen krijgt iedere veerpontschipper op den duur het heen en weer. - En ik, als ex veerpontschipper en ervaringsdeskundige kan het weten.- Dan, om niet helemaal godsgruwelijk knettergek te worden, zit er maar een ding op! In plaats van heen en weer, maak je af en toe een reisje in de lengterichting. Dan loop je wel kans dat je passagiers gaan muiten maar daar hebben we dan weer een krachtige dekwaspomp voor.’ Marjanne kijkt me even van opzij aan en zegt:Jíj voer in de léngte richting over het Noord-Hollandskanaal??? Je voer toch langs een kabel naar de overkant?’ ‘Ja, nu je het zegt, het was dan ook, iedere keer weer, een heel karwei om die staaldraad van Amsterdam naar Den Helder te spannen.’
Ze kijkt me aan met een blik die me duidelijk maakt dat als ik nu niet snel over iets ander begin, ze de mannen met witte jassen gaat bellen. ‘Kijk schat, daar heb je dat paarse geval weer. Die zelfzinker komen we ook overál tegen. Het is de “Time Is Money” een Hollands schip, dat nog steeds niet weet of ze coaster of binnenschip wil worden.’

Voor ze haar aandacht verlegt naar dat schip, kijkt ze me nog even peinzend aan en zegt:’Toch denk ik dat een dwangbuis je wel zal staan.’



Albert

Weer een mooi verhaal dank je.

Wederom een mooi verhaal!!!
En Albert in een dwangbuis..
Marjanne ziet het natuurlijk al helemaal voor zich
Geniet van je vrijheid Albert en maak je belevenissen ... wij lezen ze graag

Toch is het lastig meegaan boodschappen doen in een dwangbuis.

Echter, naar het lek luisteren gaat weer prima...

Was dat niet te bezeilen, Albert? Of is het daar verboden te zeilen?

leuk verhaal weer albert!

Albert,

ik lees met veel genoegen jouw verhalen!
de schrijstijl vind ik geweldig en ik hoop dat er ooit een boekje (of PDF) beschikbaar komt waar al deze verhalen in gebundeld zijn! (HINT)
Zit voor het werk veel in vliegtuigen en verveel me dood op 10km hoogte helaas nog geen internet in de lucht dus een pdf zou echt uitkomst bieden

Ga zo door!

Marcel

marcelm schrijft:Je bent piloot begrijp ik?

nee, gelukkig niet!
Ik vlieg veel binnen europa voor projectmeetings (zit in een europees project) zodat ik face2face met de collega's kan discussieren.
Nu bestaat een vlucht voor mij voornamelijk uit slapen (ik krijg het voor elkaar om al voor de start in slaap te donderen) en lezen van allerhande pdf-jes die ik van internet pluk (vakgerelateerd, maar zeker ook over zeilen).

Om een indruk van het aantal vluchten te krijgen:
- minimaal 2 per maand
- Record is 5 vluchten in 5 dagen
- laatste half jaar van 2009 wekelijks op dinsdag heen en donderdag terug (varierende bestemmingen)

Mijne Heren,

Wederom doen jullie vriendelijke woorden ons goed.

@Intruder. Op het Kielerkanaal mag alleen gezeild worden wanneer je SB oever blijft houden en de motor loopt. Dus beslist niet laveren. En daarbij natuurlijk een zwarte kegel, met de punt omlaag, voeren. Een groot deel van het kanaal gaat tussen heuvels door met op de hoge oevers dichte begroeïng van bomen en struiken, zodat er niet veel wind staat. Op het kanaalpand waar Chef Ruud ons spotte, hadden we wel wind maar die kwam schuin van voren.

@Michelm. Ik heb wel vage plannen om ooit, in de verre toekomst, iets met mijn verhaaltjes te gaan doen maar daar heb jij nu nog niets aan. Wat je kan doen is, de piloot vragen om niet op tien kilometer maar op tien méter hoogte te gaan zitten. Wedden dat je je niet meer verveeld?

Rendsburg - Cuxhaven II.

Ma. 31- 08-2009

Het is niet ver meer naar de sluizen van Brunsbüttel. Als we met dit gangetje doorblijven kachelen en straks een beetje vlot geschut worden, kunnen we om een uur of drie op de Elbe zitten. Intussen bekijken en bespreken we de schepen en bootjes die we zien. ‘Kijk Martje, de “Ems”, zo te zien is dat nog een stoomboot geweest, waarschijnlijk een overheidsvaartuig.’

Marjanne zegt:’Ik vind het wel een mooi schip maar toch mankeert er wat aan, … er zitten geen zeilen op.’

We komen ook nog een zelfzinker van Engelse origine tegen.

We worden opgelopen door een gevalletje dat me bekend voorkomt maar dat ik even niet kan plaatsen. Marjanne heeft het als eerste door en zegt:’Volgens mij is dat een Helgoland sloep.’
‘Verrek, je hebt gelijk, alleen zijn dat open boten en heeft deze er een kajuit op, voor de rest is hij helemaal hetzelfde.’

We zijn met ons vorig bootje een paar keer op Helgoland geweest en hebben met verbazing staan kijken naar de manier waarop de taxfree shoppers weer op de passagiers schepen komen. Je moet je voorstellen, een zeestraat tussen Helgoland en het kleine eiland waar het vliegveldje is. In het midden liggen de passagiersschepen uit Cuxhaven, Hamburg Bremerhaven enz. achter hun spijker. Zo tegen een uur of vier, stromen de dagjesmensen, beladen met taxfree goederen, naar de kade, om per Helgoland sloep weer aan boord gebracht te worden. De sloepen leggen aan bij de drommen koopjesjagers. Deze worden, stuk voor stuk, door twee grote eilanders, met een rotgang in de boten gesmeten, daar opgevangen door de schipper en zijn maat, die ze, zonder pardon, op een doft laten ploffen om meteen daarna de volgende op te vangen. In slechts een paar minuten zit er een mannetje of veertig in de boot, waarna hij wegstuift. Meteen legt de volgende sloep aan en wordt de volgende lading mensen, als schapen in een veewagen, op elkaar gepropt. De passagiersschepen hebben grote luiken, net boven de waterlijn, waar de kuddes, op de zelfde grove maar wel efficiënte manier, gelost worden. Een uur later zijn de daarnet nog zo volle straatjes uitgestorven en is het eiland weer van de eilanders.

We naderen de sluis, zo te zien is het bijna “volle bak”. Het witte ocultic licht nodigt ons uit om meteen binnen te komen. Nog voor we vast liggen gaan de deuren achter onze kont dicht. Om 14:50 varen we de sluis uit en de Elbe op. Omdat er geen grote schepen in de buurt zijn, steken we maar meteen over naar de andere oever en gaan daar tussen de groene tonnen en de kribben varen.

In de verte komt ons een sleper tegemoet. Hij is slepende maar wat voor een gevalletje er nu eigenlijk achter hangt, is nog niet te zien. Hij komt dichterbij, ik zie een Nederlandse vlag en met de kijker kan ik de naam lezen. “Multratug 7”, dat is er een uit Terneuzen.

Hij sleept een flexibele drijvende baggerleiding. Een sleper van Wessels uit Emden vaart er naast als waakhond en maakt schepen, die over de laag in het water liggende leiding heenkijken, attent op het gevaar.

De stroom wordt sterker en sterker. Volgens de GPS lopen we af en toe iets van negen mijl over de grond. Een vissermannetje kruipt, om buiten de hoofdstroom te blijven, dicht tegen de ondiepte aan. Ik zelf zou daar voor geen goud willen rondkrauten maar die visser kent het hier waarschijnlijk als zijn broekzak.

Vlak voor de jachthaven van Cuxhaven draaien we de kop op stroom en met de motor op halve kracht, kachelen we zijwaarts naar de ingang. Om 17:10 meren we af. Marjanne gaat op een van de havenfietsen naar de stad om boodschappen te doen en ik top de drinkwater tanks af.

Na het eten pak ik de zeekaarten erbij. ‘Es even kijken hoeveel mijl het is vanaf hier naar de Harleboei, de uiterton van het zeegat tussen Wangerooge en Spiekerooge. Juist ja. Straks, om 19:45, luisteren we op VHF 24 naar het weerbericht. Als dat, net als het weerbericht van 16:45, aangeeft dat de wind vannacht naar het zuidoosten draait maar morgen overdag weer zuidwest 6 – 7 bft. wordt, hebben we een weervenster dat net groot genoeg is om Wangerooge te halen. Wanneer we vannacht tegen half twee over de eb naar buiten kachelen, kunnen we, mocht het weer te vroeg omslaan, over de vloed de Jade opfietsen naar Wilhelmshaven. Dat is diep water en met harde wind een stuk veiliger dan tikkertje spelen met de grondzeeën in die ondiepe zeegaten tussen de eilanden.’ Marjanne vindt het allemaal prima en vertrouwt helemaal op haar schipper. Dat wil zeggen, dat ze met de passer in de kaart duikt om nog even de afstanden te controleren, de VHF alvast op channel 24 zet zodat ze straks het weerbericht niet mist en in de gezeitenkalender nagaat of ik wel op de juiste datum heb gekeken.

Net voor de wekker om 00:50 af gaat, word ik uit mezelf wakker en kruip mijn kooi uit. ‘Rise and shine, sproetneuzig zonnestraaltje van me, we gaan weer varen!’ Vlug een paar handen water in mijn snuit, ketel koffiewater op het gas en wat kleren aan mijn lijf. Dan volgt, met een forse ruk aan het dekbed, de onthulling van “het liggend naakt”. Mijn oren sluitend voor de onwelvoeglijkheden die Marjanne uitkraamt, doe ik gemalen koffie in de filter en klap de kuiptent weg en begin de trossen op te korten. Intussen begint Marjanne te beseffen dat het echt tijd is om op te staan, want terwijl ik de motor start, krijg ik een zoen in mijn nek, draait ze het gegil van de fluitketel de nek om en begint de koffie op te schenken. De koffie zit in de thermoskan, de kombuis is weer tot kaartentafel omgebouwd en zowel de papieren kaarten als die op de laptop zijn klaar voor gebruik. De radar staat op stand-by en mijn ogen zijn al redelijk aan het donker gewend, we moesten maar eens gaan. ‘Voor en achter en lekko met die hap!’ Langzaam varen we door de slapende jachthaven. Vanaf de ander steiger vertrekt ook een jacht. Om 01:10 zijn we buiten en blijven aan de BB zijde van de vaargeul. Het andere jacht zoekt de SB kant op maar ik blijf liever hier tussen de vaste bakens en de groene tonnen varen. Het is ideaal zeilweer, droog met een heldere sterrenhemel, een zuidoostelijk windje 3-4 bft en een kalm zeetje.

03:48 Pass. Baken A. het laatste in de rij. De wind is wat gekrompen en toegenomen tot Z.Z.O. 5-6 bft. het zeetje begint op te bouwen maar is nog lang niet zo ruw als het hier met westelijke winden kan zijn.

06:30 Kruisen de Alte Weser. De wind is nog wat verder gekrompen naar pal Zuid, 5-6 bft.
We kunnen nog net ongereefd zeilen en lopen als een tiet.

07:25 Kruisen Neue Weser.

07:55 Kruisen de aanloop van de Jade.

We zitten nu boven Wangerooge en moeten eerst nog het hele eiland voorbij.

De wind trekt nog een beetje aan en ik begin aan reven te denken maar zo met de wind uit de kust vallen de golven wel mee dus laat ik de lappen staan tot aan het zeegat tussen Wangerooge en Spiekerooge.

We naderen de uiterton. Naar binnen toe is het niet bezeild, dus wordt het nu tijd om de motor te starten, de zeilen weg te rollen en de autopilot uit te pikken. ‘Martje, hij is voor jou, hou de uiterton maar ruim aan BB.’

08:20 Harle lt. bo. dwars.

We zoeken tussen al het geschitter de volgende boei. ‘Even kijken of ik de juiste bij de kop heb en er niet toevallig een oversla. Ja, Martje zie je hem? Een graad of dertig aan BB, dat moet hem zijn. Hou hem maar flink over BB want de vloedstroom zet ons naar hem toe.’

Zo eerst nog een plaatje schieten van de van de vuurtoren met de verkeerscontrole voor de aanloop van Jade, Weser en Elbe en rechts, onmiskenbaar, de Alte Turm.

In het zeegat, komt een vissermannetje ons tegemoet, maar als ik zo naar de windveren in de lucht kijk, weet ik niet of er straks nog wel gevist kan worden. Aan de andere kant, juist op die kleine scheepjes, zitten uitstekende zeelui die echt wel weten wat ze doen.

Di. 01-09-2009.

09:10 Gemeerd te Wangerooge.

‘Zo, eerst een pilsje en dan uitgebreid naar het lek luisteren, dat heb ik wel verdiend.’ Daar denkt Marjanne anders over.’O nee, mannetje, je hebt gisteravond al genoeg gepit’ ‘Genoeg zeg je? Ik sta op instorten, ik kan hooguit nog een pilsje tillen en daarna, als ik het al red, mijn kooi vinden.’ ‘O nee schat, met al dat luieren groei je nog dicht, wat jij nodig hebt is beweging. We gaan lekker een stukje over het eiland fietsen. Als jij de fietsjes even aangeeft pak ik ze op de steiger aan.’ ‘Dat had je gedacht, bazig vrouwmens, deze keer geef ik mooi niet toe! Jouw fiets zal ik nog even voor je pakken maar al ga je op je kop staan, de mijne blijft aanboord!’

Albert

Dat begint verdacht veel op werken te lijken!

Hoi Gabber

je heb het weer mooi verteld

Groets Sinbad

Dan zal die lege fiets wel van een andere boot zijn.

@ Intruder, wil je in mijn bijzijn dat W. woord nooit meer gebruiken?

@ Gabber, bedankt.

@ Ton, bedoel je een lege RVS fiets van Compas, met drie versnellingen, een tikkie verbogen stuur en een origineel Brooks zadel? Ken ik niet, nóóóit gezien.

Hahaha Ja Albert .... Er staat nog net niet Albert gegrafeerd in het frame maar er zijn weinig signalen die er op wijzen dat dit niet Alberts fiets is

Wangerooge – Langeoog. I


Ondanks heftig protesteren en het aandragen van ijzersterke argumenten zoals, ’Als onze lieveheer had gewild dat ik ging fietsen, had hij mijn achterwerk wel zadelkramp-proof gemaakt en er voor gezorgd dat de wind niet altijd en eeuwig recht van voren komt.’ , moet ik toch mee op eiland safari. Maar eerst, om te laten zien dat ik zelf wel uitmaak wat ik doe of laat bekijk ik, terwijl Marjanne ongeduldig staat te wachten, uitgebreid ons buurbootje de “Donald Duck”.

“Donald Duck” ziet er niet úít maar toch! Het lijkt me allemachtig leuk om met slecht weer, met dit pieremegoggel van amper zes meter, door het zeegat te rossen. Natuurlijk wel achter de binnenbesturing, want de Maxi Cosi bij de buitenbesturing lijkt me een tikkie te onbeschut om écht “cosi” te zijn.

De cockpit is een gezellige puinhoop van touwwerk, een ankertje, een hoop rotzooi en zelfs een echt “Bay Watch reddingsplankje”. ‘Kijk Martje Die is nog van Pamela Andersen geweest, als je goed kijkt zie je de afdruk van haar grote tie.. uh handen er nog op zitten.’

Koel vanuit de hoogte, ieder woord benadrukkend, voegt Marjanne me toe:‘Male chaufinist pig.’ Ik kijk haar smachtend aan en zeg:‘O Martje, i love it when you talk dirthy to me.’ Ze grijnst even, draait zich om en loopt met haar fiets aan de hand voor me uit naar de loopbrug. Boven gekomen kijken we nog even over de jachtensteiger. ‘Wat is ons bootje toch mooi.’ zucht Marjanne en vervolgt:‘Maar wat voor bootje is die “Donald Duck” nu eigenlijk?’ ‘Ja, welke door drugs benevelde malloot noemt zijn boot nu Donald Duck! Maar het is het model van een ondiep water reddingsboot, volgens mij een die gelanceerd wordt vanaf het achterdek van een grote reddingskruiser maar nu is hij, zo te zien, van een particulier. Alleen dat kleurtje, dat is meer iets voor douane of politie. Kijk, daar rechts van het clubhuis, dat is een echte reddingboot een stuk groter en moderner.’

We fietsen over de dijk met links een duinterrein en rechts de kwelders die, bij pal hoogwater, onder lopen.

In het duin is een oefening met één ambulance en twee heli’s aan de gang.

We blijven op een oostelijk koersje doorkarren en naderen het eind van het eiland. De weg, die eerst breed en verhard was, word een karrenspoor, dat uiteindelijk over gaat in een smal paadje waarover we ons, meer lopend dan fietsend, vooruit worstelen. Wanneer dat smalle paadje ook nog verdwijnt in het losse zand, wordt het tijd om even te rusten en daarna de terugweg te aanvaarden. We komen weer op een stukje dat beter begaanbaar is. ‘Hup Marjanneke, opstijgen!’

Terug op “Zeebeest”, duik ik met mijn passer in de kaart en zeg:’Je hebt me, onder onmenselijke omstandigheden, dik vierentwintig kilometer lang laten ploeteren en zweten. Hoogst waarschijnlijk heb ik, buiten totale uitdroging, ook nog een zonnesteek opgelopen. Daarom neem ik nu meteen een ijskoude, medicinale, halve liter Schültenbrau. Daarna, om alsnog mijn gezagvoerderlijke plicht te vervullen, ga ik nog even naar het lek luisteren. Je mag me, als het eten klaar is, de tafel netjes gedekt en mijn wijnglas gevuld, met zachte hand porren. Au!’ Waar kwam die slipper opeens vandaan?


’s Avonds, het is al bijna donker, gaan we havengeld betalen en wat drinken in het clubhuis van de Wangerooge Yacht Club.

Marjanne bestelt een droog wit wijntje en ik een biertje. ‘Welk merk? ’Is de wedervraag. Nu heb ik al meteen gezien dat ze zelf aan de Jever - een Oost Fries merk van redelijke kwaliteit - zitten. ‘Jever, graag.’ Er wordt instemmend geknikt en de man achter de bar zegt:’Goede keus.’ Er wordt gevraagd wat voor boot we hebben en waar we vandaan zijn gekomen. ‘Ach zo, vannacht van Cuxhaven naar hier? Dan waren jullie net op tijd, de wind zat al voor de middag met een dikke 6 bft. in het westen en de verwachtingen zijn west tot zuidwest 8 bft.
Hoewel iedereen hier de anderen kent, worden wij vreemdelingen, als medezeilers, toch meteen in de kring geaccepteerd. De man rechts van Marjanne hangt, om indruk op haar te maken, de stoere zeebonk uit.

Marjanne, die onderhand al een stuk of wat wijntjes op heeft, luistert aandachtig, met een net iets té onschuldige uitdrukking op haar gezicht, naar zijn sterke verhalen. De rauwe zeebonk betrekt twee andere mannen in het gesprek. ‘Als het zo blijft waaien krijgen jullie het nog druk.’ De mannen komen wat dichterbij staan. Rouwe Bonk zegt:’Dat zijn nou de mannen van de reddingsboot, echte mensenredders!’ Eerst nog aarzelend maar dan, aangemoedigd door Bonk, vertellen de mannen trots over de geweldige eigenschappen van hun boot, de mannen zien aan Marjanne’s gezicht dat ze diep onder de indruk is. Wat zij niet zien maar ik wel, zijn de beruchte glimmertjes die in haar ogen verschijnen. Intussen zijn de andere gesprekken verstomd en luistert iedereen naar Bonk en de Redders. Bonk, die zowat aan zijn gerief komt bij al die aandacht, zegt:’U moet, morgen met daglicht, maar eens naar onze super reddingsboot gaan kijken dan ziet u wat we bedoelen.’ Met een allerliefste glimlach, zegt Marjanne:’O, maar die heb ik al gezien hoor, wij liggen er vlak naast.’ ‘Vlak naast de reddingsboot? Dat kan ja helemaal niet!’ ‘Ja hoor, dat kan wel.’zegt ze doodonschuldig. ‘Wij liggen echt eerlijk waar pal naast “Donald Duck”.’ De twee redders staan, totaal onthutst, met open mond naar Marjanne te kijken en Bonk, naar adem te happend, stottert verontwaardigt:’D D Donald D Duck?’ Net als hij Marjanne op haar vergissing wil wijzen, barst de rest van het gezelschap in een bulderend gelach uit en heeft Bonk eindelijk door dat hij zich grandioos in de luren heeft laten leggen.

Bonk krijgt daarna zoveel geestige opmerkingen te verduren, dat hij al vroeg opstapt. Marjanne heeft de rest van de avond vrij drinken, steeds opnieuw krijgt ze wat aangeboden en moet ze proosten met een breed lachende gulle gever. Zelfs de redders kunnen er achteraf de lol wel van inzien en geven een rondje voor de hele tent. Later krijg ik ook nog het achtergrond verhaal van “Donald Duck”te horen. In het kort komt het er op neer dat Donald destijds gebouwd is als reddingsbootje maar voor rekening van de douane die het als patrouillebootje wilden gebruiken. Helaas was het van binnen te klein en te oncomfortabel zodat het afgestoten werd en in particuliere handen raakte. ‘Aha, nu begrijp ik ook dat groene kleurtje.’

Wanneer we midden in de nacht, niet al te vast ter been, weer naar ons bootje wandelen, neem ik nog wat foto’s van de échte reddingsboot. De “Wilma Sikorski”.

We lopen verder naar de jachten steiger en klauteren, gehuld in een rose alcoholische nevel, héél voorzichtig de loopbrug af. Bij het zien van de “Donald Duck” kijken we elkaar even aan en liggen meteen weer in een deuk van het lachen.




Albert

ge wel dig

genoten!

echt weer gefweldig