Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Goed geschreven Berghout2. Op deze manier nog spannend ook.

Mooi verhaal weer!

Storm Kyril was de boosdoener die hier voor zorgde als ik me niet vergis.

Metingen vanaf de Geulhaven, 20km verder landinwaarts.

Meeslepend verhaal.

Een inderdaad meeslepend verhaal! Vooral niet stoppen met schrijven.

ManneeB schreef :
Zou kunnen.

Overigens, de verwarring rond de kracht van de multicat is wel verklaarbaar. Toen hij aankwam, vroeg ik over de vhf hoeveel kracht hij had, om een sleepplan te maken.
Achteraf gezien heeft hij waarschijnlijk "twee keer 850" geantwoord, zijnde tweemaal 850 kilo trekkracht. Ik zal het geïnterpreteerd hebben als 2x 850 pk.
Als ik had beseft hoe het echt zat, had ik de sleep anders samengesteld.
Maar ja, dit leverde weer een mooier verhaal op
Wim.

Dit is een uitzonderlijk goed verhaal en steengoed verteld!
Allemaal zo herkenbaar en inderdaad, geeft me het gevoel alsof ik bij je in de stuurhut sta.

Hulp van boven.

Ik was jong, slank, had nog zwart haar en huurde een kamer op 18-hoog.
De gemeenschappelijke keuken was bijna ontoegankelijk geworden en de borden, pannen en het bestek waren op, dus het was hoog tijd voor de maandelijkse afwas. Het was mijn beurt.
Net toen ik moed had verzameld en de warmwaterkraan opende ging de bel.
Twee jehova’s, heel echte, met van die fake-blije gezichten en een zwart lederen tasje onder de arm. Yes!!!
Vijf kwartier later waren we klaar en glom de opgeruimde keuken ons tegemoet. Ik bedankte de jehova’s hartelijk voor het afdrogen en poetsen en opruimen, en zwaaide ze lachend uit. En zei dat ik verder geen boodschap had aan hun boodschap.

Wim.

Die laatste zin getuigt van sluwheid, want juist bij de moeilijkst te overtuigen gevallen komen ze het vaakst terug.

Albert 45 schreef :
Ik had vroeger een buurman, een paar deuren verderop die het opgelost heeft. Hij heeft de Jehova's aan de deur aan de praat gehouden zolang hun dat volhielden. Hij liet zich zijn koffie brengen, alleen voor hemzelf natuurlijk. En daarna de lunch. Toen zijn vrouw ook het diner kwam brengen taaiden ze af.

De volgende keer stuurden de Jehova's iemand van een zwaarder kaliber. Die hield het vol tot na het acht-uur journaal. En bij weer een volgende keer werd zijn deur overgeslagen, bij hem is nooit meer aangebeld door Jehova's.

Bij jullie zijn ze hardnekkiger dan hier in de kempen, nog maar 1 keer langsgekomen, een simpele "nee bedankt" was voldoende, misschien hadden ze nog een groot aantal adressen op hun lijst?
Een zwaar blaffend mormel in huis helpt trowens ook goed hoor!
En we hebben ook nog een hond...

Mijn broer Lex werkte destijds in ploegendienst.
Hij ligt 's morgens koud een paar uurtjes te pitten als er word aangebeld.
Hij zijn bed uit en met de deur op een kier gekeken wie dat is.
Het zijn twee personen, een vrouw en een jong meisje, die hem komen vertellen over Jesus etc.
Hij zegt beleefd dat hij niet gelovig is en voorlopig ook niet van plan is het te worden.
Dat schrikt een ware jehova-getuige niet af, in tegendeel.
Hier ligt een onbewerkte akker, hier moet geploegd, gezaaid en geoogst worden.
De dames, ja zelfs de tiener slaan hem met voorgekauwde teksten om de oren terwijl hij probeert beleefd te blijven en alleen maar zijn nest weer in wil.
Dan is zijn geduld op Terwijl hij de deur wijd opengooit zegt hij: 'Goed kom dan maar binnen'.
De tiener slaat haar handen voor haar ogen en de vrouw krijst iets onverstaanbaars.
In plaats van van binnen te komen, gaan ze er vandoor.
Lex, die altijd spiernaakt slaapt, gaat tevreden zijn nest weer in.

Kort daarna heeft hij een mooi bordje bij zijn voordeur hangen met de tekst "Aan de deur wordt niets gegeven of gekocht, Jehova's boven bellen".

Hij woont op de bovenste galerij.

Berghout-2 schreef : Wat een verhaal weer Berghout, je hebt wat meegemaakt zeg. Lees er graag meer!

Daar sluit ik me bij aan!

Er zijn van die dagen dat niet alles gaat zoals het bedoeld was.

In Wartena lag een ponton met een nieuwgebouwde scheepssectie erop, een dekhuis voor een coaster. Het was de bedoeling dat ik met mijn sleepboot, samen met een andere grote duwboot, dat spul naar een uithoek van Nederland zou brengen.
Het was voor mij de eerste keer dat ik over het splinternieuwe Langdiel-aquaduct ging, bij Hempens ten zuidoosten van Leeuwarden.
De maximale diepgang tussen het Van Harinxmakanaal en Wartena, over dat aquaduct, was 1,90 meter dus daar zou ik met mijn 2,20 meter diepgang prima doorheen kunnen (omdat ik niet op een voet kijk), maar de andere duwboot stak 2,60 meter. Dat werd voor hem iets te gortig.
Voor dat stukje kwam er een sleepvlet met een DAF, die volgens zeggen heel sterk was.
Ik wilde achter het ponton koppelen om de zaak goed in bedwang te kunnen houden, maar dan zou ik wel tegen die scheepssectie aan zitten te kijken, als een plaat voor de kop. De sleepvlet zou dan de voorboot en stuurboot zijn, en tevens mijn ogen en oren.
De schipper van de vlet zag dat niet zitten, hij had te weinig ervaring om de verantwoordelijkheid te durven dragen. Dus koppelde hij er achter en ging ik op korte kruistros slepen.

Het ging keurig, door het Langdeel, een kronkelig slootje met haakse bochten.
De wind was wel lastig, er stond zuidwest 7, maar ondanks de enorme windvang van de scheepssectie op het ponton konden we samen de zaak mooi in bedwang houden.
Zo scharrelden we over het aquaduct. Even tikte mijn hak tegen iets hards. Nog een paar honderd meter, en we zouden de vlijmscherpe bocht naar stuurboord kunnen draaien, het Van Harinxmakanaal op, waar de grote duwboot al klaar lag.
Het ging nu recht voor de wind. Ik hield mijn sleeptrossen slap en vroeg aan de vlet om de gang er uit te halen.
Er gebeurde weinig, we bleven 10 km/uur lopen. Ik vroeg aan de vlet om harder achteruit te slaan. Hij antwoordde dat hij al op vol vermogen achteruit draaide. Er klonk een lichte paniek in de stem van de schipper.
De snelheid liep op naar 11 km/uur. Vlak voor mij was die heel erg scherpe bocht, waar de duwboot klaarlag en waar de boot van Provinciale Waterstaat ook lag om toezicht te houden.
Ik zou de scherpe bocht wel willen afsteken, maar het gebaggerde geultje was maar heel smal en de kleine boeitjes lagen vlak bij elkaar. Ik wilde geen boeiketting in m’n schroef, dus een afsteekje konden we vergeten.
Bijna aan het einde van het geultje liet ik mijn boot alvast dwars vallen en zodra het laatste scheidingstonnetje bij mijn kop zat, gaf ik veel gas om het veel te snel lopende ponton om te trekken. De 50 mm sleeptros kwam strak te staan langs de scheepssectie en SNEP! werd moeiteloos doorgesneden door de scherpe stalen hoek ervan. Mijn boot schoot naar voren. Drie seconden later kwam de andere sleeptros met een schok strak en wederom SNEP! ging die ook doormidden.
Machteloos keek ik toe hoe het ponton aan de overkant van het kanaal in de houten walbeschoeiing liep. De gording werd versplinterd.
Vanaf de PW-boot werd ik direct opgeroepen: “Dat is niet zo mooi, hè, u bent aansprakelijk, we zullen rapport moeten opmaken!”.
Ik antwoordde droog: “Dat denk ik niet, want tijdens de schadevaring was het spul niet onder mijn commando, ik had geen sleepverbinding meer”.
PW: “Ehhhh, jaaah, eeehhhh, neeeeh, dat is misschien wel zo, ehhh”. Daarna bleef het stil op de VHF.

Het ponton lag nu mooi rustig tegen de kapotte damwand, ideaal om op ons gemak de sleep samen te stellen voor de lange strek.
Mijn matroos haalde de restanten van de gebroken sleeptrossen binnenboord terwijl ik de boot keerde.
Correctie: terwijl ik de boot wilde keren.
Ik zette het roer dwars en schakelde de keerkoppeling in z’n vooruit. Er gebeurde niets. Nou was dit normaal, want deze keerkoppeling had een ingebouwde inschakelvertraging van 10 seconden.
Die 10 seconden konden soms verdomd lang duren, zeker als het spul hard aan het wegwaaien was, maar nu duurden ze wel heel erg lang. Twintig seconden: nog niks. Dertig seconden: de damwand kwam nu toch wel erg dichtbij.
Ik dook de machinekamer in en schakelde de keerkoppeling met de hand vooruit en achteruit. De achteruit deed het perfect, maar de vooruit bleef dood. Tergend langzaam draaide de schroefas een beetje rond.
Weer in de stuurhut riep ik de andere duwboot op: “Sorry jongens, mijn keerkoppeling heeft ‘t begeven, ik heb geen vooruit meer”.
We spraken af dat het transport verder zou gaan met, voorlopig, het sleepvletje eraan vast en dat ik mijn eigen problemen zou oplossen.
Met veel toeren van m’n motor draaide de schroef net genoeg mee om heel zachtjes vooruit te komen. Zo scharrelde ik naar de Fonejachtbrug, waar ik bij het slibdepot wilde vastknopen. Op het kanaal had ik ruime wind, dus dat liep nog aardig door.
Ik maakte me al een beetje zorgen over de laatste 100 meter omdat we daar tegen de wind in zouden moeten varen. Ik nam de bocht naar het PM-kanaal zo krap mogelijk om hoogte te houden en stuurde naar de hogerwal bij het slibdepot. Met de volle 600 toeren van de motor kwam ik 10 meter uit de wal stil te liggen, de tegenwind was even sterk als de voortstuwing. Een geladen schip voer vlak achter mij langs, door de zuiging werd ik naar hem toe getrokken. Ik zag mij al aan lagerwal raken, wat me helemaal niet blij maakte.
Mijn boot werd een beetje meegetrokken met het schip, net genoeg om naar stuurboord weg te kunnen draaien richting hogerwal. De matroos wierp een eind van een tros op de wal en nam een doodssprong vanaf de hoge kop van de boot.
Oefff, we legden veilig vast. Koffie en een neut.

Wim.

Naschrift:
De volgende dag heeft een sleepbootje mijn boot naar huis geduwd, waarna ik de keerkoppeling gereviseerd heb. Alle koppelingsplaten en tussenflenzen bleken gebroken. Nog een kadootje van de vorige eigenaar.

Tjonge wat een mooi verhaal weer Wim!

Verstuurd vanaf mijn SM-J710F met Tapatalk

Spannend!,

Weer een prachtig verhaal van Berghout, Ik heb er ook een over een keerkoppeling.

Ik had een oude 10 meter verbouwde reddingssloep gekocht en na een winter werk kon het ding weer varen. Ik had de sloep gekocht om er een stoommachine in te plaatsen, had de boot African queen genoemd. Eerst echter een hoop restauratie en leren varen.
Had een nieuw roer gemaakt en een compleet nieuwe aandrijflijn. Schroefas, schroefaskoker, druklager. Compleet met een homokineet cardanas. Die had ik gemaakt uit een Volkswagen homokineet en die verlengd tot één meter lang.
Had ook een nieuw motorbed. Ik zag de boot nu in staat een reis te maken.
Ik besloot samen met mijn broer een reis naar Parijs te maken. Ik had nul ervaring wat varen betreft, we vertrokken op een ware overlevingstrip. Eerst van Gent naar de Maas en toen Frankrijk in.
Alles wat stuk kon gaan ging ook stuk, we hadden per dag een panne of drie. We konden alles zelf oplossen, twee mechaniekers, dat moet lukken. Er ging ook heel veel fout, ben zelfs eens op een onderwater muur gevaren tot de boot 5 meter ver helemaaal uit het water stak.
Toen we reeds een heel eind Frankrijk binnen waren stopte de serie pannes. We voeren reeds een dag zonder dat iets stuk ging. Om zeker te zijn keek ik van tijd tot tijd in de motorput ( Mercedes ) en daarbij hoorde mijn mechaniekers oor een soort rinkelend geluid. Alsof een bosje huissleutels geschud werd. Met behulp van een schroevendraaier tegen het oor werd de oorzaak gevonden.
Iets in de keerkoppeling rammelde.
Tegen de avond legden we aan tegen een blijkbaar nieuwe ongebruikte kade naast een reusachtige fabriekshal. Vanzelfsprekend als eerste een biertje. Dan wilde ik toch wel eens even kijken in die koppeling. Het was een PRM koppeling en meer wist ik niet. Bovenop zat een deksel met een ontluchter er op en dat plaatje zat vast met een aantal boutjes. Ik draaide de boutjes los en tilde dan heel voorzichtig, het dekseltje naar boven. Tjongejonge, daarbinnen zag je een samengepakte massa tandwielen, het was ons direct duidelijk dat het zoeken naar het rammelen geen klusje voor daar en nu was. Dat zou moeten wachten tot de volgende winter. Ik had het plaatje – dekseltje niet eens uit de hand gelegd, zette het weer terug en schroefde het vast. Biertjes en een paar blikken opentrekken. Koken konden we geen van beiden.
De volgende morgen werd ik gewekt door een zeer opgewonden kerel die vertelde dat we aangelegd hadden bij een atoomcentrale en dat zoiets streng verboden was. Wij hadden beiden enigszins bloeddoorlopen ogen maar we betwijfelden of dat door de straling kwam. Dus ik wil vertrekken, mijn broer staat op de kant voor de touwtjes. Ik start de motor, controleer of water komt ( er zat een aalpomp van een afgedankte boerekar op die motor als koelwaterpomp ) en geef het bevel “ afduwen “ Dan schakel ik vooruit waarbij de motor met een flinke klap stopt. Ik start opnieuw, zelfde resultaat. Waarschijnlijk een boom in de schroef. M´n broer had ondertussen een bolder kunnen lussen. Ik kijk overboord, je kon de schroef duidelijk zien, die was vrij. Ik open de kuipluiken, Motor gestart, geschakeld en de boel stopt met een harde knal.
Het was me reeds duidelijk dat het stoppen zodra ik in “vooruit” schakelde iets te maken had met het dekseltje dat ik losgemaakt had. Het was me opgevallen dat onderaan dat dekseltje een soort vork gelast was maar ik had niet gezien waar die vork voor zou kunnen dienen.
Pre internet, ik had geen handleiding van de koppeling, er zat niks anders op als het deksel weer openmaken. Mijn koppeling was een hydraulisch geschakelde PRM, een duidelijk meer ingewikkeld ding als de koppeling op het fotootje, het deksel met beluchter en vork zag er echter ongeveer zo uit. Die vork moest een reden hebben, dus ik ging op zoek en vond na enige tijd dat de vork over een sterspie vertanding zat in gemonteerde toestand. Na nog veel meer priegelen in dat gaatje van de koppeling vond ik een tandwiel dat over de sterspie heen en weer kon schuiven en nu door de olie en zwaartekracht achteruit gezakt was en in een ander tandwiel geschoven was. Met behulp van een magnetisch gemaakte schroevendraaier kreeg ik het kleine tandwiel weer uit het grotere gepriegeld en zag dat het onder normale omstandigheden tegen inkoppelen gehouden werd door die vork. Aha.
Ik monteerde het deksel met vork terug en deze keer met het kleine tandwieltje aan de motorzijde van de sterspie vork. Motor gestart, vooruit geschakeld en hoppa, alles draaide als het hoort.
Pas twee maand later kwam ik in het bezit van een handleiding voor de PRM koppeling en daarin stond dat de koppeling in geval van slangbreuk ( hydraulische ) kon vast in vooruit geschakeld worden door het deksel te lichten en het kleine tandwiel naar achter te schuiven tot het in het grote greep.
Nu begreep ik plots wat er gebeurd was en waarom. Blijkbaar had ik het deksel gelicht en het tandwieltje was ingeslipt / geschakeld vóór ik tijd had in de koppeling te kijken. Dus die was dan vast in vooruit geschakeld als thuiskomer bij pech.
Maar, hoe,.. en dan ging me een licht branden. Er zat een verkeerde schroef op onze boot en we voeren blijkbaar altijd in achteruit geschakeld terwijl we vooruit gingen. Dus de koppeling was mechanisch in vooruit vastgezet door dat tandwieltje en ik schakelde hydraulisch in achteruit. Geen wonder dat de motor stopte.
De volgende week had ik een goede schroef, en draaide de koppeling in vooruit bij vooruit.
Heb 5 jaar met de African queen gevaren, die stoommachine heb ik nooit gebouwd, ik was nu helemaal gek van het leven op het water.

Weinig zeilen maar mooie verhalen Berghout-2 en OldBawley!

Ik schrijf reeds 21 jaar iedere dag in een soort dagboek. De laatste 15 jaar digitaal. Ik bundel die dagverslagen en zend iedere maand een ongeveer 12 bladzijden lange pdf naar m´n oude moedertje en naaste familie. Je weet wel, dat ze weten waar ik uithang en wat ik uitvreet. Ik schrijf ook en eigenlijk hoofdzakelijk voor mezelf. Zodat ik later, als ik achter de geraniums zit een beetje kan terug beleven. Ik merk dat mijn geheugen erg veel beter is als ik over een bepaald iets geschreven heb. De manier om te beschrijven wat en hoe doet je geheugen beter vastleggen. Ik kan me zaken erg goed voor de geest halen omdat ik ze ooit heb opgeschreven, van de uren voor of na die gebeurtenis weet ik niks meer. Dat is ook zo met het maken van schetsen. Vroeger maakten mijn vrouw en ik iedere avond een schets van de plek die je zag vanuit de kuip. Als ik die schetsen terug zie ben ik weer daar. Dat heb je niet of veel minder met een foto.
Tijdens het schrijven van mijn maandelijkse “berichtje” probeer ik zeilen weg te laten. Behalve mezelf interesseert het geen kip, men kent de nautische termen niet. Hoeveel nm je gezeild hebt die dag, hoe de wind was, gewoon langdradig en altijd hetzelfde. Ik schrijf over alledaagse gewone zaken die echter toch door mijn manier van leven niet zo gewoon zijn.
Over zeilen kun je weinig schrijven, het is eigenlijk een zeer eenvoudig gedoe, bij mij door de boot en het aantal zeilen iets anders. Ik heb er deze zomer vijf zeilen opstaan. Ik heb ook vijf ankers. Bovendien gebruik ik alle zeilen en ankers vaak. Op de bijboot heb ik ook een zeil.
Ik denk echter dat de zeiler met zijn twee zeilen totaal geen interesse heeft in hoe ik zeil. Dat is passe, verleden tijd.
Daarom.

Heel herkenbaar!
Groeten, Peper.

ilCigno schreef :
Weinig zeilen, maar tòch zeilen!

Ik was, als ik sleepte of duwde, verdomd blij dat ik het "windgevoel" van een zeiler had.
Een béétje binnenvaartschip heeft een heel dikke kopschroef. Maar een duwboot met een lege bak ervoor gekoppeld, die heeft geen kopschroef. Ik kan je verzekeren dat je dan enorm aan het zeilen bent en soms hoopt dat zo'n ponton of bak tòch een zwaard of kiel blijkt te hebben (vergeefs, natuurlijk).

Ik lees op dit forum ook over het achteruit een box binnenvaren, hoe moeilijk dat kan zijn met wind. Met 100 meter windvanger voor de kop valt dat ook niet mee

Wim.

Berghout-2 schreef : Hoe vaak ben jij dan met een duwbak van 100 meter voor je, achteruit een box in gevaren? Niet in mijn haven, hoop ik

Om het eens over zeilen te hebben, een verhaaltje over mijn eerste zeiltochtje. Bijna het laatste.

Ik had na 5 jaar varen met een motorboot een zeilboot gekocht. Had in die 5 jaar erg veel gerestaureerd aan die motorsloep en iedere keer als ik voor een probleem stond vroeg ik raad aan de eigenaar van het werfje waar beide boten waren verbouwd. Hij was een goede botenbouwer, in die tijd was het vooral hout. En iedere keer als ik dan raad vroeg nam hij me mee naar “ zijn” boot, een 8 meter houten zeiljacht en liet me daar zien hoe het echt moest. Hoe knieën en versterkingen ingezet werden enzovoorts.
Toen de eigenaar van het werfje overleed ( ik vond hem en heb hem in leven kunnen houden tot de ambulance hem meenam ) stonden vele jachten aan land en in de loods en ik was het die samen met de heel jonge zoon van de eigenaar dan alle jachten te water heeft gelaten. Op de oude manier. Iedere keer hartstilstand.
“Zijn” jacht werd verkocht, en deels uit nostalgische reden kocht ik het. Voor véél te veel geld. Werkte er een winter aan, liet het te water, legde de mast er op, een hoop touwen en kabels en twee zeilen.
Ik bracht het jacht naar Langerbrugge op het kanaal Gent Terneuzen. Lag er gewoon langs de kant, er was daar een jachtclub maar daar kon je pas lid van worden als je “connecties” en geld had. Ik had geen van beide. Bij die jachtclub was een klein hand aangedreven kraantje en dat heb ik dan tijdens een donkere nacht gebruikt om de mast te zetten. Helemaal alleen, geen clubkip heeft ooit geweten dat ik hun kraan had gebruikt. Niks paste, ik moest bij verschillende stagen stukken ketting tussen wantspanner en stag steken om de mast recht te houden. Dan een dag rommelen met de twee zeilen en de touwen, ik had nog nooit een zeiljacht van dicht gezien, had geen idee.
Er was een grootzeil en een genua. Voor mij waren dat twee zeilen.
Ik had nog nooit voet gezet op een zeiljacht maar ik was een erg goede windsurfer en had delta vliegen gedaan dus ik begreep wat en hoe met wind.
En dan wilde ik de eerste keer een zeiltochtje maken. Ik had mijn 3 jarige zoontje mee, die speelde in de grote kuip met een nieuw autootje. Voer uit de dode arm van Langerbrugge het zeekanaal op en draaide richting zee, windje in de rug. Geen zeeschepen te zien, wel een hoop binnenschepen en een sleper maar ik bleef dicht bij de kant, de verkeerde kant. Wist ik veel.
Weinig wind, ik hees het grootzeil, dan de genua ( die natuurlijk afgedekt was door het grootzeil) en dan het magische moment, ik stopte de motor.
Dat moment vergeet ik nooit, heb het nog onlangs gezien op het gezicht van een Griek toen ik hem op zijn eigen caique meenam voor een eerste keer zeilen. Stilte. En de verwondering dat de boot beweegt zonder motor. Magisch.
Ik zeilde vóór de wind, denk anderhalve knoop, merkte gelijk dat de genua afgedekt werd door het grootzeil, leerde ter plekke. Zocht andere bevestigingspunten voor de schoot van de genua, enfin was druk bezig en ondertussen naderde ik reeds Sidmar, een grote metaalfabriek.
Ik hield de hele tijd uitkijk voor beroepsschepen en zie dat zich boven Gent een zwaar onweer vormde. Ik wist wel zoveel van meteo dat een front met veel wind zou komen dus besloot terug te keren, mijn dag kon niet meer stuk.
Ik deed wat velen doen en als oud motorboot vaarder normaal is, ik startte de 50 pk diesel en draaide de boot. Toen ik dwars op het kanaal lag dat daar pakweg 400 meter breed is kwam de wind. En hoe. De boot ging plat, nam snelheid en het water spoot tegen de genualier en dan de kuip binnen. Dek tot op enkel centimeter van de kuiprand in het water. Mijn zoontje schoof in een hoekje, binnen viel alles om, en ik probeerde met al mijn kracht de twee meter lange helmstok nog verder naar lee te krijgen om de boot kop in de wind te krijgen. Ik heb (had ) veel kracht, hing in de reusachtige kuip met mijn voeten boven mijn hoofd met beide armen aan die helmstok te sleuren maar de boot ging niet rond.
Bij het windsurfen kantel je de mast naar achter om op te loeven, ik had de grootschoot losgegooid dat zeil stond nu te slaan als een moordenaar en het enige waar ik in mijn vertwijfeling aan kon denken was vol gas geven. Vijftig Pk vol gas en ?? windkracht tien ? We stoven met zeven knoop op de zeeschip hoge kade van Sidmar toe. Ik besefte dat de boot zichzelf zou te pletter varen. Acht ton is veel massa.
Om eerlijk te zijn, aan die genua heb ik gewoon niet gedacht, ik kon hem van waar ik zowat ondersteboven hing ook niet zien.
En toen heb ik geluk gehad. Zoals reeds vaak en zonder geluk vaar je niet lang.
Op een of andere manier heeft die erg hoge kade de wind enigszins afgebogen en de boot draaide in de wind. Ik schat dat we op 20 meter van de kade langsknalden met 7 knopen.
Pas later kwam het besef dat ik de genua had moeten losgooien. Alhoewel, dat zou niet gelukt zijn want ik had in mijn geëxperimenteer een soort wurgknoop gelegd die ik later slechts kon opensnijden.
Mijn eerst keer zeilen. Ik zeil nog steeds met dat bootje.

Phiiewww Soms moet je geluk hebben

Kromme tenen!
Maar daar leer je snel van. Weet ik ook uit eigen ervaring.
Wim.