Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Wim.

OldBawley schreef :
Pracht verhaal!

mooi verhaal hoor

Reigers op de steigers. Laat ik dit eerst duidelijk maken. Ik woonde aan boord in de marina en kwam iedere avond zéér laat naar “ huis” gefietst met een paar biertjes op. Wat zeg ik een paar, dat waren er wel eens veel. Met die fiets reeds ik nooit op de steigers, je moet het niet zoeken.
Ik verlegde de boot regelmatig op een andere plaats, gewoon voor de rust. Als ze eenmaal doorhadden waar je lag lieten ze je nooit met rust. Ik bedoel de klanten, niet de vrouwen.
Dus dan liep ik in het donker over die ellenlange steiger naar mijn bootje, vaak in gedachten verzonken. Dan “ EAIEEEk” en een reiger vloog op. Ik was ze vaak genaderd tot enkele meters, ze stonden daar te slapen neem ik aan om dan met een hartverscheurende krijs op te vliegen. Ik schrok me iedere keer weer het pleuris, had een hekel aan die schreeuwelingen.

Het was de tijd dat de dorpskroeg nog iedere avond gerammeld vol zat. Ik ging er iedere avond eten en dan biertjes drinken. Aan de bar hangen met klanten of vrienden uit het dorp. In die kroeg kwamen iedere avond minstens 20 vrijgezellen. Zoals ik reeds zei was er een vrouwen tekort op het eiland. Er kwamen ook meisjes en vrouwen in de kroeg maar allen hadden iemand.
Het kwam zo ver dat de grote groep vrijgezellen soms op vrijdagavond samen in een busje naar Goes reden. Daar waren meisjes zat. Ik heb me één keer laten overhalen mee te rijden. Wat ik niet wist is dat er een soort rivaliteit is tussen Goes en Noord Beveland. Er werd dan naast erg veel drinken ook vaak met mensen gegooid. Letterlijk.

Aan de bar van de dorpskroeg was het vrouwen tekort een veel voorkomend gespreksthema. Er werden ook erg veel grappen gemaakt. Zo was het legende dat “ Jantje Woonboot “ en vele anderen op het eiland het met schapen deden. Je zette de achterpoten van het schaap in je rubberlaarzen zodat het niet weg kon lopen en dan kon je, je weet wel.
Op een winterdag was ik zoals iedere avond stipt om 20h naar de kroeg aan het gaan, reeds donker van 17 h, toen weer zo´n schreeuwlelijkerd me ontzettend liet schrikken. Vergeet niet ik was maandenlang helemaal alleen in die marina, je verwacht er niemand.
Dus ik kom in de kroeg, hang m´n jas op en ga op “ mijn “ plaatsje aan de bar zitten en ze zijn net weer over Jantje Woonboot aan het grollen. Hij stond er zelf mee te lachen, ik zeg om mijn woede over die smerige reiger te koelen dat het veel verstandiger zou zijn om in plaats van een schaap een reiger te nemen. Die waren er in overvloed bij de woonboten, je nagelde zijn poten aan de steiger en dan hoefde je niet eens op de knieën want ze hadden mooie lange slanke benen.
Enfin, we hebben wat afgelachen die avond maar dat verhaal van ikke en de reiger ging een eigen leven leiden.
Maanden later was het jaarlijkse etentje van onze toneelvereniging. In het restaurant van de dorpskroeg vanzelfsprekend. Ik was de eregast want ik was de oprichter en regisseur van de vereniging. Na aperitieven aan de bar schuifelen we het restaurant binnen, ik werd wat opgehouden,kwam als laatste aan de lange tafel en ga zitten op de enige lege plaats in het midden van de tafel.
Pas dan zag ik dat op de stoel recht vóór me een levensgrote opgezette reiger zat met een sigaar in z´n bek.

Old Bawley gaat weer als een speer...
En qua modellen... soms zit het mee en soms zit het tegen!
Groeten, Peper.

Peper schreef :
Jaaa, ga door O.B.!
Ik heb effe wat minder tijd
Wim.

De verhalenproductie lag even stil wegens veel ander werk.

Op verzoek ga ik toch maar even verder met wat dingetjes uit de historie van de tjalk Eems/Nederland.

Zoals eerder beschreven, de laatste zeilende vrachtschipper met deze tjalk was Jakob Engelsman, van 1922 tot zijn dood in 1959.
De voormalige knecht heeft mij veel verteld over het dagelijkse reilen en zeilen en over de familie Engelsman. Maar er waren ook oude schippers die het schip herkenden in Rotterdam: “Is dit het schip van Engelsman?” Die schippers hoorde ik dan ook direct uit want ik wilde alles weten.
Zo ontstond langzamerhand een beeld van het karakter van Jakob en zijn vrouw.

Voor de oorlog voer het schip vooral in de schelpenvaart op het Duitse Wad. Dat was vaak ruig en zwaar werk, zowel voor het schip als voor de bemanning, maar wel heel lucratief.
De vrouw was bang op zee en woonde met de dochter aan de wal in Delfzijl.
Jakob was een ruige zeiler die nergens bang voor was maar hij zorgde ervoor dat het schip in perfecte staat was. Als er een vlakplaat naar zijn zin te dun was gesleten, liet hij er direct een nieuwe tien-streeps inzetten. Geen gepruts met dubbelen wat goedkoper was. Na elke keer lossen werd het hele ruim en boeisel met een sok met lijnolie ingewreven, en om de week kregen het staand en lopend want een oliebeurt evenals de luiken (“geen lijnolie op de presenningbanden, anders worden die te hard en breken ze!”).
Met de woning was Jakob minder voorzichtig.
Zo had olielamp boven de tafel een keer verschrikkelijk staan loeven, het hele interieur van de roef was bedekt met een pikzwarte vettige roetlaag. Jakob smeet er een paar putsen zeewater met groene zeep doorheen en toen vond-ie het wel goed.
De vuile was flikkerde hij altijd onder het ingangstrapje naast de mandfles jenever.
Toen ze na een tijd Delfzijl aanliepen, had Jakob met de knecht Jan afgesproken: “Zodra we vastleggen moeten we als de sodemieter wegwezen, anders krijgen we ervan langs van de vrouw”. Helaas, de vrouw stond al op de kade toen ze binnenzeilden.

Ik heb ook gevraagd wat er werd gegeten.
Dat was niet zo moeilijk: roggebrood, kaas, aardappelen, uien, bruine bonen, spek. Soms winterpenen. Heel incidenteel pannekoeken (toen nog zonder tussen-n) als ze verse melk en eieren hadden. Natuurlijk altijd een glaasje jenever erbij. Dat was alles.

De Engelsmannen stonden ook bekend om hun zuinigheid. Of was het gierigheid?
Als ze rond kerst thuiskwamen (Delfzijl was de thuishaven), legden ze het schip een paar kilometer landinwaarts op het kanaal. Dat scheelde havengeld maar nog belangrijker: zo kwam er geen bezoek aan boord waaraan koffie moest worden geschonken maar gingen zij zelf bij anderen op de koffie.

Na de oorlog ging het schip in de binnenvaart, eerst nog puur op zeilkracht. In 1953 werd het schip eindelijk gemoderniseerd: de mast werd ingekort en naar voren verplaatst en er werd een opduwer gekocht met daarin een tweedehands 13 pk Bolinder, want het mocht niet teveel kosten. Dertien hele pk’s, voor een schip met een eigen gewicht van 60 ton plus 125 ton laadvermogen.
Een collega-schipper vertelde dat hij in de opvaart de diepgeladen Eems voorbijliep ter hoogte van Gorinchem. Toen hij de volgende dag terugkwam, lag de Eems 1 krib hoger nog steeds te malen. Te zuinig om een sleep te betalen. Diezelfde collega-schipper kon ook niet nalaten om te gniffelen over die goedkope Bolinder, want dat rotding ging steeds weer kapot wat uiteindelijk handenvol geld gekost heeft.

Toen het schip in 1959 verkocht werd na de dood van Jacob Engelsman, was het in perfecte staat en uitzonderlijk goed onderhouden. Klaar voor een museumhaven.
Twintig jaar later, toen ik ‘m kocht, was het een schrootbak, klaar om gesloopt te worden.
Van de inventaris was alles verdwenen.
Alles?
Nee, via Roelfina, de zuster van Jakob Engelsman kreeg ik jaren later een heel bijzonder kado: 3 paar handgeblazen borrelglaasjes van extra dik en sterk glas die zij zolang bewaard had. Zij vond dat die weer op het schip moesten komen.
Toch wel raar dat juist zoiets kwetsbaars als enige bewaard is gebleven.





Hoewel ik mijn best heb gedaan om uit te vinden wat er met de Eems is gebeurd tijdens de tweede wereldoorlog, heb ik daarover niets kunnen achterhalen. De schelpenvaart boven Duitsland was in ieder geval onmogelijk geworden.
Tijdens WO-I heeft het schip (nog onder schipper Tabak) wel gewoon doorgevaren, zowel binnenlands als op het Duitse Wad.
Verre reizen naar Denemarken, Engeland, België en Frankrijk waren te riskant, dus die werden niet gedaan.

Grensoverschrijdend verkeer was lastig tussen 1914 en ’18: alle landen om Nederland heen waren in oorlog.
Nederland was neutraal “dus” profiteerde de Nederlandse binnenvaartvloot daar grondig van, maar de bureaucratie en grenscontroles maakten het wel ingewikkeld en riskant.

Van de zuster van Jakob Engelsman kreeg ik een fantastisch mooi en groot document uit 1915. Het is een Laissez Passer, een soort familiepaspoort, geschreven in de diplomatieke taal van toen (Frans) en vol met stempels van het Kaiserlich Deutsches Vicekonsulat, het ministerie van buitenlandse zaken, notarissen, Polizeiverwaltunge en van de Durchlassstelle Emswachtschiff Borkum en allerlei andere dienstkloppers uit Leer, Weener en Emden.







Op de foto staan vader en moeder Engelsman, zoon Harm en dochter Roelfina. Jakob staat er niet op want die voer toen als knecht op een ander schip.
De biometrische kenmerken van vader Harms Engelsman werden als volgt omschreven:
leeftijd 58 jaar, haren grijs, wenkbrauwen grijs, ogen blauw, neus gewoon (“nez ordinaire”), snor grijs, baard grijs, lengte 1 meter 63 centimer en 3 millimeter, godsdienst gereformeerd. De vrouw werd niet nader omschreven, maar op de foto zie ik een struise dame met wie ik geen ruzie zou riskeren.


Ik vraag mij weleens af, zou iemand over 100 jaar de geschiedenis van een oud, van de sloop gered polyester jacht (van vóór de derde wereldoorlog) gaan uitzoeken?

Wim.

Ga door Wim, hier kan ik nooit genoeg van krijgen!

Berghout-2 schreef :
Wie weet, onze lieve heer heeft rare kostgangers. Of, zoals mijn oude bootsman placht te zeggen; 'Mense benne rare dinge, je kent er ape mee vange'.

Prachtig dat je de historie deels weet. Mooi om te lezen.

Dit soort kennis is veel waard, hoewel het nooit in Euri is uit te drukken!

Heerlijk om deze verhalen te lezen!

Goed begin van een boek over dit schip. De meeste historie weet je, en op deze manier verteld kan dat een prachtboek worden.

Het water kwam alweer terug. Tijd om alles weer aan boord te zetten.
We lagen droog voor Ooltgensplaat, dichtbij het vliegtuigwrak, wat een ideale plek was om even de kimmen te teren met die mooi glanzende teerpechlak.
Van tevoren hadden we speciekuipen met zoet water gevuld om de kimmen te spoelen na het schoonschrappen.
Het kleine zwarte scheepshondje was niet blij met die klotsende kuipen aan dek. Met zijn watervrees bleef hij zover mogelijk weg bij die natte dingen, maar hij vond het prachtig om te ravotten en gaten te graven op de drooggevallen plaat.
Als laatste zette ik de lege speciekuipen terug aan boord, nu alleen ikzelf en de hond nog. Onderaan de ladder stond een puts water klaar om zijn pootjes schoon te spoelen, wat hij altijd met grote tegenzin onderging.
Ik riep de hond. Geen reactie.
Ik riep nog eens, nu harder. Weer niks.
Ik liep roepend een rondje om het schip.
Gvd, waar zit dat rotbeest? Het water komt nu echt snel op, het staat al tegen het roer. Hij zal toch niet naar die bosjes zijn gegaan?
Snel klim ik aan boord. Voor mijn verjaardag had ik een nieuwe Russische verrekijker gekregen. Vanaf het achterdek speur ik ermee de bosjes in de verte af, maar zie niets wat lijkt op het kleine zwarte beestje. Nog éénmaal zet ik mijn handen naast mijn mond om hem heel hard te roepen. Het schip is al helemaal omgeven door het water.
Wanhopig doe ik een stap naar achteren, voel iets tegen mijn kuit en kijk vervolgens naar beneden, recht in een paar hondstrouwe ogen die met grote vraagtekens uitstralen waarom het baasje zo raar aan het doen is.


Die Russische verrekijker gaf een haarscherp beeld. Maar hoe was mijn eigen heldere blik?

Wim.

Wim, je bent, met jouw schrijfstijl, echt toe aan een boek. Misschien allemaal korte verhalen?

Wij hadden dertien jaar een kat aan boord. Ze leefde van handgroot op de boot, wist niet beter.
Op een of andere manier kreeg ze het door wanneer ik wou vertrekken. Hoe ze het wist weet ik niet, zo ging ik de zeilen pas uitpakken nadat de kat in het toilet opgesloten was want deed ik dat niet verdween ze aan land en liet zich niet pakken.
Ze zat vaak slechts 5 meter van de boot, maakt niet uit, je kon niet weg.
En zoals je weet moet je zeilen als de wind goed zit. Meer dan eens mooie weervensters gemist.
Een keer heb ik ze in een eenzame baai gewoon achtergelaten, was drie dagen later terug met boodschappen en daar zat ze, op dezelfde plaats waar voorheen de loopplank lag.
Die drie dagen waren een marteling. Voor mij. Hoe zij erover dacht heb ik nooit geweten.
Dieren zijn vaak bang op zee. Vooral als je zelf ook bang bent.
Ik wil geen huisdieren meer aan boord. Behalve een spons.

@OldB, dat kan ook anders.
Na een tocht die voor het gros van mijn gezin op of net over het randje was, meren we rond 12 uur 's nachts aan vlakbij de vuurtoren van Hellevoetsluis. De kat, voor het eerst mee deze vakantie, staat al in de kuip te wachten en nog voor we de touwtjes vast hebben springt het beest van boord en rent weg. Hij houdt niet zo van zeilen.
Vijf minuten later zie ik hem lopen. Aan de overkant van het kanaal! De smiecht heeft dus de brug gevonden, een paar honderd meter verderop. Ik denk, die is weg, dat is echt jammer. Maar in de loop van de nacht komt hij weer op zijn vaste plekje naast mijn hoofd slapen.

Ook in IJmuiden is hij van boord geweest, we vertrouwden er toen al op dat het wel goed zou komen. En ja hoor, halverwege de nacht komt hij weer het bed op gelopen. Ik word wakker, doe het licht aan en zie een verzopen kat die wanhopig pogingen doet om het zout uit zijn vacht te likken.
Hij is dus van boord gegaan, ergens het water in gekukeld, er op miraculeuze wijze (althans, dat stel ik me maar zo voor) weer uit geklommen en besloot dat het bij ons aan boord toch leuker was dan elders, zelfs als dat af en toe een zeiltochtje betekende.

Begrijp het niet verkeerd, die kat is een decennia lang een flink deel van m´n leven geweest. Vooral toen ik vrijgezel was. Ook een hoop werk.
Toen we in Turkije aankwamen waren huisdieren onbekend. Je zag wel eens een waakhond aan de ketting, de meeste Turken liepen in een grote boog om een hond. Onreine beesten.
Katten, dat was beter, die waren nuttig. Ratten en muizen vangen. Kattenvoer, daar had men nog nooit van gehoord, men lachte me uit, eten voor een kat ? Ben je gek?
Ook kattestrooi voor in het kattebakje kon je niet kopen. Onze kat ging waar mogelijk aan land. Ze sprong in de bijboot, zat daar dan te mekkeren ( ze kon niet miauwen ) en werd aan land geroeid.
Sprong de laatste drie meter, ik keerde dan terug aan boord om ze een uur of zo later exact op dezelfde plaats weer op te halen. Ze sprong dan weer de laatste drie meter naar de bijboot en die sprong van Abadan ( zo heette ze ) was een zeer veel geklikt YouTube filmpje. Zonder mijn weten gefilmd door Australische wereldzeilers in Wall bay, Turkije. Nu uit het net gehaald.
Voor noodgevallen had ik een bak onder het achterdek staan waar ik zand in deed.
Onze kat at liefst vis, vers en levend, viste zelf ook soms bliek vanop een steen aan de waterkant.
Ving muizen en ratten aan land en bracht die soms aan boord. Ook een keer een konijntje.
Nooit een vogel.
Was doodsbang voor andere katten, maar honden, ook grote had ze geen angst voor. Ze viel ze zelfs aan. Voor geiten had ze een gezond ontzag. Ook voor grote uilen en roofvogels.
Ik moest iedere dag voor haar vissen, twee, drie kleine visjes. Dat is ook haar dood geworden.
Op het eiland Simi ving ik kort na mekaar twee kleine visjes, mij onbekend. Bleken later kleine pufferfish ( Lagocephalus sceleratus  ) te zijn, Abadan stierf binnen minuten in mijn handen.
Triest maar ook goed want ze was oud en reeds twee keer geopereerd wegens kanker.
Het is dat verlies dat me liet besluiten geen bootsdier meer te nemen.

Wow! Dat is nog eens bevlogenheid en liefhebberij! Mooi verhaal over het schilderij!

De achtste pet.

Ik kwam aan op een andere planeet. Een planeet waar alles gigantisch groot en zwaar is en waar op het eerste oog geen sprake is van menselijke activiteit.
Op de noordelijke wal van de haven lagen enorme ronde taartdozen, als stoffige hondedrollen netjes gedrapeerd door een leger vraatzuchtige gigawolven.
Daar tegenover, op de zuidelijke wal, was een cohort stalen spinnen en mieren driftig aan het slepen met vele duizenden metalen dozen die werden aan- en afgevoerd met kolossale ruimteschepen.

Ik voelde mij nietig op deze planeet. Met mijn sleep/duwboot was ik aangekomen in, zoals schippers ‘m noemen, de achtste pet. De achtste Petroleumhaven op de Maasvlakte dus, met aan de ene kant de olieopslag en aan de andere kant de grote containerterminal.
Mijn boot en ik werden door niemand opgemerkt. Te klein. Te onbeduidend.
Ik legde aan bij de calamiteitensteiger, pal naast een van die grote taartdozen die gevuld bleek met honderdduizend ton nafta. Hier zou de heiploeg aan boord komen.

Een klein jaar eerder had een korte venijnige storm een mammoettanker losgerukt van zijn trossen, waarna de stuurloze kolos dwars door een aanlegsteiger ramde. Die steiger was geconstrueerd als losplek voor dit soort grote schepen, dus zwaar en sterk, maar kansloos tegen zo’n aanval.

Ik was met mijn boot ingehuurd om te assisteren bij het maken van een nieuwe steiger. Ook deze steiger zou er eentje worden met bovenmenselijke maten.
Er moesten 126 buispalen worden geheid, elk 44 meter lang, 220 cm diameter, wanddikte 40 mm. Gewicht per paal zo’n 90 ton.
Voor het heiwerk was er een buitenmaat rupskraan met een makelaar (zo heet dat rechtopstaande ding) van 60 meter. Aan die makelaar hing de hydraulische heihamer die werd aangedreven door twee powerpacks van elk 1000 kW. Dus alleen voor het heiblok was er al ruim 2500 pk beschikbaar.
De kraan stond op een gehuurd ponton, een zwart vierkant voetbalveld, diep en zwaar geballast voor de nodige stabiliteit.
Het ponton lag verankerd aan 6 ankers van elk 6,5 ton waaraan 45mm staaldraad zat dat naar twee grote ankerlieren liep.
Elke ankerlier had drie trommels waar 600 meter staaldraad op paste. Aan elke ankerlier was een V-12 diesel gebouwd die de hydraulische kracht leverde aan de trommels en de luchtdruk voor de vangen (rembanden).

Het gehuurde ponton zag er piekfijn uit. Het was net teruggekomen van een langdurige klus in Rusland, waarna het helemaal was opgeknapt; ook de lieren hadden een revisie ondergaan.
Zo lag het hele spul midden in de achtste pet op een waterdiepte van 25 meter.
Verderop lagen twee pontons met bergjes heipalen, of moet ik zeggen: heipijpen?

De eerste dag van zo’n grote klus is altijd wat chaotisch. Er moet veel geregeld worden, opstellingen moeten worden bedacht of veranderd, dingen moeten gesteld worden, andere dingen blijken niet te werken of te ontbreken.
De ploeg kwam laat op de steiger waar ik ze op moest pikken. De mannen hadden zich om 7 uur gemeld aan de toegangspoort bij de olieopslag waar ze eerst een uitgebreide veiligheidsprocedure moesten doorlopen.
Vooraf waren ze al aangemeld met alle persoonsgegevens, maar ter plekke werden ze stuk voor stuk pijnlijk nauwkeurig gecontroleerd, zowel de persoonsgegevens als hun bagage. Daarna moesten ze een veiligheidsvideo van een half uur bekijken met aansluitend een soort examen over die video en het ondertekenen van een ingewikkeld en streng contract.
Hoe anders was het met mij gegaan: ik was gewoon die haven binnengevaren, legde aan bij de steiger en had even een wandelingetje gemaakt langs de olieopslagtanks. Niks controle, niks aanmelding, niks veiligheidsvideo. Ik zwaaide vrolijk naar de regelmatig passerende havendienst- en politieboten, die gewoon teruggroetten.
Over de verplichte vonkenvangers op de uitlaat werd niets gezegd. Mijn boot had er geen, evenmin als de ankerliermotoren en de powerpacks.

Om het ponton goed neer te leggen, met ruimte om het te kunnen verplaatsen over het hele werkgebied, werden de ankers stuk voor stuk met een multicat opgepakt en ver weg weer neergelaten waarna de ankerlieren de zaak strak draaiden. Het was een zware klus waarbij de ankerdraden met de hand langs geleideblokken werd gelegd, stugge ankerdraden van 10 kilo per meter.
Aan het einde van de werkdag hadden we nog net tijd om een van de pontons met de voorraad pijpen langszij te halen.

De volgende ochtend konden de mannen veel vroeger aan het werk, de hele veiligheidskermis hadden ze al doorlopen.
De eerste pijp werd aangepikt en in positie gebracht.
Ik lag langszij het heiponton en deed een klusje in mijn machinekamer.
Plotseling klonk een krakende slag, alsof een reus met een voorhamer op mijn boot ramde. Van schrik sprong ik op, stootte net niet m’n harses. In twee sprongen stond ik buiten aan dek waar ik de tweede klap hoorde.
Ze waren aan het heien, oorverdovende klappen op die stalen pijp. Overal kwamen dode haringen naar boven, kapotgedreund door het geweld van 2500 pk op het heiblok.
Die dag werden er twee palen ingeheid. De wind begon aan te trekken, er stond al een stijve bries. De voorspelling voor de volgende dag was noordwest 9 en dat leek ons geen prettig vooruitzicht met zo’n heimachine van 60 meter hoog, praktisch op zee. Het hijsen en stellen van de lange heipalen zou ook lastig worden.
Voor de zekerheid werd de kraan stevig verankerd. De hijsdraden werden als een soort verstaging strakgezet aan de hoekbolders van het ponton.

De derde ochtend floot de wind door de draden. Ik had een onrustige nacht gehad, zo langszij het ponton. De mannen stonden weer klaar op de steiger, met gespannen gezichten.
Na de rituele ochtendkoffie in de schaftkeet viel mijn oog op een van de ankerlieren, ik zag een trommel draaien. Shit, de vang houdt ‘m niet!
De draden aan lij hingen slap, we waren dus al een stukkie van onze plek afgewaaid. Ook de andere twee trommels aan loef slipten door. Dat was niet best, de heftigste wind moest nog komen!
De liermotoren werden gestart, maar die trokken het niet, de koppelingen slipten.
Terwijl de heibaas naar het hoofdkantoor belde voor hulp, startte ik mijn motor, zette de duwsteven aan lij tegen het ponton en ging met de volle 600 toeren van mijn ouwe Deutz douwen. In deze omstandigheden was mijn boot ongelofelijk sterk, met 300 toeren op een vierblads schroef van 1,75 meter in een straalbuis, stilliggend douwend tegen een dood paard. Het schroefwater kolkte wild.
De lieren hielden het nu wel. Na bijna twee uren douwen kwamen er twee multicats. De ene (volgens Piet, de schipper, met 2x 850 pk aan Schottels) koppelde tegenover mij aan de loefzijde van het ponton, terwijl de andere zo snel mogelijk de zes ankers lichtte en op het ponton legde.
Snel zette ik twee lange sleeptrossen.
Het was de bedoeling dat we met het hele spul naar de Werkhaven zouden gaan, op Rotterdam-zuid, voor reparatie van de lieren.
Ik ging ervan uit dat de sterke multicat de stuwkracht zou leveren, terwijl ik voorspan zou geven. Zo draaiden we door het Breediep de Nieuwe Waterweg op richting stad, tegen het ebje in.
Het schoot voor geen meter op. Niet zo raar, met zo’n diepliggend loeizwaar vierkant ponton. De GPS gaf 0,2 km/uur.
Omdat ik de voorspan/stuurboot zou zijn, sleepte ik op kruistros midden voor de kop. Mijn schroefwater vormde een bult tegen het ponton.
Heel langzaam liep onze snelheid op, we zaten tegen de kentering. 1 km/uur, 2 km/uur... De snelheid door het water was 4 km/uur.
We naderden de Werkhaven. Deze haven heeft een heel smalle toegang met aan weerszijden stortsteen. We hadden ondertussen de vloed op de kont en liepen 10 km/uur.
Het zou lastig worden, ook al door de storm. Er was maar 1 mogelijkheid om binnen te komen: kop-voor vlak langs de stenen. Ik zou de kop van het ponton erin rukken, de multicat moest zich maar redden met de kont. Keren en tegenstrooms naar binnen gaan was geen optie, want wij zouden niet tegen de vloedstroom en storm in kunnen komen.
Ik meldde onze plannen bij de verkeerspost, hoe wij naar binnen zouden gaan. De verkeerspost zei dat alles vrij was, dat er geen melding uit de haven was.
Op het moment dat ik de draai inzette, zo’n 100 meter beneden de haven (de multicat had op mijn verzoek de snelheid er uit getrokken en ik had m’n trossen ingekort), zie ik opeens de kop van een schip uit de havenmond komen. Gvd, wie is dat? Wat doet-ie, waar gaattie heen? Ik riep de post, maar die wist het ook niet, dat schip had zich niet gemeld en had geen AIS. Ik riep het schip op, op het blokkanaal en op 10, maar kreeg geen antwoord. Gvd, gvd, gvd dat gaat niet goed. Het schip sloeg achteruit alsof het geschrokken was van ons en bleef stilliggen, wat het slechtste idee van de week was want samen zouden we er echt niet in passen en wij konden niet meer stoppen. Ik vermoedde dat het een oostblokker was (omdat hij zich niet had gemeld) en vloekte tegelijk over twee marifoons in het duits en engels dat hij gvd moest opsodemieteren en gvd SNEL!
Dat werkte. Het containerschip stoof naar buiten met een fontein schroefwater, zijn kont een meter langs mijn kop. Met hangen en wurgen kon ik de kop van het ponton net vrijhouden van de keien aan de bakboordszijde, de multicat achter mij braakte zwarte wolken.
Het zweet klotste door m’n schoenen toen we de zaak netjes afmeerden.
Ik liep naar Piet (die ik tot dan alleen over de marifoon gesproken had) op de multicat, bedankte hem en zei dat ik blij was dat hij zo’n sterke boot heeft met die 2x850 pk.
Huh, 2x850? zei hij. Nee joh, ik heb twee dafjes van 125 pk!

Wim.


Als je goed kijkt zie je de heibaas staan in z'n oranje jas






De taartdozen op de achtergrond



Door een spotter gezien voor Hoek van Holland

Prachtverhaal, alsof we bij je aan boord staan!

Bedankt!

Mooi geschreven en pakkend. Maar ik moet ook hier aan denken

Boeiend geschreven! Die oudjes blijven hun oerkracht altijd behouden! (De boten dan toch)

Kock1964: de (te) hoge prijs van 'vooruitgang' van het mensdom...

Het verleden kunnen we niet meer veranderen Wim, blijven vertellen dus!

Wim, wat een mooi gebruik van metaforen en beelden! Het blijft boeien tot het laatst. Het mooist is voor mij de relativering:Weten wat je met pk's kunt weegt op tegen pk's aan boord hebben.
Ik lees je graag!
Groeten, Peper.