Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

En toch heeft dat iets ontroerends... de naïviteit, het geloof, de stommigheid, de eigenwijzigheid en de dankbaarheid.
Groeten, Peper.

Tja, soms benijd ik mensen die zo'n onbeperkt vertrouwen in een opperwezen hebben. Zelf kan ik dat helaas niet opbrengen.

Weer een mooi verhaal Wim, dankjewel.

Peper schreef :
+1

Een terugblik op geen rondvaartseizoen.

In 2020 heb ik erg weinig vaaruren gemaakt. Veel te weinig.
De laatste jaren heb ik een bijbaantje, kap’tein op enkele dagpassagiersschepen (ook wel rondvaartboten genoemd). In 2020 lagen die dus allemaal stil.
Wat heb ik gemist? Een bloemlezing uit voorgaande jaren:

“Gaat het erg schommelen?” (“Ja, heel erg. U moet zich goed vasthouden”)
“Is er wel een wc aan boord?” (“Zelfs twee”.)
“Ooo, bent ú de chauffeur?” (“Natuurlijk mevrouw, voor u altijd”)
“Bent u getrouwd?” (“Hangt ervan af, bent u rijk?”)
“Het is zeker wel koud aan boord hè” (“Ja, krap-aan 24 graden”)
“Dankuwel, ik heb genoten, koop hier maar iets lekkers van” (en ik kreeg 20 cent in mijn hand gedrukt)
Bij het van boord gaan van een demente heer: “Wanneer gaan we varen?”
“Gaan we ook naar de Waddenzee?” (bij een tochtje van anderhalf uur vanaf Heeg)
“Gaan we zinken?” (“Waarschijnlijk wel, meneer, wilt u alstublieft de ijsbergen in de gaten houden?”)
“Mag ik op het dak?” (“Nee”)
“Heeft u het eten zelf gekookt?” (“Nee mevrouw, ik kook nòg beter”)
“Uw barman doet het goed hoor, heeft u die in vaste dienst?” (Nee meneer, hij is de eigenaar van dit schip”)(en dat is nog waar ook....)
“O, u heeft hier ook een telefoon!” (wijzend op de marifoonhoorn)
“Is dat de kilometerteller?” (wijzend op de koelwatertemperatuurmeter of de toerenteller)
“Is het al vloed?” (op de Fluessen)
“Waar zijn die groene en rode dingen voor?” (Boeie!)

Verder, per vaartocht minstens twee maar soms wel tien vrouwen (altijd jonge vrouwen!) die héél origineel voorop gingen staan om wijd-arms Titanicje te spelen met honderden inwisselbare selfies.
En mannen (altijd mannen boven de 60!) die in de stuurhut uitvoerig stoer vertelden dat ze hier ook gezeild hebben.
En kinderen (altijd k*tkinderen!) die wilden toeteren en geen nee accepteerden.
En mannen (altijd mannen onder de 30!) die ongevraagd een biertje voor mij in de stuurhut brachten, waarna ik weer moest zeggen dat dat heel aardig is maar dat ik geen alcohol drink onder het varen, waarna ze ongevraagd een colaatje brachten, waarna ik zei dat ik dat heel aardig vind maar geen cola drink want smerig, waarna ze het ook niet meer wisten en een sigaret aanboden, waarna ik zei dat ik dat ook heel aardig vind maar niet rook).
En een man (natuurlijk weer zo’n Friese stijfkop) die breeduit in het gangpad stond, aan bak- en stuurboord zwaar steunend op stoelen, terwijl ik aan kwam lopen met een gloeiend hete volle chafing-dish en vroeg of ik even zou mogen passeren: “Ik stie hjir oars bêst” en vervolgens weigerde om opzij te gaan. (waarna ik mij moest inhouden om niet langdurig en hard tegen een stel bejaarde Friese kloten te trappen).
En meisjes uit de bediening die mijn voorkeuren wel kenden en dus af en toe schielijk een schaaltje bitterballen met sterke koffie in de stuurhut schoven.

Maar ook een keer een kwieke 90-jarige dame die mij in de stuurhut aan een scherp kruisverhoor onderwierp over afkomst, opleiding, inkomen, plannen, politieke ideeën en seksuele voorkeuren waarna wij slaplachend ongekend vuige taal uitwisselden (ze vond de suffe familie die aan boord haar verjaardag vierde veel te saai).

En altijd jachtschippers die midden in de vaargeul varend of slingerend totaal niet in de gaten hebben dat ze werden opgelopen. Als ik dan een geluidssignaaltje gaf gebeurde altijd het volgende:
na een seconde of 5 (kennelijk de gemiddelde reactietijd van een jachtmens) draait de roerganger zich uiterst langzaam om, constateert een potentieel dreigende situatie, denkt nog 5 seconden na en maakt dan abrupt een S-bocht naar stuurboord, waarna een vaag handgebaar volgt dat wellicht beschouwd kan worden als een schippersgroet of verontschuldiging of beschuldiging.

En enkele keren per jaar een zeiljachtschipper die ervan overtuigd was dat hij voorrang had want hij zeilt en wij niet en dan werd zo iemand heel boos.

En enkele keren per jaar een zeiljachtschipper die dacht dat hij nog wel voor ons langs kon kruisen waarna ik heel hard achteruit moest slaan, wat meestal nèt goed afliep maar wat ook wel eens resulteerde in aan ons anker vastzittende verstaging of kraanlijn of zeil, of een afdruk van onze scherpe stalen voorsteven in een plastic rompje.

En een motorbootje dat langszij afmeerde waarna de bemanning bij ons patat en frikandellen bestelde. Mèt.

Maar meestal, mensen die hoopvol aan boord komen en buitengewoon blij en dankbaar weer van boord gaan na een prachtig tochtje met lekker eten en drinken, fantastisch uitzicht en interessante uitleg.

Ik hoop dat we in 2021 weer vaak al die rare vragen mogen aanhoren.

Wim.

Het is weer een mooi stukje Wim, dankjewel.
Wat je passagiers betreft, mijn oude bootsman zei het al; Mense benne rare dinge, je kent er ape mee vange.'

Zeker weer een mooi stukje! Gelukkig dat er nog meisjes van de bediening bestaan die jouw voorkeuren kennen!
Groeten, Peper.

Geweldig.

Heerlijk om zo, vanuit een volstrekt veilige plek, een inkijkje te krijgen in de dysfunctionaliteit van anderen, en andere familiesystemen.

Joop66 schreef :
Zeker, zo'n afgesloten omgeving (varende boot) is een lusthof voor socio- en psychologen.
Wat ook zo'n merkwaardig fenomeen is: veel mensen komen binnen en gaan ergens zitten. Die plek wordt dan onmiddellijk hun domein waar ze niet weg te krijgen zijn. "Dat is míjn plek, deze plek is bezet"
Als even later die plek onaangenaam wordt, bijvoorbeeld omdat ze opeens in de zon zitten of juist in de schaduw komen of dat er tocht ontstaat, dan gaat men klagen. Terwijl een paar meter verderop een lege stoel staat die wel aan hun wens voldoet.
Dit fenomeen treedt vooral op bij mensen boven de 60.
Soms schiet ik dat soort mensen stiekem dood terwijl ik uiterlijk heel vriendelijk blijf.

Berghout-2 schreef :
Als ik een keer kom mee varen zal ik speciaal voor jou nieuwe en nog stommere vragen bedenken. Voor zover dat mogelijk is...

Maar sowieso dank voor dit inzicht in de mee varende medemens.

Ha zo ongeveer de redenen dat ik passagiers ingeruild heb voor vracht.
Al kan jij het wel omschrijven alsof het leuk is.

Albert 45 schreef :
Mijn geestelijk gehandicapte dochter formuleerde het nog kernachtiger: "Mensen zijn moeilijk".
Se hep gelijk!

Berghout-2 schreef :
Herkenbaar. ...............alleen bij ons zonder eten en drinken.

Heb je een plaatje van die boot Bergout-2? Dan gaat het nog iets meer leven...

Het zijn er verschillende.
De Klifrak van rederij De Oorden
De Clasina van Pyt Hettinga uit Heeg
De Trijntje uit Koudum (inmiddels gestopt met rondvaarten)
De Wetterfreule uit Oudkerk (Aldtsjerk) (na faillissement naar Polen verkocht)
Allemaal op internet te vinden.

Er schoot me nog een mooi voorval te binnen: een buslading Zwitserse boeren maakte een tour langs moderne veehouderijen en kregen als bonus een vaartochtje aangeboden.
Tijdens de tocht kwam ik erachter dat een van die boeren wereldkampioen jodelen was (nooit geweten dat er dat soort kampioenschappen bestaat).
Bij het afscheid vroeg ik of hij misschien......
Een kwartier lang kregen de serveersters en ik een prive-concert op het achterdek. Een indrukwekkende belevenis met een onvoorstelbaar aantal dB's. Hard en spatzuiver.
Wim.

Berghout-2 schreef : Klopt. Zijn zeer serieuze kampioenschappen in.

Inderdaad hard, en zuiver, en vaak zeer complex.

Maar ja, ik denk, dat als je er niet mee bent opgegroeid, het nogal een "acquired taste" is.

Berghout-2 schreef :
Hoef je niet geestelijk gehandicapt (laag IQ?) voor te zijn. Als je aan de andere kant van de schaal afwijkt heb je een vergelijkbaar probleem.

Hier in NL hadden we Olga Lowina - of hoe ze ook mocht heten - als jodel wonder.
Kon er geen hard plassertje van krijgen.

Albert 45 schreef :
Vuile viezerik

FriendlySailor schreef :
Nee joh, is de leeftijd

Berghout-2 schreef : Deze niet?

Nee, de Simmerwille niet. Nog niet.
Wim.

Requiem.

Meer dan 35 jaar geleden ontmoetten wij elkaar voor het eerst en het was liefde op het eerste gezicht. Jij trok direct bij mij in en ik maakte graag plaats voor jou.
Dat je al een relatie achter de rug had (ik schold je liefdevol uit voor tweedehandsje) vond ik geen probleem.
Je was mijn trouwe metgezel door dik en door dun. Recht door zee of met een kronkelpad. Je dronk niet (nou ja, soms een beetje olie) en hebt nooit gerookt.
Bijna elke dag deden we het met elkaar. Dat je daar altijd lawaai bij maakte en trilde, daar was ik aan gewend. Feilloos wist ik waar ik jou vast kon pakken en vooral ook: waar niet, want je kon scherp van je afbijten.

Jij liet mij nooit vallen, maar ik jou wel dikwijls. Als dat weer gebeurd was, dan sloeg ik jouw voet met liefde recht.
Soms mishandelde ik jou, vaak liet ik je zwoegen met veel te zwaar werk, maar ik denk dat je dat stiekem lekker vond, je klaagde er nooit over en bleef tevreden glimlachen.

Eénmaal gingen we samen zwemmen maar dat vond je niet fijn. Ik heb je helemaal drooggeblazen en bij de kachel gelegd, toen was het goed en kon je de spanning weer aan.
Hoewel jij altijd een pietje-precies bleef, merkte ik dat jouw krachten de laatste tijd wat afnamen, dat je hart slijtage vertoonde. Dat is jou nu fataal geworden. Vandaag overleed jij aan acuut hartfalen.




Dank je voor de fijne tijd samen, mijn lieve trouwe HolzHer 2861. Ik hoop dat je reïncarneert als fiets of festool, en niet als kattenvoerblikje of kanon.

Wim.

Wim, je maakt er weer een mooi verhaal van.
Leuke manier van schrijven en beeldspraak.

Ja da's nog eens wat anders dan de verschillende tools van een leverancier uit Twente die al na 6 keer gebruik uit de lagers lopen, dan direct de kliko in, gelukkig geen emotionele binding ermee opgebouwd