Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Joop

Joop is er elke dag, stipt om 12.50 uur.
Hij is een rijzige man, die altijd dezelfde enigszins versleten lange grijze jas draagt. Zodra hij er is neemt hij zijn hoed in zijn handen, behalve als het regent.
Zijn dunne grijze haar is strak naar achteren gekamd met brillantine. De tondeuse is achterom boven de oren langsgegaan; de rand van de hoed heeft zich afgetekend in zijn hoofd.
Slechts eenmaal heeft hij, nadat ik er uit nieuwsgierigheid naar vroeg, zijn achternaam genoemd. Ik ben die al gauw vergeten, maar het klonk als Schottelbauer of zo, iets Duits in ieder geval.

45 Jaren lang was hij boekhouder bij de klinknagelfabriek aan de Honingerdijk, en heeft totdat zij stierf bij zijn moeder gewoond. Hij heeft wel eens een vriendin gehad, maar dat was niet zo makkelijk, zei hij.
Na zijn pensionering ging het niet zo goed met hem; de dokter heeft hem toen gezegd dat hij moest gaan wandelen. Dat doet hij dus, heel consequent, elke dag.
Hij staat om 6 uur op, neemt een bord brinta met lauwe melk en een klont margarine, wandelt dan eerst naar de dorpsbakker om daar te kijken en te praten, gaat stipt om 9.30 uur terug naar huis voor een kopje koffie, en daarna naar de bouwplaats van de spoortunnel waar Rinus en Nelis ook altijd staan te kijken.
Om precies 12 uur neemt hij thuis twee boterhammen met een glas lauwe melk en wandelt daarna naar onze werf.

Joop staat altijd fier rechtop met zijn handen in elkaar geslagen voor zijn buik, volgt nauwkeurig wat er gebeurt en praat met iedereen. Zijn klaterende tenorlach schalt voortdurend over de werf.
Joop ziet alles, weet alles, vertelt alles: hij is de wandelende dorpskrant en VVV ineen.
Hij kent iedereen, en als er al eens een onbekende langskomt dan zorgt Joop ervoor dat die persoon in korte tijd volledig is ingelicht over alles en iedereen, en dat het hele doopceel van de vreemdeling is gelicht, gelardeerd met zijn stentorlach.

Eenmaal vroeg ik aan Joop of hij de volgende dag wat brood voor mij wilde meenemen van de bakker waar hij toch elke ochtend komt.
Hij kweet zich voorbeeldig van zijn taak en vanaf dat moment doet hij regelmatig boodschappen voor iedereen die dat wil, zolang het maar niet te zwaar is en in zijn rigide schema past.

Het is bijna half vier als Joop op zijn gouden horloge kijkt (gekregen van de fabriek bij zijn afscheid), en met enige zorg zegt: “Oo, ik moet nu naar huis om het eten op te zetten”.
“Nu al? Wat eet je vandaag, Joop?”, vraag ik.
“Andijvie”, zegt hij, “maar ik heb het gelukkig al voorgekookt”.
“Vóórgekookt?” vraag ik verbaasd.
“Ja, anders is het niet op tijd gaar, hè”.
Ik kijk hem met enig afgrijzen aan, maar dat ontgaat hem.
Met zijn blik op de horizon gericht vervolgt hij: “Ik vind spruitjes ook erg lekker, maar die neem ik niet meer. Die dingen krijg je nóóit gaar”.








Naschrift: dit verhaal is gebaseerd op de echte Joop die in de jaren ’80 elke dag rondliep in het centrum van Rotterdam, waar hij een van hekhangers was: de achternaamloze mannen die nauwgezet de uitgebreide werkzaamheden rond de bouw van de spoortunnel volgden. ’s Middags stond hij altijd uren op de scheepshelling Koningspoort waar ik toen werkte.De scene over de andijvie en de spruitjes heeft zich werkelijk zo afgespeeld!

Wat een heerlijk verhaal. Zomaar, eigenlijk over niks, maar ik zal Joop nooit vergeten.

Wat een prachtig eerbetoon aan Joop.

Een van de naamlozen die het leven kleur geven.

Een verhaaltje dat eigenlijk nergens overgaat maar je toch pakt.
Dankjewel.

Nòg een verhaaltje over een markant persoon.

Ik ben verwekt op een Caterpillar.


Ik was in Vreeswijk, dat prachtige schippersdorpje dat ingeklemd ligt tussen snelwegen, rivieren en kanalen, om iets te herstellen aan een Samofa 2-S-108.
Ik heb een zwak voor die Samofa’tjes, het zijn eenvoudige en betrouwbare motoren.
Hoewel de naam Japans klinkt, stond de fabriek in Harderwijk. De SAmenwerkende MOtorenFAbrieken.
Toen ik in 1980 net mijn tjalk-casco had gekocht en daarmee illegaal in Delft lag, had ik behoefte aan een generatorset, want er was geen walstroom.
Een buurman had een kabel aangesloten in een lantaarnpaal, dus die had wel stroom als het donker was, maar dat zag ik niet zo zitten.
Geld had ik nauwelijks. Voor 100 gulden kocht ik een Onan las-generator waarvan de drijfstang door het motorblok stak. Het motorblok ging van de dynamo af, en een poelie erop.
En ik kocht een 1 cilinder Samofa, 10 pk bij 1000 toeren. Volgens de verkoper was die motor helemaal in orde, lopend van een schip gekomen.
Dat viel tegen. Zwaar tegen. Maar achteraf bleek dat een groot voordeel. Het motortje moest helemaal uit elkaar, maar het bleek een ideaal oefenobject te zijn om het sleutelen aan dieselmotoren te leren, simpel en overzichtelijk.
Na een maand liep hij voor het eerst, en 44 jaar later doet hij dat nog steeds regelmatig.

Maar goed, ik was dus in Vreeswijk.
Ik was net afgedaald in de machinekamer toen een man zich bij mij voegde. Nelis, zo heette hij, had duidelijk behoefte om zijn levensverhaal te vertellen en zag in mij een gewillig slachtoffer, dat overkomt mij wel vaker.
Zonder dat ik hem hoefde uit te dagen begon hij:
“Ik ben verwekt op een Caterpillar. Nou ja, met 4 mm staal ertussen. Mijn ouders hadden een steilsteven. Ze deden vooral turf, voor de bakkerijen in Leiden en Den Haag. Eigen handel, dan kochten ze bij de veenbaas in Nieuw-Amsterdam of Klazienaveen een scheepslading vol. Mijn moeder hield altijd toezicht op het loegen, want het spul moest goed zeevast liggen bij de oversteek over de Zuiderzee. Zij was een taaie, hoor, als ‘t haar niet naar het zin lag, dan ging de hele deklast er weer af. Dat gaf scheve gezichten natuurlijk, maar de arbeiders kregen pas betaald als alles er goed op stond.
In de oorlog hebben ze het schip in een wijk gelegd, met allemaal elzen en berken op de dekken en in het gangboord. ‘t Was net een gewoon hakhoutbosje, de moffen hebben het schip nooit ontdekt.
Twee dagen na de bevrijding gingen ze naar de machinefabriek in Meppel. Daar is een Caterpillar uit een Amerikaanse legertruck ingebouwd. Gewoon, met versnellingsbak en al. Zo hoefde Moeder nooit meer in het zeel, want dat wilde ze echt niet meer.
Er was een benzinemotortje aangebouwd, aan die Cat, dat was de startmotor. Dat slingerde Vader dan eerst aan, maar het was een kreng hoor. Die spuuwde vaak vuur uit z’n carburateur en als je niet oppaste, dan waren je haren weg. Met dat motortje werd de Cat op gang gebracht. Dat gaf dan wel een leven hoor, het leek wel of er een bak met knikkers in die Cat rondstuiterde, je zou d’r bang van worden.

Toen ik 18 was kocht mijn vader een verlengde kempenaar en bleef ik op de steilsteven varen met een knecht. We voeren zowat dag en nacht, we waren jong hè. Ik sliep aan boord altijd als een roos, pakte elk half uurtje om effe bij te komen. Maar bij elke toerentalwijziging was ik alert, stond ik meteen aan dek.

Later werd ik schipper op een koppelverband op de Rijn, steeds op en neer sjouwen naar Basel, 14/14 dus twee weken op, twee weken af. Maar thuis kon ik niet slapen. Ik heb een cassettebandje opgenomen in de machinekamer, beide kanten helemaal vol. Dat draaide ik dan naast mijn bed, de cassetterecorder op repeat. Dan sliep ik als een blok.

Nu ben ik machinist bij de spoorwegen. Mooi vak hoor, meestal op passagierstreinen. Laatst moest ik een zootje wagons wegbrengen van Deventer naar Rotterdam met een dieselloc. Het was pokkeweer, regen, guur, beslagen ramen. Heerlijk, die geur en de warmte van de motor. Ik heb Apeldoorn nooit gezien, vlak voor Utrecht werd ik gewekt door het navigatiesysteem dat zei dat we daar bijna waren.”

Ik was eraan toe om het Samofaatje te starten voor proefdraaien. Nelis greep de slinger uit mijn handen en slingerde ‘m aan.
Ik zag Nelis’ ogen kleiner worden. Van geluk denk ik. Of van slaap.

Wim.

De verhalen worden zo mogelijk nog beter.

Wim, toch eens denken aan het uitgeven van een boek met korte verhalen.

Daar wordt het idd de hoogste tijd voor.

Heerlijke verhaaltjes voor het slapengaan. En je leert ook nog een stukje vaderlandse geschiedenis, veel zaken waar ik het bestaan niet eens van wist. Leuk!

Albert 45 schreef :
Misschien later, als ik groot ben

Alvast de titel: Schipper, effe verhalen!

Mooie titel! (en mooie verhalen!)

Berghout-2 schreef :
Als schrijver/verteller ben je groot genoeg, gewoon doen en zien waar het schip strandt.
Die titel is trouwens goed gevonden.

De Tukker

Toen ik jong was schreef ik mijn bedrijf in bij de Kamer van Koophandel.
Eerst ging ik in mijn woonplaats Delft naar die KvK met drie eenvoudige vragen: “Hoe gaat dat, een eigen bedrijf oprichten? Wat heb ik ervoor nodig en hoe lang duurt het?”
De dikke, luie onderuitgezakte woordvoerder die in een grijze kamer achter een grijs bureau hing zuchtte diep en verklaarde dat ik héél veel papieren moest laten zien en dat het máánden zou duren, en dat alles ook heel móéilijk en duur zou zijn.
Gedesillusioneerd verliet ik het pand.
Ik weet niet meer waarom, maar kort daarna ging ik met dezelfde vragen naar de KvK in Rotterdam. Een kwieke dertiger antwoordde op het “hoe en wat”: “ehh, gewoon, je neemt je ID-bewijs mee en 80 gulden.” Toen ik vroeg hoe lang het zou duren, keek hij glazig en zei: “een paar minuten, hooguit?”.

Snel fietste ik naar m’n schip, pakte paspoort en wat geld, schreef me in en kocht op de terugtocht een doos tom-poezen. Ik zette die op tafel in de roef, kruiste mijn armen en verklaarde plechtig: “Zo, nu ben ik ondernemer”.

Ondernemer dus. Zonder geld, zonder gereedschap, zonder noemenswaardige ervaring, zonder klanten. En zonder allerlei hulpprogramma’s zoals die nu bestaan voor startende ondernemers.
Mondjesmaat begon ik wat te klussen. Uit onervarenheid durfde ik amper wat in rekening te brengen, maar er druppelde toch wat geld binnen.
Als ik 100 gulden had verdiend kocht ik voor 50 gulden gereedschap, gooide wat benzine in m’n dafje, betaalde de stroomrekening en kocht van het laatste tientje eten voor een week. Ik was arm maar gelukkig. Heel soms leende ik een geeltje van de buren als de girobetaalkaarten op waren, maar dat kwam altijd weer goed.

Ik had wel de tegenwoordigheid van geest om mijn beperkingen te kennen. Boekhouden, dat stond met stip op 1 op de lijst van ellende! Daarom huurde ik Harry in, een kolossale kettingrokende Tukker op het Noordereiland. Hij wist zijn gewicht niet precies want zijn weegschaal ging niet hoger dan 150 kilo.
Harry zorgde goed voor mij. Ik was natuurlijk altijd te laat met het brengen van de schoenendoos met rekeningen. Op een dag zat ik net aan de koffie in mijn roefje, toen zwaar gedreun in het gangboord naderbij kwam. Harry perste zich naar binnen, zette een stoel voor de uitgang en liet zich daarop neervallen. “Zo, ik goa niet weg voordâ’k al je spull’n heb. En geef mie een asbak.”
Zijn overredingskracht was zwaar overtuigend, ik kon er niet omheen.

Na een paar jaar kreeg ik een brief van de belastinginspecteur. Mijn boekhouding zou gecontroleerd worden. Ik ging meteen naar Harry.
Die was positief: “Je hebt een vet probleem, maar dat loss’n we op”.
Het probleem bestond eruit dat ik leefde van 400 gulden in de maand. Voor mij was dat voldoende, maar volgens de Heilige Geschriften van de belastingdienst zou dat niet kunnen. De inspecteur zou niet anders kunnen concluderen dan dat ik flink zwart zou bijverdienen om aan een bestaansminimum te komen. En ik zou vervolgens moeten aantonen dat ik níét zwart werk, maar ja, dat kan niet. Een grote naheffing met boetes zweefde al in het zwerk, klaar om mij hard te treffen.

Harry had op een van zijn zwaarwegende kruistochten op mijn dek gezien dat ik een oude trui droeg met een groot gat erin. Dat had de bandschuurmachine er uitgegeten. “Heb je die trui nog” vroeg hij. Ja, die had ik nog. “Die trek je aan!”, gebood hij. “En heb je een huisdier?” Ja, een klein hondje”, zei ik. “Die hond gaat naar de buur’n, en zijn mand en voerbak ook, want een hond kost een tientje per dag volgens de tabell’n”. “Verder moet’n alle dure ding’n uit het zicht, dan zorg ik ervoor dat die inspecteur hier aan boord komt. Begrep’n?” “En jij houdt je mond, ik zal hem alles vertell’n”. “En je biedt hem alleen een glaasje water aan”.

De inspecteur kwam, een schriele dorknoper. Het toneelstuk met drie spelers in de overvolle roef (driekwart van de ruimte voor Harry die weer het deurgat afsloot, de rest voor mij en de inspecteur) verliep helemaal volgens Harry’s script. De inspecteur ging zwetend akkoord met alles en keurde de boekhouding goed.
Hij besefte dat hij geen enkele keus had.

Wim.

Berghout-2 schreef :
Mooi verhaal, Wim.
En wat een toevalligheid dat hier twee dingen samen komen, die ook elders in één adem worden genoemd: A man has got to know his limitations (Dirty Harry)

Zo'n belastingconsulent is goud waard!
Alweer een mooi verhaal, dank je.

Eee-bie-ef

‘s Nachts om een uur of 4 ging ik over m’n nek in het vooronder. Nadat ik het opgedweild had hees ik de zeilen en voer Enkhuizen uit, het ochtendgloren tegemoet.
Ik was nog wel onvast ter been, keek een beetje dubbel en had een bonkende koppijn.

De oude lekke botter lag, zoals het toen hoorde, naast de andere botters met de kop tegen het plankier in de buitenhaven van Enkhuizen, tegenover de visafslag.
Er waren vanzelfsprekend problemen met de oude Ford-motor want die was even rot als de rest van de botter, en die problemen probeerde ik te verhelpen.
Om mij heen lag een chaotische mix van slecht gereedschap, bouten en moeren, een cilinderkop, 8 kleppen en klepgeleiders in verschillende staat van ontbinding in zwart vettig vuil.
Ik zat van top tot teen onder die vieze zwarte olie-drab. Zo ontdekte ik ook dat het niet verstandig is om nadenkend je hoofd te steunen als je even niet meer weet hoe verder te gaan.

Een groot glanzend zeiljacht met achterop de Union Jack draaide de volle haven in, zoekend naar een ligplaats. Een man op leeftijd riep mij aan vanaf het voordek in Oxford-English: “Would you mind if we come alongside and join our humble tub next to your beautiful vessel?”
Ik pakte hun witte touwtjes aan waarna die direct zwartgevlekt waren.
Het jacht was een stuk groter dan de botter en zag er smetteloos uit, rijk uitgerust met antennes en andere duur-uitziende voorwerpen waarvan mij het nut totaal onbekend was.
Onmiddellijk werd ik uitgenodigd “for a pint” op het jacht, maar dat sloeg ik af, wijzend op de Ford en mijn vette kledij. De voordekker vroeg mijn naam en reageerde: “Ah, Willy!”. De voltallige bemanning maakte mij duidelijk dat weigeren geen optie en zwarte kleding geen belemmering was. Ik liet mijn klompen achter op de botter en stapte nog wat twijfelend over.

Er stond direct een fles voor mijn neus (“I dó apologize for serving you a bottle instead of a nice fresh draw”).
De bemanning bestond uit drie echtparen, allemaal op leeftijd. Het waren de eigenaar, de ontwerper en de bouwer met hun vrouwen. Zo te zien hoefden ze geen van allen op een penny meer of minder te kijken. Allen spraken ze op een manier die mij aan John Steed en Emma Peel deed denken, of tegenwoordig aan Hyacinth Bucket.
Hoewel ik mij niet gemakkelijk bewoog in mijn intens vuile kleding, moest ik absoluut een rondleiding door het jacht ondergaan. In de garderobe viel de grote verzegelde deur op. Vier douanezegels, aan elke zijde een, maakten het onmogelijk om de deur ongemerkt te openen.
In de badkamer achter de garderobe zag ik dat er twee douches met mengkranen waren, zo’n luxe had ik nog nooit gezien op een jacht. De eigenaar kreeg een samenzweerderige blik in zijn ogen en vroeg of ik nog een pint wilde. Hij trok de ene mengkraan een stukje naar buiten en draaide ‘m in z’n geheel linksom waarna het achterliggende paneel openzwaaide als een koelkastdeur. De inhoud van de verzegelde kast, waar we nu inkeken, was indrukwekkend. Het leek een complete slijterij, zó voor het grijpen. Zelden zag ik zo’n triomfantelijke Engelse grijns.

Tijdens de tweede pint aan dek vertelde de eigenaar dat het zijn beurt was om te koken. En dus, of ik een geschikt restaurant kon aanraden.
Mijn inkomen was in die tijd zodanig dat ik mij nooit kon permitteren om buiten de deur te eten, maar ik wees naar De Boei, het restaurant aan de haven waar met grote letters opstond “Onbeperkt schol eten”. Dat leek ze wel wat, maar ze maakten mij duidelijk dat ik dan per se mee moest gaan, op hun kosten natuurlijk. Weigeren was alweer geen optie.

Zo snel mogelijk schroefde ik de motor weer in elkaar, net op tijd om voor etenstijd het ergste zwart van m’n kop te wassen en naar de Boei te gaan met de Engelsen.
Eenmaal binnen was het: “Willy, what may we offer you to drink?”
“Nou, doe mij maar een beerenburgje”. “A whàt???” ”Een beerenburgje!”
Vol afgrijzen sloeg men mij gade hoe ik het bruine vocht achterover sloeg.
“Willy, you want another bear.., eh, bear thing?”
En zo ging het door. Behalve de voortreffelijke schollen en frieten (en gelukkig marginale slablaadjes) gingen er enorme hoeveelheden beerenburg doorheen.
Rond een uur of tien (“Willy, again a bear and burgh?”) sloeg ik die beleefd af: “No, thank you, I have to get up early tomorrow, I must pick up some people on Urk at 10”
“But Willy, please dó take an ABF!”, klonk het op John Steed-toon.
“Huh, een eeee-bie-ef?” mompelde ik, terwijl het restaurant flink leek te draaien.
“Yes, an ABF, an Absolutely Bloody Final” zei de eigenaar met een brede grijns.
“Okee, doe maar een eee-bie-ef” zei ik dapper.
Tien minuten later, de ABF was alweer op, zei hij: “Willy, another ABF?”

Ik weet niet meer hoeveel ABF’s ik nog genuttigd heb, maar wel dat het er ééntje teveel was.
En dankzij die laatste kwam ik wel op tijd op Urk.

Wim.

Wim, een super story!
Dankjewel.

Weer geweldig!!!

Gepensioneerde veel te rijke Engelsen zijn geweldig hier in. Wat een geweldige avond zullen jullie allemaal gehad hebben. Om totaal verschillende redenen, maar toch.

Wat een geweldige verhalen op een heerlijk luchtige toon. Dank daarvoor!

Prachtverhaal, zie het zo voor me.
Ooit hielp ik een oude brit met een s-spant van Alan Buchanan. Hij had averij en kwam in de knel met de tijd. Ik had in die tijd ook een Buchanan en samen kregen we zijn dame weer gereed op tijd. Als dank mee uit eten en daar werden we bediend door een ober die blijkbaar net uit de kast was gekomen en dat er nogal dik bovenop legde. Toen de ober vroeg of alles gesmaakt had en of we nog wat toe wilde zei de oude brit met een vilein lagje: what shall it be dear? Coffee, thee, ..........or me? En daarbij keek hij de ober indringend aan. Dat kunnen alleen britten.

Wat een geweldig verhaal, heerlijk!

geweldig

Zoals in elke familie hebben wij ook onze thuistaal en thuistoneelstukjes.

Dochtertje is nog een kleuter.
Als ik als een debiele gorilla op haar af loop, luid roepend dat ik haar een stevig pak slaag zal geven, ligt ze al slaplachend te kronkelen op de vloer, klaar voor de ultieme kieteldood.

Ze is een jaar of zes. We staan op zaterdag in de rij voor de kassa in een supermarkt, samen met duizend andere klanten.
Ze denkt even na en zegt dan met haar heldere sopraanstem: “Pappa...?”
-“Eh, ja?!”
-“Pappa, je hebt mij de hele week nog niet geslagen”.
-“Eh, oo, dat kan wel ja”.
-“Pappa, ga jij mij vanavond weer slaan?” en ze kronkelt al weer bij de gedachte.
-“Wil je dat?”
-“Jaaaaaaaaa” giechelt ze.


Ik was blij dat het niet in de supermarkt in ons eigen dorp was.

Wim.

Kan me de blikken van de andere klanten goed voorstellen, iets van "als blikken konden doden".