Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Ellie en Jezus.


Ik doe het bijna elke dag met Ellie. Ellie Lust, dus.
Ik kwam haar lang geleden tegen op de Rotterdamse rommelmarkt en sindsdien zijn wij onafscheidelijk.
Ze is weliswaar niet meer de jongste, maar onovertroffen in vasthoudendheid, knijpkracht en stabiliteit. En goedkoop en gewillig in het gebruik.
Eenkennig is zij absoluut niet: als iemand mij vraagt of hij haar mag lenen dan mag dat altijd. Ik wil wel dat ze met respect behandeld wordt, maar ze hoeft niet ontzien te worden.
Ik heb haar wel eens aan een plafondbalk opgehangen en met een takel aan haar rug een dieselmotor opgehesen. Ze gaf geen krimp.

Waren àlle lijmklemmen maar zoals Ellie.....







Nou ja, Jezus mag er ook zijn met zijn bovenmenselijke krachten.
Als Ellie te klein is, dan komt Jezus uit de kast. Hij heeft zeker een plekje in mijn hart.
Hoe mijn Jezus aan zijn naam komt? Lang geleden werkte ik aan een botter van een studentenclub waarbij er steeds studenten hielpen.
Ik vroeg aan zo’n jonge knul of hij de grote lijmklem wilde aangeven. Hij reikte mij een gewone Bessey aan want die vond hij al heel groot, gewend als hij was aan die kleine Gamma-kutklemmetjes.
Ik weigerde en vroeg hem om die ècht grote. Na een halve minuut rommelen zag hij hem opeens en riep luid en vol ontzag: “Jézus!”. (Je herkent hem pas als je hem ziet, nietwaar? Vrij naar JC).
Sindsdien is Jezus altijd dicht bij mij in de werkplaats. Samen met Ellie.

Levensgevaarlijk. Volgens mij zijn deze laatst nog in een speciale container gevonden.

Jeetje, ik heb al veuls te lang niks meer geschreven. Hoog tijd!

Joop66 schreef over een man die lang geleden diepe indruk op hem maakte met zijn wijsheid en vooral lichamelijke kracht. Dat deed mij denken aan mijn kennismaking met twee bijzondere mensen:

LIS

Kort geleden, in 1979, kocht ik mijn eerste tjalk voor drieduizend hele guldens. De ijzeren romp uit 1905 was zo rond als een boeier. Daar stond de bouwer, Van der Adel in Papenrecht, om bekend. De naam van het schip was LIS, oftewel Het Leven Is Strijd.
Op de prachtige maar gehavende romp stond een houten opbouw van twee etages. De voorste helft was ingericht als winkel en havenkantoor, in de achterste helft was de woning met boven de woonkamer en keuken en beneden de slaapkamers en waterbunkers.
De ark lag in het riet in de jachthaven binnen de sluis van Dintelsas, alleen bereikbaar over het water hoewel hij vaak droogviel tijdens spuien.
Om er te komen leende ik steeds het dafje van mijn moeder en voor het laatste stukje de roeiboot van de havenmeester van wie ik de ark gekocht had. Ik begon met opruimen en het demonteren van de houten opbouw. En natuurlijk deed ik allerlei vondsten, waarvan toch wel de vreemdste was, een stel enorme wieken op het dak...

De havenmeester was een bijzondere man behept met een extreme drang naar vrijheid. Hij had jarenlang op “onze” ark/tjalk gewoond en voelde zich daar heel gelukkig. Maar door de geplande uitbreiding van de jachthaven moest de ark weg. Het huis, waar de man naar toe verkast was, beschouwde hij als een gevangenis.
Daar kwam nog bij dat het Hoogheemraadschap had besloten dat de sluis voortaan op zondagen gesloten zou blijven. De havenmeester werd radeloos, voelde zich opgesloten en kon niet verdragen dat hij één dag per week niet meer naar buiten zou kunnen varen.
Hij kocht bij de dump een wiekenstel van een gyrokopter*** en monteerde dat op een licht plat werkbakje, de vertikale as een tikkie achterover staand. Achterop hing hij de sterkste buitenboordmotor die hij kon krijgen.
Op een mooie zondagmorgen voer hij met dit merkwaardige bouwsel rustig naar de eerste brug over de Dintel, keerde om en voer volgas in plané de kilometer naar de gesloten sluis. De wieken begonnen te draaien, eerst langzaam, maar steeds sneller en sneller. Vlak voor de sluis kwam het bootje los van het water, zweefde wankelend en onbestuurbaar hoog over de sluis heen en dook onbeheerst in het zoute water van de buitenhaven.
De missie was geslaagd, de havenmeester had bewezen dat hij zich niet liet kooien. Dat hij bijna verzoop en de motor was gesneuveld was maar een bijzaak. De wieken bewaarde hij daarna op de ark als symbool van zijn vrijheid.

Na een paar weken had ik de hele woonarkopbouw van tjalkenromp verwijderd. Tijd om de helling op te gaan! Het roeibootje, waarmee ik steeds naar de ark ging, kon ik voor 100 gulden overnemen. Met een geleend buitenboordmotorretje sleepte ik de tjalk naar Stampersgat waar een nieuwe helling was aangelegd.
Ik maakte er kennis met de volgende kleurrijke persoon, een grote vriendelijke reus met een bontmuts.
Deze man was een jong-gepensioneerde beroepsduiker, groot en ongelofelijk sterk. Hij had de restanten van een roterij gekocht, een soort bunker waarin vroeger vlas werd geweekt om te laten verrotten waarmee de mooie lange linnenvezels vrijkwamen. Verder kocht hij een binnenvaartschip, sneed de kop en kont ervan af, plaatste grote afsluiters in het achterschot, stortte een betonvloer tussen de spanten en bevestigde rails daar overheen.
Naast de roterijbunker groef hij een schuine sleuf in de dijk, plaatste er een sterke lier bovenop, opende de afsluiters achterin het schip en trok de kop omhoog in de sleuf terwijl de kont wegzonk. Daarna sneed hij de schotten en stukken van de zijden weg, wat voor hem als duiker niet moeilijk was, en klaar was de nieuwe scheepshelling.
Ook de karren en wielstellen waarop de schepen kwamen te staan had hij zelf gemaakt van grof en zwaar tweedehands staal.
We trokken mijn tjalkcasco boven de karren. Dat ging makkelijk vanuit de gangboorden van het voormalige binnenvaartschip dat nu scheepshelling was geworden. Langzaam en statig verhief de LIS zich uit het water. Maar plotseling klonk er een knal en sidderde het schip. De hellingbaas stopte de lier.
Vanuit het hoge gangboord liet hij voelend een lange haakstok langs de karren glijden. Wat hij vreesde bleek bewaarheid, er was onder water een compleet wielstel afgebroken.
Daar stond hij, de reus met de berenmuts. Hij manipuleerde de haakstok totdat hij houvast had, zette er spanning op en haalde hand over hand het wielstel uit de diepte omhoog. Twee massieve stalen wielen, twee dikke assen en lagers, met elkaar verbonden met grove stalen H-profielen, dat hele samenstel van zowat 200 kilo tilde hij naar boven, hield het even met één hand aan de haakstok vast terwijl hij het overpakte in zijn ander hand. Daarna liep hij rustig weg met het hele spul alsof het een kratje bier was.
Hij besloot de tjalk gewoon verder omhoog te trekken met een wielstel minder. Dat ging goed, maar de knerp van ijzer op ijzer ging door merg en been.
Eenmaal boven moest de tjalk opgetild worden om de kapotte kar te kunnen repareren. De reus kwam aanlopen met een zware vijftig tons elektro-hydraulische vijzel die hij had meegekregen van zijn oude werkgever. Hij knielde naast de kop en zette de vijzel met één gestrekte arm onder de voorsteven, alsof het een bosje tulpen was.

Een week later bestond de werf 1 jaar. Ik gaf de man een taartje met 1 kaars. Toen hij het taartje op zijn enorme vlakke hand hield en het kaarsje uitblies, leek hij te smelten tot een verlegen puber. Voor heel eventjes.


Wim.




De LIS als woonboot in Dintelsas en als casco in Stampersgat



***Een gyrokopter lijkt wel wat op een helikopter, maar het verschil is dat de wieken niet worden aangedreven. De vertikale wieken-as ligt iets achterover. Door voorwaartse snelheid te maken (bijvoorbeeld met een tweede propellor) blaast de wind tegen de onderkant van de wieken die daardoor gaan draaien. Als ze hard genoeg draaien geven ze de lift om de zaak van de grond te tillen).
Omdat de wieken vrijdraaiend zijn en niet worden aangedreven is een staartrotor niet nodig

Mooi verhaal Berghout-2. Smaakt naar meer.

Heerlijk verhaal.

'Bezit drukt' zeggen ze wel eens, maar bezit verwerven is ook leuk (Je mag het dan niet jatten!) Ik ga zo m'n nieuwe auto halen (is al betaald).
Weer een leuk verhaal!
Groeten, Peper.

Mooi dat jullie weer in de pen klimmen. Prachtige verhalen en leuk dat je er foto’s bij hebt gezocht. Maakt het extra nostalgisch.

Hoe is het verder gegaan met de tjalk LIS?
Het korte antwoord: mwah.
Het lange antwoord:

Het was voor het eerst sinds heel lange tijd dat dit casco uit het water werd gehaald. Ik verwachtte dus wel wat werk.
Vóór de aankoop heb ik het vlak en de kimmen, voor zover bereikbaar, van binnenuit met een vuistje afgeklopt. Het klonk en voelde overal stevig en dik.
Op de helling bleek de gemiddelde dikte inderdaad ruim voldoende, maar overal, echt óveral, zaten diepe putten ter grootte van een muntstuk. Veel landen (waar de platen elkaar overlappen) en stuiken (waar de platen tegen elkaar liggen) bleken zwaar aangetast. Veel klinknagels waren slecht. En er zaten enkele heel rare beschadigingen in de kim, met zo’n krul die ontstaat als je met je mes over een pakje boter schraapt. Na een tijdje kwam ik erachter dat dat de gevolgen waren van een granaatexplosie.

Samen met vrienden begonnen we dapper aan het herstelwerk. Ik had mezelf al een beetje lassen geleerd, dat kwam goed van pas. Vol goede moed sneed ik een smalle strook staalplaat af, pakweg een meter lang, om over een slecht land te leggen als dubbeling. Met een krik duwde ik de strook op z’n plek en hechtte ‘m vast aan de kopse kant. Daarna duwde ik de andere kant van de strook tegen het vlak om daar de volgende hecht te kunnen leggen, maar “KNAP” spatte de eerste hecht los. Ik laste het andere kopse eind helemaal vast, het zou mij niet meer gebeuren dat een te kleine hecht losknapt, toch?
Vervolgens duwde ik het eerste kopse eind weer tegen de romp en “KNAP” daar barstte de tegenoverliggende, geheel afgelaste kant los.
Het was niet de las zelf die het begaf, maar er brak gewoon een stuk ijzer uit de romp met las en al.
Tijdens het lassen zag ik al een raar beeld, ik zag dat de vlamboog een aantal dunne laagjes ijzer wegsloeg en dan min of meer houvast kreeg op een dun volgend laagje.
Na enige moeite had ik de dubbeling rondom gehecht. Hij hing! Ik besloot eerst een bakkie te doen, dan kon het plaatje ondertussen afkoelen, daarna zou ik ‘m aflassen. Ik liep weg naar de koffiepot en hoorde achter mij: “TIK! KNAP! TIK!” gevolgd door het rinkeldekink van een staalplaat die op de vloer valt.
Na een dag ploeteren en hemelse overheden aanroepen besloot ik dat mijn lascapaciteiten onvoldoende waren voor deze helse klus.
Via via huurde ik een zwartwerker in, een lasser van een reparatiewerf die alles aan alles kon bakken. Zijn urenteller begon al te lopen op het moment dat hij in Delft bij mij in moeders dafje stapte. Een lange dag en een godsvermogen (voor mij als arme sloeber) later had hij ook bijna niks vastgekregen. Ik heb wel mijn vocabulaire aanzienlijk uit kunnen breiden, vooral met woorden die met een G beginnen. Uiteindelijk hebben we over elke putje en elke rotte klinknagel een postzegeltje staal gelast, dat bleef nog net hangen. Platen groter dan een decimeter konden we vergeten.

Ondertussen had ik via de grote vriendelijke reus een paar ton plaatstaal besteld, hij wist een goedkoop adresje. Ik had nogal wat nodig want het casco had geen gangboorden meer, geen dennen en geen roef. Er was een stuk voordek tot aan het aanvaringsschot en een klein stukje achterdek, voor de rest was het een open badkuip.
De reus haalde het voor mij op. Een groot rijbewijs had-ie niet, maar hij nam zijn Peugeot bestelbus met een stevige tandemasser erachter.
Trots kwam hij aanrijden: “Zes ton heb ik bij mij, ik voel me als een vorst op de weg! Ik heb meer bij me dan de meeste vrachtwagens!”
Even later sloeg de stemming grondig om. Het bleek dat ik in mijn naïviteit een belangrijke ongeschreven regel had overtreden. In zijn afwezigheid had ik ongevraagd zijn snijbrander gebruikt, nou ja, ongevraagd? Niet helemaal, want ik had het gevraagd aan zijn onbezoldigd hulpje en die vond alles best.
De reus begon ontembaar te briesen want zijn heilige snijbrander was bezoedeld!
Hij stampte naar de lier om mijn tjalk meteen het water in te donderen, maar daar kon ik hem ternauwernood van afhouden. Ik kreeg uiteindelijk drie dagen respijt, dan zou hij onherroepelijk te water gaan, “dicht of niet dicht”.
Hij hield woord. Drie dagen liet hij de LIS van de helling aflopen. Die was zo goed als dicht, de laatste lekken heb ik gedicht met snelcement. Gewoon een volle hand cementpoeder in de hand nemen en dat tegen het lek aandrukken. Binnen een minuut wordt het warm en vijf minuten later is het hard. Gaat veel sneller dan lassen!

De LIS moest zo gauw mogelijk naar Delft, waar ik toen woonde. Een goede vriend was bereid om met zijn opduwertje te assisteren, een bootje met een liggende Jenbach van 8 pk. Het motortje was een verdampingskoeler, wat inhoudt dat de cilinder in een gietijzeren bak met water ligt. Het water raakt aan de kook dat is dat. Simpeler kan het niet. Af en toe moest er water worden aangevuld, dat ging met een fraaie geëmailleerde koffiekan waarmee we buitenwater opschepten, elk kwartier een dikke liter.
Om te kunnen sturen had ik een noodroer gemaakt van de vloerbalken van de woonbootopbouw.
Het was een barre en lange tocht van Stampersgat naar Delft. Op de Kil hadden we het tij stevig tegen. Bij ‘s-Gravendeel staken we aan bij het bunkerstation om brandstof in te nemen, ze keken er vreemd op. Voordat we losgooiden draaiden we volgas om te checken of we wel tegen de stroom op konden komen. De touwen kwamen slap, maar daar was ook alles mee gezegd. Allemachtig, wat duurde die Kil lang!
Uren later hebben we bij donker de Wolwevershaven aangedaan om te overnachten. Over onze navigatieverlichting hebben we geen klachten gehad, de twee Feuerhand pieterolie-lampen deden het prima. Of we zijn gewoon niet gezien.

In Delft meerde ik het scheepje af in de insteekhaven bij de kabelfabriek. Ik had een kuil veel te duur touw gekocht, 24 mm vierstrengs met kern, om ‘m stevig vast te leggen want in dat gat zuigt het als een gek als een binnenvaartschip langsdondert. Ik had touw opgedeeld in mooi lange stukken en er ruime ogen in gespitst.
De volgende ochtend werd ik gewaarschuwd: “Je schip ligt los!” Hè, hoe kan dat nou? Ik fietste als de gesmeerde bliksem (en dat is heel snel) naar de haven. Geen tjalk te bekennen. Kut! Wat nu? Ik keek het kanaal langs en een kilometer verderop zag ik ‘m drijven, bij de Kruithuisbrug. Met moeite kon ik ‘m vangen en ontdekte dat alle nieuwe touwen gejat waren. Met wat restjes oud touw aan mekaar geknoopt kon ik het casco terugtrekken naar z’n ligplek, hij was gelukkig niet aangevaren door een passerend schip. Al gauw zag ik dat de gammele motorbootjes van de kermisexploitanten, die naast de haven woonden, vastlagen met mijn nieuwe touwen, onmiskenbaar met de verjongde oogsplitsen en de benaaide takelingen. Ik heb ze teruggepakt (en de beleefdheid gehad om die bootjes wel vast te leggen met wat ouwe rommel), maar miste uiteindelijk ruim de helft ervan, dat zullen ze wel verpatst hebben.

Een groot probleem bleef het dat het schip was gebouwd van een niet te lassen ijzersoort. En er moest nog zoveel gelast worden!
Ik besloot ‘m te koop te zetten. Een man uit Purmerend had belangstelling, ik vertelde hem eerlijk dat ik er niks op vast kon bakken maar dat was volgens hem geen probleem. Hij haalde ‘m op met zijn motorbootje, maar twee weken later stond-ie weer te koop in de Schuttevaer. Sindsdien heb ik er niets meer van vernomen. Zou hij nog bestaan?

Wim.


De rotte plekken en de oorlogsschade. Het noodroer, de opduwer met de kokende Jenbach, en varend op de Kil mèt opduwer-kegel


PS. Rond 1900 gingen de scheepswerven over van ijzer naar staal. Dat de LIS in 1905 nog van ijzer was gebouwd was uitzonderlijk. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij ouder was en er een fout is gemaakt bij de teboekstelling.
De kwaliteit van ijzeren platen is zeer wisselend. Soms is het erg bros, soms wat taaier, soms is het goed lasbaar en soms dus totaal niet.
De ijzeren platen lijken op bladerdeeg, allemaal dunne laagjes op elkaar. Het productieproces van het puddelijzer, zoals het heet, was vrij onbeheerst. Er zaten veel fouten en verontreinigingen in het ijzer. Om deze gebreken te verspreiden werd een gegoten blok ijzer uitgewalst, dubbelgevouwen, weer uitgewalst, weer dubbelgevouwen enz. enz., tot er een plaat onstond met heel veel dunne laagjes.
Bij de LIS zat er tussen die laagjes veel vuil, wat het lassen ernstig bemoeilijkte.
Vanaf ongeveer 1900 stapte de staalindustrie over op het Siemens-Martin proces, waarmee gelijkmatig en taai staal werd gemaakt.
Overigens, het is tegenwoordig erg in de mode om messen van Damascusstaal te hebben, van dat gelaagde staal dat mooie patronen toont net zoals de beroemde Japanse messen en zwaarden. Het is leuk om te beseffen dat dat modieuze gelaagde staal voortkomt uit een slechte kwaliteit ijzer. Confronteer zo’n bebaarde hipster-smid er maar mee dat hij rommel verwerkt!

PS-2 Het roeibootje heb ik 42 jaar later nog steeds. Een erg leuk Belgisch vliegertje dat ik zeilend heb gemaakt. En hij heet.... LIS!

Dank je Wim. Prachtige verhalen!

Mooi verhaal, Wim.

Mooi vervolg Berghout-2. Dat haventje in Delft is er nog steeds. Zie goed dat je zeilteken een zak friet is?

Prachtige verhalen van iemand die blijkbaar heel veel heeft meegemaakt en het weet neer te pennen.

Jerry, dat heb je goed gezien.
't Is een Belgisch vliegertje, he.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Oeps.

Dit kan ontzettend verkeerd opgepakt worden, inderdaad.

Weer met plezier gelezen. Bedankt.

Berghout-2 schreef :
Dit klopt. In zoverre, dat: de smeden in Damascus wèl een hoogovenproces hadden wat heet genoeg was om de slakken in de ingot weg te krijgen, en dat de smeden in Japan hun processen wèl zo hadden dat de hechting tussen de lagen voor elkaar was.

Maar dit was beide ten gunste van de zwaardsmederij. De wapenindustrie dus. Nog immer worden dan kosten nog moeite gespaard. In de redelijk korte periode dat de Vikingen een handelsroute naar Damascus hadden, maakten ook zij zwaarden van dit staal.

Leuke film hierover:

OldBawley schreef :
Sluit ik mij bij aan. Mooi ook met die foto’s.
René

Elders op het forum wordt geschreven over honden en katten aan boord.
Hier heb ik een verhaaltje over een hond vàn boord.

De rode hond

Een vriend van mij woonde in Delfshaven op een fraaie boltjalk. Zijn trouwe metgezel was een vuurrode Ierse setter, een flinke hond met groot gevoel voor humor.
De hond was dol op zwemmen. Beter gezegd, hij was dol op drijven. Zeker ’s zomers stapte hij na het ontbijt van het schip, zwom even een rondje en haakte dan een poot aan de hak van het roer. Zo bleef hij dan de hele dag om zich heen kijken en commentaar leveren. Hij deed dit zó langdurig dat de kuif op z’n kop zongebleekt-blond was. ’s Avonds klom hij gewoon langs de zwemtrap weer aan boord.

Vaak werd de schipper gewaarschuwd dat er een hond in het water was gevallen. Dan legde hij de situatie maar weer uit, meestal tot wederzijdse hilariteit.
Op een mooie dag ontdekte een andere voorbijganger de hond bij het roer. Hij belde onmiddellijk in een telefooncel naar 06-11 (voor de jonge lezertjes, dat is de voorloper van 112). (En wat een telefooncel was, dat zoek je zelf maar op. Iets met kwartjes, ook dat kun je opzoeken.)
Politie en brandweer snelden daadkrachtig toe met loeiende sirenes.
Na enig overleg en vergeefse lokpogingen werd een vrijwilliger aangewezen die de hond moest redden. Deze stoere brandweerman stapte aangelijnd in het water en werd hartelijk onthaald door de hond die er een zielsverwant in zag.
Samen werden ze de kade opgehesen. De rode hond kreeg veel aandacht en een boterham met worst, wat hij heel blij mee was.
Na een minuut of tien vond hij het welletjes, bedankte de stoere mannen vriendelijk voor de leuke ervaring en stapte de kade af. Terug naar zijn favoriete roer.

Wim

a SeaSetter

Prachtig!

Waanzinnig. En daar sta je dan als welwillende.

Dank je, Wim. Nu kan ik met een glimlach de ipad sluiten en mijn ogen dichtdoen.

Haaks

Mijn grote broer studeerde (of deed alsof) in Amsterdam en ik logeerde een paar dagen bij hem.
Een pubertje was ik, en zo dik dat ik in een TL-buis zou kunnen dansen. Maar ik voelde me al echt een zeiler met flink wat vlieguren in zestienkwadraatjes.
De tweede dag gingen we naar de Bosbaan, want grote broer trainde elke week in een acht van de studenten-roeivereniging. Ik moest mij zolang maar vermaken bij het clubhuis en kreeg zelfs een gulden voor de broodnodige versnaperingen.
De stoere jongemannen verzamelden zich bij het botenhuis. Na enige tijd waren er pas acht terwijl voor een acht toch echt negen nodig zijn.
De leider van het ploegje keek met een schuin oog naar mij: “Hoeveel weeg jij?” Ik wist het niet, maar veel kon het niet zijn. “Jij bent de stuurman. Zitten!”
Ik kreeg een goedkoop kristalmicrofoontje omgehangen dat verbonden was met een tupperware broodtrommeltje. “Jij moet de commando’s geven, onder elk bankje zit een luidsprekertje”, zei het opperhoofd.
“Ja maar, ik weet niks van roeien..” wierp ik tegen. “Ik zit vlak voor jou en vertel je wel wat je moet roepen” zei hij.
We stapten in. Sjezus, wat een oncomfortabel bankje en wat een wankele boot.
Bij elke haal van de riemen schoot de boot naar voren om daarna even abrupt af te remmen, ik vloog van voor naar achter en weer terug tegen het scherpe rugleuninkje.
Na een kort stukje Bosbaan gingen we naar de Ringvaart. Even overdragen bij de sluis, en gaan!
De slag (zo heette het opperhoofd in de boot) zei steeds tussen twee hijgen door wat ik in de microfoon moest roepen. Ik verstond er geen pest van en kende de commando’s ook helemaal niet, maar dat gaf niks omdat de batterijen in het tupperware broodtrommeltje allang leeg waren en niemand mij kon horen.

Het ging lekker op de ringvaart, we vlogen vooruit. De acht mannen roeiden als een perfect team, ondanks mijn inbreng.
Opeens zag ik een losvarende sleepboot die ons met een grote boeg- en hekgolf tegemoetkwam. Geen probleem, ik was zeiler hè?
Zorgvuldig stuurde ik de lange boot haaks op de hoge golven, precies zoals ik dat altijd deed met een zeilboot.
Eerst vloekte de voorste roeier. Toen de tweede. En de derde. En als laatste de slag, vlak voordat ikzelf onder water verdween.

Nadat we naar de wal waren gezwommen en de boot hadden leeggekiept, werd mij grondig duidelijk gemaakt dat zo’n lange smalle roeiboot evenwijdig aan golven gelegd moet worden om mee te kunnen rollen, in plaats van haaks erop.
Achteraf leek ook mij dat inderdaad logisch. Tja, achteraf he.

Na die dag ben ik nooit meer in een acht gestapt. Zeilen is toch leuker. Of met een sleepboot lekker hoge golven maken bij roeiboten.

Wim.

Hahaha, goed verteld, dank je!