Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Het is weer heerlijk leesvoer, dank!
Tegenwoordig zou een sluismeester (M/V) een hartverzakking krijgen als de sluisdeur zo dicht moest...

Mooi verhaal weer!

Dat zelfde sluisje zo'n dertig jaar geleden.
We - Marjanne, ons zeven jarig Koreaans dochtertje en ik- varen met onze Drascombe-lugger vanaf het Stinkevuil het sluisje in.
De kleine meid mag het sluisgeld in klompje doen want dat is háár taak en wee ons gebeente als we het zelf zouden doen.
Bloed serieus stopt ze de munten in het klompje en met een 'alstublieft' gebaart ze dat de sluisdeurenflipperaar zijn hengelstok kan ophalen.
De man leegt het klompje in zijn hand, kijkt even vertederd naar mijn dochtertje, stopt de munten er weer in, laat het zakken en zegt: 'Koop jij daar straks maar een lekker ijsje van'.

Albert.

@Berghout-2, Gewone ouderwetse nuchterheid: "As it net kin sa as it moat, moat it mar sa as it kin" No?

Pylk schreef :
Krekt sa! En as't dan noch net giet, dan sille se wat belibje, fergemy!

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Albert 45 schreef :
Prachtig.

Albert 45 schreef :
Mooi verhaal. Het zal dezelfde sassenist geweest zijn.
Sommige mensen deugen gewoon.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Het kan zijn dat ik deze eerder op het forum het gezet maar weet t niet zeker.
Het verhaal zelf valt denk ik wel in de categorie.


Wapenfeiten

Ergens jaren tachtig vond er een enorme omschakeling plaats in onze vaar- en zeilactiviteiten.
Dit hield in dat we zomaar de Friese en Hollandse binnenwateren, Vinkeveense plassen, Randmeren en meer van dat soort levensgevaarlijk vaarwater gedag zeiden en een nog groter vaarwater opzochten.
Het eerste opgelapte houten vaartuig met polyester doodskleed genaamd Exwreck ruilde van plaats voor een Pen Duick, tot teleurstelling van mijn Duifje.
Een aluminium zeiljachtje met pretenties en een flushdek en ca 6 meter lang.
Nu, na dertig jaar, door mijn lieftallige wederhelft nog steeds geringschattend een badkuip genoemd en eigenlijk was het dat ook wel. Niet dat ik dat ooit zal toegeven, De tobbe Het jachtje voldeed aan alle eisen, het was droog, het kwam vooruit en het was bestand tegen de continue mishandeling op het IJsselmeer.

De eerste (kansloze) NKK wedstrijd ervaringen werden opgedaan, de 24 uurs, 100 mijls en nog meer van dat leuks. Spanning en high-tech op de vierkante meter, en voorzien van een heuse uitrusting in de vorm van een kompas en een horloge met timer om het karakter van lichtboeien te kunnen onderscheiden. En een heus driekleuren licht op een accu die mogelijk zelf een beetje werd geladen door de Volvo buitenboordmotor...als we t kreng aankregen...maar dat terzijde. Wie heeft er een motor nodig als je ook nog 32m2 spi tot je beschikking hebt...

Na een overleefde hemelvaartstorm en veel gerommel werd het uiteindelijk tijd voor wat serieuzer werk en een heuse oceaan 25 werd ons deel. Ik treed niet in details maar we hebben véél van de techniek geleerd om dit jacht boven water te houden. Toen dat allemaal goed leek te gaan was de volgende stap in zicht, de transitie naar zout water. Jesses, da's pas echt eng...

We hadden al een paar keer op het dijkhoofd bij Den Oever en Kornwerd staan kijken maar de eerste stap werd pas gezet toen onze Watersportvereniging in -ik dacht- achtentachtig met -ik geloof- achtentachtig jachten naar de nieuw geopende jachthaven op Terschelling ging en wij dus ook. Het leken er in ieder geval wel heel veel dus we waren niet alleen. En toen is het zo'n beetje begonnen....

Wij voeren weleens een wedstrijd en daarvoor moet je altijd een behoorlijke bult "ernst" vuurwerk aan boord hebben. Op zich logisch. Varen op ruimer en soms zout water wat sindsdien in toenemende mate plaatsvond nodigt ook uit tot het aan boord hebben van iets meer dan een toeter om aandacht te trekken.
Nu is een kleine beurs en een boot geen goede combinatie dus je probeert de kosten in de hand te houden, en daarom is op enig moment besloten om een echt heus kanon achtig seinpistool aan te schaffen met bijbehorende licht- en knalvuurwerk. Wapen vergunning was zo geregeld en de aanschaf evenzo.
In totaal net zo effectief als los vuurwerk van de watersporthandel maar een stuk goedkoper.

Vele jaren heeft tijdens oud-en-nieuw het kanon in mijn hand dienst gedaan om de overjarige meuk de lucht in te schieten, enerzijds goed om ervaring op te doen (waar anders, ze zien je aankomen met zo'n apparaat bij een schietsport vereniging...mag ik hier even oefenen? en dan de kogelvanger opblazen met een knalpatroon...)
Nope. Oud en nieuw was de tijd en de plek? Tja die kon weleens variëren.

- ooit, toen we dat ding net hadden- de eerste knalpatroon gebruikt ergens op een boerderij bij familie. Tja, knalpatronen kende ik wel van wedstrijdzeilen dus aangenomen dat deze 't zelfde waren richtte ik het wapen op het gras en drukte af.
Enigszins teleurgesteld, was dat nou alles...? Dus ik bukte me om de volgende patroon uit 't doosje te pakken en kreeg ongeveer een kuub aarde in m'n nek, de klonten vlogen over de boerderij, de knal was immens, de verrassing groot, de oren tuutten en de reactie van mijn zwager toen hij de krater in het gras zag was innovatief. Wow, mag ik die lenen als ik weer eens palen moet zetten??
Watskebeurt? Knalpatronen knallen niet in de loop maar pas op 300 meter hoogte met een enorme dreun en een imposante lichtflits. Een heuse aandachtstrekker dus, en niet vergelijkbaar met een startschot. You whish....
En natuurlijk geen CE gebruiksaanwijzing. Zal je al in nood zijn en dit niet eerst hebben ervaren...
maar dat terzijde -

Het leven in de jaren tachtig en negentig was goed. Kanon lag in zijn container aan boord en eens per jaar moest ik bij de Pliesie een stempeltje halen op het lokale bureau. Dat ging vaak goed maar door de jaren heen werd dat steeds lastiger. De agent die dit moest doen was soms op een melding af en dan zat je voor Jan-met-de-korte- achternaam te wachten tot het katje uit de boom was of zo. Niet handig en nadat me dat een paar keer was overkomen heb ik daar een herderlijk schrijven naar de korpsleiding aan gewaagd. Of dat niet anders kon?
Nou, dat kon anders. Men besloot dat het helemaal niet meer op het lokale bureau kon worden gedaan maar uitsluitend op afspraak bij een bureau ergens anders. Dus eigenlijk van de regen in de drup.
Om klachten over service te voorkomen verlenen wij geen service meer, of zoiets.

Zal wel iets met management te maken hebben, voor mij toch al een moeilijk te nemen hobbel met een hoog allergie gehalte.
Maar goed, elk jaar kwam ik op de kalender een melding tegen "wapenvergunning verlengen" en ook kreeg ik elk jaar een herderlijk schrijven van de politie dat ik zulks diende te doen.
Dus elk jaar een stempeltje halen en betalen. Klaar. Het was lastig maar de afspraken werden in ieder geval nagekomen.

En toen gebeurde er iets in Alphen. Een of andere ongelukkige sukkel besloot om met zijn seinpistool kalasjnikov of dergelijk apparaat een partij medeburgers te elimineren. Treurige zaak en onderzoeken en kamervragen tot gevolg.

En toen gebeurde er iets in Den Haag. Een of andere treurige bestuurder besloot dat alles waar een projectiel uit kan komen levensgevaarlijk was en er diende opeens gehandhaafd te worden. Levensgevaarlijk projectielwerpers zoals kanon? revolvers, mitrailleurs, automatische pistolen en alles wat daar op leek (en ja, dus ook Kanon) werd over 1 kam geschoren en iedereen die daar een vergunning voor had moest met de billen bloot.

Dus toen gebeurde er iets in onze woonplaats. Politie aan de deur, controle wapenwet of hoe dat dan ook heet.
Verassing bij de dienders, Oh, het gaat om een SEINPISTOOL! dat hadden ze niet begrepen! Oh, het ligt aan boord! tja wat doen we hier dan eigenlijk...nou tot ziens dan maar, prettige avond!
Gezellige lui hoor, daar niet van, maar nada dossierkennis, zeg maar.

Toen gebeurde er iets wat langzamerhand bekend raakte en formeel misschien ook altijd wel zo was maar ja, we moeten zoveel...We worden als bootjesgek geacht een stalen kluis aan boord te hebben met een gescheiden stalen kluis voor de munitie en thuis idem dito en foei als je dat niet doet want je bent een gevaarlijk crimineel! Ja hoor, alsof je -als je dreigt af te borrelen- even een half uurtje gaat sprokkelen om je spul bij elkaar te harken...not...en een stalen kluis op een plastic boot? Ja zeg, laat naar je kijken!
Weer gemanaged zeker? Ach, je hoeft er ook geen verstand van te hebben om iets te eisen...
En geen haan die er naar kraaide.

Dus Kanon lag rustig in z'n mandje en bleef daar

Paar maanden later gebeurde er iets in onze woonplaats. Politie aan de deur, controle wapenwet of hoe dat dan ook heet.
Verassing bij de dienders, Oh, het gaat om een SEINPISTOOL! dat hadden ze niet begrepen! Oh, het ligt aan boord! tja wat doen we hier dan eigenlijk...nou tot ziens dan maar, prettige avond!
Gezellige lui hoor, daar niet van, maar nada dossierkennis, zeg maar.
En Kanon lag rustig in z'n mandje en bleef daar

En 12 maanden later gebeurde er iets in onze woonplaats. Politie aan de deur, controle wapenwet of hoe dat dan ook heet.
Verassing bij de dienders, Oh, het gaat om een SEINPISTOOL! dat hadden ze niet begrepen! Oh, het ligt aan boord! tja wat doen we hier dan eigenlijk...nou tot ziens dan maar, prettige avond!
Gezellige lui hoor, daar niet van, maar nada dossierkennis, zeg maar.
En Kanon lag rustig in z'n mandje en bleef daar

Inmiddels was het jaarlijks herderlijk schrijven van de Politie weg gesaneerd dus nu moesten we zelf onze afspraak maken om de vergunning te verlengen. Oja, en je mocht ook niet meer contant betalen, alles moest met de pin..op zich geen punt maar het dwingende karakter daarvan vond en vind ik nogal bezwarend.
Maar over het algemeen ging het verder wel goed.
Kost alleen elke keer weer tijd en rompslomp en een bedragje om die vergunning te verlengen.
Alleen had onze toiletkalender plaats gemaakt voor een nieuwe en daar stond de vermelding “vergunning verlengen” niet meer op....Duifje d'r schuld natuurlijk!

En elke paar maanden gebeurde er iets in onze woonplaats. Politie aan de deur, controle wapenwet of hoe dat dan ook heet.
Verassing bij de dienders, Oh, het gaat om een SEINPISTOOL! dat hadden ze niet begrepen! Oh, het ligt aan boord! tja wat doen we hier dan eigenlijk...nou tot ziens dan maar, prettige avond!
Gezellige lui hoor, daar niet van, maar nada dossierkennis, zeg maar.
En Kanon lag rustig in z'n mandje en bleef daar

En toen wilde ik weer een afspraak maken voor verlenging. Moest eigenlijk twee weken voor de vervaldatum verlengd zijn, maar we moeten zoveel...en dan nog dat van die kalender...dus was ik iets van 12 dagen voor de vervaldatum aan de lijn. Mooi op tijd zou je zeggen..
Tja, we hebben pas over 5 weken tijd om u te ontvangen. Nou, dan doen we dat toch, wat zal mij dat uitmaken dat het later is? Dus afspraak gemaakt.

Kreeg ik zowat per kerende post een pissige brief hoe ik het voor elkaar kreeg om niet twee weken voor de vervaldatum mijn verlof te hebben verlengd!
Of ik wel begreep dat ik een zeer-foei-ernstig-hel-en-verdoemenis-zwaar aangerekende misdaad aan het plegen was! Of ik helemaal hier-en-gunder daar iets aan wilde doen!
Dus mijn schouders opgetrokken, ik had immers een afspraak en zij konden niet eerder toch?

En toen kreeg ik een telefoontje....
Hoe ik het voor elkaar kreeg om niet twee weken voor de vervaldatum mijn verlof te hebben verlengd!
Of ik wel begreep dat ik een zeer-foei-ernstig-hel-en-verdoemenis-zwaar aangerekende misdaad aan het plegen was! Of ik helemaal hier-en-gunder daar iets aan wilde doen!
En anders moest ik mijn ding komen inleveren! (of zoiets, veilig stellen, lastig, moeilijk)
Oh, kan ik dan langskomen? Kan ik meteen mijn vergunning verlengen! maar helaas...

Dus de dame in kwestie (het zijn altijd dames in kwestie) uitgelegd dat ik mijn uiterst stinkende best had gedaan om een afspraak te maken maar dat het bij het Korps niet zo simpel geregeld was dus de rozen, joep-doei-mazzel-dag, het is uw probleem, niet het mijne. En daarin gaf ze me feitelijk nog gelijk ook....(oh?)
Maar baas-manager-korpschef-onzelieveheer moest wel aangeven of ze daar iets mee moest.
Dus kreeg ik later een email van de dame in kwestie dat het onzelieveheer had behaagd akkoord te gaan met het vasthouden aan de eerder gemaakte afspraak. Pfoei!

En toen gebeurde er iets in mijn persoontje. Ik was het zat. Dat oeverloze jagen op bezitters van seinpistolen.
Ik kan me geen incident heugen waar zo'n ding bij betrokken is geweest en ik daag u uit er eentje aan te tonen.
Gaat denk ik niet lukken.
Dus ik nam Kanon na ca 25 jaar van boord met al zijn hulpstukken en heb het meegenomen naar de afspraak met de bedoeling het apparaat in te leveren om van het gezeur af te zijn. In een plastic tasje.
Kluis in de auto? Kom op zeg...

Eerste opmerking na handjes schudden van de dienstdoende dame in kwestie (jaja, ik weet het)
Oh, u komt uw JACHTAKTE verlengen?

Peter

Prachtig verhaal! Sluitend voorbeeld waar bedoeling en uitwerking volledig uit elkaar lopen..

Met het vertrek van de oude Garde, verdwijnt er heel veel kennis en m.n. bij de Bijzondere Wetten.
Waar dus ook de Wapenwet onder valt.

Ik vind het een mooi verhaal. Handig dat je door het repeterende werk van de agenten alinea’s 1 op 1 kon kopiëren….
René

"Daar aangekomen heeft zíj mijn mast geschaafd. Dàt is nog eens liefde."

Zo heb ik het nog nooit weten verwoorden.

Hieronder een verhaaltje dat ik een aantal jaren geleden schreef voor de Houtrib, het clubblad van onze vereniging.
Deels gedateerd maar zo tegen het slapen gaan maakt dat niet echt veel uit, het gaat uiteindelijk om de glimlach op de kaken als je inslaapt...
En in principe blijf je toch altijd achter de techniek aanrennen, is alles al verouderd op het moment dat je het installeert.


Aaivigatie

Vanuit de overleveringen en de beschreven historie is er veel bekend geworden hoe er de afgelopen duizenden jaren over land en zee werd gezworven. Hierbij waren de eerste navigators wellicht aangewezen op het hebben van een ontwikkeld gevoel voor positie, richting, afstand (of peiling en verheid zoals men leert bij de navigatielessen) en het doel. Vaak genoeg materiaal om van A naar B te komen en zeker op stilstaand water.
Lastiger wordt het als de bak water waarop je je bevindt niet stil blijft liggen maar onder invloed van zon, maan en wind heen en weer wordt bewogen. Zie dan nog maar eens op de juiste plek terecht te komen.
Om het verhaal helemaal compleet te maken heeft moeder natuur en ook nog zoiets als nacht en slecht zicht, harde of juist geen wind, golven en zeemeerminnen als obstakels op de af te leggen weg geplaatst en daar komt het gebruik van hulpmiddelen van pas. Tegen de zeemeerminnen zijn afdoende maatregelen genomen, er wordt tegenwoordig nog maar zelden een exemplaar aangetroffen, maar voor de overige problemen is nog niet veel bedacht. Of we moeten het land overdekken?
Wind en golven hebben gezorgd voor betrouwbaarder schepen, die het tussen bepaalde grenzen best doen. Okee, minder dan 5 knopen wind is zeuren en meer dan 30 is jammeren, maar toch, er is een bandbreedte waarin het verblijf op het water als niet-onaangenaam mag worden bestempeld.

Blijft toch het vermijden van ongewenste en het bereiken van gewenste posities.
Vroeger was alles anders. Vroeger was sex nog vies, schreef je poep met een lange oe, blaften de honden nog uit hun kont en was kernenergie veilig. Vroeger kwamen van de 100 vertrokken schepen er misschien 50 aan op de plek van bestemming. Van de overige 50 bereikte de helft een andere plek en de andere helft verdween simpel uit de boeken. Daar deed men niet moeilijk over, van Arbo had nog niemand gehoord en het kwam niet in de Viva of Margriet. Je houdt er een mooi monument als de schreierstoren aan over en verder was het all in the game. Zo bouw je wereldmachten uiteindelijk.
Navigeren deed men met hoogstaande technische ontwikkelingen zoals kompas en jacobsstaf, en feitelijk moet je het een beetje zien als zonder geluk vaart niemand wel.

In later jaren, toen de ijzeren mannen op de houten schepen bijna al hadden plaats gemaakt voor houten mannen op ijzeren schepen was de sextant in gebruik voor het schieten der zon en sterren. Plots werd daar zomaar iets van een tijdwaarneming aan toegevoegd zodat men -o wonder- opeens de positie aan de hand van moeilijke berekeningen en tabellen vanaf het dek van een slingerend schip kon bepalen zonder eerst een grondmonster te proeven of aan te kloppen bij een eiland om te vragen waar men wel was beland. Excuse me, is this the Dutch coast?
En dat toch zeker wel op maximaal drie mijl nauwkeurig, wat voor ons toch wel een half uurtje varen zou betekenen. Zit je al bijna op Urk hoor...okee ik overdrijf.

En toen ging het rap. Gyro kompas, radio navigatie, homing, zomaar wat zaken die de vorige eeuw in gebruik kwamen en net zo state-of-the-art waren voor hun tijd als het eerste magnetische steentje dat in de Chinese oudheid werd opgehangen om als kompas te dienen. Later opgeleukt met echt high-tech oplossingen zoals Loran C en Decca, systemen die in de jaren 1980 opeens binnen het budget van een gemiddelde zeiler kwamen en net zo betrouwbaar waren als een boze stiefmoeder. We hebben ons werkelijk achter de oren gekrabt met onwerkelijke snelheden en posities omdat er weer eens geen fix was en het apparaat geen idee had waar het (en wij dus ook) zaten.
Gelukkig dat we dat dan zelf nog een beetje bijhielden anders werd het zeuren en stond je zo in de krant.
Soms ook het gevolg van sterke radarinstallaties die de oostzee bevolkten of meer van dat leuk spul. Of was dat nou weer een broodje aap verhaal?
Maar...altijd wel weer iets om over te vertellen aan de bar.

Tja, en vanaf dat moment is de romantiek er wel een beetje vanaf. Weg was de spanning dat je ergens uitkomt waar je op had gehoopt. Weg was het inschatten van de stroming. Weg is de ontlading na het ronden van een boei als je op de juiste seconde overstag bent gegaan. Je kunt het gewoon vanuit een vogelperspectief bekijken alsof je jezelf ziet varen. Met de komst van het GPS systeem is het normaal geworden dat je op een beeldscherm ziet waar je zit, waar je heenvaart en, misschien nog belangrijker, dat je ook ziet waar die dozenboot verderop heen gaat. Het is inmiddels al een aantal jaren aan de gang en de kaartplotters zijn niet meer weg te denken. Goed zo, zal je denken, en dat is natuurlijk ook zo. Net als de boeg-, hek-, kont-, zij- en weet ik allemaal niet welke schroeven de gemiddelde huurschipper ten dienste staan, het draagt bij aan het verminderen van kans de schade.
Maar toch, er is nog iets te rommelen en dat maakt t weer leuk.

Natuurlijk kan je naar de gemiddelde watersportzaak en daar een stapel dozen halen en de inhoud installeren, maar dat is niet altijd even leuk of financieel interessant. Al jaren is het de lol om low (of in ieder geval lower) budget dezelfde functionaliteiten te verkrijgen als met daartoe speciaal gefabriceerde apparatuur van het schap.
Een aantal jaren geleden ben ik zo geattendeerd op het uit de lucht plukken van AIS signalen met behulp van een scanner en deze met een goedkoop programmaatje koppelen aan de kaart op de laptop. Heeft altijd prima gewerkt en kostte iets van 100 euro voor een scanner en een programma. Na een paar jaar kon ik een computerradio aanschaffen waarmee de ontvangst verbeterde en ook de weerkaartjes ontvangst veel beter ging. (nostalgie, ik weet het) dus de scanner eruit en de radio in de kaartentafel. Mooi stukkie techniek, dat wel.
En toen ging er iets mis. Tijdens wat technisch geklier maakt ik onlangs een foutje waardoor de GPS ingang van de marifoon (voor de positie tbv. het DSC gedeelte) het begaf. Kwestie van éééven iets aantikken wat ik beter had kunnen laten. Een seniorenmomentje, zeg maar. Ook al!

Dus ontstond de noodzaak tot het aanschaffen van een nieuwe marifoon, wat tegenwoordig nou niet echt meer een aderlating is vergeleken met de Sailtron RT80 uit iets van 1985 voor ik meen Hfl. 1.400,--(!)
Ik had in geen jaren naar marifoons gekeken dus ik was wel verrast dat er tegenwoordig uiterst betaalbare exemplaren zijn waarin GPS of zelfs AIS is ingebouwd. Okee, je hebt AIS, dus wat is dan het voordeel? Nou het eerste voordeel is een stukje versimpeling, geen extra apparatuur , minder stroom verbruik en tweekanaals ipv eenkanaals ontvangst, dus sneller en betrouwbaarder. Maar dat was niet doorslaggevend. Wel doorslaggevend was dat je een AIS target (zo heet zo'n dozenboot) kunt selecteren in een lijst op de marifoon en deze ook direct kunt oproepen middels DSC, zodat je heel snel contact kunt leggen.
Erg handig als je ergens een groot schip hebt dat onduidelijk aan het rommelen is en waarbij je constant voor z'n neus lijkt te komen. Is ons weleens overkomen en niet prettig, en als je dan met DSC oproept bel je ook echt aan op de brug. En dat met 1 druk op de knop. Dus aangeschaft en ingebouwd.

En toen? Tja, dan heb je opeens de beschikking over een echt AIS apparaat met een NMEA data uitgang, dan moet je daar wel iets mee doen. Dus even spitten op internet want we hebben tegenwoordig de beschikking over back-up navigatiesystemen in de vorm van Aaipads (Ipad). Aaivigatie dus. Dus zou het handig zijn als de AIS signalen ook op dat apparaat terecht zouden komen, want dan kan je vanuit de kuip enz, enz, enz.
Maar dan moet het AIS verhaal ook nog naar de laptop in plaats van de radio-ontvanger, dus dat moet ook even geregeld worden. En hé, kunnen we ook niet iets met de seatalk gegevens die tussen de raymarine instrumenten worden uitgewisseld zoals windsnelheid, diepte, log enzo?
Enne... als we toch bezig zijn, zijn er geen kaarten voor de Ipad waar een AIS signaal overheen kan zodat we onafhankelijk van de laptop binnen op de Ipad buiten kunnen navigeren? Vragen, vragen, vragen...en antwoorden.

Al spittend kwam ik op een forum terecht waarbij melding werd gemaakt van een apparaatje van vYacht in Zweden dat twee NMEA ingangen heeft, eventueel een LAN aansluiting en zeker een Wifi signaal uitstuurt. Niet duur dus blabla-internet-paypal-weekje wachten-de post-installeren-hé 't werkt. Na installatie is het resultaat dat het AIS signaal via Wifi wordt doorgestuurd naar de Ipad, die daar een radarscherm op tovert met de (heb je ze weer) targets. Mooimooi.
Via een LAN netwerkkabeltje (zo-een die tussen je computer en het modem thuis hoort) wordt de laptop in de kaartentafel ook voorzien van hetzelfde AIS signaal, en omdat deze het signaal oppikt via de marifoon antenne boven in de mast gaat het ontvangstbereik opeens tweemaal zo ver. Hm, misschien wel te ver dus filteren we dat er wel weer uit. Heb niets aan een target (heb je ze weer) op veertig mijl.
En passant kwam ik nog een manier tegen om met de Ipad de laptop over te nemen. Bestaat natuurlijk al jaren maar nooit eerdere door mij toegepast en wel handig. Soms. Na installatie hiervan kon ik dus vanaf het voordek of de steiger zien wat er op het scherm van de laptop staat en middels aaien de muis bedienen. Ojee, weer zoiets engs...

Maar we zijn er nog niet. Het is leuk om de seatalk gegevens op te halen en uit te lezen op de Ipad, dus verder spittend kwam ik op een site in Duitsland "Gadgetpool.de", en daar staat een Seatalk-NMEA vertaal appraat voor weinig. Blabla-internet-paypal-weekje wachten-de post-installeren-foutzoeken-herstellen-hé 't werkt.
Dus de NMEA uitgang van het gadgetpool apparaat kletst omgebouwde seatalk gegevens naar de NMEA ingang van het vYacht ding en samen brullen ze AIS en instrumenten gegevens de lucht in. Héhé, klaar...onee, toch niet. Want we missen nog de kaart op de Ipad met daaroverheen de AIS gegevens.
Nu gebruikten we de kaarten van Navionics op de Ipad, maar de bekende kaartleverancier Imray heeft ook zoiets en daaroverheen worden de AIS signalen wel geprojecteerd. Even zoeken in de App store, en de complete Nederlandse serie 1800 uit 2013 is daar te koop voor 42 euro (!).
Gedownload en geïnstalleerd, en de complete set (gelijk aan de papieren kaarten) inclusief getijden en stromingen (reeds eerder aangeschaft als app) en AIS worden zomaar voor de dag op de kaart getoverd. Uiterst gebruiksvriendelijk ook als je eenmaal door hebt hoe je van kaarten kunt wisselen.

Zijn we er dan nu wel? Ach, voorlopig is de honger weer gestild. Ik loop niet vooruit met het bedenken van dit soort zaken maar vind het wel leuk om het te gebruiken. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden om systemen te integreren of relatief goedkoop te combineren en er zijn vast nog heel veel watersporters die dit allemaal vééél beter weten te regelen als ik. Maar die schrijven dan weer niet in de Houtrib denk ik.
Kernvraag blijft natuurlijk "Hebben we dat allemaal wel nodig"? Nee, natuurlijk niet. Maakt het het allemaal veiliger? Waarschijnlijk ook niet, behalve op het spaarzame moment dat je het goed zou kunnen gebruiken en het ook nog weet toe te passen. Is het handig? Ik vind van wel maar ook daarin kan ik alleen maar voor mezelf spreken. Maar -en daar ben ik nog steeds van overtuigd- het is leuk om voor een relatief laag bedrag dit soort functionaliteiten aan boord te hebben EN te gebruiken.

Overigens: In dit geval aanschaf marifoon en twee kastjes bij elkaar iets van 580 Euro, Paar apps iets van 70 Euro. En ik was weer een paar avonden van de straat. Toch wel veel geld voor een seniorenmomentje.

Aai en zeil voorzichtig.

Peter

Ik weet niet waarom, maar vandaag dacht ik opeens aan Arie met zijn magere doorgroefde kop.
Ik heb even wat over hem opgeschreven, over de verhalen die hij aan mij verteld heeft.

Arie en De Goede Verwachting

Arie van der Veen was een koppige Fries. Net zoals zijn Heit en Pake.
Zijn Pake had een fraaie 80-tons tjalk laten bouwen, sterker en groter dan de wat men tegenwoordig “skûtsjes” noemt, en al gauw nam zijn zoon het schip over. Zodoende werd Arie, doopnaam Acronius Sjoerd Hidde, in 1924 aan boord van die Goede Verwachting geboren, ergens op de Dijksvaart bij Gaast.

Heit en Mem voeren overal waar ze maar geld konden verdienen. De Goede Verwachting was een goed en handig schip, zwaar en sterk genoeg voor de Zuiderzee en de rivieren, maar handzaam genoeg voor de kleine Friese wateren. Zodra Arie kon lopen moest hij assisteren bij al het reilen en zeilen en dat deed hij meestal met veel plezier. Hoewel, hij had een hartgrondige hekel aan de beage, het trekzeel. Als schriel knaapje, nog maar zes jaar oud, moest hij op zijn klompjes met zijn mem meelopen om het schip te jagen, soms urenlang. Heit bleef aan boord want die moest sturen en de vaarboom hanteren.

Heit en Mem waren voor de duvel niet bang. Ze namen lading aan die veel andere schippers niet aandurfden. Zo kwam het dat Arie op die Dijksvaart ter wereld kwam, want zijn ouders voeren met basaltblokken om de zeedijken te versterken. Die grove, zware stenen waren slecht voor het schip, als je niet oppaste sloegen ze de spanten plat of vielen ze dwars door de buikdelling heen.
De meeste andere schippers wilden geen stortstenen varen, daarom konden de Van der Veens een goede vrachtprijs bedingen.
Ze voeren veel op de dijksvaarten, van Laaksum en Staveren tot boven Makkum, overal waar de stenen nodig waren.

In 1935 hadden ze genoeg verdiend om een grote investering te doen, er werd een opduwer besteld. Een echte nieuwe met het model van een sleepbootje, dus geen verbouwde vlet. In de opduwer kwam een splinternieuwe ééncilinder Lister CS van 9 paardekrachten bij 600 toeren. Arie was al 11, dus hij werd de kapitein van de opduwer. Wat was hij blij, hij hoefde nooit meer in de beage!
Natuurlijk hield de tjalk z’n zeiltuig, want wind was goedkoper dan olie. De opduwer werd dan meegesleept, wat een lastig blok aan het been bleek. Het was een zwaar ding met een scherpe kop die gemene deuken in de kont van de tjalk drukte. Al gauw had Arie twee oude trekkerbanden gevonden die hij doorzaagde. De ene band trok hij met spanners rond de kont van de opduwer, en de andere zette hij vertikaal om de voorsteven en terug over het voordekje. Mooi was het niet, maar het werkte wel.
Als het niet bezeild was moest de opduwer aan het werk. Hij werd dan aan bakboord kort op de tjalkenkont gebonden, met het kontje aan het grote roer vastgemaakt. Zo kon er op de tjalk gestuurd worden en draaide de opduwer met het roer mee. De keerkoppeling werd vanaf het achterdek bediend met een lange haakstok, en de regulateur met een touwtje.

Al gauw kwam de volgende modernisering, het luikenhoofd werd naar voren vergroot en de mastkoker ging 4 meter naar voren. De fok verviel maar het grootzeil werd er op bezeilde koersen nog wel bijgetrokken. Zeker voor de stenenvaart was het een grote verbetering, want de zware krengen hoefden niet meer onder het mastdek getremd te worden.

De opduwer bewees telkens weer zijn nut, vooral op de smalle en kronkelige wateren in het Heitelân. Maar toch ging het wel eens mis.
Op een herfstdag in 1937 had De Goede Verwachting 80 ton puike aardappelen geladen in Menaldum, waarmee het schip aan zijn ijken lag. De bestemming was Steenwijk. Er stond een gemene zuidenwind.
Via de Noorder Oudeweg, de Langweerder Wielen en de Scharster Rijn bereikten de Van der Veentjes het Tjeukemeer, om daar over te steken naar Echternerbrug. Op het Tjeukemeer stond een vuil zeetje. Omdat de opduwer bij hoge golven gemeen tegen de tjalkenkont kan bonken, besloten ze om te gaan slepen met de opduwer.
Arie, al 13 jaar dus heel ervaren, legde de tjalk aan zijn bakboords voorbolder een meter of tien achter de opduwer, zodat het schroefwater mooi langs het grote schip zou vloeien. Daar gingen ze over het ruwe water, de kop van de opduwer dook soms diep onder waarbij Arie kletsnat werd. Hij vond het prachtig en liet de Lister zijn volle 600 toeren draaien. Hij hield de schoorsteen van het stoomgemaal bij Echten in de gaten voor de juiste koers, zorgvuldig alle ondieptes ontwijkend.
Plotseling viel de Lister terug naar zijn stationaire toerental. Arie begreep niet waarom. De opduwer sloeg dood in een hoge golf, de sleeptros kwam slap en de tjalk begon de opduwer in te halen. Arie dook het voorondertje in waar de Lister rustig stond te draaien, en keek koortsachtig om zich heen. Al snel zag hij dat het gaskabeltje was gebroken. Ondertussen was de opduwer dwars voor de kop van de tjalk gevallen, het grote schip drukte het kontje van de opduwer van zich af.
Terwijl Arie beneden met de hand gas gaf, maar geen idee had hoe het er buiten uitzag, schoof de opduwer achterstevoren langs de tjalk die door zijn grote gewicht doorzette. Al gauw kwam de sleeptros met een ruk strak te staan, net toen de Lister alweer flink draaide, maar (dat wist Arie op dat moment nog niet) de verkeerde kant op.
Een grote golf sloeg in de open kuip van de opduwer, een tweede volgde direct daarna.
Arie sprong naar buiten en kon nog net vanaf de zinkende opduwer over het potdeksel van de tjalk klimmen.
De opduwer lag als een soort anker naast de tjalk die er onhoudbaar omheen draaide. Seconden later lag de diepgeladen tjalk dwars op de golven. Het schip rolde, de luiken, die niet geborgd waren (ze zouden immers over rustig binnenwater varen) spoelden open en binnen een halve minuut lag het schip helemaal onder water. Alleen de mast en het roefdak staken nog boven water uit.
Heit, Mem en Arie stonden daar, totaal overstuur op het natte dak.
Gelukkig waren ze gezien vanaf een ander schip.
Pas twee weken later konden de tjalk en de opduwer gelicht worden. De verzekering dekte de schade van schip, lading en opduwer. De Lister had een kromme drijfstang door de waterslag maar bleek verder onbeschadigd.

Nog geen jaar later zeilde de volledig herstelde Goede Verwachting met heerlijk weer de Gelderse IJssel op. De opduwer hing op sleep er enkele meters achter.
Ter hoogte van de loswal van Wijhe werden ze opgelopen door een sleepboot. Heit mopperde over die idioot met die enorme hekgolf.
De opduwer surfde naar voren en stootte hard tegen de tjalk, waarna hij in één keer volsloeg door de brekende hekgolf van de boot.
Dat was de tweede keer dat hij zonk, maar deze keer bleef de tjalk gelukkig droog. Ook de Lister overleefde zonder schade. Maar Arie had Heit nog nooit zo horen vloeken.

Tussen Heit en Arie, beiden met keiharde Friese koppen, ging het niet zo goed meer. In 1939, Arie was al bijna 16, stapte hij na de zoveelste woordenwisseling in Delfzijl kwaad van de Goede Verwachting af, zo aan boord van een Groningse kuster. Hij verstond dat Gronings eerst niet zo goed maar dat ging al gauw beter.
Hij bleef op zee, totdat hij bijna 60 was. De hele wereld heeft hij gezien, van de kleinste Schotse haventjes tot de grootste kusten van alle continenten.
Hij vond het wel vervelend dat hij de begrafenissen van Mem en Heit gemist heeft.

In Rotterdam besloot hij te stoppen met de grote vaart. Hij had nog nooit in een huis gewoond en lopend langs de havens kreeg hij het idee om een woonboot te kopen. Wel eentje die kon varen want anders zou het saai worden.
Hij ging buurten bij een scheepsmakelaar die hem foto’s van een paar arken liet zien, maar nee, daar werd Arie niet gelukkig van. Hij was al onderweg naar de uitgang toen de makelaar zei dat hij nog een goedkoop klippertje in de portefeuille had, maar dat moest helemaal opgeknapt worden. Hij hield een foto omhoog en Arie moest zich vasthouden. Hij herkende onmiddellijk De Goede Verwachting!
Arie kocht de tjalk ter plekke zonder afdingen en zonder het verschil tussen een klipper en een tjalk uit te leggen.
Binnen een half jaar liet hij de den verhogen en een luxe betimmering aanbrengen, en een machinekamer met een Mercedes diesel, waarna het schip gestraald en geschilderd werd.
Hij vond een ligplaats in Delfshaven, liet een nieuwe mast, zwaarden en zeilen maken en ontmoette Wytske, een erg leuke vrouw die al gauw bij hem aan boord kwam wonen.
Samen kettingrokend waren ze erg gelukkig op Pake’s schip.
Jaren later, toen zij gepensioneerd was, kochten ze een huisje in de Greidhoeke in Friesland, waar de tjalk glimmend voor de deur kon liggen.
Zo was Arie’s cirkel rond.
Een jaar of 20 geleden overleden Arie en Wytske heel kort na elkaar.
De laatste keer dat ik De Goede Verwachting zag, lag hij zwaar verwaarloosd in Gouda. Wachtend op weer een nieuwe toekomst.

Mooi verhaal, dat doet een mens goed, dank.

wauw

Mooi, je zou het schip bijna kopen met die historie. Is het te koop?
René

Machtig mooi verhaal!
Dankjewel.

Zulke verhalen horen in een museum. Een online museum voor waterverhalen. Prachtig, dank.

Heerljk verhaal weer. Dank je wel!

OldBawley schreef :
Zo langzamerhand hoor ik zelf ook in een museum.
Zou er een markt zijn voor aanleunmuseumwoningen?

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Nou, nog maar een museumverhaaltje dan. Het speelde zich ongeveer 35 jaar geleden af.

Drie roeren

Het grootste roer dat ik ooit gemaakt was vier meter en tachtig centimeter hoog. En dat heb ik drie keer gedaan in één kwartaal.

Ik werd gebeld door iemand die net een heel grote klipperaak had gekocht. Het schip had al enkele jaren als zeilcharterbak gevaren maar was overduidelijk liefdeloos verbouwd. Alles zat d’rop en d’raan, maar lelijk en technisch niet al te best.
Het schip lag in de insteekhaven van de kabelfabriek in Delft, een haven die dikwijls wordt gebruikt door binnenvaartschepen om te keren. En dat ging mis, net na de overdracht van de klipperaak.
Een dortmunder* liep de haven iets te enthousiast binnen en ramde een afgemeerde kempenaar*, die door zijn touwen ging en hard tegen het roer van de klipperaak botste.
Dat roer was lelijk, het bestond uit een vertikale as met een vierkante stalen flap eraan. Door de klap verboog en tordeerde de as ernstig, total-loss.
Het kwam de nieuwe eigenaar goed uit want hij kon nu met steun van de verzekering een nieuw sierlijk houten roer laten maken. Daarom belde hij mij.

Een tijdje later was het roer klaar, een kolos van 650 kilo, fraai vormgegeven zoals het bij een klipperaak paste. Voor de schipper was het sturen met een helmhout een stap te ver, dus installeerden we de oude broodwagen** centraal op het achterdek op een sterk stalen frame.
Het was voorjaar en de schipper spoedde zich tevreden naar het IJsselmeer waar zijn eerste charterseizoen begon.

Een maand later belde hij mij een beetje stotterend: “Heb jij de tekeningen van het roer nog?” “Ehh, ja, hoezo?” vroeg ik hem.
“Nou ehh,” aarzelde hij, “Ik heb het roer een klein beetje kapotgemaakt…”
“Hè????”, vroeg ik, “Hoe krijg je dàt voor mekaar, een roer van 10 centimeter dik bangkirai verlijmd met dubbele veren en daarop veel zwaar stalen beslag???”
“Nou,” vertelde hij, “Er stond vandaag een erg harde noordenwind en ik landde op zo’n vingersteiger voor het Centraal Station in Amsterdam. Ik wilde mijn kop kort vasthouden op de kop van die steiger en daarop rondzwaaien, maar toen de kont door de wind was draaide het schip keihard door, ik kon het niet meer opvangen. Toen bleef de hak van het roer precies haken aan de kop van de volgende steiger. Het ging zó hard dat ik maar even van het achterdek ben weggegaan toen het gebeurde. Het roer is helemaal krom en aan stukken gescheurd en de broodwagen is van het dek losgebroken, er zit daaronder zelfs een deuk in het dek.”
Oef!
Toen ik later op die dag aan boord was schrok ik van de ravage. Het moet een enorme klap zijn geweest. Het roer was niet te redden.
Zo snel mogelijk maakte ik een nieuw roer, dat kostte ongeveer een week met een paar nachtjes doorhalen. In de tussentijd liet hij het dek en de broodwagen herstellen. Hij kon weer varen.

Een maand later belde hij weer. Nog aarzelender dan de keer daarvoor. “Ehhhhh, he-heb je de tekeningen van het roer nog steeds?...”
“Wat nu weer!” riep ik uit.
“Nou, ik voer de sluis van Edam binnen en daar past het schip maar nèt in met het roer plat. We waren nog bezig met vastmaken toen de sluiswachter de deuren achter ons dichtdraaide en het water liet zakken. Maar toen ging het schip erg voorover hangen en toen zagen we dat de hak van roer klem zat tussen de deuren. De hak en de achterste post zijn nu wel een beetje kapot…”

Een week later hingen we het derde nieuwe roer achter het schip. Ik verbood de schipper om nog meer roeren te slopen en daaraan heeft hij zich tot nu toe gehouden.




*)Een Dortmunder is een schip van 67 x 8,2 meter, ongeveer 1000 ton laadvermogen.
Een Kempenaar is 50 x 6,6 meter, ongeveer 500 ton laadvermogen


**)Een broodwagen is een zwaar gietijzeren stuurwerk, meestal ongeveer een meter boven dek liggend. Het stuurwiel is voor op een dikke as bevestigd, die as is voorzien van een stuk met linkse en een stuk met rechtse grove trapeziumschroefdraad. Soms zijn de linkse en rechtse schroefdraad zelfs door elkaar heen gedraaid, waardoor op de as een reeks wybertjes zit. Via geleidestangen worden gietstukken tegen de as gedrukt, elk met inwendige linkse of rechtse draad. Aan die gietstukken zitten stangen die scharnierend aan uithouders op de roerkop zitten.
Als het stuurwiel wordt gedraaid, schuift het ene gietstuk met stang naar voren, het andere naar achteren, en zo draait het roer.
Mits goed gesmeerd is dit een sterke en lichtlopende stuurvoorziening.

Berghout-2 schreef :
Door jou uit hout gebouwd, is er zeker een markt voor drijvende aanlegwoningen.
Drijvende woningen; de enige aarbevingsbestendige bouwwijze voor Groningen.


Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Heerlijk om te lezen deze museumverhalen, dank je

Een verhaaltje naar aanleiding van recente berichten op dit forum.


De dode handschoen.

De Spin, zo werd hij genoemd. Dagenlang zat hij als een spin in zijn web te wachten om een dikke vlieg te vangen. Van achter een klein zolderraam hield hij de haven in de gaten, dag en nacht. De binnenkomende jachten bestudeerde hij uitvoerig met een telescoop op een driepoot.
Elk jacht was een drijvende schatkamer, vol dure navigatieapparatuur, creditcards, dollars en euro’s, paspoorten en andere waardevolle spullen. En al die spullen waren voor hem, de Spin, maar de opvarenden wisten dat nog niet.

Na een knobbelige reis liep ik de haven binnen. Nero, de boordwolf, had ik even binnen opgesloten om rustig te kunnen aanleggen. Achter een zolderraampje meende ik een schittering te zien maar daar sloeg ik geen acht op.

De Spin zag een goed uitgerust klassiek jacht binnenlopen. Er wapperde een witte wimpel met een rode stip in het want, als je niet beter wist zou je denken dat het de Japanse vlag is. Maar de Spin wist wel beter, het betekende dat er maar één persoon aan boord was. Dat wordt een makkie, dacht hij. Het gepoetste koperwerk glansde hem verleidelijk tegemoet.
Hij besloot om even wat te gaan eten om vanavond goed voorbereid te kunnen toeslaan. Hij verliet de zolderkamer om een bak goedkope lasagna op te warmen.

De boot lag goed vast. Ik bevrijdde Nero en liep met hem naar het parkje naast de haven. Het viel me op dat hij een beetje slingerde, hij had de zee nog in zijn poten. Nero genoot, rook aan elke boom, versierde een roze poedel, groef een kuil waar een schaap in zou passen en rende schijnbaar doelloos in het rond.
Na een uurtje gingen we weer terug aan boord waar hij onder de tafel in diepe slaap viel.

De Spin had de lasagna naar binnen gelepeld. Hij zag dat het jacht verlaten was, het schuifluik was met een simpel hangslotje afgesloten.
Hij besloot alvast te douchen en andere kleren aan te trekken voordat hij zou toeslaan.
Na de douche zag hij dat het hangslot verwijderd was en het luik op een kier stond. Mooi, dat betekende dat de schipper weer aan boord was en waarschijnlijk snel zou slapen na de zeiltocht.

Ik was moe, net zoals Nero. Ik sloot het schuifluik op een kier.
Met een zucht van ontspanning liet ik me in de kooi vallen. Binnen twee minuten sliep ik.

De Spin had zich volledig in het zwart gekleed. Hij droeg zwarte handschoenen en zwarte sneakers met zachte zolen. Geluidloos liep hij over de steiger, in zijn zakken een paar schroevendraaiers en een kniptang. Op het jacht brandde geen licht, de schipper zou dus wel slapen.
Hij zette een voet op het gangboord, voerde de druk langzaam op zodat de boot rustig zou bewegen en trok zijn andere voet bij. Met twee handen schoof hij het luik centimeter voor centimeter open, bijna geluidloos. Binnen hoorde hij een zacht gesnurk. Hij grinnikte in stilte, want in het snurken klonk ook iets wat op gegrom leek. “Iedereen snurkt anders”, dacht hij.
Voetje voor voetje daalde de Spin het trapje af. Een tree kraakte zachtjes. Hij bleef roerloos staan, maar het snurken ging gewoon door.
Hij was beneden. Ondanks dat hij dit vaker had gedaan was zijn hartslag minstens 160.
Geroutineerd begon hij de plotter los te draaien. Hij wilde de kabels ook meenemen want dat zou minder argwaan wekken als hij de spullen te koop zette. Op de tast volgde hij een kabel naar beneden.
Toen was het alsof een berenklem dichtklapte om zijn hand.

Ik schrok wakker van een schreeuw en knipte het licht aan.
Daar stond een zwarte gestalte in een verwrongen stand te dansen en te schreeuwen. Aan zijn hand hing Nero, klemvast, niet van plan om los te laten.
“Kut, een hond” schreeuwde de man, “Laat los kreng!”
Hij worstelde zich naar buiten en rende de steiger op met Nero nog aan zijn hand.
Een paar minuten later kwam Nero kwispelend terug. We dronken allebei wat en gingen weer te kooi.

’s Ochtends kuierden Nero en ik om de haven heen. Ik keek naar de bootjes, hij rook aan bomen en palen.
Verderop lag een vormeloos zwart ding op de kade, een dode vogel dacht ik.
Dichterbij gekomen herkende ik het als een handschoen. Een eenzame dode handschoen, er zat bloed aan. Nero rook eraan. Ik meende even een grijns bij hem te zien.