Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Mooi!

Ik zat op het puntje van de bank! Prachtig verhaal!

Ps. Het is stil over de Poon... Gaat de klus nog naar wens?

Je hebt Nero toch een extra kluif gegeven?

Jollenbaas schreef :
Ja, ik zal binnenkort weer wat over de poon schrijven. Het is nu een beetje saaie fase, plankje na plankje.

DavidS schreef :
Nero mocht de hand houden

Prachtig verhaal!

Mooi verhaal! Daar kan geen alarminstallatie tegenop. Ook geen werk voor justitie en politie! Geef Nero een pet met zo'n rokende tosti erop! Vooral niet waarschuwen voor een hond aan boord... Gun Nero ook zijn pleziertje.
Groeten, Peper.

-Gaat het nog, Pa?
-Grmpf!
-Wel vervelend he, dat we het stok in de wind hebben
-Jaja..
-en dat we nog zo ver moeten
-hmm
-Ik heb al een beetje kramp in mijn kuiten
-O
-en mijn schouder is beurs van het zeel
-Ach
-Volgens mij krijg ik een blaar op mijn hiel
-Och
-Die deklast is ook wel erg hoog he
-zucht-
-en vangt veel wind
-tjoa
-Wel fijn dat Ma een beetje meedrukt met de vaarboom
-Ja hoor
-Maar gelukkig regent het nog niet
-Neuh
-Volgens Pelleboer komen er straks zware buien
-O ja?
-Maar Pa?
-Ja, wat is d’r?
-Hoe komt het nou dat we opeens 80 ton hooi geladen hebben?
-Och..
-We gingen toch naar Veendam om dakpannen te laden?
-Eh, ja
-Want u zegt altijd dat u geen deklasten wil zetten in de winter
-Tja
-En ik had alleen maar gevraagd om een baaltje hooi van 80 liter voor Stampertje?
-Hm-m
-En Pa?
-Ja?
-Moeten we nu echt helemaal naar Stampersgat met dat hooi?
-Ehh, ja.


-Pa?
-Jaha..
-Misschien is het beter als u de volgende keer uw gebit indoet als u hooi voor mijn konijn bestelt.
-Kop dicht en trekken!

Dit is de betere humor

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Dat doet me denken aan het verhaal wat mijn moeder me vertelde, was rond de zestig toen ze door een wildvreemde aangesproken werd:

"Mei ik jo hwat freegje?" (Mag ik u wat vragen?)
"Jawis" (Jazeker)
"Jo hawwe vroeger yn é line roun!" (U heeft vroeger in de zeel gelopen!)
"Ja, hoe witte jo dat?" (Hoe weet u dat?)
"Oan hoe't jo de foatten sette, jo ha sa'n swiere gong" (Aan de manier waarop u loopt, u heeft zo'n zware gang.)

En dat klopte, ze heeft samen met haar broers en zusje in de lijn gelopen, mijn beppe stuurde en pake boomde.

Na een paar keer Mattenschippersrace als opstapper bij de "zware klasse" weet ik donders goed hoe het het js om te jagen.
Zelfs met een rietveld (drijvend) als ondergrond.

Tijdens mijn eerste avondje doorzakken met Friezen leerde ik de volgende standaard conversatie:

-"Mei ik jo hwat freegje?" (Mag ik u wat vragen?)
-"Jawis" (Jazeker)
-"Dogge jo wol?" (Deug je wel?)

Later toen ik in Friesland werkte leerde dat die tweede vraag ook vervangen kan worden door:
-"Hawwe jo jo jojo ek mei jo?"
Voor sommig Friezen ook lastig
(Heb jij je jojo ook bij je?)



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Berghout-2 schreef :

"Zeg Mijer, hoeveel deklast had je ook weer?"

Mijn overgrootvader lag ooit, volgens de overlevering in elk geval, met zo'n grote deklast hooi voor de brug. Over die brug kwam een onnozelaar aanlopen die een praatje aanknoopte:

'Goh schipper, ben je geladen of vaar je leeg?'

'Geladen natuurlijk! Wat denk jij dan?'

'Ja, ik kan 't niet zien, je hebt zoveel hooi op dek ...'

Uit een van mijn brieven uit 2001 :

Omdat Ingrid naar huis moest ligt de boot hier. Dat is : Boven de 9-sluizentrap van Forserannes. Is slechts 3 km van Beziers, dus makkelijker voor Ingrids thuisreis. In de zomer passeren hier 21.000 huurboten (echt waar) en staan er beneden 20 bussen met touristen. Nu lopen er s`nachts een paar wilde honden en de gek. Mijn buurman. We liggen hier met 2 zeilscheepjes. Een rare vent. Eèn arm verlamd, slechts èèn goed oog en hoort slechts een klein beetje aan een kant. Zegt dat hij 6 dagen dood geweest is wegens CO² vergiftiging. Rest van zijn gezin dood gebleven, hij niet. Heeft aan boord van zijn 7 meter lang zeilbootje een hond, een kat, twee fretten en twee konijnen. Op de kant staat zijn ezel. Hij is ergens in de 50, constant dronken of high en leeft in uiterste verwaarlozing. Aan boord geen deur, geen wc, geen verwarming. Het gekste is nog dat hij heel intelligent is. Zegt dat hij Fries is. Maar ja, na 30 jaar is zijn Nederlands niet meer zo goed. Klopt ook. Moet soms lang naar een woord zoeken maar vind het altijd. We praten meest Duits en Ingrid zegt dat hij „ Sprecht wie nur hochlehrer das kann“ Beter als ik dus.
Die man bedelde door met zijn hele dierencircus voor de deuren van een grote supermarkt te gaan zitten en „voorstellingen“ te geven.
Die ezel gebruikte hij om zijn boot te verplaatsten. De ezel sjoktte langs de trekweg en trok het bootje, voor een ezel zowat nul inspanning. Die bief was 50 km tussen sluizen, hij bleef op dat deel. Je ziet wat.

Zou die nog leven?
René

Denk ik niet, hij zou ondertussen ook 23 jaar ouder zijn en met zijn alcohol en hasch gebruik....
hij was wel een zeer kleurrijk figuur, altijd compleet in leder gekleed.
Op hetzefde stuk tussen de sluizen was ook een toeristenboot, een penische die door paarden getrokken werd.

Waterman schreef :
Indertijd kon je T-shirt kopen met een opdruk van de Friese vlag èn bovenstaande vragen. Wij kochten ze voor onze kinderen, mijn ouders waren daar niet van gecharmeerd, verontwaardigd zelfs. Immers als iemand je de vraag "Doge jo wol?" stelt, is dat meestal in een situatie waarbij je ernstig twijfelt aan de verstandelijke capaciteiten van de aangesprokene: oftewel "Ben je niet goed snik?"

Gelukkig kreeg ik deze uitleg tijdens min "eerste les" Fries er netjes bij.

In mijn studententijd heb ik ook ooit meegedaan aan de "Lauwersloop", een estafette van Leeuwarden naar Groningen via de Lauwersmeer.
Er was toen ook een team met de naam "Mei ik hjo wat freegje?"



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Lage brug

We hadden een scheepswerfje gekocht in Friesland.
Het lag op een prachtige plek aan de rand van een dorpje, met eindeloos uitzicht over land en water. Er was geen huis bij maar dat gaf niks want we woonden allebei op een schip: zij op een Katwijker en ik op een zeetjalk.
Er was wel een probleem, want de werf lag opgesloten tussen twee vrij lage vaste bruggen. Volgens de verkoper van de werf zou een van die bruggen binnenkort beweegbaar worden, wat voor mijn werk heel belangrijk was.
Nou was ik wel goedgelovig maar niet helemaal naïef, dus belde ik naar de gemeente om het te checken. “Ja, het klopt dat die brug beweegbaar wordt maar dat kan wel even duren” antwoordde de wethouder. Ik vroeg hoe lang dat was. “Dat kan wel een jaar worden”, sprak hij. Toen ik opmerkte dat de brug dus over anderhalf jaar zeker beweegbaar zou zijn, antwoordde hij zonder omhaal met “Absoluut!” De gemeente had zelfs al een optie genomen op een tweedehands basculebrug uit Meppel.
We tekenden daarna het koopcontract voor de werf. En nu, 32 jaar later, is de brug nog steeds niet beweegbaar. Het heeft mijn vertrouwen in de gemeentepolitici niet gesterkt.
Drie jaar later werden de vaste bruggen wel verhoogd van 2,70 naar 3 meter. Nog steeds veel te weinig voor mijn tjalk die boven de roefdeur 3,43 meter hoog was.
Mijn schip lag er verweesd bij, op een eenzame plek voor de brug. Bij gebrek aan meerpalen lag hij aan twee zware ankers die ik in de berm had ingegraven.
Op een dag, het stormde heftig, belde de plaatselijke palingvisser: “Je schip ligt dwars in de vaart!”. Ik scheurde erheen met mijn Kadett stationcar. Het achteranker bleek losgekomen uit de grond. Met moeite klom ik via de voortros aan boord, bracht een dikke achtertros uit naar de trekhaak van de Kadett en trok de scheepskont met slippende banden naar de wal. Snel klom ik weer aan boord om het achteranker naar de wal te brengen toen de wind even aantrok. De Kadett, geparkeerd op de handrem en in de eerste versnelling, werd meedogenloos en onverbiddelijk met vier blokkerende wielen richting waterkant gesleurd. Pas toen ik de tros losgegooid had bleef hij staan, het linkerachterwiel hing al boven het water.
Uiteindelijk kregen we de tjalk met veel motorgeweld en hulp van de visser weer tegen de wal.
Een paar weken later zag ik een geel oud-ijzerbusje wegrijden bij de tjalk, waarna ik ontdekte dat het roefdak was leeggejat. De lichtbakken, koekkoek en marifoonantenne waren weg.
Het was duidelijk hoog tijd om het schip naar mijn werf te halen!

In die periode waren we met voorbereidingen bezig om ons eigen huis te bouwen naast de werkplaats.
Voor de binnenmuren zouden we leemstenen gaan gebruiken. Dat is een groot formaat “bak”steen, in Lekkerkerk geperst van natte leem en verder ongebakken. Al rekenend kwam ik erop dat we 35 ton nodig hadden, te leveren op 29 pallets met elk 1,2 ton.
Het kwartje viel onmiddellijk!
De kop van de tjalk was 20 cm te hoog voor de brug, de roef 43 cm, gemiddeld dus 31,5 cm. En mijn schip zakte, volgend de meetbrief, precies 1 cm per ton.
Met krijt tekende ik het stuwplan op de buikdenning. Meer pallets achterin het ruim, wat minder voorin, dat vereiste een uurtje rekenwerk.
Het lastigste was om een plek te vinden waar het schip voor de wal kon komen terwijl er een vrachtwagen naast kon staan. Zo ontdekte ik dat alle loswallen in de wijde omgeving zijn verpest, hetzij doordat er geen vrachtwagen bij kan komen, hetzij doordat er meerpalen zijn geslagen voor jachten. Alleen bij het Hooglandgemaal in Stavoren was een geschikte plek en gelukkig kregen we toestemming van de beheerder, de Provinsje Fryslân.
De zware truck loste zijn lading in het ruim, helemaal volgens plan. Met een uur stond alles op zijn plek.






Het was een raar gevoel om op mijn vertrouwde schip te varen, maar dan veel dieper in het water. Leeg varend was het altijd al een eigenwijs kreng om te hanteren, maar zo stuurlastig geladen was het helemaal een loeder. Zij wou maar één ding: de kont naar voren, om het even over bakboord of over stuurboord. Alleen met dubbele stuurtalie was het helmhout te houwen.



Heel voorzichtig liet ik de tjalk onder de brug schuiven. Duie, mijn diep-Friese dorpsgenoot stond voorop. Vlak voordat het hoogste punt van de roef bij de brug kwam legde ik het schip stil. De brug was een millimeter te laag of het schip een millimeter te hoog, maar hoe dan ook: het paste net niet. De bekende truuk (veel gas geven zodat de kont zakt) kon hier niet worden gebruikt want onmiddellijk achter de brug zat een scherpe bocht). Ik riep naar voren: “Duie, wil je alsjeblieft naar achteren komen want dan halen we het wèl”. Hij keek mij wantrouwig aan, met een blik van “bekijk het effe, dat is natuurlijk weer zo’n rotgeintje van jou”.
Ik hield vol, en uiteindelijk sukkelde hij met zichtbare tegenzin naar het achterdek. Ik zag de roef 1 millimeter zakken en schakelde naar stationair vooruit.
Toen we de brug gepasseerd waren was de verf op het hoogste punt dof, maar niet eraf. Er had letterlijk geen papiertje tussen gekund. Mijn berekening was zo slecht nog niet.




Twee jaar later, toen ik de tjalk verkocht had en de leemstenen allang in het huis waren verwerkt, belde ik met de zandhandel naast de brug van de Galamadammen met de vraag of ik 40 ton zand kon lenen voor 1 dag.
“LENEN???!!!” bulderde de man verbaasd. Uiteindelijk toch maar niet gedaan, want het lossen zou lastig worden. In plaats daarvan leende ik stelconplaten. Vijfentwintig ton was genoeg want door de harde zuidwesten wind was het water vrij laag.

Wim.

Mooi verhaal Berghout2. Schrijf je ook nog eens over de Poon?

Geweldig verhaal! Trouwens een mooie tjalk en met fraaie roefdeuren.

Ontzettend leuk verhaal met name ook de foto! Overigens kan het niet anders dat die ambtenaar het ver geschopt heeft in de politiek, hij heeft of had er de skills voor.
René