Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Beeldend geschreven.
René

Dat is kunst, van iets wat een ander al tientallen jaren vergeten is een spannend verhaal vertellen. Mijn grootvader kon dat ook, leerrijk want hij was nog uit de tijd dat er geen auto´s waren.

Dat hebben mijn puberzoon en ik op een koude wintermorgen, met nachtvorst, ook eens gedaan. Op het Noord-Willemskanaal bij Groningen richting de Punt op weg naar de winterstalling, kwamen we een aantal van die roeiers tegen begeleid door een rubberbootje. Mijn zoon dacht het goed te doen en haalde gas terug toen we bijna bij ze waren. De golven liepen echter mooi door en over de roeiers heen. Het werd ons niet in dank afgenomen, mijn zoon heeft wel een aantal krachttermen erbij geleerd. Een leerzaam moment

Berghout-2 schreef : Prachtig!

De smaak van stront.

Op mijn tjalk had ik wc ingebouwd in de roef in een klein hokje naast de ingangsdeur. Om te weten hóé klein het kon worden (in een roefje moet je woekeren met de ruimte) had ik proefgezeten op een kruk, omgeven door verplaatsbare schotten. Daarbij was het absoluut essentieel dat ik zonder problemen m’n kont zou kunnen afvegen.
Het degelijke IJsseltoilet, met zo’n zelfsluitende klep onder de pot, had ik gemonteerd op een dikwandige vijfduims standpijp die op het vlak stond.
Hoog op die pijp had ik een nippel gelast, bestemd voor de ontluchtingsleiding, maar bij voorlopig gebrek aan die leiding had ik de nippel nog afgeblind.

Onder het varen kwam er altijd lucht onder het schip door waardoor de standpijp zich vulde met lucht, onder enige druk.
Alvorens een grote boodschap te produceren pompte ik steeds een laagje water in de pot, dat scheelde in remsporen en stank. Voor het wegspoelen trok ik dan voorzichtig de klep op een kiertje om de lucht te laten ontsnappen.
Behalve die ene keer.
Ik weet niet waarom, maar ik bukte gedachteloos voorover om naar de klep te reiken en die trok ik in één keer open.
Met mijn gezicht een halve meter boven de pot zag ik de vloeistofspiegel onmiddellijk opbollen en daaruit iets bruins met grote snelheid omhoog schieten. Van schrik doe ik in een reflex mijn ogen dicht en mijn mond open.
Dat eerste was wel slim, dat tweede niet.

De smaak was zouter dan ik verwacht had.

Wim.

Geweldig verhaal

Als je toch zo eerlijk bent, hier ook een bekentenis.
Ons toiletje was na vele tientallen keren repareren en waarschijnlijk 40 jaar aan vervanging toe.
Ik kocht een nieuw toiletje, deze keer met meer doordachte constructie. Kocht ook gelijk nieuwe slangen. Bij ons is de huiddoorvoer / afsluiter voor de dikke afvoerslang een Blakes. Zeker meer als een halve eeuw oud dus ik houd het ding open, waag het niet daaraan te gaan wrikken.
Ieder jaar haal ik de uitlaatslang een keer weg, maak die schoon (als nieuw) en bevestig weer. Om dat klusje te klaren sla ik een houten prop van buiten in de Blakes huiddoorvoer, borg die met een lijn die onder de boot doorloopt en bid dan dat niet te veel water binnenkomt. Meestal niet meer als een druppeltje.
Ook nu, houten prop, tikje met een kilo vuisthamer en de slang verwijderen. Net voor ik de oude slang verwijderde herinnerde ik me dat de Blakes 42 mm diameter is en de slangen 38 mm. Je krijgt die nieuwe met rvs staaldraad versterkte slang nooit of te nimmer op die slangtule.
Dus ik draaide uit hardhout een dummy slangtule van 42 mm en zette daar met behulp van hitte en vet de slang op. In de bankschroef. Liet de slang een dagje zitten, dan herhaalde ik het opbrengen enkele keren tot ik zeker wist dat het aanbrengen zou lukken. Ik had de slang met rvs draad er in opgerekt tot ze goed over die meer als 50 jaar oude bronzen slangtule van de Blakes zou passen.
Ik haalde de oude slang weg, zette de nieuwe, fluitje van een cent.
Dan het water in (In Januari) om de prop uit de huiddoorvoer te halen. Ik had het reeds 20 keer gedaan, beetje wrikken met een waterpomptang daar onder water, alleen deze keer was de prop te lang in het water geweest en zat muurvast.
Om het kort te maken, we hebben twee weken op een emmer gezeten om onze behoefte te doen.
In de kou. Want eerst verloor ik mijn 6 mm houtbeitel in 10 meter diep water, daarna bleek ik een setje beitels te hebben gekocht uit plooistaal en pas nadat ik weer een goede 6 mm houtbeitel had kon ik daar onder water een gleuf in de prop hakken om hem uit de huiddoorvoer te krijgen. Heb ik het koud gehad.
Toch altijd nog beter als bij een Slovaak waar ik op bezoek ging. Ik klom aan boord van zijn bootje en stapte in de kuip. Ik was blootsvoets en merkte dat ik in iets stond. Oh, zei hij lachend, je staat in mijn toilet. Een grote zwarte emmer. Was gelukkig leeg.

Wat een verhaal Berghout en zo mooi beschreven.
René

Berghout-2 schreef : Je hebt zelfs geluk gehad dat het geen serieuze westrijdboot was, of een beperkt golfje. Achten op minimum westrijdgewicht kunnen in tweeen breken als ze niet door het water ondersteund worden...
Bijliggend evenwijdig met de golf blijf je inderdaad droog. Ik heb heel wat uurtjes achten gestuurd...

Mooi OldBawley…..doet me denken aan mijn vrouw die als student in een studentenkamer sliep, waar de kat ‘s ochtends een dooie half aangevreten muis naast het bed had gelegd, mijn vrouw stapt met een slaaphoofd op deze dooie muis die ook nog zwanger bleek. Tussen haar tenen pruilde de kleine embryo’s omhoog…..dan maar liever poep.
René

Het was halverwege jaren ’80. De Leuvehaven was nog het domein van sleepboten, spitsen en kempenaars, houten luikenkappen en oliehandel Takkenberg&Van Leeuwen.
Mijn tjalk lag twee havens verderop, in de Oude Haven. Van buiten was het een mooi, museaal uitziend schip maar in het voormalige laadruim had ik een complete timmerwerkplaats ingericht.
Ik liep een rondje met mijn hondje langs de Leuvehaven want dat vonden wij allebei leuk. Op een kempenaar (voor wie dat niet weet, dat is een schip van 50x6,60 meter, ongeveer 500 ton laadvermogen, gemaakt voor de kanalen in De Kempen) liep een schipper wanhopig rond. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. “Ik kom net weer aan boord, ben twee weken in het ziekenhuis geweest, maar alles is dood. De accu’s zijn helemaal plat en ik heb geen acculader.”
Mismoedig ging hij verder: “De kachel doet het dus ook niet en ik heb het erg koud, en de hydrofoor staat stil.”
Ik dacht vlot na en antwoordde dat ik ook geen acculader had, maar dat ik hem wel zou kunnen helpen. Ik stelde voor dat ik met mijn tjalk naar hem toe zou komen om stroom te geven. “Maar je zegt net dat je geen acculader hebt” zei de schipper, “hoe moet dat dan?”
“O, dan zet ik de lastang op je accu’s” zei ik. Hij keek mij aan alsof ik hem in de zeik nam, maar stemde ermee in. Ik zei dat ik over een uurtje bij hem zou zijn en liep naar mijn tjalk.
Ik had al gezien dat het laagwater was. Dat was een essentiële voorwaarde voor mijn plan.
De Leuvehaven werd namelijk bewaakt door Cerberus zelf, de Hellehond. De onverbiddelijke brugwachter liet alleen maar vaartuigen door die in zijn ogen de toegang tot de haven verdienden. En tjalken, klippers en andere verwerpelijke objecten van langharig tuig hoorden daar absoluut niet bij. Maar ik wist dat ik met laag water onder de brug door kon.

Ik voer de Oude Haven uit, eerst door de prachtige dubbelkleppige Spanjaardsbrug die op waterdruk open en dicht draait, daarna door de Oostbrug en de Boerengatbrug naar de rivier.
Even later voer ik met gestreken mast op de Leuvehavenbrug af. Rustig aan, want tegenliggers zijn moeilijk te zien en ik had stroom tegen.
Cerberus rook onraad en gromde. Terwijl mijn schip langzaam onder de brug schoof opende hij het raam van zijn hok en bulderde naar beneden: “WAAR GAAN WIJ NAAR TOE?” en vervolgens: “WAT GAAN WIJ DOEN?”
Ik riep terug: “IK HEB GEEN IDEE WAT JULLIE GAAN DOEN, MAAR IK GA NAAR BINNEN!” waarna de verbinding verbroken werd omdat ik onder de brug verdween.
Even later meerde ik langszij de kempenaar en haalde de laskabel tevoorschijn. De schipper keek benauwd.

In de machinekamer onder mijn roef stond een bijzondere generatorset. Aan een 3 cilinder Lister hing een enorme dynamo die eigenlijk uit twee aparte dynamo’s bestond. De ene helft gaf gewoon driefasen 220/380 Volt, maar de andere helft was bijzonder, die leverde direct gelijkstroom voor lassen, traploos regelbaar van 10 tot 400 ampere. Ik had er een dikke laskabel van 30 meter aangezet en kon tijdens het lassen de stroom regelen met een kastje aan een lange kabel. Het laste fantastisch met een heel rustige stabiele vlamboog.

De schipper van de kempenaar piepte: “Ga je die lastang op mijn accu zetten? Dat kan toch niet?!” Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat dat heel goed kon, want tijdens lassen heb je ongeveer 25 volt en ik zou het terugregelen naar 10 of 20 ampere. Hoewel hij het niet zag zitten, besloot hij mij m’n gang te laten gaan. Het vooruitzicht op een warme kachel en een lopende motor lokte hem aan.
Ik verbond de schepen met een kort laskabeltje met twee knijpers voor de Min.
In de lastang zette ik een stukje koperdraad dat ik aan de plus van de accu knoopte. Daarna startte ik de generator en draaide de regelaar op van 10 naar 40 ampere.
Nog geen minuut later kon hij de Caterpillar starten en kwam zijn schip tot leven.

Ik ruimde de spullen weer op, kreeg een geeltje en een fles jajum van de dankbare en opgeluchte schipper en gooide los om terug te varen.
Precies op dat moment kwam Cerberus met een roedelgenoot blaffend naar ons toe. Ik zwaaide vriendelijk naar hen en wendde mij af met een iets te grote grijns.

Wim.

Afbeelding, een LP-hoes met mijn tjalk pontificaal voor het Witte Huis, ca. 1983

Las ik net op een side van ex zeelui Wat is de grootste rus? De Walrus! Wat is de kleinste rus? De Clitorus! Wat is de overeenkomst? Ze hebben beide een zoute snor! Foei, foei Madoc

Ik geniet zo bijzonder veel van de mooie avonturen die jij hebt beleefd!
Ik heb je verhalen misschien al allemaal wel 5 keer gelezen. Het gaat niet vervelen.

Als een jonge vent van 24 voelen die oude avonturen van anderen soms als onhaalbaar: hoe zal ik dat ooit ook allemaal gaan beleven? Gelukkig heb ik al een hoop mooie avonturen beleefd in de afgelopen jaren.

Bedankt Wim.

Weer een prachtig verhaal Berghout-2, je kan je meten aan onze andere meester-verhalenverteller Albert45!

daan1508 schreef : Een beroep kiezen waarbij je met je handen werkt en bij voorkeur niet teveel binnen. Vervolgens ogen en oren open houden en mensen aan durven spreken.
Dan komen de leuke belevenissen vanzelf.

Berghout-2 schreef :
Mooi verhaal weer en leuk om je boot op een op een LP hoes terug te zien, een verhaal op zich, maar wat een "muziek"...

De foto door de wasserette zonder de tekst gehaald:

Schitterend, met een grote grijns gelezen

JeePee schreef :
Dank je, leuk!
Wim

Voor wie het interesseert:

op deze foto van bak- naar stuurboord zien we de kop van de Noorse kotter Sveggoy M33K, dan de tjalk Eems (nu De Nederland), de gele kont van de luxe motor Luctor van een Duits evangelisatieclubje, de kont van de waspikker klipperaak Twee Gezusters, en uiterst rechts op de voorgrond zien we de vlag, roeiboot en davit van de kraak Vooruitgang.
Onderin het Witte Huis, ooit het hoogste gebouw van Europa (afgezien van kerktorens), zit het beroemde café Het Bolwerk met uiterst links Ria's Broodjeszaak.
In het rijtje huizen achter het Witte Huis zat Opo Hoso (een opvangcentrum voor hoofdzakelijk Surinaamse drugsverslaafden), het mariniersmuseum en een tijdelijke werkplek van Piet Blom die de naastgelegen paalwoningen ontwierp. Later is dit rijtje huizen gedemonteerd ten behoeve van de bouw van de spoortunnel.

Het Wiite Huis is gebouwd door mijn opa. En Henk Numeijer op de platenhoes ken ik ook goed. Die heeft heel lang een motorja htje gehad op de Bergse Plaasen. Lag naast het ja htje van mijn ouders.

En in de Oude Haven heb ik heel veel stap avonturen beleefd in Plan C, en alle andere cafe's daar.

Dank voor het plaatje!

Dekadent

De restauratie van mijn tjalk was zo ver gevorderd dat ik aan het zeiltuig toe was.
In Monnickendam aan het Stinkevuil had ik bij houthandel Dekker drie prachtige stammen lariks gekocht om rondhouten van te maken voor klanten en ik besloot om er meteen eentje voor mezelf te kopen.
Het transport verliep, zacht gezegd, bijzonder.
Ik had net een stel grote zwaarden, die zowat een ton per stuk wogen, en een flinke giek gemaakt voor een klant in Zwartsluis. Die dingen lagen goed gesjord op mijn luikenkap. Mijn idee was om ze met de tjalk vanuit Rotterdam naar Zwartsluis te brengen en dan op de heenweg in Monnickendam die vier stammen op te pikken.
Ik voer mooi binnendoor, via de Hollandse IJssel, de Gouwe en de Amstel naar het Noordhollands Kanaal en nam de afslag bij ’t Schouw naar Broek in Waterland. Daar was de brug door de provinciale weg lastig te nemen, het water was erg smal met een haakse bocht naar bakboord. Bij gebrek aan kopschroef zat er maar één ding op: ik legde de tjalk stil met de kont nog in het bruggat, de irritaties der autobestuurders negerend, en duwde de kop met de lange vaarboom in de richting van Monnickendam. Bij het volgende ophaalbruggetje, dat niet helemaal open kon, moest een boordlicht van het roefdak zodat het precies paste. Centimeterwerk.
Het sluisje in Monnickendam naar de Purmer Ee, oftewel het Stinkevuil, draaide vlot.
Ik zou dus vier stammen, die al vierkant bezaagd waren, meenemen. De langste was ruim 26 meter, de kortste 14 meter. Ze konden niet bovenop het schip geladen worden want dan zou ik er niet overheen kunnen kijken, bovendien zou ik niet meer onder de vaste bruggen passen.
Ik had bedacht om ze aan weerszijden langszij te nemen, steeds twee op elkaar en dan net boven water gehesen om niet teveel weerstand te hebben. Met een half dagje klooien hingen ze, twee aan bakboord en twee aan stuurboord, met takels aan het potdeksel. Het was eigenlijk best grappig, zo kon ik buitenom mijn schip lopen. Maar aan stuurboord hing een stam precies voor de uitlaat van de DAF, een droge uitlaat die best heet kon worden. Op die plek vierde ik de takel een beetje zodat de hete gassen net over de stam zouden blazen, maar voor de zekerheid spijkerde ik wat stukken multipleks op het hout.
Tevreden gooide ik los en schoof even later de sluis in, naar de Gouwzee. Het hield niet veel over in de breedte. Voorzichtig voer ik met de langste stam tegen de bovendeur. De sluiswachter probeerde de benedendeuren dicht te draaien.
De bakboordsdeur ging precies langs de lariks stam, maar aan stuurboord, waar de langste stam hing, kwamen we zowat een meter sluislengte tekort.
Eerst zette ik de voorste takel wat door, waardoor de stam net over het frame van de deur heen kon, dat scheelde al 40 centimeter. Ik legde de tjalk zo schuin mogelijk in de sluis en hield de schroef in z’n werk. Dertig centimeter nog. Het hout stak nog een voet teveel uit.
De sluiswachter werd ongeduldig want de aardappelen waren al gaar. Ik zei dat ik de kettingzaag zou pakken maar hij had een ander idee: “Hou er het gas op en help mij met draaien”. Samen trokken we aan de lier die de deur dichtdrukt via een zware schoorboom. We duwden de deur scheluw, de stam boog, de schoorboom kraakte, de deur kraakte, nog 10 centimeter, we duwden nog harder, nog 5 centimeter, de deur kraakte harder, de schoorboom ook, de stam boog verder, roest spatte uit de ketting en plotseling veerde de stam terug en klapte de deur dicht.
Tijdens het opschutten vierde ik de voorste takel zodat de bovendeur niet opgetild zou worden.
De sluiswachter mopperde al die tijd luid, maar volgens mij vond hij het eigenlijk wel leuk. Ik hoefde zelfs geen sluisgeld te betalen.

Ik zou via Lelystad varen en had met mijn vriendin afgesproken dat ik haar daar zou oppikken op een bepaalde tijd (het was nog de tijd van telefooncellen en veel kwartjes en Scheveningen Radio).
Op de Gouwzee was het behoorlijk nevelig, hooguit een kilometer zicht. Ik zette het losse kompas op een kistje naast het helmhout en terwijl ik langs de boeien voer, grofweg dezelfde koers als verderop naar Lelystad, schatte ik de miswijzing in. Een graad of 35 slechts. Zo verdween ik in de mist.
Ik vond de zuidelijke ingang makkelijk, kennelijk had ik de miswijzing goed ingeschat. Maar toen ik in de voorhaven gas terugnam, zag ik opeens rookwolken aan stuurboord. Het multipleks op de stam stond in de fik! Aangeblazen door het nog zuurstofrijke uitlaatgas van de DAF ging het flink tekeer. Ik griste de ketel van het fornuis, sprong buitenboord op de stam en schepte hopen water over het vuur. Terwijl ik de tjalk liet drijven spijkerde ik nieuw hout en een staalplaat op de stam, voordat ik verder naar de sluis kon varen.
Al die tijd stond mijn vriendin te wachten, ik kwam maar niet. Ze zag vaag in de mist wel een rechthoekig object drijven, maar dat kon de tjalk niet zijn, toch?
Toch bleek het wel zo te zijn, want door die giek en zwaarden aan dek was het silhouet van de tjalk heel anders dan anders.

Samen hebben we zonder problemen Zwartsluis bereikt en ook de terugreis naar Rotterdam verliep probleemloos.
Daar aangekomen heeft zíj mijn mast geschaafd. Dàt is nog eens liefde.

Wim.

René

Niet alleen prachtig geschreven maar ook een herinnering aan hoe vindingrijk we vroeger waren.

Het voorval schoot mij weer te binnen door de recente commotie rond het schroefgebruik in sluizen.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app